Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2022 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku III Wydział Rodzinny i Nieletnich

w składzie:

Przewodniczący SSR Jolanta Dzitowska

Protokolant st.sekr.sądowy Donata Romanowska

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2022r .w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa małoletniego F. G. reprezentowanego przez matkę K. M. (1)

przeciwko P. G.

o podwyższenie alimentów

1.Podwyższa alimenty od pozwanego P. G. na rzecz małoletniego F. G. ustalone w ugodzie zawartej przez tut. Sądem dnia 20.06.2018r. w sprawie sygn. akt III RC 136/18 z kwoty 500 złotych miesięcznie do kwoty 900 (dziewięćset) złotych miesięcznie, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca, z ustawowymi odsetkami na wypadek uchybienia terminowi płatności każdej z rat, do rąk matki małoletniego K. M. (1), poczynając od dnia 01.07.2022r.

2.W pozostałej części powództwo oddala.

3.Zasądza od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Giżycku) opłatę w kwocie 100zł.

4. Pozostałe koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie znosi.

5.Wyrokowi w pkt 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt III RC 37/22

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2022 r. K. M. (1) reprezentująca małoletniego syna F. G. wniosła do Sądu pozew o podwyższenie alimentów zasądzonych od pozwanego P. G. na rzecz małoletniego do kwoty 1.400 zł miesięcznie, płatnych do rąk matki małoletniego, do dnia 10 każdego miesiąca z góry, z ustawowymi odsetkami w przypadku zwłoki, poczynając od dnia wniesienia pozwu. Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych. (k. 3v)

W uzasadnieniu swego stanowiska K. M. (1) podała, że z pozwanym są rodzicami małoletniego F., a w toku ostatniego postępowania w przedmiocie alimentów strony zawarły ugodę, na mocy której pozwany zobowiązał się do płacenia alimentów na rzecz małoletniego syna w wysokości po 500 zł miesięcznie. Matka małoletniego podała, że wówczas pozostawała bez pracy, a dziecko nie uczęszczało do żłobka. Zaznaczyła, że przez okres ponad trzech lat znacznie wzrosły koszty utrzymania małoletniego i zmieniła się sytuacja życiowa powódki. K. M. (2) obecnie wraz z małoletnim synem mieszka ze swoim obecnym partnerem i pracuje jako żołnierz zawodowy z miesięcznym wynagrodzeniem w kwocie 4.110 zł łącznie ze wszystkimi dodatkami.

Koszty utrzymana małoletniego syna określiła następująco: udział w rachunkach (1/3 całości) – 460 zł; wyżywienie – 500 zł; przedszkole – 250 zł; prywatne zajęcia u neurologopedy (1 lub 2 razy w tygodniu po 160 zł) – 1.100 zł; odzież i obuwie – 300 zł; kosmetyki, środki czystości – 50 zł; edukacja, zabawki, hobby – 200 zł; rozrywka (okazjonalnie) – 100 zł; sezonowe leki, witaminy, suplementy – 30 zł; paliwo – 150 zł. Zaznaczyła, że miesięczny koszt utrzymania małoletniego oscyluje w granicach 3.000 zł lub lekko ponad. Podała, że z pozostałych 2.110 zł musi opłacić: udział w rachunkach – 460 zł; wyżywienie – 600 zł; odzież i obuwie – 400 zł; paliwo – 150 zł; telefon – 120 zł; kosmetyki i środki czystości – 100 zł.

K. M. (1) podała, że jej partner także partycypuje w kosztach utrzymania gospodarstwa domowego, jak również utrzymuje syna z poprzedniego związku. Wskazała, że pozwany kiedy idzie z dzieckiem na zajęcia do neurologopedy i sam opłaci wizytę, za każdym razem żąda od niej zwrotu zapłaconej kwoty. Zaznaczyła, że pozwany oprócz alimentów ustalonych blisko 4 lata temu nie przekazuje matce dziecka żadnych dodatkowych środków. Raz dołożył się do wyprawki szkolnej syna w kwocie 100 zł. Podała, że okazjonalnie rzeczy dla małoletniego kupuje babcia pozwanego. Matka małoletniego powoda przedstawiła, że pozwany realizuje kontakty z synem i nie ma w tym zakresie zastrzeżeń. Podała, że pozwany jest żołnierzem zawodowym i pobiera środki przeznaczone na wypoczynek dziecka w wakacje i korzysta z pełnej ulgi podatkowej na dziecko. Dodała, że pozwany mieszka w mieszkaniu należącym do jego matki, za które najprawdopodobniej nie uiszcza jakichkolwiek opłat. Zaznaczyła, że gdy mieszkała z pozwanym, strony nie płaciły matce pozwanego za mieszkanie.

K. M. (1) przedstawiła, że u małoletniego stwierdzono zaburzenia rozwoju mowy, związku z czym zdecydowała się na prywatne leczenie u neurologopedy, które jest sporym wydatkiem. Prowadziła bezskuteczne rozmowy z pozwanym w kwestii finansowania udziału w kosztach zajęć.

Pozwany P. G. uznał powództwo do kwoty 700 zł i wniósł o zasądzenie kosztów według norm przepisanych (k. 92v, 133).

Sąd ustalił, co następuje:

Małoletni F. G. urodził się (...) i jest dzieckiem P. G. i K. M. (1). Rodzice małoletniego powoda rozstali się, a w dniu 20 czerwca 2018 r. w sprawie o sygn. akt III RC 136/18 toczącej się przed Sądem Rejonowym w Giżycku zawarli ugodę w przedmiocie alimentów. Na jej mocy P. G. zobowiązał się płacić alimenty na rzecz małoletniego syna F. w kwocie 500 zł miesięcznie. Małoletni miał wówczas 2 lata. Z uwagi na swój wiek spożywał mleko modyfikowane i korzystał z pampersów. F. urodził się jako wcześniak, w związku z czym matka jeździła z nim dwa razy w roku do lekarza w O.. K. M. (1) wraz z synem mieszkała u swojej matki, partycypując w kosztach utrzymania domu w kwocie 500 zł miesięcznie. Pracowała jako kelnerka na pół etatu i zarabiała 900 zł miesięczne. Pozwany P. G. zarabiał 2.650 zł, nie miał nikogo na swoim utrzymaniu. Dodatkowo jako żołnierz otrzymywał świadczenia mieszkaniowe, mundurowe, urlopowe i trzynastą pensję. Koszt utrzymania mieszkania które zajmował wynosił zimą 800–900 zł, zaś latem około 550 zł. Pozwany był studentem studiów zaocznych, a opłata semestralna wynosiła 2.100 zł. Spłacał kredyt za kanapę w kwocie 330 zł miesięcznie (d: protokół rozprawy - akta sprawy III RC 136/18 SR w Giżycku).

W 2019 r. rozpoznano u małoletniego F. opóźniony rozwój mowy. Dziecko uczęszcza do logopedy dwa razy w tygodniu, a jedno spotkanie to koszt 100 zł. Małoletni uczęszcza do zerówki i uczestniczył w turnusach rehabilitacyjnych. W bieżącym roku był w styczniu i w lipcu, pierwszy z nich kosztował 2.200 zł, zaś drugi 6.600 zł (d: dokumentacja medyczna k. 14, 15; faktura k. 90; wyjaśnienia K. M. (1) k. 131v., 132)

Obecnie matka małoletniego powoda K. M. (1) jest żołnierzem zawodowym z miesięcznym wynagrodzeniem w kwocie 3.832,60 zł netto. K. M. (1) z małoletnim powodem i swoim partnerem zamieszkują na stancji w G., a udział każdego z nich w kosztach utrzymania mieszkania to kwota 460 zł (d: zaświadczenie o zarobkach k. 13; potwierdzenie przelewu k. 114)

Pozwany w dalszym ciągu pracuje jako żołnierz zawodowy i obecnie zarabia 4. 061,91 zł netto plus dodatki. Posiada dwa samochody i jednym z nich dojeżdża do pracy do W.. Mieszka we własnościowym mieszkaniu w G., za które opłaty to: czynsz i woda – 350 zł; prąd – 180 zł co dwa miesiące; gaz – 550 zł co dwa miesiące. Nie posiada poza powodem nikogo na utrzymaniu (d: zaświadczenie o zarobkach k. 99; potwierdzenia przelewów k. 105–107, faktury k. 116,121, 128; wyjaśnienia pozwanego k. 132v.)

Sąd zważył, co następuje:

Rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, a zakres tych świadczeń wyznaczają z jednej strony usprawiedliwione potrzeby dziecka, z drugiej możliwości zarobkowe i majątkowe rodzica – art. 133 § 1 oraz art.135 § 1 kro. Zgodnie z przepisem art. 138 kro w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Przez zmianę stosunków rozumie się istotne zmniejszenie lub ustanie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentacji albo istotne zwiększenie się usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego, wskutek czego ustalony zakres obowiązku alimentacyjnego wymaga skorygowania przez stosowne zmniejszenie albo zwiększenie wysokości świadczeń alimentacyjnych.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy w ocenie Sądu powództwo wywiedzione przez K. M. (1) działającą na rzecz małoletniego F. zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części, albowiem zasadnym okazało się podwyższenie obowiązku alimentacyjnego P. G. na rzecz małoletniego powoda z kwoty 500 zł miesięcznie do kwoty 900 zł miesięcznie, o czym Sąd orzekł w punkcie 1 wyroku.

Rodzice małoletniego powoda zawarli ugodę w zakresie obowiązku alimentacyjnego pozwanego wobec małoletniego F. w dniu 20 czerwca 2018 r. Od tego czasu minęło 4 lata i pojawiły się nowe wydatki. Sąd wziął pod uwagę, iż u małoletniego F. w 2019 r. zdiagnozowano opóźniony rozwój mowy, w związku z czym uczęszcza on na prywatne zajęcia rehabilitacyjne dwa razy w tygodniu, a koszt jednych zajęć opiewa na kwotę 100 zł. Choć wydatek ten jest znaczny w skali miesiąca, zdaniem Sądu jest on usprawiedliwiony, albowiem sam pozwany widzi u syna efekty terapii.

W związku z powyższym Sąd podwyższył alimenty od P. G. na rzecz małoletniego syna F. o 400 zł miesięcznie. Zdaniem Sądu rodzice winni w równym stopniu partycypować w kosztach prywatnych zajęć logopedycznych małoletniego syna. Wskazać należy, iż mimo, że to K. M. (1) sprawuje bezpośrednią i osobistą opiekę nad małoletnim F., to pozwany również jest aktywny w życiu syna. Małoletni powód spędza z ojcem co drugi weekend, a nadto dwa dni w tygodniu w godzinach od 15:00 do 18:00.

Natomiast pozostałe koszty utrzymania małoletniego F. nie zmieniły się znacząco przez ten okres. Małoletni uczęszcza już do zerówki, w związku z czym jego matka nie uiszcza opłat za przedszkole. Nadto małoletni był na dwóch turnusach rehabilitacyjnych i na chwilę obecną nie jest wiadomym czy i kiedy będzie na następnych. Co istotne rodzice wspólnie winni podejmować decyzje w tak istotnych kwestiach, zawsze mając na uwadze dobro i zdrowie małoletniego F.. Zwłaszcza w sytuacji, gdy wyjazdy na turnusy rehabilitacyjne generują tak znaczne koszty.

Z uwagi na powyższe zdaniem Sądu alimenty w kwocie 900 zł miesięcznie pozwolą na zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb małoletniego F., w tym na regularne uczęszczanie małoletniego do logopedy, zaś powództwo w dalszym zakresie podlegało oddaleniu. Obowiązek alimentacyjny w tej wysokości nie obciąży też ponad miarę pozwanego. P. G. jest aktywny zawodowo, posiada własne mieszkanie i nie ma innych osób na utrzymaniu. Jego podstawowe wynagrodzenie obecnie wynosi około 4.000 zł miesięcznie, a nadto otrzymuje on dodatkowe świadczenia. Pozwany posiada dwa samochody, które również generują koszty – prócz paliwa przeglądy i ubezpieczenia.

Ponadto w punkcie 3 wyroku Sąd zasądził od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem opłaty od pozwu na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2019r. poz. 785 z póz. zm.).

Przechodząc do rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania wskazać należy, iż zgodnie z treścią art. 100 kpc w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

W ocenie Sądu na gruncie niniejszej sprawy zachodzi sytuacja, w której należało wzajemnie znieść między stronami koszty zastępstwa procesowego. Małoletni powód reprezentowany przez matkę dochodził podwyższenia alimentów od P. G. z kwoty 500 zł do kwoty 1.400 zł miesięcznie, zaś pozwany uznał powództwo do kwoty 700 zł miesięcznie. Po rozpoznaniu sprawy Sąd w punkcie 1 wyroku uwzględnił wywiedzione powództwo w części i podwyższył alimenty od pozwanego na rzecz małoletniego F. do kwoty 900 zł miesięcznie.

Należy w tym miejscu podkreślić, że wzajemne zniesienie kosztów między stronami jest możliwe, jeżeli strony w równym lub niemal równym stopniu wygrały i przegrały proces. Zdaniem Sądu powyższa sytuacja miała miejsce na gruncie niniejszej sprawy, albowiem należy przyjąć, iż strony postępowania przegrały proces w zbliżonym zakresie pieniężnym, albowiem małoletni powód w zakresie 500 zł, zaś pozwany w zakresie 400 zł.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 100 kpc zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu, o czym orzekł w punkcie 4 wyroku.

Nadto na podstawie art. 333 § 1 pkt 1 kpc Sąd wyrokowi w częściach zasądzających alimenty nadał rygor natychmiastowej wykonalności.