Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 194/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Okręgowy w Warszawie sygn. akt VIII K 36/13 wyrok z dnia 1 czerwca 2017 r.

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego A. D. (1);

I 1- art. 410 k.p.k. poprzez przeprowadzenie postępowania jurysdykcyjnego i wydanie wyroku w sprawie, mimo że część materiału dowodowego jest nieczytelna, niekompletna lub sporządzona w języku obcym i nie mogła stanowić przedmiotu rozważań Sądu Okręgowego, a który to materiał mógł mieć istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż mógł potwierdzać linię obrony oskarżonego A. D. (1) w zakresie wykonywania usług o charakterze niematerialnym, natomiast Sąd Okręgowy mimo to częściowo ujawnił ten materiał dowodowy opierając na nim swoje rozstrzygnięcie, w pozostałym zaś całkowicie pominął i nie uwzględnił go przy wyrokowaniu,

I 2. art. 14 § 1 k.p.k. poprzez przekroczenie granicy oskarżenia i przypisanie A. D. (1) odpowiedzialności za zdarzenia historyczne, które nie były objęte aktem oskarżenia,

I 3. art. 397 § 4 k.p.k. w zw. z art. 36 pkt 2 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw, poprzez nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego okoliczności wynikających z braku przedstawienia przez oskarżyciela publicznego w wyznaczonym terminie dowodów z faktur:

a)  z dnia 15 lipca 2003 r. nr (...) na kwotę 23.200 zł,

a)  z dnia 18 lipca 2003 r. nr (...) na kwotę 15.500 zł,

b)  z dnia 18 lipca 2003 r. nr (...) na kwotę 21.600 zł,

c)  z dnia 14 sierpnia 2003 r. nr (...) na kwotę 32.300 zł,

d)  z dnia 20 sierpnia 2003 r. nr (...) na kwotę 28.000 zł,

e)  z dnia 22 września 2003 r. nr (...) na kwotę 43.100 zł,

f)  z dnia 22 września 2003 r. nr (...) na kwotę 15.800 zł,

- mimo że oskarżyciel publiczny na rozprawie w dniu 31 sierpnia 2016 r. oświadczył, że faktury, które były przedmiotem wydanego przez Sąd Okręgowy postanowienia w trybie art. 397 § 1 k.p.k. nie zostały odnalezione,

I.4. art. 404 § 2 k.p.k. poprzez brak podjęcia decyzji na rozprawie w dniu 10 maja 2016 r. o prowadzeniu rozprawy odroczonej od początku, mimo że odstęp czasowy pomiędzy rozprawami merytorycznymi uzasadniał takie rozstrzygnięcie, w tym zakresie zostały złożone wnioski obrońców, zaś prowadzeniu rozprawy w dalszym ciągu sprzeciwiały się zasady ciągłości i koncentracji rozprawy,

I 5. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej zamiast swobodnej oceny dowodów, wbrew zasadom logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego, w zakresie w jakim Sąd Okręgowy posłużył się analogią przy ocenie relacji spółki (...) z podmiotami związanymi z J. B. (2), posiłkując się materiałem dowodowym i oceną dowodów dokonaną przez Sąd meriti na gruncie relacji spółki (...) z podmiotami z rynku (...), które to okoliczności nie były w jakikolwiek sposób ze sobą powiązane i stanowiły odrębne wątki sprawy,

I 6.art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej zamiast swobodnej oceny dowodów w zakresie dotyczącym tzw. wątku (...), wbrew zasadom logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego, czego skutkiem były błędne i wykluczające się wzajemnie wnioski Sądu Okręgowego w zakresie dotyczącym oceny współpracy spółki (...) z podmiotami związanymi z J. B. (2),

I.7. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej zamiast swobodnej oceny dowodów w zakresie dotyczącym tzw. wątku (...), wbrew zasadom logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego, czego skutkiem było dokonanie nieprawidłowego wnioskowania rzutującego na poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne dotyczące relacji spółki (...) z J. B. (1) oraz jego

podwykonawcami,

I.8.art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej zamiast swobodnej oceny dowodów w zakresie dotyczącym relacji kontrahentów spółki (...) z innymi osobami i podmiotami gospodarczymi, wbrew zasadom logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego, czego skutkiem były nieprawidłowe i niepoparte dowodami wnioski rzutujące na poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne, iż ujawnione obroty środkami pieniężnymi dokonywane były za wiedzą lub zgodą A. D. (1), celem zwrotnego przekazania mu tychże środków pieniężnych,

I.9. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie i zaniechanie oceny wyjaśnień oskarżonego J. B. (1) złożonych na rozprawie w dniu 18.12.2015 r. oraz zaniechanie rozważenia ich w oparciu o pozostały materiał dowodowy, ograniczając się wyłącznie do przyjęcia wyjaśnień złożonych przez tego oskarżonego w toku postępowania przygotowawczego oraz analizy przepływów finansowych i zeznań wybranych świadków, uznając a priori za prawdziwą wersję śledczą o niewykonywaniu usług o charakterze materialnym,

I.10. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez brak wskazania w treści uzasadnienia, na jakich dowodach Sąd Okręgowy oparł poczynione przez siebie ustalenia faktyczne,

I.11 art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. poprzez brak ustalenia czy i z jakich przyczyn doszło do usunięcia danych informatycznych na nośnikach danych będących w dyspozycji A. D. (1) i spółki (...),

I.12. art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. poprzez brak ustalenia sposobu nawiązywania relacji gospodarczych w tym dokumentowania zdarzeń gospodarczych i wykonania zleceń przez osoby zarządzające spółką (...) w latach, których dotyczą zarzuty aktu oskarżenia,

I.13 art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. poprzez brak ustalenia wartości efektów wykonanych prac przez kontrahentów spółki (...), o których to efektach Sąd Okręgowy powziął wiedzę w toku postępowania,

I.14. art. 410 k.p.k. poprzez brak dokonania oceny i oparcia rozstrzygnięcia o zeznania świadków R. O. - pełnomocnika spółki (...) w czasie postępowania prowadzonego przez Urząd Kontroli Skarbowej w W. (t. 53, k. 10.497), K. R. (2) dyrektora ds. (...) korporacyjnej w Grupie (...) (t. 53, k. 10.497v-10.498), T. M. (t. 54, k. 10.689), który potwierdził znajomości J. B. (2) w Kościele Katolickim, A. S. (t. 15, k. 3118-3121 akt VIII K 150/13, t. 54, k. 10.706-10.707), A. H. (t. 56, k. 11.066v-11.067v), T. T. (1) (t. 56, k. 11.067v-11.068v), M. W. (t. 56, k. 11.069-11.069v), W. F. (t. 56, k. 11.069v- 11.070v), J. N. (t. 18, k. 3666-3667, t. 56, k. 11.070v-l 1.071) i B. N. (t. 18, k. 3674-3675, t. 15, k. 3050, t. 56, k. 11.071v-11.072v).

II błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść:

1.  w postaci przyjęcia, iż J. B. (2) nie wykonywał na rzecz C. M. usług niematerialnych (z wyjątkiem działań w projektach (...) (...)) w sytuacji, w której zarówno on jak i oskarżony A. D. (1) a także szereg świadków wskazywali, iż te usługi były wykonywane,

2.  w postaci przyjęcia, iż J. B. (1) nie wykonywał na rzecz (...) sp. z o.o. usług niematerialnych w sytuacji, w której materiał dowodowy wskazuje, że usługi te były wykonywane,

3.  w postaci przyjęcia, iż A. D. (1) był świadomy, iż środki pieniężne przelane na rzecz kontrahentów z tytułu faktur VAT, będących przedmiotem analizy niniejszego postępowania, będą przedmiotem dalszego obrotu w sytuacji, w której materiał dowodowy nie potwierdza takiego ustalenia

ewentualnie

III . zarzucił obrazę prawa materialnego:

1.  art. 271 § 1 i § 3 k.k. poprzez dokonanie ich niewłaściwej wykładni i uznanie, że możliwe jest przypisanie odpowiedzialności karnej za czyn kwalifikowany z tego przepisu za zachowanie w postaci przyjęcia przez prezesa zarządu spółki z o.o. faktur VAT wystawionych na rzecz reprezentowanej przez siebie spółki przez osoby uprawnione do wystawienia tych dokumentów w sytuacji, w której zgodnie z tym przepisem odpowiedzialności karnej podlega wyłącznie funkcjonariusz publiczny lub inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu, która poświadcza w nim nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne,

2.  art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 585 § 1 k.s.h. poprzez niezastosowanie tego przepisu jako w względniejszego wobec kwalifikacji prawnej przyjętej z art. 296 § 2 i 296 § 3 k.k.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego J. B. (1) adw. R. B.

1.  obraza przepisów postępowania mogąca mieć wpływ na jego treść, a to art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez błędną, przeprowadzoną bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, a w konsekwencji prowadzącą do uznania oskarżonego za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że:

-

oskarżony J. B. (1) nie wykonywał żadnych usług, a wystawiał faktu­ry na wykonane prace, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodo­wy potwierdza, że usługi te zostały wykonane, a w tym zakresie nie było prowa­dzone żadne kontrolne postępowanie,

-

oskarżony J. B. (1) pobierał pieniądze od firmy (...), które następnie zwracał, po potrąceniu sobie prowizji, podczas gdy taka sytuacja nie miała miejsca,

3.  obraza przepisów prawa materialnego mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia a w szczególności art. 53 § 2 k.k. polegająca na przyjęciu, iż w za­kresie pkt VIII części dyspozytywnej wyroku Sądu I instancji - nie ma podstaw do zastosowania wobec oskarżonego J. B. (1) dobrodziejstwa warunko­wego zawieszenia wykonania kary, podczas gdy zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy oraz właściwości i warunki osobiste sprawcy w powiązaniu z powyższymi przepisami, przy zastosowaniu przepisów ustawy obowiązującej w czasie popełnienia przestępstwa prowadzą do odmiennego wniosku;

4.  rażąca niewspółmierność wymierzonej skazanemu J. B. (1) kary przy niedostosowaniu jej do celów wychowawczych i zapobiegawczych, nie uwzględnieniu okoliczności sprawy, co skutkowało orzeczeniem kary pozba­wienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Zarzuty apelacji obrońcy J. B. (1) adwokata M. K. (2)

Obraza przepisów postępowania , która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia:

1. art. 410 k.p.k. poprzez przeprowadzenie postępowania jurysdykcyjnego i wydanie wyroku w sprawie, mimo że część materiału dowodowego jest nieczytelna, niekompletna lub sporządzona w języku obcym i nie mogła stanowić przedmiotu rozważań Sądu Okręgowego, a który to materiał mógł mieć istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż mógł potwierdzać linię obrony oskarżonego J. B. (1) w zakresie wykonywania usług o charakterze niematerialnym, natomiast Sąd Okręgowy mimo to częściowo ujawnił ten materiał dowodowy opierając na nim swoje rozstrzygnięcie, w pozostałym zaś całkowicie pominął i nie uwzględnił go przy wyrokowaniu,

2.  art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej zamiast swobodnej oceny dowodów w zakresie dotyczącym tzw. wątku (...), wbrew zasadom logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego, czego skutkiem było dokonanie nieprawidłowego wnioskowania rzutującego na poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne dotyczące relacji spółki (...) z J. B. (1) oraz jego podwykonawcami,

3.  art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie i zaniechanie oceny wyjaśnień oskarżonego J. B. (1) złożonych na rozprawie w dniu 18.12.2015 r. oraz zaniechanie rozważenia ich w oparciu o pozostały materiał dowodowy, ograniczając się wyłącznie do przyjęcia wyjaśnień złożonych przez tego oskarżonego w toku postępowania przygotowawczego oraz analizy przepływów finansowych i zeznań wybranych świadków, uznając a priori za prawdziwą wersję śledczą o niewykonywaniu usług o charakterze materialnym,

4.  art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez brak wskazania w treści uzasadnienia, na jakich dowodach Sąd Okręgowy oparł poczynione przez siebie ustalenia faktyczne,

5.  art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. poprzez brak ustalenia wartości efektów wykonanych prac przez J. B. (1) dla spółki (...), o których to efektach Sąd Okręgowy powziął wiedzę w toku postępowania,

6.  art. 410 k.p.k. poprzez brak dokonania oceny i oparcia rozstrzygnięcia o zeznania świadków istotnych w kontekście zarzutów stawianych J. B. (3) wieżowi: W. F. (t. 56, k. 11.069v-11.070v), J. N. (t. 18, k. 3666- 3667, t. 56, k. 11.070v-l 1.071) i B. N. (t. 18, k. 3674-3675, t. 15, k. 3050, t. 56, k. 11.071v-11.072v).

7.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, to jest poprzez przyjęcie, że:

w postaci przyjęcia, iż J. B. (1) nie wykonywał na rzecz (...) sp. z o.o. usług niematerialnych w sytuacji, w której materiał dowodowy wskazuje, że usługi te były wykonywane,

zachowania podjęte przez oskarżonego stanowiły współdziałanie przestępcze z A. D..

8.  rażąca niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu J. B. (1), podczas gdy powinna ona być niższa i z warunkowym zawieszeniem biorąc pod uwagę, iż:

A. D. (1) oskarżony o sprzeniewierzenie kwoty około 3 milionów złotych otrzymał karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem, a J. B. był oskarżony o podobny czyn opiewający na około 1 milion zł;

uprzednia karalność J. B. (1) nie uzasadnia aż tak surowej kary z uwagi na bardzo długi okres jaki upłynął od dat czynów za które J. B. (1) został uprzednio prawomocnie skazany.

Zarzuty apelacji oskarżonego S. K.

1.  Obraza przepisów prawa materialnego art. 18§3 k.k. w zw. z art. 296§1 i 2k.k. w zb. z art.271§1 k.k. w zb. z art. 299§1 i 5 k.k. w zw. z art.12 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. poprzez zastosowanie i nieuprawnioną kwalifikację przypisanego oskarżonemu S. K. czynu mającego polegać na zamierzonym zachowaniu mającym na celu ułatwienie innej osobie popełnienie czynu zabronionego polegającego na nadużyciu zaufania przez osobę obowiązaną podstawie przepisu ustawy , decyzji właściwego organu lub umowy do zajmowania się sprawami majątkowymi osoby prawnej oraz przyjął środki płatnicze i podjął inne działania mające udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzeni ich przestępnego pochodzenia podczas gdy opis zarzucanego oskarżonemu czynu w sposób nie budzący wątpliwości eliminuje możliwość uznania , że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynów opisanych we wskazanych przepisach Kodeksu Karnego

2.  Obraza przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść wyroku,

– art.4 k.p.k. poprzez uwzględnienie wyłącznie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego uwzględniając bezpodstawnie powiązania oskarżonego z A. K. (1) jako działania wspólne i w warunkach porozumienia, pomijając okoliczności przeczące tym ustaleniom

- art.5§2 k.p.k. – poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego istniejących a niemożliwych do usunięcia nieusuwalnych wątpliwości w zakresie ustalenia charakteru czynności przypisanych oskarżonemu w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz warunków , na jakich A. K. (1) wykonywał za oskarżonego działania związane z realizacją zamówionych przez (...) sp. z o.o. usług

- art.7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez rażąco dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, dokonana z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego w szczególności w zakresie uznania zachowania oskarżonego za wyczerpujące znamiona 18§3 k.k. w zw. z art. 296§1 i 2k.k. w zb. z art.271§1 k.k. w zb. z art. 299§1 i 5 k.k. podczas, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje na popełnienie przez oskarżonego zarzucanego mu czynu w związku brakiem postaw do przyjęcia, że oskarżony swoim zachowaniem miał ułatwić cokolwiek prezesowi spółki C. M. sp. o.o. A. D. (1).

3. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający istotny wpływ na jego treść polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, podczas gdy nie znajduje to żadnego oparci w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, a w szczególności błędne przyjęcie, że oskarżony dopuścił się objętego aktem oskarżenia czynu poprzez ułatwienie prezesowi spółki (...) sp. z o.o. działań innych za nadużycie zaufania przez osobę obowiązaną na podstawie przepisu ustawy, decyzji właściwego organu lub umowy do zajmowania się sprawami majątkowymi osoby prawnej

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego P. W. (1)

1.

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i jako taki wpływający na jego treść a polegający na ustaleniu, że oskarżony P. W. (1) pośredniczył w uzgodnieniu treści i przekazywaniu oznaczonego co do tożsamości dokumentu w postaci faktury VAT z dnia 31 maja 2001 r. nr 5/05/2001 na kwotę netto 52.440 zł, brutto 63.976,80 zł wystawionego przez kontrahenta (...) Sp. z o.o., jednocześnie posiadając wiedzę, że dokument ten poświadcza nieprawdę, podczas gdy Oskarżony nie pośredniczył w jego przekazaniu, uzgodnieniu treści i nie miał wiedzy o tym czy poświadcza on okoliczności prawdziwe

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i jako taki wpływający na jego treść a polegający na ustaleniu, że oskarżony P. W. (1) pośredniczył w uzgodnieniu treści i przekazywaniu oznaczonego co do tożsamości dokumentu w postaci faktury VAT z dnia z dnia 31 maja 2001 r. nr 2/05/2001 na kwotę netto 140.000 zł, brutto 170.800 zł, wystawionego przez kontrahenta (...) Sp. z o.o., jednocześnie posiadając wiedzę, że dokument ten poświadcza nieprawdę, podczas gdy Oskarżony nie pośredniczył w jego przekazaniu, uzgodnieniu treści i nie miał wiedzy o tym czy poświadcza on okoliczności prawdziwe

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i jako taki wpływający na jego treść a polegający na ustaleniu, że oskarżony P. W. (1) pośredniczył w uzgodnieniu treści i przekazywaniu oznaczonego co do tożsamości dokumentu w postaci faktury VAT z dnia z dnia 29 czerwca 2001 r. nr 2/06/2001 na kwotę netto 7.894,45 zł, brutto 9.631,23 zł, wystawionego przez kontrahenta (...) Sp. z o.o., jednocześnie posiadając wiedzę, że dokument ten poświadcza nieprawdę, podczas gdy Oskarżony nie pośredniczył w jego przekazaniu, uzgodnieniu treści i nie miał wiedzy o tym czy poświadcza on okoliczności prawdziwe

4.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i jako taki wpływający na jego treść a polegający na ustaleniu, że oskarżony P. W. (1) pośredniczył w uzgodnieniu treści i przekazywaniu oznaczonego co do tożsamości dokumentu w postaci faktury VAT z dnia 30 czerwca 2001 r. nr 3/06/2001 na kwotę netto 20.000 zł, brutto 24.400 zł, wystawionego przez kontrahenta (...) Sp. z o.o., jednocześnie posiadając wiedzę, że dokument ten poświadcza nieprawdę, podczas gdy Oskarżony nie pośredniczył w jego przekazaniu, uzgodnieniu treści i nie miał wiedzy o tym czy poświadcza on okoliczności prawdziwe

5.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i jako taki wpływający na jego treść a polegający na ustaleniu, że oskarżony P. W. (1) pośredniczył w uzgodnieniu treści i przekazywaniu oznaczonego co do tożsamości dokumentu w postaci faktury VAT z dnia 30 czerwca 2001 r. nr 4/06/2001 na kwotę netto 95.000 zł, brutto 115.900 zł, wystawionego przez kontrahenta (...) Sp. z o.o., jednocześnie posiadając wiedzę, że dokument ten poświadcza nieprawdę, podczas gdy Oskarżony nie pośredniczył w jego przekazaniu, uzgodnieniu treści i nie miał wiedzy o tym czy poświadcza on okoliczności prawdziwe

6.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i jako taki wpływający na jego treść a polegający na ustaleniu, że oskarżony P. W. (1) pośredniczył w uzgodnieniu treści i przekazywaniu oznaczonego co do tożsamości dokumentu w postaci faktury VAT z dnia 20 lipca 2001 r. nr 1/07/2001 na kwotę netto 20.000 zł, brutto 24.400 zł, wystawionego przez kontrahenta (...) Sp. z o.o., jednocześnie posiadając wiedzę, że dokument ten poświadcza nieprawdę, podczas gdy Oskarżony nie pośredniczył w jego przekazaniu, uzgodnieniu treści i nie miał wiedzy o tym czy poświadcza on okoliczności prawdziwe

7.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i jako taki wpływający na jego treść a polegający na ustaleniu, że oskarżony P. W. (1) pośredniczył w uzgodnieniu treści i przekazywaniu oznaczonego co do tożsamości dokumentu w postaci faktury VAT z dnia 26 lipca 2001 r. nr 2/07/2001 na kwotę netto 60.894,45 zł, brutto 74.291,23 zł, wystawionego przez kontrahenta C.

uzgodnieniu treści i nie miał wiedzy o tym czy poświadcza on okoliczności prawdziwe

8.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i jako taki wpływający na jego treść a polegający na ustaleniu, że oskarżony P. W. (1) pośredniczył w uzgodnieniu treści i przekazywaniu oznaczonego co do tożsamości dokumentu w postaci faktury VAT z dnia 30 czerwca 2001 r. nr 3/06/2001 na kwotę netto 20.000 zł, brutto 24.400 zł, wystawionego przez kontrahenta (...) Sp. z o.o., jednocześnie posiadając wiedzę, że dokument ten poświadcza nieprawdę, podczas gdy Oskarżony nie pośredniczył w jego przekazaniu, uzgodnieniu treści i nie miał wiedzy o tym czy poświadcza on okoliczności prawdziwe

9.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i jako taki wpływający na jego treść a polegający na ustaleniu, że oskarżony P. W. (1) pośredniczył w uzgodnieniu treści i przekazywaniu oznaczonego co do tożsamości dokumentu w postaci faktury VAT z dnia 30 czerwca 2001 r. nr 4/06/2001 na kwotę netto 95.000 zł, brutto 115.900 zł, wystawionego przez kontrahenta (...) Sp. z o.o., jednocześnie posiadając wiedzę, że dokument ten poświadcza nieprawdę, podczas gdy Oskarżony nie pośredniczył w jego przekazaniu, uzgodnieniu treści i nie miał wiedzy o tym czy poświadcza on okoliczności prawdziwe

10.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i jako taki wpływający na jego treść a polegający na ustaleniu, że oskarżony P. W. (1) pośredniczył w uzgodnieniu treści i przekazywaniu oznaczonego co do tożsamości dokumentu w postaci faktury VAT z dnia 20 lipca 2001 r. nr 1/07/2001 na kwotę netto 20.000 zł, brutto 24.400 zł, wystawionego przez kontrahenta (...) Sp. z o.o., jednocześnie posiadając wiedzę, że dokument ten poświadcza nieprawdę, podczas gdy Oskarżony nie pośredniczył w jego przekazaniu, uzgodnieniu treści i nie miał wiedzy o tym czy poświadcza on okoliczności prawdziwe

11.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i jako taki wpływający na jego treść a polegający na ustaleniu, że oskarżony P. W. (1) pośredniczył w uzgodnieniu treści i przekazywaniu oznaczonego co do tożsamości dokumentu w postaci faktury VAT z dnia 26 lipca 2001 r. nr 2/07/2001 na kwotę netto 60.894,45 zł, brutto 74.291,23 zł, wystawionego przez kontrahenta (...) Sp. z o.o., jednocześnie posiadając wiedzę, że dokument ten poświadcza nieprawdę, podczas gdy Oskarżony nie pośredniczył w jego przekazaniu, uzgodnieniu treści i nie miał wiedzy o tym czy poświadcza on okoliczności prawdziwe

12.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i jako taki wpływający na jego treść a polegający na ustaleniu, że oskarżony P. W. (1) pośredniczył w uzgodnieniu treści i przekazywaniu oznaczonego co do tożsamości dokumentu w postaci faktury VAT z dnia 06 września 2001 r. nr (...) na kwotę netto 90.000 zł, brutto 109.800 zł, wystawionego przez kontrahenta (...) Sp. z o.o., jednocześnie posiadając wiedzę, że dokument ten poświadcza nieprawdę, podczas gdy Oskarżony nie pośredniczył w jego przekazaniu, uzgodnieniu treści i nie miał wiedzy o tym czy poświadcza on okoliczności prawdziwe

13.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i jako taki wpływający na jego treść a polegający na ustaleniu, że oskarżony P. W. (1) pośredniczył w uzgodnieniu treści i przekazywaniu oznaczonego co do tożsamości dokumentu w postaci faktury VAT z dnia 06 września 2001 r. nr (...) na kwotę netto 34.000 zł, brutto 41.480 zł, wystawionego przez kontrahenta (...) Sp. z o.o., jednocześnie posiadając wiedzę, że dokument ten poświadcza nieprawdę, podczas gdy Oskarżony nie pośredniczył w jego przekazaniu, uzgodnieniu treści i nie miał wiedzy o tym czy poświadcza on okoliczności prawdziwe,

14.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i jako taki wpływający na jego treść a polegający na ustaleniu, że oskarżony P. W. (1) pośredniczył w uzgodnieniu treści i przekazywaniu oznaczonego co do tożsamości dokumentu w postaci faktury VAT z dnia 22 października 2001 r. nr (...) na kwotę netto 20.000 zł, brutto 24.400 zł, wystawionego przez kontrahenta (...) Sp. z o.o., jednocześnie posiadając wiedzę, że dokument ten poświadcza nieprawdę, podczas gdy Oskarżony nie pośredniczył w jego przekazaniu, uzgodnieniu treści i nie miał wiedzy o tym czy poświadcza on okoliczności prawdziwe

15.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i jako taki wpływający na jego treść a polegający na ustaleniu, że oskarżony P. W. (1) pośredniczył w uzgodnieniu treści i przekazywaniu oznaczonego co do tożsamości dokumentu w postaci faktury VAT z dnia 24 października 2001 r. nr (...) na kwotę netto 11.700 zł, brutto 14.274 zł, wystawionego przez kontrahenta (...) Sp. z o.o., jednocześnie posiadając wiedzę, że dokument ten poświadcza nieprawdę, podczas gdy Oskarżony nie pośredniczył w jego przekazaniu, uzgodnieniu treści i nie miał wiedzy o tym czy poświadcza on okoliczności prawdziwe

16.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i jako taki wpływający na jego treść a polegający na ustaleniu, że oskarżony P. W. (1) pośredniczył w uzgodnieniu treści i przekazywaniu oznaczonego co do tożsamości dokumentu w postaci faktury VAT z dnia 25 października 2001 r. nr (...) na kwotę netto 20.300 zł, brutto 24.766 zł, wystawionego przez kontrahenta (...) Sp. z o.o., jednocześnie posiadając wiedzę, że dokument ten poświadcza nieprawdę, podczas gdy Oskarżony nie pośredniczył w jego przekazaniu, uzgodnieniu treści i nie miał wiedzy o tym czy poświadcza on okoliczności prawdziwe

17.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i jako taki wpływający na jego treść a polegający na ustaleniu, że oskarżony P. W. (1) pośredniczył w uzgodnieniu treści i przekazywaniu oznaczonego co do tożsamości dokumentu w postaci faktury VAT z dnia 22 listopada 2001 r. nr (...) na kwotę netto 20.000 zł, brutto 24.400 zł, wystawionego przez kontrahenta (...) Sp. z o.o., jednocześnie posiadając wiedzę, że dokument ten poświadcza nieprawdę, podczas gdy Oskarżony nie pośredniczył w jego przekazaniu, uzgodnieniu treści i nie miał wiedzy o tym czy poświadcza on okoliczności prawdziwe.

naruszenie przepisów postępowania:

2.  art. 17 § 1 pkt. 9 kpk polegający na uznaniu oskarżonego P. W. (1) za winnego czynów nie mieszczących się w granicach historycznych aktu oskarżenia, co powoduje, że rozstrzygnięcie zawarte w wyroku dotyczy zdarzeń wykraczających poza treść zarzutu i zostało wydane w warunkach braku skargi uprawnionego oskarżyciela

3.  art. 93 § 1 KPK w zw. z art. 160 § 1 KPK i następnych w zw. z art. 165 § 1 KPK w zw. z art 9 § 2 KPK w zw. z art. 366 § 1 KPK polegające na nierozpoznaniu wniosku obrońcy P. W. (1) o odtworzenie zaginionych i zniszczonych akt z dnia 10 września 2014r. mimo tego, że odtworzenie ich było niezbędne dla prawidłowego prowadzenia postępowania, dotyczy dokumentów istotnych dla sprawy, a zaistniały stan sprawy prowadzi do tego, że zaskarżone orzeczenie wymyka się kontroli instancyjnej.

4.  art. 93 § 1 KPK w zw. z art. 160 § 1 KPK i następnych w zw. z art. 165 § 1 KPK w zw. z art 9 § 1 KPK w zw. z art. 366 § 1 KPK w zw. z art. 397 § 1-3 KPK polegające na ich niezastosowaniu do braków w aktach postępowania w postaci niezalegania w nich określonych dokumentów, zgromadzonych w postępowaniu przygotowawczym w postaci faktur sygnalizowanego przez Sąd na rozprawie w dniu 29 marca 2016r. mimo tego, że właściwym trybem dla sanowania tych braków jest postępowanie w przedmiocie odtworzenia zaginionych akt a zobowiązanie prokuratora w trybie art 397 KPK jest nieprawidłowe bowiem przepis ten dotyczy merytorycznych braków postępowania przygotowawczego a nie utraty istniejących uprzednio dowodów, co łącznie powoduje, że zaskarżony wyrok wymyka się kontroli instancyjnej

5.  art 7 i 410 KPK polegającego na przekroczeniu zasad swobodnej oceny dowodów w stosunku do wyjaśnień J. B. (1) z dnia 10 października 2005r. i uznaniu go za dowód pełnowartościowy mimo tego, że jego właściwa ocena uwzględniająca wszystkie okoliczności towarzyszące jego utrwalaniu i gromadzeniu oraz treść całości wyjaśnień tego oskarżonego, odniesiona do podstawowych wyrażanych w orzecznictwie i doktrynie kryteriów oceny dowodu z pomówienia, prowadzi do wniosku o jego niewiarygodności i wskazuje, że przeciwna ocena przedstawiona przez Sąd ma charakter dowolny.

Naruszenie prawa materialnego polegające na:

6.  niewłaściwym zastosowaniu w stosunku do oskarżonego art. 20 i 21 § 1 KK w zw. z art. 296 § 2 KK polegające na zawarciu w opisie prawnym czynu zarzuconemu oskarżonemu ostatniego ze wskazanych przepisów mimo tego, że w sprawie, niezależnie od wyżej przywołanych i dalej idących zarzutów, nie ustalono a nawet zaprzeczono by Oskarżony obejmował swoją świadomością pomaganie do popełnienia przestępstwa dokonanego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

7.  bezpodstawnym zastosowaniu dla związania opisu prawnego czynu zarzuconego oskarżonemu art 12 KK mimo tego, że:

- w sprawie nie poczyniono niezbędnych ustaleń dla zastosowania tego przepisu,

- nie wyrażono wprost w stosunku do P. W. (1) poglądów o istnieniu zamiaru w zakresie warunkowanym tym przepisem

- przyjęcie, iż wszystkie siedemnaście lub więcej zachowań zarzucone oskarżonemu były podejmowane w warunkach z góry powziętego zamiaru jest nieuprawnione i nie wynika z jakiegokolwiek dowodu

co łącznie uniemożliwia zastosowanie w stosunku do tego Oskarżonego art. 12 KK ostatecznie skutkując nieprzekroczeniem granicy karalności przestępstwa z art. 296 § 1 KK w postaci pomocy do wyrządzenia szkody w znacznych rozmiarach.

Zarzuty apelacji Prokuratury Regionalnej w G.

1.  obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, in concreto\

a/ art. 413 § 1 pkt 5 kpk, przez pominięcie rozstrzygnięcia Sądu, w odniesieniu do czynów zarzucanych A. D. (1) w zarzucie I aktu oskarżenia, w punktach: 1.1, 1.2, 1.3, 1.10, 1.13,1.16, 1.20 i 1.22,

b/ art. 410 kpk, przez oparcie podstawy wyroku jedynie na części okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, co doprowadziło do nieuznania A. D. (1) za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach: 1.1,1.2, 1.3, 1.10, 1.13, 1.16, 1.20 i 1.22 aktu oskarżenia,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku, polegający na niesłusznym uznaniu, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do uznania oskarżonego A. D. (1) za winnego popełnienia przestępstw zarzucanych mu w punktach: LI, 1.2, 1.3, 1.10, 1.13, 1.16, 1.20 i 1.22 aktu oskarżenia, z powodu nieuzasadnionego oparcia procesu dowodzenia, a w konsekwencji treści wyroku, na nadmiernie wyeksponowanych wyjaśnieniach oskarżonego i zeznaniach świadków zainteresowanych korzystnym dla oskarżonego rozstrzygnięciem, w tym przede wszystkim współoskarżonego T. K. (będącego świadkiem w niniejszej sprawie) oraz oskarżonych, bądź skazanych w innych postępowaniach związanych ze sprawą Wydawnictwa (...): J. B. (2), M. B., A. M. i S. D. oraz świadków — znajomych A. D. (1) — i współdziałających z nim w różnych „projektach biznesowych”, takich, jak między innymi: T. M., M. M. (1), J. P. (2), L. S. (1), M. T., R. O., K. R. (2), A. W., A. K. (2), K. K. (1), przy jednoczesnym zmarginalizowaniu zeznań świadków obciążających oskarżonego, w zakresie tych przestępstw, w tym między innymi: K. P., Z. B., T. W., J. A., K. M., P. L., R. R. — A. (d. T.); prawidłowa ocena materiału dowodowego oraz wynikające z niej ustalenia faktyczne, w ocenie oskarżenia jednoznacznie wskazują, iż sprawstwo A. D. (1) w zakresie wszystkich przestępstw wskazanych w zarzucie I aktu oskarżenia, w tym również wymienionych w punktach: 1.1,1.2,1.3,1.10,1.13,1.16,1.20 i 1.22, zostało w należyty sposób udowodnione, co zgodnie z dyrektywą wyrażoną w art. 2 § 2 kpk, bezwzględnie powinno skutkować wydaniem wyroku skazującego, również w tym zakresie.

Apelacja prokuratury Okręgowej w Katowicach

A)  w stosunku do A. D. (1):

1)  rażąca niewspółmierność wymierzonych mu kar jednostkowych oraz kary łącznej pozbawienia wolności, wynikającą z: - niedostatecznego i niepełnego uwzględnienia:

a)  przy kształtowaniu wymiaru kar jednostkowych pozbawienia wolności - bardzo wysokiego stopnia zawinienia podsądnego, w tym jego wiodącej roli przy popełnieniu poszczególnych przestępstw oraz bardzo wysokiego stopnia ich społecznej szkodliwości, odzwierciedlonej m.in. rozmiarem wyrządzonej przez niego szkody w mieniu pokrzywdzonej spółki,

b)  przy kształtowaniu wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności - istotnego odstępu czasowego pomiędzy datami popełnienia przypisanych mu przestępstw, sprzeciwiającego się przy oznaczaniu wymiaru tej kary zastosowaniu zasady pełnej absorpcji,

- niesłusznego orzeczenia wobec podsądnego kary pozbawienia wolności z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia jej wykonania, podczas gdy dyrektywy sprawiedliwościowe, przewidziane w art. 53 kk, przemawiały za potrzebą wymierzenia temu oskarżonemu kary bez warunkowego zawieszenia jej wykonania,

a nadto alternatywnie:

2)  niesłuszne zaniechanie zobowiązania podsądnego, pomimo wymierzenia mu kary łącznej pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, do naprawienia tytułem środka probacyjnego szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zobligowanie go do zwrócenia pokrzywdzonej spółce, w zakreślonym terminie, sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości tejże szkody,

jak również:

iż opisane w nim przepadki przedmiotów orzekane są wobec podsądnego A. D. (1) za czyn przypisany mu w punkcie I tegoż wyroku,

1)  rażącą niewspółmierność wymierzonej mu kary:

-

w zakresie kar jednostkowych oraz kary łącznej pozbawienia wolności, wynikającą z niedostatecznego i niepełnego uwzględnienia:

a)  przy kształtowaniu wymiaru kar jednostkowych pozbawienia wolności - wysokiego stopnia zawinienia podsądnego, w tym jego nader istotnej roli przy popełnieniu poszczególnych przestępstw oraz bardzo wysokiego stopnia ich społecznej szkodliwości, odzwierciedlonej m.in. rozmiarem wyrządzonej przy jego pomocy szkody w mieniu pokrzywdzonej spółki,

b)  przy kształtowaniu wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności - istotnego odstępu czasowego pomiędzy datami popełnienia przypisanych mu przestępstw, sprzeciwiającego się przy oznaczaniu wymiaru tej kary zastosowaniu zasady absorpcji,

-

a nadto wynikającą z niesłusznego zaniechania orzeczenia wobec niego z mocy art. 45§ 1 kk, w brzmieniu obowiązującym od dnia 4.02.2001 roku do dnia 1.07.2003 roku, przepadku równowartości korzyści majątkowej, uzyskanej przez tego oskarżonego z popełnienia przypisanego mu przestępstwa z art. 299§1 w zw. z §5 kk, popełnionego w roku 2001, oszacowanej przez samego podsądnego na poziomie 10% przekazywanych zwrotnie A. D. (1) sum z podanego procederu,

2)  obrazę prawa materialnego, a to art. 299§7 kk, przez nieorzeczenie równowartości korzyści majątkowej uzyskanej przez tego oskarżonego z popełnienia przypisanego mu przestępstwa z art. 299§1 w zw. z §5 kk, popełnionego w roku 2003, oszacowanej przez samego podsądnego na poziomie 10% przekazywanych zwrotnie A. D. (1) sum z podanego procederu,

B)  w stosunku do S. K.:

obrazę prawa materialnego, a to art. 299§7 kk, przez nie orzeczenie równowartości korzyści majątkowej uzyskanej przez tego oskarżonego z popełnienia przypisanego mu przestępstwa z art. 299§1 w zw. z §5 kk, oszacowanej przez samego podsądnego w wysokości co najmniej 3.000 zł, jakie miał on otrzymać od A. K. (1) za uczestniczenie w przypisanym mu procederze,

a ponadto:

C)  w stosunku do wszystkich wymienionych wyżej oskarżonych, tj. A. D. (1), J. B. (1), J. R. i S. K.:

-

obrazę prawa materialnego, a to art. 11 §3 kk, polegającą na zaniechaniu przywołania tego przepisu w podstawach prawnych kar wymierzanych tych podsądnym za przypisane im czyny, podlegające kumulatywnej kwalifikacji prawnej, odpowiednio w punktach: I i II oraz VI i VII a także X oraz XIV dyspozytywnej części wyroku, jak również obrazę art. 41 §1 kk poprzez zaniechania wskazania w punkcie XX tegoż wyroku, w związku z którymi konkretnie przypisanymi im przestępstwami orzeczono wobec wymienionych odnośne środki karne zakazu zajmowania stanowisk,

a także:

D)  w odniesieniu do oskarżonych J. R. i S. K.:

-

obrazę prawa materialnego poprzez przyjęcie za prawną podstawę orzeczonych wobec nich kar grzywny przepisu art. 309 kk, podczas gdy z uwagi na nieskorzystanie z przewidzianej w tej normie możliwości przyjęcia, przy kształtowaniu wymiaru tej kary liczby stawek dziennych powyżej górnej granicy wynikającej z art. 33 §1 kk, kary te należało orzec na mocy art. 33 § 1 - 3 kk,

jak też:

A)  wobec oskarżonych A. D. (1) i J. B. (1) :

-

obrazę prawa materialnego poprzez przyjęcie jako prawnej podstawy orzeczonych wobec nich kar łącznych grzywny w punktach III i VIII dyspozytywnej części wyroku także art. 86§2b kk, podczas gdy uwzględnienie zasady wynikającej z art. 4§ 1 kk nie pozwalało na zastosowanie tej normy, albowiem stan prawny obowiązujący do dnia jej wprowadzenia do Kodeksu karnego, tj. przed 8 czerwca 2010 roku, był dla oskarżonych względniejszy, bowiem umożliwiał wymierzenie takiej kary w maksymalnej liczbie 3000 stawek dziennych.

Zarzuty apelacji kuratora ustanowionego dla oskarżyciela posiłkowego spółki (...)

Zarzut rażącej niewspółmierność wymierzonych oskarżonemu A. D. (1) kar jednostkowych i kary łącznej.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Apelacja obrońcy A. D. (1)

Zarzut I.1 Nie jest zasadny zarzut dotyczący obrazy normy art.410 k.p.k. Przepis ten stanowi, że postawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Obrońca nie wskazał, jakie konkretnie okoliczności nie zostały uwzględnione, jako podstawa wydania wyroku. Z apelacji wynika jedynie formułowane na dużym poziomie ogólności twierdzenie, że zawarte w aktach sprawy nieczytelne teksty mogą dokumentować fakt wykonania usług o charakterze materialnym w celu potwierdzenia linii obrony A. D. (1). (str.17-21 apelacji).

Faktem jest, że w wyniku uwzględnienia wniosku obrońcy oskarżonego A. D. (1) Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia, przed którym toczyło się wówczas postępowanie, postanowieniem z dnia 26 września 2011 r. w sprawie VK 78/08 zwrócił sprawę prokuratorowi w celu uzupełnienia śledztwa (tom 44 k.8719 - 8724. Odnośne części zleconych czynności wskazano, że „szereg kart w sprawie będących prawdopodobnie kserokopiami dokumentów i faktur jest nieczytelnych”. Sąd ten stwierdził także, że „skoro dokumenty te prokurator zamieścił w aktach to znaczy, że jakąś wagę do niego przywiązywał”. Ponieważ nie uzyskano czytelnych wersji owego dołączonego materiału, to sam skarżący wskazał, że „oskarżyciel nie wnosił o ujawnienie tych dowodów” przy ponownym złożeniu aktu oskarżenia. (str. 20 apelacji).

Z uwagi na to, że dokumentów nie odnaleziono w czytelnej formie i nie wnioskowano w akcie oskarżenia o ich odczytanie, obrońca oskarżonego P. W. (1) ponowił wniosek o zwrot sprawy do prokuratury w celu uzupełnienia istotnych braków postępowania. Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 15 września 2014 r. oddalił wniosek uznając, że nie jest możliwe uzupełnienie postępowania we wnioskowanym zakresie (k.9589 tom 48). Także obrońca oskarżonego P. W. (1) dostrzega w ponowionym przed Sadem Apelacyjnym wniosku stwierdzone okoliczności, wnioskując o odtworzenie akt.

Z akt sprawy wynika sposób, że nieczytelne materiały przekazywane były z kolejnych postepowań zanim znalazły się w aktach niniejszej sprawy. (k.8790A notatka z dnia 22 lutego 2012 r.) jak i to, że w aktach sprawy, w których po raz pierwszy zostały dołączone także były nieczytelne (k.8794 -tom 45). Skarżący nie poważa tych ustaleń. Nie formułuje także żadnych konkretnych wniosków dotyczących okoliczności, które należało uwzględnić.

Zarzut I.2 Jedynie częściowo zasadny był zarzut przekroczenia granic oskarżenia.

Czyny zarzucane oskarżonemu pięcioma zarzutami połączone zostały w dwa czyny, co do których przyjęto kumulatywną kwalifikację, w dodatku w zw. z art. 12 k.k.

Czyn przypisany w punkcie II wyroku objął popełnione w okresie od 9 kwietnia 2003 r. do 3 listopada 2003 r. zdarzenia zarzucane w punkcie III kwalifikowane z art. 296§1 i 2 k.k. V z art. 299§1 i 5 k.k. w zw. z art.12 k.k. mieszczące się w tym okresie. Zarzut V dotyczył faktur opisanych w punkcie III.

Słusznie więc wszystkie zdarzenia objęte zostały zakwalifikowane w ramach kumulatywnej kwalifikacji. Brak było podstaw stwierdzenia wyjścia poza granice zarzutu.

Czyn przypisany w punkcie I wyroku objął popełnione w okresie od 31 lipca 2000 r. do 31 grudnia 2001 r. zdarzenia zarzucane w punkcie I, II i IV mieszczące się w tym okresie. W tym przypadku także zarzut IV dotyczył faktur opisanych w punkcie II. Natomiast działania objęte zarzutem I słusznie także objęto wspólnym czynem w ramach czynu ciągłego. Jego kwalifikacja prawna obejmuje natomiast zawartość kryminalną całego czynu, dotyczącego zdarzeń popełnionych w ramach tego samego procederu w tym samym czasie, przy zastosowaniu tego samego sposobu działania, ze z góry powziętym zamiarem.

W tym zakresie natomiast Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w punkcie I w stosunku do oskarżonego A. D. (1) w ten sposób, że z opisu czynu przypisanego w punkcie I, w zakresie działań dotyczących dokonanych przelewów: dwóch przelewów z dnia 8 sierpnia 2000 r. i 4 września 2000 r., 15 przelewów dokonanych w okresie od 10 października 2000 r. do 11 maja 20001 r., 20 przelewów dokonanych w okresie od 4 stycznia 2001 r. do 11 czerwca 2001 r. oraz dwóch przelewów z dnia 30 kwietnia 2001 r. i 7 maja 2001 r. - wyeliminował znamiona czynu określonego w art. 299§1 k.k. w postaci podejmowania przez oskarżonego czynności zmierzające do udaremnienia stwierdzenia przestępnego pochodzenia oraz miejsca przechowywania środków płatniczych a wypłacone pieniądze pochodziły z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego polegającego na nadużyciu zaufania przez A. D. (1).

Przyczyny tego rozstrzygnięcia zostały omówione przy odniesieniu się do zarzutu III 2 apelacji i apelacji uzupełniającej. Tym samym dalsze rozważania w tej mierze są bezprzedmiotowe, gdyż treść przypisanego czynu nie zawiera elementów nie objętych zarzutem w wyniku reformatoryjnego rozstrzygnięcia Sądu odwoławczego, z innej przyczyny.

Zarzut I 3

Niezasadny jest zarzutu dotyczącego obrazy art.397§4 k.p.k.

Faktem jest, że Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 29 marca 2016 r., na podstawie art.397§1 k.p.k. zobowiązał Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Katowicach do przedstawienia dowodów w postaci oryginałów 8 faktur wystawionych przez P.H.U. (...) na rzecz (...) Spółka z o.o., gdyż nie zostały dołączone do akt sprawy, mimo, że zostały okazane J. B. (1) w trakcie przesłuchania. (k.11007v - tom 55). Mimo przedłużenia prokuratorowi terminu do złożenia tych dokumentów, ostatecznie na rozprawie w dniu 31 sierpnia 2016 r. oświadczył on, że dokumenty te się nie odnalazły. (k.11397v tom 57).

Nieuprawnione jest natomiast oczekiwanie wywiedzenia z tego faktu eliminacji z opisu czynu okoliczności wynikających z treści tych faktur, jeśli się zważy, że w aktach sprawy w istocie znajdowały się kopie tych faktur poświadczone za zgodność przez Prezesa Zarządu A. D. (1) (k.5508-7717 tom 27). Dokumenty te Sąd Okręgowy uwzględnił przy dokonaniu ustaleń faktycznych w powiązaniu z ustalonym a niekwestionowanym faktem okazania ich J. B. (1) w czasie przesłuchania, który się wypowiedział co do ich znaczenia (k.7765-7766 tom 39). Stwierdził bowiem: „rozpoznaję okazane mi faktury, osobiście je wystawiłem i podpisałem. Faktury te są fikcyjne i wystawione zostały dla firmy (...) w celu wykazania fikcyjnych kosztów. Pieniądze przelane na konto firmy (...) z tytułu tych faktur po potrąceniu swojej prowizji osobiście przekazałem A. D. (1) zgodnie z wcześniej opisaną procedurą”. Nie sposób uznać, aby Sąd Okręgowy uchybił normie art. 397§4 k.p.k. Nie powziął wszak wątpliwości, które miałby rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego. Obiektywnie także wątpliwości te nie zaistniały. Ocenione w powiązaniu ze sobą dowody dały podstawę do dokonania ustaleń, które zostały dokonane.

Zarzut I 4.

Nie jest zasadny zarzut obrazy art.404§2 k.p.k. Procedując w sprawie w dniu 17 i 18 grudnia 2015 r. rozprawę odroczono do 13 stycznia 2016 r. W tym dniu jednak planowano video-konferencję, co wobec wcześniejszej rezerwacji Sali w Sądzie Apelacyjnym w Gdańsku, nie było możliwe. Rozprawa wyznaczona na dzień 4 marca 2016 r. także nie mogła się odbyć, z uwagi na fakt wykonywania w tym dniu przez świadka M. K. (3) obowiązków reprezentanta RP w Europejskim Komitecie Ekonomiczno-Społecznym w Brukseli (k.10997). Kolejna rozprawa, jak przyznaje skarżący, odbyła się w dniu 29 marca 2016 r. Na rozprawie w tym dniu wydano szereg postanowień dotyczących kwestii dowodowych, w tym wydano postanowienie na podstawie art.397 k.p.k., czyli kwestii szeroko podnoszonej w apelacji obrońcy, w zakresie zobowiązania prokuratora do dostarczenia oryginałów faktur, jawiącej się jako istotna, jeśli wziąć pod uwagę treść apelacji. Niezasadne więc w tym kontekście jest twierdzenie obrońcy, że był to termin „techniczny”. Kolejną rozprawę przeprowadzono w dniu 10 maja 2016 r.

Brak jest zatem podstaw do uznania niezgodności z przepisami art.404 k.p.k. działania Sądu Okręgowego. Tym bardziej, że rozpoznanie tak sformułowanego zarzutu – obrazy prawa procesowego - musi być rozpatrywane w powiązaniu z art.438pkt 2 k.p.k., który wymaga, aby miało ono wpływ na treść wyroku, na co okoliczności w żadnej mierze nie wskazują, jak zresztą i sam skarżący.

Zarzut I 5

Niezasadnie przypisuje skarżący Sądowi orzekającemu dowolność oceny dowodów, zarzucając uchybienie zasadom logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez odniesienie się przy ocenie relacji spółki (...) z podmiotami związanymi z J. B. (2) do relacji tej spółki z podmiotami z rynku (...). Przeciwnie wręcz, dokonana przez sąd analiza nie abstrahuje w sposób sztuczny od pełnego kontekstu dowodowego i sytuacyjnego działania spółki (...), co zdaje się rekomendować skarżący. To właśnie postulowana przez skarżącego ocena stałaby w sprzeczności z dyrektywami oceny dowodów, w szczególności zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Odniesienie się do relacji spółki (...) z podmiotami z rynku (...): K., J., (...), (...) czy (...), pozwoliło w sposób logiczny i zgodny z zasadami doświadczenia dokonać analizy całokształtu inkryminowanej działalności. „Znajomość okoliczności dotyczących tej „współpracy” umożliwiła Sądowi orzekającemu w niniejszej sprawie szerszą ocenę zachowań osób zarządzających spółką (...) i uzupełnienie argumentacji o kolejną poszlakę wskazującą na przestępcze działania wymienionych” (uzasadnienie str.150).

Z logicznych i przekonujących wywodów uzasadnienia sądu I instancji wynikają powiązania koincydentalne, jak i wskazujące na ten sam modus operandi w zakresie obu obszarów działania A. D. (1) i związanych z nim osób, w tym J. B. (2) i J. B. (4).

Z ustaleń tego Sądu, po szczegółowym opisaniu mechanizmu wystawiana faktur przez podmioty reprezentowane przez J. B. (2) wynika, że: „Równolegle A. D. (1), za pośrednictwem swego współpracownika P. W. (1) nawiązał kontakt z J. B. (1). Ten zaproponował A. D. (1) mechanizm analogiczny do tego, który funkcjonował przy współpracy z J. B. (2). J. B. (1) zadeklarował, że dysponuje grupą podmiotów, która będzie w stanie wygenerować na rzecz C. M. faktury potwierdzające wykonanie usług, które w rzeczywistości nie miały miejsca. Treść tych faktur kosztowych miała być uzgadniana, podstawą ich wystawienia miały być fikcyjne zlecenia na wykonanie usług niematerialnych. Pieniądze, po ich przelaniu przez C. M. miały być transferowane między rachunkami kilku podmiotów, a ostatecznie wypłacone w gotówce i przekazane zwrotnie A. D. (1) po dokonaniu potrąceń z tytułu prowizji, którą strony ustaliły na 10 %.

Powyższe porozumienie A. D. (1) i J. B. (1) obudowali umową zlecenia z dnia 01 października 2000 r., która stanowiła kalkę umowy zlecenia z dnia 02 marca 2000 r. podpisanej przez A. D. (1) i J. B. (2). Obaj mężczyźni pozostawali w stałym kontakcie gdy chodzi o fabrykowanie fałszywej dokumentacji, w szczególności zaś ustalenia dotyczące tytułów faktur i kwot, na które miały być one wystawiane.

Analogiczne umowy A. D. (1) zawarł ze spółką (...) w dniu 01 maja 2001 r. oraz z PHU (...) w dniu 01 sierpnia 2001 r. Wszystkie one miały fikcyjny charakter, a celem ich zawarcia było stworzenie dokumentacji dla potwierdzenia tych nieprawdziwych zdarzeń gospodarczych. Gdy chodzi o kontakty z tymi podmiotami to były one koordynowane przez J. B. (1) i P. W. (1). Ten ostatni w czasie spotkań z J. R. i A. K. (1) przekazywał im informacje dotyczące treści faktur, a następnie odbierał te i inne dokumenty celem ich przewiezienia do W. i dostarczenia A. D. (1)”. (uzasadnienie str. 34-35).

Skarżący zatem niezasadnie kwestionuje powiazania dowodów użytych na poparcie obu obszarów działań A. D. (1), jak też nieskutecznie, bo nie wskazuje w sposób rzeczowy i logiczny faktów, które podważyłyby trafnie przez Sąd I instancji wykazane powiązania.

Zarzut I 6.

Nie sposób także podzielić zarzutu wyciągnięcia błędnych i wykluczających się wniosków Sądu I instancji z oceny materiału dowodowego w zakresie wątku (...), oceny współpracy spółki (...) z podmiotami związanymi z J. B. (2). Bez potrzeby powtarzania obszernej i przekonującej w tym zakresie oceny dowodów przedstawionej na stronach 139-152 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, którą Sąd Apelacyjny w całości podziela. Wynika z nich, że podmioty określane przez skarżącego podwykonawcami nie potwierdziły, aby do takich zdarzeń w ogóle doszło, jak też nie znały spółki, dla której miałyby świadczyć usługi, jak też wykluczyły w ogóle możliwości wykonywania usług wskazywanych przez A. D. (1). Przytoczenia jedynie wymaga dokonana przez Sąd Okręgowy ocena wyjaśnienia i zeznania (...) Wydawnictwa (...), którzy jako „domniemani podwykonawcy mieli realizować szereg usług niematerialnych zlecanych przez Biuro (...) s.c., a następnie J. C.. Do grupy tej należy zakwalifikować Z. B. (t. 1, k. 146-148, 156-157, 169-174, 182-186, t. 2, k. 209-213, t. 10, k. 1906-1910 akt o sygn. VIII K 150/13, t. 52, k. 10.452v-10.453v), J. A. (t. 2, k. 397, t. 15, k. 3070-3075 akt o sygn. VIII K 150/13, t. 52, k. 10.450-10451) i T. W. (t. 1, k. 161-162, 163, t. 2, k. 227-230, 236-238, 241, 248-252, t. 13, k. 2743-2748 akt o sygn. VIII K 150/13, t. 52, k. 10.451v-10.452v). Wszyscy ci świadkowie potwierdzili, iż co do zasady usługi zlecane Wydawnictwu przez J. B. (2) nie były w rzeczywistości wykonywane. Ustalenie Sądu w tym zakresie pokrywa się zresztą z ustaleniami Sądu Okręgowego w Gdańsku, który wydał prawomocny już wyrok w tym zakresie” (str. 144 uzasadnienia).

Podobnie, z drugiej strony, pracownicy spółki (...), nie potwierdzili takich działań przez podmioty określone jako związane z J. B. (2). Tak samo świadkowie reprezentujący podmioty, na rzecz których miały być wykonywane usługi, nie potwierdzili takich usług.

Zarzuty I 7 i 8.

Tak samo nietrafny jest zarzut obrazy normy art.7 k.p.k., nieprawidłowego wnioskowania rzutującego na poczynione przez Sąd I instancji ustalenia odnośnie relacji spółki (...) z J. B. (1) oraz jego podwykonawcami.

Bezzasadnie usiłuje podważyć skarżący ocenę dowodów dotyczących w tzw. wątku (...) relacji spółki (...) z J. B. (1) oraz jego „podwykonawcami”.

Z uznanych za wiarygodne wyjaśnień samego J. B. (1) przytoczonych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str.121 -125) wynika, że do jego kontaktu z (...) sp. z o.o. doszło za pośrednictwem jego kolegi, P. W. (1), który dowiedziawszy się, że J. B. (1) prowadzi firmę konsultingową, zaproponował mu współpracę z (...) sp. z o.o., który umówił ich . Na spotkaniu oskarżonego w cztery oczy z A. D. (1), pojawiła się propozycja, by firma (...) zaczęła wystawiać na (...) sp. z o.o. fikcyjne faktury kosztowe. Ustalono, że A. D. (1) przed wystawieniem faktury miał podawać J. B. (1) jej tytuł i kwotę, to on również prawdopodobnie przygotowywał umowy uzasadniające wystawienie faktury. Pieniądze przelane przez (...) sp. z o.o. na konto PHU (...) z tytułu wystawienia fikcyjnych faktur J. B. (1) miał bądź osobiście wypłacać z rachunku swojej firmy, bądź przelewać na konto firmy (...) (...) i po ich wypłaceniu przez A. K. (1) – odbierać je i osobiście przekazywać A. D. (1). Środki uzyskane z tytułu wystawienia dla (...) sp. z o.o. faktur kosztowych, po ich wypłaceniu ze swojego konta lub otrzymaniu od A. K. (1), przekazywał A. D. (1) osobiście, spotykając się z nim w cztery oczy w restauracji w K., po potrąceniu przysługującej mu prowizji, ustalonej z A. D. (1) na ok. 10%, w tym prowizja dla A. K. (1). Miejsce przekazania pieniędzy uzgadniał z A. D. (1) telefonicznie. Po jakimś okresie swojej współpracy z A. D. (1) skontaktował go również z J. R. i z A. K. (1) w celu nawiązania współpracy przez (...) sp. z o.o. z firmami należącymi do wskazanych osób. Po okazaniu J. B. (1) faktur VAT wystawionych przez PHU (...) dla (...) sp. z o.o. oskarżony rozpoznał okazane mu faktury jako osobiście przez niego wystawione i podpisane, o których wcześniej wyjaśniał. Oświadczył, że faktury te są fikcyjne i zostały wystawione dla (...) sp. z o.o. w celu wykazania fikcyjnych kosztów. Pieniądze przelane z tytułu okazanych faktur na konto PHU (...), po potrąceniu swojej prowizji, osobiście przekazał A. D. (1) w wyżej wskazany sposób. Część z przelanych środków (...) sp. z o.o. oskarżony mógł przelać na konto firmowe (...) A. K. (1), wówczas potrąciwszy prowizję, oddawał je A. D. (1) po wypłaceniu ich przez A. K. (1) i przekazaniu mu ich przez niego. Odnośnie okazanych mu faktur J. B. (1) wskazał dalej, że w celu zalegalizowania fikcyjnych faktur na potrzeby ewentualnych kontroli, po wcześniejszym uzgodnieniu z A. D. (1) mógł wykonać i przesłać do (...) sp. z o.o. jakieś opracowania czy materiały prasowe, jednak przekazane przez niego dokumenty nie były adekwatne do wartości usługi, widniejącej na przedmiotowych fakturach. Przesłane materiały zawierały informacje ogólnodostępne, których wartość J. B. (1) wyceniał na poziomie prowizji otrzymanych od A. D. (1). Oskarżony podniósł, że charakter jego współpracy z A. D. (1) był oczywisty – nawiązano ją w celu wystawiania fikcyjnych faktur kosztowych dla (...) sp. z o.o., A. D. (1) zainteresowany był jedynie nimi, nie zaś usługami, które miałyby być dla jego firmy wykonane. Świadczy o tym także fakt, że J. B. (1) nigdy nie spotkał się ze strony A. D. (1) z jakimikolwiek zastrzeżeniami co do wykonanych opracowań, które nie przedstawiały dla niego żadnej wartości

Wyjaśnił, że ani nie miał kontaktu z dziennikarzami prasy regionalnej, wśród których miał dystrybuować materiały prezentujące stanowisko Poczty Polskiej, ani nie pomógł firmie (...) sp. z o.o. zatrzymać negatywnych publikacji, które mogły zostać użyte w trakcie posiedzenia komisji jako ważny argument przeciwko propozycjom zgłaszanym przez Pocztę Polską. W zakresie dotyczącym Poczty Polskiej, reklamy alkoholu i tytoniu przygotowywał wycinki prasowe, które następnie fizycznie przekazywał do (...) sp. z o.o. lub bezpośrednio A. D. (1). Wyjaśnił, że nie przygotowywał wycinków ani żadnych opracowań czy innych usług w formie elektronicznej, ani nie przekazywał ich spółce (...) sp. z o.o. w takiej formie. Wskazał, że wartość przygotowanych wycinków prasowych nie znajdowała odzwierciedlenia w kwotach faktycznie widniejących na fakturach. Kwoty i tytuły faktur podawał oskarżonemu A. D. (1), który sam wiedział, w jakiej wysokości jest mu potrzebna faktura kosztowa. J. B. (1) podkreślił, że oprócz przygotowania wymienionych wycinków prasowych nie wykonywał żadnych innych usług na rzecz (...) sp. z o.o. .

Prawidłowo więc w oparciu o wyjaśnienia J. B. (1), wsparte wyjaśnieniami J. R. i A. K. (1) i częściowo S. K. oraz dokumentacją, ustalono relacje pomiędzy wskazanymi w zarzucie osobami i pomiotami. Przypomnieć trzeba, że analiza trzech rachunków bankowych firmy (...) obejmującej lata 2000-2001 i 2003, rachunków J. B. (1), A. B. i J. B. (5) wskazuje, iż podmiot PHU (...) nie prowadził praktycznie innej działalności. Pieniądze, które wpływały ze spółki (...), były niemal natychmiast wypłacane lub transferowane na inne rachunki, a saldo na rachunkach firmowych oscylowało blisko zera.

Skarżący pomija przy tym całkowicie że relacje J. B. (1) pokrywają się w zakresie fikcyjności współpracy gospodarczej z relacjami A. K. (1). Z relacji obu osób wynika, że jedyna współpraca pomiędzy tymi osobami dotyczyła współdziałania przestępnego i słusznie została przez Sąd zakwalifikowana z art.18 k.k. - w różnych formach zjawiskowych.

Sąd Okręgowy słusznie uznał relację A. K. (1), jako wspierającą kwestionowane przez autorów apelacji wyjaśnienia J. B. (1). W celu uzupełnienia tej argumentacji należało przytoczyć fragmenty tej relacji, gdzie A. K. (1) odniósł się do współpracy z spółką (...), stwierdzając: „pierwszy kontakt z tą firmą miałem na przełomie lutego i marca 2001 r., kiedy to J. B. (1) zwrócił się do mnie z prośbą o wystawienie faktury kosztowej na rzecz podanego przez niego podmiotu, którym była firma (...). Treść faktury oraz wartość faktury na kartce przyniósł mi J. B. (1), ustaliliśmy, że za wystawienie powyższej faktury otrzymam 2% wartości faktury netto. J. B. (1) stwierdził, że firma (...) potrzebuje faktury kosztowej. Ja wyraziłem na to zgodę i wystawiłem fakturę VAT jako firma PHU K (...) z P.. Faktura ta nie potwierdzała faktycznie wykonanych przeze mnie usług i miała charakter pozorny. (…) Wystawioną fakturę przekazałem J. B. (1), który po jakimś czasie zwrócił mi ją podpisaną przez firmę (...). Równocześnie poinformował mnie, że jeżeli firma (...) dokona przelewu na mój rachunek to mam te pieniądze wypłacić i zwrócić mu je po odliczeniu prowizji. Po otrzymaniu przelewu, wypłaciłem pieniądze i po potrąceniu prowizji przekazałem je J. B. (1), który jak twierdził zwraca te pieniądze firmie (...). (…) Przy wystawieniu przez firmę (...) pierwszej faktury J. B. (1) wyraźnie poinformował mnie, że firma (...) nie potrzebuje wykonywania na jej rzecz usług lecz faktur kosztowych. Wówczas stało się dla mnie jasne, że współpraca z firmą (...) ma mieć charakter fikcyjny tzn. faktury wystawiane na rzecz C. M. miały mieć charakter pozorny i stanowić dla niej uzyskanie fikcyjnych kosztów. Pozorny charakter współpracy z firmą (...) potwierdził również P. W. (1), a na moje pytanie, kto wystawi faktury kosztowe firmie (...) uzyskałem odpowiedź, że oni zajmą się znalezieniem kolejnej firmy. W związku z powyższym prowizja w zależności od potrzeb firmy (...) została ustalona na poziomie 2% do 3%.

O powyższych ustaleniach nie informowałem S. K.. W konsekwencji okazało się, że B. i W. nie załatwili firmy, która miałaby wystawić faktury kosztowe dla firmy (...) i warunkowo uzgodniliśmy, że moja firma PHU K (...) wystawi faktury kosztowe na rzecz firmy (...). Faktury takie wystawiłem na rzecz firmy (...) jako PHU K (...) i miały one charakter fikcyjny tzn. moja firma nie wykonała żadnych usług widniejących na tych fakturach. Zgodnie z ustaleniami tematy oraz kwoty widniejące na fakturach wystawianych przez firmą (...) dla C. M. były przekazywane za pośrednictwem J. B. (1), który jak twierdził ma je od P. W. (1) lub bezpośrednio przesłane faksem do firmy. Faktury te wystawiałem ja osobiście, podpisywał je S. K. i albo były przekazywane J. B. (1) lub wysyłane do siedziby firmy (...). Podpisane wracały do firmy (...). Usługi, jakie widniały na fakturach wystawionych przez firmę (...) dla C. M. nie były wykonywane i przedstawiały fikcję. Wskazywana fikcja miała być ukryta poprzez wysyłanie przez firmę (...) na adres firmy (...) otrzymanych wcześniej bezpośrednio od P. W. (1) lub pośrednio przez J. B. (1) opracowań na różnych nośnikach, które miały być rzekomo wykonane przez firmę (...). Na przykład otrzymałem od W. lub B. płytę CD, która miała zawierać treść wykonanej usługi na rzecz C. M. z poleceniem zapakowania jej w kopertę i wysłania na adres spółki (...). Odnośnie przepływu środków pomiędzy firmami (...)-POL wyjaśniam, że o dokonaniu przelewu ze spółki (...) byłem informowany telefonicznie przez W. lub B.. W momencie wpływu pieniędzy na rachunek miałem dopilnować wypłaty tych pieniędzy z rachunku firmy (...) i po potrąceniu prowizji przekazać pozostałą kwotę P. W. (1) lub J. B. (1). Z tego, co byłem poinformowany pieniądze te miały wrócić di firmy (...). Firma (...) była reprezentowana przez A. D. (1), dlatego też mogłem domniemywać, że pieniądze te wracają bezpośrednio do niego.(…) Z tego, co byłem informowany przez P. W. (1) i J. B. (1) przekazywane przeze mnie pieniądze wracały do spółki (...), której zgodnie z moją wiedzą właścicielem był A. D. (1). Podobnie fikcyjny charakter miała faktura wystawiona przez PHU K (...) na rzecz firmy (...), której to usługi nie wykonywałem, była to faktura fikcyjna jednak teraz nie przypominam sobie czy wystawiłem ją na prośbę J. B. (1) czy J. R., gdyż z firmą (...) wcześniej w tej materii współpracowałem. Z tego, co sobie przypominam moja firma PHU K (...) nie wykonywała także żadnych usług dla firmy PHU (...) w związku ze współpracą z firmą (...). A jeżeli takowe byłyby wystawiane to byłyby to faktury fikcyjne, które miałyby za zadanie zrobić koszty firmie PHU (...). Podobna sytuacja odnosi się do firmy (...) z K., dla której nie wykonywałem żadnych usług.” (k.7866-7867).

Zarówno relacja J. B. (1), jak i A. K. (1) pozostaje w zgodzie z wyjaśnieniami J. R. i S. K., co do braku świadczenia usług, które miałyby odzwierciedlać wystawiane faktury, słusznie uznane przez Sąd za fikcyjne.

W kontekście powyższej oceny zawarta w uzasadnieniu apelacji na str. 4-5 argumentacja, że A. D. (1) chcąc wypłacić ze spółki pieniądze nie potrzebował „pośrednika” w postaci m. in J. B., dokonane zostało w całkowitym oderwaniu od realiów dowodowych i faktycznych a także bez poszanowania zasad logicznego rozumowania. Nie zostało zresztą poparte konkretnym odniesieniem do powyższych reguł i dowodów. Tymczasem potrzeba zaangażowania wszystkich tych pomiotów i wykonanie opisanych działań miało na celu nadanie przestępczej działalności pozorów i w konsekwencji jej ukrycie.

Zarzut I 9

Niezasadny jest zarzut braku oceny wyjaśnień oskarżonego J. B. (1) złożonych w dniu 18 grudnia 2015 r. Choć istotnie uzasadnienie wyroku nie odnosi się do wymienionej daty wskazanych depozycji i nie opisuje szczegółów tych wyjaśnień, to sprzecznie z twierdzeniem obrońcy, odnosi się do nich. Odnosi się bowiem do wyjaśnień oskarżonego zawartych na kartach 10946-10949 akt sprawy (uzasadnienie str. 137), które zawierają właśnie wyjaśnienia złożone w dniu 18 grudnia 2015 r. Z oceny odzwierciedlonej w uzasadnieniu jasno wynika, że nie zostały przez Sąd Okręgowy uznane za stanowiące podstawę ustaleń, jako niewiarygodne. Sąd wyczerpująco uzasadnił, że dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego składanym od 10 października 2005 r. do 12 grudnia 2005 r., w których przyznawał się do popełnienia zarzucanego czynu, wyjaśniał istotę procederu, odnosił się do okazanych dokumentów, co w toku kolejnych wyjaśnień konsekwentnie podtrzymywał, także w toku konfrontacji z oskarżonym A. D. (1) (uzasadnienie str. 120-124). Jednoznacznie także Sąd meriti ocenił wyjaśnienia oskarżonego złożone po ich radykalnej zmianie, która nastąpiła dopiero w 2012 r. (siedem lat później) i odmówił im wiarygodności. Wskazał, że wyjaśnienia te są całkowicie sprzeczne z wcześniejszymi relacjami, dodatkowo nie pokrywają się z relacjami J. R. i A. K. (1), jak i zgromadzoną w sprawie dokumentacją finansową. Skonstatował, że analiza trzech rachunków bankowych firmy (...) obejmującej lata 2000-2001 i 2003, rachunków J. B. (1), A. B. i J. B. (5) wskazuje, iż podmiot PHU (...) nie prowadził praktycznie innej działalności. Pieniądze, które wpływały ze spółki (...), były niemal natychmiast wypłacane lub transferowane na inne rachunki, a saldo na rachunkach firmowych oscylowało blisko zera. Trafnie więc uznał, że oczywistym jest, że tego typu sytuacja nie jest typowa dla podmiotu rzeczywiście prowadzącego działalność gospodarczą.

We skazanych wyjaśnieniach z 2015 r. ( k.10946 c-10948v) J. B. (1) opisał bardzo szeroko prowadzone przez siebie działania gospodarcze na różnych polach.

Skarżący formułując wniosek w zakresie obrazy normy art. 410 k.p.k. pomija, że podstawę ustaleń winny stanowić nie tylko wszystkie przeprowadzone dowody, ale uznane przez Sąd za wiarygodne. Skarżący nie zdołał natomiast podważyć oceny Sądu I instancji, którą Sąd odwoławczy w całości podziela.

Z wyjaśnień J. B. (1), które Sąd uznał za wiarygodne wynika, że nie świadczył on na rzecz spółki (...) żadnych usług, zaś działania, które miały odzwierciedlać wystawiane faktury miały charakter wyłącznie pozorny. Tym samym faktury miały charakter całkowicie fikcyjny. Nie ma więc żadnego znaczenia, czy ewentualnie prowadził on inną działalność. Fakt te nie podważa tez jego wcześniejszej relacji. Twierdzenia J. B. (1), odnośnie fikcyjności działań wskazywał, że nie one odzwierciedlały żadnych zdarzeń gospodarczych. Natomiast zarówno J. B. (1), jak i A. K. (1) wskazali, że na wypadek kontroli, w tym skarbowej, tworzone były jedynie pozory takiej działalności. Oskarżeni K. i R., wręcz wykluczyli, że wykonywali działalność gospodarczą. Wręcz także na potrzeby wytworzenia faktur kosztowych założone zostały ich firmy. Proceder ten oprócz J. B. (1) opisał także A. K. (1). Bezpodstawny jest więc zarzut obrazy normy art.410 k.p.k. sprowadzony do postulatu czynienia ustaleń w oparciu o niewiarygodny dowód.

Zarzut I 10

Niezasadny jest zarzut obrazy art.424 k.p.k. Nietrafnie twierdzi skarżący, że Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie wskazał, na jakich dowodach oparł poczynione ustalenia faktyczne. Przeciwnie uzasadnienie w niniejszej sprawie sporządzone zostało w sposób bardzo staranny, wyczerpujący i klarowny. Nie dość, że dowody zostały wskazane, to także została przytoczona ich zasadnicza treść. Także dokonana analiza dowodów i ich ocena w sposób logiczny została odzwierciedlona w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego.

Zarzuty I 11, 12, 13

Nie są zasadne zasadny zarzuty obrazy przepisów art.366§1 k.p.k. i 167 k.p.k. mające polegać na braku ustalenia przez Sąd orzekający efektów wykonania prac przez J. B. (1) dla spółki (...), skoro Sąd w zgodzie z uznanymi za wiarygodne wyjaśnieniami J. B. (1) uznał, że po wcześniejszym uzgodnieniu z A. D. (1), mógł wykonać i przesłać do (...) sp. z o.o. jakieś opracowania czy materiały prasowe, jednak przekazane przez niego dokumenty nie były adekwatne do wartości usług, widniejącej na przedmiotowych fakturach. Przesłane materiały zawierały informacje ogólnodostępne, których wartość J. B. (1) wyceniał na poziomie prowizji otrzymanych od A. D. (1). Charakter jego współpracy z A. D. (1) był oczywisty – nawiązano ją w celu wystawiania fikcyjnych faktur kosztowych dla (...) sp. z o.o., A. D. (1) zainteresowany był jedynie nimi, nie zaś usługami, które miałyby być dla jego firmy wykonane. Skarżący natomiast stawiając tezę odmienną, jak zresztą ani on, ani rzekomy zleceniodawca – A. D. (1), ani J. B. (1), w żadnej mierze nie wykazali, jej zasadności.

Co się zaś tyczy postulatu przeprowadzenia z urzędu dowodu ustalającego zawartość nośników informatycznych, to w świetle powyższych stwierdzeń i dokonanych przez Sąd Okręgowy ocen akceptowanych przez Sąd odwoławczy, nie znajduje on żadnego realnego odniesienia do zebranych dowodów. Skarżący, ani strony postępowania nie uprawdopodobniły nawet stawianych tez.

Nie mają też znaczenia wskazywane na dużym poziomie ogólności zagadnienia organizacyjne dotyczące sposobu nawiązywania w spółce (...) relacji gospodarczych, ani sposobu dokumentowania zdarzeń gospodarczych i wykonywanych zleceń. Z zeznań świadków przytaczanych w treści uzasadnienia Sądu meriti i niniejszego uzasadnienia, związanych z obszarem dotyczącym wystawiania dla spółki faktur bez związku ze zdarzeniami gospodarczymi wynika, że były podejmowane działania pozorowane.

Zarzut I. 14

Nie jest zasadny zarzut braku dokonania oceny zeznań wymienionych w nim świadków. Te bowiem Sąd Okręgowy uznał za irrelewantne z punktu widzenia końcowego rozstrzygnięcia, czyli nieistotne (str.143 uzasadnienia). Skarżący nie wykazał i nie skonkretyzował, jakie okoliczności podważające uznany za wiarygodny materiał dowodowy miałyby z nich wynikać. Zdawkowe uzasadnienie apelacji w tej mierze także tego nie potwierdza (str. 27-28 apelacji), gdzie jej autor na dużym poziomie ogólności stwierdza, że J. B. (1) w ogóle, na rzecz innych, niezwiązanych z zarzutami podmiotów świadczył jakieś usługi. Także lektura zeznań wskazanych w zarzucie depozycji świadków nie daje żadnych podstaw, aby uznać ocenę Sądu Okręgowego za wadliwą. Wynikające z nich okoliczności znajomości oskarżonego, czy wiedza o prowadzonej przez niego w różnych okresach działalności czy fakty uczestnictwa w podmiotach gospodarczych nie mają znaczenia, jeśli się zważy na brak związku z okolicznościami tego postępowania, z którego także wynika, że działalność A. D. (1) w ramach C. M. miała charakter realny i ceniony w środowisku.

Z zeznań wskazanych w zarzucie świadków wynikały w ogólności następujące okoliczności:

R. O. - pełnomocnik spółki (...) w czasie postępowania prowadzonego przez Urząd Kontroli Skarbowej w W. (t. 53, k. 10.497). Zeznania tego świadka potwierdziły kontrolę skarbową w C. M. i wynikało z nich, że była prowadzona w stosunku do dokumentów. Zeznania te nie tyczą obszaru objętego dowodami kwestionowanymi przez skarżącego. Nie są wiec w stanie ich podważyć. Jedynie na marginesie należy dodać, że z relacji oskarżonych wynikało, że działania związane z wystawianiem faktur, były dokonywane przy uwzględnieniu, czy też na potrzeby kontroli skarbowej.

K. R. (2) dyrektor ds. (...) korporacyjnej w Grupie (...) (t. 53, k. 10.497v-10.498), potwierdził fakt znajomości spółki (...).

T. M. (t. 54, k. 10.689), który w ocenie skarżącego miał potwierdzić znajomości J. B. (2) w Kościele (...), to z zeznań świadka natomiast wynika, że nigdy nie współpracował z A. D., T. K., ani J. B. (2). Wydawnictwo (...) zna tylko z prasy i nie wie nic o relacjach miedzy tym wydawnictwem a B., D. i K..

A. S. (t. 15, k. 3118-3121 akt VIII K 150/13, potwierdziła, że kojarzy A. D. (1) i T. K. ze spółką (...), z którą nigdy nie współpracowała. Kojarzyła, że pomagali „piarowsko” spółkom Skarbu Państwa t. 54, k. 10.706-10.707), Natomiast nie kojarzyła nazwiska J. B. (2).

A. H. (t. 56, k. 11.066v-11.067v), Jakkolwiek potwierdził znajomość z A. D. (1), z którym współpracował. Nadto podał że tylko raz współpracował z J. B. (1), przy promocji książki w końcu lat 90 tych. Brak w jego zeznaniach jakiegokolwiek odniesienia do zdarzeń i relacji objętych zarzutami.

T. T. (1) (t. 56, k. 11.067v-11.068v), potwierdził ustalony w sprawie fakt prowadzenia działalności gospodarczej przez A. D. (1), jak i znajomości i współpracy z nim. Twierdził także, wbrew zeznaniom abp. G., że ten był współpracownikiem J. B. (2). Nie wskazywał na żadne okoliczności dotyczące przypisanych czynów.

M. W. (t. 56, k. 11.069-11.069v), potwierdził znajomość z A. D. (1), zaś relacje z J. B. (1) kreślił, jako luźną. Osób, które jemu jako wydawcy radiu (...) dostarczały informacje miał 200 – 300 i tylko część tych informacji był przydatna. Relacja tego świadka nie odważa ustaleń w sprawie, ani złożonych w toku śledztwa wyjaśnień J. B. (1). Świadek nie wskazał w żaden sposób na relacje pomiędzy oskarżonymi, wynikające z twierdzeń A. D. (1) a przeczące treści ustaleń w sprawie i podważających zasadność przypisanych czynów.

W. F. (t. 56, k. 11.069v- 11.070v), opisał relacje z J. B. (1), nie miał wiedzy, aby współpracował z (...) sp.z o.o.

J. N. (t. 18, k. 3666-3667, t. 56, k. 11.070 v-l 1.071) i B. N. (t. 18, k.3674-3675. T.15, k. 3050, t.56, k.11071v-11072v). Świadkowie ci potwierdzili znajomość z J. B. (1) i fakt założenia firmy z B. N.. Natomiast nie znali oni A. D. (1).

Treść zeznań wskazanych w zarzucie świadków wskazuje, że nie sposób podważyć ich oceny, jakiej dokonał Sąd Okręgowy, nie miały bowiem znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Zarzut II 1.

Niezasadny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, w postaci przyjęcia, iż J. B. (2) nie wykonywał na rzecz C. M. usług niematerialnych (z wyjątkiem działań w projektach (...) (...)). Bezzasadnie całkowicie twierdzi skarżący, że zarówno on jak i oskarżony A. D. (1) a także szereg świadków wskazywali, iż te usługi były wykonywane. Powyższe ustalenie Sądu wynika z prawidłowej oceny materiału dowodowego dokonanej w tym zakresie, odzwierciedlonej w odniesieniu do zarzutu I 6.

Zarzut II 2

Nie dopuścił się Sąd Okręgowy błędu w ustaleniach faktycznych ustalając, że J. B. (1) nie wykonywał na rzecz (...) sp. z o.o. usług niematerialnych. Ustalenia te znajdują oparcie w treści dowodów w postaci uznanych za wiarygodne zeznań samego J. B. (1), jak i tzw. jego podwykonawców, którzy zeznawali, że także nie świadczyli żadnych usług.

Zarzut II 3

Także nieuprawnione jest twierdzenie imputujące błąd w ustaleniach faktycznych, że A. D. (1) nie był świadomy, że środki pieniężne przelane na rzecz kontrahentów z tytułu faktur VAT będą przedmiotem dalszego obrotu. Sąd Okręgowy w niezwykle obszernym i wyczerpującym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wykazał istotę mechanizmu wystawiania przez wskazane w jego treści podmioty faktur, które miały charakter fikcyjny. Z tego tytułu przelewane były przez C. M. środki wskazane w fakturach. Faktury miały charakter kosztowych. Osoby uczestniczące w wystawianiu faktur , w tym J. B. (1), A. K. (1) i S. K. czy J. R. wskazywali, że nie wykonywali żadnych czynności, za które należałyby się kwoty wymienione w fakturach, lecz uzyskiwali niewielką część tych kwot w zamian właśnie za tak opisane działania. Reszta środków była zwracana. Trudno zatem, zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia uznać, że prowadzący spółkę (...) nie wiedział, że przelane środki będą przedmiotem dalszego obrotu. Wprost trzeba bowiem uznać, że oczekiwał, bo ustalano, że do niego wrócą. Tę okoliczność Sąd meriti wywodził z przedstawionej w uzasadnieniu analizy przepływów finansowych, które wskazywały, że środki przelewane przez C. M. były następnie dalej przelewane i w całości wypłacane i co wskazywał - były jedynymi środkami na tych kontach. W oparciu o zeznania świadków Sąd wykazywał, że środki te przekazywane były w konsekwencji A. D. (1). Z relacji A. K. (1) czy J. B. (1) wynikał, że w toku spotkań czyniono uzgodnienia z poszukiwaniem spółek mogących wystawiać faktury, a nawet je w tym celu tworzyć, jak (...).

Zarzut III 1.

Jako zasadny ocenić należało zarzut obrazy prawa materialnego w postaci art.271§1 i 3 k.k.

Wskazać bowiem trzeba, że działanie oskarżonego A. D. (1) wprawdzie zakwalifikowane zostało, jako działanie wspólnie i w porozumieniu z inną osobą oraz przy pomocy J. B. (1), J. R., S. K. i P. W. (2). Jednoznacznie i zgodnie materiałem dowodowym ustalono, że faktury przyjęte i opłacone w ramach przypisanego czynu czyli potwierdzały zdarzenia gospodarcze, które nie miały miejsca i wystawione zostały przez osoby uprawnione do wystawienia tych dokumentów. Natomiast cechy tej nie posiadał w stosunku do owych faktur A. D. (1).

Przestępstwo stypizowane w art.271 k.k., stanowi fałszerstwo intelektualne wyrażające się w wystawieniu, czy współuczestniczeniu w wystawieniu dokumentu poświadczającego nieprawdę, co do okoliczności mającej znaczenie prawne. Jednak warunkiem przypisania sprawstwa tego czyny jest, aby osoba ta była uprawniona do wystawienia tego dokumentu. Opis przypisanego czynu nie zawiera elementów pozwalających na przyjęcie znamienia czynu z art. 271§1 i 3 k.k. w ramach kwalifikacji prawnej podstawy skazania.

Z powyższych względów należało wyeliminować kwestionowany w apelacji przepis z kwalifikacji prawnej podstawy skazania w zakresie obu przypisanych A. D. (1) czynów.

III 2.

Nie jest natomiast zasadny zarzut obrazy prawa materialnego w postaci art.296 § 2 i 3 k.k.

Wypełnienie znamion tego przestępstwa wyjaśnione zostało przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na stronach 157-159, w sposób wyczerpujący zyskując akceptację Sądu odwoławczego. Zastosowany przepis w powiązaniu z art. 299§5 k.k. odzwierciedla zawartość kryminalną przypisanego czynu. Skarżący podnosząc zarzut obrazy prawa materialnego nie wskazał, które spośród znamion czynu kwestionuje.

Odwołując się zaś do obrazy normy art.4§1 k.k., skarżący ogranicza swoje rozważania do porównania sankcji przepisów art. 296 k.k. i uchylonego art. 585§1 k.s.h. Nietrafność takiego ujęcia badania względności ustaw wynika z pominięcia w niej faktu, że wymieniony w zarzucie art. 585 §1 k.s.h. pozostawał w realnym zbiegu z art. 284§1 .k. Dyspozycja obu przepisów pokrywa się z przyjętym art.296 k.k. Ponadto uzupełnić trzeba, że kwalifikacja prawna zarzutu zawierała też przepis art.284 § 2 k.k. w zw. z art.294§1 k.k. Nie uchybił wiec normie wskazanego przepisu Sąd Okręgowy przyjmując kwestionowaną kwalifikację.

Natomiast odnosząc się do zarzutu „uzupełnienia apelacji” dotyczącego możliwości zakwalifikowania czynów z art. 299§1 k.k., uwzględnić należało zmianę redakcji przepisu, która nastąpiła w dniu 22 czerwca 2001 r., a dotyczyła usunięcia znamienia działania wobec środków płatniczych, papierów wartościowych lub innych wartości dewizowych … pochodzących z przestępstwa popełnionego przez inne osoby. Przyjmując wskazaną cezurę czasową dla działań dotyczących czynu z art.299§1 k.k. wyeliminowano elementy opisu czynu w postaci : dwóch przelewów z dnia 8 sierpnia 2000 r. i 4 września 2000 r., 15 przelewów dokonanych w okresie od 10 października 2000 r. do 11 maja 20001 r., 20 przelewów dokonanych w okresie od 4 stycznia 2001 r. do 11 czerwca 2001 r. oraz dwóch przelewów z dnia 30 kwietnia 2001 r. i 7 maja 2001 r. - i wyeliminowano znamiona czynu określonego w art.299§1 k.k. w postaci ustalenia, że: podejmował czynności zmierzające do udaremnienia stwierdzenia przestępnego pochodzenia oraz miejsca przechowywania środków płatniczych a wypłacone pieniądze pochodziły z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego polegającego na nadużyciu zaufania przez A. D. (1).

APELACJA obrońcy oskarżonego J. B. (1) (adw. M. K. (2)).

Zarzut 1 Nie jest zasadny zarzut dotyczący obrazy normy art.410 k.p.k. poprzez przeprowadzenie postępowania i wydanie wyroku, mimo, że część materiału dowodowego jest nieczytelna, niekompletna lub sporządzona w języku obcym i nie mogła stanowić przedmiotu rozważań Sądu, a który to materiał mógł mieć istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż mógł potwierdzić linię obrony oskarżonego B. w zakresie wykonywania usług o charakterze niematerialnym a Sąd Okręgowy częściowo ujawnił ten materiał opierając na nim swoje rozstrzygnięcia, w pozostałym zakresie zaś całkowicie pominął i nie uwzględnił go przy wyrokowaniu.

Przepis, którego normie miał zdaniem obrońcy uchybić Sąd Okręgowy stanowi, że postawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Wskazać trzeba, że w pierwotnym akcie oskarżenia prokurator wniósł o zaliczenie do materiału dowodowego szeregu zawartych w aktach kart zawierających nieczytelne teksty. Faktem jednak jest, że w wyniku uwzględnienia wniosku obrońcy oskarżonego A. D. (1) Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia, przed którym toczyło się wówczas postępowanie, postanowieniem z dnia 26 września 2011 r. w sprawie VK 78/08 zwrócił sprawę prokuratorowi w celu uzupełnienia śledztwa.(tom 44 k.8719- 8724). Odnośne części zleconych czynności Sąd wskazał, że „szereg kart w sprawie będących prawdopodobnie kserokopiami dokumentów i faktur jest nieczytelnych”. Sąd stwierdził także, że „skoro dokumenty te prokurator zamieścił w aktach to znaczy, że jakąś wagę do niego przywiązywał”. Ponieważ nie uzyskano czytelnych wersji owego dołączonego materiału, w ponownym akcie oskarżenia prokurator nie wnosił o ujawnienie tych kart, jako dowodów.

Przypomnieć trzeba, że z uwagi na to, że dokumentów nie odnaleziono w czytelnej formie i nie wnioskowano w akcie oskarżenia o ich odczytanie obrońca oskarżonego P. W. (1) przez Sądem Okręgowym ponowił wniosek o zwrot sprawy do prokuratury w celu uzupełnienia istotnych braków postępowania. Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 15 września 2014 r. oddalił wniosek uznając, że nie jest możliwe uzupełnienie postępowania we wnioskowanym zakresie (k.9589 tom 48).

Z akt sprawy wynika sposób, w jaki nieczytelne materiały przekazywane były z kolejnych postępowań, zanim znalazły się w aktach niniejszej sprawy. (k.8790A- notatka z dnia 22 lutego 2012 r.) jak i to, że w aktach sprawy, w których po raz pierwszy zostały dołączone także były nieczytelne (k.8794 -tom 45). Skarżący nie poważa tych ustaleń. Nie formułuje także żadnych konkretnych wniosków dotyczących okoliczności, które należało uwzględnić.

Zarzut 3. Niezasadny jest zarzut braku oceny wyjaśnień oskarżonego J. B. (1) złożonych w dniu 18 grudnia 2015 r. Choć istotnie uzasadnienie wyroku nie odnosi się do wymienionej daty wskazanych depozycji i nie opisuje szczegółów tych wyjaśnień, to sprzecznie z twierdzeniem obrońcy, odnosi się do nich. Odnosi się bowiem do wyjaśnień oskarżonego zawartych na kartach 10946-10949 akt sprawy (uzasadnienie str. 137), które zawierają właśnie wyjaśnienia złożone w dniu 18 grudnia 2015 r. Z oceny odzwierciedlonej w uzasadnieniu wyroku jasno wynika, że nie zostały przez Sąd Okręgowy uznane za stanowiące podstawę ustaleń, jako niewiarygodne. Sąd wyczerpująco uzasadnił, że dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego składanym od 10 października 2005 r. do 12 grudnia 2005 r., w których przyznawał się on do popełnienia zarzucanego czynu, wyjaśniał istotę procederu, odnosił się do okazanych dokumentów, a w toku kolejnych wyjaśnień konsekwentnie podtrzymywał, także w toku konfrontacji z oskarżonym A. D. (1) (uzasadnienie str. 120-124). Jednoznacznie także Sąd meriti ocenił wyjaśnienia oskarżonego złożone po ich radykalnej zmianie, która nastąpiła dopiero w 2012 r., i odmówił im wiarygodności. Wskazał, że wyjaśnienia te są całkowicie sprzeczne z wcześniejszymi relacjami, dodatkowo nie pokrywają się z relacjami J. R. i A. K. (1), jak i zgromadzoną w sprawie dokumentacją finansową. Skonstatował, że analiza trzech rachunków bankowych firmy (...) obejmującej lata 2000-2001 i 2003, rachunków J. B. (1), A. B. i J. B. (5) wskazuje, iż podmiot PHU (...) nie prowadził praktycznie innej działalności. Pieniądze, które wpływały ze spółki (...), były niemal natychmiast wypłacane lub transferowane na inne rachunki, a saldo na rachunkach firmowych oscylowało blisko zera. Trafnie więc uznał, że oczywistym jest, że tego typu sytuacja nie jest typowa dla podmiotu rzeczywiście prowadzącego działalność gospodarczą.

We skazanych wyjaśnieniach z 2015 r. ( k.10946 c-10948v) J. B. (1) opisał bardzo szeroko prowadzone przez siebie działania gospodarcze na różnych polach. Skarżący formułując wniosek w zakresie obrazy normy art. 410 k.p.k. pomija, że podstawę ustaleń winny stanowić nie tylko wszystkie przeprowadzone dowody, ale uznane przez Sąd za wiarygodne. Skarżący nie zdołał natomiast podważyć oceny Sądu I instancji, którą Sąd odwoławczy w całości podziela.

Z wyjaśnień J. B. (1), które Sąd uznał za wiarygodne wynika, że nie świadczył on na rzecz spółki (...) żadnych usług, zaś działania, które miały odzwierciedlać wystawiane faktury miały charakter wyłącznie pozorny. Tym samym faktury miały charakter całkowicie fikcyjny. Nie ma więc żadnego znaczenia, czy ewentualnie prowadził on inną działalność gospodarczą. Twierdzenia J. B. (1), odnośnie fikcyjności działań nie odzwierciedlały żadnych zdarzeń gospodarczych. Natomiast zarówno J. B. (1), jak i A. K. (1) wskazali, że na wypadek kontroli tworzone były jedynie pozory takiej działalności. Oskarżeni K. i R., wręcz wykluczyli, że wykonywali działalność gospodarczą. Wręcz na potrzeby wytworzenia faktur kosztowych założone zostały ich firmy. Proceder ten oprócz J. B. (1) opisał także A. K. (1). Bezpodstawny jest więc zarzut obrazy normy art.410 k.p.k. sprowadzony do postulatu czynienia ustaleń w oparciu o niewiarygodny dowód.

Zarzut 2

Bezzasadnie usiłuje podważyć skarżący ocenę dowodów dotyczących w wątku (...) relacji spółki (...) z J. B. (1) oraz jego „podwykonawcami”.

Z uznanych za wiarygodne wyjaśnień samego J. B. (1) przytoczonych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str. (...) -125) wynika, że do jego kontaktu z (...) sp. z o.o. doszło za pośrednictwem jego kolegi, P. W. (1), który dowiedziawszy się, że J. B. (1) prowadzi firmę konsultingową, zaproponował mu współpracę z (...) sp. z o.o., który umówił ich . Na spotkaniu oskarżonego w cztery oczy z A. D. (1) pojawiła się propozycja, by firma (...) zaczęła wystawiać na (...) sp. z o.o. fikcyjne faktury kosztowe. Ustalono, że A. D. (1) przed wystawieniem faktury miał podawać J. B. (1) jej tytuł i kwotę, to on również prawdopodobnie przygotowywał umowy uzasadniające wystawienie faktury. Pieniądze przelane przez (...) sp. z o.o. na konto PHU (...) z tytułu wystawienia fikcyjnych faktur J. B. (1) miał bądź osobiście wypłacać z rachunku swojej firmy, bądź przelewać na konto firmy (...)&K i po ich wypłaceniu przez A. K. (1) – odbierać je i osobiście przekazywać A. D. (1). Środki uzyskane z tytułu wystawienia dla (...) sp. z o.o. faktur kosztowych, po ich wypłaceniu ze swojego konta lub otrzymaniu od A. K. (1), przekazywał A. D. (1) osobiście, spotykając się z nim w cztery oczy w restauracji w K., po potrąceniu przysługującej mu prowizji, ustalonej z A. D. (1) na ok. 10%, w tym prowizja dla A. K. (1). Miejsce przekazania pieniędzy uzgadniał z A. D. (1) telefonicznie. Po jakimś okresie swojej współpracy z A. D. (1) skontaktował go również z J. R. i z A. K. (1) w celu nawiązania współpracy przez (...) sp. z o.o. z firmami należącymi do wskazanych osób. Po okazaniu J. B. (1) faktur VAT wystawionych przez PHU (...) dla (...) sp. z o.o. oskarżony rozpoznał okazane mu faktury jako osobiście przez niego wystawione i podpisane, o których wcześniej wyjaśniał. Oświadczył, że faktury te są fikcyjne i zostały wystawione dla (...) sp. z o.o. w celu wykazania fikcyjnych kosztów. Pieniądze przelane z tytułu okazanych faktur na konto PHU (...), po potrąceniu swojej prowizji, osobiście przekazał A. D. (1) w wyżej wskazany sposób. Część z przelanych środków (...) sp. z o.o. oskarżony mógł przelać na konto firmowe (...) A. K. (1), wówczas potrąciwszy prowizję, oddawał je A. D. (1) po wypłaceniu ich przez A. K. (1) i przekazaniu mu ich przez niego. Odnośnie okazanych mu faktur J. B. (1) wskazał dalej, że w celu zalegalizowania fikcyjnych faktur na potrzeby ewentualnych kontroli, po wcześniejszym uzgodnieniu z A. D. (1) mógł wykonać i przesłać do (...) sp. z o.o. jakieś opracowania czy materiały prasowe, jednak przekazane przez niego dokumenty nie były adekwatne do wartości usług, widniejącej na przedmiotowych fakturach. Przesłane materiały zawierały informacje ogólnodostępne, których wartość J. B. (1) wyceniał na poziomie prowizji otrzymanych od A. D. (1). Oskarżony podniósł, że charakter jego współpracy z A. D. (1) był oczywisty – nawiązano ją w celu wystawiania fikcyjnych faktur kosztowych dla (...) sp. z o.o., A. D. (1) zainteresowany był jedynie nimi, nie zaś usługami, które miałyby być dla jego firmy wykonane. Świadczy o tym także fakt, że J. B. (1) nigdy nie spotkał się ze strony A. D. (1) z jakimikolwiek zastrzeżeniami co do wykonanych opracowań, które nie przedstawiały dla niego żadnej wartości.

Wyjaśnił, że ani nie miał kontaktu z dziennikarzami prasy regionalnej, (wśród których miał dystrybuować materiały prezentujące stanowisko Poczty Polskiej), ani nie pomógł firmie (...) sp. z o.o. zatrzymać negatywnych publikacji, które mogły zostać użyte w trakcie posiedzenia komisji jako ważny argument przeciwko propozycjom zgłaszanym przez Pocztę Polską. W zakresie dotyczącym Poczty Polskiej, reklamy alkoholu i tytoniu przygotowywał wycinki prasowe, które następnie fizycznie przekazywał do (...) sp. z o.o. lub bezpośrednio A. D. (1). Wyjaśnił, że nie przygotowywał wycinków ani żadnych opracowań czy innych usług w formie elektronicznej, ani nie przekazywał ich spółce (...) sp. z o.o. w takiej formie. Wskazał, że wartość przygotowanych wycinków prasowych nie znajdowała odzwierciedlenia w kwotach faktycznie widniejących na fakturach. Kwoty i tytuły faktur podawał oskarżonemu A. D. (1), który sam wiedział, w jakiej wysokości jest mu potrzebna faktura kosztowa. J. B. (1) podkreślił, że oprócz przygotowania wymienionych wycinków prasowych nie wykonywał żadnych innych usług na rzecz (...) sp. z o.o. .

Prawidłowo więc w oparciu o wyjaśnienia J. B. (1), wsparte wyjaśnieniami J. R. i A. K. (1) i częściowo S. K. oraz dokumentacją ustalono relacje pomiędzy wskazanymi w zarzucie osobami i pomiotami. Przypomnieć trzeba, że analiza trzech rachunków bankowych firmy (...) obejmująca lata 2000-2001 i 2003, rachunków J. B. (1), A. B. i J. B. (5) wskazuje, iż podmiot PHU (...) nie prowadził praktycznie innej działalności. Pieniądze, które wpływały ze spółki (...), były niemal natychmiast wypłacane lub transferowane na inne rachunki, a saldo na rachunkach firmowych oscylowało blisko zera.

Skarżący pomija przy tym całkowicie, że relacje J. B. (1) pokrywają się w zakresie fikcyjności współpracy gospodarczej z relacjami A. K. (1). Z relacji obu osób wynika, że jedyna współpraca pomiędzy tymi osobami dotyczyła współdziałania przestępnego i słusznie została przez Sąd zakwalifikowana z art.18 k.k. w różnych formach zjawiskowych.

Sąd Okręgowy słusznie uznał relację A. K. (1), jako wspierającą kwestionowane przez autorów apelacji wyjaśnienia J. B. (1). W celu uzupełnienia tej argumentacji należało przytoczyć fragmenty tej relacji, gdzie odniósł się do współpracy z spółką (...), stwierdzając: „pierwszy kontakt z tą firmą miałem na przełomie lutego i marca 2001 r., kiedy to J. B. (1) zwrócił się do mnie z prośbą o wystawienie faktury kosztowej na rzecz podanego przez niego podmiotu, którym była firma (...). Treść faktury oraz wartość faktury na kartce przyniósł mi J. B. (1), ustaliliśmy, że za wystawienie powyższej faktury otrzymam 2% wartości faktury netto. J. B. (1) stwierdził, że firma (...) potrzebuje faktury kosztowej. Ja wyraziłem na to zgodę i wystawiłem fakturę VAT jako firma PHU K (...) z P.. Faktura ta nie potwierdzała faktycznie wykonanych przeze mnie usług i miała charakter pozorny.(…) Wystawioną fakturę przekazałem J. B. (1), który po jakimś czasie zwrócił mi ją podpisaną przez firmę, C. M.. Równocześnie poinformował mnie, że jeżeli firma (...) dokona przelewu na mój rachunek to mam te pieniądze wypłacić i zwrócić mu je po odliczeniu prowizji. Po otrzymaniu przelewu, wypłaciłem pieniądze i po potrąceniu prowizji przekazałem je J. B. (1), który jak twierdził zwraca te pieniądze firmie (...). (…) Przy wystawieniu przez firmę (...) pierwszej faktury J. B. (1) wyraźnie poinformował mnie, że firma (...) nie potrzebuje wykonywania na jej rzecz usług lecz faktur kosztowych. Wówczas stało się dla mnie jasne, że współpraca z firmą (...) ma mieć charakter fikcyjny tzn. faktury wystawiane na rzecz C. M. miały mieć charakter pozorny i stanowić dla niej uzyskanie fikcyjnych kosztów. Pozorny charakter współpracy z firmą (...) potwierdził również P. W. (1), a na moje pytanie, kto wystawi faktury kosztowe firmie (...) uzyskałem odpowiedź, że oni zajmą się znalezieniem kolejnej firmy. W związku z powyższym prowizja w zależności od potrzeb firmy (...) została ustalona na poziomie 2% do 3%.

O powyższych ustaleniach nie informowałem S. K.. W konsekwencji okazało się, że B. i W. nie załatwili firmy, która miałaby wystawić faktury kosztowe dla firmy (...) i warunkowo uzgodniliśmy, że moja firma PHU K (...) wystawi faktury kosztowe na rzecz firmy (...). Faktury takie wystawiłem na rzecz firmy (...) jako PHU K (...) i miały one charakter fikcyjny tzn. moja firma nie wykonała żadnych usług widniejących na tych fakturach. Zgodnie z ustaleniami tematy oraz kwoty widniejące na fakturach wystawianych przez firmą (...) dla C. M. były przekazywane za pośrednictwem J. B. (1), który jak twierdził maje od P. W. (1) lub bezpośrednio przesłane faksem do firmy. Faktury te wystawiałem ja osobiście, podpisywał je S. K. i albo były przekazywane J. B. (1) lub wysyłane do siedziby firmy (...). Podpisane wracały do firmy (...). Usługi, jakie widniały na fakturach wystawionych przez firmę (...) dla C. M. nie były wykonywane i przedstawiały fikcję. Wskazywana fikcja miała być ukryta poprzez wysyłanie przez firmę (...) na adres firmy (...) otrzymanych wcześniej bezpośrednio od P. W. (1) lub pośrednio przez J. B. (1) opracowań na różnych nośnikach, które miały być rzekomo wykonane przez firmę (...). Na przykład otrzymałem od W. lub B. płytę CD, która miała zawierać treść wykonanej usługi na rzecz C. M. z poleceniem zapakowania jej w kopertę i wysłania na adres spółki (...). Odnośnie przepływu środków pomiędzy firmami (...)-POL wyjaśniam, że o dokonaniu przelewu ze spółki (...) byłem informowany telefonicznie przez W. lub B.. W momencie wpływu pieniędzy na rachunek miałem dopilnować wypłaty tych pieniędzy z rachunku firmy (...) i po potrąceniu prowizji przekazać pozostałą kwotę P. W. (1) lub J. B. (1). Z tego, co byłem poinformowany pieniądze te miały wrócić di firmy (...). Firma (...) była reprezentowana przez A. D. (1), dlatego też mogłem domniemywać, że pieniądze te wracają bezpośrednio do niego.(…) Z tego, co byłem informowany przez P. W. (1) i J. B. (1) przekazywane przeze mnie pieniądze wracały do spółki (...), której zgodnie z moją wiedzą właścicielem był A. D. (1). Podobnie fikcyjny charakter miała faktura wystawiona przez PHU K (...) na rzecz firmy (...), której to usługi nie wykonywałem, była to faktura fikcyjna jednak teraz nie przypominam sobie czy wystawiłem ją na prośbę J. B. (1) czy J. R., gdyż z firmą (...) wcześniej w tej materii współpracowałem. Z tego, co sobie przypominam moja firma PHU K (...) nie wykonywała także żadnych usług dla firmy PHU (...) w związku ze współpracą z firmą (...). A jeżeli takowe byłyby wystawiane to byłyby to faktury fikcyjne, które miałyby za zadanie zrobić koszty firmie PHU (...). Podobna sytuacja odnosi się do firmy (...) z K., dla której nie wykonywałem żadnych usług.” (k.7866-7867).

Zarówno relacja J. B. (1), jak i A. K. (1) pozostaje w zgodzie z wyjaśnieniami J. R. i S. K., co do braku świadczenia usług, które miałyby odzwierciedlać wystawiane faktury, słusznie uznane przez Sąd za fikcyjne.

W kontekście powyższej oceny zawarta w uzasadnieniu apelacji na str. 4-5 argumentacja, że A. D. (1) chcąc wypłacić ze spółki pieniądze nie potrzebował „pośrednika” w postaci m. in J. B., pozostaje w całkowitym oderwaniu od realiów dowodowych i faktycznych a także bez poszanowania zasad logicznego rozumowania. Nie chodziło o wypłatę środków, ale o upozorowane ich wyprowadzenie.

Zarzut 4

Niezasadny jest zarzut obrazy art.424 k.p.k. Nietrafnie twierdzi skarżący, że Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie wskazał, na jakich dowodach oparł poczynione ustalenia faktyczne. Przeciwnie uzasadnienie w niniejszej sprawie porządzone zostało w sposób bardzo staranny, wyczerpujący i klarowny. Nie dość, że dowody zostały wskazane, to także została przytoczona ich treść. Także dokonana analiza dowodów i ich ocena w sposób logiczny została odzwierciedlona w uzasadnieniu Sądu Okręgowego.

Zarzut 5.

Nie jest zasadny zarzut obrazy przepisów art.366§1 k.p.k. i 167 k.p.k. mający polegać na braku ustalenia przez Sąd orzekający efektów wykonania prac przez J. B. (1) dla spółki (...), skoro Sąd w zgodzie z uznanymi za wiarygodne wyjaśnieniami J. B. (1) uznał, że po wcześniejszym uzgodnieniu z A. D. (1), mógł wykonać i przesłać do (...) sp. z o.o. jakieś opracowania czy materiały prasowe, jednak przekazane przez niego dokumenty nie były adekwatne do wartości usług, widniejącej na przedmiotowych fakturach. Przesłane materiały zawierały informacje ogólnodostępne, których wartość J. B. (1) wyceniał na poziomie prowizji otrzymanych od A. D. (1). Charakter jego współpracy z A. D. (1) był oczywisty – nawiązano ją w celu wystawiania fikcyjnych faktur kosztowych dla (...) sp. z o.o., A. D. (1) zainteresowany był jedynie nimi, nie zaś usługami, które miałyby być dla jego firmy wykonane. Skarżący natomiast stawiając tezę odmienną, jak zresztą ani on, ani rzekomi zleceniodawca – A. D. (1), ani J. B. (1), w żadnej mierze nie wykazali, jej zasadności.

Zarzut 6.

Nie jest zasadny zarzut braku dokonania oceny zeznań wymienionych w nim świadków. Te bowiem Sąd Okręgowy uznał z irrelewantne, czyli nieistotne z punktu widzenia końcowego rozstrzygnięcia (str.143 uzasadnienia). Skarżący nie wykazał i nie skonkretyzował, jakie okoliczności podważające uznany za wiarygodny materiał dowodowy w tym uznane za wiarygodne wyjaśnienia J. B. (1), miałyby z nich wynikać.

Zarzut 7.

Nie są tym samym słuszne wywodzone z powyższych zarzutów zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych, że J. B. (1) nie wykonywał na rzecz spółki (...) usług niematerialnych. Twierdzenie zawarte w zarzucie, że materiał dowodowy wskazuje, że były wykonywane, faktycznie pozostaje w sprzeczności z tym materiałem. Kłóci się nadto z treścią innych postawionych powyżej zarzutów, w których domagał się dokonywania przez Sąd w tym zakresie uzupełnienia materiału dowodowego.

Zarzut 8.

Zasadność zarzutu sformułowanego w oparciu o art.438 pkt 4 k.p.k. rażąco niewspółmiernej kary zasadny jest nie tylko z przyczyn podanych w zarzucie a zasadzających się na porównaniu zakresu przypisanej działalności oskarżonego i A. D. (1), wskazującej na jej znacznie szerszy charakter, choćby z racji udziału w zarzucie dotyczącym wątku (...). Przyznając rację skarżącemu, należało dodać, że opierając swoje ustalenia faktyczne wynikające z oceny dowodów Sąd Okręgowy oparł się na tej części wyjaśnień oskarżonego, w której przyznawał się do popełnienia zarzucanego czynu, opisał szczegółowo rolę A. D. (1) i istotę oraz szczegóły inkryminowanego procederu, podtrzymał je w czasie konfrontacji z A. D. (1), jak też odniósł się do dowodów materialnych. Okoliczności tej nie może pozbawić właściwego znaczenia fakt, wycofanie się, co trafnie ocenił Sąd meriti (str136-137 uzasadnienia), jako wynik realizacji linii obrony.

Także uprzednia karalność, zważywszy na odległość czasową czynów, nie stanowi powodu odmiennego potraktowania w zakresie wymiaru kary od pozostałych oskarżonych, w tym niekaranego A. D. (1).

Uwzględniając zarzut Sąd zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 5 lat próby.

Apelacja obrońcy oskarżonego J. B. (1) adw. R. B..

Zarzut 1

Uznając niezasadność tego zarzutu, aby nie powielać argumentacji, należy stwierdzić, że zachowuje aktualność ta odnosząca się do zarzutu 2 apelacji drugiego z obrońców oskarżonego adw. M. K. (2). W jej uzupełnieniu wskazać należy, że słusznie Sąd meriti uznał za wiarygodne wyjaśnienia J. B. (1) złożone w czasie śledztwa. Odnośnie stanu jego zdrowia dostrzegł i poddał analizie podniesioną okoliczność leczenia oskarżonego i badania sądowo-psychiatrycznego. Sam fakt wielokrotnego badania oskarżonego nie ma natomiast znaczenia a jedynie jego wyniki. Nie stwierdzono natomiast, aby stan ten pozwolił kwestionować stan poczytalności oskarżonego. Także dołączona opinia sporządzona w innej sprawie nie wskazuje na istnienie u oskarżonego choroby psychicznej. Zawarto zaś wskazania do leczenia z powodu depresji. Wynika z niej w ogólności, że stan ten stanowi reakcję na trudną sytuację życiową. Dołączona przez obrońcę opinia wykonana została około rok po okresie, w którym J. B. (1) składał kwestionowane przez obrońcę wyjaśnienia. Natomiast, co dostrzega też obrońca, zmiana decyzji oskarżonego nastąpiła w 2012 r. czyli 7 lat później. Nie sposób na podstawie owej opinii podważyć ustaleń Sądu w kwestii oceny wyjaśnień oskarżonego w aspekcie jego stanu zdrowia.

Sąd meriti wykluczył, aby kwestionowane przez obrońcę wyjaśnienia J. B. (1) inspirowane były przez prowadzącego przesłuchanie, wskazując, że w tym czasie nie zdołano zgromadzić całej dokumentacji związanej z rachunkami bankowymi wykorzystywanymi do obrotu środkami finansowymi przekazywanymi ze spółki (...). Nie ma też znaczenia, do jakiego, ze względu na kwalifikację prawną czynu się przyznał, skoro opisał działania , w których brał udział. Rolą zaś sądu jest dokonanie subsumpcji ustalonych działań pod odpowiedni przepis ustawy.

Odnośnie zaś swobody wypowiedzi w kontekście złożonej opinii, także i ta kwestia została przez Sąd Okręgowy wyjaśniona w aspekcie wystąpienia okoliczności, o której mowa w art. 171 § 7 k.p.k. w związku z faktem, iż w toku rozprawy i obrońcy A. D. (1) zaczęli ukierunkowywać przesłuchanie na wyjaśnienie, czy wcześniejsze relacje J. B. (1) złożone zostały w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi, wobec zażywania silnych środków farmakologicznych. Sąd Okręgowy ustaleń w tym zakresie dokonał po zwróceniu się o pełną dokumentację osadzonego oskarżonego z tamtego okresu. Wskazał, że z dołączonych dokumentów (t. 60, k. 12 104-12 152) wynika, że krótko po przyjęciu – 30 września 2005 r. – J. B. (1) przeprowadził rozmowę z psychologiem, a niedługo potem - 5 października 2005 r. - lekarz psychiatra przeprowadził z nim wywiad zapisując D., a zatem lek przeciwdepresyjny o umiarkowanej sile działania. W późniejszym okresie J. B. (1) nie był już konsultowany, nie zgłaszał też żadnych dolegliwości na tym tle. Warto podkreślić, iż jeszcze przed osadzeniem J. B. (1) był badany przez biegłych lekarzy psychiatrów, którzy stwierdzili, iż kontakt z oskarżonych jest rzeczowy, a on sam jest wszechstronnie zorientowany (k. 7803). W tej sytuacji, mając na uwadze rozbieżności między deklaracjami oskarżonego, a udokumentowanymi konsultacjami lekarskimi, Sąd uznał, iż taka postawa J. B. (1) stanowiła realizację przyjętej linii obrony poprzez próbę wycofania się z wcześniejszych wyjaśnień.

Zarzut 2.

Uznając niezasadność tego zarzutu w całości odwołać należy się do odpowiedzi na zarzut 7 obrońcy oskarżonego M. K. (2). Stanowczo trzeba stwierdzić, że brak jest podstaw, aby przyjąć zgodnie z twierdzeniem obrońcy, że Sąd Okręgowy dopuścił się błędu nie ustalając, że wystawione faktury były wystawiane za wykonywane przez oskarżonego prace. Szczegółowo Sąd wyjaśnił i ustalił powody i okoliczności wystawienia faktur. Tak zresztą jak w oparciu o wskazane dowody w tym wyjaśnienia tego oskarżonego, że pobierał pieniądze z tego tytułu od spółki (...) a następnie zwracał A. D. (1) po potrąceniu prowizji.

Zarzut 3 i 4.

Zasadne są oba zarzuty, w takim stopniu, jak tożsame w wymowie i postulacie orzeczenia pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, jak zarzut 8 obrońcy oskarżonego M. K. (2). Dodatkowo także trafnie w przedmiotowej apelacji podniesiony został argument dotyczący stanu zdrowia oskarżonego, który w ocenie Sądu odwoławczego ma wpływ na ocenę prognozy kryminologiczno-społecznej względem J. B. (1).

Wskazać należy, że Sąd zachowuje w zakresie ustaleń samodzielność jurysdykcyjną. Podnosząc, że kontrole skarbowe nie wykazały nieprawidłowości wskazać trzeba, co wynika z wyjaśnień oskarżonego R., że właśnie w tym celu wystawiane były dokumenty, w tym z określoną datą. Ta okoliczność tak także została przez Sąd Okręgowy wyjaśniona (str.151 uzasadnienia).

Apelacja obrońcy oskarżonego P. W. (1) .

Zarzut 2.

Nie jest zasadny zarzut obrazy art.17§1 pkt 9 k.p.k., z czego skarżący wywodzi bezwzględną przyczynę odwoławczą - art.439§1 pkt 9 k.p.k.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy przypisał oskarżonemu P. W. (1) popełnienie czynu stanowiącego pomocnictwo do przestępstwa z art.296§1 i 2 k.k. w zw. z art.12 k.k., nie zmieniając kwalifikacji prawnej czynu, zmieniając jego opis w ten sposób, że do wymienionych w zarzucie aktu oskarżenia 16 faktur VAT poświadczających nieprawdę wystawionych od dnia 31 maja 2001 r. do 22 listopada 2001 r. co do których pośredniczył w uzgodnieniu treści i przekazywaniu – określił granice czasowe czynu zgodnie z datami owych faktur. Zamiast początkowej daty 28 sierpnia 2001 r. przyjął datę pierwszej z faktur 31 maja 2001 r. Nadto w ramach przypisanego czynu przyjął, że tej dacie dwie faktury. Określenie końca czynu nie uległo zmianie.

Działanie oskarżonego zarówno w przypisanym, jak i zarzucanym czynie stanowiło określony w art. 12 k.k. czyn ciągły. Sąd uzupełniając jego opis nie wyszedł poza granice zarzutu.

Granice czynu ciągłego wyznaczone są datami pierwszego i ostatniego z zachowań. W tym zakresie nie dokonano nowych ustaleń. Co do czasu czynów, natomiast nie stanowi wyjścia poza ramy oskarżenia ustalenie innego czasu czynu. W tym przypadku Sąd określił ramy czasowe czynu w zgodzie z treścią zasady ustalania granic czasowych czynu ciągłego, który P. W. (1) zarówno zarzucono, jak i przypisano.

Zarzut 3

Nie jest zasadny zarzut obrazy art. 93§1 w zw. z art.160§1k.p.k. w zw. z art.366§1 k.p.k. o nierozpoznaniu wniosku obrońcy oskarżonego z dnia 10 września 2014 r. o odtworzenie zaginionych i zniszczonych akt niezbędnych w jego ocenie do dla prawidłowego prowadzenia postępowania.

Wskazać trzeba, że Sąd Okręgowy rozpoznał wniosek odmownie. Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 15 września 2014 r. oddalił wniosek uznając, że nie jest możliwe uzupełnienie postępowania we wnioskowanym zakresie (k. 9589 tom 48).

Ponadto wniosek ten ponowiony został przez obrońcę na etapie postępowania odwoławczego i także oddalony przez Sąd na rozprawie w dniu 19 kwietnia 2022 r.

Aktualność w tej mierze znajdują rozważania uzasadnienia odnoszące się do zarzutu I. 1 obrońcy oskarżonego A. D. (1).

Zarzut 4

Zarzut jest niezasadny. Kwestia w nim podniesiona omówiona została w odniesieniu do zarzutu I. 3 apelacji obrońcy oskarżonego A. D. (1).

Faktem jest, że Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 29 marca 2016 r., na podstawie art.397§1 k.p.k. zobowiązał Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Katowicach do przedstawienia dowodów w postaci oryginałów 8 faktur wystawionych przez P.H.U. (...) na rzecz (...) Spółka z o.o., gdyż nie zostały dołączone do akt sprawy, mimo, że zostały okazane J. B. (1) w trakcie przesłuchania. (k.11007v - tom 55). Mimo przedłużenia prokuratorowi terminu do złożenia tych dokumentów, ostatecznie na rozprawie w dniu 31 sierpnia 2016 r. oświadczył on, że dokumenty te się nie odnalazły. (k.11397v tom 57). Natomiast w aktach sprawy znajdują się kopie tych faktur poświadczone za zgodność przez Prezesa Zarządu - A. D. (1) (k.5508-7717 tom 27). Dokumenty te Sąd Okręgowy uwzględnił przy dokonaniu ustaleń faktycznych w powiązaniu z ustalonym a niekwestionowanym faktem okazania ich J. B. (1) w czasie przesłuchania, który się wypowiedział co do ich znaczenia (k.7765-7766 tom 39). Stwierdził bowiem: „rozpoznaję okazane mi faktury, osobiście je wystawiłem i podpisałem. Faktury te są fikcyjne i wystawione zostały dla firmy (...) w celu wykazania fikcyjnych kosztów. Pieniądze przelane na konto firmy (...) z tytułu tych faktur po potrąceniu swojej prowizji osobiście przekazałem A. D. (1) zgodnie z wcześniej opisaną procedurą”.

Powyższe okoliczności nie podważają więc w żadnej mierze wiarygodności wyjaśnień J. B. (1), w zakresie uznanym przez Sąd Okręgowy.

Niezależnie od tego faktury te nie dotyczą czynu przypisanego P. W. (1).

Zarzut 5.

Niezasadność zarzutu obrazy norm art.7 i 410 k.p.k. kwestionującego trafność oceny wyjaśnień J. B. (1) wynika z podzielenia przez Sąd odwoławczy oceny tego dowodu dokonanej przez Sąd I instancji.

Stwierdzenia wymaga, że ocena dokonana przez Sąd Okręgowy uwzględnia odniesienia tego dowodu do innych, materialnych i osobowych i odnosi się szczegółowo do eksponowanego przez obrońców stanu zdrowia psychicznego J. B. (1). W całości Sąd Apelacyjny podziela wywody dotyczące tej oceny zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na str. 136-137.

Sąd meriti przedstawił także ocenę tego dowodu, uwzględniając zmianę wyjaśnień oskarżonego, która nastąpiła w 2012 r. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego składanym od 10 października 2005 r. do 12 grudnia 2005 r., w których przyznawał się do popełnienia zarzucanego czynu, wyjaśniał istotę procederu, odnosił się do okazanych dokumentów, a w toku kolejnych wyjaśnień konsekwentnie podtrzymywał, także w toku konfrontacji z oskarżonym A. D. (1) (uzasadnienie str. 120-124). Jednoznacznie także Sąd meriti ocenił wyjaśnienia oskarżonego złożone po ich radykalnej zmianie, która nastąpiła dopiero w 2012 r., i odmówił im wiarygodności. Wskazał, że wyjaśnienia te są całkowicie sprzeczne z wcześniejszymi relacjami, dodatkowo nie pokrywają się z relacjami J. R. i A. K. (1), jak i zgromadzoną w sprawie dokumentacją finansową, które potwierdziły natomiast wyjaśnienia J. B. (1) złożone w toku postępowania przygotowawczego.

Odnośnie zaś eksponowanej przez obrońcę kondycji psychicznej w czasie składania zeznań, to także została ona szczegółowo i rzetelnie poddana analizie Sądu meriti. Kwestia ta podnoszona przez obrońcę oskarżonego J. B. (1) adw. R. B. w zarzucie 1 apelacji zarzutu 2 obrońcy oskarżonego J. B. (1) - adw. M. K. (2) znajduje odniesienie i do tego zarzutu.

Wskazać jedynie trzeba, co pomija skarżący, że wyjaśnienia te składane były nie tylko w dniu wskazanym w apelacji 10 października 2005 r. ale od 10 października 2005 r. do 12 grudnia 2005 r. kilkakrotnie. Podtrzymane zostały także w czasie konfrontacji z A. D. (1).

Skarżący przytaczając orzecznictwo odnoszące się do dowodu z pomówienia pomija, że relacja J. B. (1), uznana przez Sąd za wiarygodną znajduje potwierdzenie w szeregu dowodów, w tym w tym w relacji A. K. (1) ( (...)- (...))

Przytoczenia wymaga więc jej fragment - wyjaśnień A. K. (1): „ Pozorny charakter współpracy z firmą (...) potwierdził również P. W. (1), a na moje pytanie, kto wystawił faktury kosztowe firmie (...) uzyskałem odpowiedź, że oni zajmą się znalezieniem kolejnej firmy. W związku z powyższym prowizja w zależności od potrzeb firmy (...) została ustalona na poziomie 2% do 3%. (…) W konsekwencji okazało się, że B. i W. nie załatwili firmy, która miałaby wystawić faktury kosztowe dla firmy (...) i warunkowo uzgodniliśmy, że moja firma PHU K (...) wystawi faktury kosztowe na rzecz firmy (...). Faktury takie wystawiłem na rzecz firmy (...) jako PHU K (...) i miały one charakter fikcyjny tzn. moja firma nie wykonała żadnych usług widniejących na tych fakturach. Zgodnie z ustaleniami tematy oraz kwoty widniejące na fakturach wystawianych przez firmą (...) dla C. M. były przekazywane za pośrednictwem J. B. (1), który jak twierdził ma je od P. W. (1) lub bezpośrednio przesłane faksem do firmy. Faktury te wystawiałem ja osobiście, podpisywał je S. K. i albo były przekazywane J. B. (1) lub wysyłane do siedziby firmy (...). Podpisane wracały do firmy (...). Usługi, jakie widniały na fakturach wystawionych przez firmę (...) dla C. M. nie były wykonywane i przedstawiały fikcję. Wskazywana fikcja miała być ukryta poprzez wysyłanie przez firmę (...) na adres firmy (...) otrzymanych wcześniej bezpośrednio od P. W. (1) lub pośrednio przez J. B. (1) opracowań na różnych nośnikach, które miały być rzekomo wykonane przez firmę (...). Na przykład otrzymałem od W. lub B. płytę CD, która miała zawierać treść wykonanej usługi na rzecz C. M. z poleceniem zapakowania jej w kopertę i wysłania na adres spółki (...). Odnośnie przepływu środków pomiędzy firmami (...)-POL wyjaśniam, że o dokonaniu przelewu ze spółki (...) byłem informowany telefonicznie przez W. lub B.. W momencie wpływu pieniędzy na rachunek miałem dopilnować wypłaty tych pieniędzy z rachunku firmy (...) i po potrąceniu prowizji przekazać pozostałą kwotę P. W. (1) lub J. B. (1).(…) Z tego, co byłem informowany przez P. W. (1) i J. B. (1) przekazywane przeze mnie pieniądze wracały do spółki (...), której zgodnie z moją wiedzą właścicielem był A. D. (1).” „ … mogłem domniemywać, że pieniądze te wracają bezpośrednio do niego”.

Z przytoczonych wyjaśnień jednoznacznie wynika rola P. W. (1) w inkryminowanym procederze, prawidłowo zastała zakwalifikowana jako pomocnictwo do przestępstwa z art.296 k.k. przypisanego A. D. (1).

Zarzut 6.

Niezasadność zarzutu wynika z tego, że z treści dowodów stanowiących podstawę ustaleń Sądu wynika świadomość a tym samym sfera motywacyjna i zamiar P. W. (1) w zakresie pomocnictwa. Twierdzenia przeciwne zaś kłócą się z właściwym pojmowaniem przedsięwzięcia, w którym uczestniczył oskarżony w charakterze pomocnika. W oczywisty sposób było to działanie, jak ustalił Sąd popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez przede wszystkim A. D. (1). Zgodnie z treścią art.115§4 k.k. korzyścią majątkową jest korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego.

Zarzut 1.

Niezasadny jest też zarzut 1. W kontekście usytuowania P. W. (2) w owym procederze, niezasadnie jego obrońca usiłuje podważyć przypisany czyn kwestionując z osobna każdą z faktur kosztowych, gdy uzgodnieniami objęty był cały proceder współpracy dotyczącej firmy (...).

Zarzut 7

Wbrew treści zarzutu, w sposób prawidłowy zakwalifikowano przypisane oskarżonemu działania w ramach czynu ciągłego – art.12 k.k. Spełnione w tym przypadku zostały warunki zarówno dotyczące krótkich odstępów czasowych, bo niespełna miesięcznych lub krótszych. Zamiar natomiast wypływa z prawidłowych ustaleń Sądu wynikających z wyjaśnień J. B. (1) szczegółowo przytoczonych w uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowego jak i A. K. (1) (k.7866 i następne), przytoczone w niniejszym uzasadnieniu. Wynika z nich jednoznacznie zamiar udziału w określonym procederze, którego realizacją było działanie dokonywane cyklicznie.

Apelacja obrońcy oskarżonego S. K. .

Zarzut 2.

Niezasadnie zarzuca skarżący obrazę przepisów prawa procesowego. Zarówno sposób oceny dowodów, jak i realizacja naczelnych zasad procesowych nie nasuwa wątpliwości, co do ich zastosowania.

Na pełną akceptację zasługuje sposób dokonania przez Sąd meriti oceny dowodów, w tym wyjaśnień oskarżonego S. K.. W przeciwieństwie od kwestionowania fragmentów dowodów przez obrońcę, Sąd dokonał tej oceny przy uwzględnieniu całokształtu materiału dowodowego, na tle pełnego kontekstu wynikających z niego okoliczności. Nie sposób więc przytaczać, jak czyni to skarżący pojedynczych wypowiedzi oskarżonego z 2015 r. czyli 10 lat od złożenia w 2005 r. wyjaśnień, w których przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu a w kolejnych wyjaśnieniach podtrzymywał. Uzasadnienie wyroku odzwierciedla przebieg przesłuchań oskarżonego odnoszącego się do dokumentów (faktur, umów), które potwierdzają ich treść. Słusznie więc Sąd uznał je za wiarygodne w zakresie współdziałania z A. K. (1) w realizacji pomocnictwa. Słusznie także nie dał wiary Sąd twierdzeniu o całkowitym braku świadomości co do działań A. K. (1). Z treści wyjaśnień A. K. (1) wynika bowiem, że „Do współpracy z firmą (...) znalazłem S. K., któremu przedstawiłem propozycję współpracy z firmą (...). S. K. wyraził na to zgodę i ustaliliśmy, że z tytułu fakturowania usług przez swoją firmę będzie otrzymywał wynagrodzenie między 500 do 1500 zł. miesięcznie.” (K. 7866). Użyty w tym kontekście istotny jest przytoczony przez Sąd argument, że z dokumentów w postaci kopii wypłat z rachunku bankowego należącego do (...) wynika (t. 29, k. 5847-5852), że oskarżony kilkakrotnie począwszy od 08 października 2001 r. do 02 stycznia 2002 r. wypłacał z banku w gotówce kwoty po kilkadziesiąt tysięcy złotych, a dwukrotnie nawet kwoty wynoszące 150.000 złotych i 244.721,98 złotych. (str. 137 uzasadnienia). Wszystko to, mimo przyznania przez oskarżonego, (znajdującego potwierdzenie w wyjaśnieniach A. K. (1)), że firma nie miała żadnego obrotu. Słusznie więc Sąd ocenił świadomość oskarżonego, którą skarżący bezpodstawnie kwestionuje.

Także nie może mieć znaczenia fakt braku osobistego kontaktu z A. D. (1) dla możliwości przypisania inkryminowanego czynu popełnionego w formie pomocnictwa. Na marginesie jedynie przypomnieć należy, że nawet dla przypisania współsprawstwa nie stanowi warunku znajomość wszystkich uczestników przestępczego współdziałania.

Z relacji A. K. (1) wynika zaś jasno świadomość istnienia spółki, dla której wystawiane były faktury. „Wtedy S. K. założył firmę (...) i przekazał mi całość dokumentów dotyczących danych firmy (...) oraz prawdopodobnie upoważnił mnie do dysponowania rachunkiem bankowym. Całość tych dokumentów przekazałem J. B. (1), który miał je przekazać firmie (...) do akceptacji. Na kolejnym spotkaniu z P. W. (1) i J. B. (1) otrzymałem do podpisania umowę pomiędzy firmą (...), a firmą (...) oraz ustaliliśmy, że tematy wykonywanych usług będące przedmiotem tej umowy będą przekazywane w formie pisemnej przez P. W. (1) i J. B. (1) lub faksem do siedziby firmy (...). Następnie przekazałem tę umowę S. K. do podpisu i po jego podpisaniu umowa ta została przekazana do podpisu firmie (...). (K. 7866) W dalszej części wyjaśnień A. K. (1) wskazał, że faktury te wystawiał osobiście a podpisywał S. K..

Rola A. K. (1), co wynika z jego wyjaśnień i ustaleń Sądu, jest rolą współsprawcy w pomocnictwie do przestępstwa a jej szczegóły opisane przez tego świadka. Przytoczone w apelacji na str.9 opinie na temat jego osoby poniekąd pozostają w zgodzie z treścią jego wyjaśnień, w których opisuje swój udział w przestępczym procederze. Nie podważają natomiast wartości tych depozycji.

Ocena dowodów dokonana przez Sąd Okręgowy, odzwierciedlona w uzasadnieniu jego wyroku nie narusza normy art. 7 k.p.k. ani art. 410 k.p.k.

Wbrew treści zarzutu, w wyniku dokonanej oceny nie doszło do powstania nieusuwalnych wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć w zgodzie z normą art. 5§2 k.p.k.

Niezasadnie, jak też nieprawidłowo formułuje skarżący zarzut w oparciu o naruszenie normy generalnej – art.4 k.p.k. bez wskazania konkretnego przepisu szczególnego. Stwierdzić jedynie należy, że nie doszło do uwzględnienia wyłącznie niekorzystnych okoliczności przy pominięciu korzystnych. Ustalone przez Sąd okoliczności wynikają z oceny dowodów dokonanej zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia.

Zarzut 3

Dokonane w wyniku prawidłowej oceny materiału dowodowego ustalenia faktyczne, także są prawidłowe.

Zarzut 1.

Także prawidłowa jest subsumpcja zachowań oskarżonego znajdująca odzwierciedlenie w przyjętej kwalifikacji prawnej przypisanego czynu w formie sprawczej pomocnictwa, prawidłowo przedstawione w uzasadnieniu wyroku na str.160-164. Tym samym nie doszło do obrazy prawa materialnego.

Apelacja Prokuratora Prokuratura (...) w G..

Zarzut 1. Zarzuty obrazy przepisów postępowania w stosunku do A. D. (1).

a. Niezasadny jest zarzut obrazy normy art. 413§1 pkt 5 k.p.k., którym zarzucono pominięcie rozstrzygnięcia w odniesieniu do czynów zarzucanych w punktach I. 1, 2, 3, 10, 13, 16, 20, 22.

Na wstępie trzeba wskazać, że wymienione czyny w istocie stanowiły elementy zarzucanego w punkcie I czynu ciągłego, czyli kwalifikowanego w ramach art.12 k.k.

Rozstrzygnięcie wyroku, wbrew treści zarzutu, odnosi się do wszystkich zarzucanych czynów. Z sentencji wyroku wynika, że w punkcie I przypisanego A. D. (1) czynu Sąd objął elementy zarzutów I, II i IV komparycji wyroku (zatem, w tym zarzut aktu oskarżenia Prokuratury (...) w G.) vide str.21 wyroku. Sąd Okręgowy przypisując w punkcie I sentencji czyn ciągły, cały przypisany czyn opisał w całości. Tak przyjęta redakcja nie wymagała dokonywania zapisów o eliminacji z opisu zarzucanego czynu wyłączonych elementów. Prawidłowość redakcji na nowo opisanego czynu, sformułowany zarzut apelacji czyni niezasadnym.

b. Nie jest także zasadny zarzut obrazy dyrektyw art.410 k.p.k., oparcia podstawy wyroku jedynie na części okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Sąd Okręgowy uznał, że spośród wszystkich zdarzeń tzw. wątku (...), oceniając zeznania J. B. (2) jedynie jako wiarygodne potraktował ich fragmenty dotyczące „wsparcia” udzielonego spółce (...) w nawiązaniu współpracy z PP (...).

Odnośnie relacji dotyczących PP (...) uznał, że depozycje J. B. (2) wsparł M. K. (4), dyrektor naczelny tego przedsiębiorstwa. Stwierdził on, że J. B. (2) mocno lobbował za przyznaniem kontraktu spółce (...), kontaktował się z nim w tej sprawie. W tej sytuacji, mimo treści zeznań P. Ł. i R. R. – A., którzy zaprzeczali udziałowi J. B. (2) w procesie wyboru podmiotu obsługującego (...), nie mogąc wykluczyć w sposób jednoznaczny wpływu działań podjętych przez J. B. (2) na ostateczną decyzję, Sąd Okręgowy uznał, wobec powziętych istotnych wątpliwości, wiarygodność jego przekonania co do swojej roli w wyborze firmy.

Natomiast odnośnie (...) (...), wskazał, że źródeł dowodowych o osobowym charakterze wspierających relację J. B. (2) było znacznie więcej. Przede wszystkim wskazał J. P. (3) – dyrektora Klubu (...). Świadek ten podkreślał rolę J. B. (2), jako pomysłodawcy stworzenia „konsorcjum” polskich firm mających potencjał zrealizowania dużego projektu. Stwierdził, że z relacją J. B. (2) korespondują też zeznania S. D. (t. 17, k. 3505-3509 akt o sygn. VIII K 150/13 ujawnione na k. 10.710), L. S. (2) (t. 15, k. 3046-3047 akt o sygn. VIII K 150/13, t. 52, k. 10.447v-10.448) a także w mniejszym stopniu, bo dotyczącym tła nawiązania współpracy między J. B. (2) a D. A. zeznania J. G. – prawnika spółki (...) (t. 56, k. 11.160v-11.161v). (uzasadnienie str.149). Na podstawie wymienionych dowodów Sąd Okręgowy uznał, że w tym jedynie zakresie nie sposób było uznać fikcyjności działania J. B. (2) tym samym całkowitej fikcyjności wystawionych faktur.

Autor apelacji przedstawionej koncepcji oceny dowodów przeciwstawia odmienną, lecz i ona zawiera elementy poddające w wątpliwość tezę oskarżenia, jak choćby zeznania M. K. (4), który zapamiętał, że w jednym spotkaniu uczestniczył J. B. (2). Podobnie dostrzegł, że R. R. (2) zeznała, że w pracach nad umową uczestniczył jeszcze jeden mężczyzna, choć po latach go nie rozpoznała na fotografii przedstawiającej J. B. (2) (str. 8 i 15-16 apelacji).

Wykazany przez skarżącego fakt, że Wydawnictwo (...) nie wykonywało na rzecz J. B. (2) żadnych usług ustalił też Sąd Okręgowy. Wątpliwości, które jednak powziął, co do możliwości ich wykonania przez samego J. B. (2) w zakresie pomocy w nawiązaniu współpracy przez (...) sp. z o.o. (str. 144 uzasadnienia) nie zdołała podważyć argumentacja wywiedzionego środka odwoławczego.

Skoro analiza materiału dowodowego nie zdołała usunąć nasuwających się wątpliwości w wymienionym zakresie nie sposób było dokonać pewnych ustaleń w tym względzie.

Zarzut 2. Nie znajduje tym samym uznania zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Jest wynikiem oceny dowodów, jak też stosowania naczelnych zasad procesowych.

Apelacja Prokuratury Okręgowej w Katowicach w zakresie dotyczącym oskarżonych A. D. (1), J. B. (1), J. R. i S. K..

Nie sposób zgodzić się z tezą, co do orzeczenia rażąco niewspółmiernie łagodnej kary wobec oskarżonych.

Sąd Okręgowy wymierzając kary pozbawienia wolności i grzywy uwzględnił okoliczności dotyczące społecznej szkodliwości czynów, stopień winy i rolę w przestępstwie oraz postawę procesową poszczególnych oskarżonych i inne okoliczności wskazane w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku na str. 165 - 170. Do tego uwzględnić należy około 20 letni okres czasu, jaki upłynął od popełnienia przypisanych czynów.

Orzeczona kara łączna, także przez Sąd Apelacyjny, wymierzona została przy uwzględnieniu podobieństwa czynu wyrażonego tożsamą kwalifikacją prawną, jak i podobieństwem procederu, jego motywacji i sposobem działania opartym na tych samych mechanizmach. Odległość czasowa między czynami wskazana w apelacji nie może mieć postulowanego znaczenia. Gdyby jej nie było, czyny te zlały by się w ten sam niemalże proceder, z wykorzystaniem różnych podmiotów. Słuszne więc kara łączna została wymierzona z zastosowaniem zasady bliskiej absorpcji.

A

Orzeczone wobec A. D. (1) kary z warunkowym zawieszeniem ich wykonania na okres 5 lat, kary grzywny w wysokości 540 000 zł oraz zakaz pełnienia funkcji w spółkach prawa handlowego na okres 5 lat stanowią wymierną i adekwatną dolegliwość dla oskarżonego.

B

Podobnie w stosunku do J. B. (1), gdzie Sąd Apelacyjny uwzględnił postawę procesową oskarżonego we wstępnej fazie postępowania, polegającą na ujawnieniu okoliczności procederu, kara 2 lat pobawienia wolności z warunkowym zawieszenie jej wykonania na 5 letni okres próby oraz orzeczony na ten okres zakaz pełnienia funkcji w spółkach prawa handlowego i kara grzywny w wysokości 50 000 zł, także nie rażą łagodnością kary.

Nie znalazł także akceptacji postulat orzeczenia nakazu naprawienia szkody, które to orzeczenie zgodnie z art. 72§2 k.k. ma charakter fakultatywny.

Natomiast orzeczenie przepadku równowartości osiągniętej korzyści, na rzecz Skarbu Państwa, wobec pozostałych oskarżonych, którym przypisano pomocnictwo, sąd orzekł, po myśli art. 299 § 7 k.k. zdanie drugie, że w tym zakresie przysługuje pokrzywdzonej spółce roszczenie odszkodowawcze w tym zakresie.

Zasadny jest natomiast zarzut obrazy prawa materialnego dotyczący zastosowania art.309 k.k. w stosunku do J. R. i S. K.. Wymierzając kary grzywny zastosowano po myśli art. 4§1 k.k. przepisy obowiązujące przed datą 8 czerwca 2010 r., kiedy największa ilość stawek wynosiła 360. Orzeczenie grzywny w stosunku do J. R. w wymiarze 200 stawek a w stosunku do S. K. 150 stawek, nie wymagało zastosowania art. 309 k.k., lecz art.33 § 2 k.k.

Trafnie też wskazał prokurator na konieczność zastosowania przy wymiarze kar wobec wszystkich oskarżonych art.11§3 k.k. Konstrukcja wyroku skazującego za czyn stanowiący przestępstwo kwalifikowane w realnym zbiegu przepisów ustawy, wymaga powołania przy podstawie skazania - art.11§2 k.k., zaś przy podstawie wymiaru kary - art.11§3 k.k.

Apelacja kuratora ustanowionego dla oskarżyciela posiłkowego (...) sp. z o.o.

Zarzut dotyczący A. D. (1) - rażącej niewspółmierności orzeczonych kar jednostkowych i kary łącznej nie jest zasadny.

Sąd Okręgowy wymierzając oskarżonemu kary pozbawienia wolności i grzywy uwzględnił okoliczności dotyczące społecznej szkodliwości czynów, stopień winy i rolę w przestępstwie a także uprzednią niekaralność oskarżonego i inne okoliczności wskazane w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku na str. 165 - 170. Sąd Apelacyjny nadto uwzględnił korektę przypisanego w punkcie I czynu, ograniczając jego zakres, jak i upływ około 20 lat od popełnienia przypisanych czynów. Orzeczone w stosunku do oskarżonego kary nie mogą być uznane za rażące swoją łagodnością, jeśli się zważy na wysokość orzeczonej kary łącznej w wysokości 540 000 zł oraz zakazu pełnienia funkcji w spółkach prawa handlowego na okres 5 lat. To powoduje, że suma kar i środków karnych stanowi adekwatną dolegliwość dla oskarżonego.

Kar łączna uwzględnia zaś łączność przedmiotowa i czasów pomiędzy czynami. Zasada absorpcji stosowana jest między innymi wtedy, gdy z różnych przyczyn nie można zastosować art.12 k.k. do całości czynu.

Wniosek

Obrońcy oskarżonego A. D. (1)

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego A. D. (1) od zarzucanych mu czynów, ewentualnie wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońcy oskarżonego J. B. (1) adw. R. B.

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. B. (1) od popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów,

ewentualnie :

uchylenia wyroku Sądu I instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania,

ewentualnie:

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres lat 5.

Obrońcy oskarżonego J. B. (1) adw. M. K. (2)

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego J. B. (1) od zarzucanych mu czynów,

ewentualnie o

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Obrońcy oskarżonego S. K.

1. zmianę wyroku i uniewinnienie S. K.

2. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońcy oskarżonego P. W. (1)

. uchylenie zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonego P. W. (1) w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

Prokuratury (...) w G.

o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, celem ustalenia zakresu odpowiedzialności karnej oskarżonego A. D. (1), za przestępstwa zarzucane mu w zarzucie I aktu oskarżenia, wymienione w punktach: 1.1,1.2, 1.3, 1.10,1.13,1.16,1.20 i 1.22.

Prokuratury Okręgowej w Katowicach

Wniósł o

zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez:

A)  w stosunku do A. D. (1):

-

uchylenie orzeczenia o orzeczonej wobec niego karze łącznej oraz wymierzenie mu za czyny przypisane podsądnemu w punktach I i II wyroku sądu okręgowego kar pozbawienia wolności w wymiarach odpowiednio: 3 lat i 6 miesięcy oraz 2 lat i 6 miesięcy a w ich miejsce jednej kary łącznej w wymiarze 4 lat pozbawienia wolności,

a alternatywnie, w wypadku nieuwzględnienia zarzutów skutkujących orzeczeniem wobec tego podsądnego kary izolacyjnej:

-

zobowiązanie go na mocy art. 72 §2 kk do naprawienia w całości szkody wyrządzonej pokrzywdzonej spółce przypisanymi mu przestępstwami z art. 296 kk w terminie 2 lat od prawomocności wyroku,

jak również przyjęcie, iż oparte o przepisy art. 44§1 i §2 kk rozstrzygnięcia o przepadku przedmiotów, zawarte w punktach XVII i XVIII, zamieszczonych po punkcie XX dyspozytywnej części wyroku sądu okręgowego, orzeczone zostały w stosunku do tego oskarżonego za czyn przypisany mu w punkcie I tegoż wyroku,

W stosunku do J. B. (1)

Wniósł o

- uchylenie orzeczenia o orzeczonej wobec niego karze łącznej oraz wymierzenie mu za czyny przypisane podsądnemu w punktach VI i VII wyroku sądu okręgowego kar pozbawienia wolności w wymiarach, odpowiednio: 3 lat oraz 2 lat i 6 miesięcy a w ich miejsce jednej kary łącznej w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności

na mocy art. 45§1 kk, w brzmieniu obowiązującym od dnia 4.02.2001 roku do dnia 1.07.2003 roku oraz na podstawie art. 299§7 kk, orzeczenie wobec niego przepadku równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z popełnienia przypisanych mu przestępstw z art. 299§1 w zw. z §5 kk, odpowiednio w wysokości: za czyn z punktu VI dyspozytywnej

-

części wyroku w wysokości 59.331,40 zł a za czyn z punktu VII dyspozytywnej części wyroku w wysokości 46.299,00 zł,

A)  w stosunku do S. K.:

-

na mocy art. 299§7 kk orzeczenie wobec niego przepadku równowartości korzyści

majątkowej uzyskanej przez tego oskarżonego z popełnienia przypisanego mu przestępstwa z art. 299§1 w zw. z §5 kk w wysokości 3.000 zł,

B)  wobec oskarżonych A. D. (1), J. B. (1), J. R. i S. K.:

-

uzupełnienie podstawy prawnej kar, wymierzonych im odpowiednio w punktach: I i II oraz VI i VII a także X oraz XIV dyspozytywnej części wyroku o przepis art. 11 §3 kk oraz sprecyzowanie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie XX wyroku, iż orzeczenie w nim środków karnych z art. 41 §1 kk nastąpiło w związku ze skazaniem: A. D. (1) - za czyn przypisany mu w punkcie I wyroku, J. B. (1) - za czyn przypisany mu w punkcie VI wyroku, J. R. - za czyn przypisany mu

w punkcie X wyroku, zaś S. K. - za czyn przypisany mu w punkcie XIV v wyroku,

C)  w odniesieniu do oskarżonych J. R. i S. K.:

-

zmianę zaskarżonego wyroku w punktach odpowiednio X i XIV poprzez przyjęcie jako podstawy prawnej wymierzonych im kar grzywny w miejsce art. 309 kk przepisów art. 33§1 - 3 kk,

D)  wobec oskarżonych A. D. (1) i J. B. (1) :

-

wyeliminowanie z prawnej podstawy orzeczonych wobec nich w punktach III i VIII dyspozytywnej części wyroku kar łącznych grzywny przepisu art. 86§2b kk.

apelacji kuratora ustanowionego dla oskarżyciela posiłkowego spółki (...)

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez;

1. wymierzenie oskarżonemu A. D. (1) za czyn opisany w punkcie I wyroku kary 3 lat i 6 miesięcy

2. wymierzenie oskarżonemu A. D. (1) za czyn opisany w punkcie II wyroku kary 2 lat i 6 miesięcy

3,wymierzenie oskarżonemu A. D. (1) kary łącznej w wymiarze 4 lat pozbawienia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wynikające z uwzględnienia lub nieuwzględnienia zarzutów

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Skazanie oskarżonych w ramach przypisanych im czynów z poniżej wskazanymi zmianami

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Brak uwzględnienia zarzutów podważających ich winę poza zarzutami obrońcy oskarżonego A. D. (1) w stosunku części do czynu przypisanego w punkcie I wyroku

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

A. D. (1)

- co do czynu I w zakresie działań dotyczących dokonanych przelewów: dwóch przelewów z dnia 8 sierpnia 2000 r. i 4 września 2000 r., 15 przelewów dokonanych w okresie od 10 października 2000 r. do 11 maja 20001 r., 20 przelewów dokonanych w okresie od 4 stycznia 2001 r. do 11 czerwca 2001 r. oraz dwóch przelewów z dnia 30 kwietnia 2001 r. i 7 maja 2001 r. – wyeliminowano znamiona czynu określonego w art.299§1 k.k. w postaci ustalenia, że: podejmował czynności zmierzające do udaremnienia stwierdzenia przestępnego pochodzenia oraz miejsca przechowywania środków płatniczych a wypłacone pieniądze pochodziły z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego polegającego na nadużyciu zaufania przez A. D. (1),

- co do obu czynów wyeliminowano z kwalifikacji prawnej czynu art.271§3 k.k.

- co do obu czynów uzupełniono podstawę prawną wymiaru kary o art. 11§3 k.k.

- za czyn I orzeczoną karę pozbawienia wolności obniżono do roku i 10 miesięcy oraz obniżono grzywnę do 540 stawek dziennych po 1000 zł;

- co do obu czynów uzupełniono podstawę wymiaru grzywny o art. 33§2 i 3 k.k.

J. B. (1)

- Co do obu czynów uzupełniono podstawę prawną wymiaru kary o art. 11§3 k.k. a podstawę wymiaru grzywny o art. 33§2 i 3 k.k. i wysokość orzeczonych stawek dziennych grzywny określono na 100 złotych;

- przyjmując za podstawę orzeczenia kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny art. 85 k.k., art. 86§1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 czerwca 2010 r. w zw. z art.4§1 k.k. i wymierzono łączną karę grzywny 500 stawek dziennych i określono wysokość stawki dziennej na 100 zł.;

- na podstawie art.69§1 i 2 k.k. i art. 70§1 pkt.1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 czerwca 2010 r. w zw. z art.4§1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego J. B. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres 5 lat próby;

J. R. i S. K.

uzupełniono podstawę prawną wymiaru kary o art. 11§3 k.k. a podstawę wymiaru grzywny o art. 33§ 2 i 3 k.k. eliminując art.309 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany.

Powyższych zmian dokonano w wyniku uwzględnienia zarzutów obrońców oraz prokuratora omówionych w części dotyczącej oceny zarzutów.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

VII

XIII

na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego A. D. (1) kary grzywny zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 27 września 2005 r. do dnia 16 grudnia 2005 r. uznając grzywnę za odbytą w wymiarze 162 stawek dziennych;

na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego J. B. (1) kary grzywny zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26 września 2005 r. do dnia 7 listopada 2005 r. uznając grzywnę za odbytą w wymiarze 86 stawek dziennych;

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

A. D. (1)

J. B. (1)

J. R.

S. K.

P. W. (1)

XVI

zasądzono na rzecz Skarbu Państwa:

- koszty sądowe za obie instancje, w tym z tytułu opłaty kwotę 108 300 zł

- koszty sądowe za obie instancje, w tym z tytułu opłaty kwotę 10 300 zł .,

- koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym z tytułu opłaty kwotę 1 900 zł

- koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym z tytułu opłaty kwotę 1 500 zł .,

- koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym z tytułu opłaty kwotę 9 800 zł .

7.  PODPIS

Katarzyna Capałowska Ewa Jethon Sławomir Machnio