Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15.08.2021 Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. rozpoznając wniosek z dnia 7.05.2021 r. w oparciu o orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 6.08.2020 – stwierdzające, iż wnioskodawca jest trwale całkowicie niezdolny do pracy, całkowita niezdolność do pracy istniała w dniu 14.03.2021 r.; odmówił P. P. prawa do renty rodzinnej po zmarłym w dniu 14.03.2021 r. ojcu T. P. (1), bowiem wnioskodawca nie był niezdolny do pracy w okresie do ukończenia 16 lat lub w okresie do ukończenia nauki w szkole , jednak nie później niż do osiągniecia 25 lat życia.

/ decyzja k. 31/32 akt ZUS/

Odwołanie ww. decyzji złożył ubezpieczony P. P. domagając się jej zmiany w całości i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez ustalenie prawa do renty rodzinnej. W uzasadnieniu powyższego stanowiska podniesiono, iż odwołujący z uwagi na stan zdrowia był niezdolny do pracy a potem samodzielnej egzystencji od dzieciństwa. Tym samym odwołujący spełnia przesłanki do przyznania renty rodzinnej.

/odwołanie – k. 3 – 7 /

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy powołując się na okoliczności tożsame ze wskazanymi w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wniósł o oddalenie odwołania.

/odpowiedź na odwołanie – k. 17/

Na rozprawie w dniu 17.10.2022 r. ustanowiony w toku procesu pełnomocnik wnioskodawcy – jego matka T. P. (2) poparł odwołanie, pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania.

/ stanowisko procesowe stron protokół z rozprawy z dnia 17.10.2022 r. 00:00:22-00:02:39/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca P. P., urodził się (...) – 16 lat ukończył (...)

/ bezsporne/

Wnioskodawca ukończył szkołę zawodową w zawodzie operator maszyn i urządzeń przetwórstwa owocowo – warzywnego. Naukę zakończył w wieku 19 lat. Wykonywał czynności w ramach praktyk, regularnej pracy nigdy nie wykonywał.

/ zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy z dnia 17.10.2022 r. 00:12:32- 00:13:40 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami 00:02:39- 00:12:15/

Wnioskodawca na mocy orzeczenia (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności w Ł. z dnia 25.11.2002 r. ma przyznany znaczny stopień niepełnosprawności. W orzeczeniu stwierdzono, iż orzeczony stopień niepełnosprawności ma charakter trwały i orzeczenie wydaje się na stałe. Ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 30.04.2001 niepełnosprawność ( inwalidztwo) datuje się od dzieciństwa.

/ orzeczenie k. 11/

P. P. od 1998 pobiera rentę socjalną przyznaną ostatecznie na stałe. Pobiera również świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji przyznane do dnia 31.12.2022 r. - data powstania niezdolności do samodzielnej egzystencji istniała na dzień 1.10. 2019 r. Od 1998 r. pobierał zasiłek pielęgnacyjny z MOPS.

/ bezsporne, decyzje w przedmiocie prawa do renty socjalnej k. 9 -10 decyzja w przedmiocie prawa do zasiłku pielęgnacyjnego k. 8, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 5.12.2019 r. k. 12 v-13/

W dniu 14.03.2021 zmarł ojciec wnioskodawcy T. P. (1). W chwili śmierci ww. był emerytem.

/ bezsporne odpis skrócony aktu zgonu k. 11-12 akt ZUS, zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy z dnia 17.10.2022 r. 00:12:32- 00:13:40 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami 00:02:39- 00:12:15/

W dniu 7.05.2021 r. ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie prawa do renty rodzinnej po zmarłym ojcu.

/ wniosek k. 1-10 akt ZUS/

Orzeczeniem z dnia 21.05.2021 Lekarz Orzecznik zaocznie rozpoznał u wnioskodawcy jaskrę wrodzoną z praktyczną ślepotą oka lewego i niedowidzeniem dużego stopnia obu oczu i znacznym ograniczeniem pola widzenia oka prawego oraz schizofrenie paranoidalną. W efekcie powyższego uznał wnioskodawcę za trwale całkowicie niezdolnego do pracy wskazując, że całkowita niezdolność do pracy nie powstała przed 16 rokiem życia. Uznano, iż całkowita niezdolność do pracy pozostaje w związku ze stanem narządu wzroku. Całkowita niezdolność do pracy istniała w dniu 14.03.2021 r. W orzeczeniu stwierdzono też, iż wnioskodawca jest niezdolny do samodzielnej egzystencji do 31.12.2022 r. Data powstania niezdolności do samodzielnej egzystencji, istniała na dzień 1.10.2019r. Niezdolność do samodzielnej egzystencji, pozostaje w związku ze stanem narządu wzroku.

/ orzeczenie LO k. 17-18 akt ZUS, opinia lekarska k. 1 dokumentacji medycznej ZUS /

Orzeczeniem z dnia 6.08.2021 r. Komisja Lekarska rozpatrując sprzeciw wnioskodawcy od wyżej powołanego orzeczenia Lekarza Orzecznika rozpoznała u wnioskodawcy jaskrę wrodzoną z praktyczną ślepotą oka lewego i głębokim niedowidzeniem oka prawego z wyspą zanikowego widzenia od skroni w oku prawym oraz schizofrenie paranoidalną. Komisja uznała, iż badany jest trwale całkowicie niezdolny do pracy. W zakresie daty powstania całkowitej niezdolności do pracy, niezdolności do samodzielnej egzystencji Komisja Lekarska w całości podtrzymała wioski lekarza orzecznika.

/ opinia lekarska k. 49 dokumentacji medycznej orzeczenie k. 29/ 30 akt ZUS, sprzeciw k. 47 dok medycznej ZUS/

Obecnie na co dzień w domu wnioskodawca funkcjonuje w miarę samodzielnie jest w stanie samodzielnie się umyć, ubrać, rozebrać, choć ma kłopoty z odróżnieniem kolorów ubrania. Sprząta, zamiata, odkurza, wynosi śmieci. Mieszka z matką. Poza domem chodzi z trudnościami. Chodzi tylko do sklepów gdzie sprzedawca podaje produkty. Jest w stanie wziąć posegregowane przez matkę leki z kasetki choć odbywa się to z trudnościami. Uczęszcza do Środowiskowego (...) Pomocy – gdzie gra w gry.

/ zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy z dnia 17.10.2022 r. 00:12:32- 00:13:40 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami 00:02:39- 00:12:15/

W Sądowym badaniu psychiatrycznym, w oparciu o akta sprawy u P. P. rozpoznaje się schizofrenię paranoidalną. Wnioskodawca był leczony psychiatrycznie z powodu schizofrenii od 2001 r. – wówczas był z tego względu hospitalizowany. W dokumentacji medycznej psychiatrycznej opisywany jest stan psychiczny stabilny z dominacją objawów negatywnych schizofrenii. Od wielu lat badany przyjmuje ten sam lek P. 100 mg 2x 1 tabletka- można zatem uznać, ze z psychiatrycznego punktu widzenia P. P. jest całkowicie trwale niezdolny do pracy od dnia 28.01.2001 – początek udokumentowanego leczenia psychiatrycznego z powodu schizofrenii. Z opisów stanu psychicznego z PZP nie można wnosić o istnieniu niezdolności do samodzielnej egzystencji. Całkowita niezdolność do pracy z przyczyn psychiatrycznych nie powstała przed 16 rokiem życia tj przed 26.03.1996 r. Ze względów psychiatrycznych nie ma podstaw do kwestionowania orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 6.08.2021 r.

/ pisemna opinia biegłego psychiatry G. P. k. 72-74/

Ze względów okulistycznych, schorzenia wnioskodawcy, w obrębie narządu wzroku, w roku 1999-2000, nie kwalifikują go do osób całkowicie niezdolnych do pracy, w rozumieniu ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. W roku 2005 r. ,stan narządu wzroku wnioskodawcy również nie kwalifikował go do osób całkowicie niezdolnych do pracy k. 3 akt ZUS. Na podstawie dostępnej dokumentacji medycznej k. 61-63 stwierdza się, iż wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy od 1.10. 2019 na trwałe. Przyczyną jest zanik jaskrowy obu nerwów wzrokowych. Jest również trwale niezdolny do samodzielnej egzystencji od 1.10.2019 r.

/ pisemna opinia biegłego lekarza okulisty D. P. k. 84-85

Powyższych ustaleń, Sąd dokonał w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumenty w tym dokumentację medyczną, opinię biegłego psychiatry oraz biegłego okulisty. W ocenie Sądu, opinie biegłych są w pełni wiarygodne, zostały, bowiem, sporządzone przez biegłego o specjalności właściwej, z punktu widzenia schorzeń wnioskodawcy, w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej oraz zawartych w niej wyników przeprowadzonych badań. Biegły psychiatra uznał, iż wnioskodawca z uwagi na posiadane naruszenie sprawności organizmu jest osobą całkowicie trwale niedolną do pracy od 28.01.2001 i nie jest ze względów psychiatrycznych osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. Natomiast biegły okulista stwierdził, iż z uwagi na posiadane schorzenia oczu zanik jaskrowy obu nerwów wzrokowych wnioskodawca jest całkowicie trwale niezdolny do pracy od 1.10.2019 r. i od tej daty jest również trwale niezdolny do samodzielnej egzystencji. Sąd ma przy tym na uwadze że ocena, iż wnioskodawca jest osobą całkowicie niezdolną do pracy i obecnie niezdolną do samodzielnej egzystencji nie była kwestionowana przez ZUS w zaskarżonej decyzji a sporną jedynie była data powstania tej niezdolności. Wnioskodawca utrzymywał w procesie, iż zarówno z przyczyn psychiatrycznych jak i z uwagi na chorobę oczu był niezdolny do pracy jak i samodzielnej egzystencji od dzieciństwa (z uwagi na chorobę oczu od 5 roku życia). W tej materii wnioski obu biegłych lekarzy specjalistów były jednak jasne i kategoryczne. Biegli wskazali, iż stan niepełnosprawności naruszenia sprawności organizmu nie jest równoznaczny ani z pojęciem niezdolności do pracy ani niezdolnością do samodzielnej egzystencji, a te nie wystąpiły u wnioskodawcy ani do ukończenia przez niego 16 roku życia ani w okresie późniejszym do końca okresu nauki w wieku lat 19.

W ocenie Sądu, brak jest podstaw by kwestionować opinię biegłego psychiatry, gdyż jest ona rzetelna, a wynikające z niej wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione. Opinia nie zawierała braków i wyjaśniała wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Biegły psychiatra kompleksowo oceniając stan zdrowia ubezpieczonego przez pryzmat źródłowej dokumentacji medycznej i dostępnej dokumentacji orzeczniczej wyjaśnił dlaczego brak podstaw do przyjęcia innej niż 28.01.2001 r. daty powstania niezdolności do pracy wnioskodawcy, wyjaśnił też dlaczego wbrew stanowisku wnioskodawcy nie widzi podstaw do orzekania o niezdolności wnioskodawcy do samodzielnej egzystencji z przyczyn psychiatrycznych.

W ocenie Sądu Okręgowego, opinia biegłego psychiatry w sposób wystarczający przedstawia stan zdrowia wnioskodawcy i pozwala ocenić datę powstania jego niezdolności do pracy. Sąd Okręgowy na podstawie art. 235 ²§ 1 pkt 3 i 5 kpc pominął wniosek pełnomocnika powoda o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej wskazanego biegłego jako nieprzydatny zmierzający wyłącznie do nieuprawnionego przewlekania postępowania. Analiza opinii biegłego z zakresu psychiatrii pozwala uznać, iż biegły wbrew zapatrywaniu strony powodowej wnikliwe zapoznał się z dokumentacją medyczną ubezpieczonego i dokumentacją przedłożoną w procesie, historią jego choroby, wyciągnął z zebranej dokumentacji medycznej stanowcze wnioski w zakresie oceny jego zdolności do pracy, które zostały umotywowane w sposób niebudzący wątpliwości. To natomiast, to iż wnioskodawca inaczej niż biegły ocenia dokumentację medyczną i stan własnego zdrowia, bez przedstawienia konkretnych i jednoznacznych zarzutów, które dyskwalifikowałyby opinię biegłego jako nierzetelną w świetle przedłożonej dokumentacji, stanowi jedynie polemikę z wnioskami końcowymi tej opinii i co za tym idzie nie może odnieść skutku tylko z tego powodu, że strona powodowa jest niezadowolona z dokonanej przez biegłego oceny. Zatem, wskazana opinia, stanowiła wiarygodne źródło dowodowe, w niniejszym procesie.

Podkreślenia wymaga, też, fakt, iż wnioski, wynikające z opinii biegłego okulisty nie były, przez stronę powodową, kwestionowane.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 65 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 504 t.j.) renta rodzinna przysługuje członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy lub spełniała warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń.

Zgodnie z art. 68 ust. 1 w/w ustawy, dzieci (własne, drugiego małżonka i przysposobione) mają prawo do renty rodzinnej:

1) do ukończenia 16 lat;

2) do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 lat życia, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat życia, albo

3) bez względu na wiek, jeżeli stały się całkowicie niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolne do pracy w okresie, o którym mowa w pkt 1 lub 2.

Z treści wymienionego przepisu wynika, iż dzieci mają prawo do rodzinnej renty, bez względu na wiek, jeśli w okresie, "o którym mowa w pkt 1 lub 2" - czyli do ukończenia 16 lat albo do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 lat życia, a nie osiągnęły 25 lat życia stały się całkowicie niezdolne do pracy.

Niezdolność do pracy definiuje przepis art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, zgodnie z którym niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne /art. 13 ust. 1 ustawy/.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie dało podstaw dla uwzględnienia odwołania, gdyż w odniesieniu do odwołującego się nie został spełniony warunek całkowitej niezdolności do pracy powstałej w okresie, o którym mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3.

Biegła okulista w swej opinii kategorycznie stwierdziła że względów okulistycznych schorzenia wnioskodawcy w obrębie narządu wzroku w roku 1999-2000 – okres ukończenia nauki, nie kwalifikują go do osób całkowicie niezdolnych do pracy w rozumieniu ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. W roku 2005 r. stan narządu wzroku wnioskodawcy również nie kwalifikował go do osób całkowicie niezdolnych do pracy k. 3 akt ZUS. Na podstawie dostępnej dokumentacji medycznej k. 61-63 stwierdza się, iż wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy dopiero od 1.10. 2019 na trwałe. Przyczyną jest zanik jaskrowy obu nerwów wzrokowych. Jest również trwale niezdolny do samodzielnej egzystencji od 1.10.2019 r. Wskazana opinia nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Także z opinii biegłego psychiatry jednoznacznie wynika, że ubezpieczony z uwagi na posiadane schorzenia schizofrenię paranoidalną obecnie jest osobą stale w sposób trwały całkowicie niezdolną do pracy. Wnioskodawca był leczony psychiatrycznie z powodu schizofrenii od 2001 r. – wówczas był z tego względu hospitalizowany. Można zatem uznać, ze z psychiatrycznego punktu widzenia P. P. jest całkowicie trwale niezdolny do pracy od dnia 28.01.2001 – początek udokumentowanego leczenia psychiatrycznego z powodu schizofrenii. Z opisów stanu psychicznego z PZP nie można wnosić o istnieniu niezdolności do samodzielnej egzystencji. Całkowita niezdolność do pracy z przyczyn psychiatrycznych nie powstała przed 16 rokiem życia tj przed 26.03.1996 r. ani w okresie kontynuowania nauki tj do roku 1999/2000. W konsekwencji w ocenie Sądu należy dojść do przekonania, że nie istnieją żadne dowody miarodajnie i wiarygodnie wskazujące na okoliczność przeciwną. Samo zaś nawet istnienie stanu chorobowego nie jest tożsame z występowaniem całkowitej niezdolności do pracy. Zatem nie można było wnioskować iż całkowita niezdolność do pracy wnioskodawcy istniała już u niego w dzieciństwie przed ukończeniem 16 roku życia a także w okresie w którym naukę kontynuował .

Opinia biegłego psychiatry została doręczona stronom. Pełnomocnik powoda - jego matka, podniosła zastrzeżenia co do oceny stanu zdrowia syna i okresu powstania niezdolności do pracy wnioskodawcy, domagając się przeprowadzenia dowodu z opinii uzupełniającej. W ocenie Sądu Okręgowego wnioski biegłego psychiatry są jednak logicznie i wyczerpująco uzasadnione, zaś ich ocena została dokonana niewątpliwie w oparciu o posiadane wiadomości specjalne z zakresu wiedzy medycznej. Dodatkowo biegły szczegółowo, jasno i logicznie uzasadnił dlaczego nie zachodzą podstawy do uznania iż wnioskodawca był już całkowicie niezdolny do pracy w okresie przed 26.03.1996 r.

Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy, Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. (por wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...) Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 r.III AUa 1328/17 Legalis numer 1824314). Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak postanowienie SN z 27 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Dowód z opinii biegłego jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26). Polemika z opinią biegłego nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.. Dla obalenia twierdzeń biegłego specjalisty nie wystarcza przeświadczenie strony, iż fakty wyglądają inaczej, lecz koniecznym jest również rzeczowe wykazanie, iż wystawiona przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna(wyrok SN z 2002-01-09 II UKN 708/00 L.). Podkreślić należy również, iż dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.). ) Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (wyr. SN z 25.9.1997 r., II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430). Dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie, nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów, dotychczas, przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.).

Na gruncie rozpoznawanej sprawy, skarżący, domagając się przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego psychiatry, nie przedstawił zastrzeżeń podważających merytoryczną wartość opinii wydanej w sprawie. Pełnomocnik wnioskodawcy podnosił argumenty wskazujące jedynie na to, że wnioskodawca inaczej niż biegły ocenia treść dokumentacji medycznej i własny stan zdrowia. Tymczasem, nie każde schorzenie, nawet przy bezspornym fakcie jego istnienia, powoduje niezdolność do podjęcia zatrudnienia, i wystąpienie jakichkolwiek zaburzeń nawet psychicznych w przeszłości nie oznacza że schorzenie miało charakter ciągły jednakowo wpływało na brak zdolności ubezpieczonego do podjęcia pracy zarobkowej. Samo tylko subiektywne przekonanie ubezpieczonego w zakresie oceny stanu zdrowia i zdolności do pracy nie może stanowić dostatecznej podstawy do podważania wiarygodności opinii biegłych posiadających wysokie kwalifikacje, doświadczenie zawodowe i wymaganą w tym zakresie wiedzę medyczną. Wywiedziona zaś przez biegłego ocena co do stanu zdrowia wnioskodawcy jego niezdolności do pracy i daty jej powstania znajdowała zarówno logiczne jak i merytoryczne uzasadnienie w przedstawionej w procesie dokumentacji. W konsekwencji stanowisko strony powodowej co do złego stanu zdrowia psychicznego wnioskodawcy dyskwalifikującego go z rynku pracy co najmniej od roku 1996 r. nie może się ostać.

R. wnioskodawca, w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów w tym w świetle istotnej w sprawie opinii biegłego psychiatry i opinii biegłego okulisty z uwagi na posiadane schorzenia nie był osobą całkowicie niezdolną do pracy zarobkowej w okresie, o którym mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W konsekwencji , nie spełnia zatem przesłanki warunkującej nabycie prawa do renty rodzinnej.

Dla wykazania uprawnień do renty rodzinnej na podstawie art. 68 ust. 1 pkt 3 u.e.r.f.u.s. koniecznym jest stwierdzenie koniunkcji: istnienia całkowitej niezdolności do pracy oraz jej powstania w okresach wymienionych w punkcie 1 lub 2 ww. przepisu, czyli przed ukończeniem 16. roku życia lub do ukończenia nauki w szkole, jeżeli kontynuuje naukę po 16. roku życia, nie później niż do osiągnięcia 25. roku. /III AUa 372/14, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 12 stycznia 2016 r LEX nr 2020169/ W sprawie brak dowodów na to by wnioskodawca był całkowicie niezdolny do pracy w okresach o których mowa art. 68 ust. 1 pkt 1 lub 2 ustawy emerytalnej. Nie nabywa prawa do renty rodzinnej osoba która stała się całkowicie niezdolna do pracy i samodzielnej egzystencji po osiągnięciu wieku określonego w art. 68 ust. 1 pkt 1 lub 2 u.e.r.f.u.s. /III AUa 777/17, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 1 sierpnia 2018 r. LEX nr 3080355/.

Z tych też względów Sąd Okręgowy w Łodzi, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawcy jako bezzasadne.

J.L.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy T. P. (2)