Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 596/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 29 kwietnia 2022 r. w sprawie II K 135/21

0.1.1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciele posiłkowi A. N. (1) i A. K. (1)

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonych A. C. (1) i S. Ł. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.2.1. Ustalenie faktów

0.1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.1.2.2. Ocena dowodów

0.1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

A/ obrońcy oskarżonych A. C. (1) i S. Ł. (1):

I. obrazy przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, a polegająca na naruszeniu art. 7 k.p.k. W zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną i wybiórczą ocenę materiału dowodowego, a mianowicie:

a/ nieuwzględnienie wyjaśnień oskarżonych w zakresie w jakim wskazywali, że do ustnej konfrontacji sprowokowanej przez pokrzywdzonego doszło wyłącznie na skutek inicjatywy pokrzywdzonych i prowokacyjnej ich postawy, wskutek celowego i bezpodstawnego zwrócenia im uwagi w związku z poruszaniem się po drodze wewnętrznej-osiedlowej w strefie ruchu, jak również, że ze strony oskarżonych nie padały sformułowania mogące stanowić groźby karalne, a nadto, że żaden z oskarżonych w ogóle nie zwracał się do pokrzywdzonej A. N. (1), podczas gdy wyjaśnienia te mają istotne znaczenie dla ustalenia rzeczywistego przebiegu zdarzenia i zachowania oskarżonych,

b/ nieuwzględnienie zeznań świadków K. J. (1) i K. S. (1) w zakresie w jakim osoby te wskazywały, że mężczyźni zachowywali się głośno i wypowiadali słowa wulgarne, przy czym jeden z nich używał określeń namawiających do wezwania policji, lecz nie są w stanie wskazać, który z oskarżonych miał wypowiadać konkretne sformułowania, podczas gdy zeznania świadków w kontekście wyjaśnień oskarżonych na temat tego, że żaden z nich nie kierował gróźb do pokrzywdzonych oraz w kontekście całokształtu zeznań pokrzywdzonych, którzy nie byli w stanie jednoznacznie określić, który z oskarżonych miał posługiwać się konkretnymi wypowiedziami stanowiącymi w ich ocenie groźby, mają kluczowe znaczenie dla braku możliwości przypisania im odpowiedzialności karnej, z uwagi na niemożność ustalenia konkretnego przebiegu zdarzenia i słów wypowiadanych przez oskarżonych,

c/ nieuwzględnienie okoliczności ujawnionych na nagraniu przedłożonym przez pokrzywdzonego, jak również nagraniu i fotografiach przedłożonych przez oskarżonych w zakresie w jakim wynika z nich, że to pokrzywdzony celowo zbliżył się pojazdem w kierunku oskarżonych, którzy uprzednio ustąpili mu miejsca do bezproblemowego przejazdu przez drogę w kierunku bramy wjazdowej i w ten sposób doszło do wymiany zdań pomiędzy tymi osobami, podczas gdy okoliczności te mają istotne znaczenie w kontekście ustalenia rzeczywistego przebiegu zdarzenia i prowokacyjnej postawy pokrzywdzonych,

d/ nieuwzględnienie okoliczności ujawnionych zarówno przez pokrzywdzonych jak i oskarżonych, co do sposobu zachowania się pokrzywdzonych w trakcie zdarzenia, a mianowicie ponownego zejścia pod klatkę bloku w celu zainicjowania kolejnej wymiany zdań z oskarżonymi, śledzenia ich gdy ci oddalali się do mieszkania jednego z oskarżonych, podczas gdy okoliczności te mają istotne znaczenie w kontekście ustalenia braku istnienia stanu obawy spełnienia groźby u pokrzywdzonych przestępstwem groźby karalnej,

e/ nieuwzględnienie zarejestrowanej treści rozmowy pokrzywdzonej A. N. (1) i dyżurnego policji w zakresie w jakim materiał ten dostarczył informacji na temat oceny zdarzenia przez pokrzywdzoną, która jako adwokat wykonujący zawód potrafi dokonać nawet wstępnej prawnokarnej kwalifikacji danego zachowania i wskazania na możliwość dopuszczenia się przez oskarżonych przestępstwa groźby karalnej dopiero przy okazji trzeciej rozmowy telefonicznej, po upływie około godzinyod zdarzenia, podczas gdy okoliczności te mają istotne znaczenie dla ustalenia rzeczywistego odbioru zachowania oskarżonych przez pokrzywdzonych i braku poczucia obawy przed oskarżonymi,

f/ przekroczenie swobodnej oceny dowodów i uznanie wyjaśnień oskarżonych A. C. (1) jak i S. Ł. (1) jako wiarygodne jedynie częściowo, w zakresie dotyczącym tego, że osoby te były na miejscu zdarzenia, znajdowały się pod wpływem alkoholu, rozmawiały z pokrzywdzonymi i używały słów wulgarnych, w pozostałym zaś zakresie odmówienie nadania im waloru wiarygodności, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonych w pełni korespondują z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w szczególności z nagraniami znajdującymi się w aktach sprawy,

g/ przekroczenie swobodnej oceny dowodów i uznanie zeznań pokrzywdzonych A. K. (1) i A. N. (1) jako w pełni wiarygodne i korespondujące z materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy, podczas gdy zeznania te w zestawieniu z tym materiałem ujawniają szereg niespójności co do przedstawianego przez te osoby przebiegu zdarzenia, przez co zgodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego nie sposób przypisać im waloru wiarygodności,

II. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 170 § ipkt. 3 k.p.k. które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a polegające na oddaleniu wniosku dowodowego obrońcy oskarżonych o powołanie biegłego celem ustalenia jakie tablice rejestracyjne posiada samochód S. widoczny na nagraniu (k. 23), a następnie ustalenia jego właściciela i osoby, która kierowała tym pojazdem w dniu zdarzenia i wezwania jej w charakterze świadka, podczas gdy dowód ten miał istotne znaczenie dla ustalenia stanu faktycznego sprawy, w tym ustalenia w jaki sposób zachowywali się oskarżeni, gdyż osoba kierująca pojazdem przejeżdżała obok oskarżonych i pokrzywdzonych w chwili zdarzenia,

III błąd w ustaleniach faktyczny przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia, a polegający na niezasadnym uznaniu, że:

a/ pokrzywdzony A. K. (1) kierując pojazdem zatrzymał się czekając aż oskarżeni zejdą z drogi przejazdowej, otworzył pilotem bramę do garażu znajdującego się pod budynkiem i w tym czasie oskarżony A. C. (1) miał podejść do samochodu pokrzywdzonego, używając pod jego adresem słów wulgarnych, podczas gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w szczególności z nagrań znajdujących się w aktach sprawy, wynika, że oskarżeni w reakcji na nadjeżdżający pojazd umożliwili mu bezproblemowy przejazd w kierunku garażu, lecz pokrzywdzony A. K. (1) celowo zbliżył się do lewej krawędzi jezdni, podjeżdżając do oskarżonych inicjując wymianę zdań,

b/ ze strony oskarżonych w kierunku pokrzywdzonych padały groźby karalne pozbawienia życia i zdrowia, podczas gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy nie wynika jakoby treści wygłaszane przez oskarżonych w trakcie zdarzenia stanowiły groźby, lecz jedynie określenia wulgarne będące konsekwencją zainicjowania wymiany zdań przez pokrzywdzonego A. K. (1) i straszeniem oskarżonych wezwaniem na miejsce policji,

c/ każdy z oskarżonych miał wypowiadać w kierunku pokrzywdzonych sformułowania stanowiące groźby pozbawienia życia i zdrowia, podczas gdy na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie da się ustalić który z oskarżonych miał wypowiadać konkretne sformułowania i czy w ogóle wypowiedzi oskarżonych wypełniały znamiona zarzucanego im czynu,

d/ groźby kierowane przez oskarżonych w kierunku pokrzywdzonych wzbudziły u nich uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, podczas gdy zachowanie zarówno oskarżonych jak i pokrzywdzonych w trakcie zdarzenia, nie pozwala na stwierdzenie, że po stronie pokrzywdzonych miało dojść do wystąpienia stanu obawy, gdyż po pierwsze oskarżeni znajdując się w stanie upojenia alkoholowego, istotnie zaburzającego koordynację ruchową, poza wulgaryzmami nie podejmowali się żadnych zachowań mogących obiektywnie wzbudzić u pokrzywdzonych obawę spełnienia rzekomych gróźb, a po drugie pokrzywdzeni w trakcie zdarzenia wykazywali się postawą równie aktywną, zaczepiali słownie oskarżonych i pomimo, że mieli możliwość swobodnego udania się do miejsca zamieszkania bez ponownej konfrontacji z oskarżonymi, dwukrotnie wyszli przed klatkę bloku inicjując kolejną wymianę zdań, po czym udali się w kierunku oddalających się oskarżonych, śledząc ich aż do miejsca ich zamieszkania.

B/ oskarżyciela posiłkowego A. K. (1):

zarzut rażącej niewspółmierności (łagodności) orzeczonych wobec oskarżonych kar i środków karnych;

C/ oskarżycielki posiłkowej A. N. (1):

zarzut rażącej niewspółmierności (łagodności) orzeczonych wobec oskarżonych kar i środków karnych;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadne zarzuty oskarżycieli posiłkowych

☒ niezasadne zarzuty obrońcy oskarżonych

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy nie zasługiwała na uwzględnienie.

Apelacje oskarżycieli posiłkowych zasługiwały na częściowe podzielenie

W pierwszej kolejności w zakresie apelacji obrońcy obu oskarżonych stwierdzić należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 k.p.k. i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego skazaniem A. C. i S. Ł.. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy aprobuje i należy jedynie zaakcentować te elementy, które przemawiają za odmową podzielenia stanowiska obrońcy oskarżonych.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego obrazy przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k., polegającym na jednostronnej i wybiórczej, niezgodnej z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego oceny zgromadzonego materiału dowodowego stwierdzić należy, iż ustalony stan faktyczny w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości. Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzenia, oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Tym samym ustalenia faktyczne w zakresie ustalonego zachowania oskarznych nie wykraczały poza ramy swobodnej oceny dowodów albowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sędziowskim przekonaniem. Tym samym nie może być uznany za trafny zarzut obrazy art. 7 k.p.k. albowiem jest on tylko wtedy skuteczny gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył wskazane zasady.

Mając powyższe na uwadze nie sposób dopatrzeć się uchybień procesowych w zakresie oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Rejonowy. W tym stanie rzeczy podnieść należy, że argumentacja zaprezentowana w apelacji obrońcy stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami i wywodami Sądu Rejonowego i jest oparta na nieobiektywnej ocenie zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, a ponadto nie zawiera w istocie żadnego takiego twierdzenia, które byłoby w stanie skutecznie podważyć trafność zaskarżonego rozstrzygnięcia Sądu I instancji i z tej też przyczyny nie mogły doprowadzić do wzruszenia wyroku. Pamiętać w tym miejscu należy, że Sąd orzekający, rozstrzygając o winie bądź niewinności oskarżonego, kieruje się własnym, wewnętrznym przekonaniem, nieskrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi, a przekonanie to pozostaje tak długo pod ochroną art. 7 k.p.k., dopóki nie zostanie wykazane, że sąd I instancji oparł swe przekonanie o winie oskarżonego bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź też ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1974 r. w sprawie Rw 618/74, OSNKW 3-4/1975, poz. 47, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r. w sprawie WRN 149/90, OSNKW 7-99/991, poz. 41, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 1996 r. w sprawie II KRN 199/95, OSN PiPr 10/1996, poz. 10), co w sprawie niniejszej nie miało miejsca.

Wbrew zarzutom obrońcy Sąd I instancji w pełni zasadnie nie dał wiary tym wyjaśnieniom obu oskarżonych, w których nie przyznali się do popełnienia zarzucanych im czynów. Trafnie dano im wiarę jedynie co do bezspornych faktów tj, co do tego, że znajdowali się oni na miejscu zdarzenia i byli po spożyciu alkoholu oraz co do tego, że rozmawiali z pokrzywdzonymi i używali słów wulgarnych. W pozostałej części Sąd Rejonowy prawidłowo uznał je za niewiarygodne albowiem stały one w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonych, a także bezstronnych świadków K. J. (2) i K. S. (1).

W ocenie Sadu Okręgowego całkowicie prawidłowo Sąd I instancji za wiarygodne uznał zeznania pokrzywdzonych. Relacje A. K. i A. N. są one logiczne, spójne, korespondują z zeznaniami zeznaniami K. J. (2) i K. S. (1) oraz nagraniami z videorejestratora i ze zgłoszenia zdarzenia na telefon alarmowy policji. Z dowodów tych niezbicie wynika, iż obaj oskarżeni używali słów wulgarnych oraz grozili pokrzywdzonym pozbawianiem życia. Słusznie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazano, że dwuetapowe zdarzenie miało dynamiczny przebieg; kontakt stron miał miejsce najpierw przed wjazdem do garażu a następnie przed klatką schodową. A. K. i A. N. w oskarżonych rozpoznali sprawców zdarzenia i szczegółowo opisali działania podejmowane przez każdego z nich.

Odnośnie zarzutu zawartego w apelacji obrońcy oskarżonych w zakresie treści zgłoszenia dokonanego przez pokrzywdzoną, to podkreślić należy, że już w pierwszym nagraniu wymieniona wniosła o interwencję z uwagi na postawę „dwóch pijanych mężczyzn z agresywnymi psami” i między innymi podała, że sprawcy się odgrażali- k.83 odw.; sformułowanie o groźbach pojawia się także w kolejnym telefonicznym zgłoszeniu –k. 84. Co przy tym istotne samo zawiadomienie o przestępstwie zostało złożone przez pokrzywdzonego A. K. (1) zaledwie trzy godziny po samym zdarzeniu z dnia 8 sierpnia 2020 r.

Co do oceny zeznań K. J., które pochodziły od osoby postronnej i w żaden sposób nie zainteresowanej rozstrzygnięciem w sprawie, to i w tym wypadku Sąd Rejonowy zasadnie uznał je za wiarygodne. W ślad za uzasadnieniem zauważyć należy, że z relacji wymienionej wynikało, iż: „siedząc na balkonie zwróciła uwagę na mężczyzn wyprowadzających dwa psy , bo zachowywali się głośno, krzyczeli wulgaryzmy, byli agresywni, poruszali się po jezdni. Zauważyła następnie samochód pokrzywdzonych, który zatrzymał się przed garażem. Kierowca nie mógł przejechać. Słyszała jedynie oskarżonych, nie słyszał kierowcy. Obaj oskarżeni głośno krzyczeli , kpili z pokrzywdzonych i z wezwania policji, słyszała słowa wulgarne i groźby ( jak na k 178) . Nie jest w stanie określić czy groźby wypowiadali obaj czy jeden z nich i który. Słyszała też huk –uderzenie pięścią o karoserię pojazdu gdy samochód wjeżdżał do garażu. Jej zdaniem pokrzywdzeni mogli obawiać się agresji tych mężczyzna. Świadek także wyraziła obawy przed oskarżonymi. Z jej relacji wynika, iż widziała tylko część zdarzenia przed wjazdem do garażu. Z jej okien nie widać wejścia do klatki schodowej” – k. 274 odw.- 275

Nie może budzić także żadnych zastrzeżeń ocena zeznań świadka K. S., który z balkonu swojego mieszkania słyszał głosy dwóch mężczyzn, którzy byli z psami i znajdowali się na drodze prowadzącej do garażu. Z uwagi na to, że sprawcy, którzy głośno się zachowywali (jeden z nich używał słów wulgarnych i gróźb kierowanych do innej osoby), przeszli w kierunku klatki schodowej, świadek tym zaintrygowany oraz zaniepokojony przemieścił się do okien swojego mieszkania skierowanych na wejście do klatki. K. S. stwierdził wówczas, że mężczyźni z psami zaczęli uderzać w drzwi klatki oraz wykrzykiwali słowa wulgarne i groźby. W ocenie wymienionego świadka sytuacja, którą spostrzegł była niebezpieczna a postawa mężczyzn z psami była konfrontacyjna i rodziła obawy.

Również brak jest podstaw do podważenia analizy wniosków płynących z nagrania z videorejestratora, który nie zawierał dźwięku oraz opinii biegłego z zakresu informatyki- porównaj k.275 odw.

Kierowanie pod adresem pokrzywdzonych cytowanych przez pokrzywdzonych i świadków sformułowań oznacza, że niewątpliwie oskarżeni zagrozili A. N. i A. K. popełnieniem przestępstwa na ich szkodę w rozumieniu art. 190 § 1 k.k. Ponadto okoliczności, jakie towarzyszyły groźbom, tj. wypowiedzenie ich w miejscu zamieszkania pokrzywdzonych a także w trakcie próby sforsowania drzwi wejściowych do klatki schodowej ich budynku oraz stanu psychofizycznego sprawców ewidentnie świadczą, że pokrzywdzonych mogli się obawiać ich spełnienia. Oskarżeni w istocie mieli problem z pohamowaniem swoich agresywnych zachowań, którzy jak to zasadnie w odpowiedzi na apelacje obrońcy zwróciła uwagę A. N. „wręcz wtórowali sobie w wypowiadanych przez siebie groźbach karalnych”.

Całkowicie chybione jest wskazywanie przez obrońcę oskarżonych, że rzekomo podjęte przez pokrzywdzonych działanie zmierzające do niezwłocznego zatrzymania oskarżonych przez organy ścigania, miałoby świadczy, iż nie obawiali się oni gróźb wypowiadanych pod ich adresem przez A. C. (1) i S. Ł. (1). Podkreślenie bowiem wymaga, że z okoliczności zdarzenia jednoznacznie wynika, że pokrzywdzeni już w momencie wypowiadania przez oskarżonych gróźb obawiali się, że groźby te zostaną spełnione. Zauważenia wymaga także i to, że agresywne zachowanie oskarżonych wzbudziło również obawę wśród zeznających świadków, którzy przecież znajdowali się z dala od oskarżonych się na balkonach swoich mieszkań. Chybione jest także, choćby w kontekście zeznań, K. J. podnoszenie przez obrońcę, że pokrzywdzeni rzekomo mieli prowokować oskarżonych. Tymczasem przecież oskarżeni przebywali pod blokiem zanim pojawili się tam pokrzywdzeni a wymieniona w postępowaniu przygotowawczym wprost zeznała, że „Ci panowie ewidentnie szukali jakiejś zaczepki” – k. 56 odw.

W żadnym wypadku nie może być uznany za prowokację sposób kierowania pojazdem przez A. K. albowiem analiza nagrania z videorejestratora pokazuje, że kierujący pojazdem zwalniał w celu przepuszczenia oskarżonych, a następnie mijał ich i zatrzymał się przed wjazdem do garażu, którego brama jest zamknięta, przy czym w świetle tego nagrania całkowicie dowolnie obrońca oskarżonych twierdził, że pokrzywdzony zjechał, czy też zatrzymał się przy lewej krawędzi jezdni. Wreszcie zauważenia wymaga, że na jego miejsce zdarzenia jako pierwszy przybył nieoznakowany pojazd Policji, a funkcjonariusz policji, po zweryfikowaniu relacji pokrzywdzonych wezwał radiowóz Oddziału Prewencji w celu dokonania dalszych czynności w sprawie, w tym ujęcia sprawców tego zdarzenia.

Sąd Okręgowy odrzucając zarzuty obrońcy oskarżonych częściowo podzielił argumentację zawartą w apelacjach oskarżycieli posiłkowych w zakresie niewspółmierności orzeczonych kar i nawiązek. Wobec okoliczności zdarzenia, stopnia agresji oskarżonych oraz ich warunków i właściwości osobistych uznano, że Sąd Rejonowy trafnie A. C. i S. Ł. wymierzył kary grzywny, przy czym jednakże konieczne było ich zaostrzenie.

W ocenie Sądu Okręgowego kary i nawiązki określone w wyroku z dnia 7 września 2022 r. są adekwatne do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonych oraz uwzględnia wszelkie negatywne aspekty ich bezprawnego i w żaden sposób nie sprowokowanego przez pokrzywdzonych zachowania. Orzeczone kary i nawiązki winny spełnić wobec wymienionych cele określone w art. 53 k.k. w szczególności wychowawcze jak również właściwie kształtować świadomość prawną społeczeństwa oraz uświadomić oskarżonym, że ich zachowanie ze wszech miar było karygodne, nieakceptowalne i niedopuszczalne.

Wniosek

I obrońcy oskarżonych zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonych od popełnienia zarzucanego im czynu;

II oskarżycieli posiłkowych o wymierzenie wobec:

- S. Ł. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz zasądzenie od niego na ich rzecz nawiązek po 5000 zł;

- A. C. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat oraz zasądzenie od niego na ich rzecz nawiązek po 5000 zł;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny wniosek oskarżycieli posiłkowych

☒ niezasadny wniosek obrońcy oskarżonych

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych wyżej Sąd Okręgowy nie podzielił wniosku obrońcy oskarżonych o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonych od popełnienia zarzucanego im czynów i jednocześnie częściowo podzielił wnioski oskarżycieli posiłkowych w zakresie zaostrzenia orzeczenia o karze.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 29 kwietnia 2022 r., sygn. akt II K 135/21

I zmieniono w ten sposób, że:

- w ramach rozstrzygnięcia z pkt I sentencji liczby stawek dziennych grzywy w stosunku do oskarżonych A. C. (1) i S. Ł. (1) podwyższono do 200 (dwustu) dla każdego z nich,

- w ramach rozstrzygnięcia z pkt II sentencji wysokość należnych od oskarżonych A. C. (1) i S. Ł. (1) na rzecz pokrzywdzonych A. K. (1) i A. N. (1) nawiązek podwyższono do kwot po 2500 (dwa tysiące pięćset) zł,

II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy,

Zwięźle o powodach zmiany

Wyrok zmieniono jedynie w zakresie orzeczenia o karze z uwagi na częściowe podzielenie apelacji oskarżycieli posiłkowych.

Natomiast za zasadnych nie uznano zarzutów obrońcy oskarżonych tak w zakresie rzekomego błędu w ustaleniach faktycznych jak i obrazy przepisów prawa procesowego.

0.1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Na podstawie art.624§1 kpk oraz art.634 kpk i art.3ust. 1 i art.8 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonych A. C. (1) i S. Ł. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 600 (sześćset) tytułem opłat w sprawie i zwolniono ich od pozostałych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonych A. C. (1) i S. Ł. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 29 kwietnia 2022 r. w sprawie II K 135/21

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel posiłkowy A. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 29 kwietnia 2022 r. w sprawie II K 135/21

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżycielka posiłkowa A. N. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 29 kwietnia 2022 r. w sprawie II K 135/21

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana