Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII Ga 217/22 Uzasadnienie Powód S. B. wniósł pozew przeciwko pozwanemu (...) w W. o zapłatę kwoty 19.193,14 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w dniu 27 grudnia 2019 r. doszło do zdarzenia, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazdu marki (...) o nr rej. (...). Zarządca drogi posiadał obowiązkowe ubezpieczenie OC wykupione u pozwanego. Powód poniósł koszty naprawy uszkodzonego pojazdu w kwocie 44.493,06 zł netto, tj. 49.609,76 zł przy uwzględnieniu 50% podatku VAT oraz koszty najmu pojazdu zastępczego w kwocie 9.511,84 zł netto, tj. 10.605,70 zł przy uwzględnieniu 50% podatku VAT. Pozwany zapłacił powodowi odszkodowanie w kwocie 37.300,57 zł z tytułu naprawy uszkodzonego pojazdu oraz w kwocie 1.427,69 zł z tytułu najmu pojazdu zastępczego. Pozwany dokonał weryfikacji wartości niektórych części zamiennych w zakresie potrącenia amortyzacyjnego, a mianowicie: wahacza dolnego prawego, felg, amortyzatora tylnego o 50% oraz opony przedniej prawej o 47% i opony tylnej prawej o 40% wartości. Powód podkreślił, iż zaniżenie przez pozwanego wypłaty odszkodowania było bezpodstawne, a różnica pomiędzy kosztami naprawy poniesionymi przez powoda a wypłaconym odszkodowaniem wyniosła 11.509,08 zł. Powód podnosił również, iż odszkodowanie wypłacone przez pozwanego nie pokryło kosztów najmu pojazdu zastępczego, poniesionych przez powoda. Pozwany uznał czas najmu pojazdu zastępczego za okres 7 dni. Nie była pomiędzy stronami sporna stawka czynszu najmu. Powód podkreślał, iż czas najmu pojazdu zastępczego wynosił 45 dni, przy stawce 203,96 zł za dobę najmu, więc łącznie koszt najmu wyniósł 9.178,20 zł. Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 1 lipca 2021 r. w sprawie o sygn. akt VIII GNc 3099/21 Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy orzekł zgodnie z żądaniem powoda wyrażonym w pozwie oraz rozstrzygnął o kosztach postępowania. W sprzeciwie od tego nakazu zapłaty pozwany domagał się oddalenia powództwa oraz zasądzenia na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany podał, iż przyjął odpowiedzialność za szkodę co do zasady. Pozwany podał, iż zweryfikował kosztorys ASO, ponieważ szkodą polegała na najechaniu przez powoda na wyrwę w jezdni i uszkodzeniu dwóch kół. Tymczasem roszczenia powoda dotyczyły naprawy 4 kół, a nadto, część roszczeń powoda dotyczyła elementów, które zostały uszkodzone w wyniku wcześniejszej eksploatacji pojazdu i nie miały związku ze szkodą. Nadto, powód sam przyczynił się do zwiększenia zakresu szkody, ponieważ pomiędzy 24 stycznia 2020 r. a 8 czerwca 2020 r. przejechał uszkodzonym pojazdem 4.909 km, co mogło spowodować dalsze uszkodzenia. W dniu 4 lutego 2020 r. pojazd przeszedł pozytywnie badanie techniczne, co także świadczyło o używaniu tego pojazdu przez powoda. Pozwany zapłacił powodowi kwotę 37.300,58 zł wraz z 50% podatku VAT za naprawę pojazdu i w jego ocenie w/w kwota w pełni pokryła powstałą szkodę. Pozwany kwestionował także czas najmu pojazdu zastępczego przez okres 52 dni. Pozwany uznał czas najmu 7 dni, a dalszy okres najmu pojazdu zastępczego był skutkiem działania zakładu naprawczego, który celowo wydłużał okres naprawy, zgłaszając kolejne uszkodzenia, które nie miały żadnego związku z powstałą szkodą. Postępowanie zakładu naprawczego było skrajnie nieprofesjonalne, a pozwany nie powinien odpowiadać za przedłużający się z winy ASO czas najmu pojazdu zastępczego. Pozwany podkreślał, iż odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego w kwocie 1.427,69 zł w pełni kompensowało powstałą szkodę. Wyrokiem z dnia 28 lipca 2022 r. ( sygn. akt VIII GC 1286/21) Sąd Rejonowy w Bydgoszczy rozstrzygnął o roszczeniu powoda w następujący sposób: I. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2 222,30 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty; II. oddala powództwo w pozostałym zakresie; III. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3.009.00 zł (trzy tysiące dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty; IV. nakazuje pobrać od powoda kwotę 218.30 zł (dwieście osiemnaście złotych trzydzieści groszy) i od pozwanego kwotę 29.80 zł (dwadzieścia dziewięć złotych osiemdziesiąt groszy) na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Bydgoszczy tytułem zwrotu kosztów procesu tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa. W zakresie stanu faktycznego Sąd I instancji ustalił: W dniu 27 grudnia 2019 r. na drodze gminnej z W. do R. na skutek najechania na ubytek nawierzchni jezdni został uszkodzony należący do powoda pojazd marki (...) o nr rej. (...). Sprawca szkody(...) zawarł z pozwanym umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej. Po szkodzie uszkodzony pojazd był jezdny, powód korzystał z tego pojazdu, ale musiał jeździć wolno, bo koła były krzywe. Pozwany naprawił uszkodzony pojazd w warsztacie naprawczym (...) (...) w K.. Naprawa tego pojazdu się przedłużała, ponieważ po wymianie kół powód miał zastrzeżenia do prawidłowości tej naprawy. Okazało się, że zaistniała konieczność wykonania kolejnych oględzin oraz kolejnej naprawy tego pojazdu. Koszty naprawy uszkodzonego pojazdu wyniosły łącznie 44.493,06 zł netto, tj. 49.609,76 zł przy uwzględnieniu 50% podatku VAT. Podczas trwania naprawy uszkodzonego pojazdu powód korzystał z pojazdu zastępczego, który wynajął od (...) (...)w K.. Najem pojazdu zastępczego trwał łącznie 52 dni, a koszty najmu pojazdu zastępczego wyniosły łącznie 11.699,56 zł brutto. Pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego przyjął odpowiedzialność za szkodę. Pozwany wypłacił powodowi odszkodowanie za koszt naprawy uszkodzonego pojazdu w łącznej wysokości 37.000,58 zł wraz z 50% podatku VAT. Pozwany zapłacił powodowi odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego w kwocie 1.427,69 zł z 50% podatku VAT. Pozwany uznał 7 dni najmu pojazdu zastępczego. Pozwany dokonał weryfikacji wartości niektórych części zamiennych w zakresie potrącenia amortyzacyjnego, a mianowicie: wahacza dolnego prawego, felg, amortyzatora tylnego o 50% oraz opony przedniej prawej o 47% i opony tylnej prawej o 40% wartości. Ostatecznie Sąd Rejonowy, w oparciu o opinię biegłego, ustalił, że rzeczywisty, uzasadniony technicznie koszt naprawy samochodu marki (...) o nr rej. (...) po szkodzie z dnia 27 grudnia 2019 r. zgodnie z technologią producenta wynosił 39.588,11 zł netto, tj. 48.693,38 zł brutto. Przy ustaleniu kosztów naprawy zastosowano amortyzację tarcz kół (rantu felg – przedniej prawej i tylnej prawej) - w wysokości 50% która wynikała ze wcześniejszych uszkodzeń nie związanych ze zdarzeniem z dnia 27 grudnia 2019 r., opony przedniej prawej - 47% i tylnej prawej – 40 %, co wynikało z eksploatacyjnego zużycia. Uzasadniony technologicznie czas naprawy tego pojazdu wynosił 14 dni. Sąd Rejonowy zważył, że stosownie do treści art. 822 § 1 k.c. w wykonaniu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pozwany przyjął odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczony. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 § 1 i 2 k.c.). Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: zdarzenie, z którym przepis prawny łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, powstanie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem i szkodą (art. 361 k.c.). W przypadku wystąpienia wymienionych przesłanek naprawienie szkody, przez podmiot do tego zobowiązany, powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej. Umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków (art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych). Świadczenie należne od ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały już w wyniku wystąpienia zdarzenia wyrządzającego szkodę osobie trzeciej, a który istnieje już od chwili wyrządzenia jej szkody. W wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu "wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego, do których wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy"(wyrok SN z dnia 20 listopada 1970 r., II CR 425/72 (OSNCP 1973. nr 6, poz. 111). Sąd I instancji wskazał też, że obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela aktualizuję się z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierza go naprawić (por. uchwałę SN z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74). Odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Efekt w postaci naprawienia szkody osiągnięty zostaje wtedy, gdy w wyniku prac naprawczych uszkodzony samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem. Za „niezbędne” kosztów naprawy należy uznać takie koszty, które obejmują przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/2003, Lex Polonica nr 361525, Biuletyn Sądu Najwyższego 2003/6 str. 4, Gazeta Prawna 2003/122 str. 26, Jurysta 2003/9-10 str. 54, OSNC 2004/4 poz. 51). Odszkodowanie przysługujące na podstawie umowy ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego za szkodę powstałą w związku z ruchem tego pojazdu, ustalone według cen części zamiennych i usług, obejmuje kwotę podatku od towarów i usług (VAT) w zakresie, w jakim poszkodowany nie może obniżyć podatku od niego należnego o kwotę podatku naliczonego (por. uchwała SN z dnia 17 maja 2007 r. III CZP 150/06 OSNC 2007 nr 10, poz. 144, str. 1, Wsp. 2007 nr 22, str. 45, Biul. SN 2007 nr 5, Palestra 2007 nr 7-8, str. 276, MoP 2008 nr 19, str. 1037, Rzeczp., Legalis). Sąd Rejonowy podniósł też, iż powód prowadzi działalność gospodarczą i ma prawo odliczenia 50% podatku VAT, więc odszkodowanie za naprawę uszkodzonego pojazdu oraz najem pojazdu zastępczego powinno obejmować 50% podatku VAT. Kryteria doboru części zamiennych powinny zagwarantować przywrócenie pojazdu do stanu przed powstaniem szkody z zachowaniem bezpieczeństwa trwałości, niezawodności i estetyki stanu z przed powstania szkody. Strony sporządzając kosztorysy naprawy uszkodzonego pojazdu uwzględniły praktycznie ten sam zakres uszkodzeń, a różnica w ustalonych przez strony kosztach naprawy tego pojazdu wynikały m. in. z kwalifikacji niektórych części do naprawy zamiast wymiany, zaniżenia stawek za robociznę w stosunku do średnich stawek robocizny obowiązujących na rynku lokalnym, zastosowania części zamiennych o innej jakości. W świetle ustaleń obliczone przez pozwanego odszkodowanie nie pozwoliłby jednak na dokonanie napraw koniecznych dla przywrócenia rzeczy do stanu poprzedniego. Nadto, przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego oznacza ,że pojazd ma być sprawny technicznie i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy w takim stopniu, jak przed zdarzeniem. Jeżeli w tym celu należy wymienić uszkodzoną część, to jest to niewątpliwie normalne następstwo działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W ocenie Sądu Rejonowego pozwany nie wykazał, iż uszkodzony pojazd posiadał nieoryginalne części zamienne, nie wykazał również, iż uszkodzone elementy tego pojazdu były znacznie skorodowane lub zużyte, zatem zasadne było wykorzystanie do naprawy tego pojazdu oryginalnych części zamiennych. W tym stanie rzeczy wydatek konieczny, obejmujący uzasadnione technicznie koszty naprawy pojazdu w grudniu 2019 r. wynosił 39.588,11 zł netto, więc różnica pomiędzy przyznanym przez pozwanego odszkodowaniem, a kosztem naprawy pojazdu wyniosła 958,80 zł podatkiem 50% VAT. Odnośnie części roszczenia powoda dotyczącego zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego Sąd Rejonowy poparł w tej mierze pogląd wyrażony w orzecznictwie, zgodnie z którym „W każdym przypadku ocenić należy, czy wydatek był niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka transportowego, gdyby mu szkody nie wyrządzono” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 października 2015 r., I ACa 185/15, Legalis nr 1470134). Sąd Rejonowy przywołał także jako słuszne stanowisko wyrażone w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 29 września 2015 r. (sygn. akt I ACa 15/15, opubl.: orzeczenia.gdansk.sa.gov.pl), gdzie wskazano, że w granicach normalnego następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda, mieści się obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez poszkodowanego na sfinansowanie korzystania z rzeczy zastępczej zgodnego z jej społeczno-gospodarczym przeznaczeniem. Pomiędzy stronami nie była sporna stawka czynszu najmu w kwocie 182,92 zł netto wraz z 50% podatku VAT, spór dotyczył wyłącznie czasu najmu pojazdu zastępczego. W ocenie Sądu I instancji powód nie wykazał, iż uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego przekraczał 14 dni. Biegły ustalił, iż uszkodzony pojazd był jezdny, zatem to powód powinien był wykazał, iż zaistniały szczególne uzasadnione okoliczności, które sprawiły, iż czas naprawy pojazdu, a w konsekwencji czas najmu pojazdu zastępczego przekraczał 14 dni i wyniósł łącznie 52 dni. Powód temu obowiązkowi nie sprostał. W ocenie Sądu powód nie wykazał, co było w istocie przyczyną tego, że uszkodzony pojazd nie został naprawiony w całości od razu, tylko w istocie był naprawiany „na raty”. Jeżeli podczas naprawy ujawniały się kolejne uszkodzenia, to należało wykonać kolejne oględziny naprawić samochód i dopiero potem wydać pojazd powodowi. Co istotne w swoich zeznaniach powód sam przyznał, iż po pierwszej naprawie „coś zostało zrobione źle i nie mogłem jechać, bo samochodem ciągnęło”. Pozwany odpowiada tylko za adekwatne, normalne następstwa szkody, nie może ponosić odpowiedzialności za niekompetencje zakładu naprawczego. W konsekwencji powód miał prawo domagać się dopłaty do odszkodowania za najem pojazdu zastępczego za kolejne 7 dni w kwocie 1.263,50 zł wraz z 50% podatku VAT. Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 822 § 1 k.c. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.222,30 zł. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie artykułu 481 § 1 k.c. (pkt. I wyroku). O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c.. Na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od powoda kwotę 218,30 zł i od pozwanego kwotę 29,80 zł na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Bydgoszczy tytułem kosztów procesu tymczasowo poniesionych przęz Skarb Państwa (pkt. IV wyroku). dążyć do minimalizacji szkody. „Brak działania poszkodowanego w kierunku zminimalizowania szkody nie może zwiększać obowiązku odszkodowawczego podmiotu zobowiązanego do naprawienia szkody. Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wywiódł powód zaskarżając go w części, tj. w zakresie:

1) kwoty 15 262,30 zł, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty - tj. objętej pkt II (drugim) wyroku, oddalającym powództwo w tej części,

2) rozstrzygnięcia o kosztach postępowania - objętego pkt III (trzecim) oraz IV (czwartym) wyroku.

Skarżący, na podstawie art. 368 § 1 pkt 2 k.p.c. (w związku z art. 505 ⁹ § l ¹ pkt 1 k.p.c.) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 361 k.c. w związku z art. 822 § 1 k.c., poprzez ich niewłaściwe zastosowanie w stanie faktycznym sprawy i uznanie, że różnica pomiędzy ustalonym na podstawie opinii biegłego sądowego uzasadnionym technologicznie kosztem naprawy pojazdu powoda, a wypłaconym przez pozwanego z tego tytułu odszkodowaniem wynosi 958,80 zł, podczas gdy stanowi ona kwotę 6 840,17 zł (jako różnica pomiędzy kwotami 44 140,74 zł i 37 300,57 zł);

2) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 361 k.c. w związku z art. 822 § 1 k.c., poprzez ich błędną wykładnię i uznanie, że ustalenie przysługującego powodowi odszkodowania z tytułu zwrotu kosztu naprawy jego pojazdu w odniesieniu do 2 opon winno nastąpić z uwzględnieniem amortyzacji, podczas gdy przyjęcie takiego pomniejszenia stanowi nieuzasadnione zaniżenie rozmiaru szkody, pozostającej w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 27 grudnia 2019 r. i tym samym skutkuje naruszeniem zasady pełnego odszkodowania;

3) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 361 k.c. w związku z art. 822 § 1 k.c., poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że kwota dopłaty odszkodowania za wynajem pojazdu zastępczego winna wynosić 1 263,50 zł, podczas gdy za 7 dni najmu, przy jego dobowej stawce wynoszącej 203,96 zł, stanowi ona kwotę 1 427,72 zł (7 dni x 203,96 zł);

4) naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w związku z art. 327 ¹ § 1 pkt 1 k.p.c., poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, wyrażającej się w braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego w sprawie, tj. pominięciu przy jego ocenie części dokumentów i jednoczesnym nie wskazaniu w uzasadnieniu wyroku przyczyn, dla których Sąd odmówił im mocy dowodowej, co doprowadziło w związku z tym do niewłaściwego określenia wysokości poniesionej szkody i w konsekwencji przyjęcia, iż kwota należnego powodowi dodatkowego odszkodowania z tytułu zwrotu kosztu najmu pojazdu zastępczego winna odpowiadać 7 jego dniom, podczas gdy winno ono obejmować 45 dni i wynosić w związku z tym 9 178,20 zł;

5) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 361 k.c., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że uzasadniony okres najmu przez powoda pojazdu zastępczego stanowi 14 dni, podczas gdy winien on odpowiadać całemu okresowi korzystania z niego przez powoda i tym samym wynosić 52 dni;

6) naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c. oraz art. 6 k.c., poprzez uznanie, iż powód nie wykazał poniesienia szkody w zakresie kosztu naprawy uszkodzonego pojazdu ponad kwotę „44.140,80 zł" oraz uzasadnionego czasu najmu pojazdu zastępczego w rozmiarze wykraczającym poza 14 dni, gdy tymczasem ustalenie odszkodowania w odniesieniu do kosztu najmu pojazdu zastępczego w wysokości odpowiadającej żądaniu pozwu w tym zakresie jest zasadne i możliwe na podstawie przeprowadzonych dowodów, w tym dokumentów z akt szkody pozwanego, (m. in. dotyczących przebiegu realizowanych przez niego czynności w postępowaniu likwidacyjnym), a w odniesieniu do kosztu naprawy pojazdu powoda i podlegających wymianie 2 oponom winno nastąpić bez uwzględnienia potrącenia amortyzacyjnego - z tytułu ich zużycia eksploatacyjnego.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący - na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w związku z art. 368 § 1 pkt 5 k.p.c.- wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku - w części, poprzez:

1) zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda dalszej kwoty 15 263,30 zł, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty,

2) orzeczenie o kosztach procesu, w tym kosztach sądowych oraz kosztach zastępstwa procesowego, przy zastosowaniu zasady odpowiedzialności za wynik procesu, biorąc pod uwagę ostateczne rozstrzygnięcie sprawy (przy odpowiednim jej zastosowaniu do obciążenia kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić). Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, według norm przepisanych (wraz z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego - art. 98 § l ¹ k.p.c.). Uzasadnienie apelacji (k. 238 -244 akt ) zawiera rozwinięcie sformułowanych zarzutów. W odpowiedzi na apelację (k. 253-254) pozwany wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postepowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja powoda podlegała uwzględnieniu w zasadniczej części. Prima facie należy wskazać, że mając na uwadze treść art. 382 k.p.c., Sąd odwoławczy ma obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału oraz dokonania własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w tym oceny zgromadzonych dowodów (vide trafne postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1998 r., II CKN 704/97, OSNC 1998 Nr 12, poz. 214). Sąd II instancji nie ogranicza się zatem tylko do kontroli Sądu I instancji, lecz bada ponownie całą sprawę, a rozważając wyniki postępowania przed sądem I instancji, władny jest ocenić je samoistnie.

Podniesione zarzuty naruszenia prawa materialnego ( z punktów 1-3 apelacji, art. 361 k.c. w zw. z art. 822§ 1 k.c.) były słuszne, czego skutkiem była konieczność zmiany zaskarżonego wyroku i orzeczenia co do istoty ( art. 386 § 1 k.p.c.). Nie było jednocześnie podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania ( art. 386 § 4 k.p.c.) gdyż nie zaszła sytuacja nierozpoznania istoty sprawy- Sąd I instancji orzekł bowiem merytorycznie o żądaniach stron i nie pominął merytorycznych zarzutów pozwanego. Wydanie wyroku przez Sąd II instancji nie wymagało ponadto przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości. Pozwany nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności w zakresie obowiązku wypłaty odszkodowania ani zwrotu kosztów najmu zastępczego, pomiędzy stronami zaistniał natomiast spór co do uzasadnionego okresu najmu i wysokości odszkodowania. Sąd Okręgowy zasadniczo akceptuje i uznaje za własne ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego. W orzecznictwie wskazuje się, iż w sytuacji, gdy sąd II instancji orzeka na podstawie materiału zgromadzonego w postępowaniu przed sądem I instancji nie musi powtarzać dokonanych ustaleń, gdyż wystarczy stwierdzenie, że przyjmuje je za własne (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1998 r., sygn. akt III CKN 792/98, OSNC 1999, Nr 4, poz. 83). Jednakże, w ocenie Sądu Odwoławczego z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego sprawy Sąd Rejonowy dokonał nieprawidłowego wyliczenia wysokości należnego odszkodowania i w tym zakresie spowodowało to konieczność zmiany zaskarżonego wyroku. Ponadto rację należy przyznać skarżącemu, że na gruncie art. 361 k.c. nie było ad casum podstaw do przyjęcia potrącenia amortyzacyjnego w zakresie opon pojazdu. Z analizy akt sprawy jednoznacznie wynika, że Sąd Rejonowy ustalał wysokość szkody m.in. w oparciu o wnioski z opinii biegłego ( co było słuszne), jednakże dokonując stosownych obliczeń wysokości odszkodowania popełnił pomyłki podczas tych wyliczeń. Słusznie skarżący podniósł, że różnica pomiędzy ustalonym na podstawie opinii biegłego sądowego uzasadnionym technologicznie kosztem naprawy pojazdu powoda, a wypłaconym przez pozwanego z tego tytułu odszkodowaniem nie wynosi 958,80 zł, jak przyjął Sąd Rejonowy, a stanowi kwotę 6 840,17 zł (jako różnica pomiędzy kwotami 44 140,74 zł i 37 300,57 zł , gdzie 37 300,57 zł to kwota wypłaconego odszkodowania przez pozwanego przed wytoczeniem powództwa). Ponadto słusznie apelujący podniósł błąd Sądu I instancji w odniesieniu do kwoty dopłaty odszkodowania za wynajem pojazdu zastępczego - według Sądu Rejonowego winna wynosić 1263,50 zł, podczas gdy za 7 dni najmu, przy jego dobowej stawce (niespornej pomiędzy stronami) wynoszącej 203,96 zł, stanowi ona kwotę 1 427,72 zł (7 dni x 203,96 zł), a nie 1263, 50 zł. Zasadnie zaś Sąd I instancji wskazał, że w wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu "wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego, do których wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy"(wyrok SN z dnia 20 listopada 1970 r., II CR 425/72 (OSNCP 1973. nr 6, poz. 111). Ponadto za „niezbędne” kosztów naprawy należy uznać takie koszty, które obejmują przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/2003, Lex Polonica nr 361525, Biuletyn Sądu Najwyższego 2003/6 str. 4, Gazeta Prawna 2003/122 str. 26, Jurysta 2003/9-10 str. 54, OSNC 2004/4 poz. 51). Wobec tego, skoro konieczna była wymiana dwóch opon pojazdu po zdarzeniu w celu przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia, to niewątpliwie koszt z tym związany był niezbędnym wydatkiem. Koszt ten przy tym wiązać się musiał z zakupem nowych opon i skoro nie zostało wykazane, że użycie takich części do naprawy zwiększyłoby jego wartość ( gdzie ciężar dowodzenia obciążałby pozwanego) to nie było podstaw do obniżenia wartości odszkodowania o koszty amortyzacji opon. Takie stanowisko jest prezentowane jako słuszne w judykaturze ( m.in. uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11; Legalis) - Zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi. Natomiast z ustaleń dokonanych w sprawie, w szczególności w kontekście wydanej w sprawie opinii biegłego, wynika, że uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosił 14 dni. Zarzut naruszenia art. 233§1 k.p.c. (pkt 4 apelacji) nie był zasadny. W odniesieniu do zarzutu powoda naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. należy wskazać, że kwestionowanie dokonanej przez Sąd oceny dowodów nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, zadowalających dla skarżącego, ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej oceny materiału dowodowego (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 572/99, LEX nr 53136). Ponadto, jeśli z materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena taka nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby nawet w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko wówczas, gdy brak jest logiki w wysnuwaniu wniosków ze zgromadzonego materiału dowodowego lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza reguły logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, LEX nr 56906). Zdaniem Sądu Okręgowego ad casum należy uznać, że ocena dowodów dokonana w niniejszej sprawie przez Sąd pierwszej instancji nie wykraczała poza powyższe ramy. Ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji są prawidłowe, znajdują pełne odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym ocenionym bez naruszenia granic swobodnego uznania sędziowskiego (art. 233 § 1 k.p.c.), w związku z czym Sąd Okręgowy przyjmuje je za własne i czyni podstawą także i swojego rozstrzygnięcia. Odnosząc się bardziej szczegółowo do kwestii oceny materiału dowodowego w szczególności w postaci dokumentów skarżący nie dostrzegł, że biegły dysponował całością akt sprawy, w tym dokumentami z akt szkodowych i opiniując miał to na uwadze. Nie było podstaw do przyjęcia jako uzasadnionego okresu najmu 45 dni. Zaprezentowana przy tym w tym zakresie argumentacja ( w szczególności co do przebiegu naprawy) przez Sąd I Instancji w pisemnych motywach wydanego rozstrzygnięcia jest słuszna i nie ma potrzeby jej ponownego przytaczania. Podniesiony zarzut naruszenia prawa materialnego- naruszenie art.361§1 kc polegające na błędnej wykładni nie był w tym zakresie słuszny. Sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku expresis verbis słusznie wskazał, że szkodę, za którą odpowiada ubezpieczyciel, należy ujmować zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania określoną w art. 361 § 2 k.c. obejmującego ekonomicznie uzasadnione wydatki potrzebne do przywrócenia stanu poprzedniego, a w jej ramach mieści się zaś kwota wynajmu pojazdu zastępczego przez okres niezbędny do dokonania naprawy uszkodzonego samochodu. Skarżący nie kwestionował wskazanej zasady pełnego odszkodowania. W istocie podważał trafność wniosków opinii biegłego wydanej w sprawie, gdzie określono okres potrzebny na samą naprawę pojazdu wynosił a także uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego (łącznie 14 dni). Niewątpliwie ad casum zagadnienie uzasadnionego, niezbędnego czasu naprawy było przy tym materią wymagającą wiedzy specjalnej. Nie ma racjonalnych przesłanek aby przeprowadzony dowód z opinii biegłego miał być w sprawie nieprzydatny, czy też aby można pominąć ten dowód i sformułowane wnioski. Jednocześnie określenie uzasadnionego czasu naprawy i związany z tym możliwy(celowy) okres najmu pojazdu zastępczego, jak i wysokość stawki dobowej najmu, było pomiędzy stronami sporne. Sąd Rejonowy wskazał z jakich powodów uznał wnioski opinii biegłego za jasne i logiczne. Skarżący nie zakwestionował skutecznie zasadności tych wniosków. Dodatkowo w tym miejscu należy wskazać, że biegły dysponował i brał pod uwagę cały materiał dowodowy zebrany w sprawie, w tym wskazane przez skarżącego zlecenie naprawy. W tym miejscu należy podkreślić, że ocena dowodów ( w szczególności opinii biegłego) dokonana przez sąd I instancji, z uwzględnieniem zarzutów apelacji, nie daje podstaw do stwierdzenia, że wnioski Sądu Rejonowego nie są logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, a w takim przypadku ocena sądu I instancji mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów (zob. wyr. SN z 27.9.2002 r., II CKN 817/00, Legalis). Wbrew twierdzeniom skarżącego, jak już wskazano, biegły opiniował w oparciu o całość materiału dowodowego zebranego w sprawie. Ponadto biegły nie ograniczył się do tzw. technologicznego czasu naprawy, ale określił rzeczywisty czas naprawy w którym pojazd realnie mógł zostać naprawiony. Podany przez biegłego czas uwzględnia okoliczności związane z naprawą konkretnego pojazdu poszkodowanego i jest to okres w jakim – w normalnym toku rzeczy – ten pojazd byłyby naprawiony. Wskazana zasada pełnego odszkodowania nie obejmuje kosztów najmu pojazdu zastępczego ponad okres przekraczający czas niezbędny na naprawę uszkodzonego samochodu. Pozwany nie był zobowiązany do pokrycia kosztów związanych z wynajmem pojazdu zastępczego w wyższym zakresie ( związanych z okresem najmu jak i wysokością stawki). Bez znaczenia w tym stanie pozostaje okoliczność rzeczywistego najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego. Słuszne jest stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy, że o ile korzystanie przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego stanowi normalne następstwo szkody komunikacyjnej, to koszty najmu tego pojazdu obejmować mogą wyłącznie okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu (por. wyrok SN z dnia 5.11.2004 r., II CK 494/03). Pozwany nie może ponosić negatywnych konsekwencji z racji przedłużającej się ponad niezbędny i konieczny czas zleconej naprawy uszkodzonego pojazdu. Ponadto w przedmiotowej sprawie wskazywany okres naprawy był znacząco dłuższy od ustalonego niezbędnego czasu naprawy. W adekwatnym związku ze zdarzeniem pozostawałaby koszty najmu w związku z naprawą, która mogła się przedłużyć nieznacznie, co może się wiązać przykładowo z niedostępnością określonych części i opóźnieniem w ich dostawie. Sąd Okręgowy podziela przy tym jako słuszny pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 15 lutego 2019 r. ( III CZP 84/19, Legalis) zgodnie z którym odpowiedzialność ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego obejmuje także celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione przez poszkodowanego na najem pojazdu zastępczego w okresie przedłużającej się naprawy, chyba, że są one następstwem okoliczności za które odpowiedzialność ponosi poszkodowany lub osoba trzecia. Przy czym podkreślenia wymaga, co wskazano w uzasadnieniu tego orzeczenia, istnienie związku przyczynowego jako zjawiska obiektywnego determinowane jest określonymi okolicznościami faktycznymi konkretnej sprawy. Normatywnym celem adekwatnego związku przyczynowego jest wyznaczenie odpowiadającej słuszności granicy pomiędzy tymi skutkami, które można przypisać pozwanemu o naprawienie szkody, a tymi których przypisać mu nie można. W ostatecznym rozrachunku o kwalifikacji następstwa, jako normalnego lub anormalnego będzie zatem decydować ocena ustalonych w sprawie faktów przeprowadzona przez sąd z uwzględnieniem obciążającego strony rozkładu ciężaru dowodu (por.m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 2010 r., III CZP 129/09, nie publ.). Do przerwania normalnego związku przyczynowego dojdzie przez wystąpienie zdarzenia, które nie jest normalnym, adekwatnym skutkiem określonej przyczyny, ale nowym, niezależnym ogniwem w łańcuchu przyczynowo-skutkowym (nova causa interveniens). Do wyłączenia odpowiedzialności sprawcy (ubezpieczyciela) dojdzie w sytuacji, gdy odpowiedzialność cywilnoprawną za przedłużającą się naprawę ponosi poszkodowany lub osoba trzecia. Różnorodność stanów faktycznych, w których dojdzie do przerwania związku przyczynowego z tego powodu nie pozwala na ich wyczerpujące wyliczenie. Będzie to miało miejsce przykładowo w sytuacjach gdy warsztat naprawczy ma złą organizację pracy, w trakcie naprawy występują nieuzasadnione przestoje, naprawa zostanie wykonana nieprawidłowo i będzie musiała być skorygowana, pracownik warsztatu przez niedopatrzenie nie zamówi w normalnym toku czynności części lub nie zweryfikuje ich dostępności (por.m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 1971 r., III CRN 450/70, OSNC 1971, Nr 11, poz. 205) . Do przerwania związku przyczynowego dojdzie również na skutek działań (zaniechań) poszkodowanego. W tym kontekście podkreślenia wymaga, że strony stosunku zobowiązaniowego wynikającego z odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela mają obowiązek współdziałania (art. 354 § 2 k.c.). W ramach tego obowiązku powinnością poszkodowanego, jako wierzyciela jest lojalne postępowanie na etapie likwidacji szkody przez ograniczanie zakresu świadczenia odszkodowawczego ubezpieczyciela, a nie zbędne powiększanie wysokości szkody. Brak podjęcia takich działań mimo, że leżały w zakresie możliwości poszkodowanego, nie może zwiększać odszkodowania należnego od ubezpieczyciela zobowiązanego do naprawienia szkody (por.m.in. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r., III CZP 14/97, OSNC 1997, Nr 8, poz. 103, z dnia 23 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, z dnia 24 sierpnia 2017 r., III CZP 20/17, z dnia 16 października 1998 r., III CZP 42/98, OSNC 1999, Nr 4, poz. 69, wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2002 r., I CKN 1466/99, OSNC 2003, Nr 5, poz. 64, z dnia 26 listopada 2002 r., V CKN 1397/00, nie publ., z dnia 5 listopada 2004 r., II CK 494/03, z dnia 19 listopada 2015 r., IV CSK 764/14, nie publ. oraz postanowienie składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2006 r., III CZP 91/05, nie publ.). W oparciu o materiał dowodowy zebrany w sprawie zasadnie Sąd I instancji przyjął, że normalnym następstwem zdarzenia był okres 14 a nie 45 dni najmu pojazdu zastępczego. Niezależnie od tego rację ma skarżący, że Sąd I instancji przyjmując zasadność 14 dni najmu pojazdu zastępczego błędnie przyjął z tego tytułu kwotę 1263, 50 zł zamiast 1427,72 zł ( 7 dni za każdy dzień 203, 96 zł daje kwotę 1427, 72 zł). W tym stanie rzeczy wysokość odszkodowania należnego powodowi wynosiła łącznie 9734, 67 zł ( w tym 6840, 74 zł jako różnica od wysokości kosztów przywrócenia pojazdu ustalonej przez biegłego pomniejszonej o wypłaconą kwotę przez pozwanego, tj. 44 140, 74 zł pomniejszone o kwotę 37 300 zł, dodatkowo kwota 1466,21 zł kosztów przywrócenia stanu pojazdu sprzed szkody - niezasadna amortyzacji w zakresie dwóch opon oraz kwota 1427, 72 zł w zakresie zaniżonego odszkodowania dotyczącego zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego). Wobec tego, uwzględniając zasądzoną kwotę 2 222,30 zł w wyroku Sądu Rejonowego, wyrok podlegał zmianie (art. 386§1 k.p.c.) w punkcie II – przez zasądzenie kwoty 7511,80 zł ( art.805§1 k.c. w zw. z art. 354 § 2 k.c., art. 362 k.c. i art. 826 § 1 k.c.; ust.1 lit.a formuły sentencji wyroku). Powództwo w pozostałym zakresie jako niezasadne podlegało oddaleniu. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c.. Na nowo również - na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. – zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy Sąd II instancji orzekł o kosztach procesu w I instancji. Powód żądał zasądzenia kwoty 19 193,14 zł , a powództwo zostało uwzględnione co do kwoty 9734,67 zł Zatem powód wygrał sprawę w 51 % ulegając tym samym pozwanemu w 49 %. Na koszty powoda złożyły się: opłata od pozwu – 1000 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł, wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika obliczone na podstawie §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych – 3600 zł oraz kwota 500 zł uiszczonej zaliczki na dowód z opinii biegłego. Razem więc koszty powoda to kwota 5117 zł. Jednakże mając na względzie, że powód wygrał sprawę w 51 % to wówczas koszt powoda to kwota 2609,67 zł. Na koszty pozwanego złożyły się: wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika obliczone na podstawie §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych – 3600 zł., opłata skarbowa od pełnomocnictwa -17 zł oraz 500 zł zaliczki na dowód z opinii biegłego – wobec tego razem koszty pozwanego to kwota 4117 zł., a uwzględniając stopień wygrania sprawy daje to kwotę 2017,33 zł należnych kosztów. W tym stanie należało przyznać kwotę 592,34 zł powodowi od pozwanego tytułem zwrotu kosztów procesu ( 2609, 67 zł – 2017, 33 zł). Ponadto należy wskazać, że powstały także koszty związane z wynagrodzeniem biegłego za sporządzenie opinii w sprawie w łącznej kwocie 1248, 06zł , a strony uiściły zaliczkę w łącznej wysokości 1000 zł . Wobec tego zmianie podlegał wyrok Sądu I instancji także w punkcie IV. (czwartym) w ten sposób, że nakazano pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 136, 52 zł a od powoda kwotę 111,54 zł tytułem zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa (art. 83 w zw. z art. 113 § 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ;Dz. U. z 2020 r. poz. 755 t.j. ze zm.). Apelacja powoda w pozostałej części jako bezzasadna ( art. 386 kpc) podlegała oddaleniu (ustęp 2 formuły sentencji wyroku). O kosztach postępowania apelacyjnego w ustępie 3 sentencji wyroku Sąd Odwoławczy orzekł w oparciu o treść art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. W tej instancji na koszty powoda złożyły się: wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika – 1800 zł obliczone na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz opłata od apelacji – 1000 zł ( łącznie 2800 zł). Koszty pozwanego obejmowały zaś wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1800 zł. Mając na uwadze wartość przedmiotu zaskarżenia oraz wydane rozstrzygnięcie należy stwierdzić, że powód jako skarżący wygrał w 49% a pozwany tym samym w 51 %. W tym stanie rzeczy zasądzeniu podlegała na rzecz powoda od pozwanego kwota 454 zł ( 49% z 2800 zł pomniejszone o 51 % z 1800 zł ; tj. 1372 zł – 918 zł).