Pełny tekst orzeczenia

Warszawa, dnia 15 listopada 2022 r.

Sygn. akt VI Ka 943/21

1

2WYROK

2.1W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

3Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Ludmiła Tułaczko

protokolant: protokolant sądowy Adrianna Sadowska

4przy udziale prokuratora Józefa Gacka

po rozpoznaniu dnia 15 listopada 2022 r.

5sprawy P. K. (1), syna J. i H., ur. (...) w N.

6oskarżonego o przestępstwo z art. 178a § 1 i 4 kk w związku z art. 64 § 1 kk

7na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

8od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

9z dnia 19 maja 2021 r. sygn. akt IV K 430/19

1.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w drugiej instancji przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa;

3.zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie na rzecz adw. K. S. kwotę 516.60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz podatek od towarów i usług.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 943/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie z dnia 19 maja 2021 r., sygn. IV K 430/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

3.2.

Obraza przepisów postępowania mająca istotny wpływ na jego treść, a mianowicie przepisu art. 7 k.p.k. i wyrażonej w nim zasady swobodnej oceny dowodów, polegającej na popadnięciu przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie w dowolność ocen w szczególności w zakresie:

a)  przyznania pełnego waloru wiarygodności zeznaniom S. K. złożonym na etapie postępowania przygotowawczego, które to relacje nie znajdowały pełnego odzwierciedlenia w pozostałym materiale dowodowym, w tym depozycjach przybyłych na miejsce funkcjonariuszy policji zaś w zestawieniu z nimi w znaczącym stopniu podważały prawdomówność tej osoby;

b)  odmowie przyznania pełnego waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego P. K. (1) i jednoczesnej odmowie przyznania wiarygodności zeznaniom R. Z., które wzajemnie ze sobą korelowały w zakresie w jakim wskazywały, że oskarżonego odwoził inny mężczyzna pozostawiając oskarżonego w samochodzie;

a w efekcie błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, mający istotny wpływ na treść wyroku, który polegał na nietrafnym ustaleniu, że oskarżony w stanie w jakim się znajdował miałby możliwość pokonać kierując samochodem dłuższy odcinek, w sytuacji gdy oskarżony był w takim stopniu upojony alkoholem, że zgodnie z zasadami logiki nie było to realne, co miało znaczenie zarówna dla ustalenia odpowiedzialności karnej, a w szczególności dyrektyw wymiaru kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny

Zarzut naruszenia zasady z art. 7 k.p.k. może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający dokonując oceny dowodów naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a tym samym dokonał oceny dowolnej, a nie swobodnej spełniającej dyrektywy wskazanej wyżej zasady procesowej. Ocena zgromadzonych w tej sprawie dowodów, dokonana przez Sąd I instancji i zaprezentowana w uzasadnieniu wyroku odpowiada wymogom proceduralnym stawianym przez art. 7 k.p.k., a Sąd odwoławczy akceptuje ją w całości.

Wina oskarżonego została udowodniona na podstawie zeznań naocznego świadka zdarzenia bowiem S. K. zauważył pojazd znajdujący się w ruchu lądowym. Sposób prowadzenia tego pojazdu zwrócił jego uwagę gdyż kierowca M. nr rej. (...) nie włączył kierunkowskazu skręcając w lewo, po czym gwałtownie odbił raz w prawo raz w lewo i prawie zahaczył o zaparkowane auta na parkingu wzdłuż ulicy (...), a potem zatrzymał się na środku jezdni. Próbował wycofać a następnie wysiadł i zataczając się opuścił pojazd. Świadek miał bezpośredni kontakt z kierowcą gdyż stanął przed pojazdem i patrząc przez otwarte przednie okno widział jego twarz. Widział także jak kierowca wysiada z pojazdu i chwiejnym krokiem oddala się od niego. Nie zachodzą więc wątpliwości, co do prawidłowości rozpoznania kierowcy gdyż świadek miał możliwość zapamiętania jego wyglądu bo znajdował się w odległości 1-1,5 m od niego. Ponadto aż do momentu przyjazdu wezwanych policjantów pozostawał z kierowcą tego pojazdu w kontakcie wzrokowym a następnie wskazał policjantom miejsce, gdzie znajdował się kierowca. Policjanci zabezpieczyli samochód oraz kluczyki, zaś oskarżonego, którego wskazał świadek jako kierowcę samochodu, przewieźli do szpitala gdzie przeprowadzono badanie na zawartość alkoholu i stwierdzono stan 2,94 %o alkoholu we krwi. Wbrew stanowisku obrońcy nie zachodzą sprzeczności pomiędzy zeznaniami świadka opisanymi w notatce, a jego zeznaniami złożonymi do protokołu. W obu dokumentach w ten sam sposób opisane zostało zachowanie oskarżonego. Natomiast fakt, iż jedynie świadek S. K. zareagował na niebezpieczną sytuację na drodze wywołaną przez oskarżonego, a nie zrobili tego inni uczestnicy ruchu drogowego np. kierowcy omijający samochód oskarżonego, nie podważa zeznań tego świadka. Świadek mając bezpośredni kontakt z kierowcą widział po cechach jego wyglądu i zachowaniu, iż jest nietrzeźwy, co potwierdziły także przeprowadzone badania na zawartości alkoholu we krwi oskarżonego. Świadek nie widział innej osoby wysiadającej z tego pojazdu oprócz kierowcy. Wyjaśnienia oskarżonego, jakoby był pasażerem pojazdu nie znajdują więc potwierdzenia w zeznaniach świadka S. K.. Gdyby prowadził samochód inny mężczyzna, nie zaś oskarżony, to świadek widząc moment zatrzymania się tego pojazdu i przebywając w jego pobliżu musiałby także zauważyć innego mężczyznę oprócz oskarżonego wysiadającego z samochodu. Tymczasem świadek widział za kierownicą pojazdu oskarżonego, którego miał cały czas w zasięgu wzroku i którego wskazał wezwanym policjantom. Nie widział innej osoby w samochodzie. W związku z powyższym wyjaśnienia oskarżonego a także zeznania R. Z. nie znajdują potwierdzenia w zeznaniach naocznego świadka zdarzenia S. K.. Zasadnie Sąd I instancji nie dał wiary zeznaniom świadka R. Z.. Świadek zeznawał w sposób niekonsekwentny, treść depozycji była sprzeczna nie tylko z dowodami w postaci zeznań S. K. ale również były sprzeczne z wyjaśnieniami oskarżonego. Sprzeczności dotyczą marki samochodu oraz udziału świadka w odwożeniu oskarżonego samochodem. Natomiast zeznania świadka S. K. znajdują potwierdzenie w zeznaniach policjantów P. K. (2) i M. C. wezwanych na miejsce zdarzenie gdyż to właśnie świadek wskazał im oskarżonego, jako kierowcę samochodu Matiz i opisał jego zachowanie. Sąd I instancji nie popełnił więc błędu w ustaleniach faktycznych, które oparł na wszystkich przeprowadzonych dowodach, z których wyprowadził logiczne wnioski i wskazał dlaczego nie daje wiary wyjaśnieniom oskarżonego oraz zeznaniom R. Z.. Tak przeprowadzona ocena materiału dowodowego nie może zostać uznana za dowolną.

zarzut

Rażąca niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego P. K. (1) w stosunku do kary sprawiedliwej i orzeczenie kary jednego roku pozbawienia wolności, która to kara nie czyni zadość prewencji ogólnej i prewencji indywidualnej, jako wygórowana, w sytuacji gdy przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności ujawnionych w sprawie kara to winna zostać orzeczona w zdecydowanie niższym wymiarze;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut niezasadny.

Zarzut niewspółmierności kary, można zasadnie podnosić w sytuacji, gdy kara co prawda mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, jednakże nie uwzględnia w sposób właściwy okoliczności popełnienia przestępstwa i w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. (wyrok z dnia 11 kwietnia 1985 r., V KK KRN 178/85, OSNKW z 1995 r. Nr 7-8, poz. 60). Kierując się powyższymi kryteriami nie można uznać, aby kara w wysokości orzeczonej przez Sąd I instancji jawiła się jako rażąco wygórowana. Jako okoliczność łagodzącą obrońca wskazuje na brak możliwości kierowania samochodem na długim odcinku drogi ze względu na bardzo wysokie stężenie alkoholu w organizmie oskarżonego. Wskazana okoliczność nie może zostać uznana za łagodzącą. Tak wysoka zawartość alkoholu w organizmie oskarżonego – 2,94%o czyli prawie sześciokrotnie przekraczająca wskaźniki podane w art. 115 § 16 pkt 1 k.k. jest istotną okolicznością obciążającą gdyż faktem powszechnie znanym jest zależności pomiędzy stężeniem alkoholu we krwi a upośledzeniem czynności psychomotorycznych kierowcy. Im to stężenie jest wyższe tym upośledzanie czynności psychomotorycznych jest większe. Dla zachowania zasad bezpieczeństwa ogromny wpływ ma prawidłowa obserwacja drogi, ruchu innych pojazdów, poruszania się pieszych i reagowanie na zmieniającą się sytuację na drodze. Kierowanie samochodem w takim stanie nietrzeźwości nawet na krótkim odcinku drogi, stwarza ogromne zagrożenie dla bezpieczeństwa innych osób. Podkreślić należy, iż dobrowolne wprowadzenie się w stan wyłączający świadomość poprzez spożycie znacznej ilości alkoholu w żaden sposób nie ogranicza winy w postępowaniu karnym. Stopień społecznej szkodliwości czynu również należało uznać za wysoki, oskarżony zagroził bezpieczeństwu w ruchu drogowym, narażając dobro jakim jest zdrowie i życie ludzi. Prowadził samochód w godzinach dużego ruchu drogowego, w pobliżu miejskiego bazaru gdzie ruch pieszych i pojazdów jest wzmożony. Sposób jazdy oskarżonego zagrażał też zaparkowanym pojazdom i groził ich uszkodzeniem a ponadto inni kierowcy musieli omijać samochód oskarżonego pozostawiony na środku drogi, wykonując niebezpieczne manewry. Oskarżony był już karany za podobne przestępstwa. Z tych powodów brak jest przesłanek do złagodzenia orzeczonej kary, gdyż oskarżony w sposób rażący naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Wniosek

1.  o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego;

2.  o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie kary;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ze względu na bezzasadność zarzutów apelacji Sąd Okręgowy nie miał podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku ani poprzez uniewinnienie oskarżonego ani poprzez złagodzenie kary.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Zaskarżony wyrok utrzymano w mocy zarówno co do orzeczenia o winie, jak i o karze wobec oskarżonego P. K. (1).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Rejonowy zapoznał się ze wszystkimi dowodami zgromadzonymi w sprawie, rozważył je wszystkie we wzajemnym powiązaniu oraz dokonał wyboru, którym z nich daje wiarę, a którym tej wiary odmawia oraz logicznie uzasadnił swoje stanowisko. Sąd Okręgowy zbadał tę ocenę w oparciu również o argumenty przestawione w apelacji obrońcy oskarżonego nie znajdując podstaw do zakwestionowania tej oceny. Apelacja obrońcy nie przedstawiła argumentów, które mogłyby skutecznie podważyć zasadność stanowiska wyrażonego w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Należało zatem uznać, że zarzuty stawiane przez skarżącego co do winy oskarżonego są całkowicie bezzasadne, mają charakter czysto polemiczny. Oparte są na wybiórczo przedstawionym materiale dowodowym, z pominięciem zasadniczych dowodów obciążających oskarżonego. Materiał dowodowy, oceniony przez Sąd I instancji zgodnie z art. 7 k.p.k. dał podstawy do uznania, że zarówno sprawstwo jak i wina oskarżonego P. K. (1) udowodnione zostały ponad wszelką wątpliwość. Orzeczona wobec oskarżonego kara nie zawiera cech niewspółmierności, a szczególnie niewspółmierności rażącej, która mogłaby stanowić skuteczny zarzut apelacji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2,3

Sąd odwoławczy z uwagi na sytuację majątkową oskarżonego zwolnił go od uiszczenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Zgodnie z wnioskiem obrońcy oskarżonego Sąd odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz podatek od towarów i usług

7.  PODPIS

Załącznik Nr 1

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie z dnia 19 maja 2021 r., sygn. IV K 430/19

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana