Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 330/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej z dnia 18 listopada 2021 r., sygn. akt II K 1267/19.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. P. (1)

M. P. (1) dnia 23.08.2022 r. i 31.08.2022 r. korzystał z konsultacji psychologicznej w Centrum (...). Jak wskazano M. P. (1) doświadcza załamania nerwowego, związanego w dużej mierze z trwającą rozprawą Sądową i możliwymi konsekwencjami po spowodowaniu wypadku komunikacyjnego.

Opinia psychologiczna.

224.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Opinia psychologiczna.

Brak podstaw do odmowy przyznania waloru wiarygodności. Dowód nie wnosi wiele do przedmiotowej sprawy, jako nie związany bezpośrednio z niniejszą sprawą.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów prawa procesowego, mająca wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

1.  art. 7 k.p.k. poprzez:

a)  dowolną ocenę materiału dowodowego, sprzeczną z logiką, prawidłowym rozumowaniem oraz doświadczeniem życiowym, polegającą na uznaniu, iż wersja przedstawiona przez pokrzywdzonego (...) została potwierdzona przez funkcjonariuszy Policji, w sytuacji gdy nie byli oni obecni na miejscu zdarzenia, a całe zdarzenie znają wyłącznie z twierdzeń pokrzywdzonego, już po oddaleniu się oskarżonego z miejsca zdarzenia, a nadto z zeznań świadka L. Ł. wynika, wbrew twierdzeniom pokrzywdzonego, oskarżony w chwili zatrzymania był spokojny, nadto brak było podejrzenia policjantów by M. P. mógłby być pod wpływem zdarzenia i obawy o własne życie;

b)  wybiórcze dobranie dowodów, z całkowitym pominięciem korzystnych dla oskarżonego, dopełnionych całkowicie dowolnie formułowanymi tezami i twierdzeniami, w oderwaniu od materiału dowodowego, w tym:

I.  uznanie zeznań pokrzywdzonego jako wiarygodnych bez wskazania, którą z wersji pokrzywdzonego Sąd uznał za prawdziwą, pomimo że przedstawiał on trzy różne wersje tego samego zdarzenia, tj.:

-

jako zawiadamiający na miejscu zdarzenia w dniu 30 lipca 2019 r. przytoczył jednoznacznie treść rozmowy z oskarżonym, w tym wyjaśnił dokładnie, iż M. P. wskazał mu, że żądana kwota jest tytułem paliwa za pojazd marki H. z wypożyczalni, a pokrzywdzony sam zapytał się o rachunek za paliwo, za które miał zapłacić, odnosząc się natomiast do trzymanego w ręku sekatora oskarżony miał według pokrzywdzonego cały czas trzymać go przy jego klatce piersiowej i w chwili nieuwagi pokrzywdzony chwycił M. P. za rękę, po czym obaj upadli, a pokrzywdzony leżał na oskarżonym;

-

podczas przesłuchania w dniu 04 września 2019 r. wskazał podejrzany, iż oskarżony najpierw przyłożył mu nożyce do klatki piersiowej, a następnie zaczął uderzać po krzesłach i stołach, i dopiero wówczas doszło do szarpaniny pomiędzy nimi, jednocześnie pokrzywdzony zeznał, że oskarżony posługiwał się wyłącznie pojedynczymi słowami jak „samochód, paliwo, coś tam".

-

podczas przesłuchania w dniu 21 czerwca 2021 r. pokrzywdzony zeznał, iż oskarżony najpierw uderzał sekatorem o krzesła, a potem po upadku, gdy to oskarżony leżał na pokrzywdzonym, przykładał je pokrzywdzonemu do klatki piersiowej i szyi;

II.  uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego M. P., w sytuacji gdy co do okoliczności zdarzenia z dnia 30 lipca 2019 r. przedstawiał on jedną, spójną i logiczną wersję wydarzeń, iż wyciągnął on sekator już po szarpaninie z (...) i bez związku z próbą odzyskania od niego wierzytelności;

III.  uznaniu za niewiarygodne zeznania świadka N. K. (1) i P. llskiej, albowiem byli znajomymi oskarżonego, w sytuacji gdy ich zeznania były spójne, logiczne i odzwierciedlały wersję zdarzeń oskarżonego;

2.  art. 410 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych zeznań świadka L. Ł., który jednoznacznie wskazał, iż w chwili zatrzymania M. P. był spokojny, co przeczy twierdzeniom (...) co do agresywnego zachowania oskarżonego, a w szczególności okoliczności, że miałby on być rzekomo pod wpływem środków (...);

3.  art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego wątpliwości dotyczących ustalenia okoliczności zdarzenia z dnia 30 lipca 2019 r., opierając się wyłącznie na twierdzeniach pokrzywdzonego (...), który był zainteresowany uznaniem oskarżonego jako agresora, co pozwoliłoby (...) uwolnić się od ewentualnej odpowiedzialności karnej za skutki szarpaniny z M. P.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty obrońcy oskarżonego nie zasługiwały na uwzględnienie.

Szczegółowa analiza akt przedmiotowego postępowania wskazuje, że Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie rozpoznawcze w niniejszej sprawie w sposób prawidłowy, gromadząc i ujawniając wszelki materiał dowodowy, dążąc do wyjaśnienia istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii. Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy zostały oparte na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który został oceniony z poszanowaniem reguł wynikających z art.7k.p.k., co sprawiło, że zaskarżone rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o prawidłowe ustalenia faktyczne. Ponadto Sąd meriti swoje stanowisko w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z wymogami o jakich mowa w art.424k.p.k. Wymowa dowodów przeprowadzonych w toku postępowania nie pozostawia wątpliwości również dla Sądu Odwoławczego, który w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego daje wystarczające podstawy do uznania, iż wina i sprawstwo oskarżonego M. P. (1) w zakresie przypisanych mu czynów, a to przestępstw z art.191§2k.k. i art.157§2k.k. w zw. z art.11§2k.k. oraz art.62 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii - nie budzi wątpliwości - nie budzi wątpliwości. Sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie drugiego z przypisanych mu czynów nie było przy tym kwestionowane przez obronę.

W kontekście zarzutów obrony podkreślić trzeba, że skuteczne podniesienie zarzutu naruszenia przepisu art. 7 k.p.k. wymaga wykazania, że ocena dokonana przez Sąd jest sprzeczna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, nie została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, bądź argumentacja zaprezentowana przez Sąd za tak dokonanym wyborem pozostaje w sprzeczności z zasadami logiki. Przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem tych przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 2020 r., V KK 31/20).

Sąd Odwoławczy aprobuje w pełni przyjęte przez Sąd I instancji stanowisko, że podstawą czynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie w zakresie zarzuconych oskarżonemu czynów winny być przede wszystkim spójne, konsekwentne oraz rzeczowe zeznania pokrzywdzonego, który w toku całego postępowania jednoznacznie wskazywał, że to on dnia 30 lipca 2019 r. we W., około godz. 17 został zaatakowany przez oskarżonego, który trzymając w ręku nożyce typu sekator zażądał od niego zwrotu wierzytelności w kwocie 200 zł, grożąc mu przy tym uszkodzeniem ciała oraz stosując przemoc polegającą na szarpaniu, czym spowodował u pokrzywdzonego naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia. Powyższe zeznania pokrzywdzonego korespondują przy tym w pełni z zeznaniami przybyłych na miejsce zdarzenia około 17.15 funkcjonariuszy policji – świadków P. J. i L. Ł. (2), którym to pokrzywdzony bezpośrednio po ww. zdarzeniu zdał relacje z jego przebiegu i którzy to następnie dokonali także zatrzymania oskarżonego, podczas którego to oskarżony wezwany do wydania rzeczy pochodzące z przestępstwa i służące do jego popełnienia – przekazał im nożyce do żywopłotu oraz woreczki strunowe z zwartością suszu roślinnego, a także banknot o nominale 100 zł. Relacja wyłaniająca się z zeznań pokrzywdzonego oraz wskazanych wyżej świadków (osób obcych dla stron i mających z nimi kontakt jedynie w ramach wykonywania obowiązków służbowych), co do przebiegu inkryminowanego zdarzenia z dnia 30 lipca 2019r. jest spójna i logiczna. Zeznania wskazanych wyżej świadków i pokrzywdzonego korespondują wzajemnie ze sobą, a nadto pozostają także zgodne z pozostałym pozyskanym do sprawy materiałem dowodowym, w tym w szczególność w postaci protokołów zatrzymania oskarżonego, przeszukania osoby, jej odzieży i podręcznych przedmiotów, zatrzymania rzeczy, użycia wagi, użycia testera narkotykowego, badania stanu trzeźwości, opinii biegłego z zakresu fizykochemii, dokumentacji medycznej pokrzywdzonego oraz świadectwa sądowo-lekarskich oględzin ciała.

Spójne i konsekwentne zeznania pokrzywdzonego oraz wskazywanych wyżej świadków w zestawieniu z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności w postaci opinii biegłego z zakresu fizykochemii, dokumentacji medycznej pokrzywdzonego, świadectwa sądowo-lekarskich oględzin ciała, protokołów zatrzymania rzeczy oraz badania stanu trzeźwości - przesądziły o uznaniu oskarżonego M. P. (1) za winnego popełnienia obu zarzuconych mu czynów, a to przestępstwa z art. 191§2k.k. i art.157§2k.k. w zw. z art.11§2k.k., polegającego na tym, że w dniu 30 lipca 2019 r., we W. przy ul. (...), działając w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności w kwocie 200 zł, trzymając w ręku nożyce typu sekator, groził M. (...) uszkodzeniem ciała oraz przemocą polegającą na szarpaniu, czym spowodował obrażenia ciała w postaci rozchwiania dużego stopnia siekacza dolnego prawego przy ubytkach w uzębieniu i zmianie chorobowej w postaci przyzębicy, gojących się otarć naskórka na paluchu stopy lewej, obrażenia te spowodowały naruszenie czynności narządów jego ciała i rozstroju zdrowia na okres nie dłuższy niż 7 dni oraz przestępstwa z art.62 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, polegającego na tym, że w dniu 30 lipca 2019 r. we W. przy ul. (...), posiadał przy sobie wbrew przepisom ustawy środki odurzające w postaci trzech woreczków (...) z zawartością(...) koloru zielonego w postaci (...) w łącznej ilości 2,47 grama.

Powyższe jednocześnie przesądziło także o odmowie nadania przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego M. P. (1), który jak już wyżej wskazano przyznał się do posiadania zakazanych substancji, wskazując jednocześnie konsekwentnie, że to on, nie pokrzywdzony M. Pasieka jest w przedmiotowej sprawie pokrzywdzonym i to on został zaatakowany przez pokrzywdzonego, kiedy to upomniał się o zwrot należności za paliwo. Przy czym powyższe wyjaśnienia oskarżonego nie wytrzymują konfrontacji tak z uznanymi za spójne i szczere zeznaniami pokrzywdzonego i wskazywanych wyżej świadków, a nadto także pozostają wewnętrznie sprzeczne- na co słusznie zwrócił uwagę Sąd Rejonowy. W tym także w zakresie wskazywanego przez obronę użycia sekatora. Oskarżony w swych wyjaśnieniach podał tu początku, że pokrzywdzony rzucił się na niego, przewrócił go i przewrócił się na niego, po czym trzymał go przyblokowanego na ziemi. W momencie gdy pokrzywdzony z niego zszedł, podbiegł do auta, wyciągnął sekator i powiedział, że „zaraz mu potne tą budkę za to co zrobił” (k.58), podobnie wskazując także w toku przeprowadzonej w postępowaniu przygotowawczym z pokrzywdzony konfrontacji, po czym przed Sądem oskarżony wskazał, że podszedł do pokrzywdzonego, po czym ten go odepchnął, z czego powstała szarpanina, po czym wywrócili się. Pokrzywdzony go obezwładnił, przyduszał, trzymał, oskarżony miał krzyczeć, by go puścił, próbował się wyślizgnąć. Gdy pokrzywdzony w końcu go puścił, jak wyjaśnił oskarżony „podbiegłem do samochodu, otwierając drzwi od strony pasażera, bo zawsze na środku trzymam telefon komórkowy. Nie wiem, odruchowo chwyciłem ten sekator w ręce, odwróciłem się i powiedziałem, że gdybym chciał mu coś zrobić, to mógłbym mu podziurawić budkę” (k.153v), wskazując dalej, że pokrzywdzony miał po tych słowach ruszyć w jego stronę, oskarżonemu zaś wydawało się, że miał coś w ręce, więc uciekł do samochodu i odjechał. Pytany o powyższe rozbieżności przed Sądem oskarżony wskazał, że nie podtrzymuje wcześniejszych wyjaśnień, lakonicznie podając, że być może to źle sformułował i nie wie czemu tego nie poprawił. W tym miejscu nie sposób nie zauważyć tu także, że jak wynika z zeznań świadka P. I., partnerki oskarżonego, która przebieg ww. zdarzenia zna wyłącznie z relacji oskarżonego – relacjonując jej ww. zdarzenia oskarżony w ogóle nie wspomniał o użyciu w czasie zdarzenia sekatora. Podobnie świadka N. K. (1) oskarżony zapewniał, że nie groził pokrzywdzonemu, ani nie używał sekatora.

W kontekście zarzutów obrony, ustosunkowując się dalej co do pewnych drobnych nieścisłości w zeznaniach pokrzywdzonego, w ocenie Sądu Odwoławczego powyższe uwzględniając bardzo dynamiczny przebieg zdarzenia, którym to pokrzywdzony został całkowicie zaskoczony oraz, które wzbudziło w nim obawę o utratę zdrowia i życia – pozostawało bez wpływu na ocenę wiarygodności zeznań pokrzywdzonego. W tym zakresie podkreślić trzeba, że mniejsza szczegółowość relacji składanych przez pokrzywdzonego w dalszym toku postępowania nie może być uznawana za świadczącą o nieszczerości jej wypowiedzi, albowiem pamięć ludzka ma charakter generatywny, a nie jest wierną kopią rzeczywistości. Naturalnym pozostaje proces zacierania się śladów pamięciowych związany z upływem czasu od zdarzenia. Stad też naturalnym jest, że zeznając w pewny odstępie czasowym od inkryminowanego zdarzenia, pokrzywdzony - dla którego ww. zdarzenie było dużym zaskoczeniem, które wywołało w nim silne emocje, strach i szok - nie pamiętał już wszystkich szczegółów swojej rozmowy z oskarżonym, które to podał słuchany bezpośrednio po zdarzeniu. W tym zakresie podkreślić należy tu, że wbrew odmiennym twierdzeniom obrony, słuchany 4 września 2019 r. pokrzywdzony nie podał, że oskarżony posługiwał się wyłącznie pojedynczymi słowami, a pokrzywdzony zeznał, że pamięta jedynie pojedyncze wypowiadane przez oskarżonego słowa – wskazując, że kojarzę pojedyńcze słowa od niego, jakiś samochód, paliwo, coś tam (…)przeraził mnie swoim wyglądem, byłem zaskoczony (k.80v). Odnosząc się do zeznań złożonych przez pokrzywdzonego przed Sądem w dniu 21 czerwca 2021 r. – zauważyć zaś trzeba, że pokrzywdzony wskazał tu wyraźnie, że ok. godz. 17 został napadnięty przez mężczyznę z nożycami , który zażądał od niego pieniędzy, który jak podkreślił najpierw przyłożył mi te nożyce (k.161).

Dalej odnosząc się co zeznań świadka N. K. (1), zaznaczyć należy, że świadek nie był bezpośrednim obserwatorem inkryminowanego zdarzenia i jego przebieg wiadomym jest mu jedynie z relacji innych osób. Nadto jak słusznie podkreśla tu Sąd Rejonowy złożone przez tegoż świadka zeznania przed Sądem, ponad 2 lata po zdarzeniu były dużo bardziej szczegółowe i bogatsze, niż te złożone uprzednio w toku postępowania przygotowawczego, stąd też uznano je słusznie za budzące duże wątpliwości, co do ich wiarygodności i uznano za wiarygodne jedynie zeznania złożone w toku dochodzenia. Podkreślić nadto należy, że zeznania świadka, wbrew twierdzeniom obrony, nie pokrywają się z wersją wydarzeń zaprezentowaną przez oskarżonego, choćby już w zakresie użycia przez oskarżonego sekatora. M. P. (1) zapewniać miał wszak świadka N. K., że nie groził pokrzywdzonemu, ani nie używał sekatora czasie zdarzania. W zakresie zaś zeznań P. llskiej, partnerki oskarżonego podkreślić trzeba tu także, że świadkowi przebieg inkryminowanego zdarzenia znany jest jedynie z relacji oskarżonego, który to przy tym, jak już wyżej podkreślano, opisując jej ww. zdarzenie pominą pewne niewygodne dla niego kwestie, stąd też nie sposób tu uznać jej zeznań za w pełni wiarygodne i mogące stanowić podstawę do dokonywania istotnych ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

Następnie w kontekście podnoszonego przez skarżącego naruszenia art. 410 k.p.k. wskazać należy, że naruszenie treści tego przepisu następuje poprzez oparcie orzeczenia na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla podsądnego. Nie stanowi zaś naruszenia przepisu art.410k.p.k. dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27 maja 2021 r., II AKa 16/21). Odnosząc się tu do podnoszonej przez obronę okoliczności, iż zgodnie z zeznaniami świadka L. Ł. (2), w chwili zatrzymania oskarżony był spokojny, co przeczy w ocenie skarżącego twierdzeniom pokrzywdzonego o agresywnym zachowaniu oskarżonego oraz pozostawaniu przez niego pod wpływem środków (...) – wskazać należy, że do zatrzymania oskarżonego nie doszło bezpośrednio po zdarzeniu, a dopiero po pewnym czasie, a to ok. godzinie od zdarzenia. W swych zeznaniach pokrzywdzony zaś konsekwentnie twierdził, że oskarżony był wobec niego agresywny oraz, że w ocenie pokrzywdzonego mógł on znajdować się pod wpływem jakiś środków. Powyższe zeznania pokrzywdzonego korespondują z zeznaniami przybyłych na miejsce zdarzenia około 17.15 funkcjonariuszy policji - P. J. i L. Ł. (2), którym to pokrzywdzony bezpośrednio po ww. zdarzeniu zdał relacje z jego przebiegu, wyraźnie wskazując na agresywne zachowanie mężczyzny, który go zaatakował, co sprawiło, że w obawie o swoje życie i zdrowie wydał mu żądane pieniądze. Badanie stanu trzeźwości oskarżonego, wykazało zaś, że był on pod wpływem alkoholu, co również koresponduje z zeznaniami pokrzywdzonego.

Na końcu w kontekście podnoszonego przez obronę zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k. reguły rozstrzygania niedające się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego ( in dubio pro reo) - podkreślić należy, że dla oceny, czy w sprawie nie doszło do naruszenia ww. przepisu nie są miarodajne wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale to jedynie, czy orzekający w sprawie Sąd powziął wątpliwości, co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie czy w realiach sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Natomiast gdy pewne ustalenia faktyczne zależne są od np. dania wiary lub odmówienia jej wyjaśnieniom oskarżonego, bądź też zeznaniom pokrzywdzonego - nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez Sąd meriti w granicach sędziowskiej swobody ocen wynikającej z art.7k.p.k. Norma art.5 § 2 k.p.k. nie oznacza bowiem obowiązku mechanicznego wyboru wersji wydarzeń najbardziej korzystnej dla oskarżonego bez poddania wszystkich dowodów krytycznej weryfikacji.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu z art. 191 § 2 k.k.

Ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sadowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionych zarzutów oraz nie dopatrzenia się w sprawie uchybień, które podlegały by uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia, brak było podstaw do wnioskowanej przez obronę zmiany zaskarżonego wyroku.

Jedynie na marginesie w kontekście sformułowanego przez obronę wniosku ewentualnego podkreślić trzeba, że w obecnym stanie prawnym z uwagi na treść art.437§2k.p.k. uchylenie przez Sąd Odwoławczy orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art.439§1k.p.k., art.454 k.p.k. lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości.

3.2.

Błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść polegający na:

a)  uznaniu, iż oskarżony M. P. w dniu 30 lipca 2019 r. we W. przy ul. (...), działając w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności uszkodzeniem ciała oraz przemocą, polegającą na szarpaniu, czym spowodował obrażenia ciała w postaci rozchwiania dużego stopnia siekacza dolnego prawego przy ubytkach w uzębieniu i zmianie chorobowej w postaci przyzębicy, gojących się otarć naskórka na paluchu stopy lewej, w sytuacji gdy oskarżony nie groził (...) w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, a nożyce typu sekator wziął do ręki już po szarpaninie, jaka wywiązała się pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym i nie miało to na celu wyegzekwowanie długu;

b)  uznaniu, że oskarżony M. P. zwrócił się do (...) o zwrot kwoty 200 zł, w sytuacji gdy Oskarżony chciał odebrać wyłącznie należne mu 160 zł

c)  błędnym przyjęciu, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn, podczas gdy brak jest wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o winie i sprawstwie oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do jego bezpodstawnego skazania za przestępstwo stypizowane w art. 191 § 2 k.k., a prawidłowo ustalony stan faktyczny w sprawie mógł doprowadzić wyłącznie do uznania, że oskarżony w wyniku szarpaniny z (...) naruszył czynności narządu jego ciała i rozstroju na zdrowiu na okres nie dłuższy niż 7 dni.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrony uznać należy za niezasadny.

Nie powielając w tym miejscu argumentacji zaprezentowanej w pkt 3.1, która odnosi się także do powyższego zarzutu obrony, podkreślić trzeba, że błąd w ustaleniach faktycznych ( error facti) przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd "braku"), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności"). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art.7k.p.k.), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. Przy czym błędne ustalenia faktyczne są konsekwencją wadliwych wniosków wywiedzionych z właściwie ocenionych dowodów lub pominięcia wynikających z tych dowodów okoliczności. Nie jest więc wewnętrznie spójne zarzucanie jednocześnie dowolnej oceny dowodów i błędu w ustaleniach faktycznych co do tego samego rozstrzygnięcia ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 13 grudnia 2018 r., II AKa 379/18;wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 października 2019 r.,II AKa 296/19).

Jak już zaś wyżej wykazano skarżący nie wykazał w skuteczny i przekonywający sposób aby Sąd I instancji naruszył przepis art. 7 k.p.k. i dopuścił się tym samym błędu dowolności. Autor apelacji opiera stawiane w tym zakresie zarzuty wyłącznie na bezpodstawnej polemice z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego.

Odnosząc się do zarzutów apelacji zaznaczyć należy, że kwota z żądaniem zwrotu której wystąpił oskarżony do pokrzywdzonego – ustalona została w oparciu o konsekwentne zeznania pokrzywdzonego, który twierdził w toku całego postepowania, że było to 200 zł oraz zeznania świadków funkcjonariuszy policji P. J. i L. Ł. (2), którym relacjonując przebieg inkryminowanego zdarzenia pokrzywdzony wyraźnie wskazał, że agresor zażądał od niego zwrotu 200 zł.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu z art. 191 § 2 k.k.

Ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sadowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionych zarzutów oraz nie dopatrzenia się w sprawie uchybień, które podlegały by uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia, brak było podstaw do wnioskowanej przez obronę zmiany zaskarżonego wyroku.

3.3.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a mający wpływ na jego treść, polegający na bezpodstawnym uznaniu sprawstwa oskarżonego M. P. w zakresie posiadania ilości środków (...) w postaci 2,71 grama (...), podczas gdy z całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w tym uznanej za wiarygodną opinię biegłego sądowego z zakresu fizykochemii, ilość posiadanych przez oskarżonego środków (...) winna wynieść 2,47 g.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrony jest w pełni zasadny.

Bezsprzecznym pozostaje, że w toku zatrzymania u oskarżonego odnaleziono trzy woreczki strunowe z zawartością (...) koloru zielono- brązowego o łącznej masie 2,71 grama, które to jak wyjaśnił sam oskarżony stanowią substancje zakazane, co potwierdziła także pozyskana do sprawy opinia biegłego z zakresu fizykochemii. Przy czym jak wskazują wnioski płynące z ww. opinii zatrzymana u oskarżonego substancja roślinna w jednym z woreczków stanowiła mieszankę środka (...) innych niż (...) i tytoniu, a masa netto (...) w tej mieszance wynosiła ok. 0, 13 gram.

Stąd też wskazać należy, że w dniu 30 lipca 2019 r. we W. przy ul. (...), oskarżony posiadał przy sobie wbrew przepisom ustawy środki odurzające w postaci trzech woreczków (...) z zawartością suszu roślinnego koloru zielonego w postaci (...) w łącznej ilości nie 2,71 grama, a 2,47 grama.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie czynu pkt II części wstępnej wyroku poprzez zmianę w opisie czynu ilości posiadanego przez oskarżonego suszu roślinnego w postaci (...) z ilości 2,71 grama przyjąć ilość 2,47 grama.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzenia zasadności podniesionego przez obronę zarzutu, dokonano stosownej korekty zaskarżonego orzeczenia o czym wypowiedziano się w pkt 5.2.

3.4.

Rażącą niewspółmierność kary w postaci kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku, gdy analiza przepisów związanych z dyrektywami wymiaru kary art. 53 § 1 k.k. oraz art. 115 § 2 k.k. prowadzi do wniosku, że wobec oskarżonego zostały wymierzone sankcje niewspółmierne do okoliczności niniejszej sprawy - albowiem oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia, posiada stałe zatrudnienie, nie utrudniał postępowania karnego, a nadto biorąc pod uwagę niski stopień społecznej szkodliwości oraz okoliczności czynów, orzeczenie kary 1 roku pozbawienia wolności znacząco przekracza stopień winy oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrony jest niezasadny.

Sąd Rejonowy, uznając M. P. (1) za winnego popełnienia obu przypisanych mu czynów- a to po pierwsze przestępstwa z art.191§2k.k. i art.157§2k.k. w zw. z art.11§2k.k. wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, zaś za drugie z przypisanych mu przestępstwa, a to czyn z art.62 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Orzekając ostatecznie wobec oskarżonego karę łączną 1 roku pozbawienia wolności - i wysokość tak zarówno poszczególnych orzeczonych oskarżonemu za przypisane mu czyny kar jednostokowych, jak i orzeczonej na ich podstawie kary łącznej - jako nadmiernie surowych, jest przedmiotem zarzutu apelacji obrony.

Przepis art. 53 § 1 i 2 k.k. stanowi, iż Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, Sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. Orzekając zaś karę łączną, zgodnie z art. 85a k.k., Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Mając nadto na uwadze relacje zachodzące pomiędzy poszczególnymi popełnionymi przez oskarżonego przestępstwami, a to łączący je związek przedmiotowo-podmiotowy. Analizując treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku i akta sprawy należy stwierdzić, iż Sąd I Instancji uczynił zadość wszystkim wymienionym wyżej dyrektywom ujętym w art. 53 § 1 i 2 k.k., jak również art. 85 a k.k., a co za tym idzie tak orzeczonych oskarżonemu za poszczególne przypisane mu czyny kar jednostkowych, jak i orzeczonej mu ostatecznie kary łącznej – nie sposób uznać na nadmiernie surowych.

Podkreślić należy tu przy tym, że na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - uznać za rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27 września 2016 r., sygn. II AKa 217/16).

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, zauważyć trzeba, że art.191§1k.k. w zw. z art.11§ 3 k.k., który stał się podstawą wymiaru orzeczonej oskarżonemu za przypisany mu w pkt I czyn kary - przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności do lat 3, a więc kara 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona oskarżonemu przez Sad Rejonowy oscyluje zdecydowanie w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

Sąd meriti argumentując wymiar kary orzeczonej oskarżonemu słusznie wskazał tu stopień winy i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, mając na uwadze, zgodnie z art. 115 § 2 k.k., w szczególności rodzaj i charakter naruszonego dobra – a to nie tylko wolność człowieka w ujęciu decyzyjnym, a zatem wolność podejmowania decyzji oraz ich realizacji, ale i w przedmiotowym przypadku także zdrowie człowieka, rozmiary wyrządzonej pokrzywdzonemu szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, w tym zwłaszcza agresywny sposób działania oskarżonego, jak również postać zamiaru i motywację sprawcy. Uwzględniając nadto także, właściwości i warunki osobiste oskarżonego, w tym zwłaszcza jego wcześniejszą karalność. Mając także na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, które orzeczona kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, w tym zwłaszcza przekonanie, że nie można przy pomocy gróźb i przemocy dokonywać samowolnej egzekucji długów.

Odnosząc się zaś do drugiego z przypisanych oskarżonemu czynów (pkt II części dyspozytywnej skarżonego wyroku) – wskazać należy, że art.62 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, który stał się podstawą wymiaru orzeczonej oskarżonemu kary - przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności do lat 3, stad też również tu wskazać należy, że kara orzeczona oskarżonemu przez Sąd Rejonowy w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności oscyluje zdecydowanie w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

Argumentując wymiar kary orzeczonej oskarżonemu za ww. czyn słusznie wskazano tu na stopień winy i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, mając na uwadze, w szczególności rodzaj i charakter naruszonego dobra – tak życie i zdrowie publiczne, jak również – w przypadku posiadania zakazanych środków– życie i zdrowie konkretnej osoby, sposób i okoliczności popełnienia czynu, w tym rodzaj i ilość posiadanych zakazanych substancji. Uwzględniając nadto także, właściwości i warunki osobiste oskarżonego, w tym zwłaszcza jego wcześniejszą karalność, a nadto także przyznanie się oskarżonego do popełnienia ww. czynu. Mając także na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, które orzeczona kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Przy orzekaniu kary łącznej uwzględniono tu zaś w szczególności bark ścisłego związku przedmiotowo-podmiotowego pomiędzy przypisanymi oskarżonemu czynami, co przemawiać musiało, przy uwzględnieniu oczywiście celów zapobiegawczych i wychowawczych kary, za orzeczeniem kary łącznej na zasadzie asperacji – a to w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności.

Reasumując powyższe należy stwierdzić, iż zarówno stopień winy jak i społecznej szkodliwości czynu uzasadniały wymierzenie oskarżonemu tak orzeczonych mu za poszczególne przypisane mu czyny kar jednostkowych, jak i orzeczonej mu przy zastosowaniu zasady asperacji kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności. Mając na uwadze okoliczność przypisanych mu czynów oraz sylwetkę osobowościową sprawcy, kara ta, prócz sprawiedliwościowych i prewencyjnych, zrealizuje również cele wychowawcze, uświadamiając oskarżonemu wagę jego czynu, a także jednocześnie przekonując, że nie można bezkarnie lekceważyć przepisów prawa.

Wniosek

Uchylenie orzeczenia o karze łącznej i wymierzenie oskarżonemu następujących kar:

-

za czyn opisany w punkcie I części wstępnej wyroku, na podstawie art. 157 § 2 k.k. - kary grzywny;

-

za czyn opisany w punkcie II części wstępnej wyroku na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r.- 1 miesiąca pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby 1 roku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionego zarzutu oraz nie dopatrzenia się w sprawie uchybień, które podlegały by uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia, brak było podstaw do wnioskowanej przez obronę zmiany zaskarżonego wyroku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej z dnia 18 listopada 2021 r., sygn. akt II K 1267/19.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja obrońcy oskarżonego - co do zasady - nie zasługiwała na uwzględnienie. W kwestii dokonanej zmiany zaskarżonego wyroku oraz jej powodów wypowiedziano się w pkt. 5.2.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i dokonanych na podstawie oceny tych dowodów ustaleń faktycznych, Sąd Odwoławczy uznał bowiem, że sprawstwo i wina oskarżonego M. P. (1) w zakresie obu przypisanych mu czynów, a to przestępstwa z art. 191§ 2 k.k. i art.157§2k.k. w zw. z art.11§2k.k. oraz z art.62 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii - nie budzi wątpliwości. Omówione wyżej zarzuty obrony mające na celu zakwestionowanie sprawstwa i winy oskarżonego, okazały się nieskuteczne, gdyż za ich pomocą obrońca nie zdołał podważyć dokonanej przez Sąd I instancji oceny w tym przedmiocie.

W sprawie nie dopatrzono się nadto uchybień, które podlegałyby uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia - wobec czego wyrok Sądu Rejonowego utrzymano w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana zaskarżonego wyroku w ten sposób, że w części opisowej pkt II wskazano, iż ilość posiadanego (...) w postaci (...) stanowi 2,47 grama zamiast wskazanej tam ilości 2,71 grama.

Zwięźle o powodach zmiany

Bezsprzecznym pozostaje, że w toku zatrzymania u oskarżonego odnaleziono trzy woreczki strunowe z zawartością(...) koloru (...) o łącznej masie 2,71 grama, które to jak wyjaśnił sam oskarżony stanowią substancje zakazane, co potwierdziła także pozyskana do sprawy opinia biegłego z zakresu fizykochemii. Przy czym jak wskazują wnioski płynące z ww. opinii zatrzymana u oskarżonego substancja roślinna w jednym z woreczków stanowiła mieszankę środka (...) innych niż (...) a masa netto (...) w tej mieszance o łącznej masie 0,27 grama - wynosiła ok. 0, 13 gram. Stąd też wskazać należy, że w dniu 30 lipca 2019 r. oskarżony posiadał przy sobie środki odurzające w postaci trzech woreczków (...) z zawartością (...) koloru (...) w postaci (...) w łącznej ilości 2,47 grama (0,13 g +0,73 g+ 1,61 g).

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Orzeczenie oparto na podstawie art.624 §1 k.p.k.

7.  PODPIS

SSO Marcin Sosiński

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie popełnienia przypisanych mu czynów.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana