Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV P 328/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2022 roku

Sąd Rejonowy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Toruniu

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Alina Kordus-Krajewska

Protokolant: sekr. sąd. Barbara Borkowska

po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2022 roku

sprawy z powództwa K. J.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w T.

o zapłatę

I  Oddala powództwo,

II  Zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1440 zł (tysiąc czterysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

III  W pozostałym zakresie nie obciąża powoda kosztami procesu pozwanej,

IV  Przyznaje adw. M. K. od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 2880 zł (dwa tysiące osiemset osiemdziesiąt złotych) podwyższoną o stawkę podatku Vat w wysokości 662,40 zł (sześćset sześćdziesiąt dwa złote czterdzieści groszy) tytułem niepłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu,

V  Opłatą od pozwu obciąża Skarb Państwa.

Sędzia Alina Kordus-Krajewska

Sygn. akt IV P 328/21

UZASADNIENIE

Powód K. J. pismem wniesionym dnia 2 grudnia 2021 r. zażądał od pozwanego (...) sp. z o.o. w T. odszkodowania w kwocie 4.800.000 zł tytułem nieuzasadnionego, niesłusznego rozwiązania z nim umowy o pracę za wypowiedzeniem.

W uzasadnieniu pozwu, powód wskazał, że przez 10 lat pracy był pracownikiem sumiennym, pracowitym, chętnym do wykonywania powierzonych mu zadań. Wskazał, że nie zgadza się z decyzją o rozwiązaniu z nim umowy, ponieważ został pozostawiony bez środków do życia. Powód powołał się na szereg nieprawidłowości, nielegalnych działań, które miały występować w pozwanym zakładzie pracy. Wskazywał na bałagan organizacyjny, nieprzestrzeganie przepisów bhp, destrukcyjną działalność władz.

W uzupełnieniu pozwu z dnia 9 grudnia 2021 r. powód ograniczył powództwo do kwoty 50.000 zł. Powód wskazał, że plotką było to, że nie przestrzegał zaleceń bhp odnośnie noszenia maseczek i nie potwierdzają tego nagrania z monitoringu. Powód wskazał, że maseczek nie trzeba było nosić na magazynie, tym bardziej, że prowadziłoby to do zagrożenia jego życia, ponieważ nosi okulary, które po zaparowaniu od noszenia maseczki mogłyby doprowadzić do wypadku przy pracy. Twierdził również, że miał sporadyczny kontakt z osobami spoza zakładu, dlatego nikomu nie zagrażał. Powód zaprzeczył aby nagabywał innych do swoich poglądów, które wygłaszał, potwierdził jednak, że informował pracodawcę, że złoży powiadomienie do prokuratury za naruszenie jego konstytucyjnych praw poprzez zmuszanie do szczepień przeciwko koronawirusowi, do czego jako obywatel miał prawo. Powód zwrócił uwagę, że nie otrzymał nigdy kary nagany i lubił swoją pracę.

Postanowieniem z dnia 17 grudnia 2021 r. umorzono postępowanie w zakresie przekraczającym kwotę 50.000 zł.

W odpowiedzi na pozew, pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych w tym opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Pozwany przyznał, że powód pracował u niego na podstawie umowy z dnia 31 maja 2013 r. na czas nieokreślony, w charakterze magazyniera, w pełnym wymiarze czasu pracy oraz, że w dniu 30 listopada 2021 r. złożone mu zostało oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem. Pozwany zaprzeczył, by przesłanki uzasadniające rozwiązanie umowy za wypowiedzeniem były wadliwe. Podał, że spełnione zostały przesłanki zachowania formy pisemnej oświadczenia wraz ze wskazaniem szczegółowych przyczyn uzasadniających wypowiedzenie, a żadne kodeksowe i pozakodeksowe normy nie zostały przy tym naruszone. Zdaniem pozwanego wypowiedzenie umowy znalazło również uzasadnienie merytoryczne. Pozwany twierdził, że ze względu na sytuację epidemiczną ciążyła na nim powinność podjęcia stosownych działań mających na celu ochronę pracowników przed możliwością zakażenia się wirusem SARS-CoV-2, czego wymagały od niego również zapisy art. 207§2 k.p. Obowiązkiem pracodawcy było więc stosowanie środków zapobiegawczych zmierzających do przeciwdziałania rozprzestrzenianiu się zakażeń - oraz zobowiązanie pracowników do wykonywania zaleceń w tym zakresie - zarówno wynikających z przepisów powszechnie obowiązujących, jak również wyników przeprowadzonej przez pracodawcę aktualizacji oceny ryzyka zawodowego. Pozwany podał, że celem zapewnienia odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa pracownikom w związku z wystąpieniem zagrożenia epidemiologicznego, w okresie od dnia 16 października 2020 r. do dnia 5 maja 2021 r., wprowadził obowiązek zakrywania ust i nosa w przestrzeniach ogólnodostępnych zakładu pracy, zgodnie z zaleceniami rozporządzenia w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii, które określało niezbędne minimum działań pracodawcy w celu zapewnienia odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa pracownikom. Po przesłaniu stosownej informacji pracownikom, kierownik magazynu (...), powiadomił dział personalny, że powód odmawia stosowania się do zasad wprowadzonych poleceniem pracodawcy, tj. nie zamierza korzystać z maseczki. Jednocześnie powód zaczął w sposób uporczywy i agresywny wyrażać swoje poglądy na temat pandemii na terenie magazynu, głośno i stanowczo oponując przeciw działaniom podejmowanym przez władze państwowe i pracodawcę dla zapobiegania pandemii, niepokojąc i absorbujący tym pozostałych pracowników magazynu. Opinie te, połączone z powszechnie uznanymi za epitety określeniami wobec urzędników państwowych, absorbowały i irytowały współpracowników. Pozwany dodatkowo podał, że na terenie magazynu znajdowano egzemplarze pisma zatytułowanego (...), które to pismo miało na celu, na podstawie jego treści, zaktywizowanie pracowników do tego by nie stosować się do zarządzenia pracodawcy obejmującego obowiązek zasłaniania ust i nosa. Pomimo iż przedmiotowe pismo nie zostało opatrzone podpisem, w ocenie pozwanego, jego autorem mógł być jedynie powód, albowiem żaden inny pracownik nigdy nie kwestionował obowiązujących w zakładzie pracy zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. Zarówno kierownik magazynu jak i pozostali pracownicy, wielokrotnie zwracali powodowi uwagę, prosząc by zajął się pracą i nie odrywał innych od pracy, bezskutecznie. Pozwany wskazał również na zdjęcie ukazujące zniszczenie ściany magazynu, do którego to zniszczenia doszło po wręczeniu powodowa oświadczenia w przedmiocie wypowiedzenia umowy o pracę. W ocenie pozwanego, przedmiotowa fotografia w sposób dosadny ukazywała (naganny) stosunek powoda wobec pozwanego.

W dniu 21 grudnia 2021r. powód wniósł o przyznanie pomocy prawnej z urzędu.

Sąd ustanowił adwokata z urzędu postanowieniem z dnia 10 stycznia 2022r.

Pismem procesowym datowanym na 11 lutego 2022 r. pełnomocnik powoda doprecyzował żądania, wskazując, że wnosi o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony za nieuzasadnione i z tej przyczyny zasądzenie na jego rzecz kwoty 9.600 zł tytułem odszkodowania zgodnie z art. 45§1 k.p. w zw. z art. 47 1 k.p. oraz zasądzenie na jego rzecz kwoty 40.400 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdy i cierpienia doznane w wyniku nieuzasadnionego wypowiedzenie umowy zgodnie z art. 300 k.p. w zw. z art. 415 k.c. w zw. z art. 448 k.c. Dodatkowo wniesiono o zwolnienie powoda od kosztów postępowania i obciążenie nimi pozwanego. Wniesiono także o zasądzenie od pozwanego lub od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

W piśmie podano, że powód miał z pozostałymi pracownikami dobre, poprawne relacje i nigdy nie wygłaszał teorii rasistowskich, anarchistycznych, krytykujących władze, nie wprowadzając nerwowej atmosfery w pracy, nie narzucając nikomu swojego zdania. Dodano, że nigdy żaden ze współpracowników nie zgłaszał powodowi bezpośrednio, że jego zachowanie jest nieodpowiednie i dokuczliwe. Podano, że powód nie naruszył żadnych obowiązków pracowniczych, zaś pisma na które powołuje się pozwany, zawiadomienia, były ogólnodostępne i dotyczyły prywatnych spraw powoda, nie będąc związanymi z pracą. Zaprzeczono, by powód poczynił napis w szatni pozwanego. Zostało wskazane nadto , że pozbawienie powoda pracy spowodowało u niego niską samoocenę, brak energii do podejmowania aktywności.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód K. J. był zatrudniony od 31 maja 2013 r. w (...) sp. z o.o. w T., na czas nieokreślony, na stanowisku magazyniera, w pełnym wymiarze czasu pracy. Wynagrodzenie powoda obliczane jak przy ekwiwalencie za urlop wynosiło 4.369,61 zł.

dowód:

- umowa o pracę – k. 58

- zaświadczenie o wynagrodzeniu – k. 82

W pozwanym zakładzie pracy obowiązywał regulamin pracy.

dowód:

- regulamin pracy – k. 59-65

Z uwagi na pogarszającą się sytuację epidemiologiczną związaną z koronawirusem oraz odnotowanie zachorowania u pracownika i u członka rodziny pracownika, w dniu 16 października 2020 r. na terenie pozwanego zakładu pracy, wprowadzono obowiązek zakrywania ust i nosa maseczką w godzinach pracy, z wyjątkiem kiedy pracownik wykonywał pracę na swoim stanowisku pracy albo spożywa posiłek w kantynie/kuchni. Obowiązek stanowił, że opuszczając swoje stanowisku pracy, bez względu na cel przemieszczania się, należało niezwłocznie osłonić nos i usta maseczką i korzystać z niej do powrotu na stanowisko pracy. W wiadomości kierowanej do pracowników, pouczono, że zasady zabezpieczenia przed koronawirusem są przepisami bhp, zatem obowiązkiem każdego pracownika było bezwzględne ich przestrzeganie, a za nieprzestrzeganie bhp pracodawca mógł wymierzyć karę porządkową/pieniężną. Faktycznie, na magazynie pracownicy nie korzystali z maseczek, ale zakładali je w momencie wyjścia z magazynu, czy kontaktu z osobami spoza niego, w tym klientami. W tym okresie pracownicy magazynu zostali podzieleni na dwie grupy, pracujące zamiennie po 3 dni, należało także zachować dystans społeczny.

dowód:

- wiadomość mailowa z 16 października 2020 r.– k. 68

- zeznania świadka M. D. (1) – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. (od 00:23:37 do 01:07:52) – k. 152c-154

- zeznania świadka M. S. - protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. (od 01:08:20 do 01:25:32) – k. 154- 155

- zeznania świadka R. M. (1) – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. ( od 01:31:08 do 01:42:50)- k. 155-155v

- zeznania świadka T. P. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. ( od 01:50:08 do 02:01:32)- k. 155v-156

- zeznania świadka P. N. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. (od 02:10:02 do 02:20:33) – k. 156v-157

- zeznania świadka J. S. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. ( od 02:24:50 do – 02:58:51) – k. 157v-158

- zeznania świadka B. W. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. ( od 03:01:24 do 04:03:21)- k. 158-160

- zeznania świadka E. R. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. ( od 04:34:58 do 04:52:59)- k. 161-161v

Od momentu wprowadzenia nakazu zasłaniania ust i nosa maseczką, powód negował ten obowiązek. W trakcie przerw głośno wypowiadał swoje poglądy, twierdząc, że maseczki nasączone są truciznami, a zakładanie ich to samobójstwo, wskazywał, że pracodawca bezprawnie zmusza pracowników do ich noszenia. Powód powtarzał, że sprzeciwia się działalności państwa i pracodawcy w związku z koronawirusem, co narusza jego konstytucyjne wolności. Po około tygodniu od wprowadzenia nakazu noszenia maseczek, kierownik magazynu (...), powiadomił dział personalny, że powód odmawia stosowania się do zasad wprowadzonych poleceniem pracodawcy, tj. nie zamierza korzystać z maseczki. Z powodem oraz innym pracownikiem M. Z. rozmowę w tej kwestii przeprowadził M. W. specjalista ds. bhp. W czasie rozmowy wytłumaczono powodowi potrzebę noszenia maseczki poza magazynem. Powód po rozmowie, zaczął stosować się do zaleceń, jednak przedstawianie przez niego poglądów antycovidowych nie ustało. Powód przynosił również do pracy pisma, których adresatem były różnego rodzaju organy, w tym prokuratura, w których władze państwowe i miejskie były oskarżane o działania bezprawne, naruszające wolności konstytucyjne, a związane z epidemią. Powód rozkładał te pisma w miejscach widocznych, w celach informacyjnych. Co do zasady współpracownicy nie zapoznawali się w sposób szczegółowy z treścią tych pism, wiedzieli jednak o jakiej są tematyce i że to powód wnosi je do różnych organów.

dowód:

- zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa z 18 listopada 2021 r. – k. 5

- zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa z 29 listopada 2021 r. – k. 6

- zażalenie w sprawie PR 2Ds 43.2021 – k. 7

- zawiadomienie – k. 69-74

- pismo do PIP – k. 12

- zeznania świadka M. W. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. ( od 04:20:06- 04:29:19)- k. 160v

- zeznania świadka M. D. (1) – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. (od 00:23:37 do 01:07:52) – k. 152c-154

- zeznania świadka M. S. - protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r (od 01:08:20 do 01:25:32) – k. 154- 155

- zeznania świadka R. M. (1) – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. ( od 01:31:08 do 01:42:50)- k. 155-155v

- zeznania świadka T. P. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. ( od 01:50:08 do 02:01:32)- k. 155v-156

- zeznania świadka P. N. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. (od 02:10:02 do 02:20:33) – k. 156v-157

- zeznania świadka J. S. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. ( od 02:24:50 do – 02:58:51) – k. 157v-158

- zeznania świadka B. W. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. ( od 03:01:24 do 04:03:21)- k. 158-160

- zeznania świadka E. R. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. ( od 04:34:58 do 04:52:59)- k. 161-161v

Oprócz twierdzeń na temat samego koronawirusa, powód przedstawiał również na forum w sposób uporczywy i obraźliwy tezy nt. narodowości żydowskiej, twierdząc, że są to mordercy i złodzieje dążący do przejęcia władzy. W sposób negatywny wypowiadał się również o osobach o homoseksualnej orientacji.

dowód:

- zeznania świadka P. N. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. (od 02:10:02 do 02:20:33) – k. 156v-157

- zeznania świadka T. P. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. ( od 01:50:08 do 02:01:32)- k. 155v-156

- zeznania świadka J. S. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. ( od 02:24:50 do – 02:58:51) – k. 157v-158

- zeznania świadka B. W. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. ( od 03:01:24 do 04:03:21)- k. 158-160

- zeznania świadka E. R. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. ( od 04:34:58 do 04:52:59)- k. 161-161v

- zawiadomienie- k.69-74

- przesłuchanie powoda – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. (od 05:05:30 do 05:47:14) – k. 162-163v

Pracownicy rozmawiali między sobą i skarżyli się na zachowania powoda, które zakłócały atmosferę w pracy, powodowały napięcie. Mimo próśb współpracowników powód nie poprzestawał na głoszeniu swoich teorii. Odmienne stanowiska i podglądy pracowników spotykały się ze zdenerwowaniem powoda.

dowód:

- zeznania świadka P. N. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. (od 02:10:02 do 02:20:33) – k. 156v-157

- zeznania świadka J. S. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. ( od 02:24:50 do – 02:58:51) – k. 157v-158

- zeznania świadka B. W. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. ( od 03:01:24 do 04:03:21)- k. 158-160

W momencie kiedy u jednego z członków rodziny pracownika zdiagnozowano koronawirusa, pozwany zalecił pracownikom wykonanie testów na koronawirusa w siedzibie pozwanego. Testowanie było dobrowolne. Powód nie zgodził się na nie i zagroził zgłoszeniem zmuszania go do tego, do prokuratury.

dowód:

- zeznania świadka P. N. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. (od 02:10:02 do 02:20:33) – k. 156v-157

- zeznania świadka B. W. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. ( od 03:01:24 do 04:03:21)- k. 158-160

- zeznania świadka E. R. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. ( od 04:34:58 do 04:52:59)- k. 161-161v

W zakresie wykonywania obowiązków pracowniczych, nie było wobec powoda zarzutów, gdyż wywiązywał się ze swoich obowiązków. Powód miał natomiast zastrzeżenia co do prawidłowości pracy i merytorycznego przygotowania swoich przełożonych.

dowód:

- akta osobowe

- zeznania świadka J. S. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. ( od 02:24:50 do – 02:58:51) – k. 157v-158

- przesłuchanie powoda – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. (od 05:05:30 do 05:47:14) – k. 162-163v

Pismem datowanym na dzień 30 listopada 2021 r. pracodawca złożył powodowi oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upływał 28 lutego 2022 r. Za przyczyny uzasadniające rozwiązanie stosunku pracy wskazane były:

1. kwestionowanie lub niestosowanie się przez powoda do wydawanych przez pracodawcę poleceń w zakresie bezpieczeństwa pracy w miejscu pracy w związku z pandemią wywołaną wirusem SARS-CoV-2, ze wskazaniem, że powód nie współdziałał z pracodawcą i przełożonymi w wypełnianiu obowiązków dotyczących bezpieczeństwa pracy w tym zakresie poprzez:

a. niewyrażanie zgody na korzystanie z maseczki ochronnej w sytuacjach/miejscach stykania się z innymi pracownikami bez możliwości zachowania bezpiecznego dystansu, co z wewnętrznym zarządzeniem pracodawcy okresowo było obowiązkiem pracowników;

b. agitowanie współpracowników do niezgadzania się na zasady zapobiegania SARS-CoV-2 w zakładzie pracy przez rozkładanie w dziale pracy własnych pism złożonych do prokuratury, skarżących działania instytucji państwowych podjęte by przeciwdziałać skutkom pandemii;

c. wielokrotne negowanie w miejscu pracy wśród współpracowników faktu istnienia pandemii i celowości ochrony zdrowia przed zakażeniem SARS-CoV-2, nie licząc się z ich zdaniem co do ochrony przed koronawirusem oraz krytykowanie ich decyzji o zaszczepieniu się;

d. wielokrotne straszenie pracodawcy złożeniem do prokuratury doniesienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa bądź złożeniem do sądu pozwu, w związku z wprowadzeniem przez pracodawcę środków ochrony przeciw $ CoV-2, takich jak np. maseczki;

2. wielokrotne wygłaszanie teorii rasistowskich i anarchistycznych w obecności innych pracowników, co powodowało wprowadzenie atmosfery nerwowości i wrogości oraz zakłócenie unormowanego trybu magazynu;

3. powiadomienie pracodawcy o intencji złożenia zażalenia przez współpracowników na powtarzające się głośne, emocjonalne, krytyczne wywody na temat pandemii, krytyki władz, spraw pojawiających się w przestrzeni publicznej dokonywane przez powoda w czasie pracy, powodujące stres u pracowników.

dowód:

- rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem – k. 8-9

Po wręczeniu pisma powodowi, skierował się on do szatni, w której w momencie wejścia nie było żadnych napisów na ścianie. Po jego wyjściu z szatni, na ścianie pojawił się napis „ta firma to mafia”.

dowód:

- zdjęcie - k. 78

- zeznania świadka B. W. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. ( od 03:01:24 do 04:03:21)- k. 158-160

- zeznania świadka R. M. (1) – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. ( od 01:31:08 do 01:42:50)- k. 155-155v

- zeznania świadka P. N. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. (od 02:10:02 do 02:20:33) – k. 156v-157

- zeznania świadka J. S. – protokół elektroniczny z dnia 22 marca 2022 r. ( od 02:24:50 do – 02:58:51) – k. 157v-158

Miesięczne wynagrodzenie powoda liczone według zasad jak przy obliczaniu ekwiwalentu za urlop wynosiło 4369,61zł.

Dowód: zaświadczenie o wynagrodzeniu k. 82

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie został ustalony na podstawie przedłożonej do sprawy dokumentacji, a także zeznań świadków i przesłuchania powoda.

Autentyczność złożonych dokumentów nie była podważana przez żadną ze stron, sąd dał wiarę, że zawierały treści w nich podane. Natomiast ocena zasadności oświadczenia o rozwiązaniu umowy za wypowiedzeniem, zostanie poczyniona w dalszej części uzasadnienia.

Sąd oceniał zachowania powoda głównie na podstawie zeznań świadków i treści pism przedstawionych przez powoda i pozwanego, których powód był autorem lub które przynosił . Dla jednych zachowania powoda były uporczywe, męczące, narzucające się, a innym nie przeszkadzały nadmiernie, co wynika jednak z poglądów świadków i ich odporności na działania powoda. Niektórzy świadkowie nie pamiętali z uwagi na różne zmiany w pracy lub też nie chcieli pamiętać czy powód nosił maseczkę po wyjściu z magazynu lub wypowiadał się na temat szczepień, Żydów , mniejszościach seksualnych.

Sąd wobec braku zastrzeżeń kierownika powoda , już po przeprowadzeniu rozmowy z powodem , przyjął ,że powód zaczął nosić maseczkę po wyjściu z magazynu.

Sąd zachowania powoda w zakresie szczepień , innych narodowości czy mniejszości ocenił mając na uwadze zeznania świadków , którzy spójnie i najszerzej przedstawili okoliczności w tym zakresie tj. P. N., J. S., B. W., E. R.. Podglądy powoda ,że Żydzi to mordercy i złodzieje wynikają wprost także z jego zażalenia do prokuratury z dnia 6.04.2021r. ( k.7) Także to ,że zmuszanie do noszenia maseczek przez przedstawicieli władzy to bandyckie procedury, promowanie faszyzmu, zagrożenie dla PRAWDZIWYCH POLAKÓW( pisownia oryginalna) a noszeniem maseczek zmusza się powoda do popełnienia samobójstwa.

Także świadkowie , którzy nie zgłaszali zasadniczo zastrzeżeń do powoda przyznali ,że powód krzyczał ,że pracownicy są przymuszani do szczepień( R. M. k. 155v) , że mówił ,że Żydzi chcą zgarnąć majątek i przejąć władzę, że nosząc maseczkę wdychamy spaliny do siebie ( M. D. k.153). Świadek T. P. z jednej strony oceniał ,że powód nie agitował ale przyznał jednocześnie ,że pracownicy mówili powodowi aby przestał, a powód na kolejnych przerwach ponownie przedstawiał swoje poglądy.

W odniesieniu do przesłuchania powoda, należało stwierdzić, że podnoszone przez niego twierdzenia były subiektywną wersję zdarzeń, przy czym powód nie widział żadnych nieprawidłowości w swoich zachowaniach, powoływał się na prawidłowe wykonywanie swoich obowiązków magazyniera i nieprawidłowe wykonywanie obowiązków przez przełożonych.

Przechodząc do rozważań merytorycznych, w pierwszej kolejności wzięto pod uwagę czy w sprawie pracowniczej istnieje możliwość dochodzenia roszczeń uzupełniających o charakterze odszkodowawczym, niż te które wynikają wprost z przepisów prawa pracy.

Dopuszczalność dochodzenia przez pracownika roszczeń, których źródłem są przepis kodeksu cywilnego było sporne. W początkowym okresie przyjmowano niewątpliwie, że pracownikowi, który dochodzi roszczeń w związku z rozwiązaniem z nim umowy o pracę za czy bez wypowiedzenia, przysługują wyłącznie roszczenia przewidziane w kodeksie pracy. Nowe stanowisko w tym zakresie wzięło pod uwagę treść wy­ro­ku Try­bu­na­łu Kon­sty­tu­cyj­ne­go z dnia 27 li­sto­pa­da 2007 r. (SK 18/05). Zda­niem Trybunału art. 58 k.p. (od­szko­do­wa­nie za nie­zgod­ne z pra­wem roz­wią­za­nie umo­wy o pra­cę bez wy­po­wie­dze­nia) nie wy­łą­cza moż­li­wo­ści do­cho­dze­nia do­dat­ko­we­go od­szko­do­wa­nia na pod­sta­wie prze­pi­sów pra­wa cy­wil­ne­go. W uza­sad­nie­niu orze­cze­nia wskazano, iż do­tych­cza­so­wa in­ter­pre­ta­cja art. 58 w zw. z art. 300 k.p. pre­zen­to­wa­na przez Sąd Naj­wyż­szy mo­że pro­wa­dzić do na­ru­sze­nia praw ma­jąt­ko­wych pra­cow­ni­ka (art. 64 ust. 1 Kon­sty­tu­cji) bez­praw­nie zwol­nio­ne­go z pra­cy, w spo­sób sprzecz­ny z za­sa­da­mi spra­wie­dli­wo­ści spo­łecz­nej (art. 2 Kon­sty­tu­cji). Na­ru­sze­nie za­sa­dy spra­wie­dli­wo­ści spo­łecz­nej po­le­ga w tym przy­pad­ku na unie­moż­li­wie­niu pra­cow­ni­ko­wi uzy­ska­nia peł­ne­go na­pra­wie­nia szko­dy wy­rzą­dzo­nej bez­praw­nym roz­wią­za­niem sto­sun­ku pra­cy. W kon­klu­zji TK stwier­dził, że moż­li­wa jest in­na in­ter­pre­ta­cja , zgod­nie z któ­rą „odsz­ko­do­wa­nie”, o któ­rym mo­wa w art. 58 k.p., nie jest od­szko­do­wa­niem sen­su stric­to, ma­ją­cym na ce­lu wy­rów­na­nie szko­dy wy­rzą­dzo­nej pra­cow­ni­ko­wi. Jest ono sui ge­ne­ris świad­cze­niem ma­jąt­ko­wym, peł­nią­cym funk­cję sank­cji („u­sta­wo­wej ka­ry pie­nięż­ne­j”) wo­bec pra­co­daw­cy za bez­praw­ne dzia­ła­nie, a w pew­nych tyl­ko sy­tu­acjach pełni od­szko­do­wa­nia lub za­do­śćuczy­nie­nia. Na­le­ży więc stwier­dzić, że spra­wa na­pra­wie­nia szko­dy wy­rzą­dzo­nej pra­cow­ni­ko­wi przez sprzecz­ne z pra­wem roz­wią­za­nie z nim umo­wy o pra­cę nie zo­sta­ła w art. 58 k.p. ani w in­nych prze­pi­sach pra­wa pra­cy wy­czer­pu­ją­co ure­gu­lo­wa­na. W związ­ku z tym, na pod­sta­wie art. 300 k.p., na­le­ży w tym za­kre­sie sto­so­wać od­po­wied­nio wła­ści­we prze­pi­sy ko­dek­su cy­wil­ne­go, w szcze­gól­no­ści art. 415 k.c. i n. lub art. 471 k.c. i na­stęp­ne.

Zmiana zapatrywań spowodowała, że w przypadku zwolnień dyscyplinarnych, dopuszczono możliwość dochodzenia roszczeń na podstawie kodeksu cywilnego. W świetle orzeczenia TK nadal jednak pozostawała nieprzesądzona kwestia roszczeń w przypadku rozwiązania umowy o pracę w trybie zwyczajnym za wypowiedzeniem. W orzecz­nic­twie Są­du Naj­wyż­sze­go wy­stę­powały rozbieżności. Część ju­dy­ka­tu­ry nie dopuszczała możliwości zastosowania orzeczenia do rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem (vi­de uchwa­ła skła­du sied­miu sę­dziów Są­du Naj­wyż­sze­go z dnia 18 czerw­ca 2009 r. I PZP 2/09, wy­rok SN z dnia 24 lip­ca 2009 r. I PK 219/08, wy­rok z dnia 16 stycz­nia 2009 r. I PK 138/08). Aktualnie jednak, osądy te są bardziej liberalne. Sąd Naj­wyż­szy do­pusz­cza moż­li­wość do­cho­dze­nia przez pra­cow­ni­ka do­dat­ko­we­go od­szko­do­wa­nia od pra­co­daw­cy za bez­praw­ne wy­po­wie­dze­nie sto­sun­ku pra­cy, jed­nak­że tyl­ko w opar­ciu o art. 415 k.c. oraz pod wa­run­kiem, że da­ne za­cho­wa­nie pra­co­daw­cy bę­dzie moż­na za­kwa­li­fi­ko­wać ja­ko czyn nie­do­zwo­lo­ny (vi­de wy­rok SN z dnia 4 li­sto­pa­da 2010 r. II PK 112/10, wy­rok SN z dnia 7 grud­nia 2011 r. II PK 76/11, wy­rok SN z dnia 9 pa­ździer­ni­ka 2012 r. II PK 66/12, wy­rok SN z dnia 23 ma­ja 2012 r. I PK 193/11, wy­rok SN z dnia 1 mar­ca 2018 r. III PK 18/17). W za­kre­sie wy­żej wska­za­ne­go sta­no­wi­ska klu­czo­wym jest wy­rok SN z dnia 1 mar­ca 2018 r. (III PK 18/17) bę­dą­cy pod­su­mo­wa­niem po­wo­ła­nych orze­czeń. W je­go tre­ści SN od­niósł się do pod­staw uzu­peł­nia­ją­cej od­po­wie­dzial­no­ści od­szko­do­waw­czej wy­ni­ka­ją­cej za­rów­no ze „zwy­kłe­go” wy­po­wie­dze­nia umo­wy o pra­cę, jak i z roz­wią­za­nia jej bez za­cho­wa­nia okre­su wy­po­wie­dze­nia. W oce­nie SN przy­ję­cie, że rosz­cze­nia z art. 45 k.p. oraz art. 56 k.p. wy­czer­pu­ją pro­ble­ma­ty­kę kon­trak­to­wej od­po­wie­dzial­no­ści od­szko­do­waw­czej pra­co­daw­cy z ra­cji nie­zgod­ne­go z prze­pi­sa­mi roz­wią­za­nia umo­wy o pra­cę za lub bez wy­po­wie­dze­nia, prze­ma­wia za wy­łą­cze­niem moż­li­wość sto­so­wa­nia z mo­cy art. 300 KP prze­pi­sów Ko­dek­su cy­wil­ne­go nor­mu­ją­cych od­po­wie­dzial­ność za nie­wy­ko­na­nie zo­bo­wią­zań umow­nych (art. 471 i n. k.c.) dla do­cho­dze­nia przez zwol­nio­ne­go pra­cow­ni­ka na­pra­wie­nia dal­szej szko­dy. Przy­ję­ta kwa­li­fi­ka­cja nie­zgod­ne­go z pra­wem roz­wią­za­nia umo­wy o pra­cę za lub bez wy­po­wie­dze­nia ja­ko nie­na­le­ży­te­go wy­ko­na­nia zo­bo­wią­za­nia nie wy­łą­cza jed­nak dal­szych rosz­czeń od­szko­do­waw­czych pra­cow­ni­ka opar­tych na prze­pi­sach Ko­dek­su cy­wil­ne­go re­gu­lu­ją­cych czy­ny nie­do­zwo­lo­ne. W uza­sad­nie­niu wy­żej wska­za­ne­go wy­ro­ku SN wska­zał, że po­zba­wie­nie pra­cow­ni­ka moż­li­wo­ści do­cho­dze­nia na grun­cie pra­wa cy­wil­ne­go na­pra­wie­nia wy­rzą­dzo­nej mu przez pra­co­daw­cę szko­dy de­lik­to­wej sta­wia­ło­by go w gor­szej sy­tu­acji niż każ­de­go in­ne­go uczest­ni­ka obro­tu praw­ne­go i podwa­ża­ło­by ochron­ną funk­cję pra­wa pra­cy. Ozna­cza­ło­by bo­wiem za­wę­że­nie od­po­wie­dzial­no­ści od­szko­do­waw­czej pra­co­daw­cy do­pusz­cza­ją­ce­go się wo­bec pra­cow­ni­ka czy­nu nie­do­zwo­lo­ne­go w po­sta­ci bezpraw­ne­go i za­wi­nio­ne­go roz­wią­za­nia sto­sun­ku pra­cy tyl­ko do od­po­wie­dzial­no­ści kon­trak­to­wej (wy­ni­ka­ją­cej z re­gu­la­cji ko­dek­su pra­cy) i to li­mi­to­wa­nej prze­pi­sa­mi pra­wa pra­cy co do gór­nej wy­so­ko­ści za­są­dza­nych świad­czeń pie­nięż­nych. Podobne stanowisko zostało przyjęte w postanowieniu SN z dnia 28.10.2020r. syhn. I PK 231/19

Podsumowując powyższe, ocenić należało pracownik ma prawo zgłosić roszczenia uzupełniające , ale ocena ich zasadności winna być dokonana zgodnie z zapisami k.c. o czynach niedozwolonych.

Bezsporna w przedmiotowej sprawie była prawidłowość formalna złożonego powodowi oświadczenia o rozwiązaniu umowy za wypowiedzeniem. Oświadczenie złożone zostało na piśmie, zawierało wskazanie przyczyn wypowiedzenia umowy na czas nieokreślony (art. 30§4 k.p.), które powód zrozumiał, zawierało pouczenie o odwołaniu do sądu pracy.

Stanowisko powoda opierało się na zarzucaniu pozorności, nieprawdziwości wskazanych w wypowiedzeniu przyczyn wypowiedzenia umowy. Rozpatrując twierdzenia powoda, już na wstępie, wyjaśnić trzeba było, że oświadczenie, które zostało mu złożone, przewidywało zwyczajny tryb rozwiązania z nim umowy o pracę. Rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem jest jednym ze zwykłych sposobów rozwiązania stosunku pracy, w sytuacji gdy jedna ze stron stosunku pracy nie chce dalej współpracować z drugą i jest przewidzianym prawem sposobem rozwiązania stosunku pracy (art. 30 k.p.). W takim sposobie wypowiedzenia umowy, nie trzeba doszukiwać się ciężkich naruszeń ze strony pracownika przy wykonywaniu swoich obowiązków. Chodzi tutaj o takie uchybienia, które stanowią wystarczającą podstawę do uznania wypowiedzenia za umotywowane.

Powód roszczenie odszkodowawcze wywodził z art. 45§1 k.p. Zgodnie z art. 45 §1 k.p. w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

W ocenie sądu, pozwany pracodawca sprostał obowiązkowi wykazania zasadności rozwiązania z powodem umowy o pracę, którym był obciążony (zob. III teza wyr. SN z 8.3.1977 r., I PRN 17/77, PiZS 1978, Nr 5, s. 70 z glosami: W. Szuberta, PiP 1980, Nr 6, s. 106 oraz J. Brola, OSP 1978, Nr 4, s. 72).

Sąd Najwyższy zwracał uwagę, że przyczyna wypowiedzenia nie musi mieć szczególnej wagi czy nadzwyczajnej doniosłości, skoro wypowiedzenie jest zwykłym sposobem rozwiązania bezterminowego stosunku pracy. Jednocześnie jednak, uznanie wypowiedzenia umowy za zwykły sposób rozwiązania stosunku pracy nie oznacza przyzwolenia na arbitralne, dowolne, nieuzasadnione lub sprzeczne z zasadami współżycia społecznego wypowiedzenie umowy o pracę (wyr. SN z 17.5.2016 r., I PK 155/15, Legalis).

Odnosząc się szczegółowo do wskazanych w wypowiedzeniu umowy przyczyn, stwierdzić należy, że uzasadniały one wypowiedzenie powodowi umowy o pracę, a ich prawdziwość została zasadniczo przez pozwanego wykazana.

Zdaniem sądu, nie ma wątpliwości, co przyznał sam powód, że miał on specyficzne, negatywne podejście do działań zarówno władz państwowych, ale też miejskich, czy do działań samego pozwanego pracodawcy, odnoszących się do zapobiegania i zwalczania epidemii koronawirusa. Powód przyznał w toku przesłuchania, że zmuszanie ludzi (pracowników) do noszenia maseczek, stanowiło naruszenie konstytucyjnych wolności. Powód twierdził, że maseczki nasączone były truciznami, zakładanie ich i wdychanie trucizn przyczyniało się do samobójstwa. Co więcej, powód negował konieczność przeprowadzania masowych szczepień. Swoje rozważania na ten temat, co potwierdzili wszyscy zeznający świadkowie, powód eksponował notorycznie, uporczywie na przerwach, w trakcie spożywania posiłków przez pracowników. W trakcie tych przemówień, powód wypowiadał się bardzo ekspresyjnie, podniesionym tonem, stanowiska przeciwne wywoływały u powoda zdenerwowanie takie ,że trudno było powoda uspokoić. Jak wynika z zeznań świadków, dla szeregu osób retoryka powoda była męcząca, wprowadzała nerwową atmosferę, a w pewnym zakresie była wręcz niedopuszczalna. Udowodnione zostało także, że powód dla poparcia swoich tez, przynosił do pracy i rozkładał w dostępnych ogólnie miejscach, sporządzone przez siebie kopie pism, kierowanych do różnych organów, w których zarzucał władzom łamanie praw człowieka poprzez wprowadzanie reżimów sanitarnych, obowiązku noszenia maseczek czy zachęcania do szczepień ochronnych.

Odnosząc powyższe, do wskazanych w oświadczeniu pracodawcy przyczyn wypowiedzenia, ustalić należało, że przyczyny wskazane w punkcie 2.1.a,b.c. nie były pozorne.

Prawdą było bowiem to, że powód nie zgadzał się na korzystanie z maseczki ochronnej w sytuacji stykania się z innymi pracownikami, co było wymagane zgodnie z wewnętrznym zarządzeniem. Oczywiście, jak wykazano, powód po przeprowadzeniu z nim rozmowy ze specjalistą ds. bhp, dostosował się do wymagań i zakładał maseczkę przy wyjściu z magazynu, nadal jednak wyrażał słowny opór przed tym obowiązkiem i powielał twierdzenia, że każda maska jest zatruta trucizną, która zabija i że zmusza się go do popełnienia samobójstwa.

Niewątpliwie również, powód agitował współpracowników do niezgadzania się na zasady zapobiegania SARS-COV -2 w zakładzie pracy, przez rozkładanie w dziale pracy własnych pism do prokuratury negujących i podważających podjęte działania instytucji państwowych. Powód przyznał, że taką działalność podjął, chociaż nie zmuszał nikogo do czytania pism. W sposób niezaprzeczalny wykazane również zostało, że powód negował w miejscu pracy wśród swoich współpracowników istnienie pandemii i celowość ochrony zdrowia przez zakażeniem, krytykował decyzje o zaszczepieniu ( k.157).

Odnosząc się to przesłanki straszenia pracodawcy złożeniem doniesienia do prokuratury o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, bądź złożeniem pozwu do sądu w związku z wprowadzeniem przez pracodawcę środków ochrony, czy okolicznościach związanych z dobrowolnym testowaniem na wirusa pracowników, to powód nie raz zgłaszał, że będzie kwestionował stanowisko pracodawcy w Sądzie czy Prokuraturze.

Pracodawca uwiarygodnił w sposób dostateczny, że wypowiedzenie umowy było również uzasadnione z powodu wygłaszania przez powoda teorii rasistowskich w obecności innych pracowników, powodując tym wprowadzenie atmosfery wrogości i nerwowości. Potwierdzeniem zapatrywań powoda jest treść pisma zatytułowanego „zawiadomienie”, z którego wynika, iż powód nie toleruje Żydów, obwinia ich o kradzieże, morderstwa, chęć przejęcia władzy w Polsce i na świecie. Z powyższym pismem powód również starał się zapoznawać pracowników, przynosząc je do pracy i rozkładając w dostępnych ogólnie miejscach. Nie ma wątpliwości, że działania jakich dopuszczał się powód, propagowanie nienawiści, nietolerancji w miejscu pracy, nie może być niczym usprawiedliwione i nie mogło się ostać. Z zażalenia do Prokuratury i zeznań świadków nie wynika aby powód krytykował konkretną osobę narodowości żydowskiej co starał się przedstawić przez sądem. Powód odnosił się do narodu żydowskiego jako ogółu. Słowa Żydzi to mordercy i złodzieje są tego przykładem. Także krytyczne i obraźliwe słowa padały wobec homoseksualistów.

Zdaniem sądu wciąż powtarzające się uporczywe słowa powoda musiały zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego negatywnie wpływać na atmosferę w pracy.

Podsumowując powyższe rozważania, sąd podzielił stanowisko ,że dalsza współpraca z powodem okazała się niemożliwa. Wygłaszane przez niego teorie, pełne były wrogości i nie stanowiły dozwolonej krytyki. Krytyka czy to instytucji państwowych czy pracodawcy, jest oczywiście dopuszczalna, ale musi mieć ona swoje granice, zaś powód te granice uzasadnionej krytyki przekroczył.

Sytuacja związana z epidemią koronawirusa, niewątpliwe wywołała niepokoje, zmąciła wieloletnią stabilizację. Zostały podjęte środki w celu ograniczenia rozprzestrzenianiu się wirusa, które należało zaliczyć także do zasad bhp. W tej sytuacji należało mieć na względzie nie tylko swoją osobę, ale także współpracowników, którzy mogli obawiać się o zdrowie swoich i bliskich. Interpretacja własnych praw i wolności nie uwzględniająca praw i wolności innych osób w tym współpracowników nie była prawidłowa. Przynoszenie pism odnoszących się do faszyzmu i (...) nie była wyrazem merytorycznej rozmowy , czy merytorycznych uwag.

Dokonując oceny przyczyny podanej przez pracodawcę jako uzasadnienie konkretnego wypowiedzenia sądy powinny mieć na uwadze okoliczności faktyczne danej sprawy oraz brać pod uwagę słuszny interes tak pracodawcy, jak i pracownika, w powiązaniu z celem i istotą stosunku pracy, a w szczególności z określonymi w Kodeksie pracy obowiązkami stron stosunku pracy, a także mieć na uwadze rodzaj pracy, zajmowane przez pracownika stanowisko (wyrok SN z dnia 19.02.2009r., II PK 156/08, LEX nr 736723).

Reasumując oceniono, że roszczenie powoda o odszkodowanie było niezasadne wobec uzasadnionych w większości przyczyn wypowiedzenia mu umowy o pracę. Zdaniem sądu wobec faktu ,że powód zaczął szybko po rozmowie z pracownikiem BHP nosić maseczkę, to pracodawca krótkiego czasu odmowy, nie powinien uwzględniać w wypowiedzeniu umowy o pracę.

Sąd nie mógł uwzględnić również roszczeń uzupełniających powoda dotyczących żądanego zadośćuczynienia. Chociaż powód powoływał się na to, że pozbawienie go pracy spowodowało u niego niską samoocenę, brak energii do podejmowania aktywności, to jednak powód nie wykazał, by działania pracodawcy były w jakiejkolwiek mierze bezprawne, zawinione (art. 415 k.c. w zw. z art. 448 k.c. ). Pracodawca skorzystał bowiem ze swoich ustawowych uprawnień do rozwiązania umowy o pracę z pracownikiem za wypowiedzeniem z powodu uzasadnionych, jak dowiedziono, przyczyn.

Konkludując, powództwo oddalone zostało w całości w myśl art. 45§1 k.p. w zw. z art. 47 1k.p. w zw. z art. 445§1 k.c. w zw. z art. 448 k.c. a contrario.

Sąd zwrócił uwagę ,że powód podnosił w postępowaniu nieprawidłową pracę i złe merytoryczne przygotowanie do pracy jego przełożonych zwłaszcza w zakresie prac magazynu. Sąd nie dokonywał oceny powyższego , gdyż nie było to przedmiotem tego postępowania w zakresie zgłoszonych przez powoda roszczeń . W tej sprawie sąd był zobowiązany ocenić zasadność wypowiedzenia powodowi umowy o pracę i zasadność roszczeń o zapłatę odszkodowania oraz zadośćuczynienia opierających się na zwolnieniu powoda z pracy..

Sąd uwzględnił wniosek powoda o zwolnienie go od kosztów sądowych w myśl art. 102 k.p.c., ale tylko w połowie. Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.440 zł tj. połowę sumy kwot 180 zł i 2700zł ( §9 ust. 1 pkt 1 oraz §9 ust. 1 pkt 2 w zw. z §2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z 22 października 2015 r. ( Dz. U. z 2018 r. poz. 265). Oceniono, że sama sytuacja materialna powoda, choć dość trudna, nie może w sposób niezależny od innych okoliczności, prowadzić do przyznania powodowi dobrodziejstwa płynącego z art. 102 k.p.c. w pełnej wysokości. Nie można bowiem pominąć faktu, że to powód był decydentem tego procesu i to on pierwotnie wniósł o zapłatę 4 800.000 zł, ostatecznie 50.000 zł. Skoro powód zadecydował o wniesieniu powództwa, znając przyczyny rozwiązania z nim umowy o pracę, zaryzykował konieczność poniesienia kosztów obrony pozwanego, która była wysoka, z uwagi na wartość zgłoszonych przez powoda roszczeń zwłaszcza roszczenia o zadośćuczynienie.

Marginalnie wskazać należy, że kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, której domagał się pozwany, w sprawach pracowniczych, nie jest kosztem niezbędnym do celowej obrony, wobec czego do jej zwrotu powód nie został zobowiązany. Pełnomocnictwo w sprawie dotyczącej zatrudnienia pracownika było zwolnione z ponoszenia opłaty skarbowej.

O wynagrodzeniu dla adwokata tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu orzeczono w myśl §9 ust.1 pkt 1 oraz §9 ust. 1 pkt 2 w zw. z §5 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z 22 października 2015 r. ( Dz. U. 2016, poz. 1668;2017 poz. 1797), w wysokości 180 zł i 2.700 zł podwyższonej o kwotę podatku Vat w wysokości 662,40 zł, podzielając w ten sposób zapatrywania Trybunału Konstytucyjnego ( wyrok z dnia 23 kwietnia 2020 roku, sygn. SK 66/19, OTK-A 2020/13; Dz. U. z 2020 r. poz. 769).

Kosztami postępowania, z których na mocy ustawy (art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z 28 lipca 2005 r., Dz. U. Nr 167, poz. 1398) zwolniony był powód, obciążony został Skarb Państwa.

Sędzia Alina Kordus-Krajewska