Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 135/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Turku z dnia 26 stycznia 2022 r., sygn. akt II K 362/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3.

4.

5.

błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na dokonaniu przez Sąd wyrokujący błędnego ustalenia, iż M. M. dokonał zarzucanego mu w wyroku czynu, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego w tym zapisu monitoringu znajdującego się w aktach sprawy, zeznań świadka Ł. K., J. R. J. L., E. T. wynika, że oskarżony M. M. nie dokonał czynu objętego oskarżeniem i brak jest jakiegokolwiek dowodu wskazującego na fakt, iż to oskarżony był w pobliżu butli z gazem , odkręcił butle z gazem i dokonał jej podpalenia;

rażące naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, to jest art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów, podjęcie tej oceny w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego w sposób uniemożliwiający ustalenie prawdy obiektywnej oraz art. 410 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, przemawiających na korzyść oskarżonego w szczególności odtworzenia nagrań z monitoringu, na których nie można zidentyfikować osób znajdujących się na zewnątrz sklepu z uwagi na fakt, iż nagrania z monitoringu obejmują wyłącznie wnętrze sklepu, a nie obejmują nagrań na zewnątrz sklepu jak i nagrań w pobliżu butli z gazem;

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenie polegające na dowolnym przyjęciu w sprzeczności z materiałem dowodowym iż oskarżony M. M. odkręcił butle z gazem i ich podpalił, podczas gdy jak wynika z opinii biegłego miejsce składowania butli z gazem było źle zabezpieczone i każdy miał dostęp do butli i brak jest jakiegokolwiek dowodu ( odcisków daktyloskopijnych, zeznań świadków nagrań) wskazujących na okoliczność iż oskarżony był przy butlach z gazem odkręcił je i dokonał podpalenia;

rażące naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. w zw. z art. 171 § 1, 4, 5 k.p.k., które miało istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów, podjęcie tej oceny w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego w sposób uniemożliwiający ustalenie prawdy obiektywnej, a w szczególności poprzez ocenę iż zeznania świadka M. Ż. złożone w postępowaniu przygotowawczym są wiarygodne, podczas gdy jak wskazuje, świadek Ł. K. przeprowadzający ta czynność przy przesłuchaniu zrelacjonował świadkowi nagranie z monitoringu wprowadzając go w błąd co do jego rzeczywistego przebiegu (podobnie jak opisał to świadek Ł. K. w notatce z nagrania znajdującego się w aktach, która opisuje w sposób odmienny zapis monitoringu) i tym samym wpłynął na treść zeznań świadka M. Ż., który w toku postępowania sądowego nie podtrzymał swoich wcześniejszych zeznań i wskazał, że zostały one złożone pod wpływem sugestii przesłuchującego;

obraza przepisów postępowania tj. art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego (zasada in dubio pro reo).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie należy wskazać, że mimo tego, że apelujący podnosi również zarzuty obrazy przepisów postępowania, zarzuty te, podobnie jak pozostałe zarzuty, odnoszą się w rzeczywistości do zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mogącego mieć wpływ na treść wyroku przewidzianego w art. 438 pkt. 3 k.p.k., w szczególności noszącego cechę tzw. błędu „dowolności”, co jasno wynika z treści sformułowanych zarzutów i uzasadnienia tejże apelacji.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym i doktryną zarzut taki jest tylko wtedy słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowemu i logicznemu rozumowaniu, z tym, że dla swej skuteczności wymaga on od apelującego wykazania jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego, a nie przedstawienia tylko własnej oceny tych dowodów.

Zdaniem sądu odwoławczego sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przeprowadził wnikliwą analizę zebranego materiału dowodowego oraz jasno i konkretnie wskazał podstawy dowodowe dokonanych ustaleń faktycznych, a także wskazał w sposób przekonywujący dlaczego i w jakim zakresie dał wiarę poszczególnym dowodom, a dlaczego inne dowody uznał za niewiarygodne.

Sąd I instancji dokonując ustaleń faktycznych oparł się na zeznaniach świadka M. Ż. złożonych w dochodzeniu, odmówił wiary jego zeznaniom złożonym na rozprawie i dokładnie swoje stanowisko uzasadnił. Brak podstaw by kwestionować takie stanowisko sądu I instancji. Świadek w dochodzeniu dokładnie opisał przebieg zdarzenia i jest to zgodne z zapisem monitoringu oraz koresponduje z zeznaniami świadków: J. R. i J. Ł.. Słusznie sąd uznał, za niewiarygodne twierdzenie świadka na rozprawie, gdzie próbując wycofać się z wcześniejszych zeznań, wskazywał, że nie czytał protokołu sporządzanego przez policjanta a zeznania, które wtedy składał miały zupełnie inną treść. Lektura tych zeznań wskazuje, że w całości (objętości połowy strony) dotyczą właśnie opisu tego zdarzenia, dlatego ich podpisanie i oświadczenie na piśmie o ich odczytaniu a potem stwierdzenie na rozprawie, że świadek nie wie co wydarzyło się tamtego dnia, bo tego nie widział, jest niedorzeczne.

Wbrew temu, co podnosi obrońca w apelacji przesłuchujący, brak podstaw do twierdzenia, że policjant wpływał na zeznania świadka Ż.. Świadek ten dwukrotnie przesłuchiwany na rozprawie, nie wspomina o tym jednym słowem, natomiast cały czas twierdzi, że nic nie widział, a zeznań swoich nie czytał, co sąd omówił wyżej. Samo poinformowanie świadka o zapisie kamery monitoringu, w żaden sposób nie może ich dyskwalifikować.

Wbrew temu co twierdzi apelujący dokładna analiza nagrania z kamery monitoringu jednoznacznie wskazuje na pobyt oskarżonego w sklepie i (...) przed sklepem i późniejszą ich ucieczkę. Widać oskarżonego wchodzącego do sklepu ubranego w czerwoną bluzę o godz.19:49:37 i przebywającego tam do godz. 19:50:20 oraz Ż. w szarej bluzie przy otwartych drzwiach przy wchodzeniu i wychodzeniu oskarżonego ze sklepu oraz podchodzącego do drzwi sklepu powodując ich otwieranie o godz. 19:52:55 do 19:53:04 Niespełna 3 minuty później o godz. 19:55:10 widać te osoby uciekające za szklanymi drzwiami. Nie ma wątpliwości, że są to te same osoby. Nie było żadnych osób innych w pobliżu sklepu. Nie sposób sobie wyobrazić sytuację w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, żeby zamiast tych osób pojawiły się dwie osoby o identycznej posturze, identycznie ubrane, „dublerzy”, nie zauważeni dodatkowo przez oskarżonego i świadka Ż.. Za szklanymi drzwiami wyraźnie widać na oskarżonym tą samą bluzę co przed 5 minutami a także charakterystyczne buty sportowe z białymi podeszwami i czapkę na głowie. Obraz kamery monitoringu jest wyraźny, a dokładna jego analiza pozwala na niewątpliwą identyfikację. Okoliczność ta dokładnie koreluje z zeznaniami świadka M. Ż. złożonymi w dochodzeniu.

Dla dokonanych ustaleń sprawą drugorzędną są wątpliwości co do prawidłowego usytuowania butli gazowych, łatwy dostęp dla osób postronnych. Właśnie ta okoliczność została wykorzystana przez oskarżonego do popełnienie zarzucanego mu czynu.

Reasumując należy uznać, że ocena materiału dowodowego zebranego w sprawie została przez Sąd Rejonowy w Kole dokonana z uwzględnieniem obowiązujących reguł, nie narusza granic swobodnej oceny oraz jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, a zatem znajduje swoje oparcie w treści przepisu art. 7 k.p.k.

W tej sytuacji również całkowicie chybiony jest zarzut podnoszony w apelacji naruszenia zasady in dubio pro reo.

Wątpliwości, o jakich mowa w przepisie art. 5 § 2 k.p.k., odnoszą się do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, a więc do sytuacji, gdy z zebranego materiału dowodowego wynikają różne wersje zdarzenia, a żadnej z nich nie daje się wyeliminować drogą dostępnej weryfikacji. Nie należą natomiast do nich wątpliwości związane z problemem oceny dowodów, a więc który z wzajemnie sprzecznych dowodów zasługuje na wiarę, a który tego waloru nie ma. Jeżeli sąd dokonał ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i ustalenia te są stanowcze to nie może zachodzić obraza art. 5 § 2 k.p.k. W niniejszej sprawie sąd I instancji nie miał żadnych wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego i w uzasadnieniu wydanego wyroku dokładnie to wskazał.

Wobec powyższego należy uznać, że zarzuty skarżącego stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego w zakresie zarzucanego mu przestępstwa.

Uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji skarżącego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Brak okoliczności z art. 435 k.p.k., art. 439 § 1 k.p.k., art. 44 k.p.k. i art. 445 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Sprawstwo i wina oskarżonego oraz wymierzona wobec oskarżonego kara.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uniewinnienia oskarżonego od zarzutu popełnienia czynu, a wymierzona kara jest zgodna z dyrektywami jej wymiaru.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

O kosztach postępowania odwoławczego sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. i art. 636 § 1 k.p.k., w zw. § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz.U.2013 poz.663), w zw. z art. 618 § 1 pkt 1 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. z 1983 r. nr 49, poz. 223 z późn. zm.), .

7.  PODPIS

Anna Klimas Karol Skocki Robert Rafał Kwieciński

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

sprawstwo i wina

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana