Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Konin, dnia 27 stycznia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Koninie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Adam Maliszewski

Protokolant: st. sekr. sąd. Aneta Wieczyńska

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2022 roku w Koninie

na rozprawie

sprawy z wniosku J. Z. (1)

z udziałem J. C., M. Z. i J. Z. (2)

o zasiedzenie

postanawia:

1.  oddalić wniosek;

2.  nakazać ściągnąć od wnioskodawcy na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w K. kwotę 2.589,49 zł (dwa tysiące pięćset osiemdziesiąt dziewięć złotych i czterdzieści dziewięć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

3.  w pozostałym zakresie ustalić, że każdy z uczestników ponosi koszty związane z własnym udziałem w sprawie, uznając je za uiszczone w całości.

sędzia Adam Maliszewski

Sygn. akt I Ns 1179/19

UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2019 roku J. Z. (1) wniósł o stwierdzenie, że jego rodzice – M. Z. i J. Z. (2) nabyli przez zasiedzenie z dniem 2 lipca 1993 roku własność nieruchomości oznaczonej numerem geodezyjnym (...), położonej w miejscowości R., gmina G., dla której Sąd Rejonowy w K. prowadzi księgę wieczystą nr (...) (wniosek, k. 3-14).

W odpowiedzi na wniosek uczestniczka J. C. wniosła o jego oddalenie w całości wskazując, że jest właścicielką przedmiotowej działki i od czasu założenia dokumentacji geodezyjnej pozostaje ona w nieprzerwanym posiadaniu jej, a wcześniej jej poprzedników prawnych, co czyni żądanie wnioskodawcy nieuzasadnionym (odpowiedź na wniosek, k. 73-74).

Postanowieniem z dnia 10 lutego 2020 roku Sąd Rejonowy w K. wezwał do udziału w sprawie w charakterze uczestników postępowania rodziców wnioskodawcy – M. Z. i J. Z. (2). Nowi uczestnicy poparli w całości wniosek złożony przez J. Z. (1) (postanowienie, k. 45; stanowisko uczestników, k 88).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Mocą zawartej w dniu 2 lipca 1963 roku J. i J. małżonkowie P. oddali ze składu swojego gospodarstwa rolnego o powierzchni 14,80 ha M. Z. w dzierżawę na okres 99 lat jeden hektar łąki, położonej w B. (obecnie R.), gromada G., sąsiadującej od wschodu z łąką H. W., a od zachodu z działką S. P. (1) za kwotę 12.000 złotych. Od chwili zawarcia tej umowy małżonkowie Z. użytkowali tę łąkę, regulując od tego czasu wszelkie świadczenia i podatki na rzecz Skarbu Państwa, w późniejszym zaś czasie wystąpili do P.w K. z prośbą o uwłaszczenie ich w zakresie wskazanej wyżej działki o powierzchni 1 ha, położonej w R. (umowa dzierżawy, k. 32; wniosek, k. 34; oświadczenie sołtysa, k. 35;

W lutym 1966 roku sporządzono rejestr pomiarowo-klasyfikacyjny, w którym wskazano m. in., że posiadaczem działki nr (...) o powierzchni 1,27 ha jest K. N., działki nr (...) o powierzchni 1,08 ha jest I. W., działki nr (...) o powierzchni 0,88 ha jest J. P., zaś działki nr (...) o powierzchni 2,18 ha – jest T. K.. Powyższy stan posiadania potwierdzono następnie w wykazie oświadczeń właścicieli i użytkowników. W klasycznym rejestrze ewidencji od chwili jej założenia jako władającego działką nr (...) (nr rej. (...)) o powierzchni 0,88 ha wskazano J. P., zaś działką nr (...) (nr rej.(...)) o powierzchni 1,08 ha – I. W. (rejestr pomiarowo-klasyfikacyjny, k. 141-149; wykaz oświadczeń, k. 150-155; pisemna opinia biegłego geodety J. K., k. 133-137).

W dniu 8 października 1974 roku sporządzony został rejestr działek położonych w R., dla których konieczne jest dokonanie pomiaru. W rejestrze tym wymieniona jest działka nr (...), przy której jako zainteresowani wymienieni są S. P. (1) i W. Z., a na odwrocie M. Z.. W maju 1976 roku sporządzony został przez geodetę K. kolejny operat do prostowanej ewidencji związany z uwłaszczeniami (nr (...)). W operacie tym dokonano podziału działek nr (...). Powstałe w wyniku podziału działki nr (...) przypisano M. Z.. Sporządzono również wykaz zmian gruntowych, w którym uwzględniono podział działek nr (...) oraz zmieniono władającego działką nr (...) z I. W. na M. i J. małżonków Z.. Na podstawie tego wykazu lub stworzonych na jego podstawie map wydano w dniu 12 czerwca 1976 roku akt własności ziemi nr (...), w którym stwierdzono, że właścicielami działek nr (...) o łącznej powierzchni 1,70 ha położonych w R. są M. i J. małżonkowie Z. (rejestr działek, k. 157-158; wyciąg z operatu, k. 159-165; pisemna opinia biegłego geodety J. K., k. 133-137; akt własności ziemi, k. 24-25 oraz k. 1 akt (...)).

Z nieznanych powodów ustalenia dokonane w trakcie prac i zawarte w opisanym wyżej operacie zmiany nie zostały wprowadzone do ewidencji gruntów, skutkiem czego w ewidencji tej nigdy nie ujawniono działek nr (...), zaś działka nr (...) pozostała w jednostce rej. 175, gdzie wpisany jako władający był nadal I. W. . Z tych względów w 1977 roku wydano na I. W. akt własności ziemi nr (...) dotyczący działki nr (...). Umową z dnia 22 września 1978 roku I. W. przekazał Z. i J. małżonkom L. do wspólności ustawowej małżeńskiej m. in. działkę gruntu nr (...) o powierzchni 1,08 ha, położoną w R., gmina G. (pisemna opinia biegłego geodety J. K., k. 133-137; informacje z (...) w K., k. 29-30, k. 31; umowa przekazania własności i posiadania gospodarstwa rolnego, k. 75).

W dniu 21 czerwca 1978 roku geodeta M. G. sporządziła operat z pomiaru do uwłaszczeń działek nr (...). W operacie tym działkę nr (...), którą zgodnie z ewidencją gruntów od jej utworzenia władał I. W. – oznaczono jako działkę nr (...), zaś jako władającego – wskazano M. Z.. Z kolei jako władającego działką nr (...) wskazano S. P. (1), pominiętego przy zakładaniu ewidencji. Prawdopodobnie dla zaznaczenia zmiany władającego mimo niezmienionych powierzchni, zmieniono numery działek z (...)na (...) i z (...) na (...). Sporządzono również wykaz zmian gruntowych opisujący zmiany władających, jednak również i w tym przypadku ustalenia dokonane w czasie powyższych prac i zawarte w operacie zmiany nie zostały wprowadzone do ewidencji gruntów (operat pomiarowy, k. 167-172; pisemna opinia biegłego geodety J. K., k. 133-137;).

Umową z dnia 27 kwietnia 1990 roku Z. i J. małżonkowie L. darowali P. i E. małżonkom K. do wspólności ustawowej małżeńskiej działkę nr (...) o powierzchni 1,08 ha, położoną w R., gmina G.. Z kolei umową darowizny z dnia 26 lipca 2017 roku P. i E. małżonkowie K. darowali m. in. przedmiotową działkę na wyłączną własność uczestniczce J. C. (umowa darowizny, k. 77-79 oraz k. 24-25 akt kw nr (...) (...); umowy darowizn, k. 11-17 akt kw nr (...); odpis zwykły księgi wieczystej, k. 19-23).

Z kolei umową z dnia 14 grudnia 1993 roku M. Z. i J. Z. (2) darowali na wyłączną własność wnioskodawcy J. Z. (1), m. in. nieruchomość rolną objętą aktem własności ziemi nr (...), dotyczącą nieruchomości rolnej położonej we wsi R., gmina G. składającą się z działek gruntu o numerach: (...), (...) i (...) o łącznej powierzchni 1,70 ha. Kiedy jednak J. Z. (1) usiłował założyć księgę wieczystą na powyższe działki okazało się, że nie zostały one nigdy ujawnione w ewidencji gruntów, co skutkowało oddaleniem wniosku J. Z. (1), z uwagi na fakt, iż działka geodezyjna nr (...) stanowi własność uczestniczki J. C. i prowadzona jest dla niej księga wieczysta nr (...) (umowa darowizny, k. 26-27); dowód z przesłuchania wnioskodawcy, płyta CD, k. 113a).

Według stanu faktycznego działka będąca w latach sześćdziesiątych XX wieku w posiadaniu T. K., graniczy od wschodu z działką będącą w posiadaniu S. P. (1) (i ewentualnie jego następców prawnych), która sąsiaduje od wschodu z działką gruntu będącą od 1963 roku w nieprzerwanym samoistnym posiadaniu uczestników M. Z. i J. Z. (2), a później wnioskodawcy – J. Z. (1). Z kolei działka ta od wschodu graniczy z działką będącą w samoistnym posiadaniu najpierw J. W., później Z. i J. małżonków L., następnie P. i E. K., a ostatecznie uczestniczki J. C., zaś ta działka graniczy od wschodu z działką należącą obecnie do A. P.. Przez cały ten czas granica pomiędzy tymi działkami nie była sporna, a żaden z uczestników postępowania albo ich poprzedników prawnych nie dokonywał fizycznego zajęcia działki sąsiada w jakiejkolwiek części (pisemna opinia biegłego J. K. z załącznikami, k. 134-180; treść księgi wieczystej (...); okoliczności niesporne).

W chwili obecnej w oparciu o istniejące dokumenty nie można w sposób nie budzący wątpliwości rozstrzygnąć czy prawidłowe jest oznaczenie działek ujawnione obecnie w ewidencji gruntów czy tez oznaczenie wynikające z pisanych wyżej dwóch operatów z lat 1976 i 1978. Najprawdopodobniej jednak przy zakładaniu ewidencji gruntów popełniono błąd w oznaczeniu działek i osób nimi władających, zaś wskazane operaty z 1976 roku i 1978 roku były próbami jego naprawienia (pisemna opinia biegłego geodety J. K.; ustna uzupełniająca opinia biegłego J. K., płyta CD, k. 235; pismo z (...) w K., k. 220).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dokumenty, częściowo w oparciu o dowód z pisemnej oraz ustnej opinii biegłego geodety J. K., oraz w niewielkim zakresie w oparciu o zeznania wnioskodawcy;

Powołane dokumenty zostały sporządzone w przepisanej formie przez organy do tego uprawnione, zaś ich autentyczność i treść nie były kwestionowane w toku postępowania. Sąd pominął te dokumenty znajdujące się w aktach sprawy, które nie zostały wskazane przy ustalaniu stanu faktycznego, uznając, iż nie mają one znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Ustalając fakty Sąd oparł się w całości o pisemną i uzupełniającą ustną opinię biegłego J. K.. Opinie te są zrozumiałe co do istoty problemu, wiarygodne, choć niezbyt kategoryczne i wyczerpujące z uwagi na skąpość i wzajemną sprzeczność dostępnych dokumentów. Jak bowiem przyznał sam biegły wydając na rozprawie w dniu 18 stycznia 2022 roku ustną opinię uzupełniającą, w oparciu o dostępną dokumentację geodezyjną nie można rozstrzygnąć w sposób nie budzący wątpliwości czy funkcjonujące obecnie w zasobie geodezyjnym oznaczenie działek uczestników postępowania jest prawidłowe czy nie. Z tych względów w swoich opiniach biegły jedynie założył, że za bardziej prawdopodobne należy uznać, że prawidłowe jest oznaczenie tych działek wynikające z nieujawnionych w zasobie geodezyjnym operatów szacunkowych z roku 1976 i 1978, albowiem gdyby pierwotne oznaczenie działek istniejące od założenia ewidencji gruntów było prawidłowe – wówczas geodeci nie podejmowaliby prób jego sprostowania.

Oceniając materiał dowodowy Sąd oparł się na zeznaniach wnioskodawcy jedynie w zakresie w jakim twierdził on, że chcąc założyć księgę wieczystą dla działek o numerach: (...), (...) i 522/1 objętych własności aktem własności ziemi nr (...) – jego wniosek został oddalony z uwagi na fakt, że dla działki nr (...) była już założona księga wieczysta w której jako właściciele figurowały inne osoby. W pozostałym zakresie Sąd pominął zeznania wnioskodawcy i uczestniczki J. C., albowiem ich zeznania dotyczyły okoliczności niespornych między uczestnikami, a zatem nie wymagały dowodu.

Sąd pominął również dowody z zeznań świadka S. P. (2) oraz uczestników M. Z. i J. Z. (2) albowiem nie posiadali oni żadnej wiedzy istotnej z punktu widzenia rozstrzygnięcia sprawy, poza okolicznościami które nie były sporne. W szczególności nie mieli żadnych wiadomości co do przyczyn istniejących sprzeczności i wątpliwości dotyczących numeracji przedmiotowych działek.

Zważywszy na fakt, iż uczestnicy zgodnie potwierdzali niezakłócone posiadanie przedmiotowych działek przez ich właścicieli oraz ich poprzedników prawnych, a także brak sporu co do przebiegu granicy między nimi – Sąd pominął również dowód z oględzin przedmiotowych nieruchomości, gdyż w opisanych okolicznościach jego przeprowadzenie nie mogło przyczynić się w jakimkolwiek zakresie do wyjaśnienia okoliczności stanowiących istotę problemu.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 172 §1 i 2 k.c. posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Zasiedzenie jest sposobem nabycia własności przez upływ czasu. Artykuł 172 k.c. oprócz upływu czasu wymienia jako przesłankę zasiedzenia posiadanie przy czym aby prowadziło ono prowadzące do zasiedzenia musi być ono samoistne (art. 336 k.c.) i nieprzerwane. Na korzyść posiadacza przemawia domniemanie ciągłości (art. 340 k.c., 345 k.c.), domniemanie, że ten, kto rzeczą faktycznie włada, jest posiadaczem samoistnym (art. 339 k.c.), i domniemanie istnienia dobrej wiary (art. 7 k.c.). O posiadaniu samoistnym nie świadczy sama tylko długotrwałość posiadania, która nie jest kryterium odróżniającym posiadanie samoistne od zależnego. Posiadanie prowadzące do zasiedzenia musi mieć charakter władania rzeczą z zamiarem posiadania jej dla siebie ( cum animo rem sibi habendi) (zob. komentarz do art. 172 k.c. pod red. J. Gudowskiego, LEX 2016).

Przenosząc treść powyższych przepisów i uwag ogólnych na grunt niniejszej sprawy należy zauważyć, iż zgodnie z treścią art. 511 § 1 k.p.c., w zw. z art. 187 § 1 pkt 1 k.p.c. każdy wniosek wszczynający postępowanie nieprocesowe powinien m. in zawierać dokładnie określone żądanie. W przypadku wniosku o stwierdzenie zasiedzenia określając przedmiot postępowania, a w szczególności nieruchomość bądź jej część której ten wniosek dotyczy – stosuje się jej oznaczenie wynikające z ewidencji gruntów i budynków prowadzonej w oparciu o ustawę Prawo Geodezyjne i Kartograficzne z dnia 17 maja 1989 r. (tj. z dnia 1 października 2021 r., Dz.U. z 2021 r. poz. 1990).

Zgodnie z art. 20 ust 1 i 2 tej ustawy ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące:

1) gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas bonitacyjnych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty;

2) budynków - ich położenia, przeznaczenia, funkcji użytkowych i ogólnych danych technicznych;

3) lokali - ich położenia, funkcji użytkowych oraz powierzchni użytkowej.

W ewidencji gruntów i budynków wykazuje się także:

1) właścicieli nieruchomości, a w przypadku:

a) nieruchomości Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego - oprócz właścicieli inne podmioty, w których władaniu lub gospodarowaniu, w rozumieniu przepisów o gospodarowaniu nieruchomościami Skarbu Państwa, znajdują się te nieruchomości,

b) gruntów, dla których ze względu na brak księgi wieczystej, zbioru dokumentów albo innych dokumentów nie można ustalić ich właścicieli - osoby lub inne podmioty, które władają tymi gruntami na zasadach samoistnego posiadania;

2) miejsce pobytu stałego lub adres siedziby podmiotów, o których mowa w pkt 1.

Jak z kolei stanowi art. 24 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego informacje, o których mowa w art. 20 ust. 1 i 2 ustawy, zawiera operat ewidencyjny, który składa się z:

1) bazy danych, o której mowa w art. 4 ust. 1a pkt 2, prowadzonej za pomocą systemu teleinformatycznego zapewniającego w szczególności:

a) odpowiednio zabezpieczone przechowywanie danych i ich aktualizację,

b) udostępnianie oraz wspólne korzystanie z danych na zasadach określonych w przepisach o infrastrukturze informacji przestrzennej,

c) wizualizację danych w formie rejestrów, kartotek i wykazów oraz mapy ewidencyjnej, a także udostępnianie zainteresowanym wypisów z tych rejestrów, kartotek i wykazów oraz wyrysów z mapy ewidencyjnej;

2) zbioru dokumentów uzasadniających wpisy do bazy danych.

Jak już wcześniej wskazano w niniejszej sprawie wnioskodawca J. Z. (1) wniósł o stwierdzenie, że jego rodzice nabyli przez zasiedzenie z dniem 2 lipca 1993 roku własność nieruchomości oznaczonej numerem geodezyjnym (...), położonej w miejscowości R., gmina G., dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...).

Jak wynika z treści wskazanej księgi wieczystej oraz z wypisu i wyrysu z ewidencji gruntów – przedmiotowa działka o powierzchni 1,08 ha jest własnością uczestniczki J. C.. Co zaś bardziej istotne, z przeprowadzonego postępowania dowodowego, w tym z załączonych dokumentów wynika, że przedmiotowa działka której od momentu założenia ewidencji gruntów, a więc od lat sześćdziesiątych XX wieku, nadano numer geodezyjny (...) – od samego początku była w nieprzerwanym posiadaniu poprzedników prawnych uczestniczki J. C. – kolejno: I. W., Z. i J. małżonków L., P. i E. małżonków K., a wreszcie uczestniczki. Z treści ewidencji gruntów wynika również, że działka sąsiednia, będąca od 1963 roku w posiadaniu najpierw uczestników postępowania, później zaś wnioskodawcy – od początku założenia ewidencji miała numer geodezyjny (...). Uczestnicy postępowania zgodnie przyznali również, że przez cały ten czas granica pomiędzy tymi działkami nie była sporna, a żaden z uczestników postępowania albo ich poprzedników prawnych nie dokonywał fizycznego zajęcia działki sąsiada w jakiejkolwiek części. Okoliczności te prowadzą do wniosku, że w niniejszej sprawie w ogóle nie doszło do sytuacji w której wnioskodawca lub jego rodzice weszliby w faktyczne posiadanie całości lub części działki gruntu którą do tej pory władali poprzednicy prawni J. C..

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że istotą instytucji zasiedzenia jest sytuacja, w której dana osoba obejmuje w faktyczne władanie określoną nieruchomość, co do której nie ma tytułu prawnego i zaczyna zachowywać się tak jak właściciel okazując na zewnątrz wolę posiadania tej nieruchomości dla siebie. Okoliczność ta musi być oczywista, a w każdym razie możliwa do stwierdzenia przez właściciela, który ma w takiej sytuacji czas dwudziestu (przy dobrej wierze zasiadującego) albo trzydziestu lat (prze jego złej wierze) na ewentualne podjęcie działań które przerwą bieg terminu zasiedzenia i doprowadzą do odzyskania przez właściciela władztwa nad jego nieruchomością. Jak już wcześniej wskazano, w niniejszej sprawie uczestnicy zgodnie zeznali, że żadna tego rodzaju sytuacja nie miała miejsca, zaś każdy z uczestników oraz ich poprzedników prawnych od zawsze władał swoją nieruchomością, nie zajmując gruntu sąsiada. W tej sytuacji należało uznać, że termin zasiedzenia o którym mowa w art. 172 k.c. w ogóle nie rozpoczął biegu.

Co przy tym istotne, sam wnioskodawca od samego początku swój wniosek opierał nie na twierdzeniu, że jego rodzice weszli w posiadanie samoistne sąsiedniej działki, należącej do poprzedników prawnych uczestniczki J. C., lecz o twierdzenie, że w czasie zakładania w latach sześćdziesiątych XX wieku ewidencji gruntów m. in. będących w posiadaniu uczestników postępowania – doszło do błędu w ich numeracji oraz oznaczeniu osób nimi władających, na skutek czego do dnia dzisiejszego istnieje w tym zakresie sprzeczność pomiędzy stanem faktycznym, a stanem ujawnionym w ewidencji gruntów. Analiza treści złożonych do sprawy dokumentów prowadzi do wniosku, iż powyższe twierdzenie wnioskodawcy, w pewnym stopniu potwierdzone przez biegłego – jest trafne.

W ocenie Sądu istotny wpływ na taki stan rzeczy miała zawarta w dniu 2 lipca 1963 roku umowa, mocą której J. i J. małżonkowie P. oddali ze składu swojego gospodarstwa rolnego o powierzchni 14,80 ha M. Z. w dzierżawę na okres 99 lat jeden hektar łąki, położonej w B. (obecnie R.), gromada G., sąsiadującej od wschodu z łąką H. W., a od zachodu z działką S. P. (1). Od chwili zawarcia tej umowy stan faktyczny przedstawiał się w ten sposób, że władającymi czterech sąsiadujących ze sobą działek, patrząc z kierunku zachodniego w kierunku wschodnim byli: T. K., S. P. (1), M. Z. (początkowo jako dzierżawca) oraz I. W. (poprzednik prawny uczestniczki J. C.). Przy zakładaniu w połowie lat sześćdziesiątych XX wieku ewidencji gruntów działkom tym nadano kolejne numery: (...), (...), (...)i (...), popełniono jednak wówczas błąd, który polegał na tym, że pominięto w ewidencji jako władającego drugą z działek ((...)) S. P. (1). Konsekwencją tego błędu było niezgodne z rzeczywistością wskazanie w ewidencji, że władającym działką (...) jest M. Z. (podczas gdy winien to być pominięty S. P. (1)), władającym działką (...) jest I. W. (podczas gdy winien to być M. Z.), zaś władającym działką nr (...) jest poprzednik prawny A. P. – obecnego właściciela tej działki (podczas gdy winien to być I. W.).

Wskazany błąd został dostrzeżony przez prowadzącego w późniejszym czasie m. in. na tych nieruchomościach prace geodezyjne geodetę W. K., który sporządził na tę okoliczność w dniu 18 maja 1976 roku stosowny wykaz gruntowy. Istnienie wskazanego błędu dostrzegła również geodeta M. G., która w swoim operacie pomiarowym z 21 czerwca 1978 roku dokonała sprostowania osób władających poszczególnymi działkami, m. in. przypisując pominiętego wcześniej S. P. (1) do działki nr (...). Jak przy tym wskazał w swojej pisemnej opinii biegły J. K. (k. 136 v.) prawdopodobnie dla zaznaczenia zmiany władającego mimo niezmienionych powierzchni działek – zmieniono ich numery z (...)na (...) oraz z (...)na (...).

Co jednak bardziej istotne, z nieznanych przyczyn powyższe dokumenty nigdy nie zostały uwzględnione w ewidencji gruntów, na skutek czego do dnia dzisiejszego istnieje sprzeczność co do numeracji działek i osób nimi władających pomiędzy danymi z ewidencji gruntów, a danymi wskazanymi w powołanych wyżej dwóch dokumentach z lat siedemdziesiątych XX wieku. W konsekwencji następcom prawnym I. W., w tym uczestniczce J. C. wydano dokumenty potwierdzające własność nieruchomości z nieprawidłowym oznaczeniem numeru działki (...) (zamiast (...)).

Rozstrzygając przedmiotową sprawę, po ustaleniu wskazanych wyżej okoliczności Sąd Rejonowy uznał, że wybrany przez wnioskodawcę sposób usunięcia wskazanych niezgodności – poprzez złożenie wniosku o stwierdzenie zasiedzenia przez jego poprzedników prawnych działki numer (...) (należącej zgodnie z treścią księgi wieczystej i wypisem z ewidencji gruntów do uczestniczki J. C.) – był nieprawidłowy, dlatego nie mógł skutkować uwzględnieniem wniosku.

W ocenie Sądu w zaistniałej sytuacji, celem rozstrzygnięcia istniejących sprzeczności co do oznaczenia działek i osób nimi władających, wszyscy zainteresowani ich właściciele powinni zlecić uprawnionemu geodecie wykonanie stosownych prac geodezyjnych, mających na celu ustalenie granic i powierzchni poszczególnych działek należących do uczestników postępowania i ich sąsiadków, a następnie sporządzenie kompleksowego wykazu zmian gruntowych, prostującego numerację, granice i powierzchnie działek gruntu oraz dane ich właścicieli (władających) – w stosunku do stanu wynikającego z aktualnych danych z ewidencji gruntów. Dopiero sporządzenie takiej dokumentacji oraz ujawnienie jej w ewidencji gruntów pozwoli ostatecznie i całościowo rozstrzygnąć zaistniały problem będący przedmiotem niniejszego postępowania.

Podkreślenia przy tym wymaga, że uwzględnienie przedmiotowego wniosku J. Z. (1) o zasiedzenie działki nr (...), bez przeprowadzenia i ujawnienia w ewidencji gruntów wskazanych prac geodezyjnych, w tym wykazu zmian gruntowych – spowodowałoby, że po uprawomocnieniu się postanowienia o stwierdzenie zasiedzenia uczestniczka J. C. utraciłaby własność swojej działki, mimo, że z niekwestionowanych ustaleń wynika, że zarówno ona, jak i jej poprzednicy prawni władali tą działką w sposób niezakłócony co najmniej od lat siedemdziesiątych XX wieku, kiedy to doszło do uwłaszczenia tej działki i wydania I. W. (poprzednikowi prawnemu uczestniczki J. C.) stosownego aktu własności.

Z oczywistych względów taki skutek wnioskowanego przez wnioskodawcę rozstrzygnięcia jest nie do zaakceptowania, dlatego też Sąd Rejonowy oddalił wniosek J. Z. (1) o stwierdzenie zasiedzenia przez jego poprzedników prawnych przedmiotowej działki numer (...), uznając, że nie zostały spełnione ustawowe przesłanki warunkujące uwzględnienie takiego wniosku.

O kosztach postępowania orzeczono w oparciu o treść art. 520 §2 k.p.c., w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c. Mając jednak na względzie fakt, iż uczestniczka J. C., która wygrała niniejszą sprawę, nie poniosła żadnych kosztów postępowania – brak było podstaw do orzekania o obowiązku ich zwrotu przez wnioskodawcę. Z tych względów Sąd obciążył jedynie wnioskodawcę poniesionymi przez niego w toku postępowania kosztami.

O obowiązku zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 2 k.p.c., w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych obciążając nimi w całości wnioskodawcę jako przegrywającego postępowanie. Na koszty te w łącznej wysokości 2.589,49 złotych złożyły się koszty wynagrodzenia biegłego geodety w zakresie nie pokrytym z zaliczki wnioskodawcy.

sędzia Adam Maliszewski