Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 465/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 29 kwietnia 2022 roku sygn.. akt VII K 750/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzut rażącej niewspółmierności kary wyrażający się wymierzeniem oskarżonemu A. K. bezwzględnej kary ośmiu miesięcy pozbawienia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Rażąca niewspółmierność kary określona w art. 438 pkt 4 k.p.k. występuje wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na jej wymiar, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a tą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego zmiana kary w instancji odwoławczej nie może nastąpić w każdym wypadku, w którym jest możliwa wedle własnej oceny sądu odwoławczego, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się zaakceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej i rażącej (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 02.02.1995 r., KZS 4/96 poz. 42; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04.07.1972 r., V KRN 230/72, niepublikowany).

W aspekcie powyższego, sąd rejonowy przy wymiarze kary pozbawienia wolności miał na względzie oraz w sposób należyty ocenił stopień winy oskarżonego, stopień społecznej szkodliwości popełnionego przezeń czynu oraz pozostałe dyrektywy wymiaru kary, określone w art. 53 k.k. Sąd ten wziął przy tym pod uwagę nie tylko okoliczności obciążające oskarżonego, ale i łagodzące - takie jak przyznanie się do winy. Ten ostatni fakt nie mógł mieć jednak decydującego znaczenia dla określania wymiaru kary. Zauważyć wszak należy, iż oskarżony został zatrzymany przez funkcjonariuszy policji na gorącym uczynku przestępstwa. Jego sprawstwo i wina już w momencie ujęcia przez organy ścigania nie budziły żadnych wątpliwości. Wobec tak oczywistych dowodów obciążających, powyższa postawa procesowa oskarżonego miała bardzo ograniczone znaczenie przy kształtowaniu wymiaru kary.

Zważyć przede wszystkim należy, iż w dacie przypisanego czynu oskarżony był już dwukrotnie karany za przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, m. in. na karę pozbawienia wolności. W niniejszej sprawie czynu takiego dopuścił się znajdując się w stanie znacznej nietrzeźwości (w chwili zatrzymania, o godz. 20 : 43 stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu wynosiło 1,23 mg/l), niemalże pięciokrotnie przekraczającym dopuszczalne normy, o których mowa w art. 115 § 16 k.k. Swoim zachowaniem stworzył więc istotne zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego.

W aspekcie powyższego stwierdzić należy, iż A. K. jest sprawcą wysoce niepoprawnym i w istocie nie wyciągnął żadnych wniosków z poprzednich skazań. Dopuścił się on przestępstwa o nieskomplikowanym charakterze, niestwarzającym trudności w rozumieniu skutków swojego postępowania. Stąd też ta okoliczność przemawia za tym, że miał ułatwione zadanie w zrozumieniu znaczenia negatywnych społecznie skutków swojego zachowania, bo są to zachowania elementarnie negatywne, a jego dotychczasowa karalność niewątpliwie przekonuje o istnieniu uzasadnionego przypuszczenia powtórzenia takiego zachowania.

W świetle podniesionych okoliczności tj. wagi naruszonych zasad bezpieczeństwa, stopnia nietrzeźwości oskarżonego i jego działania w warunkach recydywy szczególnej podstawowej określonej w art. 64 & 1 k.k., kara 8 miesięcy pozbawienia wolności jawi się jako taka, która zapewni realizację wobec oskarżonego celów kary, przede wszystkim pozwoli na uzmysłowienie mu naganności jego postępowania i nieuchronności poniesienia konsekwencji takiej nieodpowiedzialnej postawy i powstrzyma go od dalszych naruszeń prawa w przyszłości.

Kierując się potrzebą odbycia przez oskarżonego terapii w związku z uzależnieniem od alkoholu (sygnalizowaną przez biegłych psychiatrów w opinii sądowo – psychiatrycznej ) odnieść się należy do regulacji art. 62 k.k., wedle którego sąd może zdecydować o wykonaniu kary pozbawienia wolności w systemie terapeutycznym. Sąd orzekający nie skorzystał z tego uprawnienia, co nie oznacza wyeliminowania możliwości wykonania orzeczonej kary w systemie terapeutycznym w przyszłości. Kwestia ta będzie rozstrzygana na etapie postępowania wykonawczego w drodze decyzji komisji penitencjarnej. Zatem o skierowaniu skazanego do określonego systemu odbywania kary zdecyduje ta ostatnia, w skład której wchodzić będą funkcjonariusze i pracownicy zakładu karnego (art. 75, 76 § 1 pkt 1 i 2 kkw). Nie ma więc racji obrona, że podjęcie przez oskarżonego terapii w warunkach izolacji nie będzie możliwe.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres próby, stosownie do art 70 § 1 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W realiach przedmiotowej sprawy nie jest możliwe przychylenie się do wniosku apelanta i złagodzenie kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu zaskarżonym wyrokiem, poprzez warunkowe zawieszenie jej wykonania.

Regulacja prawna przepisu art. 69 § 1 kk wyraźnie wskazuje, że sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności, jeżeli sprawca w czasie popełnienia czynu nie był skazany na karę pozbawienia wolności.

Z taką sytuacją nie mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie, gdyż jak wynika z karty karnej oskarżonego (vide k. 51) w chwili popełnienia zarzucanego mu w przedmiotowej sprawie czynu, był on już skazany prawomocnie na karę pozbawienia wolności.

Nie zaistniały też żadne szczególne okoliczności pozwalające na zastosowanie szczególnych reguł wymiaru kary określonych w art. 60 k.k., co czyni nieskutecznym wniosek skarżącego o nadzwyczajne złagodzenie orzeczonej oskarżonemu kary.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wszystkie rozstrzygnięcia zawarte w zaskarżonym wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest słuszny, zarzuty skarżącego są niezasadne.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2 i 3

Biorąc pod uwagę ograniczone możliwości zarobkowe oskarżonego, powiązane z koniecznością wykonania kary bezwzględnej pozbawienia wolności w warunkach jednostki więziennej, jak również to że spoczywa na nim obowiązek zapłaty na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenia pieniężnego w wysokości 10.000 zł, sąd odwoławczy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), zwolnił go od uiszczenia opłaty za drugą instancję oraz od ponoszenia wydatków za postępowanie odwoławcze.

Sąd odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu koszty nieopłaconej pomocy prawnej według stawek określonych w & 2 pkt. 1 w zw. z & 4 ust. 1 i 3 w zw. z & 17 ust. 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu ( Dz. U. z 2019 roku poz. 68 ).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie dotyczące kary

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana