Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2022 roku

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska

Protokolant: st. sekretarz sądowy Dominika Kołpa

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 września 2022 roku w Warszawie

sprawy z powództwa P. B.

przeciwko Urzędowi Miasta L.

o odszkodowanie za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 26 maja 2021 roku, sygn. VI P 320/19

zmienia zaskarżony wyrok w punktach 1 i 2 w ten sposób, że zasądza od pozwanego Urzędu Miasta L. na rzecz powoda P. B. tytułem odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę kwotę 24.624,00 zł (dwadzieścia cztery tysiące sześćset dwadzieścia cztery złote) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 października 2019 roku do dnia zapłaty.

sędzia Agnieszka Stachurska

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w W. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w wyroku z dnia 26 maja 2021r. oddalił powództwo P. B. przeciwko Urzędowi Miasta L. o odszkodowanie za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 180,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:

Powód pozostawał w stosunku pracy z pozwanym na podstawie umowy o pracę - początkowo na czas określony od dnia 1 sierpnia 1994r. do dnia 31 stycznia 1995r., a następnie na czas na czas nieokreślony od dnia 1 lutego 1995r. Został zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy, najpierw na stanowisku inspektora, a od dnia 1 lutego 2000r. na stanowisku radcy prawnego w Zespole Radców Prawnych Urzędu Miasta L.. W okresie od 1 lipca 2001r. do 1 maja 2019r. powód zajmował się również koordynacją pomocy prawnej w Urzędzie Miejskim w L..

Pozwem z dnia 22 września 2017r. Gmina Miejska L. została pozwana przed Sądem Okręgowym w Warszawie XXVI Wydział Gospodarczy o zapłatę kwoty 12.976.019,54 zł przez S. F. prowadzącego działalność gospodarczą pod (...) S. F. oraz (...), D. F. Sp. j. Po wniesieniu powództwa, o którym mowa, pozwana Gmina Miejska L. podjęła zawezwanie do próby ugodowej, co dotyczyło jej roszczeń względem wskazanych wcześniej powodów. W przedmiotowej sprawie strony zostały następnie skierowane do mediacji.

Do reprezentowania strony pozwanej w procesie zainicjowanym wskazanym wyżej pozwem umocowani zostali powód P. B. oraz drugi z radców prawnych zatrudnionych w Urzędzie Miasta L. - M. S. (1). Odpowiedź na pozew, strategia i wytyczne leżały w gestii Prezydenta P.. Prowadził on mediację, powód obecny był tylko na jednym spotkaniu mediacyjnym, na którym nie były omawiane kwestie prawne, a merytoryczne. W momencie, gdy pozew został doręczony do Urzędu Miasta, Prezydent wezwał powoda oraz drugiego z radców prawnych - M. S. (1) i oświadczył im, że będą razem prowadzić tą sprawę. Następnie radcy prawni naradzili się i podzielili odpowiedziami na zarzuty. Zarzuty, na jakie miał odpowiedzieć powód, miały charakter merytoryczny. Odpowiedź na te zarzuty w dużej mierze przygotowała pracownica E. G. (1). Jeśli chodzi o przygotowywanie załączników to zajmował się tym wydział inwestycji i pracownicy zespołu radców prawnych - sekretarki. Kiedy odpowiedź była sprawdzana, to załączniki były przygotowane w sobotę. Kilka dni wcześniej powód poinformował drugiego z radców prawnych, zajmujących się sprawą przedmiotowego powództwa wytoczonego przeciwko gminie, że idzie na urlop. Powód nie angażował się w sprawę z powództwa wzajemnego. Przygotowanie dokumentów od wezwania do zapłaty strony przeciwnej, próby ugodowej, do przygotowania powództwa wzajemnego ciążyło na M. S. (1) i E. G. (2). Zaistniała również sytuacja, gdy był wysyłany do powoda projekt wniosku o zawezwanie do próby ugodowej, ażeby zajął stanowisko. Powód odpowiadał z opóźnieniem, gdy jego uwagi były już nieaktualne. W momencie, gdy doszło do sprawdzenia załączników, to okazało się, że wielu z nich nie ma. M. S. (1) podpisał zarówno odpowiedź na pozew, jak i powództwo wzajemne. Musiał również poprawić część odpowiedzi na pozew, przygotowaną przez powoda, a nie były to jedynie kosmetyczne poprawki. Powód przygotował jedno pismo w sprawie - wniosek do Sądu o wydłużenie terminu do złożenia odpowiedzi na pozew. Powód nie brał udziału w opracowaniu strategii próby ugodowej. M. S. (1) tuż przed terminem wysłania odpowiedzi na pozew został ze sprawą pozostawiony sam przez powoda. Pismem z dnia 3 czerwca 2019r. pełnomocnictwo procesowe, udzielone powodowi do zastępowania Gminy Miejskiej L. w sporze, o którym mowa, zostało odwołane.

W dniu 5 czerwca 2019 roku Gmina Miejska L. wniosła przeciwko S. F. prowadzącemu działalność gospodarczą pod (...) S. F. oraz przeciwko (...), D. F. Sp. j. powództwo wzajemne o zapłatę kwoty 9.690.135,56 zł.

Referat dochodów kieruje do radców prawnych wnioski o sporządzenie wniosku o nabycie spadku po zmarłym spadkodawcy. Pismo przechodzi do koordynatora, który dekretuje sprawę do konkretnego radcy prawnego. Ten powinien zapoznać się z wnioskiem i wydać zalecenia. Wnioski przygotowywane są przez pracownice sekretariatu, a po wykonaniu, przekazywane są radcy prawnemu celem sprawdzenia i podpisania. W sytuacji, gdy radca prawny widzi błędy, zwraca wniosek pracownicy celem naniesienia poprawek. W związku z ochroną danych osobowych koordynator wprowadził zasadę, że wnioski nie mogą być przetrzymywane na biurku, muszą być zaś chowane do szuflad. Istniał zwyczaj, że radca prawny sprawdzał, czy nie było zadekretowanych dla niego spraw, także samodzielnie poprzez zweryfikowanie zawartości stosownej szuflady. Radcy prawni pracowali w różne dni tygodnia i w różnym wymiarze czasu pracy. Wnioski zadekretowane na powoda zostały przez koordynatora znalezione przypadkiem. Zapytał wówczas, dlaczego nie są przygotowane i polecił nadanie im biegu. Opóźnienia mogły być kilkudniowe, ale nie miesięczne.

Zgodnie z § 4 pkt 11) Regulaminu Pracy Urzędu Miasta L., wprowadzonego zarządzeniem z dnia 19 czerwca 2019 roku nr (...), ilekroć w regulaminie pracy jest mowa o kierowniku komórki organizacyjnej, to należy przez to rozumieć naczelników wydziałów, głównego księgowego, kierowników referatów, koordynatora w Zespole Radców Prawnych, komendanta Straży Miejskiej, kierownika Urzędu Stanu Cywilnego, naczelnika Biura Rady Miasta i Informacji Publicznej, kierownika (...). Według zaś § 42 ust. 2 tego Regulaminu, wniosek urlopowy składa się do bezpośredniego przełożonego, który przekazuje go do prezydenta lub zastępcy, lub sekretarza, lub skarbnika - zgodnie z hierarchią wynikającą ze struktury organizacyjnej urzędu. Stosownie do § 12 ust. 2 pkt 3) Regulaminu wykonywania zawodu radcy prawnego, radca prawny pełniący funkcję koordynatora powinien w szczególności dbać o ustalenie planu urlopów, uwzględniającego potrzeby radców prawnych i jednostki organizacyjnej.

U pozwanego w Zespole Radców Prawnych osobą odpowiedzialną za zatwierdzanie wniosków urlopowych był koordynator.

Zgodnie z § 18 ust. l uprzednio obowiązującego u pozwanego Regulaminu Pracy, o niemożności stawienia się w pracy z przyczyn wcześniej znanych, pracownik powinien uprzedzić bezpośredniego przełożonego lub Referat Organizacji i Kadr. Według zaś ust. 2 tego samego paragrafu, w razie niestawienia się do pracy - poza wyżej wymienionymi przyczynami - pracownik jest obowiązany powiadomić bezpośredniego przełożonego lub Referat Organizacji i Kadr o przyczynie nieobecności i przewidywanym czasie jej trwania już pierwszego dnia nieobecności.

W dniu 15 maja 2019r. powód zgłosił do wydziału organizacyjnego i kadr urlop na żądanie. Ponadto przebywał na urlopie wypoczynkowym w okresach: od 15 lipca do 16 lipca 2019r. oraz od 12 sierpnia do 29 sierpnia 2019r. Wnioski urlopowe zostały przez niego skierowane bezpośrednio do kierownika Urzędu. We wniosku o urlop na drugi ze wskazanych okresów powód wskazał, jako zastępcę, radcę prawnego A. Z., która była w tym czasie nieobecna w pracy. A. Z. nie zastępowała powoda, gdyż sama w ostatniej chwili wzięła urlop. Wiadome wśród pracowników było, że powód oraz A. Z. spędzali razem urlopy i tym razem udali się razem na wypoczynek.

Przed dokonaniem rozwiązania umowy o pracę z powodem pozwany zasięgnął opinii Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych. Organ ten postanowił negatywnie zaopiniować zgłoszony przez pozwanego zamiar rozwiązania umowy o pracę z P. B. z powodu nienależytego wykonywania obowiązków radcy prawnego, wynikających z przepisów ustawy o radcach prawnych.

Pismem z dnia 10 września 2019r. pozwany rozwiązał zawartą z powodem umowę o pracę za wypowiedzeniem, jako przyczyny wskazując: 1) nienależyte wykonywanie obowiązków radcy prawnego w sprawie sądowej prowadzonej wobec Gminy Miejskiej L. z powództwa konsorcjum firm S. F., a także z powództwa wzajemnego Gminy Miejskiej L. przeciwko ww. konsorcjum; 2) niewykonanie zadań zleconych przez koordynatora Zespołu Radców Prawnych w przedmiocie sporządzenia wniosków o stwierdzenie nabycia spadku w celu ustalenia kręgu spadkobierców po zmarłych podatnikach; 3) kwestionowanie i nieprzestrzeganie podległości służbowej w sprawach organizacyjnych, a dotyczących udzielania urlopów wypoczynkowych oraz braku poinformowania koordynatora Zespołu Radców Prawnych o nieobecności w pracy; 4) poświadczenie nieprawdy w karcie urlopowej - podanie informacji o tym, że w czasie nieobecności (urlopu wypoczynkowego) w dniach 12 sierpnia 2019r. - 29 sierpnia 2019r. zastępować będzie powoda radca prawny A. Z., podczas gdy wymieniona osoba w tym samym czasie również przebywała na urlopie wypoczynkowym, o czym powód posiadał wiedzę. Łącznie podane zdarzenia miały spowodować utratę zaufania do powoda.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie faktów przyznanych, powołanych dowodów z dokumentów, które nie budziły wątpliwości Sądu i stron co do ich wiarygodności i mocy dowodowej oraz w oparciu o zeznania świadków w zakresie wskazanym powyżej, które jako spójne, logiczne i korespondujące ze sobą wzajemnie, uznane zostały w tej części za wiarygodne i przydatne dla rozstrzygnięcia.

Analizując zeznania świadków, Sąd Rejonowy ocenił, że wiarygodne jest, iż odpowiedzialnym za udzielanie urlopów i bezpośrednim przełożonym powoda był koordynator, nie zaś Prezydent. Koresponduje to z treścią przytoczonych Regulaminów oraz regulaminu wykonywania zawodu radcy prawnego, który obowiązywał powoda jako radcę prawnego generalnie i nie wymagał żadnej dodatkowej implementacji.

Spośród przesłuchanych w sprawie świadków jedynie świadek M. S. (1) był w stanie w sposób kompleksowy i spójny wyjaśnić, jak wyglądała praca powoda w zakresie sprawy z powództwa opisanego w uzasadnieniu faktycznym. Pozostali świadkowie albo zeznawali w tym zakresie ogólnikowo, nie pozwalając tym samym na wywiedzenie wniosków co do stanu faktycznego, albo fragmentarycznie. W konsekwencji Sąd Rejonowy ocenił w całości jako wiarygodne zeznania świadka M. S. (1) i przyjął za podstawę ustaleń faktycznych odnośnie pierwszej z podanych w wypowiedzeniu przyczyn utraty zaufania do powoda przez pracodawcę.

Zgodnie z art. 299 k.p.c., jeżeli po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, sąd dla wyjaśnienia tych faktów może dopuścić dowód z przesłuchania stron. Przeprowadzony w niniejszej sprawie dowód z przesłuchania stron nie wyjawił żadnych nowych faktów istotnych dla rozstrzygnięcia. Wywody powoda, stanowiące odbicie jego dotychczasowego stanowiska procesowego, nie mogły w tej sytuacji podważyć ustaleń faktycznych dokonanych na podstawie wcześniej przeprowadzonych dowodów. Analogicznie przesłuchanie pozwanego nie wniosło do sprawy nic nowego.

Dokonując rozważań prawnych, Sąd Rejonowy wskazał, że w sprawie nie było sporne konkretne sformułowanie przyczyn wypowiedzenia umowy o pracę, a ich prawdziwość. W ramach oceny tego aspektu, zostały poddane badaniu poszczególne przyczyny utraty zaufania do powoda, a następnie została dokonana ocena ich doniosłości, a więc to, czy mogły one uzasadniać rozwiązanie umowy o pracę z powodem.

Sąd I instancji stwierdził prawdziwość każdej z podanych w wypowiedzeniu przyczyn. Odnośnie pierwszej z nich, podkreślił że postępowanie dowodowe wykazało, że powód nienależycie wykonywał obowiązki radcy prawnego w sprawie sądowej wskazanej w treści wypowiedzenia. W zakresie przygotowania odpowiedzi na pozew był w daleko idący sposób wyręczany przy tworzeniu merytorycznego opracowania oraz podczas gromadzenia dokumentacji, a i tak drugi z radców prawnych ustalił, że niezbędne są poprawki po pracy powoda. Odkryto dokumenty, które nie zostały dołączone, a miały być przez powoda skompletowane. Wreszcie w fazie końcowej, powód - pomijając koordynatora - udał się na urlop i zostawił drugiego z radców prawnych z koniecznością samodzielnego ukończenia odpowiedzi na pozew i całej dokumentacji dowodowej. Oceniając udział powoda w mediacjach, Sąd Rejonowy wskazał, że i tu jego rola nie była znaczna, był bowiem obecny na jednym spotkaniu, gdzie główną rolę odgrywał Prezydent i spotkanie to miało głównie techniczny, nie zaś prawny charakter. Powód nie wykazał, według Sądu I instancji, podawanego przez siebie procentowego udziału w stworzeniu odpowiedzi na pozew, a to na nim w tym przypadku spoczywał ciężar dowodu (art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p.). Również w przypadku sporządzenia pozwu wzajemnego, czy zawezwania do próby ugodowej, główna inicjatywa spoczywała na partnerze powoda w tym projekcie, nie zaś na powodzie. Powód nie może się skutecznie powoływać na fakt, że zaledwie dwa dni przed wniesieniem powództwa wzajemnego cofnięte zostało mu pełnomocnictwo procesowe. Przygotowanie jednego pisma - wniosku o wydłużenie terminu - ma w tym kontekście znaczenie marginalne. Łącznie tworzy to obraz odpowiadający, podanej w punkcie pierwszym, przyczynie utraty zaufania.

Sąd Rejonowy ocenił również, że postępowanie dowodowe potwierdziło, że powód nie wykonał zleconych mu zadań w przedmiocie sporządzenia wniosków o stwierdzenie nabycia spadku. Spójne zeznania przesłuchanych w sprawie świadków wskazują, że wnioski takie zostały pozostawione powodowi w wiadomym mu miejscu, gdzie zwyczajowo powinien sprawdzać swój wpływ i na bieżąco nadawać sprawom bieg. Tymczasem powód dopuścił się niczym nieuzasadnionej zwłoki w podjęciu czynności w tym zakresie. Nie było tak, jak wywodził, a mianowicie, że pracownica sekretariatu „przetrzymała” dokumenty i to ją obciążała w tym wypadku wina za powstałą zwłokę.

Według Sądu Rejonowego, powód kwestionował także podległość służbową w sprawach organizacyjnych, a dotyczących udzielania urlopów wypoczynkowych. Przełożonym właściwym do udzielania zgody na urlop był koordynator w zespole radców prawnych. Tymczasem powód bezspornie nie do niego kierował wnioski urlopowe. Trudno przyjmować, ażeby pracując u pozwanego 25 lat, nie znał zasad panujących w tym względzie w zakładzie pracy.

Zdaniem Sądu I instancji, nieco inaczej przedstawia się zaś sytuacja w odniesieniu do drugiej części przyczyny podanej w punkcie 3. W tym zakresie nie miał racji pracodawca, albowiem w dacie rzekomego braku poinformowania koordynatora, obowiązywały zapisy regulaminowe dające powodowi alternatywę co do tego, komu może zgłosić urlop na żądanie i powód z tej możliwości skorzystał.

Dalej Sąd Rejonowy wskazał, że powód bezspornie wskazał radcę prawnego A. Z. jako zastępcę w okresie swojego urlopu wypoczynkowego i w tym czasie nie była ona obecna w pracy (również udała się na urlop wypoczynkowy). Ze zgromadzonych dowodów wynika pewna zażyłość łącząca te dwie osoby, w tym wspólne spędzanie wakacji w latach przeszłych. W świetle zasad doświadczenia życiowego i zasad logiki ciężko przyjmować w tej sytuacji, aby powód nie był świadom, iż zastępująca go A. Z. również uda się na urlop.

W ocenie Sądu Rejonowego, podane powodowi przyczyny wypowiedzenia nie były błahe ani arbitralne, a wręcz przeciwnie - posiadały dość duży ciężar gatunkowy. Dwie z nich odnoszą się do niewłaściwego traktowania obowiązków pracowniczych przez powoda, co uprawnia pracodawcę, dbającego o dobro zakładu pracy, do rozwiązania za wypowiedzeniem umowy o pracę z pracownikiem. Kolejne dwie mają zaś charakter porządkowy i tutaj również Sąd I instancji zwrócił uwagę na doniosłość czynów powoda. Wskazał, że niedopuszczalne było kwestionowanie przez niego przyjętego porządku udzielania urlopów, mające miejsce przynajmniej dwa razy, co w pełni uzasadniało wypowiedzenie umowy o pracę. Również świadome podanie nieprawdy w karcie urlopowej, należało zakwalifikować jako zachowanie naganne, mogące powodować utratę zaufania do pracownika.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Wyjaśnił, że na zasądzoną kwotę złożyło się wynagrodzenie, reprezentującego pozwanego, radcy prawnego ustalone zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz.U. 2018r., poz. 265) (wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ z dnia 26 maja 2021r. wraz z uzasadnieniem, k. 622 i k. 645 – 655).

Powód P. B. w dniu 25 sierpnia 2021r. złożył apelację od wyroku Sądu Rejonowego, zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie przepisów prawa procesowego poprzez:

1)  ustalenie faktów niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy oraz dowodami w sprawie i przyjęcie, że obecny był tylko na jednym spotkaniu mediacyjnym w sprawie sądowej z powództwa konsorcjum firm (...)/(...) przeciwko Gminie Miejskiej L. o zapłatę, na którym nie były omawiane kwestie prawne, lecz merytoryczne, podczas gdy w rzeczywistości odbyły się dwa spotkania mediacyjne stron z udziałem mediatora K. W. w dniach 29 października 2018r. i 21 listopada 2018r., i w obu powód brał aktywny udział;

2)  ustalenie faktów niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy oraz dowodami w sprawie i przyjęcie, że zarzuty konsorcjum firm (...)/(...), na jakie w ramach odpowiedzi na pozew miał odpowiedzieć powód, miały charakter merytoryczny i odpowiedź na te zarzuty w dużej mierze przygotowała E. G. (2), podczas gdy w powód w ramach opracowania odpowiedzi na pozew, przygotował zarówno odpowiedź na zagadnienia o charakterze technicznym, uwzględniając wyjaśnienia i informacje dot. kwestii technicznych, przebiegu procesu budowlanego i materiały uzyskane od E. G. (2) oraz P. M., jak i zagadnienia o charakterze formalnym i prawnym, i był autorem części odpowiedzi na pozew;

3)  ustalenie faktów niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy oraz dowodami w sprawie i przyjęcie, że przygotowywaniem załączników do odpowiedzi na pozew w sprawie z powództwa konsorcjum firm (...)/(...) zajmował się wydział inwestycji i pracownicy zespołu radców prawnych – sekretarki oraz że kiedy odpowiedź była sprawdzana, to załączniki były przygotowane w sobotę, podczas gdy powód z techniczną pomocą H. M., M. Z. (1), E. G. (2) i P. M. przygotował załączniki do odpowiedzi na pozew, zaś w sobotę 8 września 2018r. załączniki do odpowiedzi na pozew kompletował radca prawny M. S. (1), który dodatkowo poustawiał je według swojej koncepcji;

4)  ustalenie faktów niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy oraz dowodami w sprawie i przyjęcie, że powód poinformował M. S. (1), że idzie na urlop kilka dni wcześniej oraz że M. S. (1) tuż przed terminem wysłania odpowiedzi na pozew został ze sprawą pozostawiony sam przez powoda, podczas gdy powód poinformował M. S. (1) o uprzednio zaplanowanym i opłaconym, kilkudniowym urlopie, związanym z wyjazdem zagranicznym, z wyprzedzeniem, jeszcze w sierpniu 2018r., a poza tym w pełni wywiązał się ze swego zadania, ponieważ swoją część odpowiedzi na pozew ukończył i przesłał zgodnie z ustaleniami do M. S. (1) w dniu 5 września 2018r., a więc na pięć dni przed upływem terminu sądowego do udzielenia odpowiedzi na pozew konsorcjum firm (...)/(...);

5)  ustalenie faktów niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy oraz dowodami w sprawie i przyjęcie, że powód nie angażował się w sprawę z powództwa wzajemnego, a całość przygotowania dokumentów od wezwania do zapłaty strony przeciwnej, próby ugodowej aż do przygotowania powództwa wzajemnego, ciążyła na M. S. (1) i E. G. (2), podczas gdy powód w ramach zadań, które mu powierzono, przygotowywał w listopadzie 2018r. wraz z M. S. (1) wniosek o zawezwanie do próby ugodowej przeciwko konsorcjum firm (...)/(...), współdziałał poprzez pomoc i doradztwo E. G. (2) w ustaleniu i udokumentowaniu wysokości szkody objętej wezwaniem do próby ugodowej oraz na prośbę koordynatora Zespołu Radców Prawnych M. S. (1) pod koniec maja 2019r. przeanalizował przesłany przez niego projekt pozwu wzajemnego Gminy Miejskiej L. przeciwko konsorcjum firm (...)/(...) oraz w dniu 29 maja 2019r. przesłał mu mailem swoje propozycje poprawek i uzupełnień do projektu pozwu wzajemnego, za co otrzymał podziękowania od M. S. (1);

6)  ustalenie faktów niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy oraz dowodami w sprawie i przyjęcie, że powód odpowiadał z opóźnieniem, gdy jego uwagi były już nieaktualne, zaś w momencie, gdy doszło do sprawdzenia załączników, to okazało się, że wielu z nich nie ma, podczas gdy w rzeczywistości powód był współautorem treści wniosku o zawezwanie do próby ugodowej przeciwko konsorcjum firm (...)/(...), przy czym w dniu 21 listopada 2018r. uzgodnił roboczo z M. S. (1) podział pracy nad wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej, zaś w dniu 27 listopada 2018r. przesłał mailem M. S. (1) i E. G. (2) do dalszych prac, uzupełniony i częściowo zmieniony projekt wniosku o zawezwanie do próby ugodowej, a ponadto w dniu 28 listopada 2018r. przesłał swoją ostateczną propozycję treści wniosku o zawezwanie do próby ugodowej i ta treść znalazła się we wniosku skierowanym do Sądu Rejonowego dla m.st Warszawy IX Wydział Gospodarczy;

7)  ustalenie faktów niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy oraz dowodami w sprawie i przyjęcie, że M. S. (1) musiał również poprawić część odpowiedzi na pozew przygotowaną przez powoda i nie były to jedynie kosmetyczne poprawki, podczas gdy w rzeczywistości całość treści odpowiedzi na pozew przygotowanej przez powoda i ukończonej oraz wysłanej przez powoda mailem do M. S. (1) w dniu 5 września 2018r., została połączona z częścią odpowiedzi na pozew, którą przygotował M. S. (1) i znalazła się w treści odpowiedzi Gminy Miejskiej L. na pozew konsorcjum firm (...)/(...), wniesionej do Sądu Okręgowego w Warszawie XXVI Wydział Gospodarczy w dniu 10 września 2018r. w sprawie o sygn. akt XXVI GC 753/17;

8)  ustalenie faktów niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy oraz dowodami w sprawie i przyjęcie, że powód przygotował jedno pismo w sprawie - wniosek do Sądu o wydłużenie terminu na złożenie odpowiedzi na pozew, podczas gdy Gmina Miejska L. wniosła trzy pisma procesowe, z których powód był wyłącznym autorem dwóch, tj. wniosku z dnia 28 czerwca 2018r. o przedłużenie terminu na udzielenie odpowiedzi na pozew oraz pisma z dnia 11 marca 2019r., zawierającego wniosek o zmianę zarządzenia o przeprowadzeniu dowodu oraz pytania do 5 świadków, oraz był współautorem trzeciego, tj. odpowiedzi na pozew z 10 września 2018r.;

9)  ustalenie faktów niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy oraz dowodami w sprawie i przyjęcie, że powód nie brał udziału w opracowaniu strategii próby ugodowej, podczas gdy powód brał udział w ustaleniu sposobu podniesienia roszczeń odszkodowawczych Gminy Miejskiej L. wobec konsorcjum firm (...)/ (...) w postaci złożenia do Sądu wniosku o zawezwanie konsorcjum firm (...)/(...) do próby ugodowej, co nastąpiło w dniu 29 listopada 2018r.;

10)  nieustalenie, kiedy powód dowiedział się o wnioskach o stwierdzenie nabycia spadku po zmarłych: S. P. (1), Z. B., T. K., H. P. i J. C., zadekretowanych na niego przez koordynatora M. S. (1) oraz co się z tymi wnioskami działo w okresie od ich dekretacji do dnia, w którym dowiedział się o nich powód;

11)  nieustalenie, czy w okresie maj-czerwiec 2019r. Referat Dochodów UM L. skierował do Zespołu Radców Prawnych wniosek o sporządzenie i wniesienie do Sądu wniosku o stwierdzenie nabycia spadku po Z. M. i czy koordynator M. S. (1) zadekretował ten wniosek do realizacji przez powoda;

12)  nieustalenie, czy wniosek Referatu Dochodów UM L. do Zespołu Radców Prawnych UM L. z 5 czerwca 2019r. w sprawie sporządzenia i wniesienia do Sądu wniosku o stwierdzenie nabycia spadku po zmarłym podatniku J. C., o którym powód dowiedział się w dniu 11 lipca 2019r., był efektem pomyłki Referatu Dochodów UM L., a więc nie mógł podlegać wykonaniu przez powoda;

13)  nieustalenie, kiedy i gdzie ówczesny koordynator Zespołu Radców Prawnych UM L. M. S. (1) znalazł wnioski o stwierdzenie nabycia spadku, zadekretowane na powoda i kogo zapytał wówczas, dlaczego nie są przygotowane i polecił nadanie im biegu oraz czy zwrócił się do powoda o wyjaśnienia w tej sprawie;

14)  pominięcie, nierozważenie i nieuwzględnienie dowodu z dokumentu w postaci pisemnego polecenia koordynatora w Zespole Radców Prawnych UM L. M. S. (1) z dnia 8 lipca 2019r. do pracownicy Zespołu (...) o sporządzenie wniosków spadkowych w nieprzekraczalnym terminie do 11 lipca 2019r. i po ich sporządzeniu przekazanie ich powodowi celem podpisu i skierowania do sądu;

15)  ustalenie faktów niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy oraz dowodami w sprawie i przyjęcie, że w związku z ochroną danych osobowych koordynator wprowadził zasadę, że wnioski nie mogą być trzymane na biurku, muszą być chowane do szuflad, podczas gdy w dniu 25 maja 2018r., tj. w dacie wejścia w życie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) - tzw. RODO, koordynatorem Zespołu Radców Prawnych UM L. był powód, który takiej zasady w maju 2018r. ani później nie wprowadził;

16)  ustalenie faktów niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy oraz dowodami w sprawie i przyjęcie, że istniał zwyczaj, zgodnie z którym radca prawny sprawdza, czy nie ma zadekretowanych dla niego spraw poprzez zweryfikowanie stosownej szuflady oraz nieustalenie przez Sąd I instancji, czy taka szuflada na zadekretowane przez koordynatora sprawy na poszczególnych radców prawnych rzeczywiście istniała, a jeśli tak, to gdzie się ona konkretnie znajdowała i kto miał do niej dostęp, a także, czy w ogóle, a jeśli tak, to jaki to miało związek czasowo - przyczynowy z powzięciem przez powoda wiedzy o zadekretowanych na niego wnioskach o stwierdzenie nabycia spadku po zmarłych: S. P. (1), Z. B., T. K., H. P. i J. C., podczas gdy w rzeczywistości nie istniał zwyczaj, aby radcowie prawni samodzielnie sprawdzali, czy nie ma zadekretowanych dla nich spraw poprzez zweryfikowanie szuflady i taka szuflada na pisma dekretowane przez koordynatora nigdy nie istniała, ponieważ sprawy zadekretowane przez koordynatora imiennie na radców prawnych, przekazywały radcom prawnym pracownice Zespołu Radców Prawnych bezpośrednio do ich rąk w dniu ich dyżurów albo poprzez wyłożenie ich na biurka;

17)  ustalenie faktów niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy oraz dowodami w sprawie i przyjęcie, że u pozwanego w Zespole Radców Prawnych osobą odpowiedzialną za zatwierdzanie wniosków urlopowych był koordynator, podczas gdy powód jako radca prawny, zgodnie z regulaminem pracy Urzędu Miasta L. oraz ustawą o radcach prawnych, składał wniosek urlopowy do bezpośredniego przełożonego, tj. Prezydenta Miasta L.;

18)  nieustalenie, że w Urzędzie Miasta L. nie ustalano planów urlopów, co jest faktem istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy i niezbędnym do oceny prawdziwości i zasadności zarzutu wobec powoda, polegającego na pominięciu bezpośredniego przełożonego - koordynatora radców prawnych w ustaleniu z nim terminów urlopu wypoczynkowego w dniach 15 lipca 2019r., 16 lipca 2019r. oraz w okresie 12 sierpnia 2019r. - 29 sierpnia 2019r. i skierowanie wniosków urlopowych bezpośrednio do Prezydenta Miasta L., co według pozwanego stanowiło naruszenie § 42 ust. 2 w związku z § 4 pkt 11 Regulaminu Pracy UM L. oraz w związku z § 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 Regulaminu wykonywania zawodu radcy prawnego z dnia 13 czerwca 2015r.;

19)  nieustalenie kto był bezpośrednim przełożonym powoda w okresie jego pracy na stanowisku radcy prawnego w Urzędzie Miasta L. i do kogo powód miał obowiązek kierować wnioski urlopowe;

20)  nieustalenie, w jakiej dacie powód wystąpił do Prezydenta Miasta L. o urlop wypoczynkowy na okres 12 sierpnia - 29 sierpnia 2019r. oraz kiedy go uzyskał oraz czy wnioskując o urlop wypoczynkowy na sierpień 2019r., powód uzyskał zgodę radcy prawnego A. Z. na zastępowanie go w pracy w czasie tego urlopu, a także czy w tym czasie powód miał wiedzę o urlopie wypoczynkowym radcy prawnego A. Z. od dnia 6 sierpnia 2019r.;

21)  ustalenie faktów niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy oraz dowodami w sprawie i przyjęcie, że znanym wśród pracowników było, iż powód oraz radca prawny A. Z. spędzali razem urlopy, i według powszechnej opinii i tym razem udali się razem na wypoczynek, podczas gdy w rzeczywistości powód korzystał z urlopu wypoczynkowego w sierpniu 2019r., realizując własne plany osobiste i nie udał się razem na wypoczynek z radcą prawnym A. Z., która jak wykazało postępowanie dowodowe, musiała wziąć urlop wypoczynkowy w sierpniu 2019r. z ważnych przyczyn i w ostatniej chwili;

22)  niewzięcie pod uwagę całości materiału dowodowego, w tym dowodów z dokumentów przedłożonych lub wnioskowanych przez powoda, jego zeznań, zeznań świadków: D. P., E. G. (2), A. Z. oraz D. S., a tym samym niepełny i jednostronny dobór dowodów, w wyniku czego Sąd I Instancji dokonał niezgodnych z prawdą ustaleń stanu faktycznego sprawy, które oparł praktycznie na zeznaniach jednego świadka M. S. (1), którego zeznania stały w sprzeczności z zeznaniami powoda oraz pozostałych świadków E. G. (2), radcy prawnego A. Z., D. P. i D. S. oraz dowodami z dokumentów, zgromadzonymi w sprawie;

23)  niewskazanie, którym zeznaniom świadków Sąd I instancji dał wiarę, a którym nie i z jakich przyczyn, jak również nieskonfrontowanie ich z dowodami z dokumentów, w sytuacji, gdy zeznania świadków były w wielu kwestiach całkowicie sprzeczne;

24)  ustalenie faktów niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy oraz dowodami w sprawie, jak również dokonanie błędnej oceny, że regulamin wykonywania zawodu radcy prawnego obowiązywał powoda, jako radcę prawnego, generalnie i nie wymagał żadnej dodatkowej implementacji, podczas gdy regulamin wykonywania zawodu radcy prawnego nie został wprowadzony w Urzędzie Miasta L. do obowiązywania i nie stanowi źródła prawa pracy, a tym samym nie mógł być źródłem wzajemnych praw i obowiązków na linii pozwany – pracodawca;

25)  przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz niespełnienie obowiązku uwzględnienia wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również ich oceny pod kątem wiarygodności i mocy dowodowej przez Sąd I instancji, który stwierdził w uzasadnieniu wyroku, że przesłuchanie powoda i wywody powoda, stanowiące odbicie jego dotychczasowego stanowiska procesowego, nie mogły w tej sytuacji podważyć ustaleń faktycznych dokonanych na podstawie wcześniej przeprowadzonych dowodów, w sytuacji gdy Sąd I instancji nie uwzględnił i nie rozpatrzył całego materiału dowodowego i nie wskazał, z jakiej przyczyny odmówił wiarygodności zeznaniom powoda;

26)  naruszenie przepisu art. 327 ¹ § 1 pkt 1 k.p.c. stwierdzeniem, że stan faktyczny został ustalony na podstawie powołanych dowodów z dokumentów, które nie budziły wątpliwości Sądu i stron co do ich wiarygodności i mocy dowodowej, w sytuacji gdy Sąd I instancji nie rozpatrzył i nie odniósł się do wszystkich dowodów z dokumentów zgromadzonych w sprawie;

27)  uznanie w całości za wiarygodne zeznań świadka M. S. (1), w sytuacji gdy zeznania te stoją w sprzeczności z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie w postaci dowodów z dokumentów, przedstawionych przez powoda i pozwanego, zeznań powoda i świadków: E. G. (2), D. P., A. Z. i D. S., którym Sąd I instancji nie odmówił wiarygodności;

28)  sprzeczność ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego i niewzięcie pod uwagę całości materiału dowodowego w postaci dowodów z dokumentów przedłożonych przez powoda i pozwanego, zeznań powoda oraz zeznań świadków: E. G. (2) i A. Z., a także H. M., polegającą na błędnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że powód nienależycie wykonywał obowiązki radcy prawnego w sprawie sądowej o sygn. akt XXVI GC 753/17;

29)  sprzeczność ustaleń i ocen Sądu I instancji z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na błędnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że powód nie wykonał zleconych mu zadań w przedmiocie sporządzenia wniosków o stwierdzenie nabycia spadku oraz że spójne zeznania przesłuchanych w sprawie świadków wskazują, że wnioski takie zostały pozostawione powodowi w wiadomym mu miejscu, a powód dopuścił się niczym nieuzasadnionej zwłoki w podjęciu czynności w tym zakresie, podczas gdy to pracownica sekretariatu przetrzymała dokumenty i to ją obciążała w tym wypadku wina za powstałą zwłokę;

30)  sprzeczność ustaleń i ocen Sądu I instancji z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegającą na błędnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że powód kwestionował także podległość służbową w sprawach organizacyjnych dotyczących udzielania urlopów wypoczynkowych, a przełożonym właściwym do udzielania urlopów był koordynator w zespole radców prawnych, podczas gdy powód nie do niego kierował wnioski urlopowe;

31)  sprzeczność ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegającą na błędnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że z postępowania wynika wspólne spędzanie wakacji w latach przeszłych przez powoda i A. Z. oraz że powód świadomie podał nieprawdę w karcie urlopowej i że w świetle zasad doświadczenia życiowego i zasad logiki ciężko przyjmować, aby powód nie był świadom, iż zastępująca go A. Z. również uda się na urlop;

32)  naruszenie art. 160 § 1 k.p.c. poprzez orzeczenie postanowieniem Sądu Rejonowego z 4 sierpnia 2021r. o oddaleniu odwołania powoda od zarządzenia Przewodniczącego z 1 czerwca 2021r. o częściowym oddaleniu wniosku powoda o sprostowanie i uzupełnienie protokołu z rozprawy z dnia 8 lutego 2021r., dotyczącego zeznań świadka H. M..

Apelujący zarzucił również naruszenie przepisu prawa materialnego, tj. art. 45 § 1 k.p. poprzez jego niezastosowanie na skutek błędnie ustalonego stanu faktycznego sprawy przez Sąd I instancji, a w wyniku tego błędną ocenę, że przyczyny wypowiedzenia są prawdziwe i w pełni uzasadniały rozwiązanie umowy o pracę, wskutek czego Sąd I instancji oddalił roszczenie powoda o odszkodowanie, w sytuacji gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdził, że wypowiedzenie było niezgodne z prawem, bo zawierało przyczyny nieprawdziwe, nierzeczywiste i niezasadne, wobec czego zaszły przesłanki do zasądzenia na rzecz powoda od pozwanego odszkodowania w oparciu o art. 45 § 1 k.p.

W oparciu o powyższe zarzuty P. B. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na jego rzecz odszkodowania w wysokości 24.624,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za okres od 11 października 2019r. do dnia zapłaty, z tytułu niezgodnego z prawem i nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę oraz o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania sądowego za obie instancje, ewentualnie o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, przy uwzględnieniu kosztów postępowania apelacyjnego. W uzasadnieniu apelacji powód rozwinął wymienione wyżej zarzuty (apelacja powoda z dnia 24 sierpnia 2021r., k. 665-709).

W odpowiedzi na apelację z dnia 13 listopada 2021r. Urząd Miasta L. wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Uzasadniając zaprezentowane stanowisko, działający w imieniu pozwanego pełnomocnik, wskazał że zarzuty sformułowane przez powoda nie mają wpływu na rozstrzygnięcie sprawy i nie podważają prawdziwości przyczyn wypowiedzenia umowy o pracę z powodem (odpowiedź na apelację z dnia 13 listopada 2021r., k. 715-718).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 378 § 1 k.p.c. sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Powyższy przepis wyznacza granice rozpoznania sądu w postępowaniu apelacyjnym, stanowi bowiem, że sąd drugiej instancji "rozpoznaje sprawę", a nie tylko "środek odwoławczy". Oznacza to, że sąd drugiej instancji w sposób w zasadzie nieograniczony raz jeszcze bada sprawę rozstrzygniętą przez sąd pierwszej instancji, a postępowanie apelacyjne stanowi kontynuację postępowania przed sądem pierwszej instancji. Sąd odwoławczy musi zbadać okoliczności wskazujące na ewentualną nieważność postępowania, przebieg i wyniki czynności procesowych sądu pierwszej instancji stosownie do zarzutów zgłoszonych przez apelującego, a w pełnym zakresie ocenić prawidłowość zastosowania w sprawie prawa materialnego. Jako instancja merytoryczna w razie dostrzeżenia błędów powinien naprawić wszystkie stwierdzone naruszenia prawa procesowego w zakresie wskazanym przez apelującego oraz wszystkie naruszenia prawa materialnego, bez względu na to, czy zostały wytknięte w apelacji. Oznacza to, że w postępowaniu odwoławczym sąd jest uprawniony do ponownej oceny przedstawionych dowodów i prowadzenia postępowania dowodowego w granicach określonych w art. 381 k.p.c. Może także zobowiązać strony do sprecyzowania ich stanowisk w zakresie dochodzonego roszczenia (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 5 kwietnia 2019r., I CSK 333/18; z dnia 27 lutego 2019r., II CSK 29/18; z dnia 10 czerwca 1999r., II UKN 685/98; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 2021r., V CZ 46/21).

Powód, zaskarżając wyrok Sądu Rejonowego oddalający powództwo, oparł środek zaskarżenia w głównej mierze na zarzutach naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Dokonał przy tym szczegółowego omówienia i uzasadnienia zarzutów odnoszących się do poszczególnych okoliczności faktycznych oraz ocen Sądu I instancji, które okazały się wadliwe. Sąd II instancji, przeprowadzając analizę w ww. zakresie stwierdził, że zarzuty powoda okazały się trafne. W tym miejscu, nie dokonując jeszcze szczegółowej ich analizy, można stwierdzić, że Sąd Rejonowy – choć starał się stworzyć pozory analizy całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego – to nie wziął pod uwagę wszystkich dowodów przedstawionych przez strony. Część z nich zupełnie pominął, nawet nie odnotowując w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, że takowe zostały złożone, a dotyczy to głównie dokumentów dotyczących sprawy sądowej o sygn. akt XXVI GC 753/17, wniosków o stwierdzenie nabycia spadku po zmarłych podatnikach oraz kwestii związanych z udzielaniem powodowi urlopów wypoczynkowych w terminach, na jakie powołał się pozwany. Ponadto, Sąd Rejonowy nieprawidłowo ocenił zeznania niektórych świadków, a część zeznań niektórych z nich po prostu zignorował. W konsekwencji Sąd Okręgowy stwierdził poważne wadliwości w zakresie ustaleń faktycznych, które stanowiły podstawę rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego. Nie mógł ich więc zaaprobować, lecz zobowiązany był do tego, aby ustalenia te poczynić na nowo, dokonując przy tym odmiennej oceny niektórych dowodów. Skutkiem tego jest ustalony, następujący stan faktyczny:

P. B. został zatrudniony w Urzędzie Miasta L. na podstawie umowy o pracę, najpierw na czas określony od dnia 1 sierpnia 1994r. do dnia 31 stycznia 1995r., a potem na czas nieokreślony od dnia 1 lutego 1995r. W początkowym okresie pracował na stanowisku inspektora, w pełnym wymiarze czasu pracy. Od dnia 1 lutego 2000r. powierzono mu stanowisko radcy prawnego w Zespole Radców Prawnych Urzędu Miasta L.. Wynagrodzenie zasadnicze, jakie uzyskiwał, w ostatnim czasie - we wrześniu 2019r. - wynosiło 8.618,40 zł (umowa o pracę z 3 sierpnia 1994r., umowa o pracę z 1 lutego 1995r. – a/o; zaświadczenie o wynagrodzeniu z 14 października 2019r. – a/o).

W dniu 1 lipca 2001r. powodowi powierzono koordynację pomocy prawnej w Urzędzie Miejskim w L.. Powód był pozytywnie ocenianym pracownikiem. Do wykonywanej przez niego pracy nie było zastrzeżeń ze strony Prezydenta Miasta L. i Zastępcy Prezydenta Miasta L., czemu dawano wyraz między innymi w okresowych ocenach pracownika. Ponadto, podczas wizytacji Okręgowego Zespołu Wizytatorów przy Okręgowej Izbie Radców Prawnych w W., jaka została przeprowadzona między innymi w 2017r., w związku z wystąpieniem Prezydenta Miasta L., powód został pozytywnie oceniony (pismo z 3 lipca 2001r., arkusze okresowej oceny pracownika samorządowego z 31 października 2013r., z 3 listopada 2015r., z 24 października 2017r. – a/o, sprawozdanie z wizytacji Okręgowego Zespołu Wizytatorów przy Okręgowej Izbie Radców Prawnych w W. z 11 lipca 2017r. – a/o).

Do obowiązków P. B. należało m.in. wykonywanie obsługi prawnej mającej na celu zapewnienie porządku prawnego w działalności Urzędu, ochronę jego uzasadnionych interesów oraz przestrzegania w działalności Urzędu praw obywateli i innych podmiotów na zasadach określonych ustawą z dnia 6 lipca 1982r. o radcach prawnych; zapewnienie zgodności działań Urzędu z przepisami prawa poprzez aktualizację przepisów prawnych; opiniowanie spraw przedstawionych przez kierownictwo Urzędu, przed podjęciem decyzji o istotnym znaczeniu społecznym i gospodarczym; opiniowanie projektów umów, projektów uchwał Rady Miasta L., projektów zarządzeń Prezydenta Miasta L.; udzielanie kierownictwu Urzędu, przewodniczącemu rady, naczelnikom wydziałów, kierownikom referatów oraz pracownikom na samodzielnych stanowiskach opinii i porad prawnych oraz wyjaśnień w zakresie stosowania prawa; informowanie Prezydenta o stwierdzonych przypadkach naruszeń prawa w działalności Urzędu; sporządzanie pism procesowych, przygotowywanie dokumentów do sądów i komornika, reprezentowanie gminy i jej organów w sądach i organach administracji na podstawie udzielonego pełnomocnictwa; uczestnictwo w obradach Rady Miasta L.; śledzenie zmian przepisów prawa w obszarze działania zespołu i wnioskowanie o uaktualnienie zadań i kompetencji zawartych w regulaminie organizacyjnym Urzędu Miasta L., zgodnie z tymi zmianami i w terminie umożliwiającym pracę na podstawie zawsze aktualnie obowiązującego prawa; kierowanie pracą zespołu podległych pracowników; wykonywanie innych zadań zleconych przez kierownictwo Urzędu z zakresu obsługi prawnej Urzędu; uczestnictwo w zakresie swoich kompetencji w planowaniu, organizowaniu i realizacji zadań obronnych, obrony cywilnej i zarządzania kryzysowego (karta stanowiska pracy z 9 kwietnia 2010r., k. 102-103 a.s., opis stanowiska pracy z 30 września 2013r. – a/o).

Oprócz radcy prawnego P. B. w Zespole Radców Prawnych Urzędu Miasta L. byli zatrudnieni w tym samym czasie różni radcy prawni. W ostatnim okresie pracy powoda byli to: radca prawny M. S. (2) – ostatnio nieobecna w pracy z uwagi na ciążę, radca prawny M. S. (1) i radca prawny A. Z. (zeznania świadka A. Z., k. 478 – 479 a.s., zeznania P. B., k. 598-600 a.s., pismo powoda z dnia 28 września 2018r. do Prezydenta Miasta L. – a/o).

Bezpośrednim przełożonym powoda był Prezydent Miasta L., na co pozwany wskazał w kartach stanowiska pracy powoda, które powód otrzymał w dniach: 19 maja 2006r. i 9 kwietnia 2010r. oraz w opisie stanowiska pracy z 30 września 2013r. Zgodnie z dwoma pierwszymi ww. dokumentami, osobą zastępującą powoda w okresie jego nieobecności był wyznaczony radca prawny, natomiast w opisie stanowiska z 30 września 2013r., jako zastępujących powoda, wymieniono radców prawnych: A. Z., S. P. (2) i A. K. (karty stanowiska pracy z 19 maja 2006r. i 9 kwietnia 2020r., opis stanowiska pracy z 30 września 2013r. – a/o, zeznania świadka A. Z., k. 478 – 479 a.s., zeznania świadka D. P., k. 438 a.s., zeznania świadka D. S., k. 440 a.s.). W opisie stanowiska pracy inne osoby zatrudnione w Zespole Radców Prawnych – M. S. (1) i A. Z., jako bezpośredniego przełożonego, również miały oznaczonego Prezydenta Miasta. Tylko osoby pracujące w ww. komórce organizacyjnej jako sekretarka i podinspektor podlegały bezpośrednio koordynatorowi w Zespole Radców Prawnych (opis stanowiska pracy A. Z., M. S. (1), K. S. i H. M., k. 298-312 a.s.).

Zarządzeniem nr (...) Prezydenta Miasta L. z dnia 19 czerwca 2019 roku został wprowadzony w Urzędzie Miasta L. Regulamin pracy, który w § 42 ust. 2 przewidywał, że wniosek urlopowy składa się do bezpośredniego przełożonego, który przekazuje go do prezydenta lub zastępcy lub sekretarza lub skarbnika - zgodnie z hierarchią wynikającą ze struktury organizacyjnej urzędu. Zgodnie z § 18 ust. l uprzednio obowiązującego u pozwanego Regulaminu pracy, o niemożności stawienia się w pracy z przyczyn wcześniej znanych pracownik powinien uprzedzić bezpośredniego przełożonego lub Referat Organizacji i Kadr. W razie niestawienia się do pracy - poza wyżej wymienionymi przyczynami - pracownik jest obowiązany powiadomić bezpośredniego przełożonego lub Referat Organizacji i Kadr o przyczynie nieobecności i przewidywanym czasie jej trwania już pierwszego dnia nieobecności. Z kolei § 22 ust. 2 uprzednio obowiązującego u pozwanego Regulaminu pracy przewidywał, że wniosek o urlop składa się do bezpośredniego przełożonego, który przekazuje go do prezydenta lub zastępcy lub sekretarza lub skarbnika – zgodnie z hierarchią wynikającą ze struktury organizacyjnej urzędu (regulamin pracy Urzędu Miasta L. z 19 czerwca 2019r., k. 46 – 67, regulamin pracy Urzędu Miasta L. z 4 czerwca 2012r., k. 69 – 79 a.s., zeznania świadka D. P., k. 438 a.s.).

Wnioski powoda o urlop wypoczynkowy, składane w 2018r. i w 2019r., za wyjątkiem sytuacji dotyczącej urlopu w dniu 13 listopada 2018r. oraz urlopów zgłoszonych przez powoda przez telefon (30 kwietnia 2019r. i 15 maja 2019r.), zawierały wskazanie osoby zastępującej. W ww. latach byli to albo M. S. (1), albo A. Z.. W żadnej z sytuacji, jakie wystąpiły we wskazanym czasie, wniosku powoda o urlop nie akceptowała inna osoba niż kierownik (...) Prezydent Miasta L. (wykaz wniosków urlopowych P. B., k. 108 – 109 i 293 a.s., zeznania świadka D. P., k. 438 a.s., wnioski ).

Powód przebywał na urlopie wypoczynkowym w okresach: od 15 lipca do 16 lipca 2019r. oraz od 12 sierpnia do 29 sierpnia 2019r. Wnioski urlopowe zostały przez niego skierowane bezpośrednio do Prezydenta Miasta L. i zostały zaakceptowane. We wniosku o urlop na okres od 12 sierpnia do 29 sierpnia 2019r. powód wskazał, jako zastępcę, radcę prawnego A. Z., która w ostatniej chwili także wystąpiła o udzielenie urlopu w sierpniu z uwagi na stan zdrowia jej dziecka i na takim urlopie przebywała od 6 sierpnia 2019r. do 19 sierpnia 2019r. Zarówno radca prawny A. Z., jak i powód otrzymali zgodę Prezydenta Miasta L. na skorzystanie z urlopu wypoczynkowego w tych terminach, o które wnioskowali (wykaz wniosków urlopowych P. B., k. 108 i 293 a.s., wykaz wniosków urlopowych A. Z., k. 294 a.s., zeznania świadka A. Z., k. 478 – 479 a.s., zeznania P. B., k. 598-600 a.s.).

Z dniem 1 maja 2019r. powód został odwołany z funkcji koordynatora w Zespole Radców Prawnych. Funkcję koordynatora powierzono wówczas radcy prawnemu M. S. (1). Pozwany nie poinformował powoda, bo w związku z powyższym uległy zmianie zasady jego podległości służbowej i aby bezpośrednim przełożonym była inna osoba niż Prezydent Miasta L. (pismo z 3 lipca 2001r. – a/o, zeznania P. B., k. 598-600 a.s.).

Pozwem z dnia 22 września 2017r., złożonym do Sądu Okręgowego w Warszawie XXVI Wydział Gospodarczy, powodowie: S. F. prowadzący działalność gospodarczą pod (...) S. F. oraz (...), D. F. Sp. j. zażądali od pozwanej Gminy Miejskiej L. zapłaty kwoty 12.976.019,54 zł w związku z łączącą strony umową o roboty budowlane. Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt XXVI GC 753/17 (pozew o zapłatę z 22 września 2017r., k. 327-357 a.s.).

Do reprezentowania Gminy Miejskiej L. w ww. sprawie umocowani zostali radca prawny P. B. oraz radca prawny M. S. (1). O tym fakcie, po doręczeniu stronie pozwanej odpisu pozwu, powoda i radcę prawnego M. S. (1) powiadomił Zastępca Prezydenta M. P., który zaangażowany był w prowadzenie tej sprawy (bezsporne, a nadto dowód: zeznania M. P., k. 600v. – 602 a.s., zeznania świadka M. S. (1), k. 586-590 a.s.).

Powód i M. S. (1), po udzieleniu im obu pełnomocnictw, naradzili się i podzielili zadaniami związanymi z przygotowaniem odpowiedzi na pozew. Ustalili, który z nich, na jakie zarzuty powodów odpowie. W przypadku P. B., zarzuty co do których miał przygotować stanowisko, miały charakter merytoryczny (zeznania M. P., k. 600 – 602 a.s., zeznania świadka M. S. (1), k. 586-590 a.s., zeznania P. B., k. 598-600 a.s.).

Zanim doszło do złożenia odpowiedzi na pozew we wskazanej sprawie, to powód przygotował wniosek o przedłużenie terminu na udzielenie odpowiedzi na pozew, który w dniu 28 czerwca 2018r. został złożony do Sądu Okręgowego w Warszawie XXVI Wydział Gospodarczy. W odpowiedzi, zarządzeniem z dnia 5 lipca 2018r. została wyrażona zgoda na przedłużenie terminu. Termin złożenia odpowiedzi na pozew został przedłużony do 10 września 2018r. (wniosek z 28 czerwca 2018r., k. 256 – 257 a.s., zarządzenie sędziego z 5 lipca 2018r. w sprawie o sygn. akt XXVI GC 753/17, k. 223 a.s., zeznania świadka E. G. (2), k. 439 a.s., zeznania P. B., k. 598-600 a.s.).

Powód, celem zgromadzenia materiałów potrzebnych do udzielenia odpowiedzi na zarzuty merytoryczne pozwu, współpracował z E. G. (2) - naczelnikiem Wydziału Inwestycji Urzędu Miasta L. oraz z P. M. - zastępcą naczelnika tego Wydziału. Do nich zwracał się o nadesłanie potrzebnych mu informacji oraz dokumentów w zakresie postępowania przetargowego i robót budowlanych (...) w L., czego dotyczył pozew w sprawie o sygn. akt XXVI GC 753/17. Wspólnie z nimi zgromadził też potrzebne załączniki do pozwu (sprawozdanie dla Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. z 12 sierpnia 2019r., k. 92-93 a.s., wiadomości e-mail, k. 126 – 139 i 169 - 185 a.s., zeznania świadka E. G. (2), k. 439 a.s.; zeznania P. B., k. 598-600 a.s.).

Na podstawie dokumentacji związanej z przetargiem i robotami budowlanymi oraz przy uwzględnieniu informacji technicznych, uzyskanych od E. G. (2) i P. M., powód przygotował część wstępną odpowiedzi na pozew i wnioski dowodowe - str. 1-3, część wstępną uzasadnienia – w zakresie podniesienia zarzutów przedawnienia roszczeń wraz z uzasadnieniem – str. 3-5, część związaną okolicznościami poprzedzającymi zawarcie umowy – str. 5-7, część związaną z przebiegiem postępowania o udzielenie zamówienia publicznego na roboty budowlane plus zarzut nienależytego przygotowania inwestycji przez inwestora w postaci braku kompletnej i niewadliwej dokumentacji projektowej – str. 7-11, część związaną z zarzutem ujawnienia błędnej rzędnej posadowienia fundamentów garażu oraz związane z tym roboty dodatkowe - str. 13-15, część związaną z zarzutem braku pozwoleń na budowę oraz nienależytego przygotowania inwestycji przez inwestora w zakresie rozbudowy przejścia podziemnego - str. 15-19, zarzut występowania niezinwentaryzowanych obiektów w gruncie – str. 19-21, część związaną z pozostałymi robotami nieprzewidzianymi w dokumentacji projektowej, których wykonanie stało się konieczne w toku realizacji prac – str. 21-22, zarzut zwłoki w przekazaniu frontu robót dla rozbiórki bocznicy kolejowej – str. 22-23, zarzut próby jednostronnej zmiany umowy przez inwestora – str. 23-24, część związaną z naprawieniem dokumentacji projektowej przez zamawiającego - str. 34-35, część związaną z dokończeniem realizacji inwestycji przez zamawiającego – str. 35-36, część związaną z karami umownymi naliczonymi przez powoda, pozwanego i wypłaconymi w ramach gwarancji ubezpieczeniowej, a także uzasadnienie wniosku o miarkowanie kary umownej za odstąpienie od umowy – str. 37-42, część związaną z podwyższeniem ryczałtu – str. 46-59, część związaną z uzasadnieniem wniosku o oddalenie wniosku powodów o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z akt sprawy Sądu Rejonowego w Legionowie, sygn. akt I Co 353/15 – str. 59-63, część związaną z uzasadnieniem wniosku o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego oraz zasądzeniem kosztów postępowania pojednawczego – str. 63. Przygotowane przez powoda ww. zagadnienia, mające formę projektu odpowiedzi na pozew (51 stron), powód w dniu 5 września 2018r. przesłał e-mailem M. S. (1), a także smsem powiadomił go, że taka korespondencja e-mail została przez niego przesłana. Ponadto wcześniej, bo w dniu 2 września 2018r., P. B. przesłał wskazanemu radcy prawnemu zapiski odnoszące się do tej części odpowiedzi na pozew, którą opracowywał M. S. (1) (wydruki korespondencji sms, k. 113 – 117 a.s., wiadomość e-mail z 2 września 2018r., k. 138 a.s., e-mail z 5 września 2018r., k. 227 a.s., projekt części odpowiedzi na pozew sporządzonej przez powoda, k. 228 – 254 a.s., zeznania świadka E. G. (2), k. 439 a.s., zeznania P. B., k. 598-600 a.s.).

Powód w dniach 6 września 2018r. oraz 10-11 września 2018r. korzystał z urlopu wypoczynkowego. W obu przypadkach osobą zastępującą go był radca prawny M. S. (1). Przed urlopem, w dniu 3 września 2018r. powód smsem poinformował M. S. (1), że podczas kompletowania załączników w sobotę pomoże E. G. (2). Ponadto, także za pośrednictwem smsa, w dniu 8 września 2018r. zapytał M. S. (1) „(…) jak Wam dziś poszło? Daliście radę? Nie miałeś problemów w moimi wypocinami? (…)”. W odpowiedzi M. S. (1) napisał „(…) Dalismy rade ze wszystkim…odpowiedz pojdzie w poniedziałek (…)” (wydruki korespondencji sms, k. 113 – 120 a.s., wykaz wniosków urlopowych P. B. za 2018r., k. 109 a.s.).

W dniu 10 września 2018r. radca prawny M. S. (1) złożył odpowiedź na pozew w sprawie o sygn. akt XXVI GC 753/17, liczącą w sumie 65 stron. Fragmenty odpowiedzi na pozew, które przygotował powód, zostały częściowo zmienione i przeredagowane (odpowiedź na pozew z 7 września 2018r. w sprawie o sygn. akt XXVI GC 753/17, k. 503-566 a.s.).

Postanowieniem z dnia 20 września 2018r. Sąd Okręgowy w Warszawie XXVI Wydział Gospodarczy skierował do mediacji strony w sprawie o sygn. akt XXVI GC 753/17 i wyznaczył mediatora w osobie K. W.. Odbyły się dwa posiedzenia mediacyjne w dniach 29 października 2018r. i 21 listopada 2018r., w których uczestniczyli ze strony powoda - R. F. oraz radca prawny R. Z., a ze strony pozwanego M. Z. (2) Prezydenta Miasta L., E. G. (2) oraz radca prawny P. B.. W wyniku posiedzeń mediacyjnych oraz rozmów prowadzonych przez czas trwania postępowania mediacyjnego strony nie wypracowały zbliżonych stanowisk, w związku z czym jedna z nich ostatecznie nie wyraziła zgody na kontynuowanie postępowania mediacyjnego. Osobą, z którą w tym właśnie postępowaniu kontaktował się mediator, był powód. Do powoda była kierowana korespondencja e-mail i powód udzielał odpowiedzi (postanowienie z dnia 20 września 2018r. sygn. akt XXVI GC 753/17, k. 226 a.s., protokół przebiegu mediacji z 3 grudnia 2018r., k. 255 a.s., wiadomości e-mail, k. 213 – 222, 258 a.s., zeznania świadka E. G. (2), k. 439 a.s., zeznania P. B., k. 598-600 a.s.).

Po złożeniu odpowiedzi na pozew, powód wraz z radcą prawnym M. S. (1) opracowywali wniosek o zawezwanie S. F. prowadzącego działalność gospodarczą pod (...) S. F. oraz (...), D. F. Sp. j. do próby ugodowej. W dniu 26 listopada 2018r. M. S. (1) przesłał powodowi projekt takiego dokumentu. Powód dokonał jego zmiany i uzupełnienia i w dniu 27 listopada 2018r. przesłał E. G. (2) z prośbą o uwagi i ewentualne poprawki, a następnie w dniu 28 listopada 2018r. ostatecznie poprawiony i uzupełniony projekt, e-mailem przekazał M. S. (1). M. S. (1) złożył wniosek o zawezwanie do próby ugodowej w dniu 29 listopada 2018r. (wiadomość e-mail z 28 listopada 2018r. wraz z załącznikiem, k. 139 – 150 a.s., wiadomości e-mail z 26 listopada 2018r. wraz z załącznikiem, k. 162-166 i 167 a.s., e-mail z dnia 27 listopada 2018r. wraz z załącznikiem, k. 151-161 a.s., wniosek o zawezwanie do próby ugodowej w sprawie o sygn. akt XXVI GC 753/17, k. 457 – 466 a.s.).

W marcu 2019r. Sąd Okręgowy w Warszawie zawiadomił powoda, jako pełnomocnika pozwanego, że w sprawie o sygn. akt XXVI GC 753/17, zostało wyznaczone posiedzenie na dzień 5 czerwca 2019r. Zarazem powód został zobowiązany do złożenia w terminie 7 dni listy pytań do świadków wskazanych w zawiadomieniu. Powód, w wykonaniu zobowiązania Sądu, złożył w imieniu pozwanego pismo procesowe z dnia 11 marca 2019r., liczące 18 stron, które zawierało wniosek o wezwanie świadków celem przesłuchania ich na rozprawie, a także dołączone z ostrożności procesowej listy pytań do świadków. Przed złożeniem ww. pisma, P. B. e-mailem z dnia 11 marca 2019r. powiadomił M. S. (1) i M. P. o przygotowaniu projektu pisma, który przesłał w załączeniu. Jednocześnie poprosił o przekazanie mu ewentualnych propozycji dalszych pytań do świadków (zawiadomienie z dnia 25 lutego 2019r., k. 224 a.s., wiadomość e-mail, k. 186 a.s., pismo procesowe w sprawie o sygn. akt XXVI GC 753/17 z 11 marca 2019r., k. 485-502 a.s.).

W dniu 21 maja 2019r. radca prawny M. S. (1) przesłał powodowi projekt pozwu wzajemnego, jaki przygotował w sprawie o sygn. akt XXVI GC 753/17 i poprosił o uwagi lub sugestie. W dniu 29 maja 2019r. radca prawny P. B. odesłał do radcy prawnego M. S. (1) swoje uwagi i sugestie, mające formę poprawek do pozwu wzajemnego (wiadomości e-mail z 21 maja 2019r. i 29 maja 2019r. wraz z załącznikami, k. 187 i k. 188 - 212 a.s., k. 313-326 a.s.).

Pismem z dnia 3 czerwca 2019r. P. Z. Prezydenta Miasta L. odwołał pełnomocnictwo udzielone radcy prawnemu P. B. do zastępowania Gminy Miejskiej L. – Urzędu Miasta L. w sprawie z powództwa S. F. prowadzącego działalność gospodarczą pod (...) S. F. oraz (...), D. F. Sp. j. przeciwko Gminie Miejskiej L. o zapłatę (pismo P. Z. Prezydenta Miasta L. z 3 czerwca 2019r., k. 97 a.s.).

Po cofnięciu pełnomocnictwa powodowi, Gmina Miejska L. wniosła przeciwko S. F. prowadzącemu działalność gospodarczą pod (...) S. F. oraz (...), D. F. Sp. j. powództwo wzajemne o zapłatę kwoty 9.690.135,56 zł. Pozew wzajemny został złożony i podpisany przez radcę prawnego M. S. (1) (pozew wzajemny w sprawie sygn. akt XXVI GC 753/17, k. 358-374 a.s.).

Do Zespołu Radców Prawnych, którego członkiem był powód, przez kierownika Referatu Dochodów były kierowane wnioski dotyczące sporządzenia i skierowania do sądu wniosków o stwierdzenie nabycia spadku po zmarłych osobach. Wnioski takie najpierw były dekretowane przez koordynatora Zespołu do konkretnego radcy prawnego, a potem po zadekretowaniu trafiały do sekretarek. Sekretarki H. M. i K. S. przedstawiały je konkretnemu radcy prawnemu, którego dotyczyła dekretacja. Radca prawny podejmował decyzję, co w takiej sprawie należy zrobić. Jeśli trzeba było przygotować projekt wniosku do sądu, to czyniła to sekretarka, a radca prawny taki projekt sprawdzał i akceptował. Jeżeli zachodziła taka potrzeba, to poprawiał wniosek i składał do sądu. W Urzędzie Miasta L. nie było zakreślonych terminów na wykonanie takich zadań. Radca prawny otrzymywał zadekretowane wnioski bądź już gotowe projekty wniosków o stwierdzenie nabycia spadku od sekretarek w czasie, kiedy był w pracy. Natomiast, gdy nie był obecny w Urzędzie w danym dniu, to sekretarki umieszczały wnioski w ogólnodostępnej szufladzie. Nie było szuflad ani innego rodzaju schowków przypisanych do konkretnych radców prawnych. Nie było też obowiązku ani zwyczaju sprawdzania szuflad przez każdego z radców prawnych w celu poszukiwania dokumentów, które takiego radcy prawnego dotyczą (opis stanowiska K. S. i H. M., k. 290-305 a.s., zeznania świadka K. S., k. 584 a.s., zeznania H. M., k. 581 a.s., zeznania świadka A. Z., k. 478 – 479 a.s., zeznania P. B., k. 598-600 a.s.).

Wniosek z Referatu Dochodów, dotyczący S. P. (1), wpłynął do Zespołu Radców Prawnych w dniu 20 maja 2019r. Został zadekretowany w dniu 21 maja 2019r. przez radcę prawnego M. S. (1) i przydzielony do wykonania przez powoda. Po przygotowaniu projektu wniosku przez K. S. lub H. M., powód złożył do Sądu gotowy wniosek o stwierdzenie nabycia spadku w sprawie S. P. (1) w dniu 10 lipca 2019r. (wniosek z 20 maja 2019r., k. 287 a.s., wniosek o stwierdzenie nabycia spadku z 10 lipca 2019r., k. 288-289 a.s.).

Wniosek z Referatu Dochodów, dotyczący Z. B., został skierowany do Zespołu Radców Prawnych w dniu 20 maja 2019r. Został zadekretowany w dniu 21 maja 2019r. przez radcę prawnego M. S. (1) i przydzielony do wykonania przez powoda. Po przygotowaniu projektu wniosku przez K. S., powód złożył do Sądu gotowy wniosek o stwierdzenie nabycia spadku w sprawie Z. B. w dniu 18 czerwca 2019r. (wniosek z 20 maja 2019r., k. 290 a.s., wniosek o stwierdzenie nabycia spadku z 18 czerwca 2019r., k. 291-292 a.s.).

Wniosek z Referatu Dochodów, dotyczący H. K., wpłynął do Zespołu Radców Prawnych w dniu 31 maja 2019r. Został zadekretowany w dniu 3 czerwca 2019r. przez radcę prawnego M. S. (1) i przydzielony do wykonania przez powoda. Po przygotowaniu projektu wniosku przez K. S. lub H. M., powód złożył do Sądu gotowy wniosek o stwierdzenie nabycia spadku w sprawie H. K. w dniu 23 lipca 2019r. (wniosek z 31 maja 2019r., k. 283 a.s., wniosek o stwierdzenie nabycia spadku z 23 lipca 2019r., k. 284-286 a.s.).

Wniosek z Referatu Dochodów, dotyczący H. P., wpłynął do Zespołu Radców Prawnych w dniu 31 maja 2019r. Został zadekretowany w dniu 3 czerwca 2019r. przez radcę prawnego M. S. (1) i przydzielony do wykonania przez powoda. Po przygotowaniu projektu wniosku przez K. S. lub H. M., powód złożył do Sądu gotowy wniosek o stwierdzenie nabycia spadku w sprawie H. P. w dniu 23 lipca 2019r. (wniosek z 31 maja 2019r., k. 279 a.s., wniosek o stwierdzenie nabycia spadku z 23 lipca 2019r., k. 280-282 a.s.).

P. B. nie otrzymał do sporządzenia i wysłania do Sądu wniosku o stwierdzenie nabycia spadku, dotyczącego Z. M.. Z. M. jest wskazany we wniosku o stwierdzenie nabycia spadku po zmarłej H. P., jako jej małżonek (wniosek o stwierdzenie nabycia spadku z 23 lipca 2019r., k. 280-282 a.s.).

Wniosek z Referatu Dochodów, dotyczący J. C., wpłynął do Zespołu Radców Prawnych w dniu 5 czerwca 2019r. Został zadekretowany w dniu 6 czerwca 2019r. przez radcę prawnego M. S. (1) i przydzielony do wykonania przez powoda. Po przygotowaniu projektu wniosku przez K. S. lub H. M., powód złożył do Sądu gotowy wniosek o stwierdzenie nabycia spadku w sprawie J. C. w dniu 10 lipca 2019r. (wniosek z 5 czerwca 2019r., k. 275 a.s., wniosek o stwierdzenie nabycia spadku z 10 lipca 2019r., k. 276-278 a.s.).

W dniu 19 lipca 2019r. M. Z. (2) Prezydenta Miasta L. wystąpił do Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. z wnioskiem o wyrażenie opinii o zamiarze rozwiązania z P. B. umowy o pracę z powodu nienależytego wykonywania obowiązków radcy prawnego, wynikających z ustawy o radcach prawnych. Okręgowa Izba Radców Prawnych w W. przeprowadziła wizytację i pozytywnie oceniła wykonywanie zawodu przez radcę prawnego P. B.. Uchwałą Nr (...) z 21 sierpnia 2019r. w sprawie opinii co do zamiaru rozwiązania stosunku pracy za wypowiedzeniem z radcą prawnym P. B., (...) Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. negatywnie zaopiniowała zgłoszony przez Urząd Miasta L. zamiar rozwiązania umowy o pracę z powodu nienależytego wykonywania obowiązków radcy prawnego, wynikających z przepisów ustawy o radcach prawnych (sprawozdanie dla Rady Izby Radców Prawnych w W. z 12 sierpnia 2019r., k. 85 – 96 a.s., uchwała Nr (...) z 21 sierpnia 2019r., k. 84 a.s.).

Mimo powyższej opinii M. P. w dniu 10 września 2019r. wręczył powodowi oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, którego upływ został oznaczony na dzień 31 grudnia 2019r. Jako przyczynę wypowiedzenia pozwany wskazał utratę zaufania do powoda w związku z:

1)  nienależytym wykonywaniem obowiązków radcy prawnego w sprawie sądowej prowadzonej wobec Gminy Miejskiej L. z powództwa konsorcjum firm S. F. prowadzącego działalność gospodarczą pod (...) S. F. z siedzibą w W. oraz Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Handlowo-Usługowego z siedzibą w J. L., a także z powództwa wzajemnego Gminy Miejskiej L. przeciwko ww. konsorcjum;

2)  niewykonaniem zadań zleconych przez Koordynatora Zespołu Radców Prawnych w przedmiocie sporządzenia wniosków o stwierdzenie nabycia spadków w celu ustalenia kręgu spadkobierców po zmarłych podatnikach;

3)  kwestionowaniem i nieprzestrzeganiem podległości służbowej w sprawach organizacyjnych, a dotyczących udzielania urlopów wypoczynkowych oraz braku poinformowania Koordynatora Zespołu Radców Prawnych o nieobecności w pracy;

4)  poświadczeniem nieprawdy w karcie urlopowej, tj.: podaniem informacji o tym, iż w czasie nieobecności (urlopu wypoczynkowego) w dniach od 12 sierpnia 2019r. do 29 sierpnia 2019r. zastępstwo będzie pełnić radca prawny A. Z., podczas gdy radca prawny A. Z. w tym samym czasie również przebywała na urlopie wypoczynkowym, o czym pracownik posiadał wiedzę.

W uzasadnieniu oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę pozwany wskazał, że pozwem z dnia 22 września 2017r. konsorcjum ww. firm wniosło przeciwko Gminie pozew o zasądzenie kwoty 12.976.019,54 zł wraz z odsetkami ustawowymi do dnia zapłaty. Gmina Miejska L. w dniu 5 czerwca 2019r. wniosła przeciwko powodom powództwo wzajemne o zapłatę kwoty 9.690.135,56 zł. Z ramienia Gminy do prowadzenia sprawy zostało wyznaczonych dwóch radców prawnych, zatrudnionych w Urzędzie Miasta L. - powód oraz radca prawny M. S. (1). Od początku zawiśnięcia ww. sprawy powód nie prowadził jej w sposób należyty, tj. nie sporządził żadnego pisma procesowego, poza jednym pismem, w którym zostały opracowane pytania do świadków na rozprawę sądową wyznaczoną w ramach pomocy sądowej. Nie uczestniczył w roboczych spotkaniach dotyczących przedmiotowego sporu, a także w mediacjach zarządzonych przez sąd okręgowy, poza pierwszym spotkaniem mediacyjnym. W szczególności, co jest istotne z uwagi na konieczność zapewnienia prawidłowej ochrony prawnej Gminie, nie uczestniczył w sporządzeniu powództwa wzajemnego oraz przygotowaniu obszernych dowodów załączonych zarówno do pozwu głównego, jak wzajemnego, a koniecznych do obrony praw Gminy w postępowaniu sądowym. Uwagi, które powód zgłosił do powództwa wzajemnego, a o które zwrócił się do niego radca prawny M. S. (1) w dniu 21 maja 2019r., zostały przekazane dopiero w dniu 30 maja 2019r., a wówczas się zdezaktualizowały. Powyższe spowodowało, iż cały ciężar prowadzenia sprawy, w tym opracowanie strategii postępowania głównego, a następnie powództwa wzajemnego oraz przygotowania obszernych dowodów z dokumentów (dokumentacji przetargowej, pism będących przedmiotem korespondencji z wykonawcą, faktur, raportów, umów itp.) spoczął na drugim pełnomocniku oraz na II Zastępcy Prezydenta Miasta L., a także na naczelniku Wydziału Inwestycji Urzędu Miasta L..

Pozwany wskazał, że przyczyną wypowiedzenia stosunku pracy jest również niewykonanie przez powoda zleconych zadań, polegających na sporządzeniu do właściwego sądu wniosków o stwierdzenie nabycia spadku po zmarłych podatnikach, w celu ustalenia kręgu spadkobierców i określenia zobowiązań podatkowych należnych Gminie L.. Według wskazania pozwanego, obowiązkiem powoda było sporządzenie wniosków niezwłocznie lub w terminie nie powodującym nadmiernej zwłoki, w celu ustalenia prawidłowego kręgu spadkobierców oraz określenia zobowiązań podatkowych na rzecz Gminy L. i uniknięcia w związku z tym ewentualnego przedawnienia zobowiązań. Tymczasem wnioski w tych sprawach zostały sporządzone dopiero na wyraźne polecenie koordynatora Zespołu Radców Prawnych przez pracowników nie posiadających wykształcenia prawniczego, a zatrudnionych w Zespole Radców Prawnych jedynie do pomocy radcom prawnym przy świadczeniu przez nich pomocy prawnej. Dotyczyło to następujących spraw:

a) sprawa zlecona w dniu 21 maja 2019r. dot. stwierdzenia nabycia spadku po S. P. (1) - wniosek sporządzony w dniu 10 lipca 2019r.,

b) sprawa zlecona w dniu 21 maja 2019r. dot. stwierdzenia nabycia spadku po Z. B. - wniosek sporządzony w dniu 18 czerwca 2019r.,

c) sprawa zlecona w dniu 3 czerwca 2019r. dot. stwierdzenia nabycia spadku po T. K. - wniosek sporządzony w dniu 23 lipca 2019r.,

d) sprawa zlecona w dniu 3 czerwca 2019r. dot. stwierdzenia nabycia spadku po H. P. - wniosek sporządzony w dniu 12 lipca 2019r.,

e) sprawa zlecona w dniu 3 czerwca 2019r. dot. stwierdzenia nabycia spadku po Z. M. - wniosek sporządzony w dniu 2 sierpnia 2019r.,

f) sprawa zlecona w dniu 6 czerwca 2019r. dot. stwierdzenia nabycia spadku po J. C. - wniosek sporządzony w dniu 11 lipca 2019r.

Pracodawca zarzucił powodowi również nieprzestrzeganie ustalonych zasad podległości służbowej obowiązujących w Urzędzie Miasta L., polegające na pominięciu bezpośredniego przełożonego - koordynatora Zespołu Radców Prawnych, w ustalaniu z nim terminów urlopu wypoczynkowego w dniach: 15 lipca 2019r. i 16 lipca 2019r. i od dnia 12 sierpnia 2019r. do dnia 29 sierpnia 2019r. Skierowanie wniosków urlopowych nastąpiło bezpośrednio do kierownika Urzędu, co stanowi naruszenie § 42 ust. 2 w zw. z § 4 pkt Regulaminu Pracy Urzędu Miasta L. w zw. z § 11 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 1 Regulaminu wykonywania zawodu radcy prawnego z dnia 13 czerwca 2015r.

Ostatnim z zarzutów wskazanych w oświadczeniu pracodawcy było nieprzestrzeganie przez powoda ustalonych zasad podległości służbowej, obowiązujących w Urzędzie Miasta L., a polegające na pominięciu bezpośredniego przełożonego i niepowiadomieniu go o przyczynie nieobecności w pracy w dniu 15 maja 2019r., co stanowiło naruszenie § 39 ust. 2 Regulaminu Pracy Urzędu Miasta L. (oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem z 10 września 2019r., k. 28 – 31 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie powołanych dokumentów, które w znacznej części zostały pominięte przez Sąd I instancji, co powód słusznie wytknął w apelacji. Sąd II instancji dokumenty te ocenił jako wiarygodne. W toku procesu nie były one kwestionowane przez strony i nie budziły ich zastrzeżeń w zakresie autentyczności oraz odnośnie zawartych w nich treści.

Ustalając stan faktyczny Sąd Okręgowy oparł się również – w całości albo w części - na zeznaniach świadków: D. P., E. G. (2), D. S., A. Z., H. M., K. S., M. S. (1) oraz na zeznaniach stron – powoda P. B. i Zastępcy Prezydenta Miasta L. M. P..

Sąd II instancji jako wiarygodne ocenił zeznania D. P., D. S. i A. Z., które zgodnie wskazały, że przełożonym powoda był Prezydent Miasta L., co zresztą wynika również z dokumentów – karty pracy powoda i opisu stanowiska pracy powoda. D. S. potwierdziła, że bezpośrednim przełożonym P. B. był Prezydent Miasta oraz że koordynator Zespołu Radców Prawnych koordynował pracę Zespołu, ale nie był bezpośrednim przełożonym radców prawnych. Zeznania D. P. wskazują na takie same okoliczności, a dodatkowo ten świadek – co istotne, osoba kierująca Referentem Organizacji i Kadr, przygotowująca opisy stanowisk pracowników - potwierdził, że powód prawidłowo składał wnioski urlopowe do właściwej komórki Urzędu, a w przypadku pojedynczych dni – czynił to telefonicznie. Zdaniem Sądu, gdyby w opisanej procedurze wnioskowania przez powoda o urlop brakowało czyjejś akceptacji, to z pewnością wniosek urlopowy powoda nie zostałby przyjęty przez Referat Organizacji i Kadr, a poza tym nie byłby zaaprobowany przez Prezydenta Miasta L., co do którego Sąd nie ma podstaw przypuszczać, iż nie zna zasad podległości służbowej w Urzędzie, którym kieruje.

W odniesieniu do powyższej okoliczności Sąd nie dał wiary zeznaniom świadków K. S. i H. M., ponieważ są one sprzeczne z zeznaniami wcześniej wskazanych świadków. Nie znajdują również potwierdzenia w tym, na co wskazuje dokument opisu stanowiska pracy, dotyczący osoby powoda, jak również w tym, co zeznał sam powód. Dokonując takiej oceny, Sąd miał na uwadze, że H. M. pracuje u pozwanego na stanowisku inspektora, a K. S. jako sekretarka, obie w Zespole Radców Prawnych. Ich zeznania odnośnie podległości służbowej radców prawnych zatrudnionych w Zespole, zdaniem Sądu, są oparte jedynie na przypuszczeniach, wynikających z własnych doświadczeń. Wymienione pracownice, co potwierdzają ich opisy stanowisk, podlegają służbowo koordynatorowi Zespołu Radców Prawnych i najprawdopodobniej z tego powodu wnioskowały, że w przypadku radców prawnych również występuje taka podległość. Dodatkowo, jeśli chodzi o zeznania H. M., to nie można też nie wspomnieć, iż w ww. zakresie są one wewnętrznie sprzeczne. H. M. najpierw zeznała, że koordynator zatwierdzał urlopy radców prawnych i był przełożonym powoda, a następnie wskazała, że przełożonym głównym P. B. był Prezydent Miasta.

Zeznaniom A. Z. Sąd dał wiarę nie tylko odnośnie okoliczności wskazanych, ale i w pozostałej części. Świadek miała wiedzę w zakresie tego, kto był przełożonym powoda oraz kto podpisywał wnioski urlopowe. Potwierdziła również, że wyraziła zgodę na zastępowanie powoda podczas jego urlopu wypoczynkowego planowanego w okresie od 12 sierpnia 2019r. do 29 sierpnia 2019r., dlatego powód wskazał ją jako zastępcę we wniosku urlopowym. Ostatecznie jednak nie zastępowała P. B. podczas tego urlopu, ponieważ sama wystąpiła z wnioskiem o urlop wypoczynkowy od 6 sierpnia 2019r. do 19 sierpnia 2019r., na co otrzymała zgodę Prezydenta Miasta, a miało to miejsce dopiero w przeddzień rozpoczęcia przez nią tego właśnie urlopu. We wskazanym zakresie zeznania A. Z. są spójne z tym, co zeznał powód, a także z dokumentami w postaci wykazu wniosków urlopowych, z których wynikają daty, w jakich powód i A. Z. korzystali z urlopu. Zeznania A. Z. Sąd ocenił jako wiarygodne także i w zakresie, w jakim zeznała, że wnioski Referatu Dochodów były dekretowane na konkretnego radcę prawnego przez koordynatora, a potem radcowie prawni otrzymywali je z gotowymi projektami od K. S. bądź H. M.. Wnioski takie nie były obwarowane żadnym terminem, a praktyką było, że podlegały sprawdzeniu i wysłaniu do sądu dopiero po przygotowaniu projektu przez sekretarkę i po przekazaniu go do radcy prawnego. Ponadto sekretarka przechowywała taki wniosek w szufladzie, która była ogólnodostępna, co zresztą potwierdziła świadek K. S.. Jej zeznania Sąd ocenił jako wiarygodne częściowo, w zakresie w jakim potwierdziła, że wnioski zadekretowane na określonego radcę prawnego, trafiały najpierw do niej, ona pomagała w sporządzeniu wniosku, a następnie przekazywała projekt wniosku radcy prawnemu na biurko lub umieszczała go w ogólnodostępnej szufladzie. Sąd II instancji jako niewiarygodne ocenił zeznania K. S. w zakresie, w jakiej twierdziła, że nie jest możliwe, żeby powód nie wiedział o zadekretowanych na niego wnioskach. Jak wynika z jej zeznań, wnioski pod nieobecność powoda trafiały do ogólnodostępnych szuflad, natomiast z żadnego z dowodów - poza twierdzeniami niektórych świadków, które są niczym niepoparte, a którym przeczył powód i A. S. - nie wynika, aby radca prawny miał obowiązek sprawdzania szuflad i wyszukiwania dla siebie wniosków do podpisu bądź by panował taki zwyczaj, obligujący radcę prawnego do takiego zachowania. Dalej K. S. zeznała, że nie pamięta, jakie wnioski otrzymała w czerwcu oraz kiedy zostały one przekazane powodowi celem wykonania, co z kolei potwierdza, że powód mógł nie wiedzieć o zadekretowanych na niego wnioskach, a więc w konsekwencji podpisywał i składał je później niż wynikało to z dekretacji. W tej sytuacji trudno było stwierdzić przez ile czasu takie wnioski mogły być w posiadaniu sekretarek i nie wiadomo ile czasu mogły leżeć w szufladzie, zanim powód je otrzymał.

Sąd nie oparł się na zeznaniach K. S. również w zakresie, w jakim opisywała współpracę powoda w sprawie dotyczącej pozwu S. F. prowadzącego działalność gospodarczą pod (...) S. F. oraz (...), D. F. Sp. j. Informacje tej sprawy dotyczące są znane świadkowi jedynie ze słyszenia, od innych pracowników. Świadek w żadnej fazie przygotowywania dokumentów w tej sprawie, nie brała udziału w pracach. Żaden z dowodów na to nie wskazuje, zatem nie jest osobą, której wiedza byłaby wystarczająca, aby zrelacjonować i ocenić zaangażowanie P. B..

Zeznania E. G. (2) Sąd II instancji w przeważającym zakresie ocenił jako wiarygodne. Świadek w zakresie, w jakim posiadała wiedzę, przekazała informacje odnośnie pracy powoda wykonanej w sprawie z powództwa S. F. prowadzącego działalność gospodarczą pod (...) S. F. oraz (...), D. F. Sp. j. Potwierdziła, wynikającą z zeznań powoda i z dokumentów, okoliczność, że powód opracował w części projekt odpowiedzi na pozew, pozyskał w tym celu dokumentację, którą przygotowywał i przesłał mu Wydział Inwestycji, a także, że kompletował z pomocą świadka załączniki do odpowiedzi na pozew, jak również utrzymywał kontakt z mediatorem i brał udział w posiedzeniach mediacyjnych. Wymienione okoliczności, jak już zostało wskazane, wynikają również z dokumentów, które Sąd II instancji dokładnie przeanalizował, a których nie uwzględnił Sąd Rejonowy. Jedyną okolicznością, która wynika z zeznań E. G. (2), a której nie potwierdziły żadne inne dowody, jest odmowa podpisania przez powoda odpowiedzi na pozew. W tym zakresie powód zaprzeczył, by wskazana sytuacja miała miejsce, również inne dowody na taką okoliczności nie wskazują, dlatego Sąd w tej niewielkiej części nie dał wiary zeznaniom E. G. (2).

Zeznania M. S. (1) w niewielkim zakresie stanowiły podstawę ustaleń faktycznych. Po pierwsze, twierdzenie świadka, że powód był obecny tylko na jednym posiedzeniu mediacyjnym, podczas którego omawiano kwestie merytoryczne, nie jest zgodne z prawdą. Jak wynika z protokołu posiedzeń mediacyjnych, powód był obecny na obu posiedzeniach mediacyjnych, które się odbyły, a ponadto prowadził korespondencję e-mail z mediatorem, na co wskazuje wydruk takiej korespondencji, której Sąd Rejonowy nie wziął pod uwagę. Po drugie, zeznania wymienionego świadka, z których wynika, że odpowiedź na zarzuty do odpowiedzi na pozew w dużej mierze przygotowała E. G. (2), a nie powód, nie znajdują oparcia ani w zeznaniach E. G. (2), ani w dowodach z dokumentów, tj. projekcie odpowiedzi na pozew, przygotowanym przez P. B., jak i w wiadomościach e-mail przesyłanych między powodem a M. S. (1) i E. G. (2). Szczególnie z tej właśnie korespondencji e-mail, jeśli przeanalizuje się ją dokładnie, wynika, że E. G. (2) i P. M. przesyłali powodowi różne informacje merytoryczne, co do których powód z oczywistych względów nie mógł mieć fachowej wiedzy, ale samo przygotowanie odpowiedzi na pozew zostało dokonane przez powoda. Powód zresztą w dniu 4 września 2018r., a więc w przeddzień przesłania M. S. (1) tego, co opracował, e-mailem przesłał E. G. (2) i P. M. projekt odpowiedzi na pozew celem zapoznania się, uzupełnienia braków bądź naniesienia poprawek. Nie czyniłby tego, gdyby nie był autorem projektu. Gdyby taki projekt, zgodnie z sugestiami świadka M. S. (1), przygotowała E. G. (2), to raczej właśnie ona przesłałaby go powodowi do zapoznania się, a nie odwrotnie. Poza tym w odpowiedzi na wskazanego e-maila powoda z 4 września 2018r., P. M. potwierdził, że projekt jest poprawny i nie nanosił poprawek. Z racji tego, że nie został przedstawiony e-mail z poprawkami E. G. (2), a i zeznając, wskazana osoba nie podnosiła, by takich poprawek dokonywała, to przyjąć należy, że i ona nie miała uwag do pracy, którą wykonał powód, nie zaś inne osoby za niego, co niezgodnie z prawdą sugerował świadek M. S. (1). Po trzecie, twierdzenie ww. świadka, że przygotowanie całości dokumentów do zawezwania do próby ugodowej oraz przygotowanie powództwa wzajemnego spoczywały na świadku i E. G. (2), również nie jest zgodne prawdą. Jak wynika z zeznań E. G. (2), z zeznań powoda, jak również z dokumentacji, która odnośnie tego wątku także została przez Sąd Rejonowy pominięta, P. B. brał udział w każdej z tych prac w większym lub mniejszym zakresie. Oczywiście nie można zaprzeczyć, że ostatecznie to M. S. (1) zredagował i zawezwanie do próby ugodowej, i pozew wzajemny, a wcześniej odpowiedź na pozew, nie mniej jednak konsultował się powodem, przekazywał mu materiały, a powód nanosił poprawki czy też przedstawiał swoje sugestie. Wbrew temu, co zeznał M. S. (1), angażował się więc w prace prowadzone w sprawie o sygn. XXVI GC 753/17 oraz w sprawie dotyczącej zawezwania do próby ugodowej.

Wskazana okoliczność, że M. S. (1) podpisał odpowiedź na pozew i pozew wzajemny, nie była sporna i w tym zakresie zeznania wskazanego świadka były wiarygodne. Podobnej oceny Sąd dokonał w zakresie, w jakim M. S. (1) zeznał, że nie był przełożonym powoda, a koordynatorem Zespołu Radców Prawnych od 1 maja 2019r. Poza wskazaną, niewielką częścią zeznań tego świadka, pozostała ich część zostało oceniona jako wprost nieodpowiadająca stanowi rzeczywistemu albo jako wyrażająca w dużej mierze subiektywne oceny i odczucia świadka. Mowa przede wszystkim o twierdzeniu świadka, że powód zostawił go samego ze sprawą, co go bardzo zdenerwowało oraz że całość odpowiedzi na pozew w dniu 8 września 2018r. przygotował sam, a część merytoryczną, którą miał się zająć powód, przygotowała E. G. (2). Powyższe, o czym częściowo była już mowa, jest sprzeczne z zeznaniami świadka E. G. (2) i powoda, a także z tym, co wynika z wiadomości e-mail, z wiadomości sms wymienianych między M. S. (1) i P. B. oraz z innych dokumentów znajdujących się w aktach sprawy. Tymczasem Sąd Rejonowy tego materiału nie uwzględnił, bezkrytycznie przyjmując twierdzenia strony pozwanej i zeznania świadka M. S. (1), na których te twierdzenia były oparte. Stanowi to wyraźne naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. Z takim naruszeniem mamy do czynienia również w przypadku innych już omówionych dowodów oraz dowodu z przesłuchania stron, który Sąd I instancji w zasadzie niemalże pominął. Odnotował fakt, że takie zeznania zostały złożone, zaakcentował subsydiarny charakter tego dowodu, a następnie nie dokonał oceny zeznań powoda oraz zeznań M. Z. (2) Prezydenta Miasta L.. Sąd II instancji z takim podejściem do dowodu z przesłuchania stron w takiej sprawie, jak rozpatrywana – choć dowód ten faktycznie ma charakter subsydiarny – zgodzić się nie mógł. Zdaniem Sądu II instancji, z zeznań stron wynikały okoliczności istotne i należało je uwzględnić w zakresie, w jakim zeznania te są wiarygodne.

W pierwszej kolejności, dokonując oceny wiarygodności zeznań reprezentanta strony pozwanej, podkreślić należy, iż zeznania te zasługiwały na wiarę w zakresie obejmującym wskazanie, że to właśnie M. P. nadzorował sprawę sądową z powództwa S. F. prowadzącego działalność gospodarczą pod (...) S. F. oraz (...), D. F. Sp. j. i do sprawy tej umocował powoda oraz radcę prawnego M. S. (1). Wiarygodne były także zeznania Z. Prezydenta Miasta L. co do okoliczności związanych z wypowiedzeniem powodowi umowy o pracę, aczkolwiek sama ocena zasadności tego kroku została oceniona jako subiektywna i niemająca oparcia w materiale dowodowym, o tym jednak będzie mowa w dalszej części. W tym miejscu jedynie ogólnie trzeba zasygnalizować, że wiedzę odnośnie postępu i zakresu prac wykonywanych przez radców prawnych, w tym podziału, jaki między sobą ustalili, M. P. czerpał jedynie z relacji przekazywanych mu przez radcę prawnego M. S. (1). Sąd miał przy tym na uwadze, że M. P. nie wiedział, jaki był rzeczywisty udział powoda w przygotowaniu pism procesowych, w tym odpowiedzi na pozew. Orientował się jedynie, że powód sporządził jakieś pisma do sądu, ale nie wiedział dokładnie jakie. Orientował się również, że powód uczestniczył w przygotowaniu odpowiedzi na pozew, ale nie znał dokładnego zakresu jego prac. W związku z tym Sąd Okręgowy w ww. zakresie nie oparł się na zeznaniach M. P.. Zostały one ocenione jako niekonkretne, zbyt ogólnikowe oraz w dużej mierze stanowiące powtórzenie tego, co na temat pracy powoda przedstawił radca prawny M. S. (1), którego zeznaniom Sąd Okręgowy w przeważającej części nie dał wiary.

Oceniając zeznania powoda, Sąd dał im wiarę, biorąc pod uwagę zeznania świadków, dokumenty oraz te wszystkie argumenty, które zostały wskazane.

Mając na uwadze ustalony na nowo stan faktyczny i ocenę dowodów, Sąd II instancji – co było już sygnalizowane – podzielił stanowisko strony powodowej, że doszło do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Wskazany przepis odwołuje się do swobodnej oceny dowodów, która polega na rozumowaniu w oparciu o wymogi wyznaczone przepisami prawa procesowego, doświadczeniem życiowym oraz regułami logicznego myślenia. Według tych kryteriów sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999r., II UKN 685/98). Zaprzeczeniem swobodnej oceny dowodów jest ocena dowolna, to jest taka, która nie znajduje oparcia w materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy lub też ocena nielogiczna albo sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego ( wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 5 sierpnia 1999r., II UKN 76/99 oraz z dnia 19 czerwca 2001r., II UKN 423/00). Dokonując analizy materiału dowodowego sąd powinien przeprowadzić taki tok rozumowania, w wyniku którego dojdzie do sformułowania logicznie poprawnych wniosków składających się w jedną spójną całość, zgodną z doświadczeniem życiowym.

W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy naruszył art. 233 § 1 k.p.c. Powód w obszernej apelacji zestawił treść zeznań świadków oraz stron z ustaleniami dokonanymi przez tenże Sąd i na tej podstawie wywiódł, że ustalenia te nie pokrywają się z tym, co wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podzielił te zarzuty, co zostało już w przeważającym zakresie omówione i skorygowane. Dodatkowo należy podkreślić, że ponieważ Sąd I instancji niezasadnie dał w całości wiarę zeznaniom M. S. (1), to ustalenia faktyczne i dokonana ocena są w związku z tym w części niespójne i niekonsekwentne, a miejscami nawet sprzeczne. W tych okolicznościach słuszna była argumentacja powoda co do tego, że stan faktyczny sprawy został ustalony w sposób pozbawiony wszechstronnego rozważenia całości materiału dowodowego.

Nieprawidłowa ocena materiału dowodowego, dokonana przez Sąd Rejonowy, i nowe skorygowane przez Sąd II instancji ustalenia faktyczne prowadzą do wniosku, że w postępowaniu pierwszo instancyjnym nastąpiło nieprawidłowe zastosowanie art. 30 § 4 k.p. w związku z art. 45 § 1 k.p. Zgodnie z pierwszym ze wskazanych przepisów, w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. Z kolei art. 45 § 1 k.p. określa, że w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Strona pozwana w oświadczeniu o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę zamieściła cztery przyczyny, które w jej ocenie uzasadniały zakończenie stosunku pracy. Taką ocenę podzielił również Sąd I instancji, ale dokonał takiej oceny błędnie.

Pracodawca w pierwszej kolejności wskazał na nienależyte wykonywanie obowiązków przez radcę prawnego P. B. w sprawie sądowej prowadzonej wobec Gminy Miejskiej L. z powództwa S. F. prowadzącego działalność gospodarczą pod (...) S. F. oraz (...), D. F. Sp.j., a także z powództwa wzajemnego Gminy Miejskiej L. przeciwko ww. podmiotom. Chodziło o nie sporządzenie przez powoda żadnego pisma procesowego, poza jednym pismem, w którym zostały opracowane pytania do świadków, o brak uczestnictwa w roboczych spotkaniach dotyczących przedmiotowego sporu oraz w mediacjach zarządzonych przez Sąd, poza pierwszym spotkaniem mediacyjnym, jak również o brak uczestnictwa w sporządzeniu pozwu wzajemnego oraz w przygotowaniu obszernych dowodów dołączonych zarówno do pozwu głównego, jak wzajemnego. Tymczasem, jak wynika z materiału dowodowego, powód brał czynny udział w sporządzeniu odpowiedzi na pozew w sprawie sądowej o sygn. akt XXVI GC 753/17. Przygotował część wstępną, opisującą stan faktyczny sprawy, okoliczności poprzedzające zawarcie umowy, przebieg postępowania o udzielenie zamówienia publicznego o roboty budowlane, zarzut nienależytego przygotowania inwestycji przez inwestora w postaci braku kompletnej i niewadliwej dokumentacji projektowej, opis błędu projektowego związany z wjazdem spiralnym do garażu, zarzut ujawnienia błędnej rzędnej posadowienia fundamentów garażu oraz związane z tym roboty dodatkowe, odpowiedź na zarzut braku pozwoleń na budowę oraz nienależytego przygotowania inwestycji przez inwestora w zakresie rozbudowy przejścia podziemnego, odpowiedź na zarzut występowania niezinwentaryzowanych obiektów w gruncie, pozostałe roboty nieprzewidziane w dokumentacji projektowej, których wykonanie stało się konieczne w toku realizacji prac, odpowiedź na zarzut zwłoki w przekazaniu frontu robót dla rozbiórki bocznicy kolejowej, odpowiedź na zarzut próby jednostronnej zmiany umowy projektowej przez inwestora, część dotyczącą naprawienia dokumentacji projektowej przez zamawiającego i dokończenia realizacji inwestycji przez zamawiającego, część związaną z karami umownymi, uzasadnienie wniosku o miarkowanie kary umownej za odstąpienie od umowy naliczonej przez pozwanego i podwyższenie ryczałtu, uzasadnienie wniosku o oddalenie wniosku powodów o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z akt sprawy o sygn. I Co 353/15, jak również uzasadnienie wniosku o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego oraz o zasądzenie kosztów postępowania pojednawczego. Pomocą merytoryczną w ww. zakresie służyła E. G. (2) - naczelnik Wydziału Inwestycji Urzędu Miasta L. i P. M. – zastępca naczelnika tego Wydziału, którzy przekazywali powodowi dokumenty i załączniki oraz niezbędne informacje. Dowodem tego jest korespondencja e-mail prowadzona przez powoda z wymienionymi osobami oraz zeznania E. G. (2). Z dowodów tych wynika zakres pomocy udzielanej powodowi, która zdaniem Sądu nie może być podstawą jakichkolwiek zarzutów, tym bardziej że to powód, wbrew sugestiom pozwanego, był autorem swojej części odpowiedzi na pozew. To, że opracowując odpowiedź na pozew, posiłkował się wsparciem osób mających fachową wiedzę odnośnie zagadnień o charakterze technicznym oraz w zakresie przebiegu procesu budowlanego, świadczy tylko o jego profesjonalnym podejściu do zadania. Oczywiście, co Sąd już akcentował, nie można zaprzeczyć, że osobą, która ostatecznie zredagowała i podpisała odpowiedź na pozew, był radca prawny M. S. (1), to jednak w żadnym razie nie umniejsza wkładu powoda w cały proces. Nie można zapomnieć, że powód przygotował odpowiedzi na zarzuty do odpowiedzi na pozew, mieszczące się na 51 stronach. Ostatecznie odpowiedź na pozew zawierała 65 stron, włącznie z częścią obejmującą wskazanie załączników. Już choćby poprzez porównanie obszerności tych materiałów nie można odmówić racji powodowi, że to właśnie on w większym stopniu procentowym opracował materiały, będące podstawą przygotowania odpowiedzi na pozew. Za to M. S. (1) dokonał ostatecznego zredagowania tekstu, to zaś że w tekście tym wprowadził poprawki i niektóre fragmenty napisał na nowo, nie świadczy o wadliwości pracy powoda. Jeśli koordynator Zespołu Radców Prawnych chciał dokonać redakcji tekstu według swojego uznania, to miał do tego prawo, jednak koniecznością wykonania w związku z tym dodatkowej pracy nie można obarczać powoda. Powód tę część odpowiedzi na pozew, którą według ustaleń miał przygotować, przygotował i była to z całą pewnością część niemała. Nie ma dowodów, aby redagując ją, dopuścił się jakichś błędów merytorycznych, a w każdym razie pozwany tego nie wykazał, tym bardziej, że została przeprowadzona wizytacja przez Radę Okręgowej Izby Radców Prawnych w W.. Z opinii, która została przygotowana, nie wynika nie tylko negatywna ocena pracy P. B., ale i błędy merytoryczne podczas przygotowania odpowiedzi na pozew w ww. sprawie. W związku z tym, uwzględniając wskazane argumenty, nie ma podstaw do czynienia powodowi zarzutów dotyczących małego wkładu w prace związane z przygotowaniem odpowiedzi na pozew. Tenże wkład pracy był znaczący i na taką ocenę nie wpływa to, że w sobotę, przed złożeniem odpowiedzi na pozew, powoda nie było w pracy. W tym dniu były przygotowywane załączniki do odpowiedzi na pozew, w czym – zgodnie z treścią smsa, wysłanego przez powoda do M. S. (3) – pomagała m.in. E. G. (2). M. S. (1) nie pozostał więc z całą pracą sam. Oczywiście mógł oczekiwać w tym dniu obecności powoda w pracy, ale skoro tak się nie stało, a powód wcześniej wywiązał się z tego, co ustalił z M. S. (1), to trudno z tej tylko przyczyny uznać za zasadne złożenie wypowiedzenia.

Pozostając jeszcze w obszarze zadań realizowanych przez P. B. w sprawie o sygn. akt XXVI GC 753/17, nie można nie wspomnieć o innych czynnościach, jakie powód w sprawie tej podejmował. Złożył do Sądu Okręgowego wniosek o przedłużenie terminu na udzielenie odpowiedzi na pozew, skutkiem czego termin ten został przedłużony do 10 września 2018r. Później brał udziału w posiedzeniach mediacyjnych i prowadził korespondencję z mediatorem. Posiedzeń mediacyjnych było dwa - w dniu 29 października 2018r. i w dniu 21 listopada 2018r. W obu uczestniczyli M. Z. (2) Prezydenta Miasta L., E. G. (2) i radca prawny P. B.. Nie ma zatem podstaw zarzut pozwanego dotyczący właśnie postępowania mediacyjnego. Podobnie nie potwierdził się zarzut związany z tym, że powód nie sporządził żadnego pisma procesowego w ww. sprawie, poza jednym pismem, w którym zostały opracowane pytania do świadków. Po pierwsze, z formalnego punktu widzenia pism przygotowanych i podpisanych przez powoda było dwa – pismo wskazane przez pozwanego oraz pismo dotyczące przedłużenia terminu sądowego. Po drugie, poza pismami, które powód podpisał, były jeszcze pisma, przy których opracowaniu brał udział. Mowa o odpowiedzi na pozew, która została już przeanalizowana i o pozwie wzajemnym. Oba te pisma, choć formalnie zostały podpisane przez radcę prawnego M. S. (1), to nie były tylko jego autorstwa. Powód w procesie tworzenia tych pism brał udział, mimo że ostateczny kształt pismom tym nadał wspomniany M. S. (1). Wkładu pracy powoda, o którym mowa, nie można zatem pomijać, jak chciałby pozwany. Zdaniem Sądu był on znaczący i jeśli porówna się wszystkie czynności podjęte przez pozwanego w sprawie o sygn. akt XXVI GC 753/17, to nie mniejszy niż M. S. (1). Powód przecież przygotował samodzielnie dwa pisma, z czego pismo sporządzone w dniu 11 marca 2019r., zawierające listę pytań do świadków, jest dość obszerne i wymagało merytorycznej analizy dla sformułowania właściwych pytań do świadków. Poza tym duże było zaangażowanie powoda w kwestię postępowania mediacyjnego, czego materiał dowodowy nie potwierdził w odniesieniu do drugiego z radców prawnych. Wreszcie niebagatelny był wkład powoda w przygotowanie odpowiedzi na pozew. Ponadto powód brał udział w przygotowywaniu pozwu wzajemnego w sprawie o sygn. akt XXVI GC 753/17. Potwierdzeniem tej okoliczności jest fakt, że w dniu 21 maja 2019r. radca prawny M. S. (1) zwrócił się do powoda o przygotowanie uwag i sugestii do przygotowanego przez niego projektu. W dniu 29 maja 2019r. powód odesłał do radcy prawnego M. S. (1) swoje uwagi i sugestie do pozwu wzajemnego. Mimo, iż udział powoda był w tym wypadku mniejszy niż podczas opracowywania odpowiedzi na pozew, to nie można mu zarzucać, że nie wykonywał w tym zakresie żadnych czynność. Ewidentnie tak nie było, a z kolei okoliczność, że zgłoszone przez powoda uwagi i sugestie nie były już aktualne w dniu ich przesłania, tj. 29 maja 2019r., nie pozwala przyjąć, że powód w żadnym stopniu nie udzielał się w tej sprawie i stawiać mu zarzutu braku uczestnictwa w sporządzeniu pozwu wzajemnego. Tego rodzaju zarzut jest zbyt daleko idący, a nawet nieprawdziwy, jako że powód – bez względu na to, czy jego praca została wykorzystana – poświęcił czas na analizę projektu przesłanego przez M. S. (1) i na zgłoszenie uwag i poprawek. Tak samo istotny był wkład pracy powoda w opracowanie wniosku o zawezwanie do próby ugodowej. Powód w tej sprawie czynił uzgodnienia z koordynatorem, czego potwierdzeniem jest e-mail z dnia 28 listopada 2018r., przesłany przez P. B. do M. S. (1). Wynika z niego, że obaj wskazani radcowie prawni wspólnie pracowali nad tą sprawą, potem w porozumieniu redagowali treść wniosku, choć ostateczny kształt nadał mu M. S. (1).

Podsumowując, analiza zarzutów pozwanego, dotyczących wkładu pracy powoda w sprawie o sygn. akt XXVI GC 753/17, nie pozwala przyjąć, że było tak, jak twierdzi pozwany, a więc, że ciężar prowadzenia ww. sprawy spoczął na M. S. (1), Z. Prezydenta Miasta L. i naczelniku Wydziału Inwestycji Urzędu Miasta L.. Powód wraz z radcą prawnym M. S. (4) i pozostałymi, wymienionymi osobami był zaangażowany w prowadzenie tej sprawy. Wykonana przez niego część pracy nie była mniejsza niż M. S. (1), dlatego pierwsza z przyczyn rozwiązania umowy o pracę została oceniona jako nierzeczywista i nie uzasadniająca złożenia powodowi oświadczenia o wypowiedzeniu.

Jako drugą przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę pozwany wskazał niewykonanie zadań zleconych przez Koordynatora Zespołu Radców Prawnych w przedmiocie sporządzenia wniosków o stwierdzenie nabycia spadków w celu ustalenia kręgu spadkobierców po zmarłych podatnikach S. P. (1), Z. B., T. K., H. P., Z. M. i J. C.. Sąd Rejonowy, dokonując oceny tej przyczyny, wskazał w części obejmującej rozważania, że oparł się na zeznaniach świadków, ustalając, że powód nie wykonał zleconych mu zadań w przedmiocie sporządzenia wniosków o stwierdzenia nabycia spadku. Jednocześnie Sąd ten nie dokonał w ww. zakresie żadnych ustaleń faktycznych w odniesieniu do każdego kolejnego wniosku z osobna, co powinien był uczynić. Ustalił jedynie, że przedmiotowe wnioski zostały pozostawione powodowi w wiadomym mu miejscu, gdzie powinien był sprawdzać swój wpływ i na bieżąco nadawać wnioskom bieg. Ww. ustaleń dokonał na podstawie zeznań świadków H. M., K. S. i radcy prawnego M. S. (1), pomijając przy tym, że ich zeznania w omawianym zakresie są sprzeczne z tym, co twierdził świadek A. Z. oraz sprzeczne z zeznaniami powoda.

Sąd II instancji ustalił, mając na względzie na nowo skonstruowany stan faktyczny i ocenę dowodów, że w Zespole Radców Prawnych nie istniał obowiązek poszukiwania zadań do wykonania przez radców prawnych, poprzez sprawdzanie szuflad. Zadekretowane wnioski trafiały w pierwszej kolejności do sekretarek, a dopiero później były przekazywane do radcy prawnego przez H. M. i K. S.. Sekretarki zatrudnione w Zespole Radców Prawnych mogły więc te wnioski przetrzymać, skoro ani one, ani radcowie prawni nie mieli wyznaczonego terminu na sporządzenie wniosków. Niewątpliwe, to zadaniem sekretarek było przygotowywanie projektu, który radca prawny sprawdzał i akceptował, a jeżeli zachodziła taka potrzeba, to poprawiał i składał gotowy wniosek do Sądu. W Urzędzie nie było sformalizowanych zasad i zakreślonych terminów na dokonanie wymienionych czynności. Nie było również szuflad przeznaczonych dla konkretnych radców prawnych. Wreszcie nie było obowiązku codziennego sprawdzania szuflad przez każdego z radców prawnych. Pozwany takiego obowiązku nie wykazał, a świadkowie, o których była mowa, wspominali w tym zakresie o istniejącym zwyczaju. Trudno było jednak taki zwyczaj ustalić, skoro nie wszystkie osoby, które Sąd I instancji przesłuchał, były zgodne co do jego istnienia.

Analizując wskazane zagadnienie, nie można także nie wspomnieć, że pozwany nie wykazał, aby powód miał jakikolwiek termin, wyznaczony przez pracodawcę, na sporządzenie wniosków o stwierdzenie nabycia spadku, ani też aby miał obowiązek sprawdzania szuflad celem ich poszukiwania. W tej sytuacji trudno było ocenić, by złożenie wniosków po upływie około miesiąca bądź nieco dłużej od daty dekretacji przez koordynatora, było naruszeniem obowiązków pracowniczych, w szczególności uzasadniającym wypowiedzenie umowy o pracę. Słuszność wskazanego stanowiska potwierdza dodatkowo to, co wskazała świadek A. Z.. Wyjaśniła, że niejednokrotnie wnioski o stwierdzenie nabycia spadku były składane po upływie znacznie dłuższego czasu niż ten, który upłynął w przypadku wniosków, wymienionych w złożonym powodowi wypowiedzeniu, a mimo tego pozwany nie wyciągał wobec radców prawnych żadnych konsekwencji.

Uwzględniając wskazane argumenty, również druga przyczyna rozwiązania umowy o pracę z powodem, została oceniona przez Sąd II instancji jako nierzeczywista, a tym samym brak było podstaw, aby odwołując się do tej przyczyny rozwiązać z powodem umowę o pracę, nawet jeśli nastąpiło to w trybie zwykłym. Mimo tego pozwany był zobowiązany wskazać przyczyny, które faktycznie, obiektywnie uzasadniały utratę zaufania do powoda, do czego odwołano się w początkowej części złożonego powodowi oświadczenia. Tymczasem te przyczyny, o których była mowa, nie mogły być podstawą do tego, aby pracodawca obiektywnie, a nie tylko subiektywnie, stracił zaufanie do P. B. jako pracownika.

Trzecia przyczyna rozwiązania z powodem stosunku pracy dotyczyła kwestionowania i nieprzestrzegania podległości służbowej w sprawach dotyczących udzielania urlopów wypoczynkowych oraz braku poinformowania koordynatora Zespołu Radców Prawnych o nieobecności w pracy. Analizując wskazaną przyczynę, Sąd II instancji nie miał wątpliwości, że powód nie naruszył zasady przestrzegania podległości służbowej, występując o udzielenie urlopu, ponieważ prawidłowo składał wnioski urlopowe do akceptacji przez bezpośredniego przełożonego, którym w jego przypadku był Prezydent Miasta L.. Wynika to wprost z art. 9 ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982r. o radcach prawnych, a także opisu stanowiska pracy powoda. Zarazem brak jest uregulowań wewnętrznych pracodawcy dotyczących tego, aby radca prawny był obowiązany do informowania koordynatora Zespołu Radców Prawnych o nieobecności w pracy, ponieważ jak wynika z § 42 ust. 2 Regulaminu Pracy Urzędu Miasta L., wprowadzonego zarządzeniem nr (...) z dnia 19 czerwca 2019 roku, wniosek urlopowy składa się do bezpośredniego przełożonego, który przekazuje go do prezydenta lub zastępcy lub sekretarza lub skarbnika - zgodnie z hierarchią wynikającą ze struktury organizacyjnej urzędu. Podobne brzmienie miał również Regulamin pracy poprzednio obowiązujący u pozwanego. Ponadto w § 18 ust. l przewidywał, że o niemożności stawienia się w pracy z przyczyn wcześniej znanych pracownik powinien uprzedzić bezpośredniego przełożonego lub Referat Organizacji i Kadr. Z żadnego z Regulaminów, obwiązujących u pozwanego, ani z ustawy o radcach prawnych nie wynika podległość służbowa radcy prawnego koordynatorowi Zespołu Radców Prawnych. W tym zakresie więc, powód udowodnił, zgodnie ze swoim twierdzeniem, że był zobowiązany składać wnioski urlopowe do Prezydenta Miasta, który udzielał zgody, a następnie przekazywał je do Referatu Organizacji i Kadr. Powyższe oznacza, że również trzecia z przyczyn wypowiedzenia nie jest prawdziwa.

Ostatnia z przyczyn rozwiązania z powodem stosunku pracy dotyczyła poświadczenia nieprawdy w karcie urlopowej, tj. wskazania, że za powoda w okresie od 12 sierpnia 2019r. do 29 sierpnia 2019r. obowiązki będzie wykonywać radca prawny A. Z., która w tym samym czasie również przebywała na urlopie wypoczynkowym, o czym powód posiadał wiedzę. Tymczasem powód wyjaśnił, że złożył wniosek urlopowy z wyprzedzeniem i uzgodnił z radcą prawnym A. Z., że będzie go zastępowała w czasie jego urlopu. Pracodawca udzielił mu zgody na ten urlop i powód się na niego udał. Z kolei radca prawny A. Z. korzystała z urlopu od 6 sierpnia 2019r. do 19 sierpnia 2019r., jednakże jak wynika z wyjaśnień powoda i świadka A. Z., nie planowała tego urlopu i złożyła wniosek o ten urlop w przeddzień jego rozpoczęcia, na co także otrzymała zgodę Prezydenta. Powód z kolei, mimo pierwotnie wyrażonej zgody, nie otrzymał od pracodawcy polecenia odwołania swojego urlopu, a w każdym razie pozwany na to nie wskazywał. Nie dowiódł również, by powód wiedział o nieobecności osoby go zastępującej i poświadczył w tym zakresie nieprawdę w swoim wniosku urlopowym. Zdaniem Sądu, byłoby to zresztą możliwe, biorąc pod uwagę to, że radca prawny A. Z. w ostatnim dniu przed rozpoczęciem swojego urlopu złożyła wniosek urlopowy, powód zaś ze swoim wnioskiem wystąpił dużo wcześniej. Powyższe wskazuje, że składając wniosek urlopowy nie mógł wiedzieć, że A. Z. uda się na urlop na okres od 6 sierpnia 2019r. do 19 sierpnia 2019r., a w każdym razie pozwany nie wykazał, aby było inaczej. W ocenie Sądu II instancji, także i ta przyczyna nie została zatem udowodniona i jako nierzeczywista nie mogła uzasadniać decyzji pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę.

Dodatkowo Sąd II instancji wskazuje, że chronologia zdarzeń i czynności, jakie podejmował pozwany, a które prowadziły do rozwiązania z powodem umowy o pracę, potwierdziły, że dwie przyczyny rozwiązania umowy o pracę, dotyczące urlopów wypoczynkowych i wprowadzenia pracodawcy w błąd, zostały skonstruowane w ostatniej chwili – zdaniem Sądu, tylko po to, aby podkreślić doniosłość pozostałych przyczyn wypowiedzenia.

Uwzględniając powyższe, Sąd Okręgowy ocenił, że Sąd I instancji bezzasadnie przyjął, że wskazane przez pracodawcę przyczyny wypowiedzenia były prawdziwe, a w konsekwencji uzasadniały rozwiązanie umowy o pracę z powodem. Postępowanie przed sądem pracy toczy się w granicach zakreślonych przyczyną podaną w wypowiedzeniu, a sąd dokonuje oceny zasadności przyczyny wypowiedzenia w granicach przyczyn podanych pracownikowi przez pracodawcę (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1998r. I PKN 434/98). Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z 19 lutego 1999r., (I PKN 571/98), pracodawca nie może wykazać zasadności wypowiedzenia umowy o pracę w oparciu o inną przyczynę, niż wskazaną w wypowiedzeniu. Ciężar udowodnienia zasadności przyczyny stanowiącej podstawę wypowiedzenia obciąża pracodawcę, a pracownika obciąża dowód istnienia okoliczności przytoczonych przez niego w celu wykazania, że wypowiedzenie jest nieuzasadnione (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września 1977r., I PRN17/77). Skoro więc zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu (art. 6 k.c. w związku z art. 300 k.p.), to na pracodawcy ciążył obowiązek wykazania prawdziwości przyczyn wypowiedzenia umowy o pracę, a pracodawca temu obowiązkowi nie sprostał, bowiem żadna z podanych przyczyn wypowiedzenia umowy o pracę nie okazała się rzeczywista czy uzasadniona, to nie mogło dojść do utraty zaufania do pracownika. Taka utrata zaufania musi wynikać z okoliczności natury obiektywnej, a nie subiektywnej, mających charakter rzeczywisty. W ocenie Sądu Okręgowego, pozwany przyczyn wypowiedzenia nie udowodnił, a te zdarzenia, które zaistniały nie mogły być z przyczyn omówionych samodzielną podstawą rozwiązania stosunku pracy. Nie mogły także prowadzić do uzasadnionej utraty zaufania do powoda.

W związku z powyższym powództwo P. B. podlegało uwzględnieniu. Powód konsekwentnie domagał się zasądzenia odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę w wysokości 24.624,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 października 2019r. do dnia zapłaty. Sąd Okręgowy, stosując art. 386 § 4 k.p.c., wydał orzeczenie reformatoryjne i - orzekając co do istoty sprawy – uwzględnił powództwo, zasądzając na rzecz powoda żądane odszkodowanie w kwocie 24.624,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 października 2019r. do dnia zapłaty. Odszkodowanie to, zgodnie z art. 47 ¹ k.p., zostało powodowi przyznane w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia, według treści zaświadczenia o wynagrodzeniu przedłożonego do akt sprawy. W zakresie odsetek Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 481 k.c. w związku z art. 300 k.p., zasądzając je od przyznanej powodowi kwoty odszkodowania, począwszy od dnia 11 października 2019r., czyli od dnia następnego po dniu doręczenia stronie pozwanej odpisu pozwu, do dnia zapłaty.

sędzia Agnieszka Stachurska