Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 2022 r.

Sąd Rejonowy Szczecin–Centrum w Szczecinie Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Kuryłas

po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2022 r. w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa F. S. i P. Ł.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powodów F. S. i P. Ł. solidarnie kwotę 5.550 zł (pięciu tysięcy pięciuset pięćdziesięciu złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 5.000 zł (pięciu tysięcy złotych) od dnia 20 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty,

- 550 zł (pięciuset pięćdziesięciu złotych) od dnia 28 maja 2018 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powodów solidarnie kwotę 2.917 zł (dwóch tysięcy dziewięciuset siedemnastu złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty,

IV.  nakazuje zwrócić pozwanemu kwotę 24,56 zł (dwudziestu czterech złotych pięćdziesięciu sześciu groszy) tytułem niewykorzystanej zaliczki pobranej na wynagrodzenie biegłego sądowego.

Sędzia Agnieszka Kuryłas

Sygn. akt I C 342/21

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10 marca 2020 roku powodowie F. S. i P. Ł. wnieśli o zasądzenie na ich rzecz solidarnie od Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 5.550 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 20 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, iż w dniu 15 grudnia 2017 r. w wyniku kolizji uszkodzeniu uległ samochód marki (...) o nr rej. (...), stanowiący własność W. A.. Pojazd sprawcy kolizji był w dacie zdarzenia ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Pozwany sporządził wycenę, w której określiła koszt naprawy samochodu na kwotę 3.243,52 zł. Poszkodowany zlecił wykonanie oszacowania kosztów naprawy niezależnemu rzeczoznawcy. Koszt usunięcia uszkodzeń wynosił 15.941,65 zł. Pozwany odmówił wypłaty odszkodowania uzupełniającego. Niniejszym pozwem powodowie dochodzą kwoty 5.550 zł, na którą składa się kwota 5.000 zł brutto tytułem brakującego odszkodowania oraz kwotę 550 zł tytułem kosztów sporządzenia kalkulacji naprawy. Powodowie nabyli ww. wierzytelność na skutek umowy przelewu wierzytelności z dnia 12 grudnia 2019 roku.

W dniu 9 lipca 2020 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w B.Wydziale (...)Cywilnym wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem powodów.

Pozwany zaskarżył ww. nakaz zapłaty i wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powodów solidarnie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany wskazał, że uznał swoją odpowiedzialność w niniejszej sprawie i wypłacił na rzecz poszkodowanego kwotę 8.235 zł brutto. Pozwany wskazał, iż powodowie nie udowodnili, aby poniesiona przez poszkodowanego szkoda była wyższa niż wypłacone odszkodowanie. Pozwany podniósł, iż pojazd poszkodowanego posiada aktualne badanie techniczne, co świadczy o tym, że musiał on zostać naprawiony przez poszkodowanego, co wyklucza ustalenie hipotetycznych kosztów jej przeprowadzenia. Pozwany wskazał, że w trakcie postępowania likwidacyjnego przedstawił poszkodowanemu kalkulację oraz decyzję, w której gwarantował możliwość zakupu materiału lakierniczego oraz części zamiennych po cenach z uzyskanym przez pozwanego rabatem. Pozwany zakwestionował również wskazaną przez powodów stawkę za roboczogodzinę, która nie została w żaden sposób wykazana. Pozwany wskazał, że użycie do naprawy części zamiennych jest uzasadnione faktem, że pojazd był eksploatowany przez ponad 9 lat. Zdaniem pozwanego koszt sporządzenia prywatnej ekspertyzy należny uznać za zbędny. Poszkodowany miał wiedzę o tym, jaki będzie koszt naprawy pojazdu, więc nie potrzebował zlecać wyceny. Pozwany zakwestionował kosz wykonania ekspertyzy wskazując, że jest rażąco zawyżony. Data naliczania odsetek od tej kwoty była również kwestionowana przez pozwanego.

W piśmie z dnia 1 września 2020 roku pełnomocnik powodów sprostował omyłki pisarskie zawarte w treści pozwu , wskazując że przedmiotem postępowania jest szkoda w pojeździe marki (...) o nr rej. (...) oraz bezsporna kwota odszkodowania wynosiła 8.235 zł.

Postanowieniem z dnia 15 października 2020 roku zmienionym postanowieniem z dnia 15 lutego 2021 roku Sąd Rejonowy w B. uznał się za niewłaściwym miejscowo do rozpoznania sprawy i przekazał sprawę tut. Sądowi.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 grudnia 2017 r. w S. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód marki (...) o nr rej. (...), stanowiący własność W. A.. Pojazd sprawcy kolizji był w dacie zdarzenia ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego.

Ubezpieczyciel przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w ramach którego przedstawiciel pozwanego sporządził kalkulację naprawy. W kosztorysie ubezpieczyciel zastosował stawki roboczogodziny w wysokości 55 zł/1rbg.

W toku likwidacji szkody pozwany wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie za uszkodzenie pojazdu w kwocie 8.235 zł brutto.

Niesporne, a nadto dowód:

- informacja o wysokości szkody częściowej w pojeździe – k. 9;

- kalkulacja naprawy – k. 10-16;

- decyzja z dnia 17 stycznia 2018 r., k. – 70;

- formularz zgłoszenia – k. 74-75.

Poszkodowany nie zgadzając się z ustaleniami ubezpieczyciela, zwrócił się do rzeczoznawcy samochodowego o sporządzenie kalkulacji naprawy uszkodzeń powstałych w pojeździe marki (...) o nr rej. (...) wskutek zdarzenia z dnia 15 grudnia 2017 roku.

Kalkulacja naprawy uszkodzonego pojazdu ustaliła koszt naprawy pojazdu na kwotę 15.941,65 zł brutto.

Koszt sporządzenia kalkulacji wyniósł kwotę 550 zł brutto i został poniesiony przez poszkodowanego.

W dniu 8 stycznia 2018 roku została przeprowadzona wycena uszkodzonego pojazdu, która określiła jego wartość rynkową na dzień 15 grudnia 2017 roku na kwotę 17.700 zł.

Dowód:

- wycena nr (...) – k. 22-31;

- kosztorys nr (...) – k. 32-35;

- faktura VAT nr (...) – k. 36.

Pismem z dnia 14 kwietnia 2018 roku wystosowano wezwanie do zapłaty przez pozwanego kwoty 8.256,65 zł, w tym kwoty 7.706,65 zł tytułem pełnej kompensaty kosztów naprawy oraz kwoty 550 zł tytułem rekompensaty kosztów poniesionych przez poszkodowanego, w terminie 14 dni.

Niniejsze pismo zostało odebrane przez pozwanego w dniu 27 kwietnia 2018 roku.

W odpowiedzi na ww. pismo pozwany wskazał, iż nie znajduje podstaw do zmiany stanowiska.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty/reklamacja wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 17-21;

- pismo z dnia 18 maja 2018 r., k – 37-38.

Poszkodowany naprawił uszkodzony w zdarzeniu z dnia 15 grudnia 2017 roku pojazd sam. Części zakupione do naprawy pojazdu były częściami używanymi. Do wykonywania naprawy wystarczyła kwota odszkodowania wypłacona przez ubezpieczyciela. Do dnia 15 grudnia 2017 roku wszystkie części w samochodzie były częściami oryginalnymi. Samochód jest z 2008 r. i w dniu kolizji był samochodem dziewięcioletnim. Była to pierwsza kolizja samochodu.

Dowód:

- zeznania świadka W. A. – k. 135-136.

Dnia 12 grudnia 2019 r. poszkodowany zawarł z powodami umowę przelewu wierzytelności, na mocy której przeniósł na powodów wymagalną wierzytelność przysługującą cedentowi względem (...) S.A. z siedzibą w W. z tytułu szkody w pojeździe marki (...) o nr rej. (...), zarejestrowanej pod numerem (...).

Niesporne, a nadto dowód:

- umowa przelewu wierzytelności z dnia 12 grudnia 2019 r. – k. 39-40.

Ustalony według średnich stawek robocizny nieautoryzowanych warsztatów naprawczych, przeprowadzonej zgodnie z technologią naprawy wskazaną przez producenta samochodu, przy użyciu nowych, oryginalnych części zamiennych i cen aktualnych na dzień zaistnienia szkody koszt naprawy samochodu powoda (równy wysokości szkody) wynosił 16.925,12 PLN (brutto).

Zastosowanie nowych, oryginalnych części zamiennych nie powodowałoby wzbogacenia poszkodowanego, a jedynie przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zaistnienia szkody. Przeprowadzona naprawa nie powodowałaby obniżenia wartości handlowej pojazdu powoda.

Ze względu na dokonanie przez powoda naprawy pojazdu jego oględziny byłyby bezcelowe, zakres uszkodzeń przyjęto z akt szkody.

Określona przy zastosowaniu 5 rabatów na wskazane części zamienne oraz materiały lakiernicze oraz średnich stawek robocizny blacharsko - lakierniczej wysokość kosztów naprawy uszkodzeń pojazdu powoda wynosiła 14.391,39 PLN (brutto).

Z akt sprawy nie wynika , by w pojeździe powoda zamontowane były nieoryginalne części zamienne, dlatego brak jest podstaw do określania kosztu naprawy pojazdu przy zastosowaniu tzw. zamienników. Przeprowadzenie naprawy zgodnie z technologią producenta nie powodowało wzrostu wartości rynkowej pojazdu, tylko przywrócenie jego stanu do stanu sprzed kolizji.

Dowód:

- pisemna opinia biegłego sądowego mgr inż. M. M. – k. 140-153.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione niemalże w całości.

Podstawę prawną żądania pozwu odnośnie odszkodowania za szkodę majątkową stanowią przepisy art. 436 § 2 k.c. w związku z art. 822 k.c. i art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.).

Zgodnie z dyspozycją art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia (§ 1).Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (§ 4). Zgodnie z art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Zakres odpowiedzialności zobowiązanego do odszkodowania określa przepis art. 361 § 1 k.c., zgodnie z którym zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Z kolei art. 363 § 1 k.c. stanowi, że naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Powodowie wywodzili uprawnienie do żądania kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody z dnia 15 grudnia 2017 r. z umowy przelewu wierzytelności z dnia 12 grudnia 2019 r., na podstawie której, stosownie do treści przepisu art. 509 § 2 k.c., nabyli wierzytelność przysługującą poszkodowanemu W. A. wobec pozwanego. Legitymacja bierna pozwanego wynika natomiast z przepisu art. 19 ust. 1 zdanie pierwsze przywołanej wyżej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…), zgodnie z treścią którego poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Było bowiem okolicznością niekwestionowaną, iż sprawca szkody posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanej.

W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności za szkodę powstałą w pojeździe należącym do poszkodowanego i wypłacił mu odszkodowanie w kwocie 8.235 zł brutto. Nie budziło bowiem wątpliwości, iż do przedmiotowego zdarzenia drogowego doszło na skutek zawinionego działania uczestnika ruchu drogowego posiadającego polisę w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem pojazdu mechanicznego u pozwanego ubezpieczyciela.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty w pierwszej kolejności wskazał, że dotychczas wypłacona kwota odszkodowania jest adekwatna do wysokości szkody. Pozwany podniósł, że pojazd poszkodowanego posiada aktualne badanie techniczne, co świadczy o tym, że musiał zostać naprawiony przez poszkodowanego, w związku z czym, jeżeli naprawa została przeprowadzona wyklucza to możliwość ustalenia hipotetycznych kosztów jej przeprowadzenia. Pozwany wskazał, że w trakcie postępowania likwidacyjnego przedstawił poszkodowanemu kalkulację oraz decyzję, w której gwarantował możliwość zakupu materiału lakierniczego oraz części zamiennych po cenach z uzyskanym przez pozwanego rabatem. Pozwany zakwestionował również wskazaną przez powodów stawkę za roboczogodzinę, która nie została w żaden sposób wykazana. Pozwany wskazał, że użycie do naprawy części zamiennych jest uzasadnione faktem, że pojazd był eksploatowany przez ponad 9 lat. Zdaniem pozwanego koszt sporządzenia prywatnej ekspertyzy należny uznać za zbędny. Poszkodowany miał wiedzę o tym , jaki będzie koszt naprawy pojazdu, więc nie potrzebował zlecać wyceny. Pozwany zakwestionował kosz wykonania ekspertyzy wskazując, że jest rażąco zawyżony. Data naliczania odsetek od tej kwoty była również kwestionowana przez pozwanego.

W tym miejscu wskazać należy, że świadczenie ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia majątkowego ma charakter odszkodowawczy i ta funkcja kompensacyjna determinuje podstawową treść pojęciową, zakres i poziom odszkodowania. Odpowiedzialność natomiast zakładu ubezpieczeń jest szczególną postacią odpowiedzialności cywilnej, a prawo ubezpieczeń majątkowych jest częścią prawa odszkodowawczego. Pojęcie szkody w ubezpieczeniach jest zatem takie samo jak w innych działach prawa odszkodowawczego, zasada odszkodowania nie może być bowiem traktowana w oderwaniu od ogólnych zasad odszkodowawczych, które znalazły wyraz i zostały uregulowanie w kodeksie cywilnym. Dotyczy to samych pojęć szkody i odszkodowania. Wskazać przy tym należy, że zakład ubezpieczeń obowiązany jest do naprawienia szkody tylko w formie wypłaty odpowiedniej sumy pieniężnej, nie zaś wedle wyboru poszkodowanego także przez przywrócenie stanu poprzedniego, co wyłącza stosowanie w tych okolicznościach art. 363 § 1 k.c. Niezależnie od tego, czy poszkodowany naprawił, uszkodzoną rzecz, należy mu się od zakładu ubezpieczeń odszkodowanie ustalone według zasad art. 363 § 2 k.c., w związku z art. 361 § 2 k.c., co oznacza, że jego wysokość ma odpowiadać kosztom przywrócenia rzeczy jej wartości sprzed wypadku.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.
W literaturze dominującą jest teoria adekwatnego związku przyczynowego, od której odstępstwa mogą wystąpić w warunkach opisanych w art. 361 § 2 k.c., zgodnie z którym granicach określonych w art. 361 § 1 k.c., w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Co do zasady normalny związek przyczynowy pełni zatem w prawie cywilnym funkcję przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, a nadto wyznacza jej granice w tym sensie, że zobowiązany ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa zdarzeń, z którymi ustawa łączy jego obowiązek odszkodowawczy. Skutki zaś pozostające poza granicami adekwatnej przyczynowości nie są objęte takim obowiązkiem. Adekwatny związek przyczynowy pozwala na uznanie prawnej doniosłości tych skutków, które są dla badanego zdarzenia zwykłe (typowe, normalne), a na odrzucenie takich, które oceniamy jako niezwykłe, nietypowe, nienormalne. Następstwo zdarzenia ma zaś normalny charakter wówczas, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez zaistnienia szczególnych okoliczności, szkoda jest następstwem danego zdarzenia lub gdy zazwyczaj, w zwykłym porządku rzeczy jest konsekwencją danego zdarzenia (vide: wyrok SN z dnia 11.09.2003 r., sygn. III CKN 473/01 oraz wyrok SN z dnia 26 stycznia 2006 roku II CK 372/05).

W świetle powyższego przepisu wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem pojazdu mechanicznego jest zakreślona granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza, kierowcy samochodu. Reguła płynąca z przywołanego przepisu nakazuje także przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach wspomnianego adekwatnego związku przyczynowego. Podstawową bowiem funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody.

W przedmiotowej sprawie wobec podnoszonych zastrzeżeń strony pozwanej wykonana została opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego mgr inż. M. M.. Biegły w swej opinii miał ustalić wysokość szkody powstałej w wyniku kolizji drogowej objętej odpowiedzialnością gwarancyjną pozwanej, a dotyczącej samochodu marki (...) o nr rej. (...) z dnia 15 grudnia 2017 roku – jak w punkcie 2f pozwu oraz z uwzględnieniem okoliczności zawnioskowanych przez pozwaną w punkcie III sprzeciwu od nakazu zapłaty z dnia 29 lipca 2020 roku.

Biegły w swej opinii ustalił, że koszt naprawy samochodu poszkodowanego według średnich stawek robocizny nieautoryzowanych warsztatów naprawczych, przeprowadzonej zgodnie z technologią naprawy wskazaną przez producenta samochodu, przy użyciu nowych, oryginalnych części zamiennych i cen aktualnych na dzień zaistnie­nia szkody wynosił 16.925,12 PLN (brutto). Biegły wskazał, że zastosowanie nowych, oryginalnych części zamiennych nie powo­dowałoby wzbogacenia poszkodowanego, a jedynie przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zaistnienia szkody. Przeprowadzona naprawa nie powodowałaby obniżenia warto­ści handlowej pojazdu poszkodowanego. Ze względu na dokonanie przez powoda naprawy pojazdu jego oględziny by­łyby bezcelowe, zakres uszkodzeń przyjęto z akt szkody. Określona przy zastosowaniu 5 rabatów na wskazane części zamienne oraz materiały lakiernicze oraz średnich stawek robocizny blacharsko - lakierniczej wysokość kosztów naprawy uszkodzeń pojazdu po­woda wynosiła 14.391,39 PLN (brutto). Z akt sprawy nie wynika, by w pojeździe powoda zamontowane były nieoryginalne części zamienne, dlatego brak jest podstaw do określa­nia kosztu naprawy pojazdu przy zastosowaniu tzw. zamienników. Przeprowadzenie na­prawy zgodnie z technologią producenta nie powodowało wzrostu wartości rynkowej po­jazdu , tylko przywrócenie jego stanu do stanu sprzed kolizji.

Pozwany wniósł zastrzeżenie co do wysokości stawki za rbg przyjętej przez biegłego sądowego, a także w odniesieniu do stanowiska biegłego odnośnie braku podstaw do wyliczenia kosztów naprawy pojazdu poszkodowanych z uwzględnieniem części zamiennych jakości Q.

Sąd dał wiarę opinii biegłego, albowiem została ona sporządzona przez osobę dysponującą stosowną wiedzą i doświadczeniem zawodowym, a także niezainteresowaną wynikiem sprawy. Ponadto zawiera ona opis dochodzenia do wniosków końcowych opinii, które jawią się jako logicznie wynikające z ich treści.

Zdaniem Sądu dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego było zbędne. Przyjęta przez biegłego sądowego stawka za rbg nie była stawką wygórowaną, ponadto wskazać należy, iż jak wskazał sam poszkodowany przed szkodą w pojeździe zamontowane były jedynie części oryginalne, zdarzenie z dnia 15 grudnia 2017 roku było pierwszą kolizją, w której brał udział pojazd poszkodowanego. Dlatego brak jest podstaw do określania kosztu naprawy przy użyciu zamienników. Przeprowadzenie naprawy przy użyciu części oryginalnych nie prowadziłoby do wzrostu wartości pojazdu, a jedynie do przywrócenia stanu sprzed szkody.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniósł, że roszczenie powoda jest niezasadne, albowiem powód miał możliwość dokonania naprawy pojazdu za cenę wskazaną w kosztorysie sporządzonym przez pozwanego. Pominął jednak przy tym istotne okoliczności.

W ramach obowiązku minimalizacji szkody ubezpieczyciel nie może domagać się od poszkodowanego, aby ten dokonał naprawy we wskazanym przez ubezpieczyciela warsztacie oraz w technologii uwzględnionej w kosztorysie naprawy. Wybór warsztatu należy bowiem do poszkodowanego, o ile w ogóle podejmie on decyzję, by pojazd naprawić.

Zdaniem Sądu orzekającego należało nadto uwzględnić żądanie powoda zwrotu poniesionych przez niego kosztów prywatnej ekspertyzy. Koszty ekspertyzy pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, a także konieczność ich poniesienia była celowa i zasadna. W wyroku z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 908/2000, Sąd Najwyższy wyraził stanowisko, że ocena, czy koszty ekspertyzy powypadkowej poniesione przez poszkodowanego w postępowaniu likwidacyjnym mieszczą się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego powinna być dokonywana na podstawie konkretnych okoliczności sprawy, a w szczególności po dokonaniu oceny, czy poniesienie tego wydatku było obiektywnie uzasadnione i konieczne.

W ocenie Sądu koszty ekspertyzy w niniejszym postępowaniu były uzasadnione. Ekspertyza ta dotyczyła kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu i dała możliwość weryfikacji stanowiska pozwanego w postępowaniu likwidacyjnym, a nadto miała wpływ na określenie wysokości roszczenia. Wysokość poniesionych kosztów powód wykazał nadto przedkładając fakturę VAT opiewającą na kwotę 550 zł. Koszt sporządzenia opinii nie odbiegał od stawki rynkowej za sporządzenie tego typu kalkulacji.

W tym stanie rzeczy ekspertyza ta była przydatna dla skutecznego określenia przez stronę powodową wysokości żądania i zainicjowania niniejszego postępowania. Zdaniem Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy koszty prywatnej ekspertyzy bezspornie stanowiły element szkody powoda, pozostający w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, za które odpowiedzialność ponosi strona pozwana (art. 361 § 1 k.c.).

Dlatego też Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda zwrot poniesionych przez niego kosztów prywatnej ekspertyzy.

Z uwagi na powyższe należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda odszkodowanie w żądanej kwocie 5.550 zł, tj. 5.000 zł tytułem kompensaty kosztów naprawy pojazdu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 550 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 28 maja 2018 roku do dnia zapłaty tytułem rekompensaty kosztów poniesionych przez powoda za sporządzenie kalkulacji naprawy, o czym orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.

Roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje oparcie w treści art. art. 359 § 1 k.c., art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (…). Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02). Ubezpieczyciel, stosownie do treści przepisu art. 817 § 1 k.c., obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, a jeśli tego nie czyni, popada w opóźnienie uzasadniające naliczenie odsetek ustawowych od należnej wierzycielowi sumy. Świadczenie ubezpieczyciela ma zatem charakter terminowy, a spełnienie świadczenia w terminie późniejszym niż wynikający z art. 817 k.c. może być usprawiedliwione jedynie wówczas, gdy ubezpieczyciel wykaże istnienie przeszkód w postaci niemożliwości wyjaśnienia okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności albo wysokości świadczenia, mimo działań podejmowanych z wymaganą od niego starannością profesjonalisty, według standardu, którego reguły wyznacza przepis art. 16 ust. 1 ustawy z 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej.

Sąd w zasadzie uwzględnił powództwo powoda w całości, jednak oddalił powództwo w zakresie żądania powoda zapłaty odsetek od kwoty 550 zł, tj. kosztów poniesionych na sporządzenie wyceny przez niezależnego rzeczoznawcy, od dnia 20 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty. Powodowie zgłosili pozwanemu żądanie w tym zakresie w piśmie z dnia 14 kwietnia 2018 roku, które zostało odebrane przez pozwanego w dniu 27 kwietnia 2018 roku. Pozwany miał 30 dni od dnia odbioru pisma na jego rozpatrzenie. W związku z powyższym pozostawał we zwłoce ze spełnieniem świadczenia od dnia 28 maja 2018 roku. W związku z powyższym Sąd przyznał odsetki ustawowe od kwoty 550 zł od dnia 28 maja 2018 roku do dnia zapłaty.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w pkt II wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c. który wskazuje, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W niniejszym przypadku powodowie całkowicie wygrali sprawę, a powództwo podlegało oddaleniu jedynie w niewielkiej części.

Powodowie ponieśli następujące koszty procesu: 400 zł tytułem opłaty od pozwu, 700 zł tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego,
1.800 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika w osobie radcy prawnego oraz kwotę 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, czyli łącznie 2.917 zł.

Ponadto w punkcie IV sentencji wyroku Sąd, na podstawie przepisu art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin Centrum w Szczecinie kwotę 24,56 zł tytułem pozostałej części należnych kosztów sądowych wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa – wydatków na sporządzenie opinii biegłego, które w tej części nie znalazły pokrycia w uiszczonych zaliczkach.

Sędzia A. Kuryłas