Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 372/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków z dnia 8 października 2021 r., sygn. akt V K 480/21.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Rażąca niewspółmierność kary wyrażająca się w wymierzeniu bezwzględnej kary 9 miesięcy pozbawiania wolności jako przekraczającej stopień winy, w odniesieniu przede wszystkim do oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, jakiego dopuścił się oskarżony, jak również niezbędnych do realizacji celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie kara powinna spełniać w zakresie prewencji szczególnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy oskarżonego nie zasługiwał na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy, uznając w przedmiotowej sprawie oskarżonego R. E. za winnego popełnienia przypisanego mu czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k., wymierzył mu za przypisany czyn na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. karę 9 miesięcy pozbawienia wolności – i wysokość tej kary jako rażąco surowej w stosunku do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu oraz niespełniającej celów wychowawczych i zapobiegawczych jakie orzeczona kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego - jest przedmiotem zarzutu apelacji obrony.

Przepis art.53§1 i 2k.k. stanowi, iż Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. Analizując treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku i akta sprawy należy stwierdzić, iż Sąd I Instancji uczynił zadość wszystkim wymienionym wyżej dyrektywom ujętym w art.53k.k. - a co za tym idzie kary orzeczonej wobec oskarżonego nie sposób uznać za rażąco surową.

Podkreślić należy, że na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, że karę dotychczas wymierzoną można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - uznać za "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27 września 2016 r., sygn. II AKa 217/16).

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, zauważyć trzeba, że art. 286 § 1 k.k., który stał się podstawą wymiaru orzeczonej oskarżonemu za przypisany mu czyn kary - przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8, a więc kara 9 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona oskarżonemu przez Sad Rejonowy oscyluje zdecydowanie w dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Tym bardziej, że zgodnie z art. 57b k.k. skazując za przestępstwo określone w art. 12 § 1 k.k. Sąd zobligowany jest do wymierzenia kary przewidzianej za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

Sąd meriti argumentując wymiar kary orzeczonej oskarżonemu słusznie wskazał tu po pierwsze na znaczny stopień winy oskarżonego, który jest osobą dorosłą, nie leczoną psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo, działającą z pełną świadomością bezprawności popełnionego czynu, w sposób wcześniej zaplanowany zgodnie z góry powziętym planem, nie znajdującą się w żadnej atypowej sytuacji motywacyjnego, a dążącą jedynie do osiągniecia korzyści majątkowej cudzym kosztem. Po drugie zaś także znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu – z uwagi na rodzaj i charakter naruszonych dóbr, a to w tym przypadku nie tylko cudze mienie, ale i wiarygodność dokumentów. Jak słusznie wskazuje się zaś w orzecznictwie w przypadku kumulatywnej kwalifikacji czynu, fakt ten z reguły wpływa na wyższy stopień społecznej szkodliwości czynu, przekładając się na wyższy stopień winy i możliwość wymierzenia surowszej sankcji karnej ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 7 marca 2017 r. , II AKa 364/16). Uwzględniając nadto także rozmiar wyrządzonej działaniem oskarżonego szkody (ponad 6 tysięcy zł), sposób i okoliczności popełnienia czynu, postać zamiaru i motywację oskarżonego (wskazywany już wyżej zamiar przemyślany i działanie z niskich pobudek). Mając na uwadze nadto także oczywiście właściwości i warunki osobiste oskarżonego, w tym zwłaszcza jego uprzednia karalność, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu (przyznanie się do winy), a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które orzeczona kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego - uświadamiając mu wagę jego czynu, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a to społeczne oddziaływanie kary, podyktowane potrzebą przekonania społeczeństwa o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem oraz nieopłacalności zamachów na te dobra, ugruntowanie poszanowania prawa i wyrobienia właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa.

Reasumując powyższe należy stwierdzić, że zarówno stopień winy jak i społecznej szkodliwości czynu uzasadniały wymierzenie oskarżonemu kary 9 miesięcy pozbawienia wolności. Mając na uwadze okoliczność czynu oraz sylwetkę osobowościową sprawcy kara ta, prócz sprawiedliwościowych i prewencyjnych, zrealizuje również cele wychowawcze, uświadamiając oskarżonemu wagę jego czynu oraz przekonując, że nie można bezkarnie lekceważyć przepisów prawa. Zawartość kryminalna popełnionego czynu uzasadnia tu konkretną dolegliwość kary, co czyni zadość sprawiedliwości.

W kontekście zarzutów obrony przypomnieć trzeba, że sam fakt, że oskarżony jest osobą młodą nie może wpłynąć tu - jak chciałaby obrona - na orzeczenie kary niewspółmiernie łagodnej do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego czynu, który jak wskazano już wyżej jest znaczny. Za takową zaś należało by uznać w okolicznościach sprawy orzeczenie wobec oskarżonego wnioskowanej przez obronę kary ograniczenia wolności. Przestrzeganie bowiem dyrektyw sprawiedliwości kary obowiązuje w każdej sprawie i ma charakter priorytetowy. Wzgląd na oddziaływanie wychowawcze nakazuje jedynie przy orzekaniu kary kierowanie się takim jej doborem, który w sposób najpełniejszy zrealizować może cele wychowawcze. Przy czym mając na uwadze wyżej wskazywaną uprzednią karalność oskarżonego za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym także prawomocnie przed popełnieniem czynu będącego przedmiotem niniejszej sprawy – uznać należy, że kara wolnościowa w stosunku do oskarżonego nie spełniła by celów wychowawczych, które ma ona osiągnąć w stosunku do oskarżonego, utwierdzając go w przekonaniu, że można lekceważyć przepisy obowiązującego prawa, nie ponosząc za to stosownych konsekwencji oraz nie dając gwarancji nie wkroczenia ponownie oskarżonego na drogę przestępstwa. Mając na uwadze wyżej wskazaną uprzednią karalność oskarżonego, za co najmniej naiwną uznać należy tu argumentacje obrony, podkreślającą młody wiek oskarżonego, brak jego doświadczenia życiowego i nie świadomość powagi konsekwencji swojego bezprawnego zachowania.

W kontekście zaś wskazywanej przez obronę skruchy – podkreślić należy, że okazanie skruchy ma miejsce wtedy, gdy sprawca nie tylko składa oświadczanie, w którym przeprasza i żałuje, za to co uczynił, ale postawą prezentowaną w trakcie prowadzonego postępowania manifestuje karygodność swojego zachowania, nie znajdując dla niego usprawiedliwienia ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 11 października 2017 r. ,II AKa 183/17). Samo przyznanie oskarżonego nie wystarczy tu zatem do przyjęcie, że faktycznie okazał on skruchę. Samo zaś przyznanie się , jak zaznaczono już wyżej, zostało uwzględnione przy ustalaniu wymiaru orzeczonej oskarżonemu kary, choć nie mogło tu mieć priorytetowego znaczenia.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o karze i wymierzenie oskarżonemu przy zastosowaniu art.37a k.k. kary ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionego zarzutu obrony oraz nie dopatrzenia się w sprawie uchybień, które podlegały by uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia, brak było podstaw do wnioskowanej przez obronę zmiany zaskarżonego wyroku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków z dnia 8 października 2021 r., sygn. akt V K 480/21.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i dokonanych na podstawie oceny tych dowodów ustaleń faktycznych, Sąd Odwoławczy uznał, że sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu nie budzi wątpliwości. Omówione wyżej zarzuty obrony mające na celu zanegowanie słuszności orzeczenia o wymierzonej oskarżonemu za przypisany mu czyn kary - okazały się nieskuteczne, gdyż za ich pomocą obrońca nie zdołał podważyć dokonanej przez Sąd I instancji oceny w tym przedmiocie.

W sprawie nie dopatrzono się nadto uchybień, które podlegałyby uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia - wobec czego wyrok Sądu Rejonowego utrzymano w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Na podstawie art.29 ust. 1 ustawy - Prawo o adwokaturze, kosztami nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym obciążono Skarb Państwa. Zasądzona z tego tytułu kwota - wynosząca 516,60 zł (w tym VAT) - została ustalona w oparciu o § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata.

III.

Orzeczenie oparto na podstawie art.624 §1 k.p.k. - uznając, że uiszczenie przez oskarżonego kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację majątkową i wysokość dochodów. Oskarżony jest osobą o wykształceniu gimnazjalnym, bez zawodu. Nie posiada żadnego majątku, nie pracuje i nie osiąga dochodów. Przebywa obecnie z AŚ w K..

7.  PODPIS

SSO Marcin Sosiński

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie o karze.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana