Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Rosłan- Karasińska

Protokolant: Mateusz Staniszewski

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2014 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy M. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddziałowi w W.

o zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne- podstawę wymiaru

z udziałem zainteresowanej J. G. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) (poprzednio: (...)) w W.

na skutek odwołania M. G.

⚫

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z dnia 22 marca 2012 r. znak (...) w przedmiocie odmowy przyznania prawa do zasiłku chorobowego za okres od 16 marca 2012 r. do 29 marca 2012 r. ;

⚫

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z dnia 05 kwietnia 2012 r. znak (...) w przedmiocie odmowy przyznania prawa do zasiłku chorobowego za okres od 30 marca 2012 r. do 15 kwietnia 2012 r. ;

⚫

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z dnia 23 marca 2012 r. znak (...) w przedmiocie odmowy wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 8 marca 2012 r. w wysokości 100% podstawy wymiaru;

⚫

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z dnia 19 marca 2012 r. znak (...) w przedmiocie odmowy prawa do zasiłku chorobowego za okres od 22 sierpnia 2011 do 21 stycznia 2012 r. oraz od 30 stycznia 2012 r. do 07 marca 2012 r. z ubezpieczenia wypadkowego w wysokości 100% podstawy wymiaru

orzeka:

I.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z dnia 23 marca 2012 r. znak (...) w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się M. G. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 28 lutego 2012 r. w wysokości 100% podstawy wymiaru;

II.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z dnia 19 marca 2012 r. znak (...) w przedmiocie odmowy prawa do zasiłku chorobowego za okres od 22 sierpnia 2011 do 21 stycznia 2012 r. oraz od 30 stycznia 2012 r. do 07 marca 2012 r. z ubezpieczenia wypadkowego w wysokości 100% podstawy wymiaru w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się prawo do zasiłku chorobowego za okres od 24 września 2011 r. do 12 stycznia 2012 r. w wysokości 100% podstawy wymiaru oraz za okres od 15 lutego 2012 r. do 27 lutego 2012 r. w wysokości 100% podstawy wymiaru;

III.  oddala odwołanie w pozostałym zakresie.

Sygn. akt VI U 109/12

UZASADNIENIE

Dnia 27 marca 2012 roku (data prezentaty) M. G. złożył do Sądu Okręgowego dla Warszawy - Pragi w Warszawie VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych odwołanie, w którym wnosił o pomoc w rozwiązaniu sporu, który zaistniał pomiędzy nim a ZUS–em. W swym piśmie wskazał on, iż dnia 10 sierpnia 2011 roku uległ wypadkowi w pracy, gdy schodził z kontenera i spadł z wysokości 2 metrów na beton. Spowodowało to pęknięcie i złamanie stopy oraz uszkodzenie tkanek miękkich. Po wypadku M. G. został odwieziony przez swojego pracodawcę do domu, jednak w wyniku nasilającego się bólu musiał być hospitalizowany. Dnia 23 sierpnia 2011 roku przeszedł operację. W swym piśmie M. G. wskazał, że nie może powrócić do pracy, zaś ZUS nie chce wypłacić mu należnych świadczeń, w związku z czym jego sytuacja materialna jest bardzo ciężka.

W odpowiedzi na wezwanie Sądu do wskazania od jakiej decyzji się on odwołuje, do pisma z dnia 12 kwietnia 2012 roku (data na kopercie) M. G. załączył decyzje organu rentowego, które do tej pory otrzymał. Są to decyzje:

⚫

decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z dnia 22 marca 2012 r. znak (...) w przedmiocie odmowy przyznania prawa do zasiłku chorobowego za okres od 16 marca 2012 r. do 29 marca 2012 r. ;

⚫

decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z dnia 05 kwietnia 2012 r. znak (...) w przedmiocie odmowy przyznania prawa do zasiłku chorobowego za okres od 30 marca 2012 r. do 15 kwietnia 2012 r. ;

⚫

decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z dnia 23 marca 2012 r. znak (...) w przedmiocie odmowy wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 8 marca 2012 r. w wysokości 100% podstawy wymiaru;

⚫

decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z dnia 19 marca 2012 r. znak (...) w przedmiocie odmowy prawa do zasiłku chorobowego za okres od 22 sierpnia 2011 do 21 stycznia 2012 r. oraz od 30 stycznia 2012 r. do 07 marca 2012 r. z ubezpieczenia wypadkowego w wysokości 100% podstawy wymiaru. Te decyzje zostały również wskazane przez odwołującego się w jego piśmie z dnia 07 maja 2012 roku.

(odwołanie – k. 1 – 4, pismo odwołującego się z dnia 12 kwietnia 2012 roku – k. 8 – 10, pismo odwołującego się z dnia 07 maja 2012 roku – k. 35 – 37).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołań. W uzasadnieniu wskazał on, iż dnia 10 sierpnia 2012 roku ubezpieczony uległ wypadkowi przy pracy, jednak po przeprowadzonym postępowaniu wyjaśniającym wypadek ten nie został uznany za wypadek przy pracy. Organ rentowy podał, że ubezpieczonemu przyznano zasiłek chorobowy za okres od 03 października 2011 roku do 21 stycznia 2012 roku oraz od 03 marca 2012 roku do 07 marca 2012 roku, jednocześnie organ odmówił mu prawa do zasiłku chorobowego za okres od 08 marca 2012 roku do 15 marca 2012 roku, co było spowodowane wykorzystaniem przez odwołującego się z dniem 07 marca 2012 roku przysługujących mu 182 dni okresu zasiłkowego. Również późniejsze decyzje odmawiające mu prawa do zasiłku chorobowego były wydawane w oparciu o wyczerpanie owego okresu. Jednocześnie organ rentowy wypowiedział się odnośnie przyznania ubezpieczonemu świadczenia rehabilitacyjnego w wysokości 100% podstawy wymiaru, stwierdzając, iż zdarzenie, mające uzasadniać jego przyznanie nie było w rzeczywistości wypadkiem przy pracy. Równocześnie ZUS przyznał ubezpieczonemu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego w wysokości 75% podstawy wymiaru decyzją z dnia 13 kwietnia 2012 roku.

(odpowiedź na odwołanie – k. 48 – 49)

Postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2012 roku Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych uznał się niewłaściwym i przekazał sprawę do rozpoznania do Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

(postanowienie z dnia 19 kwietnia 2012 roku – k. 29 – 30)

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w W. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem z dnia 29 czerwca 2012 roku wezwał do udziału w sprawie w charakterze zainteresowanej pracodawcę odwołującego się J. G. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...)z siedzibą w W..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący się M. G. został zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku brygadzisty w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem w wysokości 1.387,00 złotych brutto u J. G. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...)i pracuje tam do dnia dzisiejszego (k. 16 tom I akt rentowych – umowa o pracę z dnia 01 sierpnia 2011 r.).

Dnia 10 sierpnia 2012 roku odwołujący się M. G. pracował na budowie przy stacji kolejowej na al. (...) w W.. Pracował tam jako zbrojarz, będąc pracownikiem J. G. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą(...)Pracodawca przyjechał do odwołującego się na miejsce budowy pomiędzy godziną 15 - tą, a 16 - tą (odwołujący się pracował do godziny 17 – tej) i powiedział mu, żeby się przebrał, bo będzie skierowany na inna budowę. Podczas schodzenia po schodach z kontenera budowlanego odwołujący potknął się, zaczepił o krawędź i spadł na dół, na beton, z wysokości około dwóch metrów. Po tym upadku został on odwieziony do domu, gdyż nie chciał jechać do szpitala. Jednak w wyniku pogarszającej się sytuacji (noga zaczęła puchnąć i sinieć) odwołujący się w udał się w końcu do szpitala, gdzie rozpoznano złamanie kości piętowej lewej oraz skierowano go na operację lewej stopy. Operacja ta miała miejsce w dniu 23 sierpnia 2011 roku, w tym dniu wykonano zabieg otwartej repozycji i stabilizacji złamania płytą systemu Variax. Dnia 28 marca 2012 roku odwołujący się został skierowany do poradni specjalistycznej rehabilitacji medycznej w związku z wykonaniem potrzebnych zabiegów z fizykoterapii i rehabilitacji.

(dowód: zeznania odwołującego się – k. 98 – 98 verte, zeznania zainteresowanej J. G. – k. 98 verte, protokół powypadkowy nr (...) – tom III akt organu rentowego, oświadczenie Z. B. – tom II akt organu rentowego, karta informacyjna leczenia szpitalnego – k. 11 tomu I akt organu rentowego, skierowanie do poradni specjalistycznej – k. 15 tomu I akt organu rentowego).

Odwołujący się podlegał ubezpieczeniu chorobowemu od 01 sierpnia 2011 r. W chwili zdarzenia (tj. spadnięcia ze schodów) zdaniem organu rentowego nie miał wymaganego 30 dniowego okresu wyczekiwania. Zdaniem organu rentowego nie zachodziły okoliczności uprawniające do zasiłku chorobowego od pierwszego dnia ubezpieczenia ( w związku z nie uznaniem zdarzenia za wypadek przy pracy) w związku z powyższym od dnia 22 sierpnia 2011 r. (pobyt w szpitalu) do dnia 30 sierpnia 2011 r. obowiązywał okres wyczekiwania. Zaś za okres od 31 sierpnia 2011 do 02 października 2011 r. oraz za okres od 02 marca 2012 r. odwołujący się M. G. zachował prawo do wynagrodzenia za okres choroby (art. 92 k.p.), (pismo Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 marca 2012 r. znak (...) ), (k. 15 akt sądowych).

Decyzją z dnia 19 marca 2012 roku, znak: (...) organ rentowy odmówił odwołującemu się prawa do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego w wysokości 100% podstawy wymiaru za okres od 22 sierpnia 2011 roku do 21 stycznia 2012 roku oraz od 30 stycznia 2012 roku do 07 marca 2012 roku, jednocześnie przyznając mu prawo do zasiłku chorobowego w wysokości 80 % podstawy wymiaru z ubezpieczenia chorobowego za okres od 03 października 2011 roku do 21 stycznia 2012 roku oraz od 03 marca 2012 roku do 07 marca 2012 roku. Tą samą decyzją ZUS odmówił prawa do zasiłku chorobowego za okres od 08 marca 2012 roku do 15 marca 2012 roku.

(dowód: decyzja ZUS z dnia 19 marca 2012 roku – k. 13 akt ZUS-u)

Decyzją z dnia 22 marca 2012 roku organ rentowy odmówił odwołującemu się prawa do zasiłku chorobowego za okres od 16 marca 2012 roku do 29 marca 2012 roku, a decyzją z dnia 05 kwietnia 2012 roku odmówił mu prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 30 marca 2012 roku do dnia 15 kwietnia 2012 roku. W obu decyzjach ZUS podał, że z posiadanej dokumentacji wynika, iż ubezpieczony z dniem 07 marca 2012 roku wykorzystał pełny okres zasiłkowy wynoszący 182 dni.

(dowód: decyzja ZUS z dnia 22 marca 2012 roku – k. 2 akt ZUS, decyzja z dnia 05 kwietnia 2012 roku – k. 3 akt ZUS)

Decyzją z dnia 23 marca 2012 roku ZUS odmówił wypłaty odwołującemu się świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 08 marca 2012 roku w wysokości 100% podstawy wymiaru, uzasadniając to tym, iż tak wysokie świadczenie przysługuje jedynie w przypadku, gdy niezdolność do pracy powstała wskutek wypadku przy pracy. Jednak z ustaleń organu rentowego wynika, iż wypadek, który spowodował niezdolność odwołującego się do pracy nie został uznany za wypadek przy pracy. Decyzją z dnia 13 kwietnia 2012 roku ZUS przyznał odwołującemu się prawo do świadczenia rehabilitacyjnego w wysokości 90% podstawy wymiaru za okres od 08 marca 2012 roku do 05 czerwca 2012 roku, oraz 75% podstawy wymiaru za okres od 06 czerwca 2012 roku do 05 lipca 2012 roku.

(dowód: decyzja z dnia 23 marca 2012 roku – k. 4 akt ZUS, decyzja z dnia 13 kwietnia 2012 roku – k. 10 II tomu akt ZUS)

W dniu 10 sierpnia 2011 roku odwołujący się podlegał ubezpieczeniu wypadkowemu. Przebywając na budowie posiadał on kask, kamizelkę, buty i ubranie robocze, był również przeszkolony w zakresie BHP.

(dowód: zaświadczenie z dnia 22 listopada 2011 roku – tom III akt organu rentowego, pismo z 29 lutego 2012 roku – tom III akt organu rentowego)

Dnia 12 marca 2012 roku Główny Specjalista ds. BHP wydał opinię, w której podważył ustalenia protokołów powypadkowych i stwierdził, iż dokumentacja przedstawiona w sprawie dotyczącej uznania zdarzenia z dnia 10 sierpnia 2011 roku za wypadek przy pracy zawiera stwierdzenia bezpodstawne i nosi znamiona matactwa. W treści swej opinii wskazał on, iż protokole powypadkowym poszkodowany pisze, iż na ostry dyżur do szpitala zgłosił się w dniu 22 sierpnia 2011 roku, podczas, gdy na kserokopii karty informacyjnej szpitala widnieje data 20 sierpnia 2011 roku, ponadto w protokole jest zapis, iż odwołujący się „potknął się i przewróciwszy się spadł kilkanaście schodków na dół uderzając lewą nogą o beton”, podczas, gdy w karcie szpitalnej jest zapis o „złamaniu kości piętowej lewej”. Dodatkowo wskazano nieścisłości w protokole powypadkowym nr (...), a to: zapis pkt 11 mówi, że protokół sporządzono dnia 10 sierpnia 2011 roku, podczas, gdy wypadek miał miejsce tego dnia, zaś zespół dokonał ustaleń w dniach 10 – 12 sierpnia 2011 roku; w pkt 12 pracodawca pisze o przeszkodach do sporządzenia protokołu w terminie, podczas, gdy wcześniej podano, iż protokół był sporządzony w terminie; dodatkowo brak jest daty potwierdzenia protokołu przez pracodawcę. Na podstawie owej opinii Głównego Specjalisty ds. BHP podjęto decyzję, w wyniku której nie uznano zdarzenia z dnia 10 sierpnia 2011 roku za wypadek przy pracy.

(opinia Głównego Specjalisty ds. BHP – k. 4 tomu II akt organu rentowego, notatka na posiedzenie kolegialne – tom III akt organu rentowego)

W toku postępowania powołano biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii, który miał wydać opinię na okoliczność ustalenia, czy zdarzenie z dnia 10 sierpnia 2011 roku było wypadkiem przy pracy oraz jaki procentowo uszczerbek na zdrowiu powstał u odwołującego się w wyniku tego zdarzenia. W swej pisemnej opinii biegły sądowy uznał odwołującego się za osobę częściowo niezdolną do pracy w okresie od 08 marca 2012 roku do 30 listopada 2013 roku. biegły wskazał, że przyczyną owej niezdolności był wypadek przy pracy. W swej uzupełniającej opinii biegły określił wysokość stałego uszczerbku na zdrowiu u odwołującego się na 12 %.

(dowód: opinia biegłego – k. 106 – 106 verte, uzupełniająca opinia biegłego – k. 140 – 140 verte)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedstawionych w toku niniejszego postępowania, w tym także dokumentów z akt organu rentowego oraz w oparciu o zeznania zainteresowanej J. G. (k. 98 verte) oraz zeznań odwołującego się M. G. (k. 98 – 98 verte), którym Sąd dał wiarę w całości jako spójnym i logicznym. Sąd oparł się również na opinii biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii oraz uzupełniającej opinii biegłego, którym również dał wiarę w całości.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie są decyzje ZUS z dnia 19 marca 2012 r. oraz z dnia 22 marca 2012 roku oraz z dnia 05 kwietnia 2012 roku, które odmówiły odwołującemu się prawa do zasiłku chorobowego za wskazane w nich okresy oraz decyzja z dnia 23 marca 2012 roku, którą organ rentowy odmówił mu wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego w wysokości 100 % podstawy wymiaru od dnia 08 marca 2012 roku.

Na początku rozważań Sąd przeanalizuje zgodność z prawem decyzji odmawiających odwołującemu się prawa do zasiłku chorobowego. Obie wskazane decyzje tj. decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z dnia 22 marca 2012 r. znak (...) w przedmiocie odmowy przyznania prawa do zasiłku chorobowego za okres od 16 marca 2012 r. do 29 marca 2012 r. oraz decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z dnia 05 kwietnia 2012 r. znak (...) w przedmiocie odmowy przyznania prawa do zasiłku chorobowego za okres od 30 marca 2012 r. do 15 kwietnia 2012 r. powołują się na tę samą podstawę, czyli na fakt, iż odwołujący się otrzymywał wcześniej zasiłek przez 182 dni, co oznacza, że przekroczył okres zasiłkowy. Należy w tym miejscu przejść do analizy właściwych przepisów prawa. Otóż zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby lub macierzyństwa (tekst jednolity – Dz. U. z 2010 r. Nr 77, poz. 512, ze zm.) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Z kolei art. 8 tej ustawy mówi, iż zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby, nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży – nie dłużej niż przez 270 dni.

Odwołujący się podlegał ubezpieczeniu chorobowemu od 01 sierpnia 2011 r. (okoliczność bezsporna). W chwili zdarzenia (tj. spadnięcia ze schodów), zdaniem organu rentowego, nie miał wymaganego 30 dniowego okresu wyczekiwania. Zdaniem organu rentowego nie zachodziły okoliczności uprawniające do zasiłku chorobowego od pierwszego dnia ubezpieczenia w związku z nie uznaniem zdarzenia za wypadek przy pracy, w związku z powyższym od dnia 22 sierpnia 2011 r. (pobyt w szpitalu) do dnia 30 sierpnia 2011 r. obowiązywał okres wyczekiwania. Zaś za okres od 31 sierpnia 2011 do 02 października 2011 r. oraz za okres od 02 marca 2012 r. odwołujący się M. G. zachował prawo do wynagrodzenia za okres choroby (art. 92 k.p.), (pismo Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 marca 2012 r. znak (...) ), (k. 15 akt sądowych).

W wyniku ustaleń poczynionych przez Sąd (o których poniżej) sporne zdarzenie z dnia 10 sierpnia 2011 r. należało zakwalifikować jako wypadek przy pracy. Wobec powyższego zgodnie z art. 4 ust. 3 pkt 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. 2010r., Nr 77, poz. 512) zgodnie z którym: „. Od pierwszego dnia ubezpieczenia chorobowego prawo do zasiłku chorobowego przysługuje: jeżeli niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem w drodze do pracy lub z pracy”, odwołującemu się przysługiwało prawo do zasiłku chorobowego od pierwszego dnia ubezpieczenia chorobowego. Skoro więc odwołujący się podlegał ubezpieczeniu chorobowemu od 01 sierpnia 2011 r. (okoliczność bezsporna) i zachodziły, zdaniem Sądu, okoliczności uprawniające do zasiłku chorobowego od pierwszego dnia ubezpieczenia w związku z uznaniem zdarzenia za wypadek przy pracy, w związku z powyższym od dnia 22 sierpnia 2011 r. (pobyt w szpitalu) do dnia 30 sierpnia 2011 r. nie obowiązywał okres wyczekiwania. Odwołujący się zdaniem Sądu zachował prawo do wynagrodzenia za okres choroby tj. za okres od 22 sierpnia 2011 do 23 września października 2011 r. (art. 92 k.p.) oraz za okres od 13 stycznia 2012 r. do 14 lutego 2012 r. (art. 92 k.p.), a z pozostały okres niezdolności do pracy powinien otrzymać zasiłek chorobowy (łącznie wraz z wynagrodzeniem z art. 92 k.p.) w wysokości 100% podstawy wymiaru zasiłku.

Z ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego wynika, iż odwołujący się wyczerpał ustawowy okres zasiłkowy, wynoszący w jego przypadku 182 dni, z dniem 27 lutego 2012 r., a nie jak ustalił organ rentowy z dniem 07 marca 2012 r.

Oznacza to, iż w świetle przytoczonych wyżej regulacji prawnych organ rentowy wydał prawidłową decyzję odmawiającą ubezpieczonemu prawa do zasiłku chorobowego za kolejne okresy przypadające po wyczerpaniu owych 182 dni zasiłkowych.

Mając powyższe na uwadze należało oddalić odwołanie odwołującego się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z dnia 22 marca 2012 r. znak (...) w przedmiocie odmowy przyznania prawa do zasiłku chorobowego za okres od 16 marca 2012 r. do 29 marca 2012 r. oraz od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z dnia 05 kwietnia 2012 r. znak (...) w przedmiocie odmowy przyznania prawa do zasiłku chorobowego za okres od 30 marca 2012 r. do 15 kwietnia 2012 r. Należało uwzględnić odwołanie odwołującego się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z dnia 19 marca 2012 r. znak (...) w przedmiocie odmowy prawa do zasiłku chorobowego za okres od 22 sierpnia 2011 do 21 stycznia 2012 r. oraz od 30 stycznia 2012 r. do 07 marca 2012 r. z ubezpieczenia wypadkowego w wysokości 100% podstawy wymiaru w ten sposób, że zmienić zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z dnia 19 marca 2012 r. poprzez przyznanie odwołującemu się prawo do zasiłku chorobowego za okres od 24 września 2011r. do 12 stycznia 2012 r. w wysokości 100% podstawy wymiaru oraz za okres od 15 lutego 2012 r. do 27 lutego 2012 r. w wysokości 100% podstawy wymiaru;

Warto w tym miejscu zauważyć, że wyczerpanie wskazanego wyżej okresu zasiłkowego przez odwołującego się nie oznacza automatycznie, iż jest on z tą chwilą pozbawiony jakichkolwiek świadczeń. Może się on bowiem starać o świadczenie rehabilitacyjne, o przyznanie którego zresztą odwołujący się wystąpił. Zgodnie bowiem z regulacją art. 18 ust. 1 wspomnianej ustawy o świadczeniach w razie choroby lub macierzyństwa ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a jego dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy przysługuje świadczenie rehabilitacyjne. Zgodnie z kolei z art. 18 ust. 2 tej ustawy świadczenie to przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy. Kwestię wysokości tego świadczenia reguluje art. 19 ust. 1 omawianej ustawy o świadczeniach w razie choroby lub macierzyństwa, zgodnie z którym świadczenie rehabilitacyjne wynosi 90% podstawy wymiaru zasiłku chorobowego za okres pierwszych trzech miesięcy i 75% podstawy wymiaru za pozostały okres. W takim też wymiarze odwołującemu się zostało przyznane owo świadczenie w decyzji z dnia 13 kwietnia 2012 roku. Podstawą przyznania owego świadczenia były ustalenia ZUS i opinia lekarza orzecznika. Również w toku przedmiotowego postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego, który także wypowiedział się, iż odwołujący się jest osobą nadal niezdolną do pracy. Ustalenia te, zawarte w uzupełniającej opinii biegłego nie były kwestionowane przez organ rentowy, nadto już sam ten organ stwierdził niezdolność do pracy odwołującego się, skoro przyznał mu świadczenie rehabilitacyjne we wspomnianej wyżej decyzji.

Jednak przedmiotem odwołania rozpatrywanego w niniejszej sprawie nie jest decyzja przyznająca prawo do świadczenia rehabilitacyjnego z dnia 13 kwietnia 2012 roku, lecz decyzja, którą ZUS odmówił odwołującemu się prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w wysokości 100% podstawy wymiaru. Jest to decyzja z dnia 23 marca 2012 roku. W jej uzasadnieniu organ rentowy podał, że z jego ustaleń wynika, iż niezdolność do pracy stwierdzona u odwołującego się nie została spowodowana wypadkiem przy pracy. Warto bowiem zauważyć, iż regulacje odnoszące się do świadczenia rehabilitacyjnego, a konkretnie jego wysokości, znajdują się również w ustawie z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jednolity – Dz. U. z 2009 roku Nr 167, poz. 1322, ze zm.). Zgodnie z regulacją zawartą w art. 9 ust. 1 tej ustawy zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne z ubezpieczenia wypadkowego przysługują w wysokości 100% podstawy wymiaru. Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, iż odwołujący się podlegał w chwili zdarzenia z dnia 10 sierpnia 2011 roku ubezpieczeniu wypadkowemu. Jednak organ rentowy rozpatrując jego wniosek o przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego uznał, iż zdarzenie, które spowodowało jego niezdolność do pracy nie było wypadkiem przy pracy. Kwestią więc, którą należy w tym momencie rozpatrzyć jest prawidłowe zidentyfikowanie zdarzenia z 10 sierpnia 2011 roku i ewentualne określenie go jako wypadku przy pracy.

Z ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego wynika, iż odwołujący się uległ wypadkowi w godzinach pracy, wykonując polecenia swego pracodawcy. Zarówno on sam, jak i jego pracodawca i dodatkowy świadek zdarzenia, potwierdzają, iż upadek odwołującego się, który następnie skutkował złamaniem kości stopy i doprowadził do jego aktualnego (w chwili wydawania skarżonej decyzji) stanu niezdolności do pracy, był wypadkiem przy pracy. Analogiczne ustalenia zostały zawarte w dwóch protokołach powypadkowych dołączonych do akt organu rentowego. Jednak mimo to ZUS nie uznał owego zdarzenia za wypadek przy pracy. Decydujące znaczenie miała w tym przedmiocie opinia Głównego Specjalisty ds. BHP, który wskazał na pewne nieścisłości protokołów powypadkowych z ustaleniami poczynionymi przez niego, chociażby na podstawie dokumentacji szpitalnej. W wydanej opinii wskazał on chociażby na nieścisłości dotyczące dat zgłoszenia się do szpitala, ponieważ z karty szpitalnej wynika data 20 sierpnia 2011 roku, zaś w protokołach powypadkowych pojawiają się daty 22 sierpnia oraz 23 sierpnia 2011 roku. Główny Specjalista ds. BHP wskazał też na fakt, iż na protokole powypadkowym jest informacja, iż został on sporządzony dnia 10 sierpnia 2011 roku, podczas gdy dalej w jego treści pracodawca podał, że ustaleń dotyczących owego wypadku dokonano w dniach 10 – 12 sierpnia 2011 roku. Warto jednak zaznaczyć, że owe wskazania dotyczą jedynie błędów w datowaniu, które jednocześnie nie są rażące, a przede wszystkim owe wskazane nieścisłości w żaden sposób nie przemawiają za nieistnieniem zdarzenia, które było wypadkiem przy pracy, a jedynie mogą świadczyć o pewnym pośpiechu przy spisywaniu protokołu, z którym mogły się wiązać pomyłki co do wskazanych dat. Jednak samo zdarzenie, jak i jego przebieg nie zostały zakwestionowane w toku postępowania przed ZUS. Jedyny zarzut faktycznie odnoszący się do samego wypadku i jego konsekwencji, jaki pojawił się w opinii Głównego Specjalisty ds. BHP dotyczył faktu, iż w protokole powypadkowym odwołujący się zapisał, iż spadł kilkanaście schodków w dół uderzając lewą nogą o beton, zaś w karcie informacyjnej szpitala jest mowa o złamaniu kości piętowej lewej, co w owej opinii zostało wskazane jako obrażenie sprzeczne z opisem. Jednak w ocenie Sądu wynikającej jedynie z samego doświadczenia życiowego wynika, iż opis dotyczący upadku z wysoka na lewą nogę, może być prawdziwy, gdy odnosi się do obrażeń polegających na złamaniu kości właśnie owej lewej nogi. Sąd jednak w niniejszym postępowaniu wezwał do wydania opinii biegłego, czyli osobę mającą wiadomości specjalne. Biegły ów w swej opinii również wskazał, iż obrażenia stwierdzone u odwołującego się mogły być spowodowane opisanym przez niego zdarzeniem. Wobec tego należy uznać ów, jedyny odnoszący się merytorycznie do samego wypadku, zarzut opinii Głównego Specjalisty ds. BHP, za nietrafiony. Warto w tym miejscu również zauważyć, że także Lekarz Orzecznik ZUS, w swym stanowisku wyrażonym w nawiązaniu do uzupełniającej opinii biegłego przedstawionej w przedmiotowym postępowaniu wskazał, że zdarzenia z dnia 10 sierpnia 2011 roku nie uznano za wypadek przy pracy jedynie z przyczyn formalnych, a nie merytorycznych (k. 152).

Mając na uwadze powyższe nie można, zdaniem Sądu, odmówić uznania zdarzenia z dnia 10 sierpnia 2011 roku za wypadek przy pracy jedynie na podstawie opinii Głównego Specjalisty ds. BHP. Należało bowiem przeanalizować ustalony w sprawie stan faktyczny i na tej dopiero podstawie zadecydować co tak naprawdę wydarzyło się dnia 10 sierpnia 2011 roku i czy zdarzenie to było wypadkiem przy pracy oraz, czy skutkowało niezdolnością odwołującego się do pracy, występującą w chwili wydawania skarżonej decyzji.

Z ustaleń stanu faktycznego wynika, iż M. G. uległ wypadkowi podczas pracy i w związku z jej wykonywaniem. Pracował on jako zbrojarz na budowie, zaś wykonując polecenie swego pracodawcy uległ wypadkowi spadając z wysokości około dwóch metrów na beton, przy czym doszło u niego do złamania kości lewej stopy. Ustalenia te potwierdzają zeznania odwołującego się, jego pracodawcy, oświadczenie jego współpracownika, a także karta leczenia szpitalnego oraz opinia wezwanego w sprawie biegłego. W ocenie Sądu nie ma żadnych podstaw, aby nie uznawać zdarzenia z dnia 10 sierpnia 2011 roku za wypadek przy pracy. W świetle ustaleń zawartych w opinii biegłego nie ulega również wątpliwości, iż wypadek ów spowodował niezdolność odwołującego się do pracy, która trwała również w czasie wydawania skarżonej decyzji i która uzasadnia przyznanie mu świadczenia rehabilitacyjnego. Świadczenie to w związku z powyższym zidentyfikowaniem zdarzenia wywołującego niezdolność do pracy jako wypadku przy pracy, zgodnie z przywołaną wyżej regulacją art. 9 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy powinno zostać przyznane w wysokości 100 % podstawy wymiaru.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku zmieniając zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z dnia 23 marca 2012 r. znak (...) w ten sposób, że przyznał odwołującemu się M. G. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 28 lutego 2012 r. (data wyczerpania 182 dni zasiłku chorobowego) w wysokości 100% podstawy wymiaru; oraz zmieniając zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. z dnia 19 marca 2012 r. znak (...) w przedmiocie odmowy prawa do zasiłku chorobowego za okres od 22 sierpnia 2011 do 21 stycznia 2012 r. oraz od 30 stycznia 2012 r. do 07 marca 2012 r. z ubezpieczenia wypadkowego w wysokości 100% podstawy wymiaru w ten sposób, że przyznał odwołującemu się prawo do zasiłku chorobowego za okres od 24 września 2011 r. do 12 stycznia 2012 r. w wysokości 100% podstawy wymiaru oraz za okres od 15 lutego 2012 r. do 27 lutego 2012 r. w wysokości 100% podstawy wymiaru; oraz oddalalił odwołanie w pozostałym zakresie.