Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 grudnia 2021 r. nr sprawy (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., na podstawie art. 18 i art. 19 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1133 ze zm.), odmówił ubezpieczonej D. L. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 2 grudnia 2021 roku, z uwagi na uznanie jej za osobę zdolną do pracy w oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 25 listopada 2021 roku.

Od powyższej decyzji odwołała się ubezpieczona D. L., domagając się jej zmiany poprzez przyznanie jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres, tj. 4 miesięcy do wykorzystania pełnych 12 miesięcy, który to okres oceniła jako niezbędny do przywrócenia jej zdolności do pracy. Organowi wydającemu decyzję zarzuciła błędne ustalenie stanu faktycznego co do jej stanu zdrowia na dzień 25 listopada 2021 roku.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości, powołując się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 25 listopada 2021 roku oraz opinię Przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS z dnia 3 stycznia 2022 roku, zgodnie z którą w odwołaniu nie wskazano nowych okoliczności ani nowych dowodów mających wpływ na zmianę skarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. L. ma 54 lata, zdobyła wykształcenie wyższe pedagogiczne. Do dnia 2 listopada 2020 roku pozostawała zatrudniona przez Centrum (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł., na stanowisku dyrektora w szkole policealnej prowadzonej przez Spółkę. Stosunek pracy uległ rozwiązaniu z upływem czasu, na jaki umowa o pracę między ww. została zawarta.

W dniu 5 października 2020 roku lekarz psychiatra rozpoznał u D. L. zaburzenia lękowe z napadami lęku panicznego. W związku z nimi pozostawała niezdolna do pracy i w okresie od dnia 6 października 2020 roku do dnia 1 grudnia 2021 roku kolejno pobierała zasiłek chorobowy przez 182 dni oraz świadczenie rehabilitacyjne przez 8 miesięcy.

Niesporne, a nadto:

- dokumentacja medyczna – k. 2-6, 8-8v, 13-18 dokumentacji lekarskiej ZUS;

- akta zasiłkowe ZUS.

Po dniu 1 grudnia 2022 roku D. L. pozostawała niezdolna do pracy z uwagi na utrzymywanie się u niej objawów zaburzeń lękowych z napadami lęku. Dalsze leczenie (które stale od 5 października 2020 roku podejmowała) i rehabilitacja (np. pobyt w ośrodku psychosomatycznym w ramach prewencji rentowej ZUS) rokowały odzyskanie przez nią zdolności do pracy w dalszym okresie maksymalnie czterech miesięcy.

Dowód:

- dokumentacja medyczna – k. 3, 18-29;

- opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii– k. 30-34.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst – Dz. U. z 2021 r., poz. 1133 ze zm.) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy, przy czym świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy. O okolicznościach, o których mowa wyżej orzeka lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, a w razie sprzeciwu ubezpieczonego – Komisja Lekarska. Orzeczenie Komisji Lekarskiej stanowi podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczenia rehabilitacyjnego.

Oznacza to, że przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego uwarunkowane jest łącznym zaistnieniem dwóch przesłanek: dalszą niezdolnością do pracy po wyczerpaniu okresu zasiłkowego oraz rokowaniem odzyskania zdolności w wyniku kontynuowania leczenia lub rehabilitacji leczniczej.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie ustalono na podstawie dokumentów zgromadzonych w sądowym postępowaniu dowodowym i w aktach organu rentowego. Strony nie kwestionowały ich autentyczności ani rzetelności sporządzenia, kwestie te nie budziły nadto obiekcji Sądu, stąd też uznał owe dokumenty za miarodajne dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

Bezsporny między stronami był ustalony na podstawie owych dokumentów fakt, iż ubezpieczona w okresie do 1 grudnia 2021 roku wykorzystała pełny okres zasiłkowy oraz 8 miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego.

Sporną kwestią pozostawała zaś między stronami ocena stanu zdrowia ubezpieczonej po dniu 1 grudnia 2021 roku, w szczególności pod kątem możliwości podejmowania przez D. L. zatrudnienia. W konsekwencji spór między stronami dotyczył istnienia przesłanek przyznania ubezpieczonej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego począwszy od dnia 2 grudnia 2022 roku.

W związku z rozbieżnymi stanowiskami stron procesu co do faktu odzyskania przez ubezpieczoną zdolności do pracy po zakończeniu ww. okresu pobierania zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego, Sąd uznał za celowe dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego posiadającego wiadomości specjalne z zakresu psychiatrii, albowiem w związku ze schorzeniem natury psychiatrycznej ubezpieczona pozostawała niezdolna do pracy.

Opinia biegłego psychiatry wykazała, że u D. L. po dniu 1 grudnia 2021 roku utrzymywały się objawy zaburzeń lękowych z napadami lęku panicznego, o zmiennym nasileniu, przy czym na tyle nasilone, że powodowały niezdolność ubezpieczonej do pracy. W zakresie rokowań na przyszłość zaś opinia stanowiła dowód, że dalsze leczenie (które stale od 5 października 2020 roku D. L. podejmowała) i rehabilitacja (np. pobyt w ośrodku psychosomatycznym w ramach prewencji rentowej ZUS) rokowały odzyskanie przez ubezpieczoną zdolności do pracy w dalszym okresie maksymalnie czterech miesięcy.

Sąd uznał tę opinię za w pełni rzetelną i wiarygodną, miarodajną dla wydania rozstrzygnięcia w sprawie. Opinia jest bowiem pełna i spójna, zawiera w sposób logiczny i przekonujący umotywowane wnioski, wreszcie wydana została przez wysokiej klasy fachowca o wieloletnim doświadczeniu klinicznym i specjalności odpowiedniej do schorzenia ubezpieczonej, po badaniu przedmiotowym oraz dogłębnej analizie dokumentacji medycznej. Brak zarzutów obu stron także nie dawał asumptu do jej kwestionowania lub uzupełniania.

Mając na uwadze powyższe Sąd doszedł do przekonania, że po dniu 1 grudnia 2021 roku D. L. pozostawała niezdolna do pracy, a jednocześnie jej dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokowały odzyskanie zdolności do pracy.

Biorąc pod uwagę powyższe, w oparciu o przepis art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego, przyznając ubezpieczonej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 4 miesięcy od dnia 2 grudnia 2021 roku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)