Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 28/22

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2022 roku

Sąd Apelacyjny w Warszawie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSA Izabela Szumniak

Sędziowie SSA Katarzyna Capałowska ( spr.)

SSA Dorota Radlińska

protokolant Oliwia Salwin

przy udziale prokuratora Jacka Pergałowskiego

po rozpoznaniu dnia 30 sierpnia 2022 roku

sprawy:

1.  A. H., syna V. i N., urodz.(...) w m. C. ( Ukraina) ,

oskarżonego z art. 280 §2 kk i art. 226 §1 kk;

2.  T. M., syna G. i N., urodz. (...) w m. Z. ( Gruzja),

oskarżonego z art. 280 §2 kk,

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie,

z dnia 19 sierpnia 2021 r. sygn. akt XII K 75/21

I.  zaskarżony wyrok uchyla i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie.

UZASADNIENIE

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 28/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 19 sierpnia 2021 r. o sygn. XII K 75/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy x3

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie prowadzono postepowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie prowadzono postepowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I. Zarzuty apelacji obrońcy osk. A. H.–adw. P. Z.:

1.rażącego naruszenia art. 85 1 i 2 k.p.k., poprzez ich błędne niezastosowanie i zaniechanie stwierdzenia sprzeczności interesów oskarżonych A. H. i T. M., niewydanie postanowienia stwierdzającego sprzeczność interesów oskarżonych bronionych przez tego samego obrońcę i niewyznaczenie terminu do ustanowienia przez oskarżonych nowych obrońców, podczas gdy interesy oskarżonych A. H. i T. M. były sprzeczne, czym Sąd Okręgowy doprowadził do obciążenia skarżonego wyroku wadą określoną w art. 439 1 pkt 10 k.p.k.,

2.obrazy prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanej oskarżonemu, tj.

a. art. 280§2 k.k., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie przy

poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleniach faktycznych, dotyczących zachowania A. H., ograniczających się do ustalenia, że A. H. zapytał pokrzywdzonych po polsku, a następnie łamaną angielszczyzną o papierosy i pieniądze, a później wspólnie z T. M. wyrzucił telefon komórkowy zabrany przez T. M. z kieszeni N. K., podczas gdy żadna z tych czynności sprawczych nie wyczerpuje jakiegokolwiek ze znamion przestępstwa rozboju w typie kwalifikowanym z art. 280§2 k.k.,

3. obrazy prawa materialnego w zakresie innym, niż określony w art. 438 pkt 1 k.p.k., gdyż z uwagi na błędną podstawę prawną orzeczenie nie odpowiada prawu,

a. art. 18 §1 k.k., poprzez jego zastosowanie przy poczynionych

ustaleniach faktycznych, które nie obejmują ustalenia, że A. H. działał wspólnie i w porozumieniu z T. M., podczas gdy zapytanie po polsku, a następnie łamaną angielszczyzną o papierosy i pieniądze, a następnie wyrzucenie wspólnie z T. M. telefonu komórkowego zabranego przez T. M. z kieszeni N. K. nie może stanowić podstawy do przypisania A. H. działania wspólnie i w porozumieniu z T. M..

Gdyby jednak Sąd Apelacyjny uznał, w sposób antygwarancyjny interpretując art. 118§ 1 k.p.k., że Sąd Okręgowy, w części uzasadnienia poświęconej na zwięzłe przedstawienie powodów przyjętej kwalifikacji prawnej, poczynił ustalenia faktyczne dotyczące popełnienia przez A. H. czynu określonego w punkcie I wyroku, dodatkowo, na podstawie art. 427§2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k., skarżonemu wyrokowi zarzucam:

4. obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, tj.:

a. art. 7 w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej, błędnej oceny dowodów, abstrahującej od całości ujawnionych w sprawie okoliczności, polegającej na przyjęciu, że A. H. działał wspólnie i w porozumieniu z popełniającym rozbój T. M., podczas gdy wniosku takiego nie sposób wyprowadzić ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, ocenianego zgodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w kontekście całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie,

b. art. 7 k.p.k., poprzez uznanie za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonych a przyznanie prymatu wiarygodności zeznaniom N. P., N. K., M. I. P., H. B. P., podczas gdy z dowody z zeznań ww. świadków, ocenione z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, musiałyby być uznane za niewiarygodne, a wyjaśnienia oskarżonych - za wiarygodne.

5. wynikający z powyższych naruszeń prawa procesowego błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia i mogący mieć wpływ na jego treść tj:

a. przyjęcie, że A. H. popełnił zarzucany mu czyn, podczas gdy z prawidłowo ocenionego materiału dowodowego nie sposób wyciągnąć taki wniosek,

b. przyjęcie, że A. H. miał zamiar dokonania zaboru telefonu komórkowego N. P., podczas gdy z prawidłowo ocenianego materiału dowodowego nie sposób wyciągnąć taki wniosek, szczególnie w sytuacji, w której telefon został wyciągnięty przez T. M. z kieszeni N. K.,

c. przyjęcie, że A. H. obejmował swoim zamiarem użycie noża przez T. M. i że działał z nim wspólnie i w porozumieniu w zakresie wszystkich czynności sprawczych czynu opisanego w punkcie I skarżonego wyroku, podczas gdy z prawidłowo ocenionego materiału dowodowego nie sposób wyprowadzić takie wnioski.

II. Zarzuty apelacji obróncy T. M. adw. P. H.:

1. obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku, tj. art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk - poprzez jednostronnie korzystną dla oskarżenia, dowolną i sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu w odniesieniu do czynu zarzucanego oskarżonemu określonego w pkt I sentencji wyroku - podczas gdy prawidłowa ocena tego materiału nie może prowadzić do przyjętych przez Sąd ustaleń w przedmiocie dokonania przez oskarżonego zarzucanego mu czynu z art. 280 2 kk — mając na uwadze błędną ocenę i nieprawidłowe, sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym wnioskowanie, w odniesieniu do dowodów z zeznań świadków: N. P., N. K., M. I. P., H. B. P. oraz B. K.;

2. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie i mających wpływ na jego treść - poprzez uznanie oskarżonego T. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu na podstawie zeznań świadków N. P.,

N. K., M. I. P., H. B. P. oraz B. K., pomimo że w świetle tychże zeznań — a w szczególności w odniesieniu do zeznań kluczowego świadka B. K. - wina oskarżonego, jako co najmniej wątpliwa, winna być rozpatrywana przy uwzględnieniu zasady wyrażonej w art. 5 §2 kpk;

3. obrazy przepisów art. 5§ 2 kpk w odniesieniu do czynu zarzucanego oskarżonemu określonego w pkt I aktu oskarżenia —poprzez nie dokonanie rozstrzygnięcia na korzyść oskarżonego istniejących i nie dających się usunąć wątpliwości w zakresie okoliczności popełnienia zarzucanego mu czynu, mając na uwadze ustalenia wyprowadzone z właściwie ocenionych zeznań świadków N. P., N. K., M. I. P., H. B. P. oraz B. K. w ich wzajemnym powiązaniu;

4. obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku, tj. art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk - poprzez dowolną i niewłaściwą oraz sprzeczną z zasadami logiki ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu w odniesieniu okoliczności dotyczących pojednania się oskarżonego z pokrzywdzonymi, co winno skutkować rozpoznaniem składanych przez obrońców skazanego wniosków o przeprowadzenie mediacji, przy rozważeniu możliwości zastosowania instytucji i określonej w art. 60§ 2 kk.

III. Zarzuty apelacji obrońcy wspólnego dla obu oskarżonych – adw. M. W.:

1) obrazy przepisu postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, tj.:

a) art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego niniejszej sprawy, w tym w szczególności uznanie za udowodnione, że pokrzywdzonym N. P. oraz N. K. skradziono na skutek rozboju wyłącznie

jeden telefon, a pozostawiono im zegarek, srebrny łańcuszek i bransoletkę należące do pokrzywdzonego P., co dodatkowo w kontekście pozostawienia przez oskarżonych telefonu marki V. o wartości ok. 378 zł niemal na miejscu zdarzenia prowadzić powinno do wniosku zgodnego z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, że oskarżeni nie zamierzali okraść pokrzywdzonych;

2) błędu w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

a) bezzasadnego uznania, że oskarżeni mieli zamiar zaboru w celu przywłaszczenia telefonu marki V., podczas gdy A. H. i T. M. odłożyli włączony telefon w bliskiej odległości od miejsca zdarzenia, a więc nie chcieli dysponować nim jak właściciele;

b) uznanie przez Sąd Okręgowy, że oskarżeni dopuścili się zbrodni z art. 280 2 kk na skutek kradzieży wspomnianego wyżej telefonu, w sytuacji gdy na brak zamiaru kradzieży jakiejkolwiek rzeczy wskazuje, że nie przywłaszczyli (czy usiłowali przywłaszczyć) ani drugiego telefonu, ani też zegarka, bransoletki i łancuszka, które posiadał w dniu zdarzenia pokrzywdzony N. P.;

c) sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego uznanie, że obaj oskarżeni wykazywali zamiar dokonania przestępstwa rozboju, podczas gdy:

i. nie czynili ku tak poważnemu czynowi żadnych przygotowań (na co wskazuje choćby ubiór oskarżonego H., tj. krótkie spodenki założone w zimowy wieczór i fakt, że wyszli tylko po papierosy),

ii. a po całym zdarzeniu nie uciekali i nie próbowali się ukrywać, co wskazuje, że w ich wyraźnym odczuciu nie dopuścili się zbrodni, a co najwyżej zupełnie niepotrzebnej, prowadzonej w kilku językach kłótni z pokrzywdzonymi, którą zakończyło wyciągnięcie noża przez oskarżonego M., chcącego uniknąć bójki;

d) całkowicie błędne uznanie przez Sąd I instancji, że oskarżeni nie przeprosili pokrzywdzonych N. P. i N. K. oraz że nie skierowali do ww. pisma za pośrednictwem Sądu, a zadeklarowali jedynie chęć uczestnictwa w postępowaniu mediacyjnym, w sytuacji gdy:

i. obrońca oskarżonych dwukrotnie składał wniosek o przeprowadzenie mediacji (pismami datowanymi na: 15 czerwca 2021 roku oraz 6 lipca 2021 roku),które to wnioski nie zostały uwzględnione przez Sąd Okręgowy (pomimo zgody obu pokrzywdzonych rozbojem), ponieważ w ocenie Sądu przedłużyłoby to postępowanie i sprzeciwił się temu pokrzywdzony funkcjonariusz policji M. S. (choć jego wniosek w przedmiocie mediacji nie dotyczył),

ii. oskarżeni H. i M. złożyli w dniu 14 lipca 2021 roku za pośrednictwem Sądu pisemne przeprosiny skierowane do pokrzywdzonych, proponując przy tym zadośćuczynienie,

i. obrońca oskarżonych zwrócił się w ich imieniu do mediatora sądowego z prośbą o przeprowadzenie mediacji z pokrzywdzonymi (do których jednak z uwagi na utrudniony kontakt z pokrzywdzonymi ostatecznie nie doszło), na co wskazuje Zaświadczenie mediatora sądowego z dnia 27 lipca 2021 roku,

a co za tym idzie:

e) błędne uznanie, że w sprawie nie zachodzą przesłanki z art. 60 §2

kodeksu karnego umożliwiające zastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec obu oskarżonych, w sytuacji gdy obaj, pomimo że zastosowano wobec nich tymczasowe aresztowanie, podejmowali realne próby pojednania z pokrzywdzonymi P. i K., przepraszając ich i proponując postępowanie mediacyjne, w ramach którego oskarżeni mogliby zadośćuczynić pokrzywdzonym;

a ponadto

3) rażącą niewspółmierność kary 3 lat pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonym jako posiadającej cechy rażąco surowej na skutek nieprawidłowego zastosowania przez Sąd I instancji dyrektyw wymiaru kary, tj. przy pominięciu nadzwyczajnego złagodzenia kary określonego w art. 60 2 pkt 2) kodeksu karnego i tym samym wymierzenie oskarżonym rażąco surowych kar za czyn (w ramach którego pokrzywdzonym nie wyrządzono jakiejkolwiek fizycznej krzywdy, a ponadto na skutek którego żaden z pokrzywdzonych nie utracił jakiejkolwiek rzeczy ruchomej), a postawa oskarżonych wyraźnie wskazywała, że chcieliby pojednać się z pokrzywdzonymi i jednocześnie zadośćuczynić im za doznaną krzywdę.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Za zasadny został uznany zarzut obrońcy oskarżonego A. H. – adw. P. Z. – obrazy art. 85 §1 i 2 kpk a w konsekwencji i art. 439 §1 pkt 10 kpk. W konsekwencji, z uwagi na fakt, iż z ww. przyczyn wyrok podlegał uchyleniu, inne zarzuty apelacji nie zostały rozpoznane.

Wniosek

Wniosek apelacji obrońcy oskarżonego A. H. - o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji;

Wniosek apelacji obrońcy oskarżonego T. M. - o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, alternatywnie o zmianę wyroku i uniewinnienie tego oskarżonego.

Wniosek apelacji obrońcy wspólnego dla obydwu oskarżonych - o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonych, alternatywnie o nadzwyczajne złagodzenie kary i wymierzenia kary 1 roku pozbawienia wolności z jej warunkowym zawieszeniem wykonania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek apelacji obrońcy oskarżonego A. H. - o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji okazał się zasadny. Aby nie powielać tożsamej treści i argumentacji w kolejnych częściach niniejszego tabelarycznego uzasadnienia powody, dla których orzeczono jak w sentencji wyroku Sądu odwoławczego zostają przedstawione w części 5.3 uzasadnienia ( tj. uchylenie wyroku Sądu pierwszej instancji, przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia).

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Sąd Apelacyjny przystępując do rozpoznania apelacji złożonych przez obrońców, przedstawionych w tych apelacjach zarzutach apelacyjnych ( a także i z urzędu ) zobligowany jest zbadać, czy w sprawie nie zachodzą bezwzględne przesłanki odwoławcze z art. 439 kpk. Wystąpienie którejś z tych przesłanek – niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść orzeczenia. Sąd odwoławczy dostrzegł i podzielił rozważania i argumentację zawartą w apelacji obrońcy oskarżonego A. H. – adw. P. Z. – obrazy art. 85 §1 i 2 kpk a w konsekwencji i art. 439 §1 pkt 10 kpk.

Obrońca ten wywiódł, iż nastąpiło rażące naruszenie art. 85 §1 i §2 kpk., poprzez ich błędne niezastosowanie i zaniechanie stwierdzenia sprzeczności interesów oskarżonych A. H. i T. M., niewydanie postanowienia stwierdzającego sprzeczność interesów oskarżonych bronionych przez tego samego obrońcę i niewyznaczenie terminu do ustanowienia przez oskarżonych nowych obrońców, podczas gdy interesy oskarżonych A. H. i T. M. były sprzeczne, czym Sąd Okręgowy doprowadził do obciążenia skarżonego wyroku wadą określoną w art. 439 1 pkt 10 kpk.

Stwierdzić należy, iż każdemu z ww. oskarżonych został przedstawiony zarzut działania wspólnie i w porozumieniu w przestępstwie kwalifikowanym rozboju z art. 280 §2 kk – czynu zabronionego stanowiącego zbrodnię. ( Dodatkowo w tym samym postępowaniu karnym oskarżonemu A. H. przedstawiono zarzut z art. 226 §1 kk). Oskarżeni zostali tymczasowo aresztowani i będąc pozbawionymi wolności uczestniczyli w postępowaniu rozpoznawczym przed Sadem I instancji. Obydwaj i A. H. i T. M. podczas postępowania przed Sadem Okręgowym posiadali jednego, tego samego obrońcę.

W tym miejscu li tylko dla kompletności rozważań godzi się przypomnieć treść art. 85 §1 i 2 kpk ( 85§ 1. Obrońca może bronić kilku oskarżonych, jeżeli ich interesy nie pozostają w sprzeczności.

§ 2. Stwierdzając sprzeczność sąd wydaje postanowienie, zakreślając oskarżonym termin do ustanowienia innych obrońców. W wypadku obrony z urzędu sąd wyznacza innego obrońcę. Na postanowienie przysługuje zażalenie.)

A także art. 80 kpk (Oskarżony musi mieć obrońcę w postępowaniu przed sądem okręgowym, jeżeli zarzucono mu zbrodnię. W takim wypadku udział obrońcy w rozprawie głównej jest obowiązkowy).

Obydwu oskarżonym zarzucono zbrodnię, żaden z nich nie był w sposób prawidłowy reprezentowany przez obrońcę, ponieważ zachodziła sprzeczność interesów oskarżonych. A to z następujących przyczyn, co trafnie wyeksponował obrońca :

W toku pierwszego przesłuchania (k. 116) oskarżony A. H. obciążył drugiego oskarżonego, wskazując, po okazaniu zdjęcia z płyty k.76, że to jest nóż T.. Przesłuchany natomiast oskarżony T. M. (k.121) wskazał,

wyjaśniając na tę samą okoliczność, że: „jestem pewny, że nie mogłem czegoś takiego zrobić. (...) Nie wiem czy miałem nóż na tej ulicy”.

W toku posiedzenia w przedmiocie tymczasowego aresztowania oskarżony T. M. wyjaśnił: „ nie przyznaję się, bo ja nie mogłem tego zrobić (...). Ja nie pamiętam, żebym miał nóż. (...) Nie pamiętam, czy wyciągnąłem nóż. Nie brałem telefonu. (k. 135)”.

Na rozprawie oskarżony A. H. wyjaśnił (k.772), odpowiadając na pytania wspólnego obrońcy: W momencie zatrzymania znaleziono przy T. przyrządy do rozklejania reklam. (...) Do rozklejania reklam była potrzebna taśma, papier i nóż żeby przecięć taśmę. Te rzeczy miał przy sobie T.”.

Także pozostające we wzajemnej sprzeczności było przedstawiane żądanie wydania pieniędzy: Oskarżony T. M. na tej samej rozprawie wyjaśnił m.in. (k. 772), że: „ja podszedłem do A. i usłyszałem jakieś słowo „pieniądze", ja mu sam przypomniałem po co mu pieniądze, przecież ma na koncie. Powiedziałem mu po co jemu ich pieniądze, przecież ma swoje”.

Zatem, w toku sprawy oskarżeni nie przyznawali się do użycia noża obciążając się de facto się wzajemnie w zakresie posiadania noża (A. H. obciążał T. M.), a także w zakresie rzekomego proszenia pokrzywdzonych o pieniądze (T. M. obciążał A. H.).

Taki wzajemny splot przeciwstawnych wyjaśnień winien doprowadzić do konstatacji, że interesy oskarżonych są wzajemnie sprzeczne, bacząc, iż oskarżonych bronił ten sam obrońca.. W konsekwencji Sąd rozpoznający sprawę w I instancji winien wówczas stwierdzić sprzeczność interesów oskarżonych i zakreślić termin do ustanowienia innych obrońców.

Sąd odwoławczy podziela tezę, iż (dla zapewnienia prawa do obrony) żadnego z oskarżonych nie można bronić na 50 %, na 10 % ani na 90 %. Każdemu z oskarżonych przysługuje pełne prawo do obrony. Nie jest bowiem rzeczą obrońcy (jeśli jeden występuje jako obrońca różnych oskarżonych) w trakcie postępowania karnego wyważanie, czyja wina jest bardziej prawdopodobna lub

kogo należy „bardziej” bronić, tudzież czyje interesy z oskarżonych zyskają prymat, a kogo można „poświęcić”. W tej sprawie każdy z oskarżonych jako oskarżonych o zbrodnię i pozbawionych wolności winien posiadać obrońcę, którego obrona byłaby rozciągnięta na 100 % argumentacji, bez obaw o obciążenie drugiego z oskarżonych. Wobec zachodzącej sprzeczności interesów oskarżonych każdy z nich był takiej obrony pozbawiony. Co więcej obrońca ustanowiony w jednym postępowaniu karnym jeśli nie był obrońcą w znaczeniu tych 100 % obrony co do zarzutu z art. 280 §2 kk, a zatem utracił walor sprawowania należytej obrony, gdyż w tym samym postępowaniu nie spełniał wymogów także co do obrony w zakresie drugiego z zarzuconych czynów z art. 226 §1 kk.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Ponieważ oskarżeni w postępowaniu rozpoznawczym nie posiadali należytej obrony ( bronił ich jeden obrońca, mimo zachodzącej sprzeczności interesów) należy powtórzyć całe postepowanie rozpoznawcze wobec konieczności zapewnienia prawa do obrony. Sąd I instancji dokona analizy, czy ustanowieni obrońcy każdego z oskarżonych nie są w konflikcie interesów. Nota bene – na rozprawie apelacyjnej w dniu 30 sierpnia 2022 r, obydwaj oskarżeni wypowiedzieli pełnomocnictwo dla adw. M. W..

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania są tożsame jak wyrażone w punktach dotyczących powodów uchylenia wyroku. A oczywistym jest, iż czyniąc ustalenia Sąd I instancji będzie miał na uwadze zakaz reformationis in peius.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

Dorota Radlińska Katarzyna Capałowska Izabela Szumniak

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca adw. P. Z.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok skazujący oskarżonego A. H.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego T. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok skazujący oskarżonego T. M..

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca adw. M. W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok skazujący obu oskarżonych.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana