Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lipca 2022 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Jolanta Stasińska

po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2022 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 8 lipca 2021 roku, Nr (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720,00 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Jolanta Stasińska

Sygn. akt XVII AmE 211/21

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 8 lipca 2021 r., numer: (...), na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 w związku z art. 56 ust. 2, ust 3 i ust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2021 r., poz. 716 ze zm.) oraz w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 735), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (KRS (...), NIP (...)), orzekł, że:

1. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością naruszyła warunek 2.3.2 koncesji Nr (...) na wytwarzanie energii elektrycznej udzielonej decyzją z dnia 30 maja 2019 r„ nr (...) o treści: „Koncesjonariusz jest obowiązany, w terminie nie dłuższym niż 14 dni od dnia zaistnienia innych - niż wskazane w pkt 2.3.1. - istotnych zmian dotyczących wykonywanej działalności objętej niniejszą koncesją (w szczególności odnoszących się do rozszerzenia bądź ograniczenia zakresu tej działalności, danych osób uprawnionych lub wchodzących w skład organu uprawnionego do reprezentowania Koncesjonariusza), zawiadomić pisemnie Prezesa URE o tych zmianach, przedkładając jednocześnie - w przypadku kiedy zmiana ta powoduje potrzebę zmiany zapisów niniejszej koncesji - wniosek o jej zmianę",

2. za działanie opisane w pkt 1 wymierzam (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością karę pieniężną w wysokości 4.000 zł (słownie: cztery tysiące złotych).

Od powyższej decyzji odwołanie złożyła (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K., zaskarżając ją w całości.

Zaskarżonej decyzji powódka zarzuciła:

1. naruszenie art. 56 ust. 1 pkt 12 PE w związku z art. 37 ust. 1 oraz art. 23 ust. 2 pkt 13 PE polegające na błędnej wykładni prowadzącej do przyjęcia, że decyzja o udzieleniu koncesji może nakładać na przedsiębiorcę obowiązki, które nie znajdują źródła w ustawie, a przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 umożliwia nałożenie kary pieniężnej za nieprzestrzeganie takich obowiązków, podczas gdy konstytucyjna zasada legalizmu (art. 7 Konstytucji RP) oraz zasada demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP) wymagają, aby decyzja koncesyjna formułowała tylko takie obowiązki, których źródłem jest ustawa; w konsekwencji art. 56 ust. 1 pkt 12 PE nie mógł stanowić podstawy do nałożenia na Powoda kary, co doprowadziło do:

2. naruszenia art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (dalej jako: „KPA”) w związku z art. 23 ust. 2 pkt 13, art. 30 ust. 1 oraz art. 56 ust. 1 pkt 12 PE poprzez zaniechanie umorzenia wszczętego z urzędu postępowania administracyjnego, pomimo tego, że Powodowi zarzucono naruszenie obowiązku, który nie wynika z przepisów prawa, a jedynie z treści decyzji o udzieleniu koncesji, a zatem brak było podstaw faktycznych i prawnych do nałożenia na Powoda kary pieniężnej.

W oparciu o powyższe powód wniósł o:

(1) uchylenie zaskarżonej Decyzji Prezesa URE w całości, względnie o:

zmianę zaskarżonej Decyzji Prezesa URE poprzez umorzenie postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej Spółce z powodu jego bezprzedmiotowości;

(2) zasądzenie na rzecz Powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o:

1. oddalenie odwołania,

2. zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Pozwany podtrzymał stanowisko zawarte w treści decyzji.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 30 maja 2019 r., nr (...). (...) (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej: „Prezes URE” lub (...)) udzielił (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Przedsiębiorca") koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej Nr (...)../ k. 13-16, 17-19 akt adm./

W dniu 18 listopada 2019 r. dokonano wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego nowego członka zarządu tj. osoby wchodzącej w skład organu uprawnionego do reprezentowania Przedsiębiorcy, co wymagało od Przedsiębiorcy pisemnego zawiadomienia Prezesa URE stosownie do warunku 2.3.2. koncesji. Ogłoszenie na temat opisanego wyżej wpisu zostało zamieszczone w Monitorze Sądowym i Gospodarczym nr (...) ( (...)) z dnia 25 listopada 2019 r. pod pozycją (...). Uwzględniając datę publikacji ogłoszenia termin określony w warunku 2.3.2. koncesji upłynął z dniem 9 grudnia 2019 r. /k. 5, 6-12 akt adm./

Przedsiębiorca nie zawiadomił Prezesa URE pisemnie o zaistniałej zmianie w składzie zarządu w przepisanym terminie czyniąc to dopiero w piśmie, które wpłynęło do Prezesa URE w dniu 9 listopada 2020 r. /k. 4 akt adm./

Pismem z dnia 11 lutego 2021 r., Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w związku z ujawnieniem w działalności prowadzonej przez Przedsiębiorcę nieprawidłowości polegającej na nieprzestrzeganiu obowiązków wynikających z koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej tj. warunku 2.3.2. W zawiadomieniu Organ wezwał Przedsiębiorcę do złożenia, w wyznaczonym terminie szczegółowych wyjaśnień w tej sprawie oraz do przesłania uwierzytelnionych kopii dokumentów mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie przedmiotowego postępowania. / k. 1 - 2 akt. adm./

W odpowiedzi pismem z dnia 8 marca 2021 r. Przedsiębiorca wyjaśnił, w szczególności:

- „Spółka przyznaje, iż nie dopełniła w przewidzianym 14-dniowym terminie obowiązku polegającego na zawiadomieniu Prezesa URE o zmianie danych osób wchodzących w skład organu uprawnionego do reprezentacji Spółki.",

- „Aktualny wspólnik nabył jej udziały na początku 2019 r. Jednym z ustaleń dotyczących tej transakcji było utrzymanie zarządzania Spółką poprzez ówczesny zarząd (ustanowiony przez poprzedniego wspólnika) między innymi do czasu uzyskania przez Spółkę koncesji. Po uzyskaniu koncesji w maju 2019 roku oraz zakończeniu pozostałych bieżących spraw związanych z funkcjonowaniem instalacji fotowoltaicznych, w październiku 2019 roku zmieniono siedzibę oraz zarząd Spółki- zgodnie z docelową strukturą przyjętą przez grupę kapitałową nowego wspólnika. Zmiana osób wchodzących w skład zarządu Spółki wiązała się z koniecznością wdrożenia nowego zespołu w zarządzanie Spółką i poznania statusu jej bieżących spraw, w tym wszystkich obowiązków sprawozdawczych względem Prezesa URE. Cały ten proces był utrudniony faktem, że w trzecim kwartale 2019 roku nowy zarząd Spółki musiał skoncentrować się na zapewnieniu jej refinansowania - w związku z umową kredytową zawartą przez Spółkę w grudniu 2019 r., bieżące funkcjonowanie Spółki w sensie administracyjnym od tej pory polegało przede wszystkim na dążeniu do spełnienia wymogów banku finansującego działalność Spółki, co było konieczne do uzyskania wypłaty środków na podstawie wspomnianej umowy kredytowej. Zanim udało się zakończyć ten etap (nastąpiło to dopiero w czerwcu 2020 roku), pojawiły się kolejne utrudnienia wynikające z trudnej sytuacji związanej z epidemią wywołaną zakażeniami wirusem (...)2, która stała się także udziałem Spółki. Spółkę - podobnie jak innych przedsiębiorców - w okresie pierwszych kwartałów 2020 roku zajmowały sprawy związane z zapewnieniem kontynuacji działalności oraz problemy związane z drastycznym ograniczaniem możliwości przemieszczania się, zakłócającym sprawną komunikację wewnętrzną, jak i zewnętrzną. Spółka wskazuje, że niedopełnienie przez nią obowiązku informacyjnego w terminie wynikało - poza opisanymi problemami organizacyjno- kompetencyjnymi związanego ze zmianą zespołu zarządzającego - zaskoczenia epidemią i stanem epidemii, na którą nałożyło się również skoncentrowanie na konieczność spełnienia wymogów banku finansującego działalność Spółki. Co więcej zarówno na etapie uzyskiwania koncesji, jak i obecnie Spółka- odnośnie do procedury uzyskiwania koncesji oraz późniejszych obowiązków związanych z raportowaniem do Prezesa URE - korzysta z firm zewnętrznych, a zmiana tych firm dokonywana również w omawianym okresie, spowodowała pewne tymczasowe nieporozumienie, w zakresie podziału kompetencji między zespoły. Po pokonaniu wszystkich opisanych wyżej utrudnień i wdrożeniu obecnie funkcjonującego modelu działalności i podziału kompetencji oraz po zauważeniu luk w raportowaniu do URE Spółka podęła niezwłoczne działania zmierzające do wypełnienia ciążących na niej obowiązków, czego wyrazem było między innymi złożenie w listopadzie 2020 roku wniosku o zmianę koncesji i w zakresie siedziby i adresu, a także zawartej w nim informacji o składzie zarządu". /k. 21-25 akt adm./

Pismem z dnia 18 maja 2021 r. Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o zakończeniu postępowania dowodowego oraz poinformował o możliwości zapoznania się, w terminie 7 dni od dnia otrzymania tego pisma, z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz zgłoszenia dodatkowych uwag i wyjaśnień. Przedsiębiorca nie skorzystał z przysługujących uprawnień. /k. 65 akt adm./

W dniu 8 lipca 2021 roku Prezes URE wydał decyzję numer (...) / k. 67-71 akt. adm./

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania administracyjnego, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane, jak również w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Strony nie wystąpiły o przeprowadzenie rozprawy, natomiast rozpoznanie sprawy na rozprawie nie było konieczne, wobec czego wystąpiły podstawy rozstrzygnięcia sprawy na posiedzeniu niejawnym.

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2021 r., poz. 716 ze zm., dalej: „ustawa – Prawo energetyczne”) karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji.

Powyższe oznacza, że naruszenie jednego z warunków koncesji jest wystarczającą przesłanką do nałożenia na przedsiębiorcę przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kary pieniężnej przy czym nie jest wymagane wykazanie zawinionego działania przedsiębiorcy. Wymierzenie na tej podstawie kary pieniężnej ma ponadto charakter obligatoryjny. Wskazuje on na odpowiedzialność za nieprzestrzeganie różnego rodzaju obowiązków koncesyjnych. Odpowiedzialność określona w przywołanym przepisie ma charakter obiektywny, ponieważ dla stwierdzenia naruszenia przez koncesjonariusza ciążących na nim obowiązków wystarczające jest ustalenie, że dany podmiot zachował się w sposób sprzeczny z wiążącym go nakazem lub zakazem. Odpowiedzialność ta jest niezależna od możliwości przypisania podmiotowi winy, czy też od stopnia jego winy w danym przypadku. Zarzucalność czynu związana jest bowiem z samym faktem popełnienia czynu o znamionach określonych we wskazanym przepisie prawa.

Bezsporna w przedmiotowej sprawie jest okoliczność, że powód był związany obowiązkiem wynikającym z punktu 2.3.2. koncesji ( w brzmieniu obowiązującym w okresie czynu), zgodnie z którym powód, jako koncesjonariusz jest obowiązany, w terminie nie dłuższym niż 14 dni od dnia zaistnienia innych - niż wskazane w pkt 2.3.1. - istotnych zmian dotyczących wykonywanej działalności objętej niniejszą koncesją (w szczególności odnoszących się do rozszerzenia bądź ograniczenia zakresu tej działalności, danych osób uprawnionych lub wchodzących w skład organu uprawnionego do reprezentowania Koncesjonariusza), zawiadomić pisemnie Prezesa U RE o tych zmianach, przedkładając jednocześnie w przypadku kiedy zmiana ta powoduje potrzebę zmiany zapisów niniejszej koncesji - wniosek o jej zmianę.

Bezsporny jest również fakt, że powód naruszył powyższy obowiązek w ten sposób, że nie poinformował Prezesa URE o istotnych zmianach dotyczących wykonywanej działalności objętej niniejszą koncesją, czyli danych osób wchodzących w skład organu uprawnionego do reprezentowania powoda, pomimo tego, że zobowiązany był do zawiadomienia prezesa o powyższej zmianie nie później niż 14 dnia od dnia zaistnienia tych zmian. W konsekwencji, zaniechaniem tym powód naruszył przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy - Prawo energetyczne.

Powód, zaskarżając decyzję w całości, podniósł zarzuty zmierzające do wykazania braku podstawy prawnej do nałożenia na powoda kary pieniężnej z powodu przedmiotowego zaniechania w terminie określonym warunkiem 2.3.2. koncesji. W jego ocenie warunek 2.3.2 koncesji w niniejszej sprawie nie znajduje odzwierciedlenia w przepisach prawa. Powód podniósł, że obowiązek informowania o zmianach w składzie organów reprezentujących koncesjonariuszy ustawodawca przewidział w drodze ustawy wyłącznie w odniesieniu do przedsiębiorców wytwarzających lub prowadzących obrót zagraniczny paliwami ciekłymi (art. 37 ust. 2d PE). W ocenie powoda, uzasadnieniem warunku 2.3.2 nie może być również stosowanie art. 41 ust. 2 pkt 4 w związku z art. 33 ust. 3a PE, ponieważ koncesja (zakładając jej wewnętrzną spójność i racjonalność) zawiera już warunek 2.3.6, który spełnia tę funkcję, tj. dotyczy także obowiązku koncesjonariusza polegającego na konieczności poinformowania o ukaraniu każdoczesnego członka zarządu, zarówno pełniącego swoją funkcję nieprzerwanie od dnia udzielenia koncesji, jak i powołanego w trakcie okresu jej ważności. Warunki 2.3.2 oraz 2.3.6 nie tyle zatem się uzupełniają, co pokrywają. Natomiast gdyby warunek 2.3.2 miał doniosłe znaczenie dla koncesjonowanej działalności Spółki, to niewątpliwie zostałby odzwierciedlony przez ustawodawcę w treści art. 37 ustawy – Prawo energetyczne, który zdaniem powoda, zawiera zamknięty katalog elementów koncesji.

W nawiązaniu do powyższego należy podzielić stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu z dnia 7 lipca 2021r., w sprawie o sygn. akt I NSK 2/21, w którym wskazał, że: „Nałożenie na koncesjonariusza kary pieniężnej za nieprzestrzeganie obowiązku wynikającego z koncesji (art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, Dz. U. z 2018 r. poz. 755 z późn. zm.) jest dopuszczalne także wtedy, gdy obowiązek ten można zrekonstruować z przepisów powszechnie obowiązującego prawa dotyczących działalności koncesjonowanej (LEX nr 3316303). Jak zasadnie wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 28 marca 2022 r., w sprawie o sygn. akt VII AGa 494/21: „Art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e. uznaje za czyn podlegający karze pieniężnej zachowanie przedsiębiorstwa energetycznego polegające na nieprzestrzeganiu przez koncesjonariusza obowiązków wynikających z koncesji. Słowo "wynikać" oznacza zaś, że coś wypływa jako wniosek (konkluzja) z czegoś innego. Skoro zatem podstawę do nałożenia kary pieniężnej z art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e. stanowi nieprzestrzeganie tylko takich obowiązków, które wynikają z koncesji, to decyzja o jej udzieleniu musi być autonomicznym źródłem przedmiotowych obowiązków. Nie można natomiast traktować jako wynikającego z koncesji - obowiązku, którego bezpośrednim źródłem jest przepis obowiązującego prawa, określający dany obowiązek w sposób umożliwiający jego bezpośrednią realizację bez potrzeby dodatkowej konkretyzacji. Obowiązek taki nie wypływa przecież z samej koncesji, lecz z przepisu ustawy lub aktu wykonawczego, odnoszącego się do działalności koncesjonowanej. Obowiązkiem wynikającym z koncesji w rozumieniu art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e. może być obowiązek zawarty w decyzji o jej udzieleniu, który konkretyzuje wobec indywidualnego koncesjonariusza wykonywanie przez niego działalności koncesjonowanej w sposób bardziej szczegółowy, niż wynika to z obowiązujących w danej dziedzinie uregulowań (tak wyrok SN z 6 października 2011 r., III SK 18/11), a także obowiązek, który można zrekonstruować z przepisów powszechnie obowiązującego prawa dotyczących działalności koncesjonowanej (tak uchwała SN z 9 lipca 2019 r. I NSZP 1/19). Wskazana wykładnia art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e. znajduje dodatkowe potwierdzenie w wykładni systemowej i funkcjonalnej tego przepisu (zob. też wyroki SN: z 19 listopada 2014 r., III SK 82/13, z 28 stycznia 2015 r., III SK 29/14, z 18 sierpnia 2015 r., III SK 2/15, z 21 kwietnia 2016 r., III SK 28/15, z 22 czerwca 2016 r., III SK 33/15 oraz postanowienie SN 20 grudnia 2017 r., III SZP 3/17).”

Przechodząc zatem na grunt niniejszej sprawy, w przekonaniu Sądu, z treści warunku 2.3.2. koncesji Prezesa URE z dnia 30 maja 2019 r. wynika obowiązek, który jest zgodny z przepisami prawa i dający się z nich zrekonstruować. Zgodnie z treścią art. 33 ust. 3 pkt 3 ustawy – Prawo energetyczne, nie może być wydana koncesja wnioskodawcy skazanemu prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe mające związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jak również wynika z treści art. 33 ust. 3a ustawy – Prawo energetyczne, w przypadku wnioskodawcy będącego osobą prawną lub jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej albo przedsiębiorcą zagranicznym lub przedsiębiorcą zagranicznym prowadzącym działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach oddziału z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej utworzonego na warunkach i zasadach określonych w ustawie z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, warunek, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, dotyczy również osób uprawnionych do ich reprezentowania, a także członków rad nadzorczych. Ponadto, w treści art. 41 ust. 2 pkt 4 ustawy – Prawo energetyczne, ustawodawca nałożył na Prezesa URE obowiązek cofnięcia koncesji z urzędu w przypadkach niespełniania któregokolwiek z warunków, o których mowa w art. 33 ust. 1, lub w przypadku wystąpienia okoliczności, których mowa w art. 33 ust. 3 pkt 2-7 lub ust. 3a. Z powyższych regulacji wynika zarówno brak możliwości udzielenia koncesji w szczególności w przypadku, gdyby w skład organu uprawnionego do reprezentacji podmiotu ubiegającego się o udzielenie koncesji wchodziła osoba skazana prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe mające związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, jak również obowiązek Prezesa URE do cofnięcia koncesji z urzędu, gdyby taka okoliczność zaistniała w toku działalności koncesyjnej. Mając zatem powyższe na względzie, wnioskować należy, że skonstruowanie warunków decyzji koncesyjnej dotyczącej powoda, a w szczególności obowiązku określonego w punkcie 2.3.2 koncesji, służy zapewnieniu możliwości monitorowania przez Prezesa URE (dysponującego w stosownym terminie wiedzą o aktualnym składzie zarządu) działalności koncesyjnej, tj. czy może być nadal wykonywana przez koncesjonariusza będącego osobą prawną, reprezentowaną przez określone osoby, wchodzące w skład organu uprawnionego do reprezentacji. W przekonaniu Sądu, nie byłoby bowiem wystarczające poleganie przez Prezesa URE jedynie na informacji od powoda w tej mierze, wskutek realizacji (lub nie) obowiązku określonego w punkcie 2.3.6. koncesji, zgodnie z którym koncesjonariusz powinien samodzielnie zawiadomić Prezesa URE w szczególności o zaistnieniu okoliczności, o których mowa w art. 33 ust. 3 lub ust. 3a ustawy – Prawo energetyczne. Nie sposób zatem zgodzić się z powodem, że; „Uzasadnieniem warunku 2.3.2 nie może być więc stosowanie art. 41 ust. 2 pkt 4 w związku z art. 33 ust. 3a PE, ponieważ koncesja (zakładając jej wewnętrzną spójność i racjonalność) zawiera już warunek 2.3.6, który spełnia tę funkcję (…)”. Powyższy zabieg redakcyjny w ocenie Sądu, wskutek którego, pomimo treści warunku 2.3.6. koncesji, Prezes URE nałożył na powoda również obowiązek, o którym mowa w treści warunku 2.3.2 koncesji, koreluje z treścią powołanych wyżej przepisów prawa, umożliwiając Prezesowi URE pełnienie jego funkcji nadzorczych w sposób realny nad podmiotami prowadzącymi działalność koncesyjną. Z tego też względu, po stronie powoda brak było możliwości dokonania wyboru – z jednej strony, o obowiązywaniu warunku 2.3.6., natomiast z drugiej, o niewiążącym charakterze obowiązku, o którym mowa w treści przedmiotowego warunku 2.3.2. koncesji. Należy przypomnieć, że koncesja jest autonomicznym źródłem praw i obowiązków, a jej treść jest określana przez organ regulacyjny. Koncesjonariusz natomiast jest zobowiązany do prowadzenia działalności koncesjonowanej, zgodnie z warunkami udzielonej koncesji, bez możliwości stosowania jej warunków w sposób wybiórczy. W nawiązaniu do powyższego należy też dodać, że w treści przepisu art. 37 ustawy – Prawo energetyczne ustawodawca wskazał elementy, które „powinna” zawierać decyzja koncesyjna, co oznacza, że nie jest to wyszczególnienie enumeratywne. Z tego też względu przepis ten wskazuje, jakie elementy są konieczne, zaś ich ostateczną treść określa regulator, uwzględniając indywidualny charakter określonej działalności gospodarczej, rekonstruując treść decyzji, w oparciu o przepisy obowiązującego prawa dotyczące działalności koncesjonowanej, co w niniejszej sprawie miało miejsce.

Z treści zaskarżonej decyzji wynika również, że pozwany przy wymiarze kary uwzględnił wszystkie przesłanki, o których mowa w treści cytowanego wyżej art. 56 ust. 6 ustawy – Prawo energetyczne.

Zgodnie z treścią 56 ust. 3 ustawy – Prawo energetyczne (w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji) wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1 pkt 1-2, 3a-12, 12b-27, 30a-32 i 34-38, nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, a jeżeli kara pieniężna związana jest z działalnością prowadzoną na podstawie koncesji, wysokość kary nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym. Zgodnie natomiast z ust. 6 ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes URE uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe. Jeśli chodzi o miarkowanie kary, stwierdzić należy że strona powodowa nie wykazała żadnych przesłanek, które wskazywałyby, że należy zmienić karę pieniężną. W przypadku powoda, biorąc pod uwagę jedenaście miesięcy opóźnienia w dopełnieniu powyższego obowiązku Prezes URE nałożył za to przewinienie karę pieniężną w kwocie 4.000,00 zł, co stanowi około (...) przychodu z działalności koncesjonowanej. Reasumując, nałożona na powoda kara pieniężna nie przekraczała 15 % przychodu powoda osiągniętego z działalności gospodarczej objętej koncesją w 2020 roku, jest znacząco niższa od maksymalnej wysokości kary określonej treścią art. 56 ust. 3 ustawy – Prawo energetyczne. Wymierzona kara pieniężna mieści się zatem w najniższych granicach maksymalnego wymiaru kary.

Jeśli chodzi natomiast o analizę zaskarżonej decyzji i analizę przesłanek, które były wzięte pod uwagę, to wskazać należy że zostały one wskazane prawidłowo i zaskarżona decyzja stanowi zindywidualizowany akt administracyjny w nawiązaniu do wszystkich okoliczności, które powinny być wzięte pod uwagę, jeżeli chodzi o dyrektywy wymiaru kary. Pozwany ustalając wysokość kary w sposób prawidłowy uwzględnił stopień szkodliwości czynu, usunięcie stanu niezgodnego z prawem, wcześniejszą niekaralność powoda oraz możliwości finansowe Przedsiębiorcy.

Wbrew twierdzeniom strony powodowej, wzięto pod uwagę dotychczasowe zachowanie powoda, jednakże stopień szkodliwości zaniedbań, których dopuścił się powód był wyższy niż znikomy. O znacznym stopniu szkodliwości wyższym niż znikomy świadczył charakter czynu, mając na względzie, iż powyższe zaniechanie oddziaływało negatywnie na wypełnianie obowiązków pozwanego. Prezes URE jako organ regulacyjny jest bowiem zobowiązany do podejmowania działań, w stosownym czasie, które będą gwarantować wypełnianie przez przedsiębiorstwa energetyczne obowiązków wynikających z faktu posiadania koncesji. Powód zaniedbał wykonanie ciążącego na nim obowiązku i tym samym naruszył miernik podwyższonej staranności, który ciąży na podmiotach profesjonalnych. Powód jako podmiot profesjonalny, na podstawie udzielonej mu koncesji miał obowiązek jej wypełniania w sposób zgodny z prawem. Odnośnie działania profesjonalnego przez podmiot stanowi przepis art. 355 § 2 k.c., który wymaga od podmiotów prowadzących działalność gospodarczą przy uwzględnieniu ich zawodowego charakteru, staranności szczególnego rodzaju. W istotę działalności gospodarczej wpisane jest bowiem posiadanie specjalistycznej wiedzy nie tylko obejmującej czysto formalne kwalifikacje, lecz także doświadczenie wynikające z praktyki zawodowej i ustalone standardy wymagań. Powód jako przedsiębiorca zobligowany jest zatem do wypełniania obowiązków, wynikających z obowiązujących przepisów prawa oraz udzielonej mu koncesji, powinien być również świadomy następstw, jakie wiążą się z uchybieniem tym obowiązkom, w szczególności naruszenia warunku koncesji. Wskazać przy tym należy, iż powód nie wykazał w treści odwołania żadnej szczególnej okoliczności związanej z czynem, która stanowiłaby przyczynę zaniechania przez powoda wypełnienia przedmiotowego obowiązku przez okres 11 miesięcy. Uznanie zaś szkodliwości czynu powoda w stopniu wyższym niż znikomy, uniemożliwiało odstąpienie od nałożenia na powoda kary na podstawie powołanego wyżej art. 56 ust. 6a ustawy – Prawo energetyczne.

W odniesieniu do wysokości nałożonej na powoda kary przyjąć zatem należało, że została ona ustalona w granicach swobodnego uznania administracyjnego. Kara w wysokości nałożonej decyzją z dnia 8 lipca 2021 roku, będzie na tyle odczuwalna dla powoda, aby spełniła swoje funkcje represyjną i zapobiegawczą sprawiając, że powód, jako podmiot ukarany będzie stosował się do obowiązującego porządku prawnego, a także wychowawczą oddziałując zniechęcająco na innych przedsiębiorców do podejmowania działań niezgodnych z prawem.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy w Warszawie, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie stwierdzając brak podstaw do jego uwzględnienia.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu przyjmując, że na koszty należne Prezesowi URE, jako wygrywającemu przedmiotowy spór, złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł, ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Sędzia SO Jolanta Stasińska