Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 300/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Lesku z dnia 6 lipca 2022 r. sygn. akt II K 38/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. obrazę prawa materialnego, a to art. 72 § 1 k.k. poprzez

nienałożenie na oskarżoną obowiązku wynikającego z art. 72 § 1 k.k., podczas gdy orzeczenie przedmiotowego obowiązku było obligatoryjne w przypadku nie zastosowania wobec oskarżonej środka karnego z uwagi na wymierzoną D. M. karę pozbawienia wolności, której to wykonanie zawieszono na okres próby 3 lat

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W przypadku zawieszenia wykonania kary orzeczenie środka karnego stosownie do treści art. 72 § 1 k.k. było obligatoryjne. Sąd I instancji natomiast nie orzekł ani środka karnego, ani nie nałożył na oskarżoną obowiązku z art. 72 § 1 k.k. Zatem konieczna była zmiana wyroku w tym zakresie.

Wniosek

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie w odniesieniu do D. M. obowiązków wynikających z art. 72 § 1 pkt 1 i 2 k.k., a to informowania co 6 miesięcy sądu o przebiegu okresu próby oraz przeproszenia pokrzywdzonego na piśmie w terminie 1 miesiąca od uprawomocnienia się wyroku.

2. utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku w pozostałym zakresie.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Odwoławczy uwzględnił zatem wniosek oskarżyciela publicznego i zmienił zaskarżony wyrok poprzez nałożenie na oskarżoną D. M. obowiązku informowania Sądu co 6 miesięcy o przebiegu okresu próby.

3.2.

Naruszenie art. 17 §1 pkt 6 k.p.k. polegające na wszczęciu i przeprowadzeniu postępowania karnego, pomimo upływy terminu karalności, wynikającego z art. 286 §4 k.k. w związku z art. 115 §11 k.k., co stanowi bezwzględna przyczynę odwoławcza, określoną w art. 439 §1 pkt. 9 k.p.k., karalność przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego ustaje z upływem roku od czasu, gdy pokrzywdzony dowiedział się o osobie sprawcy przestępstwa, nie później jednak niż z upływem 3 lat od czasu jego popełnienia (art. 101 §2 k.k.) W niniejszej sprawie w okresie zarzucanego oskarżonej czynu była ona dla pokrzywdzonego osobą najbliższą w rozumieniu tj. 115 §11 k.k., a mianowicie, przepis stanowi, że „osobą najbliższą jest małżonek, wstępny, zstępny, rodzeństwo, powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej małżonek,

a także osoba pozostająca we wspólnym pożyciu.”. Stosunek wzajemny stron przybierał zatem charakter osób najbliższych. A zatem, pokrzywdzony złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa w dniu 16 sierpnia 2021 r. zakładając nawet, że do tych przelewów/przekazu gotówki doszło, to przysporzenia objęte wyrokiem mają liczyć najwcześniej od dnia 16 lipca 2018 r. (dzień, w którym pokrzywdzony rzekomo dowiedział się, o braku choroby po stronie oskarżonej).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Odwoławczy nie podziela stanowiska obrony, iż oskarżony i pokrzywdzona byli dla siebie „osobami najbliższymi” w rozumieniu art. 115 § 11 k.k. bowiem brak jest w ich relacji znamienia „pozostawania we wspólnym pożyciu”.

Jednakże nawet jeżeli by przyjąć, że pokrzywdzony i oskarżona byli dla siebie „osobami najbliższymi”, bowiem byli ze sobą w (swoistym) związku, to obrońca zupełnie mylnie wywodzi, iż przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. byłoby w takiej sytuacji ścigane z oskarżenia prywatnego, a tym samym doszłoby do przedawnienia karalności.

Przepis art. 286 § 4 k.k. stanowi bowiem, iż „jeżeli czyn określony w § 1-3 popełniono na szkodę osoby najbliższej, ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.”

Natomiast stosownie do treści art. 12 § 1 k.p.k. „ w sprawach o przestępstwa ścigane na wniosek postępowanie z chwilą złożenia wniosku toczy się z urzędu (…)”.

Obrońca zdaje się nie dostrzegać różnicy pomiędzy przestępstwem ściganym z oskarżenia prywatnego, a przestępstwem ściganym z oskarżenia publicznego, lecz odnośnie którego wszczęcie postępowania warunkowane jest złożeniem wniosku przez pokrzywdzonego.

Okres przedawnienia karalności przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. wynosi - stosownie do treści art. 101 § 1 pkt 2a k.k. 15 lat – a zatem zarzuty o przedawnieniu karalności są absolutnie nieuzasadnione.

Wniosek

1. Uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu.

2. Zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa radcy prawnego.

Ewentualnie

3. Uchylenie wyroku Sądu Rejonowego w Lesku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Odwoławczy z powodów szerzej przedstawionych w dalszej części uzasadnienia nie uwzględnił żadnego z zarzutów wskazanych w apelacji obrońcy oskarżonej, akceptując w całości stanowisko Sądu I instancji, zarówno co do oceny dowodów, jak i odnośnie ustaleń w zakresie stanu faktycznego.

3.3.

3. naruszenie przepisów postępowania karnego, mające wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to:

1. art. 193 §1 k.p.k. poprzez zaniechanie zasięgnięcia opinii biegłego psychologa celem stwierdzenia, czy oskarżona cierpi, bądź też cierpiała na syndrom sztokholmski, która to okoliczność miała istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż istnienie tego rodzaju jednostki chorobowej u Oskarżonej powodowałoby niemożność przypisania jej winy co do zarzucanych jej czynów, zaś konieczność weryfikacji tejże okoliczności powstała w świetle wyjaśnień Oskarżonej (protokół rozprawy głównej z dnia 16 maja 2022 r.) z których wynika, że D. M. cierpi na syndrom sztokholmski, co zostało potwierdzone przez zeznania świadka M. S. (1) (którego zeznania obdarzono walorem wiarygodności), a samoistne, bez zasięgania wiadomości specjalnych, rozstrzygnięcie przez Sąd meriti w zakresie istnienia syndromu sztokholmskiego obarcza błędem ustalenie tegoż Sądu co do strony podmiotowej czynów, których popełnienie zarzuca się D. M., tym samym w sposób oczywisty rzutując na treść rozstrzygnięcia,

2. art. 193 §1 k.p.k w zw. z art. 201 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie na wniosek obrońcy dowodu z uzupełniającej opinii biegłych psychiatrów, pomimo zaistnienia podstaw co do zasięgnięcia uzupełniającej opinii psychiatrycznej, w zakresie stanu zdrowia oskarżonej (dołączono do akt sprawy nową dokumentację medyczną, która uprzednio nie była analizowana przez biegłych), które to dokumenty winny być uwzględnione przy wydawaniu opinii (która winna badać także okoliczności dotyczące schorzeń psychicznych Oskarżonej, a nie jedynie przesłanek z art. 31 §1 i §2 k.k.), gdyż okoliczności dotyczące ustalenia stanu zdrowia psychicznego Oskarżonej są istotne dla ustalenia zawinienia, a tym samym naruszenie to ma istotny wpływ na treść orzeczenia,

3. art. 193 §1 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie wniosku o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu onkologii, pomimo nieposiadania przez Sąd wiadomości specjalistycznych z zakresu onkologii, co doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego w zakresie wypełnienia przez Oskarżoną przesłanki wprowadzenia w błąd wskazanej w dyspozycji art. 286 §1 k.k., co z kolei poskutkowało niezasadnym uznaniem D. M. za winną popełnienia zarzucanych jej czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Brak było w ocenie Sądu Odwoławczego podstaw do uwzględnienia wniosków o dopuszczenie dowodu z opinii dalszych biegłych. Oskarżona została przebadana przez biegłe lekarki specjalistów z zakresu psychiatrii, które nie zdiagnozowały u niej choroby psychicznej, a jedynie osobowość zaburzoną o cechach osobowości histrionicznej oraz zaburzenia adaptacyjne. Gdyby zachodziła potrzeba dopuszczenia opinii psychologicznej, biegłe zapewne wskazałyby Sądowi, iż zachodzi taka konieczność.

Ze sporządzonej opinii (k. 269-272) natomiast nie wynika, żeby istniały jakiekolwiek wątpliwości co do stanu zdrowia oskarżonej i by biegłe widziały potrzebę dalszej jej diagnozy poprzez chociażby dopuszczenie dowodu z opinii również psychologa.

Nie zasługuje również na uwzględnienie wniosek obrońcy odnośnie dopuszczenia dowodu z opinii biegłego onkologa. W szczególności, z materiału dowodowego nie wynika, aby zachodziła potrzeba sporządzenia opinii w tym zakresie bowiem brak jest dowodów (kart leczenia, zaświadczeń lekarskich itp.), które wymagałyby oceny przez biegłego lekarza onkologa. Oskarżona nie leczyła się bowiem onkologicznie, a zatem dowód z opinii biegłego w tym zakresie jest absolutnie zbędny. Zresztą sama oskarżona w czasie przesłuchania wskazała, iż nie została nigdy u niej zdiagnozowana białaczka (k. 345v).

3.4.

4. art. 4 k.p.k w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej, oceny zgromadzonego materiału dowodowego stanowiącego podstawę wyrokowania, z jednoczesnym pominięciem okoliczności przemawiających na korzyść Oskarżonej, przejawiającą się w wadliwej ocenie i zestawieniu z pozostałym materiałem dowodowym stanowiącym podstawę wyrokowania:

1) wyjaśnień oskarżonej, w zakresie w jakim Sąd a quo nie dał im wiary, mimo, że korespondowały z materiałem dowodowym obdarzonym walorem wiarygodności, tj:

i. oskarżona w swoich wyjaśnieniach wskazywała, że miała objawy białaczki, często jej bolała głowa, zdarzało się jej, że leciała krew z nosa, że była osłabiona, a nadto, że jest obciążona genetyczne ze względu na to, że jej babcia chorowała na „stwardnienie rozsiane”, (w swoich wyjaśnieniach wspominając także, że cierpiała na syndrom sztokholmski) których to wyjaśnień Sąd a quo nie obdarzył wiarygodnością, mimo że korespondowały z obdarzonymi walorem spójności i wiarygodności zeznaniami świadków: M. S. (2), M. S. (1) oraz F. T. (vide protokół rozprawy głównej y dnia 8 czerwca 2022 r.) co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych co do przyjęcia, że D. M. zarzucone jej czyny popełniła z

zamiarem bezpośrednim, co z kolei przełożyło się na niezasadne skazanie Oskarżonej za zarzucane jej czyny,

ii. Sąd wadliwie nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej, w zakresie w którym wskazywała na ilość przelewów i to, na co były one przeznaczane, jak również wadliwie nie obdarzył walorem wiarygodności wyjaśnień oskarżonej w zakresie, w którym wskazywała ona, że nie przyjmowała gotówki od oskarżonego, podczas gdy owe wyjaśnienia korespondowały z obdarzonymi walorem wiarygodności zeznaniami E. M. (2), która podczas przesłuchania na posiedzeniu zeznała, że „Nie widniałam, aby syn wręczał jakieś pieniądze D.”, co doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego w zakresie możliwości przypisania sprawstwa co do zarzucanych Oskarżonej czynów,

iii. wyjaśnień oskarżonej w zakresie, w którym wyjaśniała, że nie miała zamiaru dokonania oszustwa na szkodę Pokrzywdzonego, gdyż przyznając, że przyjęła od Pokrzywdzonego przelewy w wysokości około 50.000,00 zł, wyjaśniła, że: „nie wyłudziłam od niego żadnych środków finansowych. Kupowałam jedynie droższe suplementy diety, ponieważ faktycznie bardzo źle się czułam ” (protokół rozprawy głównej z dnia 16 maja 2022 r.) co koresponduje z zeznaniami Pokrzywdzonego, wskazujące, że sam przelewał D. M. pieniądze, bo twierdził, że mało zarabia, i mówił żeby kupiła sobie coś czasem bądź wydała pieniądze na nowe paznokcie czy perfumy żeby jej było dobrze, co z kolei doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych co do istnienia zamiaru dokonania oszustwa po stronie D. M., a w konsekwencji przełożyło się na niezasadne uznanie jej winną popełnienia zarzucanych jej czynów.

iv. Sąd wadliwie nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej, w zakresie, w jakim wskazywała, ona, że „czuła wobec niego (pokrzywdzonego) strach i obawę”; podczas gdy treść tych wyjaśnień korespondowała z zeznaniami świadka M. S. (1) (vide protokół rozprawy głównej z dnia 8 czerwca 2022 r.), które Sąd obdarzył walorem wiarygodności, który zeznawał, że: „Była traktowana w sposób nieludzki, była zastraszana, była ciągnięta za włosy, była bita. Mówiła, że się bała zakończyć tą znajomość, (chodzi o relacje z pokrzywdzonym)” co doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego w zakresie ustalenia, że po stronie D. M. istniał zamiar bezpośredni dokonania oszustwa, co z kolei przełożyło się na niezasadne uznanie oskarżonej winnej dopuszczeniem się czynu stypizowanego w art. 286 §1 k.k., wyjaśnień oskarżonej w zakresie, w którym wyjaśniała ona, że: „podejrzewałam u siebie nowotwór w związku z częstymi krwotokami z nosa, osłabieniem, bólem kości, spadkiem energii. Konsultowałam te objawy z lekarzami specjalistami i oni nie wykluczyli zachorowania na nowotwór, mówili, że ze względu na wyniki ewidentnie coś się dzieje w moim organizmie” (vide protokół rozprawy głównej z dnia 16 maja 2022 r.) podczas gdy wyjaśnienia te korespondowały z zeznaniami świadków: M. S. (2) cyt.: „Córka miała podejrzenie białaczki”, którym Sąd a quo przydał walor wiarygodności, co z kolei doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego w zakresie wypełnienia przez Oskarżoną przesłanek czynu stypizowanego w art. 286 §1 k.k.,

- co w konsekwencji doprowadziło, do ustalenia błędnego stanu faktycznego, jednostronnego i pozbawionego waloru obiektywizmu w zakresie sprawstwa oraz strony podmiotowej, a mianowicie przyjęciu, że oskarżona działała z zamiarem bezpośrednim.

Naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegające na dowolnej, a nie swobodnej ocenie materiału dowodowego przejawiającej się w niezasadnym obdarzeniu walorem wiarygodności zeznań pokrzywdzonego J. M. (1) w zakresie w jakim nie korespondują one z pozostałym materiałem dowodowym stanowiącym podstawę wyrokowania, a to:

i. obdarzeniu walorem wiarygodności zeznań pokrzywdzonego w zakresie wysokości kwoty przysporzenia, podanej przez ostatniego, podczas gdy z materiału dowodowego obdarzonego walorem wiarygodności w postaci zeznań świadka E. M. (2) wynika z nim sprzeczność, gdyż ww. świadek zeznała cyt.: „Pytałam się syna, ile przekazał pieniędzy D., odpowiedział, że udokumentowanych ponad 60.000 złotych,”, a zatem zeznania pokrzywdzonego stają w sprzeczności z zeznaniami jego matki E. M. (2) w zakresie przysporzeń, co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie wysokości poniesionej szkody przez pokrzywdzonego,

ii. obdarzeniu walorem wiarygodności zeznań Pokrzywdzonego co do wysokości poniesionej szkody, podczas gdy zachodzi niewyjaśniona sprzeczność pomiędzy zeznaniami pokrzywdzonego złożonymi w postępowaniu przygotowawczym - wprowadzonymi prawidłowo do postępowania sądowego - a tymi złożonymi w postępowaniu sądowym, zaś wersja pokrzywdzonego dotycząca kwoty rzekomo poniesionej szkody nie wynika z reszty zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego stanowiącego podstawę wyrokowania — powodując słuszność zarzutu gdyż obdarzona walorem wiarygodności świadek E. M. (2) w zeznała, że: „nie widziałam, aby syn wręczał jakieś pieniądze D.”, świadek J. M. (2) zeznał, że "mówiła tylko tyle, że pan M. jej się uczepił i przelał jej te pieniądze”, zaś w aktach sprawy zalega jedynie historia rachunku bankowego gdzie w transakcjach widnieje informacja, że pokrzywdzony dokonał w takim dniu wypłaty gotówkowej, podczas gdy żaden ze świadków nie potwierdził wersji z przekazywaniem pieniędzy w gotówce przez Pokrzywdzonego Oskarżonej, a z okoliczności sprawy wynika, że Pokrzywdzony żywi urazę do Oskarżonej, która to okoliczność aktualizuje konieczność korespondowania zeznań Pokrzywdzonego z pozostałym materiałem dowodowym zalegającym, która to dowolna (wybiórcza i niecałościowa), a nie swobodna ocena materiału dowodowego doprowadziła do błędu w ustaleniach faktycznych co do wartości rzekomej szkody poniesionej przez Pokrzywdzonego,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd I instancji słusznie ocenił wyjaśnienia oskarżonej jako niewiarygodne. Trzeba podkreślić, iż oskarżona od początku znajomości z pokrzywdzonym twierdziła, że choruje na białaczkę. Nie mówiła, że jest jedynie zagrożona nowotworem z racji wcześniejszych przypadków w rodzinie, ale twierdziła, że jest chora oraz pozostaje w leczeniu onkologicznym, a później nawet że jest w trakcie chemioterapii za pomocą leków, które były bardzo drogie.

Przedstawianie w ten sposób choroby miało natomiast na celu uzyskanie pieniędzy od pokrzywdzonego, bowiem oskarżona utrzymywała, iż musi brać bardzo drogie lekarstwa, na które nie posiada już własnych środków, a także pomoc rodziny nie jest już wystarczająca.

Okoliczności te znajdują potwierdzenie w treści rozmów prowadzonych przez oskarżoną i pokrzywdzonego za pośrednictwem komunikatora internetowego.

W ocenie Sądu Odwoławczego nie sposób dopatrzyć się błędu w ocenie wyjaśnień oskarżonej mając na uwadze całokształt zgromadzonego materiału dowodowego. Przedstawiona przez Sąd I instancji ocena dowodów jest spójna, a w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego zasługuje w całości na akceptację.

Sąd I instancji dokonał również właściwej oceny zeznań pokrzywdzonego, które od początku są spójne, logiczne i konsekwentne i znajdują potwierdzenie w treści innych dowodów. Żadna z przesłuchanych osób nie była naocznym świadkiem wręczania pieniędzy oskarżonej, bowiem miało to miejsce w czasie spotkań oskarżonej i pokrzywdzonego, które odbywały się na osobności. Sam pokrzywdzony również na bieżąco nie dzielił się informacjami o swoim związku z członkami rodziny.

Natomiast całokształt materiału dowodowego wskazuje, iż zeznania pokrzywdzonego są wiarygodne. Nie było bowiem żadnego innego powodu, aby pokrzywdzony nagle zaczął wydawać tak duże ilości pieniędzy, by przestał dokładać się do utrzymania domu, a także sprzedał swój ulubiony motor. Nadto zeznania te korespondują z treścią rozmów z oskarżoną prowadzonych za pośrednictwem komunikatora internetowego.

Trzeba także wskazać, iż o braku złej woli po stronie pokrzywdzonego, aby niesłusznie obciążyć oskarżoną świadczy chociażby fakt, iż przyznał on że przekazywał jej także dobrowolnie pieniądze, aby wydawała je na inne rzeczy, niż leczenie.

Uwzględniając te zeznania Sąd I instancji wyłączył z opisu czynu szereg przysporzeń gotówkowych dokonanych przez pokrzywdzonego na rzecz oskarżonej, które zostały szczegółowo wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Sąd Odwoławczy podziela stanowisko Sądu I instancji odnośnie oceny zarówno wyjaśnień oskarżonej, jak i zeznań pokrzywdzonego.

3.5.

Błąd w ustaleniu stanu faktycznego co do ustalenia, że Oskarżona zarabiała w “okolicach najniższej krajowej”, którą to okoliczność Sąd a quo ustalił na podstawie zeznań świadków J. M. (2) i J. K., podczas gdy nie był to właściwy środek dowodowy do dokonania takich ustaleń, co z kolei miało wpływ na treść orzeczenia, gdyż tak błędnie ustalony stan faktyczny pozwolił Sądowi na konkluzję, że Oskarżona nie mogła finansować swojego trybu życia wyłącznie z własnego wynagrodzenia, podczas gdy analiza sytuacji majątkowej D. M. dokonana na podstawie jej umowy o pracę oraz zaświadczeń o zarobkach prowadzi do odmiennej konkluzji, który to błąd w ustaleniu stanu faktycznego miał także wpływ na wadliwe ustalenie wartości szkody rzekomo poniesionej przez Pokrzywdzonego,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ustalenie poczynione przez Sąd I instancji zasługuje na uwzględnienie. Świadek J. M. (2) był w wieloletnim związku z oskarżoną, wspólnie z nią zamieszkiwał, ponosili wspólne koszty utrzymania, a zatem posiadał informacje ile (przynajmniej mniej więcej) oskarżona zarabia. Trzeba także podkreślić, iż zatrudniona był ona jako technik farmacji, a nie magister farmacji, co miało wpływ na wysokość wynagrodzenia. Słusznie także Sąd przyjął, iż z takim wynagrodzeniem oskarżoną nie byłoby stać na robienie zakupów markowych ubrań czy kosmetyków. Zresztą sama oskarżona tłumaczyła J. M. (2), aby nie wzbudzać jego podejrzeń, że podjęła dodatkową dobrze płatną pracę i stąd posiada dodatkowe środki, jak również utrzymywała, że kupuje markową odzież w second handach. Zatem sama postawa oskarżonej tj. stworzenie przez nią historii dotyczącej fikcyjnego zatrudnienia, wskazuje, iż odczuwała ona potrzebę usprawiedliwienia posiadania dodatkowych środków na zakupy, bowiem przy jej przeciętnych zarobkach nie byłoby jej na nie stać.

3.6.

Naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów dokonaną z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania polegającą na wyciągnięciu z dowodu w postaci wydruku wiadomości Messenger/WhatsApp błędnych wniosków, które nie wynikają z treści korespondencji, a to, że:

i. w dniu 11 marca 2018 r. oskarżona przez Messenger napisała do pokrzywdzonego wiadomość treści: „Nie chce od Ciebie pożyczać, mam żal do siebie. Miałam być niezależna”, z czego Sąd I instancji wywiódł, że D. M. przyjęła od pokrzywdzonego gotówkę w wysokości 2.000,00 zł, podczas gdy z tej wiadomości można wywnioskować jedynie to, iż oskarżona chce być niezależna oraz nie chce pożyczać, a owa wiadomość zupełnie nie potwierdza, że Oskarżona przyjęła gotówkę, która to wadliwie dokonana ocena materiału dowodowego przełożyła się na błąd w ustaleniach faktycznych co do sprawstwa D. M. w zakresie zarzucanych jej czynów oraz wadliwego ustalenia wysokości rzekomo poniesionej przez Pokrzywdzonego szkody, co z kolei pociągnęło za sobą obarczone wadą błędne ustalenie stanu faktycznego i uznanie D. M. za winną popełnienia zarzucanych jej czynów,

ii. Sąd a quo ustalił, że w kwietniu 2019 r. oskarżona poinformowała pokrzywdzonego, i oświadczyła, że będzie jechać na leczenie onkologiczne do Niemiec, podczas gdy z dokumentu w postaci wydruku korespondencji na komunikatorze Messenger wynika jedynie, że oskarżona po informuje, że leczenia może się odbyć się w Niemczech która to wadliwie dokonana ocena materiału dowodowego przełożyła się na błąd w ustaleniach faktycznych co do sprawstwa D. M. w zakresie zarzucanych jej czynów oraz wadliwego ustalenia wysokości rzekomo poniesionej przez Pokrzywdzonego szkody, co z kolei pociągnęło za sobą obarczone wadą uznanie D. M. za winną popełnienia zarzucanych jej czynów,

iii. W maju 2019 r. oskarżona żaliła się pokrzywdzonemu, że bardzo źle znosi leczenie nowym lekiem, i jakoby jednocześnie usprawiedliwiała swoje częste „wyjazdy ta pokazy” koniecznością pozyskiwania środków na leczeni podczas gdy z dokumentu AV postaci wydruk, korespondencji na komunikatorze Messenger taka okoliczność nie wynika, prowadząc do samoistnego błędu w ustaleniu stanu faktycznego co do wprowadzenia w błąd Pokrzywdzonego przez Oskarżoną, przekładającego się na niezasadne uznanie D. M. za winną popełnienia zarzucanych jej czynów

iv. ustaleniu, że oskarżona wskazywała pokrzywdzonemu na komunikatorze Messenger, że jedzie do B. na leczenie, jednakże dowód z dokumentu w postaci wydruku korespondencji z komunikatora Messenger pozwala wywnioskować jedynie, że oskarżona informowała pokrzywdzonego, że jeździła na konsultacje onkologiczne do B. która to wadliwie dokonana ocena materiału dowodowego przełożyła się na błąd w ustaleniach faktycznych co do sprawstwa D. M. w zakresie zarzucanych jej czynów oraz wadliwego ustalenia wysokości rzekomo poniesionej przez Pokrzywdzonego szkody, co z kolei pociągnęło za sobą obarczone wadą uznanie D. M. za winną popełnienia zarzucanych jej czynów,

v. W dniu 7 lutego 2018 r. nastąpiło przekazanie gotówki w wysokości 1000,00 zł, podczas gdy w dokumencie tym brak jest mowy o przyjęciu lub złożenia prośby o jego przekazanie która to wadliwie dokonana ocena materiału dowodowego przełożyła się na błąd w ustaleniach faktycznych co do sprawstwa D. M. w zakresie zarzucanych jej czynów oraz wadliwego ustalenia wysokości rzekomo poniesionej przez Pokrzywdzonego szkody, co z kolei pociągnęło za sobą obarczone wada uznanie D. M. za winną popełnienia zarzucanych jej czynów

(…)

Zaniechano kopiowania dalszych zarzutów z kart 452-455v bowiem odnoszą się po do poszczególnych kwot jakie pokrzywdzony przekazał oskarżonej i zasadniczo są tożsame tj. obrońca wskazuje, iż nie było świadków przekazania gotówki przez pokrzywdzonego oskarżonej, a zatem doszło do błędnego ustalenia stanu faktycznego przez Sąd I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak już była mowa we wcześniejszej części uzasadnienia nie było bezpośrednich świadków przekazywania przez pokrzywdzonego oskarżonej pieniędzy, bowiem odbywało się to w czasie ich spotkań na osobności. Jednakże całokształt materiału dowodowego oceniany przez Sąd I instancji w oparciu o zasady logicznego rozumowania i doświadczenie życiowe wskazuje, iż pokrzywdzony przekazywał oskarżonej pieniądze na jej rzekome leczenie.

Z treści wiadomości wymienianych pomiędzy oskarżoną a pokrzywdzonym wynika, iż konsekwentnie dopytywała ona o pieniądze, wielokrotnie podkreślała, że leki są bardzo drogie i nie może już liczyć na pomoc rodziny, czy swoje środki i potrzebuje pomocy pokrzywdzonego. Oskarżona działała z zamiarem uzyskania od pokrzywdzonego jak największych kwot i w tym celu starała się wzbudzić w nim współczucie opisując jak bardzo źle się czuje, a także zapewniając go o swoim uczuciu.

Oskarżona wprawdzie pisała początkowo na komunikatorze internetowym o tym, że chce pożyczyć pieniądze od pokrzywdzonego, to jednakże nie wykazała nigdy woli ich zwrócenia.

Niewątpliwe jest także, że pokrzywdzony dokonywał wypłat pieniędzy ze swojego rachunku bankowego i przekazywał je D. M.. Pokrzywdzony przekazywał jej nie tylko przelewy ale także gotówkę, co także wynika z korespondencji pomiędzy nimi.

Brak jest przy tym innych powodów, dla których pokrzywdzony miał wydawać tak znaczne kwoty pieniędzy, brać kredyty, pożyczać pieniądze od członków rodziny a ostatecznie także sprzedać swój ulubiony motor. Dla członków rodziny pokrzywdzonego było dziwne, że nagle przestał dokładać się do utrzymania domu oraz że mimo stałej pracy nie miał pieniędzy, jak również bardzo dziwna była sprzedaż motoru bez wskazania powodu oraz przeznaczenia dla uzyskanych środków.

W ocenie Sądu Odwoławczego Sad i instancji nie dopuścił się żadnego błędu w ustalaniu stanu faktycznego sprawy, bowiem wszystkie ustalenia znajdują uzasadnienie w przeprowadzonych dowodach. Równocześnie trzeba podkreślić, iż Sąd I instancji przedstawił swoje należycie i szczegółowo wyjaśnione stanowisko w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Nadto Sąd I instancji bardzo skrupulatnie opisał stan faktyczny przywołując przy poszczególnych, ustalanych faktach dowody na ich potwierdzenie.

Brak jest podstaw do kwestionowania stanowiska Sądu I instancji.

3.7.

Naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego połączoną ze zignorowaniem okoliczności korzystnych wynikających z dowodu w postaci historii rachunku bankowego oskarżonej, gdyż sąd a quo ustalił na podstawie tegoż dowodu fakty, które z niego nie wynika, gdyż to, że oskarżona mogła pojechać na wyjazd i w następstwie wydać środki finansowe na ów wyjazd, pokazuje jedynie, że Oskarżona faktycznie otrzymywała wynagrodzenie na poziomie wyższym aniżeli najniższa krajowa, a nie jak z kolei błędnie ustalił Sąd I instancji na podstawie owego dowodu - na poziomie najniższej krajowej (tym bardziej, że podobne wyjazdy nie były częste). A zatem, Sąd wyprowadził błędny wniosek z przedmiotowego dowodu, co w konsekwencji miało wpływ na treść wydanego orzeczenia w zakresie zamiaru oraz sprawstwa oskarżonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest w istocie tożsamy z zarzutem omówionym już w pkt 3.5.

Nawet jeżeli oskarżona zarabiała więcej niż „najniższa krajowa” to nie było to wynagrodzenie, które pozwalałoby jej na dokonywanie zakupów markowych, drogich kosmetyków czy ubrań. Zresztą, jak już wspomniano sama oskarżoną czuła potrzebę wytłumaczenia J. M. (2) skąd nagle posiada dodatkowe środki i dlatego też wymyśliła swoje rzekome zatrudnienia w firmie kosmetycznej.

3.8.

błąd w ustaleniu stanu faktycznego (samoistny) poprzez ustalenie, że końcem grudnia 2015 r. oskarżona nie była w ciąży na podstawie zeznań świadków J. M. (1) oraz D. J. a także na podstawie dowodu z dokumentu w postaci wydruku z wiadomości z komunikatora Messenger podczas gdy nie był to właściwy środek dowodowy do ustalenia tejże okoliczności w związku z czym błędnie ustalono stan faktyczny co do poronienia ciąży przez oskarżoną tak w grudniu 2015 r. jak i lipcu 2016 r. co w konsekwencji miało wpływ na treść orzeczenia, gdyż posłużyło Sądowi I instancji do wykazania strony podmiotowej u Oskarżonej w postaci wykazania zamiaru bezpośredniego oszustwa, w sytuacji gdy na podstawie dowodów na których oparł się Sąd meriti przy ustalaniu tego faktu nie można było tejże okoliczności ustalić, zaś błędne ustalenie co do strony podmiotowej u Oskarżonej przełożyło się na niezasadne uznanie D. M. za winną popełnienia zarzucanych jej czynów,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z treści rozmów na komunikatorze internetowym wynika natomiast, iż oskarżona twierdziła w sposób nie budzący wątpliwości, że jest w ciąży tj. była tego pewna.

Oskarżona nie przedstawiła natomiast nigdy dowodu, który potwierdziłby fakt, że była w ciąży i rzeczywiście doszło do poronienia. Zaś w przypadku, gdyby była to prawda i chciała wykazać, że pokrzywdzony zeznawał nieprawdę, naturalnym jest, iż posiadałaby dokumentację lekarską, zaświadczenia itp. Zwłaszcza że przesyłała przecież pokrzywdzonemu zdjęcia z usg obrazujące rzekomą ciążę, podczas gdy były to zwykłe zdjęcia usg macicy.

Faktu, że D. M. była w ciąży nie potwierdził także żaden ze świadków, bowiem nie mówiła tego nikomu oprócz pokrzywdzonego.

3.9.

Naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego przejawiającą się w pominięciu przy wydaniu skarżonego orzeczenia istotnych okoliczności wynikających z obdarzonych walorem wiarygodności zeznań:

1) Świadka F. T. w części, w której ostatni potwierdza, że D. M. była bita przez Pokrzywdzonego (vide: protokół rozprawy głównej z dnia 8 czerwca 2022 r.) cyt.: z tego co mi mówiła D. pan M. ją wykorzystywał, że była bita przez niego, wykorzystywana seksualnie i wyglądało to nie dobrze” oraz że „oskarżoną miała problemy zdrowotne”. Ponadto świadek zeznał, że D. M. oświadczała mu, że bała się pokrzywdzonego, przez to że miał broń, co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych co do sprawstwa D. M. w zakresie zarzucanych jej czynów oraz wadliwego ustalenia wysokości rzekomo poniesionej przez Pokrzywdzonego szkody, co z kolei pociągnęło za sobą błąd w ustaleniach faktycznych co do wypełnienia przez Oskarżoną swoim zachowaniem przesłanek odpowiedzialności z art. 286 §1 k.k. i uznaniem D. M. za winną popełnienia zarzucanych jej czynów.

2) Świadka M. S. (2), w części dotyczącej rozmowy świadka z J. M. (2), w zakresie potwierdzającym obawę D. M. przed pokrzywdzonym, a w konsekwencji istnienia syndromu sztokholmskiego, który oskarżona miała wobec J. M. (1). Świadek M. S. (2), wprost zeznała, iż w trakcie rozmowy z J. M. (2) ten powiedział jej, co J. M. (1) „robi z moją córką” to jest Oskarżoną, a to, cyt.: pierdoli ją w krzakach, pierdoli ją w samochodzie, robiłem z nią co chciałem, bo mnie się bała”. Nadto, świadek M. S. (2) zeznała, iż oskarżona D. M. miała problemy zdrowotne, cyt.: D. bardzo źle wyglądała, była blada, mówiła, je bolą ją kości i głowa i z tego powodu robiła rezonanse głowy. D. podobnie jak ja jest obciążona genetycznie, jej babcia miała stwierdzenie rozsiane i na to zmarła i to spowodowało, że D. jest przeczulona na punkcie swojego zdrowia” która to dowolna, a nie swobodna ocena materiału dowodowego stanowiącego podstawę wyrokowania doprowadziła do błędu w ustaleniach faktycznych co do wypełnienia przez Oskarżoną swoim zachowaniem przesłanek czynu określonego w art. 286 §1 k.k., a tym samym niezasadnego uznania D. M. winnym popełnienia zarzucanych jej czynów,

3) Świadka M. S. (1), polegające na tym, iż pomimo uznania przez Sąd za w pełni wiarygodne, Sąd przy wydawaniu wyroku pominął okoliczności wynikające z zeznania tego świadka, a przemawiające na korzyść Oskarżonej, a mianowicie, pominął okoliczność wskazaną przez świadka (vide protokół rozprawy głównej z dnia 8 czerwca 2022 r.), w kontekście relacji z J. M. (1) cyt.: opowiadała całą historię jak doszło do spotkania, jak była traktowana. Była traktowana w sposób nieludzki, była Zastraszana, była ciągnięta za włosy, była bita. Mówiła, że się bała zakończyć tą Znajomość..... Odnośnie zastraszenia to słyszałem o czymś takim, że pan M. mówił, że ma broń w samochodzie niezabezpieczoną, a drugim argumentem było, że zrobi coś jej najbliższym. Mówiła, że M. groził jej, że będzie tego żałować jak coś wyjdzie na jaw, co z kolei pociągnęło za sobą błąd w ustaleniach faktycznych co do wypełnienia przez D. M. swoim zachowaniem w zakresie zarzucanych jej czynów przesłanek z art. 286 §1 k.k. oraz wadliwego ustalenia wysokości rzekomo poniesionej przez Pokrzywdzonego szkody, co z kolei pociągnęło za sobą obarczone wadą uznanie D. M. za winną popełnienia zarzucanych jej czynów,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Świadek F. T. także był związany z oskarżoną i wszelkie wiadomości odnośnie J. M. (1) posiada wyłącznie od oskarżonej. Nie jest zatem obiektywnym świadkiem, który czerpał wiedzę z własnych spostrzeżeń, ale zeznawał wyłącznie o tym, o czym powiedziała mu oskarżona. Podobnie zeznawali także matka oskarżonej M. S. (2) i jej ojczym M. S. (1). Nie posiadają oni bezpośrednich informacji dotyczących związku oskarżonej z pokrzywdzonym, bowiem nie przedstawiła im ona nigdy pokrzywdzonego, zaś swoje zeznania odnośnie postępowania pokrzywdzonego opierają jedynie na tym, co przekazała im oskarżona.

Odnośnie syndromu sztokholmskiego, jak była już wyżej mowa, biegłe lekarki psychiatrzy badające oskarżoną nie zauważyły jego symptomów, ani potrzeby pogłębionej diagnostyki stanu oskarżonej, a zatem nie można przyjąć jego istnienia wyłącznie na podstawie twierdzeń samej oskarżonej.

Sąd nie kwestionuje również faktu, że oskarżona może być zagrożona nowotworem czy stwardnieniem rozsianym, co jednakże nie zmienia faktu, że nie zdiagnozowano u niej białaczki, a mimo tego twierdziła wobec pokrzywdzonego, że jest chora oraz pozostaje w leczeniu onkologicznym.

3.10.

Art. 424 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez błędy uzasadnienia wyroku, które nie pozwalają zrekonstruować toku myślenia Sądu oraz rzeczywistych motywów wydania zaskarżonego wyroku, a co za tym idzie nie pozwalają na kontrolę instancyjną orzeczenia, polegającą na:

1) Braku wykazania konkretnych dowodów na okoliczność potwierdzenia przysporzeń objętych wyrokiem, albowiem zgodnie z treścią wyroku pokrzywdzony rzekomo dokonał na rzecz oskarżonej 46 przysporzeń. Prawidłowe uzasadnienie, uwzględniając specyfikę przedmiotowej sprawy, winno zawierać wskazanie dowodu co do każdego przysporzenia osobno. Inaczej mówiąc, na każde rzekome przysporzenie winny być wskazany konkretny dowód (łącznie ze wskazaniem strony w aktach sprawy, a nie poprzez wskazania tylko „historia rachunku bankowego”). Ponadto, Sąd w uzasadnieniu miał oprócz powołania się na historię bankową pokrzywdzonego, z której wynika jedynie np. że wybrał gotówkę z bankomatu, ale potwierdzić innym obiektywnym dowodem zeznań innych świadków potwierdzających, że faktycznie oskarżona doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem J. M. (1) na kwotę 142.800,00 zł, czego próżno szukać w uzasadnieniu.

2) opisaniu czynu, opierając się na okoliczności nie mające znaczenia dla jego udowodnienia, co więcej, powołując się na okoliczności które nie wchodzą czasookres rzekomego przestępstwa, czyli przed grudniem 2017 r., (kiedy postało dokonane rzekome pierwsze przysporzenie). Sąd I instancji w swoim uzasadnieniu wskazuje, iż oskarżona dopytywała się pokrzywdzonego „Ile ewentualnie mogę pożyczyć?” w lutym 2017 r. Skoro Sąd uznał wszystkie rzekome transakcje przed grudniem 2017 r. za nieudowodnione, dlaczego Sąd przedstawia jako sposób na argumentacje swojego wyroku, korespondencji z lutego 2017 r. Z tej wiadomości możemy jedynie wywnioskować, iż oskarżona cały czas stawiała pytanie do pokrzywdzonego, „czy mogę pożyczyć?”. A zatem, cały czas oskarżona chciała zwrócić tę kwotę pokrzywdzonemu, wiedząc, iż jest to pożyczka. Jednakże pokrzywdzony na tamten czas absolutnie nie oświadczał, że oczekuje zwrotu, i dawał znać, że jest to darowizna na bieżące życiowe wydatki, której ewentualne odwołanie przedawniło się. Oskarżona jednak przed sądem oświadczała pokrzywdzonemu już na pierwszej rozprawie, iż tę kwotę, prawidłowo wyliczoną może zwrócić.

3) Ponadto, próżno szukać w uzasadnieniu konkretnych dowód wskazujących i potwierdzających, że oskarżona otrzymała od pokrzywdzonego gotówkę. Dowody winny być wskazane konkretnie do każdego przysporzenia, a nie zbiorczo. Ponadto, każde rzekome przysporzenie miało być opisane pod względem znamion przestępstwa oszustwa, czego w niniejszym uzasadnieniu nie ma. Przedmiotowe uzasadnienie nie porusza przesłanek przedmiotowo-podmiotowych przestępstwa. Ogólnikowe stwierdzenie, że „zachowanie oskarżonej D. M. wyczerpało znamiona przestępstwa oszustwa”, nie spełnia wymogów prawidłowego sporządzania uzasadnienia. Jak wskazuje doktryna przestępstwo art. 286 k.k. może zostać popełnione tylko umyślnie, co oznacza, że sprawca musi mieć zamiar jego popełnienia. Oszustwo może być popełnione tylko umyślnie, a przy tym stanowi przestępstwo kierunkowe, znamienne celem, którego treścią jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca powinien obejmować wszystkie znamiona oszustwa zamiarem bezpośrednim (Art. 286 KK red. Grześkowiak 2021, wyd. 7/Gałązka). Co więcej, wykluczona jest możliwość popełnienia przestępstwa oszustwa z zamiarem ewentualnym. Sprawca musi obejmować świadomością tzw. środek intelektualny wiodący do celu, czyli sposób zachowania, jakim jest wprowadzenie w błąd, wyzyskanie błędu lub wyzyskanie czyjejś niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, jak również musi mieć świadomość, że co najmniej musi uzyskać z tego zachowania korzyść majątkową oraz świadomość więzi przyczynowej pomiędzy zachowaniem a niekorzystnym rozporządzeniem mieniem. Zgromadzony w sprawie materiał dowody nie potwierdza jakoby oskarżona działała z zamiarem bezpośrednim w każdym rodzaju przysporzeń objętych wyrokiem. A jeżeli Sąd nie udowodnił, że działała ostatnia w zamiarze dolus directus to nie ma mowy o przestępstwie. Próżno szukać w treści uzasadnienia opisu każdego przysporzenia pod względem strony przedmiotowo – podmiotowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia spełnia wszystkie wymogi stawiane uzasadnieniom, a Sąd I instancji w sposób jasny i nie budzący wątpliwości przekazał w nim swoje stanowisko. Sąd I instancji w sposób szczegółowy przedstawił stan faktyczny sprawy, a następnie odniósł się od przeprowadzonych dowodów. Zaprezentowana ocena materiału dowodowego zasługuje w całości na akceptację ze strony Sądu Odwoławczego.

Jak już była mowa, materiał dowodowy oceniony w świetle zasad logicznego rozumowania i z uwzględnieniem doświadczenia życiowego wskazuje, iż oskarżona dopuściła się zarzucanego jej czynu. Z treści uzasadnienia wynika logiczny ciąg zdarzeń, który uzasadnia przyjęcie odpowiedzialność oskarżonej za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. Oskarżona wypytywała pokrzywdzonego J. M. (1) o pieniądze, zwykle w okolicach czasu, kiedy miał on otrzymać wynagrodzenie, czy dodatkowe środki. Początkowo mówiła o pożyczce, ale w późniejszym czasie już tylko wypytywała o wpłaty, „targowała się” co do ich wysokości. Nadto aby wzbudzić litość u pokrzywdzonego podawała tłumaczenie wskazując na konieczność zmiany leków, mówiła jak bardzo źle się czuje fizycznie. Dla niejako zdopingowania pokrzywdzonego czasami pisała np. że umrze, że nie będzie drugiej tury leczenia itp.

Jest dla Sądu Odwoławczego oczywiste, iż materiał dowodowy zebrany w sprawie układa się w logiczny obraz działań oskarżonej, która wprowadzała pokrzywdzonego w błąd odnośnie swojego stanu zdrowia aby uzyskać od niego pieniądze na rzekome leczenie. Pokrzywdzony wydawał na jej leczenie swoje oszczędności, wynagrodzenie, pożyczki, kredyt a także środki ze sprzedaży np. motoru. Jest przy tym oczywiste, iż pokrzywdzony chciał oskarżonej pomagać skoro była jego narzeczoną, darzył ją uczuciem i potrzebowała pomocy z powodu swojej ciężkiej choroby, o której wiedział od początku związku. Jest zatem naturalne, że przekazywał jej pieniądze, które miały być przeznaczone na leczenie.

Jest także bezsprzeczne, iż oskarżona nie była chora na nowotwór i nie leczyła się onkologicznie, a zatem jej twierdzenia w tym zakresie były nieprawdziwe. Otrzymywała ona pieniądze od pokrzywdzonego, które wydawała na własne zachcianki, ubrania, kosmetyki, wyjazdy, a nie na bardzo drogie leki do chemioterapii, czy tez leczenie w klinice w Niemczech.

3.11.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a w szczególności w zakresie nałożonego na oskarżoną obowiązku naprawienia szkody, tj. w wysokości 142.800,00 zł (nota bene, po zsumowaniu wszystkich 46 przysporzeń wynika kwota 142.000,00 zł) i polegającym na bezpodstawnym i błędnym uznaniu, że:

1) po pierwsze, nastąpiło przekazanie gotówki od pokrzywdzonego do oskarżonej, podczas gdy, nie ma w sprawie dowodów obiektywnych na stwierdzenie przekazania gotówki. Żaden ze świadków nie potwierdził kwot, faktu przekazywania gotówki ani nawet cząstkowych wpłaty czy też łącznej kwoty środków finansowych rzekomo przekazywanych oskarżonej w formie gotówkowej,

2) rzekome przelewy otrzymane od pokrzywdzonego były skierowane wyłącznie na leczenie D. M. oraz że D. M. prosiła o to ostatniego, podczas gdy, tytuły przelewów nie pozwalają na stwierdzenie na jaki to był cel, oraz w większości przypadków D. M. nie prosiła oskarżonego o dokonanie przelewu, zaś z zeznań samego Pokrzywdzonego (vide protokół rozprawy głównej g dnia 16 maja 2022 r.) wynika bezpośrednio cyt.: „dla niej byłem w stanie próbie wszystko.

nawet sfinansować zabieg kosmetyczny przekazałem jej na biżuterię i kosmetyki”, który to błąd przełożył się na niezasadne uznanie, że D. M. swoim zachowaniem wypełniła przesłanki wskazane w art. 286 §1 k.k., podczas gdy nie można mówić o odpowiedzialności z tytułu tegoż artykułu, gdy Oskarżona pożytkowała środki z przelewów zgodnie z ich przeznaczeniem,

3) Błąd w ustaleniach faktycznych co do charakteru i celu środków przelewanych przez Pokrzywdzonego Oskarżonej, gdyż

bezpodstawnie i dowolnie przyjął, że środki te zostały przekazane na leczenie, podczas gdy przelewy wysyłane przez J. M. (1) stanowiły darowizny na życie, w szczególności na cele kosmetyczne i odzieżowe, co z kolei można wywieść z treści zeznań Pokrzywdzonego przytoczonych w pkt 2 niniejszego zarzutu, które to błędy w ustaleniach faktycznych miały wpływ na treść orzeczenia, prowadząc do niezasadnego uznania winnym popełnienia zarzucanych Oskarżonej czynów,

2. błąd w ustaleniach faktycznych co do ustalenia, że D. M. działała z zamiarem bezpośrednim dokonania oszustwa podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w toku postępowania nie pozwala na przyjęcie, że Oskarżona działała od samego początku z zamiarem bezpośrednim oszustwa,

3. błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na tym, iż sąd samoistnie ustalił przejęcie przez Oskarżoną środków finansowych, ich pochodzenie i cel przekazania środków pieniężnych, co poskutkowało niezasadnym skazaniem oskarżonej za przestępstwo z art. 286 §1 k.k., a mianowicie, że:

1) Sąd w omawianym uzasadnieniu stwierdza, iż pokrzywdzony wypłaca gotówkę w dniu 1 marca 2018 r., podczas gdy wydruk z historii konta bankowego pokazuje, iż owo zdarzenie odbyło się w dniu 5 marca 2018 r., zaś bez oparcia o dowód Sąd wskazał, że ową gotówkę przekazał pokrzywdzony do rąk oskarżonej, powołując się na dowód w postaci wiadomości oskarżonej z dnia 11 marca 2018 r. o treści: „Nie chce od Ciebie pożyczać, mam żal do siebie. Miałam być nienależna” z której taki fakt nie wynika,

2) w dniu 14 marca 2018 r. jakoby oskarżona dotrzymała przysporzenie w wysokości 800 zł, w gotówce otrzymanej od pokrzywdzonego, podczas gdy całokształt materiału

zgromadzonego w sprawie nie pozwala na ustalenie takiego stanu faktycznego, gdyż brak jest dowodu przyjęcia przez oskarżoną gotówki, brak jest obiektywnego dowodu na iż oskarżona prosiła pokrzywdzonego o niniejszy przelew, brak jest dowodu, że oskarżona sugerowała, że jest to na leczenie,

3) w dniu 10 kwietnia 2018 r. jakoby oskarżona otrzymała przysporzenie w wysokości 2.000,00 zł, przelewem na rachunek bankowy od pokrzywdzonego na skutek działań Oskarżonej, podczas gdy całokształt materiału zgromadzonego w sprawie nie pozwala na stwierdzenie, że oskarżona prosiła go o ten przelew, podczas gdy przelew ten dokonywany był w ramach wolnej woli pokrzywdzonego, w ramach „odwdzięczenia” za bycie jego dziewczyną i za współżycie,

4) w dnia 5 czerwca 2022 r. pokrzywdzony dokonał przelewu na konto oskarżonej kwoty w wysokości 3.000,00 zł, podczas gdy z całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego przez sąd, Z historii konta bankowego pokrzywdzonego wynika, że w dniu 5 czerwca 2022 r. J. M. (1) przelał jedynie 1.000.00 zł. co w konsekwencji miało wpływ na treść wysokość orzeczonego obowiązku naprawienia szkody.

5) W lipcu 2018 r. nie wcześniej niż 4 lipca 2018 r. pokrzywdzony przekazał w formie gotówkowej/ lub przelewem bankowym (sad powyższej okoliczności nie ustalił) oskarżonej kwotę 1.500,00 zł, podczas, gdy ustalenie to nie znajduje żadnego potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym sprawy z wyjątkiem zeznań Pokrzywdzonego J. M. (1), będących w tym zakresie niespójnymi oraz wzajemnie się wykluczającymi, co w konsekwencji miało wpływ na treść wydanego wyroku, gdyż przełożyło się na błędne ustalenie sprawstwa Oskarżonej

oraz wadliwe ustalenie wysokości orzeczonego obowiązku naprawienia szkody,

6) W sierpniu 2018 r., nie wcześniej niż 3 sierpnia 2018 r. pokrzywdzony przekazał w formie gotówkowej oskarżonej kwotę 3.000,00 zł, podczas gdy brak jest dowodu że środki te zostały przekazane Oskarżonej, a sama wypłata środków z bankomatu nie przesądza od razu, iż kwota ta została przekazana na rzecz oskarżonej - podobna zasada rozumowania nie jest logiczna i racjonalna, zaś brak jest dowodu pozwalającego na stwierdzenie, że przedmiotowa gotówka trafiała bezpośrednio do oskarżonej, gdyż zeznania pokrzywdzonego w tym zakresie są nie spójne, nie logiczne oraz wzajemnie wykluczające się, tak więc brak jest dowodu na niniejsze przysporzenie, który to błąd w ustaleniu stanu faktycznego miał wpływ tak na treść orzeczenia, jak i wysokość ewentualnego obowiązku naprawienia szkody,

(…) dalsze zarzuty z pkt 7-20 na kartach 461-464 są w zasadzie tożsame lecz dotycząc kolejnych przysporzeń gotówkowych których dokonał pokrzywdzony na rzecz oskarżonej

21) błąd w ustaleniach faktycznych co do wysokości, ilości i celu przysporzeń otrzymanych przez Oskarżoną, gdyż Sąd a quo wadliwie ustalił stan faktyczny uznając, że Oskarżona otrzymała od Pokrzywdzonego objęte wyrokiem kwoty na skutek wprowadzenia J. M. (1) w błąd (jak wynika z wyjaśnień Oskarżonej przyznała się do przyjęcia na rachunek bankowy łącznej kwoty od pokrzywdzonego w wysokości 50.000,00 zł.) podczas gdy z materiału dowodowego zgromadzonego przez Sąd I instancji wynika, że przelewy (podtrzymując zarzuty co do wysokości kwot, które objęte są ustaleniami Sądu I instancji stanowiły darowiznę na cele życiowe, kosmetyczne, biżuterię oraz za współżycie, a J. M. (3) zapewniał oskarżoną że nie żąda zwrotu, co miało wpływ na treść orzeczenia, gdyż doprowadziło do niezasadnego uznania D. M. za winną popełnienia zarzucanych jej czynów a także przełożyło się na wadliwe ustalenie przez Sąd a quo wysokości poniesionej szkody,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Powyższe zarzuty ponownie podważają prawidłowe ustalenia Sądu I instancji i słusznie przyjęcie, że oskarżona dopuściła się zarzucanego jej czynu. Zarzuty te są w zasadzie tożsame z poprzednio już omówionymi przez Sad Odwoławczy i sprowadzają się do zakwestionowania ustaleń Sądu I instancji. Prawda jest, iż pokrzywdzony przekazywał oskarżonej pieniądze na potrzeby życiowe, na biżuterię czy kosmetyki i pokrzywdzony się tego nie wypiera. Była to jednakże jedynie (mniejsza) część przekazanych jej kwot. Z rozmów prowadzanych za pośrednictwem komunikatora internetowego wynika bowiem niezbicie, że większość kwot przekazywanych oskarżonej przeznaczonych było na jej leczenie.

Sąd Odwoławczy we wcześniejszej części uzasadnienia wskazywał już, że podziela w całości stanowisko Sądu I instancji, które zostało bardzo szczegółowo przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

3.12.

Obraza prawa materialnego tj. art. 46 § 1 k.k., przez niewłaściwe ich zastosowanie i zasądzenie kwoty, która nie jest pochodną wielkości rzekomej szkody poniesionej przez pokrzywdzonego i jako taka nie jest sumą odpowiednią w rozumieniu art. 415 § 1 k.c., a nadto przekracza cele kompensacyjne, którym ma służyć i prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia się pokrzywdzonego, gdyż pokrzywdzony w miarodajny sposób nie wykazał wartości poniesionej szkody, a kluczowe jest że opisane przez Sąd I instancji 46 przysporzeń przy zsumowaniu dają łączną kwotę 142.000.00 zł co jest o 800.00 zł mniej niż orzeczono w wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd I instancji ustalił, iż rozmiar wyrządzonej szkody przez oskarżoną wynosi 142.800 zł a zatem stosownie do treści art. 46 §1 k.k. oskarżoną została zobowiązana do zwrotu pokrzywdzonemu tej kwoty.

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązuje oskarżoną D. M. do informowania Sądu w terminie co 6 /sześć/ miesięcy o przebiegu okresu próby,

II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

Zwięźle o powodach zmiany

Wyrok został zmieniony poprzez nałożenie na oskarżoną obowiązku, którego orzeczenie było obligatoryjne w przypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary.

W pozostałym zakresie wyrok jako trafny został utrzymany w mocy.

Sąd I instancji przeprowadził bowiem postępowanie dowodowe kompleksowo, dokonał właściwej analizy i oceny przeprowadzonych dowodów. Sąd ten uwzględnił całokształt okoliczności, a uzasadnienie logicznie przekonuje do zajętego przez Sąd stanowiska oraz do poszczególnych rozstrzygnięć zawartych w wyroku.

W ocenie Sądu Odwoławczego kierując się logiką oraz doświadczeniem życiowym należy uznać, iż ustalony stan faktyczny sprawy jest prawidłowy, a wszystkie zarzuty stawiane w apelacji obrońcy okazały się bezpodstawne. Sąd I instancji słusznie przypisał oskarżonej popełnienie zarzucanego jej czynu, jak również na akceptację zasługują wymierzona jej kar.

Wyrok w całości zasługuje na akceptację Sądu Odwoławczego.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

zasądza od oskarżonej D. M. na rzecz oskarżyciela posiłkowego J. M. (1) kwotę 840 zł /osiemset czterdzieści złotych/ tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym,

IV.

zasądza od oskarżonej D. M. na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu za postępowanie odwoławcze, w tym i opłatę za II instancję w kwocie 180 zł /sto osiemdziesiąt złotych/.

1.PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Lesku z dnia 6 lipca 2022 r. sygn. akt II K 38/22

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Lesku z dnia 6 lipca 2022 r. sygn. akt II K 38/22

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana