Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

SSO Agata Kowalska

Sędziowie:

SO Dariusz Półtorak

SO Karol Troć (spr.)

Protokolant:

st. sekr. sądowy Agnieszka Walerczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 546/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 10 czerwca 2022 r. sygn. akt II K 1085/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. naruszenie przepisów prawa procesowego, mający istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

1) art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzącej do przyjęcia, że w zakresie czynu zabronionego zarzucanego oskarżonemu w pkt I wypełnił on swoim zachowaniem znamię dotyczące miejsca popełnienia tego czynu zabronionego „w ruchu lądowym", w sytuacji gdy dowody w postaci protokołu oględzin miejsca wypadku k. 5-6v, zeznań D. P. k. 8-9, B. N. k. 22-23 v, M. F. (1) k. 26-27 v, M. P. k. 42-43 v, M. S. k. 111-113 i zeznań wskazanych świadków zawartych w protokole rozprawy z dnia 02 czerwca 2022 r., a także wyjaśnień T. C. k. 54-56 v i wyjaśnienia złożone w trakcie rozprawy w dniu 02 czerwca 2022 r. wskazują jednoznacznie, że miejscem, w którym doszło do wypadku i nastąpił skutek w postaci ześliźnięcia się M. C. (1) z zaczepu holowniczego ciągnika kierowany przez T. C. z przyczepą była łąka, a tym samym T. C. swoim zachowaniem nie wypełnił jednego ze znamion zarzucanego w pkt I czynu zabronionego w zakresie miejsca wypadku „w ruchu lądowym" ponieważ łąka nie należy do takich miejsc;

2. ewentualnie, w sytuacji przyjęcia przez Sąd odwoławczy, iż T. C. popełnił czyn zabroniony z pkt I aktu oskarżenia –zarzut naruszenie przepisów prawa procesowego, mający istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego sprowadzającą się do przyjęcia, że to oskarżony doprowadził swoim zachowaniem do wypadku na skutek nie zachowania ostrożności i jedynie bardzo lakoniczne odniesienie się do kwestii przyczynienia się pokrzywdzonego M. C. (1) do wypadku i zaistniałego skutku w pkt 4 uzasadnienia wyroku, przy jednoczesnym nie dokonaniu oceny charakteru naruszenia przez pokrzywdzonego reguł bezpieczeństwa i stopnia przyczynienia, a także pominięcie faktu istnienia zaniechań po stronie konserwatora M. S. odnośnie połączenia ciągnika i przyczepy w postaci nadmiernego luzu zaczepu holowniczego, który zgodnie z treścią wydanej opinii biegłego k. 196-207 miał wpływ na powstanie wypadku i wobec braku dogłębnego zweryfikowania wzajemnych relacji wskazanych naruszeń i zaniechań przez poszczególne osoby w tym osobę T. C. i M. C. (1) oraz związanymi z zaniechaniami M. S., które to okoliczności mają istotne znaczenie dla określenia zakresu odpowiedzialności poszczególnych przyczyniających się do wypadku osób, w tym T. C..

3. na podstawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt 4 kpk rażącej niewspółmierności kary wymierzonej wobec T. C. w zakresie czynu zabronionego wskazanego w pkt I i wymierzenie kary 2 lat pozbawienia wolności oraz nie zastosowania instytucji określonej w art. 37 b kk, przy której wymiarze Sąd Rejonowy dostrzegł wprawdzie występujące okoliczności łagodzące takie jak: uprzednia niekaralność oskarżonego, przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanych czynów zabronionego, przyczynienia się pokrzywdzonego M. C. (1) do zaistnienia zdarzenia, przeproszenia syna M. C. (1), w sytuacji gdy nie zostało tym okolicznościom (nadane) odpowiednie znaczenie, a także nie uwzględniono stopnia przyczynienia się do wypadku pokrzywdzonego M. C. (1), zaniechań po stronie konserwatora M. S. odnośnie połączenia ciągnika i przyczepy w postaci nadmiernego luzu zaczepu holowniczego, który zgodnie z treścią wydanej opinii biegłego k. 196-207 miał wpływ na powstanie wypadku, wydruku z bazy KSIP k. 74 wskazującej na zachowanie T. C. w odniesieniu do przestrzegania przepisów ruchu drogowego oraz incydentalności zdarzenia będącego przedmiotem postępowania wynikającego z zachowania i postępowania M. C. (1) i M. F. (1), a także fakt przekazania przeproszeń za pośrednictwem M. C. (2) również pozostałym członkom najbliższej rodziny pokrzywdzonego, faktu zaakceptowania jazdy M. C. (1) na zaczepie holowniczym z uwagi na relacje stron i niejako wykorzystanie przedmiotowych do niewykonania polecenia T. C. przez M. C. (1) oraz wynikającej z zeznań świadków M. S. i B. N. przełożonych T. C. opinii o jego dotychczasowym zachowaniu i postępowaniu jako pracownika urzędu gminy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Co do obrazy przepisów postępowania (art. 7 kpk), w pierwszej kolejności podnieść należy, że skarżący nie wskazał, które dowody i z naruszeniem jakich reguł miałyby zostać niewłaściwie ocenione. Sąd za niewiarygodne uznał jedynie depozycje oskarżonego i świadka M. F. (1) co do ich spostrzeżeń w zakresie stanu trzeźwości M. C. (1) (co pozostaje bez związku z zarzutami apelacji), wszystkie pozostałe dowody uznając za w pełni godne wiary. Kontestowana przez skarżącego była jedynie ocena znaczenia określonych dowodów i ich wpływu na dokonane ustalenia faktyczne – w kwestii wyłączności sprawstwa oskarżonego oraz miejsca czynu, mającego wpływ na jego prawną ocenę. Nadto w pierwszej kwestii chodziło skarżącemu chyba raczej o kwestię ustaleń faktycznych w zakresie przyczynienia się innych osób (pokrzywdzonego oraz M. S.) do zaistnienia zdarzenia, bowiem nawet w uzasadnieniu apelacji trudno doszukać się argumentów na poparcie śmiałej, ale i sprzecznej z pozostałymi zarzutami apelacji tezy, że to wyłącznie inne osoby doprowadziły do przedmiotowego zdarzenia. Skarżący w pozostałych, równorzędnych, a nie tylko złożonych „z ostrożności” zarzutach nie kwestionował sprawstwa oskarżonego, a jedynie jego kwalifikację prawną czy odpowiednią reakcję prawnokarną.

Poczynając od zarzutu oceny dowodów, mających wpływ na ustalenia, dotyczące sprawstwa i przyczynienia się innych osób do zdarzenia, należy ocenić go krytycznie. Sąd I instancji zarówno w ustaleniach faktycznych (k. 293), jak i rozważaniach prawnych (k. 297) czy wymiarze kary (k. 299) uwzględnił fakt, że pokrzywdzony mimo próśb oskarżonego nie zszedł z dyszla przyczepy, podobnie ocenił wpływ istnienia luzów zaczepu na zaistnienie zdarzenia (k. 284, 298). Mimo iż oba fakty miały miejsce, słusznie Sąd I instancji ustalił, że nie wpływa to na fakt, iż to oskarżony swoim zachowaniem doprowadził do przedmiotowego zdarzenia – kontynuując jazdę pojazdem w istniejącym stanie technicznym, a więc obserwując ewentualne ponadnormatywne ruchy ucha dyszla w zaczepie ciągnika, jak też akceptując stan, że mimo protestów pokrzywdzony (i M. F. (2)) kontynuowali jazdę stojąc na dyszlu przyczepy. Obu tych elementów, jeśli miałyby mieć wpływ na zaistnienie zdarzenia, nie sposób było nie zauważyć – pokrzywdzonego w sposób oczywisty, znaczne luzy zaczepu zaś musiałyby powodować hałasy, szarpanie, uderzenia podczas ruszania, hamowania czy zakrętów, odczuwalne dla kierującego ciągnikiem – albo pozostawać bez istotnego wpływu na płynność ruchu i tym samym stabilność stojącego na dyszlu pokrzywdzonego. Zauważyć przy tym należy, że stojący tak samo jak pokrzywdzony na dyszlu M. F. (1) nie wskazał na żadne gwałtowne, ponadnormatywne szarpnięcie, które nie wynikałoby z samego ruchu pojazdów, ale z luzu łączącego je zaczepu, co przeczy tezie, że to niezależny od świadomości i woli oskarżonego stan techniczny pojazdu był wyłączną przyczyną tego, że pokrzywdzony spadł z dyszla i dostał się pod koła przyczepy. Podobnie nie sposób przyjąć, że wyłącznie winnym zdarzenia jest sam pokrzywdzony. Wprawdzie nie zszedł on z dyszla mimo wezwania oskarżonego, ale oskarżony był tego świadom (podobnie jak musiał być świadom stanu jego nietrzeźwości – niekwestionowane ustalenia Sądu I instancji), a mimo to kontynuował jazdę, czego bezpośrednim następstwem było zaistnienie zdarzenia, którego dotyczy postępowanie.

Nie można było uznać za zasadny również zarzutu dotyczącego błędnej oceny dowodów w zakresie ustalenia charakteru miejsca, w którym doszło do przedmiotowego zdarzenia, tj. czy jest miejsce, w którym co do zasady odbywa się ruch pojazdów (w rozumieniu art. 177 kk). Skarżący istoty zarzutu upatruje w tezie, że pokrzywdzony spadł pod koła przyczepy w chwili, gdy zestaw pojazdów, kierowany przez oskarżonego, znajdował się na łące, co do której poza sporem pozostaje, że nie jest to miejsce, w którym odbywa się ruch w rozumieniu wym. wyżej przepisu. Teza ta zasadza się jednak na nieprawidłowym zdaniem Sądu założeniu, że dla oceny wyczerpania znamion przestępstwa należy oceniać okoliczności zdarzenia nie całościowo, ale punktowo – wyłącznie w danej chwili i miejscu, bez uwzględnienia, jaki charakter zasadniczo miał ruch pojazdów. Założenie to zdaniem Sądu okręgowego jest błędne. Kierowany przez oskarżonego zespół pojazdów generalnie poruszał się bowiem po drodze, gdzie równie bezspornie ruch lądowy się odbywa, trwał (bez powodowania tragicznych w następstwach skutków) przez pewien czas i dopiero gdy oskarżony na chwilę, celem ustąpienia przejazdu śmieciarce zjechał na łąkę, by na niej zawrócić, doszło na niej do wypadku. Tym niemniej czasowe zjechanie przez pojazd, kierowany przez oskarżonego, poza drogę, na której odbywa się ruch lądowy, tj. na łąkę, w ramach manewru zawracania, który został rozpoczęty i miał się zakończyć na tej drodze, nie dekompletuje znamion określonych w art. 177 kk. Nie można sztucznie rozdzielać ruchu pojazdu w przestrzeni – w przedziałach może sekundowych - na ruch, odbywający się w warunkach, wymagających przestrzegania przepisów prawa o ruchu drogowym oraz na ruch, gdzie przepisów tych można nie przestrzegać – w zależności od tego, czy kierowca jedzie drogą, czy może (np. z uwagi na stan nietrzeźwości) chwilami zjeżdża z drogi na przydrożną łąkę czy pole, by po chwili znów wracać na drogę. Rozważania takie można by posunąć do absurdu, gdyby kierowany przez sprawcę pojazd tylko częścią wykraczał poza drogę – koniecznym byłoby wówczas rozważanie, czy odpowiada on karnie tylko za skutki, spowodowane częścią pojazdu, pozostającą na drodze, a za np. potrącenie zepchniętego z drogi rowerzysty częścią pojazdu, wystającą na łąkę, już nie. Całkiem analogicznie ma to miejsce w sprawie niniejszej – na nagraniu wideo z kabiny śmieciarki widać, że pokrzywdzony zaczyna spadać (jego głowa obniża się i znika za krawędzią przyczepy) stopniowo, gdy koniec przyczepy zjeżdża na łąkę, a ciągnik jest w zakręcie podczas zawracania, co musiałoby rodzić pytanie, czy pokrzywdzony utracił stabilność, a wcześniej przyczepność obuwia, gdy choćby fragment zespołu pojazdów był jeszcze na drodze, a reszta na łące, czy o bezprawności działania oskarżonego jako kierowcy mają decydować centymetry położenia przyczepy. Zdaniem Sądu odpowiedź na to pytanie nie może być twierdząca. Oskarżony prowadził ciągnik z przyczepą w ruchu drogowym, łamiąc jego zasady bezpieczeństwa i tylko wskutek sytuacji drogowej na chwilę zjechał z drogi na łąkę, gdzie zaistniał bezpośredni skutek jego zaniedbania, popełnionego już wcześniej i utrzymywanego również poza drogą. Dlatego też zarzut błędnej oceny dowodów, prowadzącej do bezzasadnego ustalenia, że do zdarzenia doszło w czasie, gdy pojazd oskarżonego nie znajdował się w ruchu lądowym w rozumieniu art. 177 kk, nie mógł zostać uznany za trafny.

Co do rażącej surowości kary stwierdzić należało, że czyn z art. 177 § 2 kk w zb. z art. 178 kk zagrożony jest minimalnie karą pozbawienia wolności w wymiarze od 2 lat, wobec czego wymierzenia oskarżonemu minimalnej kary, przewidzianej za przypisany mu czyn, nie można uznać za surowe, tym bardziej rażąco. Skarżący podniósł, że Sąd I instancji, aczkolwiek dostrzegł należycie okoliczności łagodzące, nie przydał im należytej wagi i niezasadnie nie zastosował art. 37 b kk. Po pierwsze, nie sięgając po środki nadzwyczajne, uwzględniając w największym nawet stopniu wymieniane przez skarżącego okoliczności łagodzące, Sąd nie mógł tej kary orzec w łagodniejszym wymiarze (w szczególności nie mógł warunkowo zawiesić jej wykonania). Art. 37b kk nie ma jednak zastosowania w sytuacji, gdy ustawa nakazuje orzeczenie wobec sprawcy kary pozbawienia wolności, jak np. w przypadku określonym w art. 178 § 1 kk czy art. 64 § 2 kk. Art. 178 kk stanowi bowiem, że w przypadku w nim przewidzianym Sąd orzeka karę pozbawienia wolności – inaczej niż przy zagrożeniu ustawowym, gdzie wskazuje się, że sprawca „podlega karze” czy w przepisach, przewidujących zwykłe zaostrzenie granic zagrożenia karą (jak w art. 64 § 1 kk, pozwalających przy skazaniu w tych warunkach wymierzyć (z obostrzeniem górnej granicy) karę przewidzianą za przypisane przestępstwo (a nie tylko karę pozbawienia wolności). Skoro ustawodawca przewidział, że przy przestępstwie z art. 177 § 2 kk, popełnionym w okolicznościach określonych w art. 178 kk, Sąd obligatoryjnie wymierza karę pozbawienia wolności, to możliwe jest wymierzenie wyłącznie kary pozbawienia wolności, a nie (nawet przy spełnieniu dodatkowych przesłanek), kary kumulatywnej (łączonej). (tak V. Konarska-Wrzosek [w:] A. Lach, J. Lachowski, T. Oczkowski, I. Zgoliński, A. Ziółkowska, V. Konarska-Wrzosek, Kodeks karny. Komentarz, wyd. III, Warszawa 2020, art. 37(b) - „Niewątpliwie nie można stosować zamiennej kary mieszanej, gdy ustawa obliguje sąd do orzeczenia kary przewidzianej w sankcji, tak jak to jest przy karaniu za czyny chuligańskie (art. 57a § 1 k.k.), recydywistów (art. 64 k.k.), przestępców zawodowych, przestępców działających w strukturach zorganizowanych, sprawców przestępstw terrorystycznych (art. 65 § 1 k.k.) oraz nietrzeźwych lub odurzonych, lub uciekających z miejsca zdarzenia sprawców występków komunikacyjnych (art. 178 § 1 k.k. ).”

Wskazać tu na marginesie należy, że zdaniem Sądu Okręgowego przewidziane w art. 178 § 1 kk podwyższenie górnej granicy wymiaru kary o połowę nie zmienia ustawowego wymiaru kary za czyn z art. 177 § 2 kk (co miałoby wpływ na możliwy maksymalny wymiar kary pozbawienia wolności w trybie art. 37b kk), ale stanowi sui generis nadzwyczajne obostrzenie w ramach sądowego wymiaru kary.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I:

- poprzez przyjęcie, że oskarżony T. C. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czyn zabronionego stypizowanego w art. 155 kk i wymierzenie za przedmiotowy kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz nawiązki na rzecz pokrzywdzonego M. C. (3) w kwocie 10.000 zł

- ewentualnie w sytuacji przyjęcia, że T. C. swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanego mu czynu zabronionego wskazanego w pkt I, wymierzenie kary przy zastosowaniu art. 37 b kk w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności i kary 2 lat ograniczenia wolności poprzez wykonywanie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów skutkowała nietrafnością wniosku o jakąkolwiek zmianę wyroku. Prawidłowość kwalifikacji prawnej czynu nie obliguje do oceny proporcjonalności wymierzonej kary (zwłaszcza gdy jest ona wymierzona w najniższej możliwej wysokości), zaś niedopuszczalność zastosowania instytucji z art. 37b kk nie pozwala na rozważenie zasadności wniosku i orzeczenie kary, w przepisie tym przewidzianej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność apelacji i brak okoliczności, podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Zgodnie z treścią art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia apelacji, wniesionej wyłącznie przez oskarżonego (jego obrońcę), koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi skarżący. Sąd uznał jednak, że ze względu na wymiar orzeczonej kary, wpływającej niewątpliwie na możliwości zarobkowe oskarżonego oraz jego sytuację majątkową, zasadnym będzie zwolnienie go od obowiązku uiszczenia opłaty i wydatków sądowych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana