Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 376/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sadu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 8 lutego 2021 r. o sygn. VK 12/20.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie prowadzono postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie prowadzono postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zarzuty przedstawione w apelacji obrońcy oskarżonych adw. D. K. do wyroku Sądu Okręgowego:

I w zakresie pkt. I, IV i V obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku tj.:

1. art. 410 k.p.k. poprzez:

a) pominięcie przy podstawie ustaleń stanu faktycznego zeznań świadka

A. B., pomimo pierwotnego przyznania im waloru wiarygodności, w tym w zakresie, w jakim świadek wskazywał na zachowania M. Z. (1), jego postaw życiowych i stosunku do wartości materialnych oraz charakteru jego znajomości z J. Z. (1) na podstawie zeznań tego świadka, mimo iż A. B. dobrze znał zarówno M. Z. (1) (którego był pełnomocnikiem przez ok. 40 lat), jak również J. Z. (1) oraz pełni zawód zaufania publicznego i tym samym kwestionowanie jego depozycji powinno być poparte solidnymi przesłankami, których sąd nie wykazał, gdy tymczasem A. B. wskazał, że M. Z. (1) przejawiał lekceważące podejście do spraw materialnych, ich prowadzenie pozostawiał całkowicie J. Z. (1), bez najmniejszych oporów udzielił W. O. pożyczki na kwotę 700.000 zł (słownie: siedmiuset tysięcy złotych OO/100) bez odsetek i tym samym jest prawdopodobne, że transfer rzeczonych środków był uzgodniony pomiędzy mężczyznami, co potwierdza także zgormadzony w sprawie pozostały materiał dowodowy;

b) pominięcie przy podstawie ustaleń stanu faktycznego zeznań świadka W. O., pomimo pierwotnego przyznania im waloru wiarygodności, w tym w zakresie, w jakim świadek wskazywała na zachowania M. Z. (1), jego postaw życiowych i stosunku do wartości materialnych, mimo iż świadek dobrze znała M. Z. (1) oraz otrzymała odeń pożyczkę na kwotę 700.000 zł (słownie: siedmiuset tysięcy złotych 00/100), zaś z jej zeznań wynikało, że M. Z. (1) przejawiał lekceważące podejście do spraw materialnych, udzielenie w/w pożyczki bez oprocentowania sam jej zaproponował i tym samym jest prawdopodobne, że transfer rzeczonych środków był uzgodniony pomiędzy mężczyznami, co potwierdza także zgormadzony w sprawie pozostały materiał dowodowy;

c) pominięcie przy podstawie ustaleń stanu faktycznego zeznań świadka A. Z., pomimo pierwotnego przyznania im waloru wiarygodności, w tym w zakresie w jakim świadek wskazywała na znajomości M. Z. (1) z oskarżonymi, w sytuacji gdy świadek przez ostatnie trzy miesiące życia M. Z. (1) była jego opiekunką i często z nim rozmawiała, zaś z jej zeznań wynikało, że M. Z. (1) znał oskarżone, w tym m.in. chwalił przygotowywane przez nie posiłki i czasami spotykał się z nimi w towarzystwie (...), a tym samym jest prawdopodobne, że mógł zgodzić się na oddanie im w depozyt części swoich środków, a nawet takie rozwiązanie zaproponować, co stanowiło część uzgodnionego pomiędzy mężczyznami planu działania;

d) pominięcie przy wyrokowaniu zeznań świadka A. G., mimo iż z jej zeznań wynikała bardzo istotna informacja dotycząca M. Z. (1), a mianowicie, że ten był zupełnie niezorientowany w sprawach finansowych oraz chciał sprzedać swoją działkę jeszcze przed ustaleniem planu zagospodarowania przestrzennego, mimo iż naraziłoby go to na poważne straty finansowe, co czyni prawdopodobnym fakt, że w sprawach finansowych zdawał się on całkowicie na J. Z. (1) i tym samym nie miał zastrzeżeń

do sposobu prowadzenia przez pełnomocnika jego spraw;

2. art. 7 k.p.k. poprzez:

a) dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów polegającej na odmówieniu waloru wiarygodności zeznaniom świadka A. O., w sytuacji gdy przedstawiła ona szczegółowe informacje dotyczące założenia ąj rachunków bankowych przez oskarżone, nie znała stron niniejszego postępowania i tym samym nie było podstaw, by jej w tym zakresie nie przyznać prymatu wiary, zaś jako bezpośredni świadek założenia w/w rachunków dysponuje ona wiedzą, którą należy uznać za kluczową w kontekście poprawnego ustalenia stanu faktycznego, zaś z jej zeznań jednoznacznie wynika, że J. Z. (1) miał dostęp do obu rachunków, na które wpłacone zostały pieniądze wypłacone z jego wspólnego z M. Z. (1) konta, zaś Sąd błędnie utożsamił pełnomocnictwo do zarządzania cudzym rachunkiem z jego współwłasności

b) dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów polegającej na sprzecznym z zasadami doświadczenia życiowego oraz logiki uznaniu za wiarygodne zeznań świadka B. S., w sytuacji gdy jest ona żoną S. S. (2) oraz sama przyznała się na rozprawie w dniu 15 grudnia 2020 roku, że wiedzę na temat sprawy czerpie od męża, który w przedmiotowym postepowaniu występował w roli oskarżyciela posiłkowego, a Zatem mógł przekazywać informacje w taki sposób, aby wytworzyć w żonie przekonanie co do niewłaściwego postępowania oskarżonych oraz J. Z. (1), a nadto przyznała, że me zna osobiście oskarżonych, co pretenduje do uznania, iż depozycje w/wymienionego świadka nie sposób uznać za miarodajne dla niniejszej sprawy;

c) sprzeczną z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego ocenę wyjaśnień Oskarżonych w zakresie w jakim wskazywały, iż nie znały źródła pochodzenia środków przelewanych na ich konto odczytując to jako brak wiedzy czyją własnością są przedmiotowe pieniądze przypisując tym samym brak konsekwencji, niespójność i sprzeczne z logiką wyjaśnienia podczas gdy z analizowanych relacji Oskarżonych wynika jednoznacznie, że używając takiego stwierdzenia Oskarżone miały na myśli brak wiedzy w zakresie pierwotnego pochodzenia środków finansowych tj. transakcji, z których zostały uzyskane, a nie jak błędnie odczytuje Sąd meriti kto był właścicielem wspomnianych pieniędzy;

Nadto wskazane w punktach 1-2 uchybienia proceduralne, w konsekwencji miały skutkować

błędem w ustaleniach faktycznych, polegającym na przyjęciu, że M. Z. (1) nie posiadał wiedzy o transakcjach dokonywanych przez J. Z. (1) i był przez tego ostatniego oszukiwany, zaś działania J. Z. (1) były samowolne, nieuprawnione i niekorzystne dla M. Z. (1), zaś wytransferowane przez J. Z. (1) środki zostały przekazane oskarżonym bez wiedzy M. Z. (1) i była to transakcja dla mocodawcy J. Z. (1) niekorzystna, w sytuacji, gdy Sąd powinien był przyjąć, że ze względu na stały charakter stosunków gospodarczych łączących M. Z. (1) i J. Z. (1) oraz brak zainteresowania M. Z. (1) sprawami jego majątku, w pełni akceptował on działania J. Z. (2), o czym świadczy fakt współwłasności konta bankowego, z którego J. Z. (1) mógł dokonywać dowolnych transakcji, albowiem zgromadzone tam środki należały również do niego, w tym mógł dokonać przelewu na konta oskarżonych, co zresztą było korzystne dla majątku M. Z. (1), albowiem środki te zostały ostatecznie zdeponowane na lokacie, co mogło pomnożyć majątek mocodawcy J. Z. (1).

3. Błąd w ustaleniach stanu faktycznego, przejawiający się:

a) niezasadnym przyjęciem, że J. Z. (1) wyprowadził środki bez wiedzy M. Z. (1), w sytuacji, gdy J. Z. (1) i M. Z. (1) pozostawali w stałych stosunkach gospodarczych, J. Z. (1) był pełnomocnikiem M. Z. (1) i M. Z. (1) udzielał J. Z. (1) kolejnych pełnomocnictw — również po dokonaniu transakcji, w których rzekomo miało dojść do jego pokrzywdzenia, co zauważył także Sąd meriti w uzasadnieniu skarżonego orzeczenia stwierdzając: „W świetle całokształtu wszystkich powyżej celowo przypomnianych ponownie faktów nie może Zatem ulegać kwestii, że M. Z. (1) udzielił J. Z. (1) pełnomocnictw notarialnych w stosunkowo szerokim Zakresie, a ponadto decydował się na przekształcenie swojego rachunku bankowego na wspólny i uczynienie J. Z. (1) drugim jego posiadaczem, jak też otworzył wraz z nim wspólny rachunek oszczędnościowy. Wszystko to świadczy zdaniem sądu w ewidentny sposób o tym, że M. Z. (1) darzył J. Z. (1) zaufaniem, a co wskazuje na logiczny fakt, że w/wymienione transakcje były dokonywane według poczynionych ustaleń pomiędzy mężczyznami i za oczywistą obopólną zgodą;

b) niezasadnym i nielogicznym przyjęciem, że wypłaty dokonywane przez J. Z. (1) w okresie od dnia 19 marca 2010 roku do dnia 4 września 2015 roku z konta stanowiącego współwłasność jego i M. Z. (1) nie miały uzasadnienia ekonomicznego ani faktycznego, w sytuacji gdy będąc współwłaścicielem wskazanego konta miał prawo do swobodnego dysponowania znajdującymi się tam środkami finansowymi, zaś skoro współwłaścicielem rachunku ustanowił J. Z. (1) w dniu 11 lutego 2009 roku sam M. Z. (1), to znaczy, że przewidywał on możliwość swobodnego korzystania ze zgromadzonych tam środków, godził się na takie rozwiązanie i akceptował je;

c) sprzecznym z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego przyjęciu, że wpłacenie uzyskanych przez J. Z. (1) od M. Z. (1) środków na lokaty, które zostało dokonane przez oskarżone, było działaniem dla M. Z. (1) niekorzystnym, w sytuacji, gdy z wiedzy powszechnej wynika, że środki zgromadzone na lokacie zyskują i tym samym najpewniej zostałyby pomnożone, co sprawia, że na skutek tej transakcji majątek M. Z. (1) zostałby pomnożony, a zatem działanie to, jako korzystne dla mocodawcy, nie może wpływać negatywnie na ocenę staranności działania J. Z. (1) jako jego pełnomocnika;

d) nieuprawnionym stwierdzeniu, że M. Z. (1) nie chciał rozdzielić posiadanych środków pieniężnych na kilka rachunków, w sytuacji, gdy Sąd ustalił, że po ustanowieniu J. Z. (1) współwłaścicielem rachunku nr (...), w dniu 17 marca 2009 roku J. Z. (1) oraz M. Z. (1) założyli wspólny rachunek oszczędnościowy o nr. (...), co — wbrew ocenie Sądu - wskazuje na to, że M. Z. (1) chciał, aby jego środki zostały podzielone na kilka rachunków bankowych;

e) przyjęcie przy orzekaniu, że J. Z. (1) dokonywał transferu środków finansowych bez zgody i wiedzy M. Z. (1) minio iż nic takiego nie wynika z całokształtu okoliczności sprawy, ani nie zostało w żaden sposób udowodnione, zaś Sąd opiera się w tym zakresie wyłącznie na własnych przypuszczeniach, rozważaniach, które w żadnej mierze nie zostały poparte materiałem dowodowym;

f) nielogicznym uznaniu, iż J. Z. (1) występował w charakterze pełnomocnika M. Z. (1) nieodpłatnie, gdyż w treści udzielonych pełnomocnictw brak jest zapisu stanowiącym o wynagrodzeniu i na tej podstawie uznania, że całość kwoty transferowanych z rachunku M. Z. (1) stanowi przedmiot niniejszego postępowania, co w oparciu o zasady wiedzy, doświadczenia życiowego a nade wszystko logiki należy poczytywać kategoriach ad absurdum,

g) subiektywnym dojściu do przekonania, że analizowane wypłaty nie znajdowały uzasadnienia faktycznego oraz prawnego w sytuacji gdy Sąd nie poczynił analizy i nie podjął inicjatywy dowodowej z urzędu w zakresie wyjaśnienia kluczowych okoliczności, a mianowicie wspólnych ustaleń pomiędzy M. Z. (1) a J. Z. (1), przyjętym przez mężczyzn planem działania oraz realizacją tego planu;

h) nieuprawnionym przyjęciu, iż kwoty J. Z. (1) dopuścił się przywłaszczenia części kwot przekazywanych przez M. Z. (1) na zakup nieruchomości bez ustalenia w zakresie poczynionych uzgodnień pomiędzy mężczyznami, bezkrytycznie przyjmując, iż J. Z. (1) pośredniczył rzeczonych transakcjach w charakterze pełnomocnika nie otrzymując za to żadnego wynagrodzenia;

i) dojściem do przekonania, iż przelew środków na rachunki oskarżonych należy odczytywać jako czynność „prania brudnych pieniędzy", co w ocenie miało znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępczego pochodzenia lub miejsca ich umieszczenia i temu celowi służyło, podczas gdy każda czynność bankowa jest księgowana, a tym samym łatwa do wykrycia i zweryfikowana, co przemawia za stanowiskiem, że monitorowany transfer środków, pomiędzy rachunkami żadnej mierze nie może stanowić próby ukrycia nielegalne pochodzenia pieniędzy, a tym samym nie sposób przypisać Oskarżonym podejmowania działań udaremnienia, czy „znacznego utrudnienia" wykrycia przestępczego pochodzenia środków płatniczych.

4. art. 41 par. 1 k.p.k. przez brak zwrotu aktu oskarżenia i wyłączenie od sprawy prokuratora Andrzeja Zaczka, a w konsekwencji skierowania sprawy ponownie do postępowania przygotowawczego, w sytuacji, gdy wskazany prokurator podejrzany jest o popełnienie przestępstw, w tym przyjęcie łapówki na kwotę I mln zł (słownie: miliona złotych OO/100), a o wadze i dużym prawdopodobieństwie tych zarzutów świadczy fakt, że jest obecnie tymczasowo aresztowany i tym samym prowadzone przezeń śledztwo w materii finansowej mienia wysokiej wartości przeciwko oskarżonym mogło być prowadzone wadliwie i w sposób nieobiektywny, w związku z czym jego czynności powinny Zostać powtórzone;

5. art. 193 § 1 k.p.k. przez brak przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego psychiatry i neurologa na okoliczność zdrowia psychicznego oskarżonych, w sytuacji, gdy ich obrońca podnosił, że w czasie, w którym doszło do zarzucanych im czynów mogły one, ze względu na problemy psychiczne, nie być świadome wagi dokonywanych przez siebie działań.

6. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 k.p.k. poprzez brak podjęcia inicjatywy dowodowej z urzędu celem wyjaśnienia rozbieżności pomiędzy dokumentacją przesłaną z banku, w którym rachunki posiadały Oskarżone a zeznającymi w charakterze świadków pracownikami rzeczonej instytucji, w szczególności w zakresie wspólności rachunków pomiędzy J. Z. (1), a oskarżonymi, przyznając bezkrytycznie walor wiarygodności korespondencji z banku, z jednoczesną odmową tegoż prymatu bezstronnym świadkom.

Zarzuty przedstawione w apelacji obrońcy oskarżonych r.pr. J. P. (1):

W zakresie punktu I wyroku:

1) obrazy przepisu prawa materialnego tj. art. 299§1 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że J. W. (1) dopuściła się popełnienia czynu zabronionego polegającego na przyjęciu na swój rachunek bankowy w dniu 21 marca 2011 roku środków pieniężnych w kwocie 2.300.00,00 złotych pochodzących z korzyści związanych z popełnieniem przez inną ustaloną osobę przestępstwa przywłaszczenia na szkodę M. Z. (1) podczas gdy z okoliczności niniejszej sprawy wynika, iż nie zostały poczynione ustalenia

przedmiocie przestępczego pochodzenia rzeczonych środków, jak również wykazane czynności sprawcze Oskarżonej, co pretenduje do zajęcia stanowiska, iż w realiach niniejszej sprawy nie zostały spełnione znamiona inkryminowanego czynu stypizowanego w treści art. 299§ 1 k.k.;

W zakresie punktu IV oraz V wyroku:

2) obrazy przepisu prawa materialnego tj. art. 299 §1 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że W. W. (1) dopuściła się popełnienia czynu zabronionego polegającego na przyjęciu na swój rachunek bankowy w dniu 12 maja 2011 roku środków pieniężnych w kwocie 1.500.00,00 oraz w dniu 17 września 2013 roku środków pieniężnych w kwocie 650.000,00 złotych pochodzących z korzyści związanych z popełnieniem przez inną ustaloną osobę przestępstwa przywłaszczenia na szkodę M. Z. (1) podczas gdy z okoliczności niniejszej sprawy wynika, iż nie zostały poczynione ustalenia w przedmiocie przestępczego pochodzenia rzeczonych środków, jak również wykazane czynności sprawcze Oskarżonej, co pretenduje do zajęcia stanowiska, iż w realiach niniejszej sprawy nie zostały spełnione znamiona inkryminowanego czynu stypizowanego w treści art. 299 § 1 k.k.;

Zarzuty przedstawione w apelacji prokuratora :

obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie

polegającą na wadliwym opisie czynu zabronionego przypisanego oskarżonym J. W. (1) i W. W. (1) poprzez nie wskazanie w opisie czynu za który zostały skazane jednego ze znamion czynu z art. 299§1 kk tj. znamienia odnoszącego się do zamiaru sprawcy i celu jego działania :poprzez wskazanie, że działanie polegające na przyjęciu środków pieniężnych pochodzących z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego na rachunek bankowy w/w mogło udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępnego pochodzenia lub miejsca umieszczenia, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

☒ zasadne

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty przedstawione w apelacji obrońców okazały się niezasadne:

I Przechodząc do zarzutów przedstawionych w apelacji obrońcy - adwokata D. K. na wstępie rozważań – w kontekście zarzutu obrazy art. 410 kpk i art. 7 kpk godzi się podkreślić, iż przepisu art. 410 kpk nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych na rozprawie głównej dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Byłoby to w wielu wypadkach w istocie niemożliwe ze względu na wzajemną sprzeczność okoliczności wynikających z różnych dowodów. Odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem oceny okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów.

Zwócić bowiem należy uwagę na fakt, iż zaznania przywołanych w zarzutach apelacji świadków: A. B., W. O. nie dotyczą bezpośrednio czynów przypisanych obu oskarżonym, a jedynie mają świadczyć o jednej z cech charakteru M. Z. (1) jakoby miał on lekceważące podejście do spraw materialnych. Zeznania te w żaden sposób nie wykluczają jednak ustaleń Sadu Okręgowego, o przyjęciu przez oskarżone środków pieniężnych na ich rachunki bakowe pochodzących z przestępstwa na szkodę M. Z. (2) ( jako ustaleń dotyczących konkretnej sytuacji i sprawstwa). Fakt, że ktoś posiada niefrasobliwy stosunek do kwestii materialnych nie jest bowiem jednoznaczne z tym, iż taka cecha charakteru wyłącza możliwość bycia pokrzywdzonym przestępstwem przeciwko mieniu, czy interesom majątkowym w obrocie cywilnoprawnym itp.

W odniesieniu do zeznań A. K. obecnie Z. – również jej zeznania nie dotoczyły bezpośrednio stawianych zarzutów oskarżonym. Nie brała ona udziału we wskazanych w czynach przypisanych oskarżonym transakcjach finansowych, jej wiedza odnośnie znajomości M. Z. (1) i oskarżonych jest dość ogólna. Jako opiekunka dysponowała wszakże wiedzą, że od września 2000 r. M. Z. (1) w związku ze stwierdzeniem u niego zaburzeń schizotypowych leczył się psychiatrycznie i przez orzecznika ZUS został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy. (Na marginesie wskazać należy, iż apelujący w żaden sposób nie wiąże okoliczności zaburzeń schizoidalnych pokrzywdzonego z opisywaną w zarzutach apelacji niefrasobliwością w kwestii spraw materialnych). To, że sprawcy przed popełnieniem czynu karalnego wcześniej znają osoby pokrzywdzone, w żaden sposób sprawców nie ekskulpuje. Często bowiem zdarza się, iż osobami padającymi ofiarą przestępstw, są osoby, co do których oskarżeni posiadają wiedzę (własną bądź uzyskaną od osób trzecich) na temat sposobu życia, warunków materialnych. Taka wiedza ułatwia popełnienie przestępstwa lub zacieranie jego śladów.

Czyny przypisane oskarżonym dotyczą lat 2011 i 2013. Zeznania A. G. nie dotyczą zarzutów postawionych obu oskarżonym. Jest to i świadek postrzegający pokrzywdzonego jako osobę niezorientowaną w sprawach finansowych. Jednak pojęcia „bycie niezorientowanym w sprawach finansowych” a „bycie wykorzystanym w sprawach finansowych” dzieli ogromna przepaść.

W wywodach apelacji obrońca się posługuje terminem, że coś jest prawdopodobne. Przeciwstawić należy jednak temu stwierdzenie, iż Sąd orzekający w I instancji nie powziął rozterek upoważniających do rozważań na kanwie art.5 §2 kk. Ustalenia Sądu są jednoznaczne, logiczne a ocena dowodów korzysta z ochrony art. 7 kpk.

Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił zeznania świadków i wyjaśnienia oskarżonych. Analiza depozycji w zestawieniu z dowodami z dokumentów ( te ostatnie są wszak materiałem bezwpływowym) upoważnia sąd odwoławczy by również w tej materii podzielić argumentację przedstawioną przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu jego judykatu.

I tak w kontekście zeznań świadka A. O. Sąd I instancji zasadnie odmówił waloru wiarygodności jej zeznaniom. Sąd wskazał bowiem na dokument – treść pisma banku z (...) z 19 października 2017 r. ( vide: k. 61 i 65 uzasadnienia) z treści informacji z banku wynika jednoznacznie, iż konto o nr (...) zostało utworzone dla J. W. (1) i to ona była posiadaczem oraz jedyną osobą upoważnioną do tego rachunku.

Z informacji banku wynikało również, iż posiadaczem i jedyną osobą upoważnioną do rachunku nr (...) – była W. W. (1). W świetle tych ustaleń na podstawie dokumentów banku bezwpływowych – dalsze wywody obrony odnośnie waloru wiarygodności zeznań świadka A. O. należy uznać za bardzo polemiczne.

Odnośnie zeznań B. S. I instancji zasadnie dał wiarę zeznaniom tego świadka. Obiektywnie przyznała ona skąd czerpie ona swoją wiedzę na temat sprawy. Jej zeznania nie tworzą obrazu relacji zmanipulowanych przez męża świadka S. S. (2) ( także w kontekście zabezpieczonych dokumentów). Nadto teoria polskiego procesu karnego nowożytnego nie kieruje się zasada legalnej oceny dowodu – wręcz przeciwnie ocena dowodów została unormowana w art. 7 kpk. Stąd Sąd może dokonywać zabezpieczenia i oceny zarówno bezpośrednich jak i pośrednich źródeł dowodowych.

Wreszcie na kartach 56-70 uzasadnienia wyroku Sąd Okręgowy dokonał oceny i uzasadnił w jakiej mierze i z jakich przyczyn wyjaśnienia oskarżonych nie były wiarygodne, a stanowiły przyjętą linię obrony. Sąd odwoławczy z tymi wywodami się zgadza i uważa je za szczegółowe i logiczne. Omawiając ten materiał dowodowy, Sad I instancji wskazuje m.in. iż J. W. (1) była długoletnia konkubiną J. Z. (1). Oskarżona J. W. (1) była zorientowana, że pieniądze wpływające na jej konto to środki należące do M. Z. (1) (k. 1347 – wyjaśnienia) na prośbę J. Z. (1). Bacząc właśnie na doświadczenie życiowe, zasadny jest wniosek, że obie siostry musiały być zorientowane zarówno we własnej sytuacji materialnej, jak i sytuacji materialnej siostry oraz konkubenta J. Z. (1) (vide np. wyjaśnienia k.1350 W. W.: „Siostra z J. Z. (1), żyli skromnie, bardzo skromnie”; wyjaśnienia J. W. k.1348: „J. Z. (1) utrzymywał się z emerytury. Według mojej wiedzy nie miał innych źródeł dochodu”). W realiach tej sprawy dla nikogo nie było tajemnicą, iż J. Z. (1) reprezentował M. Z. (1), działając w jego imieniu przy sprzedaży nieruchomości. Ergo zarówno J. W. (1) jak i jej siostra W. W. (1) – wiedziały, że on (J. Z. (1)) nie jest na tyle majętny aby dysponować jak właściciel kwotami: 650 000 zł 2 300 000 zł czy 1 500 000 zł. Stąd ich w wyjaśnienia na temat przepływu tych kwot na konta cechuje brak logiki, i spójności, wręcz w wyjaśnieniach tych starają się odciąć od tych operacji bankowych. Podobnie jak obie oskarżone zaprzeczyły znajomości z M. Z. (1) ( k.1346 i k.1350) to jednak uczestniczyły w jego pogrzebie. Racjonalnym i zgodnym z doświadczeniem życiowym jest twierdzenie, iż przy wpływie tak dużych kwot na rachunek leży w sferze zainteresowania posiadacza rachunku, jakie jest źródło pieniędzy.

Przechodząc do zarzutów dotyczących błędów w ustaleniach faktycznych:

Zwraca uwagę dysonans logiczny między argumentacją zawartą w tej apelacji:, że z jednej strony M. Z. (1) „nie przykładał wagi do wartości materialnych” a z drugiej strony linią obrony - , że to M. Z. (1) nie chciał posiadać na jednym swoim koncie całej tej kwoty, ale wolał przekazać je na inne rachunki ( k.1165, k. 1346).

W świetle zebranego i ocenionego w sposób swobodny ( zgodnie z art. 7 kpk) materiału dowodowego w niniejszej sprawie, wbrew zarzutom obrońcy nie doszło do błędnych ustaleń faktycznych.

Obraza przepisów postępowania (error in procedendo) tylko wtedy stanowi uchybienie, jeżeli mogła mieć wpływ na treść orzeczenia. Błąd w procedowaniu odnosi się więc tylko do tych ustaleń faktycznych, w oparciu o które sąd wydaje orzeczenie. Błąd w ustaleniach faktycznych może mieć postać błędu "braku" albo błędu "dowolności". Zarzut taki może zostać postawiony wówczas, gdy sąd, ustalając stan faktyczny, wziął pod uwagę wszystkie istotne w sprawie dowody (art. 92 i 410 kpk), a także gdy prawidłowo je ocenił (art. 7 kpk). Natomiast ustalając stan faktyczny na podstawie tych dowodów, jeśliby sąd pominął wynikające z nich fakty (okoliczności) istotne w sprawie (błąd "braku") albo ustalił fakty, które wcale z danego dowodu nie wynikają lub wynikają, ale zostały zniekształcone (przeinaczone) (błąd "dowolności"). Błąd dowolności może polegać również na wadliwym wnioskowaniu z prawidłowo ustalonych faktów (tzw. faktów ubocznych) co do istnienia lub nieistnienia faktu głównego (kwestii sprawstwa) w procesach poszlakowych. Błąd tego rodzaju oznacza, że określony fakt został ustalony dowolnie, gdyż nie ma oparcia w dowodach. W niniejszej sprawie obrońca podniósł obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów,

Ad. 3 a-b. Przy zarzutach obrazy prawa procesowego konieczne jest równocześnie, nie tylko wykazanie, że doszło do obrazy określonego przepisu k.p.k. powinien również wykazać, że owe naruszenie mogło, czyli w istocie miało wpływ na treść wydanego wyroku.

W kontekście tej ostatniej uwagi, stwierdzić należy, iż w polu zainteresowania Sądów (obu instancji) leżały transakcje (wpływy)na rachunki bankowe z dni 21 marca 2011 r, 12 maja 2011r. 17 września 2013 r. na rachunki bankowe należące do J. W. (1) i W. W. (1) w banku (...). Nie jest uprawniona teza, iż J. Z. (1) mógł pieniędzmi M. Z. (1) dysponować dowolnie. Irrelewantne dla niniejszej sprawy karnej są porozumienia między J. Z. (1) a M. Z. (1) dla innych transakcji, na inne kwoty , aniżeli te wskazane w akcie oskarżenia. To, że M. Z. (1) darzył J. Z. (1) zaufaniem i udzielał mu pełnomocnictw notarialnych, nie ekskulpuje per se oskarżonych w niniejszej sprawie. Skoro bowiem M. Z. (1) mógł stawać do aktów notarialnych, gdyby jego rzeczywistą wolą było darowanie pieniędzy, czy przekazanie pod innym tytułem J. Z. (1), zatem oficjalnie mógł tego dokonać. Nie było potrzeby również by bez uzasadnienia faktycznego pieniądze przekazywać na konta sióstr W..

Ad.3.c. M. Z. (1) zmarł 25 listopada 2014 r. w szpitalu w W.. Skoro obrońca deklaruje taką dbałość o pieniądze, jakie nadeszły z nieznanego źródła na konta oskarżonych (w wyjaśnieniach oskarżone odcinały się od tych transakcji), tak, że postanowiły je pomnożyć na zakładanych lokatach, to przede wszystkim dziwi iż obie oskarżone, nie starały się wyjaśnić w banku, pochodzenia pieniędzy, wreszcie mogły je odesłać na rachunek, z którego zostały przekazane. A skoro obrońca upatruje w tym działaniu pomnażanie majątku M. Z. (1), to przecież M. Z. (1) żył jeszcze i na jego nazwisko mogły założyć lokaty a nie na nazwisko J. Z. (1).

Ad.3.d. Sąd odwoławczy, o czym już napisano na wstępie, dostrzega niespójność argumentacji, i wzajemne wykluczanie się tezy, że M. Z. (1) chciał aby jego środki zostały podzielone na kilka rachunków bankowych z prezentowaną przez obronę tezą, iż był osoba podchodzącą niefrasobliwie do finansów. Także w konsekwencji – skoro to wszystko miało być działaniem na korzyść M. Z. (1), zatem równie niespójne jest założenie lokat na J. Z. (1) a nie na M. Z. (1), skoro wówczas żył.

Ad. 3.e.-h Skoro jak wynika z punktu 3 c zarzutów apelacji – wpłacenie pieniędzy na lokaty miało być pomnażaniem majątku M. Z. (1), to jednocześnie nie można przyjąć, że kwoty przekazane na konta sióstr W. stanowiły wynagrodzenie J. Z. (1). Dalej jeśli by rzeczywiście M. Z. (1) chciał założyć lokaty, to czemu ( po przelaniu pieniędzy) nie założono lokat na jego nazwisko? Nawet jeśli miałby to uzgodniony plan działania - nie jest racjonalne zakładanie lokat „tajnych” na nazwisko J. Z. (1). (M. Z. (1) opisywany w apelacji jako osoba nieprzykładająca wagi do wartości materialnych nie maiłaby zatem interesu snuć takiej intrygi). Obrońca wytyka Sądowi iż nie poczynił analizy i nie podjął inicjatywy dowodowej z urzędu aby szerzej wyjaśnić wspólne ustalenia miedzy M. Z. (1) a J. Z. (1). W ocenie Sądu odwoławczego, relacje tych osób (w tym ekonomiczne) zostały w wystarczający sposób na potrzeby niniejszego postepowania wyświetlone i przeanalizowana. Brakuje w pkt. 3.g. przy tak ukształtowanym zarzucie, wskazania obrońcy sposobu przeprowadzenia dowodu jak jeszcze można wyświetlić ustalenia pomiędzy M. Z. (1) a J. Z. (1), skoro obydwie te osoby już nie żyją.

Ad. 3i . Fakt księgowania na rachunkach bankowych operacji pieniężnych przez bank nie czyni automatycznie zasadnym argumentu, iż tym samym dana czynność jest łatwa do wykrycia i zweryfikowana. Żadna z kwot wskazanych w akcie oskarżenia i czynach przypisanych nie wpłynęła na rachunki M. Z. (1). Tytuły przelewów kwot wpływających na rachunki założone przez oskarżone nie były rzetelne, jak i oznaczenie posiadacza rachunku ( Co zasadnie i szczegółowo opisuje Sąd Okręgowy na stronach 26- 32 oraz 73-83 uzasadnienia wyroku). Natomiast ujawnienie tych czynności bankowych zostało wykonane przypadkowo – nie z inicjatywy którejkolwiek z oskarżonych ani nie z inicjatywy J. Z. (1); a wskutek przeszukania pomieszczeń należących do J. W. (1) w dniu 20 lipca 2017 r. Zestawienie tych faktów uprawniało Sąd Okręgowy do dojścia do przekonania, iż takie zachowanie miało na celu do udaremnienie lub utrudnienie stwierdzenia przestępnego pochodzenia wskazanych w akcie oskarżenia kwot i miejsca ich umieszczenia oraz wykrycia tego mienia i zajęcia. W konsekwencji takie zachowanie było realizacją znamion „prania brudnych pieniędzy”.

Ad.4. Jedną z cech postępowania rozpoznawczego przed Sądem jest kontrola przeprowadzonego postepowania przygotowawczego, zgromadzonych dowodów i jego wyniku. Ustalenia Sądu Okręgowego opierały się nie tylko na depozycjach osób korzystających z pomocy obrońców, ale tez dokumentach. Zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i sądowym przysługuje stronom inicjatywa dowodowa, czy możność wypowiadania się co do przeprowadzonych dowodów. Tak ukształtowany model postępowania karnego nawet mimo niezwrócenia sprawy prokuratorowi do ponownego przeprowadzenia sprawy czy powtórzenia niektórych czynności – powoduje, iż czynności wykonane w postepowaniu przygotowawczym podlegają kontroli podczas postepowania rozpoznawczego, mogą być też uzupełniane. Sąd odwoławczy nie dostrzegł aby zarzut z pkt. 4 apelacji miał wpływ na treść materiału zebranego w sprawie czy treść orzeczenia. Wobec uprawnień przysługujących i realizowanych przez strony w trakcie postępowania rozpoznawczego.

Ad.5. Nie doszło również do obrazy art. 193§1 kpk. Oskarżone zarówno w postepowaniu przygotowawczym jak i sądowym były przesłuchiwane w obecności obrońcy. Organy procesowe nie powzięły wątpliwości co do stanu psychicznego oskarżonych. Dopiero na rozprawie w dniu 3 czerwca 2020 r. ( k. 1443) obrońca wniósł o powołanie biegłych lekarz z zakresu psychiatrii i neurologii, celem ustalenia, czy oskarżone były w pełni świadome w chwili popełnienia czynu, który im się zarzuca, ponieważ ujawniło się, iż obydwie oskarżone maja problemy psychiczne. (K.1492, 1494) oskarżona J. W. nadesłała pismo, że od 2019 r. korzystała z pomocy psychologa a w konsekwencji korzysta z porad psychiatry i psychologa. W. W. (1) oświadczyła, iż nie była pod opieką psychologa ani psychiatry. Pismem z dnia 22 października 2020 r. (k.1567) obrońca cofnął wniosek o przeprowadzenie ww. dowodu z opinii biegłych. Nie można zarzucać Sądowi, iż nie przeprowadza dowodów „ na wszelki wypadek” skoro okoliczności sprawy (i czynności przesłuchania) nie budziły wątpliwości co do stanu psychicznego oskarżonych.

Ad.6. Sąd dokonał oceny zeznań pracowników banku w zestawieniu z dokumentacja bankową i informacją – dokumentem wystawionym przez bank w przedmiocie posiadacza konta i osób upoważnionych do rachunku. To, że ocena dowodów dokonana przez Sad nie jest zgodna z linia obrony prezentowaną przez obronę nie jest równoznaczne z naruszeniem art. 167 kpk i art. 366 kpk. W realiach tej sprawy Sąd wywiązał się z obowiązku aby zostały wyjaśnione wszystkie istotne jej okoliczności.

II. Odnosząc się do zarzutów apelacji obrońcy oskarżonych – r.pr. J. P. (1), stwierdzić należy, iż wbrew temu, co twierdzi obrońca – ustalenia Sadu I instancji co do czynności sprawczych oskarżonych znajdują się na str. 26-32 uzasadnienia dotyczą czynów objętych aktem oskarżenia a dokonanie subsumpcji szczegółowo jest opisane na str. 73-83 tegoż uzasadnienia. Nie ma potrzeby powielać tej analizy ponownie, skoro Sąd odwoławczy przyjął jej argumenty i wywody – tym samym traktując zarzuty zawarte w apelacji tego obrońcy jako polemikę z ustaleniami Sądu Okręgowego. W ramach ustaleń i rozważań (vide np. k.77) Sąd Okręgowy wskazał przecież przestępstwo bazowe - przywłaszczenia.

Zarzut przedstawiony w apelacji prokuratora okazał się zasadny:

Środek odwoławczy został wywiedziony na niekorzyść oskarżonych, a w wyroku i uzasadnieniu Sądu I instancji znalazły się ustalenia w zakresie stanu faktycznego i stanu prawnego (vide: strony 26-32 i 72-83 uzasadnienia Sądu Okręgowego) pozwalające na uwzględnienie wniosku prokuratora i uzupełnienie opisu czynów przypisanych oskarżonym w instancji odwoławczej. Zatem w ocenie Sądu odwoławczego powyższe okoliczności pozwalały na uzupełninie opisu czyny. Nie doszło do poczynienia innych, bądź nowych ustaleń, a opis czyny przypisanego odzwierciedla znamiona wskazane w art. 299 §1 kk. ( Natomiast wskazania co do stanu prawnego i znamion czynu Sąd Okręgowy zawarł w rozważaniach na k. 73-83 uzasadnienia).

Wniosek

Wnioski apelacji obrońców: o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych lub przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Wniosek apelacji prokuratora:

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uzupełnienie opisu czynu przypisanego oskarżonym: J. W. (1) i W. W. (1) o niezbędne znamię oddające sposób działania oskarżonych określającego postać ich zamiaru poprzez dodanie w opisie czynu po słowach na szkodę M. Z. (1)" słów „które to działanie mogło udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępnego pochodzenia i miejsca ich umieszczenia oraz ich wykrycie i zajęcie".

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody dla uznania wniosków apelacji obrońców jako niezasadnych są konsekwencją uznania zarzutów apelacji za niezasadne i w tej części uzasadnienia zostały omówione.

Powody uznania wniosku apelacji prokuratora za zasadny są konsekwencją uznania zarzutów prokuratora za zasadne– i w części uzasadnienia dotyczącego zarzutów zostały omówione.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sadu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 8 lutego 2021 r. za wyjątkiem opisu czynów przypisanych oskarżonym.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania wyroku są tożsame dla których zarzuty apelacji obrońców zostały uznane za niezasadne.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana wyroku nastąpiła jedynie w zakresie opisu czynów przypisanych oskarżonym.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany wyroku są tożsame, dla których zarzuty apelacji prokuratora zostały uznane za zasadne.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Kosztami postepowania odwoławczego Sąd obciążył oskarżone w częściach na nie przypadających na zasadzie art. 636 § 1 kpk.

7.  PODPIS

Anna Nowakowska Katarzyna Capałowska Izabela Szumniak

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca adw. D. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok skazujący

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca r. pr. J. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok skazujący

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Opis czynów przypisanych

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana