Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1624/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Miliczu II Wydział Karny z dnia 28 września 2021 r., wydany w sprawie o sygn. akt II K 48/18, dotyczący:

P. Z. (1) w sprawie o czyn:

I.  z art. 291§ 1k.k.

M. K. w sprawie o czyny:

II.  z art. 18 §3 k.k. w zw. art. 284 § 2 k.k.

III.  z art. 18 § 3 k.k. w zw. art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 298 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

IV.  z art. 233 § 1 k.k.

R. R. (1) w sprawie o czyny:

V z art. 284 § 2 k.k.

VI z art. 233 § 1 k.k. w zb. z art. 238 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

P. Z. (2)

Skazanie oskarżonego P. Z. (2), za to, że w miesiącu czerwcu 2014 roku we wsi C., gm. K. działając wspólnie i w porozumieniu z W. K. (1) i inną osobą udzielił pomocy innej osobie w popełnieniu czynu zabronionego polegającego na przywłaszczeniu samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) i numerze VIN (...) na szkodę spółki (...) Sp. z o.o. w ten sposób, iż upozorował kradzież ww. pojazdu, którą następnie inna osoba zgłosiła na policji, a przywłaszczony samochód sprzedał na części, czym działał na szkodę wyżej wymienionej spółki oraz spółki (...) S.A. z siedzibą w S., to jest przestępstwa z art.18 § 3 kk w zw. z art. 284 § 2 kk.

akt sprawy II K 40/17 Sądu Rejonowego w Miliczu

2

M. K.

Skazanie oskarżonego M. K., za to, że w dniu 24 stycznia 2015 roku w G., działając w zamiarze osiągnięcia korzyści majątkowej oraz przy pomocy D. N., usiłował doprowadzić spółkę (...) S.A. V. (...) z siedzibą W. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonej spółki w błąd co do zaistnienia warunkującego wypłatę odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych stwierdzonej polisą o numerze (...) w ten sposób, że upozorował kolizję drogową z udziałem kierowanego przez siebie samochodu osobowego marki O. (...) o nr rej. (...) oraz samochodu dostawczego marki R. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez D. N., jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odmowę wypłaty odszkodowania przez pokrzywdzoną spółkę, czym działał na jej szkodę, to jest przestępstwa z art.13§1 kk w zw. z art.286§1 kk w zb. z art.298§1 kk w zw. z art.11§2 kk.

akt sprawy II K 40/17 Sądu Rejonowego w Miliczu

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

akt sprawy II K 40/17 Sądu Rejonowego w Miliczu

Dowód wiarygodny, akta niekwestionowane przez strony.

2.1.1.2.

akt sprawy II K 40/17 Sądu Rejonowego w Miliczu

Dowód wiarygodny, akta niekwestionowane przez strony.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca zarzucił

w stosunku do oskarżonego P. Z. (2):

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżony P. Z. (2) dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. I części wstępnej zaskarżonego wyroku, mimo poważnych wątpliwości w tym względzie wynikających z zebranego

w sprawie materiału;

- obrazę przepisów postępowania, mianowicie:

art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k., która miała wpływ na treść wyroku, a wynikającą z: oparcia orzeczenia o winie oskarżonego tylko na dowodach obciążających i pominięcia okoliczności korzystnych dla niego wynikających z przeprowadzonych

dowodów oraz przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów;

- art. 415 § 1 zd. 2 k.p.k., która miała wpływ na treść wyroku, polegającą na orzeczeniu wobec oskarżonego na mocy art. 46 § 1 k.k. obowiązku naprawienia szkody (pkt. XI części dyspozytywnej wyroku), pomimo braku podstaw ku temu;

w stosunku do oskarżonego M. K.:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżony M. K. dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt. II, III i IV części wstępnej zaskarżonego wyroku, z ustaleniem wynikającym z pkt. III części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, mimo poważnych wątpliwości w tym względzie

wynikających z zebranego w sprawie materiału;

- obrazę przepisów postępowania, mianowicie:

art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k., która miała wpływ na treść wyroku, a wynikającą z: oparcia orzeczenia o winie oskarżonego tylko na dowodach obciążających i pominięcia okoliczności korzystnych dla niego wynikających z przeprowadzonych dowodów oraz przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów;

- art. 415 § 1 zd. 2 k.p.k., która miała wpływ na treść wyroku, polegającą na orzeczeniu wobec oskarżonego na mocy art. 46 § 1 k.k. obowiązku naprawienia szkody (pkt. XI i XII części dyspozytywnej wyroku), pomimo braku podstaw ku temu;

w stosunku do oskarżonego R. R. (1):

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżony R. R. (1) dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt. V i VI części wstępnej zaskarżonego wyroku, mimo poważnych wątpliwości w tym względzie wynikających z zebranego w sprawie materiału;

- obrazę przepisów postępowania, mianowicie:

art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k., która miała wpływ na treść wyroku, a wynikającą z: oparcia orzeczenia o winie oskarżonego tylko na dowodach obciążających i pominięcia okoliczności korzystnych dla niego wynikających z przeprowadzonych dowodów oraz przekroczenia granic swobodnej oceny

dowodów;

- art. 415 § 1 zd. 2 k.p.k., która miała wpływ na treść wyroku, polegającą na orzeczeniu wobec oskarżonego na mocy art. 46 § 1 k.k. obowiązku naprawienia szkody (pkt. XII części dyspozytywnej wyroku), pomimo braku podstaw ku temu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonych nie zasługuje na uwzględnienie, a zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy. Na wstępie należy podkreślić, że zarzuty dotyczą wszystkich oskarżonych są tożsame, dlatego zostały rozpoznane przez Sąd Odwoławczy łącznie. Przede wszystkim nie ma racji skarżący, jeżeli kwestionuje pierwszoinstancyjną rekonstrukcję zaistniałego stanu faktycznego co zaskarżonego zakresu wyroku. Obrońca oskarżonych poza stwierdzeniem, że przekonanie Sądu o winie nie zostało poparte analizą, jest ogólnikowym wskazaniem dowodów, w konsekwencji nie pozwala na prześledzenie toku rozumowania Sądu, nie podał jednakże żadnej racjonalnej argumentacji na poparcie swojej tezy, jest zatem całkowicie bezzasadne. Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny powołał się na zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, uznany za wiarygodny. Wbrew zapatrywaniom wyrażonym w środku odwoławczym, udowodnienie nie musi zawsze wynikać bezpośrednio z przyznania się sprawcy, w niniejszej sprawie oskarżeni zaprzeczyli stawianym im zarzutom, taki też wniosek można wysnuć z analizy uzasadnienia apelacji, albowiem ustalenie powyższych okoliczności może nastąpić na podstawie innych dowodów, w tym zeznań świadków, osób pokrzywdzonych przestępstwem, czy współpodejrzanych, którzy brali udział w przestępstwie, w niniejszej sprawie są to wyjaśnienia D. N. i W. K. (1), które w niniejszej sprawie są kluczowym dowodem, wskazującym na sprawstwo oskarżonych P. Z. (2), M. K. i R. R. (1). Powyższy więc zarzut dot. błędu w ustaleniach faktycznych nie podlega uwzględnieniu, albowiem mogłyby być one skutecznie zakwestionowane tylko wtedy, gdyby w procedurze dochodzenia do nich sąd przeprowadziłby w niepełnym zakresie postępowanie dowodowe, bądź też uchybiłby dyrektywom określonym w art.7 k.p.k. poprzez błąd w logicznym rozumowaniu, pominięcie istotnych w sprawie dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie niektórych twierdzeń dowodowych czy oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych.

Dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne zostały poczynione w w oparciu o dowody z wyjaśnień współpodejrzanych D. N. i W. K. (1), protokołów wizji lokalnej z dokumentacją fotograficzną, opinii biegłego z zakresu badań mechanoskopijnych i częściowo wyjaśnień samych podejrzanych, który to materiał dowodowy został uznany, jako spójny i rzeczowy, z czym zgadza się Sąd Okręgowy. Sąd Rejonowy punktowo dowód po dowiedzie ocenił, który jest wiarygodny, któremu nie dał wiary w całości, czy części i również opisał tez fragment zebranego materiału, który nie miał znaczenia dla rozpoznania w niniejszej sprawie.

Tak więc w ocenie Organu odwoławczego, Sąd I instancji przeprowadził przewód sądowy zgodnie z wymogami procedury karnej, prawidłowo oceniając wyjaśnienia oskarżonych P. Z. (2), M. K. i R. R. (1), jako całkowicie sprzeczne z uznanym za wiarygodny materiale dowodowym, z którego jednoznacznie wynika sprawstwo oskarżonych do przypisanych im przestępstw. Należy podkreślić, że D. N. szczegółowo opisał proceder z związany ze „zrobieniem” samochodów marki O. (...) o nr rej. (...) i numerze VIN (...) i A. (...) o nr rej. (...) i numerze VIN (...) za pomocą tzw. „układu”, czyli sfingowania kradzieży auta z jednej strony, a wyłudzeniem odszkodowania z ubezpieczenia autocasco z drugiej strony. D. N. opisał podczas przesłuchania w dniu 17 lutego 2015r., wszystkie okoliczności powyższego procederu, zaznaczając, że P. Z. (2) dysponował oryginalnym kluczem do O. (...), który na drugi dzień rano gdzieś odwiózł, później dowiadując się, że odwiózł go M. K., który był organizatorem całego przedsięwzięcia. D. N. opisując okoliczności związane z samochodem marki A. (...), stwierdził, że dysponowali oryginalnym kluczem z pilotem, sprawę załatwiał również M. K., który czynności wykonawcze zlecał P. Z. (2), podkreślając, że właściciele obu samochodów, byli zamieszani w ten „układ”, wymieniając, że O. (...) należał do R., nie podał jednakże imienia. Natomiast słuchany w dniu 3 lutego 2017r. rozwijając powyższy wątek potwierdził, że M. K. z mężczyzną o nazwisku R. uzgadniał kwestę upozorowania kradzieży O. (...). Sąd Rejonowy prawidłowo przy tym przyjął, że chodziło o R. R. (1), wskazując na zeznania A. R., który podał, że kluczyki do samochodu O. (...) miał zawsze jego ojciec R. R. (1), który dysponował wymienionym samochodem, a więc tylko on R. R. (1), a nie przykładowo jego syn A. R., był zamieszany w przestępczy proceder. Nie zgadzając się z stanowiskiem obrońcy, Sąd Okręgowy podkreśla, że depozycje składane przez D. N. przed Sądem, nie odbiegają od tych składanych w postępowaniu przygotowawczym.

Sąd Rejonowy powołał się również na wyjaśnienia W. K. (1), który w sposób korespondujący w wersją przedstawioną przez D. N., opisał okoliczności związane z rozebraniem samochodu O. (...), które miał załatwiać mężczyzna o pseudonimie (...), a auta miało być zrobione z „układu” z właścicielem, który przekazał kluczyki do pojazdu, w celu późniejszego skorzystania z ubezpieczenia autocasco. Również w zakresie sytuacji z pojazdem A. (...), W. K. (2) potwierdził relacje D. N., począwszy od udania się do parking przy restauracji, odebrania samochodu i przewiezienie go do S., używanie oryginalnego klucza, który został później oddany właścicielowi i braniu udziału w procederze przez P. Z. (2). Z wyjaśnień W. K. (1) wynika, że obydwie sytuacje z samochodami O. (...) i A. (...) były nagrane przez M. K.. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił częściową zmianę podejrzanego W. K. (1), których słuchany ponownie zaprzeczył udziału P. Z. (2) w całym procederze, stwierdzając, że użyte były tylko jego samochody. Sąd meriti uznał jego wyjaśnienia w powyższym zakresie jako nielogiczne, niespójne, często wewnętrznie sprzeczne, wskazując m.in. podawany na zły stan zdrowia oskarżonego P. Z. (2), uniemożliwiający mu pracę fizyczną w okresie z aktu oskarżenia, podczas gdy podał, że w tym czasie kopali razem basen, czy inne kwestie związane z samym rozbieraniem przejętych pojazdów i telefonami P. Z. (2). Sąd Rejonowy zauważył przy tym, że podejrzany podtrzymał wszystkie złożone wcześniej przez siebie wyjaśnienia, zarówno te wskazujące na udział P. Z. (2), jak i późniejsze, w których temu udziałowi zaprzeczał. Sąd Okręgowy mając powyższe na uwadze uznał, że depozycje W. K. (1) składane podczas pierwszego przesłuchania w sprawie, które ostatecznie podejrzany podtrzymał przed Sądem, są wiarygodne, albowiem w pełni korespondują z tymi przedstawionymi przez D. N., co do szczegółów dotyczących przejęcia pojazdów marki O. (...) i A. (...). Osoby te były przesłuchiwane w ten sam dzień tj. 17 lutego 2015r., nie znały przy tym swoich wyjaśnień, a wspólnie stwierdziły, że obydwa samochody były rozbierane za porozumień z ich właścicielami, którzy mieli skorzystać z ubezpieczania autocasco, sprawy nagrywał M. K. przekazując kluczyki do aut, a w samo przewożenie aut i ich ukrywanie oraz rozbieranie na części brał udział P. Z. (2), a ich wyjaśnienia pokrywają się również z zakresie szczegółowego opisy poszczególnych etapów procederu.

Uwzględniając więc wyjaśnienia wyżej wymienionych podejrzanych, Sąd Rejonowy mając na uwadze również opinie biegłego z zakresu mechanoskopii, które potwierdzały, że zabezpieczone części pojazdów, były rozmontowane z pojazdów, wymienionych w zarzutach przypisanych oskarżonym oraz pozostałym materiale dowodowym uznanym za wiarygodny przez Sąd Rejonowy, prawidłowo poczyniono ustalenia faktyczne w sprawie, a z lektury akt wbrew twierdzeniom obrońcy nie wynikają żadne wątpliwości co tak zebranego materiału dowodowego. Nawet gdyby przyjąć, jak sugerował w apelacji obrońca, że D. N. był skonfliktowany z P. Z. (2), będąc dłużnym mu pieniądze z uwagi na brak rozliczenia pomiędzy nimi, to należy ponownie podkreślić, że depozycje D. N. w pełni znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach W. K. (1), co wskazuje na to, że odpowiadają rzeczywistemu przebiegowi zdarzeń, a nie zostały celowo wymyślone przez podejrzanego w celu fałszywego obciążenia P. Z. (3). Również wskazane w apelacji drobne nieścisłości co do imienia M. K., nie wpływa na jego wiarygodność, w sytuacji kiedy D. N. opisywał konkretną, znaną przez siebie osobą, używającej pseudonimu (...), ostatecznie konkretyzując ją jako M. K..

Ponadto Sąd Rejonowy nie dopuścił się żadnych podlegających uwzględnieniu z urzędu uchybień, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów. Dodatkowo Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że kontrola odwoławcza nie dostrzegła błędów w logicznym rozumowaniu Sądu I instancji lub też ocen kłócących się z zasadami doświadczenia życiowego, czy wskazaniami wiedzy.

Nadto Sąd Rejonowy – wbrew zarzutowi naruszenia art. 410 k.p.k. - oparł ustalenia faktyczne niniejszej sprawy o całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, dokonując ich analizy zgodnie ze wskazaniami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Naruszenie art. 410 k.p.k. następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego. Natomiast nie stanowi naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie. Stąd zarzut dokonania ustaleń faktycznych na podstawie wyjaśnień D. N. i W. K. (1), których depozycje zostały prawidłowo uznane za wiarygodne, jest bezpodstawny. Sąd rozpoznający sprawę w ramach swobodnej oceny dowodów, dokonał ich oceny, a samo to, że są to dowody obciążające podejrzanych, nie wyłącza ich wiarygodności, jak to stwierdził obrońca. Dodatkowo należało przyjąć, że Sąd Rejonowy przy wyrokowaniu czynił zadość wskazanym w art. 7 k.p.k. zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, w żadnym wypadku nie można im zarzucić dowolności również co braku dokładnego określenia przypisanego czynu, co do wskazania dokładnych dat, w których oskarżeni mieli się dopuścić przypisanych im czynów. Powyższe zastrzeżenie nie podlega jednakże uwzględnieniu, albowiem nie jest wymagane dokładne określenie daty popełnienia czynu, co do konkretnego dnia, Sąd Rejonowy przyjął wskazane w akcie oskarżenia czasookresy popełniania czynów zabronionych w przypadku P. Z. (2) od 28 sierpnia 2014r. do 1 września 2014r., w przypadku M. K. w miesiącu czerwcu 2014r., nie później jednak niż 28 czerwca 2014r., ponadto od 28 sierpnia 2014r. do 1 września 2014r. i w dniu 25 września 2014r., a w przypadku R. R. (1) od 27 do 28 czerwca 2014r. i w dniu 28 czerwca 2014r., dokonując akceptowalnej konkretyzacji czasu popełnionych przez oskarżonych przestępstw. Również jako za dowolne nie można uznać stwierdzenia przez Sąd meriti, dzięki upozorowaniu kradzieży auta R. R. (1) mógł zaprzestać płacenia rat leasingowych, zwłaszcza gdy sam obrońca przyznał, że jest to przecież oczywiste. Sąd Okręgowy nie zgodził się również ze stwierdzeniem obrońcy, że zebrany materiał dowodowy nie wskazuje jednoznacznie, że M. K. dysponował kluczem od A. (...) bezpośrednio przed kradzieżą tego samochodu, zwłaszcza gdy G. G. zeznając przed Sądem podał, że M. K. jeździł tym autem, gdyż miał je umyć przed wyjazdem na delegację, przynosząc świadkowi kluczyki do auta.

Nie należy się zgodzić z stanowiskiem obrońcy co do zarzutu naruszenia art. 424 § 1 k.p.k., albowiem swoista delegacja do sporządzenia uzasadnienia na formularzu nie wynika ze wskazanego w apelacji rozporządzenia, gdyż taki obowiązek wynika wprost z treści art. 99a § 1 k.p.k. Dlatego zastosowanie formularza, którego treść została ustalona w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z 28.11.2019 r. w sprawie wzorów formularzy uzasadnień wyroków oraz sposobu ich wypełniania (Dz.U. z 2019 r., poz. 2349), jako dokumentu, w którym miałoby się wykazać zrealizowanie obowiązku wynikającego z art. 457 § 3 k.p.k., jest stosowaniem przez Sąd prawa powszechnie obowiązującego.

Również mając na uwadze treść art. 46 § 1 k.k., Sąd meriti miał podstawy do orzeczenia wobec oskarżonych P. Z. (2) i M. K. na rzecz Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 50 458 (pięćdziesiąt tysięcy czterysta pięćdziesiąt osiem) złotych tytułem naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody; oraz od oskarżonych M. K. i R. R. (1) na rzecz Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w S. kwotę po 19 025 (dziewiętnaście tysięcy dwadzieścia pięć) złotych tytułem naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w ¼ części każdy z nich. W niniejszej sprawie podmioty pokrzywdzone złożyły stosowne wnioski o naprawienie szkody przestępstwami przypisanymi oskarżonym, a Sąd Rejonowy zgodnie z art. 46 § 1 k.k. orzekł taki obowiązek w stosunku do oskarżonych, a obrońca nie zakwestionował wysokości orzeczonego obowiązku, który jest skorelowany z kwotami odszkodowań wypłaconymi przez Towarzystwa (...). Ponadto Sąd Odwoławczy odnosząc się do kwestii zarzuconej przez obrońcę, a więc ewentualnego przejścia praw związanych ze szkodą na inny podmiot, uznaje za słuszne stanowisko, że na podstawie umowy cywilnoprawnej (cesji wierzytelności) inny podmiot nie uzyskuje statusu pokrzywdzonego przestępstwem a tym samym uprawnień mu przysługujących w postępowaniu karnym. Dlatego tez skoro pokrzywdzone przestępstwem podmioty złożyły taki wniosek, Sąd zobligowany jest do jego orzeczenia.

Reasumując, w ocenie Sądu Odwoławczego apelacja obrońcy, która stronniczo i odmiennie interpretująca zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, sprowadza się jedynie do polemiki z prawidłową oceną dowodów dokonaną przez Sąd Orzekający i jako taką uznać należy ją za oczywiście bezzasadną. Konkludując, Sąd Odwoławczy uznał, iż ocena zebranych dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy jest zgodna z dyrektywami określonymi w art. 7 k.p.k., a ustalony stan faktyczny odpowiada rzeczywistemu przebiegowi przedmiotowego zdarzenia.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku w całości przez:

- uniewinnienie oskarżonego P. Z. (2) od popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt. I części wstępnej zaskarżonego wyroku;

- uniewinnienie oskarżonego M. K. od popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt. II, III i IV części wstępnej zaskarżonego wyroku, z ustaleniem wynikającym z pkt. III części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku - uniewinnienie oskarżonego R. R. (1) od popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt. V i VI części wstępnej zaskarżonego wyroku;

ewentualnie:

uchylenie zaskarżonego wyrok w całości i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutu wniosek uznać należało za niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok wskazany w sekcji 1.1. części wstępnej niniejszego uzasadnienia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w zakresie zaskarżonym przez obrońcę oskarżonych należało utrzymać w mocy. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, a ocena dowodów została dokonana zgodnie z treścią art. 7 k.p.k., brak podstaw do stwierdzenia naruszenia art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

_____________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

___________________________________________________________________________________

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

________________________________________________________________________________________

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

______________________________________________________________________________________

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_______________________________________________________________________________________

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

__________________________________________________________________________________________________

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

o kosztach postępowania odwoławczego orzeczono w oparciu o art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3 oraz art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

SSO Grzegorz Szepelak SSO Magdalena Jurkowicz SSO Marcin Sosiński

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok został zaskarżony w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana