Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 listopada 2022 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2022 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) spółki akcyjnej spółki komandytowej z siedzibą w W.

przeciwko A. S.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 433/22

UZASADNIENIE

Powód – (...) s.a. s.k. z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, złożył pozew przeciwko pozwanej A. S. o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 3.231,77 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 17 sierpnia 2022 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 22 2020 roku strona pozwana, będąca konsumentem, zawarła z pożyczkodawcą (...) Finanse S.A. umowę pożyczki numer (...). Zgodnie z postanowieniami umowy całkowita kwota pożyczki w wysokości 1.918,00 złotych została udostępniona stronie pozwanej. Forma oraz sposób wypłaty były wyłączną dyspozycją złożoną przez pożyczkobiorcę – stronę pozwaną.

Powód podkreślił, że udzielenie pozwanej pożyczki, dochodzonej pozwem, została dokonane wobec podjęcia przez pożyczkobiorcę kontaktu z pożyczkodawcą, wskutek którego dokonano pierwszej weryfikacji telefonicznej i założenia konta klienta na platformie elektronicznej pożyczkodawcy, w zakresie złożonego wniosku o udzielenie pożyczki. Następnie, wobec wstępnie pozytywnego rozpoznania wniosku o udzielenie finansowania, ze stroną pozwaną podjął kontakt doradca klienta , który dokonał osobistej weryfikacji danych osobowych strony pozwanej, wnioskującej o finansowanie. W obecności doradcy klienta, w dniu 22 grudnia 2020 roku została ze stroną pozwaną zawarta umowa pożyczki numer (...), na mocy której zostały przekazane środki finansowe objęte finansowaniem.

Powódka wskazała, że strona pozwana w całości otrzymała finansowanie określone umowa pożyczki. udzielenie pożyczki, wedle zapisów łączącej strony umowy, nastąpiło w momencie przekazania pożyczkobiorcy kwoty udzielonego finansowania zgodnie z dyspozycją pożyczkobiorcy, odpowiadającemu w całości zapisom umowy łączącej strony. Potwierdzenie przekazania środków nastąpiło poprzez złożenie pokwitowania strony pozwanej ich otrzymania w całości opatrzonego własnoręcznym podpisem złożonym pod zapisami umowy pożyczki w obecności przedstawiciela pożyczkodawcy.

Na podstawie zapisów umowy pożyczki strona pozwana zobowiązana była do spłaty zobowiązania w 82 ratach tygodniowych. Strona pozwana zaprzestała dokonywania regularnych wpłat z tytułu objętego pozwem zobowiązania, przez co popadła w zwłokę. W związku z tym pożyczkodawca dokonał wypowiedzenia umowy pożyczki z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia. Zobowiązanie stało się wymagalne w dniu 23 grudnia 2021 roku wobec skutecznego doręczenia stronie pozwanej pisma z dnia 12 listopada 2021 roku oraz upływu okresu wypowiedzenia zobowiązania.

Powód wskazał nadto, że pożyczkobiorca zawierając z pożyczkodawcą aneks do umowy pożyczki lub ugodę restrukturyzacyjną każdorazowo otrzymywał dodatkowe finansowanie zgodnie ze złożoną przez siebie dyspozycją, a zatem każdorazowo zawarł nową umowę pożyczki, w której na nowo ustalony został sposób jej wypłaty, termin zwrotu oraz koszt udzielenia, w tym wynagrodzenie pożyczkodawcy. Udzielone zostało także pełne finansowanie wskazane w pozwie na rzecz pożyczkobiorcy, z tym że jego udostępnienie – wypłata następowała w dwojaki sposób opisany szczegółowo w zapisach umowy. tym samym dochodzona pozwem kwota jest w pełni zasadna i wymagalna.

Pożyczkobiorca zobowiązał się do zwrotu na rzecz pożyczkodawcy kwoty 4.425,91 złotych, na którą składały się całkowita kwota pożyczki wraz z całkowitym kosztem pożyczki (łączna kwota kosztów związanych z pożyczką), a mianowicie kwota pożyczki w wysokości 1.918,00 złotych, opłata przygotowawcza w wysokości 30,00 złotych, prowizja za udzielenie pożyczki w wysokości 390,18 złotych, opłata za obsługę terenową w wysokości 48,00 złotych i oprocentowanie – 205,46 złotych. W konsekwencji łączne zobowiązanie do spłaty (saldo przed aneksem) wynosiło kwotę 1.834,27 złotych.

Powód zaznaczył, że suma dochodzonego roszczenia obejmuje wszelkie wpłaty dokonywane przez stronę pozwaną. Tym samym wskazania wymaga fakt, że dokonanie wpłaty na poczet zobowiązania umowy pożyczki stanowi jej uznanie, a fakt nieterminowej płatności pozwala jedynie na wskazanie, że roszczenie powoda z tytułu należności ubocznych jest w pełni zasadne i wymagalne.

W dniu 19 stycznia 2022 roku została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności przysługującej spółce (...) S.A., będącej pożyczkodawcą, na mocy której spółka (...) S.A. SP.K. stała się następcą prawnym, a tym samym uprawnionym do występowania z wszelkimi roszczeniami przysługującymi cedentowi względem strony pozwanej, która została zawiadomiona o sprzedaży wierzytelności.

Pozwana – A. S. przyznała, że zawarła jedną pożyczkę z firmą (...), natomiast drugą dobrała. Zaprzeczyła aby otrzymała kartę przedpłaconą oraz zakwestionowała wysokość dochodzonego roszczenia.

Podkreśliła, że zgodnie z treścią umowy miała spłacać umowę tygodniowo, jednakże porozumiała się z pracownikiem pożyczkodawcy i regulowała raty raz w miesiącu, przy czym początkowo pracownik przyjeżdżał po pieniądze a później zaprzestał.

Pozwana wyjaśniła, że na podstawie pierwszej umowy otrzymała do dyspozycji kwotę 1.000,00 złotych, a na podstawie drugiej umowy – 500,00 złotych.

Pozwana zaprzeczyła aby miała jakikolwiek wpływ na treść zobowiązania, jak również zaznaczyła, że nie została poinformowana o dodatkowych kosztach związanych z zawarciem umowy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 stycznia 2020 roku pozwana A. S. zawarła z powodem (...) Finanse S.A. z siedzibą w P., posługującym się znakiem towarowym i zwanym dalej „Bocian pożyczki”, umowę pożyczki pieniężnej numer (...), zwaną dalej (...).

Zawarcie umowy pożyczki odbyło się w miejscu zamieszkania pozwanej, która nie miała wpływu na treść umowy pożyczki, albowiem doradca klienta nie poinformował pozwanej o dodatkowych opłatach związanych z zawarciem umowy (przyznane).

Z treści postanowień przedmiotowej umowy wynikało, że „Bocian pożyczki” udzieliło pożyczkobiorcy, spełniającemu warunki określone w niniejszej umowie, pożyczki, której całkowita kwota wynosiła 1.490,00 złotych. W umowie ustalono również całkowity koszt pożyczki na kwotę 575,01 złotych. Obejmował on opłatę przygotowawczą w wysokości 100,00 złotych, prowizję za udzielenie pożyczki – 368,03 złotych, opłatę za dostarczenie środków – 20,00 złotych i opłatę za usługę terenowej obsługi pożyczki w wysokości 35,00 złotych.

W dacie podpisania umowy pożyczki pozwana – A. S. otrzymała w gotowce jedynie kwotę 1.000,00 złotych potrąconą o pierwszą ratę. Nie otrzymała natomiast karty przedpłaconej albowiem doradca klienta oświadczył, że skoro dostała pieniądze w gotówce, to karta nie będzie zasilona (przyznane).

Zgodnie z treścią postanowień umowy, pożyczkodawca zobowiązany był spłacić opłaty i oprocentowanie w 44 tygodniowych ratach, przy czym wysokość pierwszej raty ustalono na kwotę 59,01 złotych, zaś pozostałe w wysokości 59,00 złotych. Jednakże pozwana A. S. w dacie podpisania umowy ustaliła z przedstawicielem pożyczkodawcy, że będzie spłacała raty w systemie miesięcznym (przyznane). Początkowo przedstawiciel pożyczkodawcy przyjeżdżał raz w miesiącu, a następnie zaprzestał wizyt. Mąż pozwanej dowiedział się od osoby obsługującej pożyczkę udzieloną pozwanej, że inna osoba zajmuje się obsługa jej zobowiązania (przyznane).

Spłata pożyczki odbywała się w miejscu zamieszkania pozwanej, która uiszczała raty w gotówce. Często aplikacja przedstawiciela pożyczkodawcy nie działała i wówczas oświadczał on pozwanej, że w późniejszym terminie odnotuje wpłatę. Pozwana nie otrzymywała żadnego pokwitowania. Jedynie w otrzymanej karcie spłat odnotowywała ilość uiszczonych rat i ich wysokości (przyznane).

dowód: umowa pożyczki pieniężnej numer (...) k. 23 – 25, por. wyjaśnienia pozwanej A. S. 00:02:31 - 00:05:30 k. 56.

W dniu 22 grudnia 2020 roku do umowy pożyczki pieniężnej numer (...) pozwana zawarła aneks (...) nr (...), obowiązujący przez 82 tygodnie. Pozwana nie została poinformowana przez pożyczkodawcę o wysokości poprzedniego zobowiązania, jak również nie wiedziała jak została wyliczona kwota 4.425,00 złotych wskazana w aneksie (przyznane).

Z treści postanowień aneksu wynikało, że na jego podstawie, zgodnie z obowiązującą w dniu jego zawarcia ofertą „Bocian pożyczki” udziela pożyczkobiorcy, spełniającemu warunki określone w niniejszym aneksie, podwyższenia całkowitej kwoty pożyczki wraz z możliwością zmiany czasu trwania umowy, na podanych niżej warunkach dotyczących możliwego przedłużenia lub skrócenia czasu trwania umowy i podwyższenia całkowitej kwoty pożyczki. W konsekwencji całkowita kwota pożyczki wynosiła 1.918,00 złotych, zaś łączne zobowiązanie do spłaty z aneksu kwotę 2.591,64 złotych, natomiast łączna kwota kosztów związanych z pożyczką wynosiła 673,64 złotych i obejmowała prowizję za udzielenie pożyczki w wysokości 390,18 złotych, opłatę przygotowawczą w wysokości 30,00 złotych, oprocentowanie w wysokości 205,46 złotych oraz opłatę za usługę terenowej obsługi pożyczki w wysokości 48,00 złotych.

Opłaty powyższe wraz z oprocentowaniem oraz łącznym zobowiązaniem do spłaty po podwyższeniu pożyczkobiorca zobowiązał się spłacić w 130 tygodniowych ratach. Wysokość pierwszej raty tygodniowej po podwyższeniu wynosiła kwotę 54,34 złotych, natomiast pozostałe raty wynosiły kwotę 53,97 złotych.

Po podpisaniu aneksu pozwana – A. S. tytułem dopłaty otrzymała wyłącznie gotówkę w wysokości 500,00 złotych, nie otrzymała natomiast żadnej karty przedpłaconej (przyznane).

dowód: aneks (...) nr (...) z dnia 22 grudnia 2020 roku k. 27 – 29, nadto por. wyjaśnienia pozwanej A. S. 00:05:30 k. 56 - 56v.

Na poczet zobowiązania pozwana uiściła kwotę 1.870,00 złotych, co zostało odnotowane w karcie spłat klienta. Oprócz tego były jeszcze inne wpłaty, które ni zostały odnotowane w tym dokumencie, a mianowicie 5 wpłat po 200,00 złotych (przyznane).

przyznane, nadto wyjaśnienia pozwanej 00:08:14 k. 56v.

W związku z niewywiązywaniem się przez pozwaną z warunków umowy nr (...) z dnia 13 stycznia 2020 roku wraz ze zmieniającymi ją aneksami obejmującymi udzielanie pożyczki oraz usługę obsługi pożyczki w domu, pozwany - (...) S.A. pismem z dnia 12 listopada 2021 roku wypowiedział umowę zmienioną kolejnymi aneksami z zachowaniem 30 - dniowego okresu wypowiedzenia, zgodnie z postanowieniami umowy i wezwał do zapłaty zadłużenia w wysokości 3.614,83 złotych, w terminie 30 dni od daty otrzymania pisma.

dowód: wypowiedzenie umowy z dnia 12 listopada 2021 roku k. 30.

W dniu 19 stycznia 2022 roku pożyczkodawca - (...) S.A. zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności, na podstawie której zbył na powoda przysługujące mu istniejące, bezsporne oraz wymagalne lub niewymagalne wierzytelności pieniężne w stosunku do osób fizycznych, nieprowadzących działalności gospodarczej, wynikające z tytułu zawartych umów pożyczek pieniężnych. Integralną częścią umowy był załącznik numer 3 zawierający wykaz wierzytelności do umowy w formie papierowej oraz załącznik numer 3a do umowy w formie zabezpieczonego zapisu elektronicznego utrwalonego na nośniku elektronicznym lub umieszczonym na serwerze sFTP, sporządzonych według stanu na dzień 24 listopada 2021 roku.

Wśród tych wierzytelności znajdowała się również wierzytelność wobec pozwanej – A. S. w łącznej wysokości 3.624,03 złotych, która obejmowała kwotę pozostałą do spłaty (z łącznego zobowiązania do spłaty) w wysokości 3.585,22 złotych i odsetki za opóźnienie w wysokości 38,81 złotych.

dowód: umowa cesji wierzytelności z dnia 19 stycznia 2022 roku k. 14 – 16v, załącznik numer 3 do umowy k. 22.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Pozwana – A. S. przyznała, że zawarła z pożyczkodawcą – poprzednikiem prawnym powoda umowę pożyczki pieniężnej w dniu 13 stycznia 2020 roku i aneks (...) do tej umowy. Zakwestionowała jednak wysokość kwoty jaką faktycznie otrzymała do dyspozycji na podstawie tej umowy wskazując, że była to wyłącznie gotówka w wysokości 1.000,00 złotych pomniejszona o pierwszą ratę tygodniową, natomiast po zawarciu aneksu (...) – jedynie dopłata w wysokości 500,00 złotych.

Pozwana zaprzeczyła również aby miała jakikolwiek wpływ na treść umowy czy też aneksu, jak również aby była informowana przez doradcę klienta o dodatkowych kosztach związanych z zawarciem zobowiązań, w szczególności w zakresie prowizji czy też dodatkowych opłatach. Pozwana podkreśliła nadto, że na chwilę podpisania aneksu (...) do umowy nie została poinformowana w jakiej wysokości posiada zaległość z tytułu umowy pożyczki pieniężnej nr (...), jak również, że nie wszystkie uiszczane przez nią wpłaty były odnotowywane w systemie.

Zatem, skoro powód wywodził swoje roszczenie z umowy cesji wierzytelności, na podstawie której nabył wierzytelność wobec pozwanej – A. S., wynikającą z umowy pożyczki pieniężnej z dnia 13 stycznia 2020 roku oraz aneksu (...) z dnia 22 grudnia 2020 roku, zaś pozwana kwestionowała wysokość dochodzonego roszczenia, to zgodnie z treścią art. 6 kc to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów, z których wywodził on określone dla siebie skutki prawne, a zatem wysokości i zasadności dochodzonego roszczenia. Niewątpliwym bowiem jest, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

Zgodnie z treścią art. 509 k.c. przelew wierzytelności należy do czynności prawnych rozporządzających, albowiem przenosi na nabywcę wierzytelność przysługującą zbywcy, tj. prawo podmiotowe wierzyciela do żądania od dłużnika świadczenia. Dlatego też warunkiem skutecznej cesji wierzytelności jest istnienie tego prawa. Należy również podkreślić, że aby wierzytelność mogła być przedmiotem przelewu, musi być w dostateczny sposób zindywidualizowana poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika. Oznaczenie wierzytelności to wskazanie stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Zatem elementy te w momencie zawierania umowy przelewu powinny być oznaczone lub przynajmniej oznaczalne. Natomiast do chwili przejścia wierzytelności z majątku zbywcy do majątku nabywcy winno nastąpić dokładne sprecyzowanie pozostałych elementów stosunku zobowiązaniowego, w ramach którego istnieje zbywana wierzytelność (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 1999 roku, III CKN 423/99, Biul. SN 2000/1/1).

W myśl natomiast treści art. 720 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem. Z kolei w myśl art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (tj. Dz. U. z 2014 roku, poz. 1497 ze zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550,00 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się między innymi umowę pożyczki.

Z powyższego wynika zatem, że przy umowie pożyczki, głównymi świadczeniami stron są, po stronie pożyczkodawcy udostępnienie określonych środków finansowych do korzystania na określony okres czasu, a ze strony pożyczkobiorcy, zwrot tych środków. Umowa pożyczki została przy tym ukształtowana w kodeksie cywilnym w taki sposób, że co do zasady może być zarówno umową odpłatną, jak i nieodpłatną. W przypadku zawarcia przez strony odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie.

Wobec powyższego w procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki powód jest zobowiązany udowodnić, że strony zawarły umowę tej kategorii, a także, że przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku. Biorący pożyczkę powinien zaś wykazać wykonanie swego świadczenia w postaci zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości, przy czym obie strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

W ocenie Sądu zaoferowany w sprawie materiał dowodowy potwierdza jedynie fakt zawarcia przez powoda z pożyczkodawcą – poprzednikiem prawnym powoda umowy cesji wierzytelności w dniu 19 stycznia 2022 roku oraz zawarcia przez pozwaną A. S. z poprzednikiem prawnym powoda umowy pożyczki pieniężnej w dniu 13 stycznia 2020 roku i aneksu (...) z dnia 22 grudnia 2020 roku.

Jednakże z uwagi na kwestionowanie przez pozwaną wysokości dochodzonego roszczenia, w szczególności w zakresie wysokości faktycznie otrzymanych kwot od pożyczkodawcy i obsługi tego zobowiązania oraz braku informacji o dodatkowych kosztach związanych z zawarciem tych zobowiązań, Sąd powziął wątpliwości co do zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia.

Wprawdzie z treści umowy pożyczki z dnia 13 stycznia 2020 roku wynika, że pozwana – A. S. otrzymała gotówkę w wysokości 1.000,00 złotych oraz kartę przedpłaconą zasiloną kwotą 490,00 złotych, natomiast z aneksu (...), że otrzymała gotówkę o wartości 600,00 złotych oraz kartę przedpłaconą zasiloną kwotą 1.318,00 złotych.

W ocenie Sądu, skoro strona pozwana kwestionowała te okoliczności, to powód winien zaoferować w tym zakresie materiał dowodowy, który w sposób nie budzący wątpliwości potwierdziłby te fakty. Natomiast strona powodowa nie wykazała w toku niniejszego procesu aby faktycznie pozwanej zostały wydane karty przedpłacone zasilone kwotami wskazanymi w umowie i aneksie.

Ponadto wyjaśnienia pozwanej w tym zakresie nie były kwestionowane przez powoda, dlatego też Sąd biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, uznał je za przyznane w trybie art. 230 kpc.

Odnosząc się natomiast do wysokości dochodzonego roszczenia, to należy zauważyć, że w toku procesu powód celem wykazania wysokości dochodzonego roszczenia przedłożył historię spłat, z której wynika jedynie, że na dzień 22 grudnia 2020 roku saldo z tytułu pożyczki opiewało na kwotę 4.370,08 złotych oraz, że w okresie od grudnia 2020 roku do sierpnia 2022 roku na poczet zobowiązania pozwana uiściła kwotę 1.084,19 zł.

W ocenie Sądu dokument ten pozostaje w sprzeczności z okazanym przez pozwaną na rozprawie dowodem w postaci dokumentu – karty spłat klienta, z którego wynika, że pozwana na poczet zobowiązania uiściła kwotę w łącznej wysokości 1.870,00 złotych. Ponadto powód nie kwestionował wyjaśnień pozwanej, że nie otrzymywała ona od pożyczkodawcy pokwitowań wpłat, jak również, że wielokrotnie zdarzało się, iż wpłaty nie były one odnotowywane albowiem aplikacja przedstawiciela pożyczkodawcy nie działała.

Wobec powyższego, skoro powód w toku niniejszego procesu nie przedstawił takiego materiału dowodowego, na podstawie którego w sposób nie budzący wątpliwości można byłoby zweryfikować faktyczną wysokość wpłat uiszczonych przez pozwaną do czasu zawarcia aneksu (...) oraz zestawienia, z którego wynikałoby na co poszczególne wpłaty były zaliczana po zawarciu umowy z dnia 13 stycznia 2020 roku i aneksu (...) z dnia 22 grudnia 2020 roku, to Sąd powziął wątpliwości co do faktycznej wysokości dochodzonego roszczenia.

Wobec powyższego, skoro Sąd powziął wątpliwości co do faktycznej kwoty zadłużenia pozwanej wobec pożyczkodawcy, zaś powód nie zaoferował w tym zakresie wiarygodnego materiału dowodowego, z którego w sposób nie budzący wątpliwości wynikałaby wysokość tego zadłużenia, to roszczenie powoda jako nie wykazane co do zasady i wysokości należało oddalić w całości.