Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III AUa 481/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 września 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSA Jolanta Hawryszko (spr.)

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 15 września 2022 r. w S.

sprawy S. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o wypłatę niezrealizowanego świadczenia uzupełniającego

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 13 września 2021 r., sygn. akt VI U 1247/21

oddala apelację.

SSA Jolanta Hawryszko

Sygn. akt III AUA 481/22

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Szczecie decyzją z 24 maja 2021 r. znak (...) odmówił ubezpieczonemu S. R. prawa do niezrealizowanego świadczenia po zmarłej w dniu 10.01.2021 żonie F. R.. Organ rentowy wskazał, że przepis art. 7 ustawy o świadczeniu uzupełniającym zawiera odesłanie, w sprawach nieuregulowanych w ustawie, do stosowania odpowiednio przepisów ustawy emerytalnej, z wyjątkiem art. 136 tej ustawy, co oznacza, że świadczenia uzupełniającego nie wypłaca się w ramach tzw. niezrealizowanych świadczeń.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony, wnosząc o przyznanie świadczenia uzupełniającego.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wnosił o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział VI Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 13 września 2021 r. oddalił odwołanie.

Sąd Okręgowy ustalił, że żona ubezpieczonego 27.11.2020 r. złożyła wniosek o świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji. Decyzją z 31.12.2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał prawo do świadczenia uzupełniającego w kwocie 500 zł miesięcznie. Żona ubezpieczonego zmarła 10.01.2021 r. Ubezpieczony w dniu 14.04.2021 wniósł o wypłatę niezrealizowanego świadczenia uzupełniającego po zmarłej żonie.

Sąd Okręgowy nie uwzględnił odwołania i wyjaśnił, że zgodnie z art. 136 ustęp 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2020 r., poz. 53 t.j.) w razie śmierci osoby, która zgłosiła wniosek o świadczenia określone ustawą, świadczenia należne jej do dnia śmierci wypłaca się małżonkowi, dzieciom, z którymi prowadziła wspólne gospodarstwo domowe, a w razie ich braku - małżonkowi i dzieciom, z którymi osoba ta nie prowadziła wspólnego gospodarstwa domowego, a w razie ich braku - innym członkom rodziny uprawnionym do renty rodzinnej lub na których utrzymaniu pozostawała ta osoba. W sprawie przepis ten nie ma zastosowania, z uwagi na art. 7 ust. 1 ustawy z 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji (Dz.U. 2019 r., poz. 1622) zgodnie z którym w sprawach nieuregulowanych w niniejszej ustawie, dotyczących postępowania w sprawie świadczenia uzupełniającego, wypłaty tego świadczenia oraz wydawania orzeczeń, o których mowa w art. 2 ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z wyjątkiem art. 136 tej ustawy. Przepis art. 7 ust. 1 ww. ustawy wyłącza zatem stosowanie art. 136 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w stosunku do świadczenia uzupełniającego. Innymi słowy, świadczenie uzupełniające jest wypłacane wyłącznie osobie uprawnionej, a nie osobom wymienionym w art. 136 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W konsekwencji, Zakład Ubezpieczeń Społecznych zasadnie stwierdził, że świadczenie uzupełniające przysługujące uprawnionemu, tj. żonie odwołującego, nie może być po jej śmierci wypłacone jako świadczenie niezrealizowane małżonkowi

Apelację od wyroku złożył ubezpieczony. W treści apelacji wniósł o przyznanie świadczenia uzupełniającego po zmarłej żonie za miesiące listopad i grudzień 2020 i styczeń 2021 w wysokości po 500 zł. Ubezpieczony nie wyjaśnił dlaczego nie zgadza się rozstrzygnięciem Sądu pierwszej instancji i dlaczego nie aprobuje argumentacji prawnej Sądu.

Sąd Apelacyjny rozważył sprawę i uznał, że apelacja jest niezasadna.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, zaś w ramach ustaleń i wniosków nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikające z przepisu art. 233 k.p.c.; nie popełnił też błędów w rozumowaniu w zakresie kwalifikacji prawnej, bowiem prawidłowo zinterpretował i zastosował odpowiednie przepisy prawa. Sąd Apelacyjny zaakceptował w całości ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji, traktując je jak własne. W pełni też podzielił ocenę prawną, jakiej dokonał Sąd pierwszej instancji.

Sąd Apelacyjny podkreśla, że przepisy prawa są jednoznaczne i w odniesieniu do szczególnego świadczenia, jakim jest świadczenie uzupełniające - przyznawane w trybie przepisów ustawy z 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji (Dz.U. 2019 r., poz. 1622) - nie dopuszczają prawnej możliwości przyznania świadczenie małżonkowi osoby, która zgłosiła wniosek o świadczenie a następnie zmarła. Sąd Okręgowy dokonując oceny prawnej prawidłowo przywołał art. 136 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w nawiązaniu do art. 7 ust. 1 ustawy z 31 lipca 2019 r. Przepis art. 7 ust. 1.1) wprost stanowi, że w sprawach nieuregulowanych w niniejszej ustawie, dotyczących postępowania w sprawie świadczenia uzupełniającego i wypłaty tego świadczenia stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z wyjątkiem art. 136 tej ustawy. Ubezpieczony nie wiedzieć czemu nie przyjmuje do wiadomości istnienia tych regulacji prawnych i składa bezprzedmiotową apelację, której nawet nie uzasadnia. Rzecz jasna, rozstrzygnięcie Sądu drugiej instancji nie może być dla ubezpieczonego pozytywne, bowiem zapadłoby z naruszeniem przepisu prawa.

Należy przy tym zauważyć, że zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z 31.07.2019 r. celem świadczenia uzupełniającego jest dodatkowe wsparcie dochodowe osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, i tylko dla tych osób. Konsekwencją takiego rozwiązania jest zatem wykluczenie przez ustawodawcę możliwości przyznania świadczenia małżonkowi, po śmierci osoby, która o to świadczenie wystąpiła.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację ubezpieczonego.

SSA Jolanta Hawryszko