Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Apelacja doprowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia obwinionego.

Zarzuty podnoszone w apelacji generalnie są chybione, jednak skarżący trafnie powołał się na to, że norma art. 116 § 1 a kw ma charakter blankietowy, a jej wypełnienie następuje w drodze rozporządzenia określającego nakazy i zakazy obowiązujące w związku ze stanem pandemii lub stanem epidemiologicznym, których nieprzestrzeganie może powodować odpowiedzialność wykroczeniową na podstawie w/w przepisu. Delegację do wydawania takich rozporządzeń zawiera art. 46a i art. 46b pkt 1-6 i 8-13 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz.U. z 2021 r. poz. 2069 i 2120 oraz z 2022 r. poz. 64 i 655).

W dniu popełnienia zarzuconego wykroczenia obowiązywało Rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu zagrożenia epidemicznego z dnia 19 marca 2021 roku r. (Dz.U. z 2021 r. poz. 512), które w okresie od wejścia w życie w dniu 20 marca 2021 roku do dnia 7 maja 2021 toku w § 25 ust. 1 pkt 2 litera d nakazywało zasłanianie przy pomocy maseczki ust i nosa m. in. w budynkach przeznaczonych na potrzeby obsługi bankowej. Oznacza to, że obwiniony w dniu 13 kwietnia 2021 roku nie stosując się do tego obowiązku w budynku banku wyczerpał znamiona art. 116 § 1 a kw w zw. z w/w rozporządzeniem ( według stanu prawnego obowiązującego w dacie czynu).

Jednak rozporządzenie to było w następnych okresach kilkukrotnie nowelizowane, ostatecznie doszło do znacznej liberalizacji obowiązku zasłaniania przy pomocy maseczki ust i nosa. W szczególności w okresie od dnia 28 marca 2022 roku do dnia 31 sierpnia 2022 roku obowiązek ten ograniczony został jedynie do budynków w których prowadzona jest działalność lecznicza oraz aptek . Wynika to z § 7 rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu zagrożenia epidemicznego z dnia 25 marca 2022 r. (Dz.U. z 2022 r. poz. 679). Zatem według tego stanu prawnego obwiniony nie zasłaniając ust i nosa za pomocą maseczki w budynku banku nie ponosiłby odpowiedzialności za wykroczenie z art. 116 § 1 a kw.

Jednocześnie ustawodawca nie przewidział żadnych przepisów intertemporalnych związanych ze zmieniającymi się obowiązkami w zakresie zasłaniania za pomocą maseczki ust i nosa oraz z odpowiedzialnością wykroczeniową za łamanie tych obowiązków. Oznacza to, że do odpowiedzialności wykroczeniowej w tych przypadkach zastosowanie ma ogólna reguła intertemporalna z art. 2 § 1 kw, zgodnie z którą, jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna, niż w czasie popełnienia wykroczenia, należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Jednocześnie z utrwalonego orzecznictwa wynika, iż za moment orzekania w razie zaskarżenia orzeczenia pierwszej instancji należy uznać moment wydawania orzeczenia w Sądzie drugiej instancji, a przez ustawę obowiązującą poprzednio należy rozumieć również tzw stany pośrednie, a więc najkorzystniejszą dla sprawcy regulację prawną, jaka obowiązywała w okresie pomiędzy dniem popełnienia wykroczenia, a dniem wydawania wyroku w drugiej instancji.

Problem, czy norma intertemporalna z art. 2 § 1 kw będzie miała zastosowanie do ustaw blankietowych, a w szczególności do norm prawnych, w tym rangi rozporządzenia, stanowiących dopełnienie takich norm, był rozważany w orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego. W jednym z ostatnich orzeczeń, w dodatku wydanym na kanwie identycznego zagadnienia prawnego, tj. stosowania art. 2 § 1 kw do przypadków odpowiedzialności z art. 116 § 1 a kw wynikających z naruszania nakazów i obowiązków wprowadzanych rozporządzeniami wydawanymi na podstawie art. 46a i art. 46b pkt 1-6 i 8-13 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz.U. z 2021 r. poz. 2069 i 2120 oraz z 2022 r. poz. 64 i 655), Sąd Najwyższy kategorycznie opowiedział się za tym, iż „N orma intertemporalna zawarta w art. 2 § 1 KW (podobnie jak w art. 4 § 1 KK i art. 2 § 2 KKS) znajdzie zastosowanie do uregulowań epizodycznych zawartych w ustawie albo aktach wykonawczych, które uszczegóławiają przepisy ustawowe albo stanowią ich wypełnienie (przepisy blankietowe), jeżeli w ustawie nie przewidziano stosownych uregulowań przewidujących odmienne reguły rozstrzygające o kolizji ustaw w czasie” ( tak w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2022 roku w sprawie O KZP 12/21, opubl. OSNK 2022/4/12 oraz Legalis). Podobne stanowisko zajmowały już wcześniej sądy powszechne ( por. wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 24 września 2020 roku w sprawie VII Ka 559/20 opubl. Legalis ).

Dlatego w tej sprawie należało zastosować ustawę względniejszą, tj. § 7 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu zagrożenia epidemicznego z dnia 25 marca 2022 r. (Dz.U. z 2022 r. poz. 679), który w okresie od dnia 28 marca 2022 roku do dnia 31 sierpnia 2022 roku nie nakładał obowiązku zakrywania za pomocą maseczki ust i nosa w budynkach banków ( a jedynie w budynkach, w których prowadzona jest działalność lecznicza i w aptekach). Zatem stosując te przepisy należało obwinionego uniewinnić o popełnienia zarzuconego mu wykroczenia.

Na podstawie art. 436 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw Sąd Okręgowy nie będzie odnosił się do innych zarzutów apelacyjnych, albowiem jest to bezprzedmiotowe.

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd drugiej instancji orzekł jak w sentencji wyroku.