Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

O. B. domagała się zasądzenia od Specjalnego Ośrodka (...) (...) im.(...) w S. kwoty 20.898 zł z ustawowymi odsetkami z tytułu opóźnienia od dnia 1 września 2019r. tytułem odprawy wynikającej z art. 20 ust. 2 Karty Nauczyciela w związku z rozwiązaniem z nią umowy o pracę za wypowiedzeniem wskutek zmian organizacyjnych określonych w art. 20 ust. 1 pkt 2 tej ustawy. Powódka wskazała, że złożenie przez nią już po otrzymaniu wypowiedzeni, wskutek informacji uzyskanych od pracodawcy, podania o rozwiązanie umowy o pracę w związku z przejściem na emeryturę nie doprowadziło do zmiany podstawy prawnej zakończenia stosunku pracy, a uzyskanie odprawy rentowej i nagrody jubileuszowej nie rzutuje na prawo do dochodzonego pozwem świadczenia.

Pozwany Specjalny Ośrodek Szkolno- (...) (...) im. (...)w S. wniósł o oddalenie powództwa wskazując, że przychylenie się pracodawcy do wniosku O. B. dotyczącego rozwiązania stosunku pracy z dniem 28 sierpnia 2019r. w związku z przejściem na emeryturę oznaczało zmianę trybu rozwiązania stosunku pracy (z rozwiązania za wypowiedzeniem na porozumienie stron), wskutek której to zmiany powódka nabyła prawo do innych świadczeń (nagrody jubileuszowej i odprawy emerytalnej).

Obie strony wystąpiły o zwrot kosztów procesu.

Od 1 września 2021r. w miejsce zlikwidowanego Specjalnego Ośrodka Szkolno- (...) dla (...) im. (...) w S. wstąpił Urząd Miasta S. w S..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

O. B., ur. (...), była zatrudniona jako nauczyciel w Specjalnym Ośrodku Szkolno- (...) dla(...) im. (...) w S. (zwanym dalej także Ośrodkiem) od 1 września 1994r. Z dniem 24 lipca 2003r. powódka uzyskała stopień awansu zawodowego nauczyciela dyplomowanego. Od 1 września 2009r. podstawą jej zatrudnienia było mianowanie.

Od 1 września 2018r. O. B. była zatrudniona w wymiarze 17/18 etatu, ostatnio za wynagrodzeniem zasadniczym 3289,50 zł.

Wynagrodzenie powódki wraz z przysługującymi jej dodatkami wynosiło 4632,12 zł.

Niesporne, nadto: umowa o pracę k. 3 cz. B akt osobowych powódki, akt nadania stopnia awansu zawodowego k. 45 cz. B akt osobowych powódki, akt mianowania k. 95 cz. B akt osobowych powódki, pismo z dnia 18.02.2019r. k. 185 cz. B akt osobowych powódki, wyliczenie k. 72

W dniu 22 maja 2019r. pracodawca złożył powódce pisemne oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem, którego okres upływał 31 sierpnia 2019r., z powodu zmian organizacyjnych skutkujących zmniejszeniem liczby oddziałów w szkołach uniemożliwiającym dalsze zatrudnienie adresatki oświadczenia.

Niesporne, a nadto: oświadczenie z dnia 21.05.2019r. k. 189 cz. B akt osobowych powódki

O. B., świadoma rzutującej na liczbę oddziałów zmniejszonej liczby uczniów w kolejnym roku szkolnym nie odwoływała się od oświadczenia pracodawcy. Nie złożyła również wniosku o przeniesienie w stan nieczynny.

Niesporne, nadto przesłuchanie powódki - zapis skrócony k. 137-139, 158-159,

Po otrzymaniu wypowiedzenia powódka podjęła natomiast rozmowy z pracownikami Ośrodka odpowiedzialnymi za kwestie kadrowe i księgowe w przedmiocie rodzaju należnych jej w związku z zakończeniem stosunku pracy świadczeń i ich przewidywanej wysokości. Uzyskała wówczas informację, iż jedynie zakończenie stosunku pracy w związku z przejściem na emeryturę będzie uprawniało ją do uzyskania nagrody jubileuszowej i odprawy emerytalnej. Ze sporządzonego przez pracownika pozwanej wstępnego wyliczenia wysokości poszczególnych świadczeń wynikało, iż łączna kwota odprawy emerytalnej i nagrody jubileuszowej byłaby wyższa niż kwota odprawy z tytułu rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 20 ust. 1 pkt 2 Karty Nauczyciela.

Dowód: przesłuchanie powódki - zapis skrócony k. 137-139, 158-159, zeznania świadków: E. A. - zapis skrócony k. 139-140, J. S. - zapis skrócony k. 140-142, częściowo G. O. - zapis skrócony k. 140

Po tych rozmowach O. B. złożyła pracodawcy pismo datowane na 28 maja 2019r., w którym zwróciła się o rozwiązanie z nią umowy o pracę w związku z przejściem na emeryturę z dniem 28 sierpnia 2019r. Na złożenie pisma o takiej treści wyraziła uprzednio zgodę ówczesna dyrektor placówki A. Z..

Zakończenie stosunku pracy przed końcem sierpnia 2019r. u pozwanego i drugiego pracodawcy, z którym powódka miała zawartą umowę o pracę, pozwalało O. B. na uzyskanie emerytury (przysługującej jej z racji wieku emerytalnego) już w sierpniu 2019r.

W istocie powódka przeszła na emeryturę.

Dowód: pismo z dnia 28.05.2019r. k. 190 cz. B akt osobowych powódki, przesłuchanie powódki O. B. -zapis skrócony k. 137-139, k. 158-159, zeznania świadka A. Z. - zapis skrócony k. 142-143

Powódka nie weryfikowała uzyskanych od pracowników Ośrodka informacji w przedmiocie prawa do świadczeń ani nie konsultowała treści sporządzonego przez siebie pisma działając w zaufaniu do pracodawcy.

Dowód: przesłuchanie powódki O. B. -zapis skrócony k. 137-139, 158-159

Pracodawca powódki, w piśmie z dnia 22 lipca 2019r. zatytułowanym „Rozwiązanie umowy o pracę z nauczycielem w związku z przejściem na emeryturę”, wskazał, iż z dniem 28 sierpnia 2019r. nastąpi rozwiązanie umowy o pracę zawartej 1 września 1994r. na wniosek pracownicy w związku z przejściem na emeryturę. W treści pisma pracodawca powołał się na art. 88 ust. 1 Karty Nauczyciela.

Dowód: pismo z dnia 22.07.2019r. k. 191 cz. B akt osobowych powódki

Po zakończeniu z dniem 28 sierpnia 2019r. stosunku pracy, jaki wiązał powódkę z Ośrodkiem, O. B. otrzymała odprawę emerytalną w wysokości trzykrotności ostatnio pobieranego wynagrodzenia oraz nagrodę jubileuszową w wysokości dwukrotności wynagrodzenia za 35 lat pracy, który to okres zatrudnienia upłynąłby w dniu 26 września 2019r.,.

Niesporne, a nadto: świadectwo pracy karta nienumerowana w cz. C akt osobowych powódki, pisma z dnia 28.08.2019r. k. 192-193 cz. B akt osobowych powódki,

Z dniem 1 września 2021r. Specjalny Ośrodek Szkolno- (...) (...) im.(...) w S. został zlikwidowany, a jego należności i zobowiązania przejął Urząd Miasta S. w S..

Niesporne, nadto uchwała nr(...) Rady Miasta S. z 23.02.2021r. k. 130-131

Sąd zważył, co następuje.

W niniejszej sprawie powódka dochodziła odprawy z art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (na dzień rozwiązania stosunku pracy Dz. U. 2018.967 ze zm., obecnie Dz.U. 2021.1762 t.j.)

Wskazany przepis przewiduje prawo do takiego świadczenia w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia zasadniczego dla nauczyciela zatrudnionego na podstawie mianowania, z którym rozwiązano stosunek pracy z przyczyn określonych w art. 20 ust. 1 ustawy tj. z powodu całkowitej albo częściowej likwidacji szkoły, a także w razie zmian organizacyjnych powodujących zmniejszenie liczby oddziałów w szkole lub zmian planu nauczania uniemożliwiających dalsze zatrudnianie nauczyciela w pełnym wymiarze zajęć.

Spór stron co do zrealizowania warunków określonych w przepisie dotyczył wyłącznie trybu rozwiązania stosunku pracy. Strona pozwana podnosiła bowiem, iż wobec zdarzeń zaistniałych już po złożeniu powódce oświadczenia o rozwiązaniu umowy za wypowiedzeniem na podstawie art. 20 ust. 1 Karty Nauczyciela doszło do zmiany sposobu rozwiązania stosunku pracy.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego nie doprowadziła do podzielenia tego stanowiska.

Bezspornym pozostawało, iż to pracodawca zainicjował zakończenie stosunku pracy składając powódce w dniu 22 maja 2019r. oświadczenie o wypowiedzeniu tego stosunku. Wskazane w tym oświadczeniu przyczyny rozwiązania stosunku pracy odpowiadają wyszczególnionym w art. 20 ust.1 pkt 2 Karty Nauczyciela, nadto pracodawca powołał tę właśnie podstawę prawną. Oświadczenie o rozwiązaniu stosunku pracy jest oświadczeniem woli, znajdują zatem do niego zastosowanie przepisy Kodeksu cywilnego na mocy odesłania z art. 300 Kodeksu pracy, do którego przepisów odsyła z kolei w sprawach nieuregulowanych Kartą Nauczyciela art. 91 c ust. 1 tej ostatniej ustawy.

Wypowiedzenie uznać należy zatem za dokonane przez pracodawcę, gdy dotarło do pracownika w taki sposób, by ten mógł zapoznać się z jego treścią (art. 61 zdanie pierwsze k.c.). Niwelujące zaś skutki oświadczenia jego odwołanie jest skuteczne wówczas, gdy doszło do adresata wraz z oświadczeniem lub wcześniej (art. 61 zdanie drugie k.c.), a to w niniejszej sprawie, co bezsporne, nie miało miejsca. Późniejsze odwołanie (cofnięcie) oświadczenia o wypowiedzeniu dla swojej skuteczności wymaga zgody osoby, której objęte cofnięciem oświadczenie złożono.

Strona pozwana nie wykazała, by doszło do skutecznego cofnięcia oświadczenia złożonego powódce w dniu 22 maja 2019r. Bezspornym było, iż Ośrodek nie występował z inicjatywą cofnięcia tego oświadczenia, w procesie jednak on i jego następca prawny wywodzili, że wskutek późniejszych działań stron stosunku pracy, ale przede wszystkim powódki doszło do dorozumianego cofnięcia oświadczenia za zgodą pracownicy. Okoliczność ta jednak nie została przez stronę pozwaną wykazana. W żadnym z pism stron znajdujących się w aktach sprawy, w tym aktach osobowych nie ma wyrażonej w sposób jasny ich woli zakończenia umowy w innym trybie niż wynikający z porozumienia. Wprawdzie w piśmie datowanym na 22 lipca 2019r. pochodzącym od pracodawcy jest wskazanie, że umowa (winno być stosunek pracy) rozwiąże się z dniem 28 sierpnia 2019r. na wniosek powódki w związku z jej przejściem na emeryturę na podstawie art. 88 ust. 1 Karty Nauczyciela, jednak po pierwsze forma pisma wskazuje na jego informacyjnych charakter (nie odpowiada oświadczeniu woli), po drugie zaś jest stanowiskiem tylko jednej ze stron stosunku pracy. Gdyby nawet uznać w związku z regulacją art. 60 k.c., że pismo to może traktowane jak zgoda na rozwiązanie umowy za porozumieniem stron i jednocześnie cofnięcie wypowiedzenia, to i tak cofnięcia nie można byłoby uznać za skuteczne, jako że nie towarzyszyła mu zgoda powódki. Oświadczenie woli (w tym oświadczenie o cofnięciu wypowiedzenia jak i oświadczenie pracownika o zgodzie na takie cofnięcie) może być wyrażone przez każde zachowanie dokonującego czynności prawnej, które ujawnia wolę w sposób dostateczny (art. 60 k.c.).

Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie dała podstaw do przyjęcia, że powódka swoim zachowaniem wyraziła zgodę na cofnięcie wypowiedzenia.

Za wyrażenie takiej zgody (na przyszłość) nie sposób uznawać pisma powódki datowanego na 28 maja 2019r. (strony odmiennie wskazywały datę złożenia pisma, kwesta ta jednak nie miała znaczenia wobec braku sporu co do jego złożenia już po otrzymaniu przez powódkę wypowiedzenia). Pismo to nie może być też rozumiane jako oświadczenie skutkujące rozwiązaniem umowy w innym trybie w czasie trwania okresu wypowiedzenia. Wprawdzie stosunek pracy może ulec zakończeniu w okresie wypowiedzenia w innym trybie, jednak tylko wówczas, gdy jedna ze stron złoży w okresie wypowiedzenia oświadczenie o wcześniejszym rozwiązaniu tego stosunku bez wypowiedzenia (w praktyce najczęściej z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków przez drugą stronę) albo strony zdecydują się na rozwiązanie stosunku pracy za ich porozumieniem. Oświadczenia powódki nie sposób traktować ani jako jednostronnego oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy w okresie wypowiedzenia ani jako oświadczenia woli co do rozwiązania umowy za porozumieniem stron (z jednoczesną dorozumianą zgodą na przyszłe cofnięcie wypowiedzenia).

Z treści wskazywanego wcześniej pisma pracodawcy datowanego na 22 lipca 2019r. wynika, że pismo powódki potraktowano jako wniosek z art. 88 ust. 1 Karty Nauczyciela. Nie wiadomo, na jakiej podstawie dokonano takiej kwalifikacji, wskazana podstawa prawna nie wynika bowiem z treści pisma powódki, a norma nie dotyczy jej osoby. Art. 88 reguluje bowiem kwestię emerytury nauczycielskiej stażowej będącej rodzajem emerytury wcześniejszej (o czym świadczy wprost brzmienie ust. 2a w którym mowa o przejściu na emeryturę bez względu na wiek). Zgodnie z art. 88 ust. 1 Karty Nauczyciela (w ówczesnym brzmieniu), nauczyciele mający trzydziestoletni okres zatrudnienia, w tym 20 lat wykonywania pracy w szczególnym charakterze, zaś nauczyciele szkół, placówek, zakładów specjalnych oraz zakładów poprawczych i schronisk dla nieletnich - dwudziestopięcioletni okres zatrudnienia, w tym 20 lat wykonywania pracy w szczególnym charakterze w szkolnictwie specjalnym, mogą - po rozwiązaniu na swój wniosek stosunku pracy - przejść na emeryturę. W przypadku powódki staż pracy nie miał znaczenia dla przejścia na emeryturę, skoro O. B. ukończyła już 62 rok życia.

W tym miejscu podniesienia wymaga jeszcze jedna kwestia.

Przejście na emeryturę stażową było możliwe nie tylko na wniosek nauczyciela (czyli w sytuacji określonej w art. 88 ust. 1 Karty Nauczyciela), ale i w razie rozwiązania stosunku pracy na podstawie art. 20 ust. 1 Karty Nauczyciela, co wynikało z art. 88 ust. 1a tej ustawy. Zakładając nawet zatem, że uprawnienia emerytalne powódki wiązały się ze stażem pracy, stwierdzić należałoby, iż nie miała ona potrzeby składania oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy w innym trybie niż za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę na podstawie art. 20 ust. 1 Karty Nauczyciela. To z kolei rzutować musi na wykładnię oświadczenia powódki zawartego w piśmie datowanym na 28 maja 2019r.

Stosując zasady wykładni zawarte w art. 65 § 1 k.c., a więc uwzględniając, przy tłumaczeniu oświadczenia - nie tylko jego treść, ale również okoliczności jego złożenia, nie sposób jest przyjąć – jak uczyniła to strona pozwana – iż powódka swoim pismem zmierzała do zakończenia stosunku pracy za porozumieniem stron. Nie chodzi tylko o wskazany wyżej brak potrzeby modyfikacji trybu rozwiązania umowy, ale przede wszystkim cel, do jakiego zmierzała powódka składając oświadczenie. Celem tym było otrzymanie odprawy emerytalnej i nagrody jubileuszowej. Oba te świadczenia warunkowane są uzyskaniem statusu emeryta.

Świadczenia, o jakich mowa, przewidziane są w art.87 i 47 ust. 1 Karty Nauczyciela.

Zgodnie z pierwszym z tych przepisów nauczycielowi spełniającemu warunki uprawniające do emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy lub nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na emeryturę, rentę z tytułu niezdolności do pracy lub nauczycielskie świadczenie kompensacyjne przyznaje się odprawę w wysokości dwu – albo trzykrotności (w zależności od stażu pracy) ostatniego wynagrodzenia w szkole będącej jego podstawowym miejscem pracy, liczonego wedle zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop, przy czym w przypadku nauczyciela, którego staż pracy w szkole był mniejszy niż 20 lat, odprawa nie przysługuje, jeśli uzyskał odprawę określoną w art. 28 ustawy (czyli w związku z orzeczeniem niezdolności do pracy, w związku z niepodjęciem pracy w okresie urlopu bezpłatnego udzielonego przy przeniesieniu do innej miejscowości, w związku z cofnięciem skierowania do nauczania religii).

W myśl natomiast art. 47 ust. 1 Karty Nauczyciela nauczyciel otrzymuje za wieloletnią pracę nagrodę jubileuszową warunkowaną stażem pracy, pierwszą po 20 latach pracy w wysokości 75% wynagrodzenia miesięcznego i dalsze po każdych kolejnych pięciu latach (w wysokości 100, 150, 200 i 250 % wynagrodzenia miesięcznego).

Szczegółowe zasady ustalania okresów pracy i innych okresów uprawniających nauczyciela do nagrody jubileuszowej oraz szczegółowe zasady jej obliczania i wypłacania pozostawione zostały rozporządzeniu (art. 47 ust. 2 Karty Nauczyciela), aktualnie i w okresie zakończenia przez powódkę stosunku pracy rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 30 października 2001 r. (Dz. U. 2001.128.1418) W § 4 tego rozporządzenia wskazane zostało, iż w przypadku rozwiązania stosunku pracy w związku z przejściem na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy, nauczycielowi, któremu do nabycia prawa do nagrody jubileuszowej brakuje mniej niż 12 miesięcy, licząc od dnia rozwiązania stosunku pracy, nagrodę tę wypłaca się w dniu rozwiązania stosunku pracy.

Związek rozwiązania stosunku pracy z przejściem na emeryturę, o którym mowa w tej regulacji i w art. 87 Karty Nauczyciela nie może być ograniczany do sytuacji, gdy to przejście na emeryturę jest powodem (bodźcem) rozwiązania stosunku pracy czyli wskazywaną w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy przyczyną tego oświadczenia. Wystarczy związek czasowy (zbieżność czasowa rozwiązania stosunku pracy z nabyciem prawa do świadczenia emerytalnego). Jest to w sposób konsekwentny przyjmowane w orzecznictwie dotyczącym odpraw emerytalnych stanowiących (w wysokości innej niż w przypadku nauczycieli i pewnych grup zawodowych) świadczenie powszechne określone w art. 92 ¹ k.p. (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2011r. I PK 269/10 i z dnia 26 listopada 2013r. II PK 60/13)

Związek czasowy zachodzi, gdy umowa uległa rozwiązaniu z innych przyczyn natomiast pracownik uzyskał status emeryta bezpośrednio po zakończeniu (ustaniu) stosunku pracy.

Dla nabycia prawa do odprawy emerytalnej i nagrody jubileuszowej wystarczającym było w realiach niniejszej sprawy poinformowanie pracodawcy o odejściu na emeryturę wraz z zakończeniem stosunku pracy. Pismo powódki datowane na 28 maja 2019r. należało zatem wykładać jako informację o przejściu na emeryturę i oświadczenie woli co do zakończenia stosunku pracy z dniem 27 sierpnia 2019r.

Powódka nie odwołała się od wypowiedzenia akceptując je wobec wiedzy, że wskazana w nim przyczyna ma charakter rzeczywisty. Jednak nie posiadając specjalistycznej wiedzy z zakresu prawa pracy i z zakresu naliczania świadczeń pracowniczych, zwróciła się do wyspecjalizowanych pracowników pozwanego w kwestii innych niż odprawa z art. 20 ust. 2 Karty Nauczyciela świadczeń. Z uzyskanych przez nią informacji wynikało, iż wyłącznie zakończenie stosunku pracy z związku z przejściem na emeryturę uprawnia ją do nagrody jubileuszowej i odprawy emerytalnej, których wysokość będzie wyższa niż kwota odprawy w związku z zakończeniem stosunku pracy za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę. Stąd pismo powódki o zakończeniu stosunku pracy w związku z przejściem na emeryturę. Pisma tego nie sposób traktować w sposób rozszerzający jako wolę modyfikacji sposobu rozwiązania umowy. Okoliczność, iż powódka porównywała wcześniej wysokość odprawy z art. 20 ust. 2 Karty Nauczyciela oraz sumy odprawy emerytalnej i nagrody jubileuszowej świadczy wyłącznie o jej przekonaniu (wobec uzyskanych od pracowników Ośrodka informacji), iż świadczenia te nie przysługują łącznie. Z żadnego ze zgromadzonych dowodów nie wynika, aby powódka wiązała to przekonanie z określonym trybem rozwiązania umowy. Wydaje się raczej, że takie błędne przekonanie co do niemożności wypłaty odprawy emerytalnej i nagrody jubileuszowej w przypadku wypowiedzenia na podstawie art. 20 ust. 1 Karty Nauczyciela występowało po stronie pracodawcy.

Mając na uwadze wszystkie okoliczności złożenia pisma datowanego na 28 maja 2019r., w tym brak pełnej świadomości powódki co do jej uprawnień, treść tego pisma należy intepretować tylko tak, jak wskazano wyżej, czyli jako zaakcentowanie okoliczności faktycznej w postaci przejścia na emeryturę bezpośrednio po zakończeniu stosunku pracy i wyrażenie woli wcześniejszego niż określonego w wypowiedzeniu zakończenia tego stosunku.

Za innym przyjęciem nie może przemawiać okoliczność, że powódka nie dochodziła sprostowania świadectwa pracy, w którym wskazano, że stosunek pracy rozwiązał się na podstawie art. 88 ust. 1 Karty Nauczyciela. Powódka uzyskując status emeryta mogła nie być zainteresowana sporem sądowym z pracodawcą co do prawidłowości dokumentu, a treść świadectwa pracy, będącego jedynie oświadczeniem wiedzy wystawiającego dokument, nie ma przesądzającego znaczenia dla roszczeń pieniężnych ze stosunku pracy.

Zawarcie przez powódkę w piśmie datowanym na 28 maja 2019r. oświadczenia co do woli zakończenia stosunku pracy z dniem 28 sierpnia 2019r. nie może być traktowane rozszerzająco jako wola zmiany nie tylko terminu rozwiązania umowy, ale i trybu tego rozwiązania. Oświadczenie to należy poczytywać jako wniosek o skrócenie okresu wypowiedzenia na podstawie art. 36 § 6 k.p. Zgodnie z tym przepisem, znajdującym zastosowanie na podstawie art. 91 c Karty Nauczyciela, strony mogą po dokonaniu wypowiedzenia umowy o pracę przez jedną z nich ustalić wcześniejszy termin rozwiązania umowy, a ustalenie takie nie zmienia trybu rozwiązania umowy o pracę.

Podkreślenia wymaga na koniec, iż w gdyby powódka – pod wpływem pracodawcy – nie złożyła pisma datowanego na 28 maja 2019r., to bez wątpienia – wobec faktycznego przejścia na emeryturę - byłaby uprawniona do obu odpraw oraz do nagrody jubileuszowej. Złożenie pisma warunkowały informacje uzyskane w zakładzie pracy, a pracodawca poprzez nieuprawnioną wykładnię tego pisma próbował uniknąć konsekwencji swojego oświadczenia o wypowiedzeniu powódce umowy o pracę (które to oświadczenie skutkowało decyzją powódki o zakończeniu aktywności zawodowej).

W tych warunkach powództwo podlegało uwzględnieniu co do zasady. Kwota zasądzona na rzecz powódki odpowiada sześciokrotności jej wynagrodzenia zasadniczego wynikającego z umowy o pracę i zgodnego z obowiązującymi przepisami.

Powódka dochodziła kwoty wyższej dokonując wyliczeń przy przyjęciu wynagrodzenia zasadniczego dla nauczyciela dyplomowanego, ale zatrudnionego w pełnym wymiarze. Częściowo zatem jej żądanie musiało ulec oddaleniu.

Odprawa z art. 20 ust. 2 Karty Nauczyciela winna być wypłacona wraz z ustaniem stosunku pracy. Obowiązek pracodawcy wynika z przepisów prawa, dla wymagalności nie jest zatem potrzebne wezwanie do zapłaty. Nie wypłacając odprawy bezpośrednio po ustaniu stosunku pracy pracodawca pozostawał w opóźnieniu. Opóźnienie to występowało już w dniu 1 września 2019r. tj. dniu, od którego powódka dochodzi odsetek. Stąd na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p. uwzględniono żądanie odsetkowe od zasądzonej należności głównej.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu oparto na treści art. 100 k.p.c. Powództwo oddalono w niewielkiej tylko części, co przemawiało za obciążeniem strony pozwanej całymi kosztami procesu. Koszty te po stronie powodowej odpowiadały wynagrodzeniu zawodowego pełnomocnika wynoszącemu 2700 zł zgodnie z § 2 pkt 5 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800).

Zgodnie z treścią art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U.2022.1125 t.j.) kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator lub prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Istniejące początkowo wątpliwości związane ze stosowaniem tego przepisu w sprawach z zakresu prawa pracy zostały rozwiane w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2007 r. l PZP 1/07, w której sąd ten wskazał, iż sąd w orzeczeniu kończącym w instancji sprawę z zakresu prawa pracy, w której wartość przedmiotu sporu nie przewyższa kwoty 50.000 zł obciąży pozwanego pracodawcę kosztami sądowymi, których nie miał obowiązku uiścić pracownik wnoszący powództwo lub odwołanie do sądu. Kwota, którą nakazano pobrać od strony pozwanej w punkcie IV wyroku odpowiada 5% wartości przedmiotu sporu w zaokrągleniu do pełnego złotego. Skoro pozwanego obciążono w całości kosztami procesu, to konsekwentnie należało postąpić w przypadku kosztów sądowych.

Podstawę rozstrzygnięcia zawartego w punkcie V wyroku stanowił art. 477 ² § 1 k.p.c., w myśl którego zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydawaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika. Kwotę tego wynagrodzenia sąd przyjął na podstawie wyliczenia strony pozwanej złożonego do akt sprawy.

Dokonując ustaleń faktycznych sąd oparł się na zgromadzonych, a nie kwestionowanych przez strony i nie nasuwających wątpliwości co do rzetelności czy autentyczności, dokumentach i korespondujących z nimi i ze sobą w części objętej ustaleniami zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków (z wyjątkiem M. D. nie posiadającej wiedzy co do działań stron po wypowiedzeniu) i powódki. Wobec braku sprzeczności między dowodami w części objętej ustaleniami ich szczegółowe omawianie wydaje się niecelowe.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)