Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ka 216/22

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2022 r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Karol Skocki

Protokolant: sekr. sąd. Marta Burek

przy udziale prokuratora Joanny Dopierały

po rozpoznaniu w dniu 30 września 2022 r.

sprawy P. K.

oskarżonego o czyny z art. 244 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kole z dnia 1 kwietnia 2022 r.

sygn. akt II K 120/21

1.  Utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy.

2.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. F. kwotę 516,60 zł tytułem kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu
z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

3.  Zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Karol Skocki

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 216/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kole z dnia 1 kwietnia 2022 r., sygn. akt II K 120/21.

0.1.1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.2.1. Ustalenie faktów

0.1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.1.2.2. Ocena dowodów

0.1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego orzeczeniu zarzucił:

1.obrazę przepisów postępowania mającej wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie:

a) art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny, tj.:

- wyjaśnień złożonych przez oskarżonego P. K. w zakresie w jakim Sąd I instancji odmówił im wiary, a które są konsekwentne, stanowcze i znajdują, wbrew twierdzeniom Sądu I instancji, odzwierciedlenie w zgromadzonym w przedmiotowej sprawie materiale dowodowym, a zatem winny być one w całości zaliczone do kategorii dowodów uznanych za wiarygodne;

-zeznań złożonych przez świadka M. J. poprzez bezpodstawne uznanie ich w pełni za wiarygodne, przy czym z zeznań tych wynika jakoby oskarżony dopuścił się czynu opisanego w zaskarżonym wyroku, w sytuacji gdy prawidłowa analiza i ocena tego dowodu powinna raczej prowadzić do uznania powyższych zeznań jako niewiarygodnych ze względu na powoływanie się (sugerowanie) przez świadka M. J. wielu okoliczności niemożliwych wprost do zweryfikowania w toku niniejszego postępowania, a także potwierdzanie okoliczności przyznanych przez świadka W. M., z którą to przecież pozostaje w relacji towarzyskiej,

- zeznań złożonych przez świadków W. M. oraz M. M. poprzez bezpodstawne uznanie ich za w pełni wiarygodne, a zatem potwierdzające dopuszczenie się przez oskarżonego czynu opisanego w zaskarżonym wyroku, w sytuacji gdy prawidłowa analiza i ocena tych dowodów powinna raczej prowadzić do uznania powyższych zeznań jako niewiarygodnych ze względu na powoływanie się (sugerowanie) przez świadków W. M. i M. M. wielu okoliczności niemożliwych wprost do zweryfikowania w toku niniejszego postępowania oraz posiadanie przez nie ewidentnego interesu faktycznego przemawiającego za poniesieniem przez oskarżonego odpowiedzialności karnej na gruncie toczącej się obecnie sprawy cywilnej;

- zeznań świadka G. W. polegającej na bezpodstawnym uznaniu, że świadek ten potwierdził rzekome naruszenie przez oskarżonego środka karnego w postaci zakazu zbliżania się, podczas gdy z treści jego zeznań złożonych na rozprawie z dnia 1 lutego 2022 r. wynika, iż nie był on od samego początku świadkiem naocznym zdarzenia z dnia 3 października 2020 r. a ty, samym nie posiada on wystarczającej wiedzy, która umożliwiałaby dojście przez Sąd I instancji do tego rodzaju wniosku;

b) art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z uznanych za wiarygodne dokumentów przedłożonych przez świadka K. K. oraz treści złożonych przez nią zeznań w dniu 24 lutego 2021 r. dot. faktu celowego inicjowania przez świadka W. M. okoliczności sprzyjających jej spotkaniu z oskarżonym, których celem było wywarcie wrażenia jakoby oskarżony nie stosował się do orzeczonego wobec niego środka karnego w postaci zbliżania się, co doprowadziło do błędnego ustalenia przez Sąd I instancji jakby dopuścił się on niniejszego przestępstwa i tym samym oparcie ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie;

c) art. 366 § 1 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie przez przewodniczącego kierującego rozprawą istotnych okoliczności podnoszonych przez oskarżonego, tj. okoliczności związanych z celowym działaniem świadka W. M. ukierunkowanym na znajdowanie się w niedalekiej odległości od oskarżonego, a w szczególności stwarzania przez świadka W. M. błędnego przekonania jakby w ten sposób oskarżony dopuszczał się naruszenia orzeczonego co do jego osoby środka karnego w postaci zakazu zbliżania się, które to w sposób bezpośredni wpłynęły na dokonaną przez Sąd I instancji ocenę całokształtu zachowania oskarżonego oraz rzekomą świadomość chęci naruszenie przez niego tegoż zakazu,

2.błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku mający wpływ na jego treść, polegający na błędnym przyjęciu że oskarżony P. K. popełnił zarzucany mu czyn, w sytuacji gdy brak było wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o wypełnieniu przez oskarżonego w okolicznościach przedmiotowej sprawy znamion przestępstwa z art. 244 k.k., co w konsekwencji doprowadziło do jego bezpodstawnego skazania;

3.rażącą niewspółmierność orzeczonej co do osoby oskarżonego kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, poprzez nieuwzględnienie dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k., w szczególności poprzez przyjęcie jakoby nie zaistniały żadne okoliczności łagodzące co do osoby oskarżonego, przy jednoczesnym pominięciu istotnych okoliczności łagodzących odnoszących się do motywacji i sposobu zachowania oskarżonego w czasie opisywanych zdarzeń.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja okazała się niezasadna.

Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej nie powziął jakichkolwiek wątpliwości w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego.

Niezasadny okazał się zarzut naruszenia przez Sąd orzekający art. 7 k.p.k. Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.). Sąd, wbrew stanowisku obrony wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k.

Sąd w prawidłowy sposób ocenił wyjaśnienia oskarżonego, odmawiając im wiary, bowiem wyjaśnienia oskarżonego pozostają w bezpośredniej sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie, w tym m.in. z zeznaniami świadków W. M., M. J., M. M., K. K. oraz G. T.. Wyjaśnienia oskarżonego nie znalazły również potwierdzenia w zeznaniach świadka D. T., popierającej oskarżonego, która zeznała iż M. J. jedynie wymachiwał kijem przed sklepem, nie potwierdziła by świadek ten uderzył kijem w szybę samochodu. W kontekście powyższego, argumentacja obrony iż wyjaśnienia oskarżonego znajdują potwierdzenie w materiale dowodowym jest całkowicie niezasadna i ma charakter jedynie polemiczny.

Sąd nie dopuścił się również błędu w ocenie zeznań świadków M. J., M. M. i W. M., bowiem są one ze sobą wzajemnie logiczne, zgodne, a ich treść wzajemnie się uzupełnia. Wbrew stanowisku obrony, nie można deprecjonować wiarygodności zeznań świadków M. J. i W. M. z uwagi na łączącą ich relację towarzyską. Również czysto subiektywne jest stanowisko obrony, iż zarówno świadek W. M. jak i M. M. mają interes faktyczny w poniesieniu przez oskarżonego odpowiedzialności karnej na gruncie toczącego się postępowania cywilnego. W sprawie brak jest obiektywnych podstaw uzasadniających odmowę wiary zeznaniom ww. świadków, w świetle czego prawidłowo uznano je za wiarygodne.

Sąd orzekający w prawidłowy sposób ocenił również zeznania świadka G. W., dając im wiarę, jednakże nadając im mniejsze znaczenie dla poczynionych ustaleń faktycznych, biorąc pod uwagę, iż nie był od samego początku naocznym świadkiem zdarzenia. Sąd wskazał, iż świadek ten jedynie pośrednio potwierdził naruszenie zakazu zbliżania się oskarżonego do W. M., wskazując że doszło pomiędzy nimi na placu przed sklepem do sprzeczki słownej.

Nadto nie można podzielić stanowiska obrony, iż z dokumentów przedłożonych przez świadka - kuratora K. K. oraz jej zeznań wynika, iż W. M. inicjowała spotkanie z oskarżonym, którego celem było wywarcie wrażenia jakoby oskarżony nie stosował się do orzeczonego środka karnego w postaci zakazu zbliżania się. Świadek skonfrontowała z oskarżonym informacje przekazane przez pokrzywdzoną, a oskarżony jedynie przekazał świadkowi ferowaną przez siebie wersję. Z treści tychże dokumentów jak i zeznań nie płynie jednak przedstawiony przez obronę wniosek i należy go ocenić jako subiektywną interpretację obrony.

Całkowicie niezasadny okazał się zarzut naruszenia przez Sąd art. 366 § 1 k.p.k., bowiem Sąd wyjaśnił wszelkie istotne okoliczności sprawy. Rolą sądu w ramach art. 366 § 1 k.p.k. jest wyjaśnienie "istotnych okoliczności sprawy", ocenianych przez pryzmat realizacji zasady prawdy materialnej, a więc poprzez ocenę dokonanych ustaleń faktycznych. Przewodniczący nie tylko formalnie kieruje rozprawą, ale powinien także oddziaływać na przebieg postępowania dowodowego, aby doprowadził on do obiektywnego odtworzenia zdarzeń, zgodnie z ich rzeczywistym przebiegiem. Naruszenie art. 366 § 1 k.p.k. musi być rozstrzygane przez pryzmat realizacji prawdy materialnej, a więc poprzez ocenę dokonanych ustaleń faktycznych. (wyrok SN z 09.01.2020 r., sygn. IV KK 641/19). Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, iż okoliczności wskazywane przez oskarżonego, tj. związane z celowym działaniem świadka W. M., ukierunkowane na znajdowanie się w bliskiej odległości od oskarżonego nie znalazły potwierdzenia w którymkolwiek z pozostałych dowodów zgromadzonych w toku postępowania. Żaden nie świadków nie potwierdził wersji oskarżonego, a on sam nie przedstawił jakiegokolwiek dowodu na poparcie tego, iż to W. M. inicjowała spotkania z oskarżony. Podkreślić należy, iż obraza art. 366 § 1 k.p.k. nie może sprowadzać się do wymagania przez stronę, aby przewodniczący na rozprawie podejmował czynności za daną stronę reprezentowaną przez obrońcę, który ma przecież prawo do składania wniosków czy zadawania potrzebnych pytań świadkom. Nie można oczekiwać od sądu, by przeprowadzał z urzędu dowody, które powinny być zgłoszone przez strony dla realizacji ich interesu procesowego, a przewodniczącego składu - że zadba o to w ramach art. 366 k.p.k.. Osłabiałoby to pozycję sądu jako organu bezstronnie wymierzającego sprawiedliwość, oceniającego dowody i twierdzenia stron, rozstrzygającego o słuszności ich racji w sporze procesowym. Sprowadzałoby rolę sądu do szukania dowodów, dbałości o wykazanie racji którejś ze stron, a stronom zezwalałoby na bierność, więc oznaczałoby przełamanie podziału ról procesowych, który jest jednym z fundamentów procesu karnego. (wyrok SA w Krakowie z 12.10.2018 r., sygn. II AKa 263/17).

W konsekwencji powyższego, całkowicie niezasadny okazał się zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, bowiem prawidłowa ocena materiału dowodowego doprowadziła do poczynienia przez Sąd orzekający prawidłowych ustaleń faktycznych, zgodnych z zasadą prawdy materialnej. Kontrola instancyjna doprowadziła Sąd odwoławczy do uznania, iż sprawstwo i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości.

Niezasadny okazał się również zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary. Wskazać należy, że zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, „gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (wyrok SN z dnia 11 kwietnia 1985 roku, V KRN 178/85). Zgodnie z art. 438 pkt 4 k.p.k. ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”, bowiem w ramach tej przyczyny odwoławczej chodzi o różnice ocen o charakterze zasadniczym. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o „różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować” (wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 roku, II KRN 198/94). Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 14.03.2018r. sygn. II AKa 460/17, zgodnie z którym „rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w przepisie art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzić może tylko wtedy, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego.” Dodatkowo, jak wskazał Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 31.01.2018r. w sprawie II AKa 208/17 „do uznania zasadności takiego zarzutu – (o rażącej niewspółmierności orzeczonej kary) - konieczne byłoby wykazanie, jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego, mającego w świetle art. 53 k.k. znaczenie dla wymiaru kary. Przeciwstawienie ocenie wyrażonej przez sąd orzekający jedynie odmiennego poglądu, opartego na subiektywnym przekonaniu skarżącego, nie może uzasadniać zarzutu błędu w zakresie wysokości orzeczonej kary.”

Odnosząc powyższe do realiów przedmiotowej sprawy, nie sposób uznać, by orzeczona wobec oskarżonego kara 6 miesięcy pozbawienia wolności była karą zbyt surową. Wymiar kary uwzględnia wszystkie dyrektywy określone w art. 53 k.k., a Sąd odwoławczy podziela stanowisko w zakresie braku okoliczności łagodzących. Wbrew stanowisku obrony, motywacja oskarżonego stanowić może jedynie okoliczność obciążającą, bowiem dążył on do kontaktu z pokrzywdzonymi i celowo nawiązywał z nimi kontakt pomimo orzeczonego zakazu zbliżania się. Zachowanie oskarżonego nie było incydentalne, a było przy tym napastliwe i cechowało się wysokim poziomem agresji. Orzeczona wobec oskarżonego kara nie przekracza stopnia winy oskarżonego i jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu. Oskarżony dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa w sposób umyślny, mając pełną świadomość tego, iż został wcześniej orzeczony wobec niego zakaz zbliżania się do pokrzywdzonych, czym rażąco naruszył porządek prawny. Istotny w przedmiotowej sprawie jest również fakt uprzedniej karalności oskarżonego. Należy podkreślić, że uprzednia karalność jako okoliczność wpływająca na rodzaj i wymiar kary ma znaczenie przede wszystkim na gruncie prewencji indywidualnej, rzutuje na ocenę prawdopodobieństwa popełnienia przez sprawcę czynu zabronionego w przyszłości i świadczy o nieskuteczności wcześniej stosowanych kar. Orzeczona kara 6 miesięcy pozbawienia wolności spełni cele prewencyjne wobec oskarżonego, jak również da zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości. W przedmiotowej sprawie, Sąd odwoławczy stoi na stanowisku, iż kara izolacyjna, orzeczona wobec sprawcy w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności spełni nie tylko funkcję kompensacyjną za popełnione przestępstwo, ale będzie też czynnikiem wychowawczym, pozwalającym na uzmysłowienie sprawcy nie tylko faktu nieopłacalności łamania prawa, ale i związanych z tym konsekwencji. Jak wskazuje Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, w wydanym postanowieniu z dnia 17.05.2018r. „wysokość orzekanej kary należy do dyskrecjonalnej władzy sędziego i tylko wtedy, gdyby doszło do rażąco niesprawiedliwego rozstrzygnięcia w tym zakresie, sąd odwoławczy władny byłby dokonać zmiany orzeczenia.” W przedmiotowej sprawie, granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego ustawową zasadę sądowego wymiaru kary, nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się utrzymać w kontekście wymagań wynikających z ustawowych dyrektyw determinujących wymiar kary. W przedmiotowej sprawie nie sposób uznać, aby wymierzona oskarżonemu kara była karą w społecznym odczuciu niesprawiedliwą, czyli niedającą się zaakceptować. Wręcz przeciwnie - wymierzona kara 6 miesięcy pozbawienia wolności, jest adekwatną do popełnionego czynu, uwzględnia wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary oraz w stopniu wystarczającym uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego.

W odniesieniu do powyższego, w ocenie Sądu odwoławczego brak jest podstaw, aby tak ukształtowany przez Sąd I instancji wymiar kary został zmieniony, bowiem kontrola odwoławcza nie wykazała, aby zaskarżone orzeczenie było wadliwe.

Mając na uwadze powyższe, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o:

1.zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów;

2. zasądzenie na rzecz obrońcy kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w II instancji według norm przepisanych, albowiem nie zostały uiszczone nawet w części

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji, a nie znalazł przy tym uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Z kolei zasadny okazał się wniosek obrońcy oskarżonego o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. F. kosztów obrony udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym z urzędu, wobec złożonego oświadczenia, iż koszty te nie zostały uiszczone chociażby w części.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1. 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.1. 1.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1. Wina oskarżonego w zakresie zarzuconego mu czynu, orzeczona kara pozbawienia

0.2. Wolności oraz rozstrzygnięcie w zakresie kosztów postępowania przed Sądem I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sprawstwo i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości Sądu odwoławczego. W toku kontroli instancyjnej nie dopatrzono się uchybień w zakresie wymiaru orzeczonej kary pozbawienia wolności jak i orzeczonego środka karnego.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się przy tym uchybień w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania przed Sądem I instancji.

0.1. 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1. 1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

III.

Sąd na podstawie §17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tj. Dz. U. z 2019 r., poz. 18) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata B. F. kwotę 516,40 złotych (w tym VAT) z tytułu zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, bowiem ich uiszczenie z uwagi na sytuację majątkową byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.

7.  PODPIS

Karol Skocki

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego P. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Sprawstwo i wina oskarżonego

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana