Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 października 2022 roku

Sąd Rejonowy w Limanowej I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2022 roku w Limanowej

na rozprawie

sprawy z powództwa małoletniego J. O. (1) – reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego ojca J. O. (2)

przeciwko (...) S.A. z siedzibą
w S.

o zapłatę

I.  zasądza tytułem odszkodowania od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w S. na rzecz powoda J. O. (1) kwotę 1480,23 zł (jeden tysiąc czterysta osiemdziesiąt złotych i dwadzieścia trzy grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie naliczanymi od dnia 13 września 2021 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza tytułem zadośćuczynienia od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w S. na rzecz powoda J. O. (1) kwotę 8000 zł (osiem tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie naliczanymi od dnia 13 września 2021 roku do dnia zapłaty,

III.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

IV.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 500 zł (pięćset złotych) tytułem kosztów procesu,

V.  nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego
w L. od powoda i strony pozwanej kwoty po 475,20 zł (czterysta siedemdziesiąt pięć złotych i dwadzieścia groszy) tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 21 października 2022 roku

Powód małoletni J. O. (1) reprezentowany przez przedstawiciela ustawowego ojca J. O. (2) w pozwie z 13 września 2021 roku wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. na rzecz powoda następujących kwot:

a.  268,63 zł tytułem zwrotu kosztów przejazdu do szpitala, na wizyty do psychologa wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

b.  461,60 zł z tytułu odszkodowania za zniszczone okulary korekcyjne wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

c.  600,00 zł z tytułu zwrotu kosztów konsultacji psychologicznej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

d.  150,00 zł z tytułu zwrotu kosztów wizyty okulistycznej,

e.  17.500,00 zł z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienie pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu podniesiono, iż małoletni powód w wyniku zdarzenia drogowego, które miało miejsce w dniu 2 lutego 2019 r. doznał przede wszystkim obrażeń wewnętrznych oraz nieprzyjemnych doznań psychicznych, gdyż udział w wypadku był dla niego traumatycznym przeżyciem. Udział w wypadku był dla powoda zdarzeniem, które wywarło na nim silne doznania psychiczne. Powód w związku z tym, że uczestniczył w wypadku ze swoim ojcem, bardzo martwił się o stan jego zdrowia. Powód w dalszym ciągu przeżywa silny lęk separacyjny, stale wymaga obecności ojca przy nim. W związku z powyższym konieczne były wizyty w poradni psychologicznej. Poniósł on w związku z tym liczne koszty, w tym za konsultacje oraz dojazdy do poradni psychologicznej. Z uwagi na powyższe powód wnosi o uwzględnienie kosztów konsultacji psychologicznych w wysokości 600 zł z tytułu odszkodowania. Z uwagi na poniesione koszty związane z dojazdem na wizytę okulistyczną oraz do salonu optycznego powód wniósł o zasądzenie od strony pozwanej kwoty 263,63 zł (321,4 km x 0,8358) z tytułu zwrotu kosztów przejazdu. W wyniku doznanego wypadku powód stracił swoje okulary, gdyż zostały one w całości rozbite, w związku z czym wniósł o zasadzenie od strony pozwanej kwoty 461,60 zł, z tytułu poniesionej z tego tytułu szkody. Powód wniósł ponadto o zasądzenie od strony pozwanej kwoty 150 zł z tytułu poniesionych kosztów wizyty okulistycznej, która była konieczna do prawidłowego przebiegu leczenia. Poszkodowany leczenie zakończył dopiero po ponad 3 miesiącach od wypadku.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. Pozwana przyznała fakt zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych z posiadaczem pojazdu ubezpieczonego w ramach umowy potwierdzonej polisą nr (...), którego kierowca w dniu 2 lutego 2019 roku brał udział w kolizji oraz dokonania zapłaty na rzecz powoda kwoty 814,76 zł (500,00 zł tytułem zadośćuczynienia i 314,76 zł tytułem kosztów leczenia).

Wypłacone zadośćuczynienie oraz odszkodowanie, w ocenie strony pozwanej, należy uznać za wyczerpujące uzasadnione roszczenia powoda. Przy wydawaniu decyzji przez ubezpieczyciela uwzględnione zostały poniższe okoliczności: następstwa doznanych urazów - obrażenia ciała/ rozstrój zdrowia, intensywność cierpień fizycznych i psychicznych (ból) przebieg leczenia i rehabilitacji, wiek osoby poszkodowanej utrata perspektyw, niemożność uczestnictwa w życiu społecznym, zawodowym, rodzinnym, hobby konieczność korzystania z pomocy innych osób w sprawach życia codziennego. Pozwany oparł swoją decyzję na opinii medycznej wydanej w oparciu o Międzynarodową Klasyfikację Funkcjonowania, Niepełnosprawności i (...) w skrócie znaną jako I.. W ocenie pozwanej powód nie wykazał aby doznały trwałego rozstroju zdrowia bądź uszkodzenia ciała uzasadniającego zadośćuczynienie w wysokości dochodzonej w pozwie.

Pozwana zakwestionowała również żądanie zapłaty odszkodowania. Podnosząc, iż w przypadku konieczności korzystania z konsultacji medycznych powód winien wykorzystać możliwości gwarantowane w tym zakresie przez NFZ. Żądanie zwrotu kosztów leczenia jest bezzasadne z uwagi na możliwość jego kontynuowania w ramach świadczeń dostępnych i finansowanych z powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego lub ubezpieczeń społecznych. Co więcej faktury przedłożone przez powoda nie wykazują, iż miały związek z przedmiotowym wypadkiem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Małoletni powód J. O. (1) w dniu 2 lutego 2019 roku jechał wraz ze swoim ojcem samochodem, w który uderzył nadjeżdżający z naprzeciwka samochód. Doszło do zderzenia czołowego. Powód siedział wówczas na miejscu pasażera, obok kierowcy. W wyniku uderzenia otworzyły się poduszki powietrzne. Powód, po odpięciu pasów przez jego ojca, samodzielnie opuścił samochód. W tym czasie jego ojciec wezwał telefonicznie pogotowie i udzielał pierwszej pomocy uczestniczce wypadku.

Następnie powód wraz z ojcem pojechał karetką pogotowia na (...), w trakcie jazdy mówił ojcu że nie zostanie w szpitalu. W szpitalu został przebadany przez lekarza, nie zostały mu wykonane jednak żadne badania. W tym samym dniu powód wrócił z ojcem do domu. Po powrocie do domu był apatyczny, zgłaszał ból nogi i brzucha. Z uwagi na zgłaszane dolegliwości 5 lutego 2019 roku powód wraz z rodzicami zgłosił się ponownie na (...). Powodowi wykonano morfologię krwi oraz badanie USG brzucha, z którego wynikało, iż powód nie doznał żadnych obrażeń wewnętrznych. Powoda wypisano do domu z zaleceniami oszczędnego trybu życia i obserwacji przez 48 godzin pod kątem niepokojących objawów (zaburzenia równowagi, czucia, mowy, trudności we wstawaniu, nadmiernej senności, wymiotów, utraty przytomności , drgawek, bólu brzucha itp.).

Powód w wypadku doznał powierzchownych obrażeń okolicy brzucha od zapiętych pasów bezpieczeństwa. Zdarzenie z 2 lutego 2019 roku nie spowodowało jednak uszczerbku na zdrowiu w zakresie narządów ruchu.

Dowód: karta informacyjna z leczenia szpitalnego z 2.02.19 k. 19, karta informacyjna z leczenia szpitalnego z 5.02.19 k. 20, opis konsultacji chirurgicznej k. 22, zeznania świadków: J. O. k. 71/2 i M. O. k. 72/2 i opinia biegłego J. M. k. 110.

Po wypadku powód stał się chwiejny emocjonalnie, szybko się denerwował. Martwił się szczególnie o zdrowie ojca, który w tym czasie nosił kołnierz ortopedyczny. Obawiał się jazdy samochodem. Nie chciał się bawić, źle sypiał i zaczął się moczyć w nocy. Z uwagi na te objawy rodzice postanowili udać się z powodem do psychologa.

Powód był na czterech wizytach w poradni psychologicznej. Poniósł on w związku z tym koszty związane z opłatą za konsultacje oraz dojazdy do poradni psychologicznej. Łączny koszt konsultacji w dniach 19 luty 2019r., 2 marca 2019r., 9 marca 2019 r. i 27 kwietnia 2019 roku wyniósł 600 zł (4x 150zł). Wizyty odbywały się w miejscowości S., oddalonej o 33 km od ówczesnego miejsca zamieszkania powoda tj. Szczawy. W związku z wizytami psychologicznymi powód poniósł koszt przejazdu samochodem 264 km.

Na podstawie przeprowadzonych badań psychologicznych i psychiatrycznego biegli stwierdzili, że u chłopca po przebytym wypadku drogowym wystąpiły typowe objawy związane ze stresem jakim był wypadek samochodowy takie jak: trudności w zasypianiu, bóle brzucha, trudności w koncentracji uwagi, okresy niepokoju. Występujące objawy miały charakter krótkotrwały i przemijający i nie uległy utrwaleniu.

Obecne badanie psychiatryczno - psychologiczne nie wskazuje na występowanie objawów stresu pourazowego u chłopca.

Dowód: zeznania świadków: J. O. k. 71/2 i M. O. k. 72/2 oraz opinia biegłych psychologa M. G. i M. B. k. 80 – 82 wykaz przejazdów k. 12.

W wypadku uszkodzeniu uległy okulary powoda. Powód z uwagi na dużą wadę wzroku (+9 i +8) musi nosić okulary. Uszkodzenie okularów korekcyjnych miało taki charakter, że nie dało się ich naprawić. Koszt wykonania nowych okularów jaki poniósł powód to 461,60 zł. Wykonanie nowych okularów korekcyjnych wymagało konsultacji okulistycznej, za którą powód zapłacił 150 zł. Koszt dojazdu na wizytę okulistyczną oraz odbiór okularów wyniósł łącznie 263,63 zł (321,4 km x 0,8358).

Dowód: zaświadczeniem z (...) SP Sp. z o.o. z dnia 29 grudnia 2020 r. k. 27, faktura nr (...) z dnia 25 lutego 2019 r. k. 13, paragony k. 14.

Strona pozwana w toku postępowania likwidacyjnego przyznała powodowi:

- 500 zł tytułem zadośćuczynienia,

- 314,76 zł tytułem kosztów leczenia.

Od powyższej decyzji odwołał się powód, jednak strona pozwana podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko.

Dowód: decyzja o przyznaniu świadczenia k. 28-31, wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy k. 32 – 34, odpowiedź na strony pozwanej k.35-36, pismo strony pozwanej z 26.02.2021r. k. 37 - 38, odpowiedź strony pozwanej k. 39.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, dokumentacji medycznej i opinii biegłych sądowych. Sąd uznał za zgromadzony materiał dowodowy za wiarygodny, a jego autentyczność nie była kwestionowana przez strony. Przedmiotem sporu nie były fakty, lecz wysokość zadośćuczynienia za krzywdę powódki i odszkodowania.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków J. O. i M. O. na okoliczność stanu zdrowia powoda po wypadku, albowiem są one logiczne, spójne i konsekwentne i znajdują potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym.

Sąd przyjął wnioski zawarte w opiniach biegłych z zakresu ortopedii i traumatologii, psychologii i psychiatrii.

Wszystkie opinie wykonano szczegółowo, a zawarte w nich ustalenia poparte zostały wszechstronną analizą, co pozwala uznać je za pełne i kompletne. Logiczność i trafność wywodu, a także rozumowanie w zgodzie z zasadami poprawnego wnioskowania wskazują na to, że autorzy dysponują rzetelną wiedzą w swej dziedzinie. Opinie nie nasunęły żadnych zastrzeżeń i z tego powodu Sąd uznał je za wiarygodne. Ustalając wartość dowodową sporządzonych opinii, Sąd wziął pod uwagę, że zostały one sporządzone z uwzględnieniem całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Zaprezentowane w nich ustalenia poparte zostały wszechstronną analizą, co pozwala uznać je za pełne i kompletne. Powyższe ekspertyzy nie nasuwały żadnych zastrzeżeń i Sąd przyjął twierdzenia biegłych jako w pełni wiarygodne i umożliwiające weryfikację innych dowodów w sprawie oraz ustalenie tak stopnia uszczerbku na zdrowiu poszkodowanej, rodzaju obrażeń, dolegliwości, bólu i cierpienia, wywołanych wypadkiem drogowym oraz strat finansowych poniesionych przez powoda.

Strony nie zgłosiły żadnych zarzutów do opinii biegłych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części.

Strona pozwana nie kwestionowała, co do zasady swojej odpowiedzialności za skutki wypadku, jakiemu uległ powód i żądała oddalenia powództwa wyłącznie z racji zaspokojenia jego roszczeń w postępowaniu likwidacyjnym i nie udowodnienia roszczeń żądanych w kwocie ponad wypłacone zadośćuczynienie.

Zgodnie z art. 444 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Stosownie do treści art. 445 § 1 k.c., w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Przepis art. 445 § 1 k.c. nie określa precyzyjnie przesłanek pozwalających na ustalenie należnej kwoty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę. Ustawodawca wskazał tylko, iż suma zadośćuczynienia ma być „odpowiednia”. Jej wysokość została pozostawiona swobodnemu sędziowskiemu uznaniu. Sąd powinien jednak przy jej ustalaniu brać pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych związanych z określonym wypadkiem.

Na żądaną przez powoda kwotę odszkodowania składały się trzy elementy: zwrot kosztów dojazdów do placówek medycznych, zwrot kosztów zakupu okularów oraz zwrot kosztów konsultacji okulistycznej i psychologicznej.

Ustalając koszt dojazdu do psychologa i okulisty Sąd uznał, że jeśli chodzi o koszty ponoszone bezpośrednio po wypadku to jest oczywistym, że poszkodowany i osoby jemu bliskie koncentrują się wówczas na samym zdarzeniu, doznanej krzywdzie i świadczeniu poszkodowanemu pomocy, a nie na gromadzeniu dowodów pod kątem dochodzenia odszkodowania w przyszłości, dlatego ustalając odszkodowanie w tym zakresie Sąd kierował się zasadami doświadczenia życiowego, które wskazują, że tego rodzaju koszty musiały być ponoszone. Powód jest małoletni nie mógł odbywać tych przejazdów sam i podróżował samochodem z ojcem. Wszystkie powyższe przejazdy znajdują uzasadnienie w przedłożonej dokumentacji medycznej i fakturach za konsultacje psychologiczne i okulistyczne. Koszty dojazdu prywatnym samochodem nie ograniczają się jedynie do kosztów zakupu paliwa, ale stanowią również inne wydatki związane z używaniem samochodu. Właściciel samochodu musi ponieść min. koszty zakupu materiałów eksploatacyjnych np. ogumienia, bieżących remontów itp. Biorąc pod uwagę stawkę wskazaną przez powoda wynikającą z Rozporządzenia Ministra Transportu z dnia 23 października 2007 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wydatków, ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy – Dz.U. Nr 201, poz. 1462) należy uznać, że wskazane przez powoda kwoty nie są zawyżone. Zatem z tytułu zwrotu kosztów dojazdu do szpitali i innych ośrodków leczenia należy się powodowi od strony pozwanej kwota 583,39 zł (698 x 0, (...)). Kwotę tą należało pomniejszyć o kwotę 314,76 zł przyznaną powodowi w toku postępowania likwidacyjnego. Do zasądzenia na rzecz powoda pozostawała zatem kwota 268,63 zł.

Na dowód poniesionych kosztów tytułem konsultacji psychologicznych powód przedłożył cztery faktury na łączną kwotę 600 zł oraz jedną fakturę dotyczącą konsultacji okulistycznej na kwotę 150 zł. Faktury te obejmowały usługi, z których rodzice powoda zmuszeni byli korzystać odpłatnie z uwagi na kilku miesięczny okres oczekiwania na wizyty lekarskie.

Wiadomym jest, iż okres oczekiwania na wizytę u psychologa pracującego z dziećmi jest obecnie bardzo długi, nawet w przypadku wizyt odpłatnych. Zrozumiałym jest też, iż rodzice powoda byli zaniepokojeni jego stanem psychicznym i szukali pomocy u specjalisty. Stąd nie można im stawiać zarzutu, jak to czyni strona pozwana, że nie dążyli do minimalizacji szkody. Objawy występujące u powoda, w tym moczenie nocne, powinno niepokoić i wymagało pomocy specjalisty. Również w przypadku konsultacji okulistycznej zarzut strony pozwanej nie może zostać uwzględniony. Małoletni J. ma bowiem bardzo dużą wadę wzroku (+9 i +8). Przy takiej wadzie funkcjonowanie bez okularów jest praktycznie niemożliwe. Argumentacja strony pozwanej, iż z dokumentacji nie wynika aby powód doznał urazu głowy, nie wyklucza że uszkodzone zostały okulary. Przypomnieć należ, iż chłopiec siedział na miejscu pasażera obok kierowcy, oraz że w momencie zderzenia otwarły się poduszki powietrzne. Uszkodzenie okularów w takiej sytuacji nie wydaje się niczym szczególnym i nieprawdopodobnym.

Podsumowując Sąd uznał za zasadne następujące kwoty tytułem odszkodowania:

- 461,60 zł tytułem kosztów zakupu okularów,

- 268,63 zł tytułem dojazdów do placówek medycznych,

- 600 zł tytułem kosztów konsultacji psychologicznej,

- 150 zł tytułem konsultacji okulistycznej

co daje łącznie kwotę 1 480,23 zł i taką kwotę tytułem odszkodowania Sąd zasądził na rzecz powoda w punkcie I wyroku.

Zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i tym samym musi stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego. Jest ono przyznawane jednorazowo. Obejmuje ono te cierpienia, które już wystąpiły jak i te, które mogą wystąpić w przyszłości. Wysokość zadośćuczynienia nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być "odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

Podstawową przesłanką domagania się zadośćuczynienia jest doznanie krzywdy. Nie ma wątpliwości, że powód doznał krzywdy w postaci rozstroju zdrowia w wyniku wypadku.

Wysokość zadośćuczynienia nie może być kwotą symboliczną, ale pochodną wielkości doznanej krzywdy. Powinna być jednak utrzymana w rozsądnych granicach i dostosowana do aktualnych stosunków majątkowych oraz przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa. Należy pamiętać, że zadośćuczynienie nie może być źródłem wzbogacenia, ale świadczeniem mającym złagodzić doznaną krzywdę. Podczas ustalania wysokości wynagrodzenia należy uwzględnić wszystkie okoliczności mogące mieć znaczenie w danej sprawie. Wysokość zadośćuczynienia musi pozostawać w zależności od intensywności i czasu trwania cierpień, a także uciążliwości leczenia, rehabilitacji, zmiany charakteru zatrudnienia, przyszłych dolegliwości zdrowotnych oraz zmiany trybu życia.

Należy także wziąć pod uwagę wiek poszkodowanego – w wypadku osoby młodej doznane krzywdy zwykle zasługują na większą rekompensatę. Fakt otrzymania kwoty pieniężnej z tytułu ubezpieczenia również zasługuje na rozpatrzenie. Otrzymanie bardzo wysokiej kwoty może doprowadzić nawet do oddalenia powództwa w części lub w całości.

Strona pozwana przyznała małoletniemu powodowi kwotę 500 zł tytułem zadośćuczynienia. W ocenie sądu zadośćuczynienie w powyższej wysokości ma charakter symboliczny.

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego w wyniku wypadku z 2 lutego 2019 roku małoletni powód doznał powierzchownych obrażeń okolicy brzucha od zapiętych pasów bezpieczeństwa oraz wystąpiły u niego objawy związane ze stresem jakim był wypadek samochodowy takie jak: trudności w zasypianiu, bóle brzucha, trudności w koncentracji uwag, okresy niepokoju oraz moczenie nocne.

Obrażenia te nie skutkowały trwałym uszczerbkiem na zdrowiu, jednak nie jest warunkiem przyznania zadośćuczynienia stwierdzenie istnienia trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania. Zgodnie z art. 444 k.c. i art. 445 k.c. przyznanie zadośćuczynienia uzależnione jest bowiem od stwierdzenia uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia oraz związanej z tym krzywdy.

Przez uszkodzenie ciała należy rozumieć naruszenie integralności tkanek lub narządów organizmu ludzkiego. Za rozstrój zdrowia uznaje się natomiast dysfunkcję organizmu człowieka przez doprowadzenie do zakłócenia funkcjonowania jego poszczególnych układów i systemów, które nie wiąże się ze zmianami fizycznymi. Krzywda zaś to cierpienia fizyczne oraz psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi) wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia. Zatem również chwilowe zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu, polegające na znoszeniu cierpień fizycznych, czy psychicznych, usprawiedliwiają przyznanie zadośćuczynienia. Ustawodawca nie wymaga, aby rozstrój zdrowia był trwały i nieusuwalny. Możliwość żądania zadośćuczynienia powstaje zarówno w przypadku uszczerbku o charakterze trwałym, jak i czasowym.

Okolicznością szczególnie istotną dla oceny żądania powoda jest jego wiek w dacie wypadku. Małoletni J. O. (1) miał wówczas 8 lat. W ocenie sądu, dla takiego dziecka już sam udział w wypadku drogowym wiąże się z ogromnym przeżyciem. Przypomnieć należy, iż doszło do czołowego zderzenia, w trakcie którego otwarły się poduszki powietrzne. Zniszczeniu uległ samochód ojca powoda. Małoletni był świadkiem udzielenia pomocy innym poszkodowanym w tym wypadku. Jechał do szpitala karetką pogotowia ratunkowego. Po wypadku traumę chłopca powiększał fakt, iż ojciec też był osobą poszkodowaną w tym wypadku i chodził z kołnierzem ortopedycznym.

Faktem, jest, iż obrażenia fizyczne jakich doznał powód nie trwały długo to zapewne dla dziecka pociągały za sobą cierpienie fizyczne oraz psychiczne w tym stres i strach.

Powód zmagał się również z zaburzeniami lękowymi dotyczącymi jazdy samochodem czy też bezpieczeństwa jego bliskich.

Wobec tego zasądzenie 8.000 zł na rzecz powoda jest zasadne.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w punkcie II wyroku, oddalając powództwo o zadośćuczynienie w pozostałym zakresie jak w punkcie III wyroku.

Kwotę zasądzoną na rzecz powoda tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania Sąd zasądził, zgodnie z żądaniem pozwu, z odsetkami ustawowymi od dnia 13 września 2021 roku tj. od daty wniesienia pozwu. Odsetki za opóźnienie należą się wierzycielowi od chwili wymagalności świadczenia. Dłużnik ma obowiązek spełnić świadczenie pieniężne dopiero od chwili, gdy zostało ono w dostateczny sposób skonkretyzowane poprzez m.in. wskazanie jego wysokości. Zgodnie z treścią mającego zastosowanie w niniejszej sprawie art. 455 k.c., jeśli termin świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, to powinno być ono spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Natomiast stosownie do art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody.

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego w przypadku zadośćuczynienia odsetki stają się wymagalne od momentu wezwania o zapłatę sumy głównej. Z charakteru zadośćuczynienia, którego wysokość zależna jest od oceny rozmiaru doznanej krzywdy, ze swej istoty trudno wymiernej i zależnej od szeregu okoliczności związanych z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia wynika, że obowiązek jego niezwłocznego spełnienia powstaje po wezwaniu dłużnika i odsetki za opóźnienie należą się wierzycielowi od tego właśnie momentu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 września 1970 r., sygn. akt II PR 257/70, OSNC 1971/6/103). Zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia pieniężnego przewidzianego w art. 445 k.c. ma charakter bezterminowy, stąd też o przekształceniu go w zobowiązanie terminowe decyduje wierzyciel przez wezwanie dłużnika do jego wykonania. Nie ma przy tym znaczenia, że przyznanie zadośćuczynienia jest fakultatywne i zależy od uznania sądu oraz poczynionej przez niego oceny konkretnych okoliczności danej sytuacji, poszkodowany bowiem może skierować roszczenie o zadośćuczynienie bezpośrednio do osoby ponoszącej odpowiedzialność deliktową wynikającą ze skutków wypadku (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2005 r., sygn. akt I CK 7/05, LEX nr 153254). Zgodnie z treścią powołanego orzeczenia, momentem od którego należą się odsetki za opóźnienie w wypłacie zadośćuczynienia jest chwila wezwania dłużnika do jego zapłaty wraz ze skonkretyzowaniem żądanej kwoty.

W rozpoznawanej sprawie do konkretyzacji wysokości zadośćuczynienia doszło na etapie postępowania likwidacyjnego, jednak powód żądał odsetek od daty wniesienia pozwu i od takiej daty zostały ona zasądzone.

O kosztach postępowania sąd orzekł jak w pkt IV wyroku w oparciu o art. 100 zdanie drugie k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Biorąc pod uwagę, to, że powód wygrał sprawę w około 50 % (żądanie pozwu opiewało łącznie na kwotę 18.981 zł, Sąd zasądził na rzecz powoda łącznie kwotę 500 zł. Powód poniósł koszty procesu w łącznej kwocie 5117 zł (koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3600 zł, opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, 500 zł zaliczka i 1000 zł opłata od pozwu. Strona pozwana poniosła koszty procesu w łącznej kwocie 4117 zł (koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3600 zł, opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, 500 zł zaliczka). Łączna kwota kosztów poniesionych przez obie strony wyniosła 9234 zł., z czego stosownie do wyniku sprawy stronę pozwaną powinno obciążać 4617 zł (przegrała w 50%) a powoda 4617 zł (przegrał w 50 %). Tym samym strona pozwana powinna zwrócić powodowi kwotę 500 zł tytułem kosztów procesu.

Ponadto w punkcie V wyroku Sąd nakazał ściągnąć od stron kwoty po 475,20 zł tytułem kosztów poniesionych przez Skarb Państwa na sporządzone w sprawie opinie (których łączny koszt wyniósł 1950,40 zł, a 1000 zł zostało pokryte z uiszczonych przez strony zaliczek).

SSR Małgorzata Hybel