Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

ZAOCZNY W STOSUNKU DO K. D.

Dnia 24 października 2022 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Marek Jasiński

po rozpoznaniu 24 października 2022 roku w G. na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa D. G.

przeciwko W. R. (R.) i K. D.

o zapłatę

I.  zasądza od W. R. i K. D. solidarnie na rzecz D. G.:

1)  kwotę 10.340 zł (dziesięć tysięcy sześćset czterdzieści złotych) tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 października 2022 roku do dnia zapłaty,

2)  kwotę 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 października 2022 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od W. R. i K. D. solidarnie na rzecz D. G. kwotę 4649 zł (cztery tysiące czterdzieści dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego;

IV.  zasądza od W. R. i K. D. solidarnie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku kwotę 2990,40 zł (dwa tysiące dziewięćset dziewięćdziesiąt złotych i czterdzieści groszy) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa;

V.  nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w stosunku do K. D..

Sygnatura akt I C 799/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 grudnia 2017 roku powód D. G. wniósł o zasądzenie od pozwanych W. R. i K. D. solidarnie na swoją rzecz kwoty 10.640 zł tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty, nadto kwoty 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz o zasądzenie od pozwanych solidarnie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że był ofiarą pobicia go przez pozwanych w nocy z 3 na 4 września. W wyniku pobicia doznał obrażeń twarzoczaszki. Konieczne było usunięcie zęba oraz podjęcie próby augmentacji kości. Po usunięciu zęba na 14 dni zostały założone szwy, powód odczuwał silny ból. Przez kilka dni był zmuszony korzystać z diety płynnej. W wyniku pobicia po całym ciele odczuwał również silne bóle głowy przez 3 miesiące oraz bóle żeber przez okres 6 tygodni. Po 12 tygodniach od ekstrakcji zęba i augmentacji kości podjęta została próba implantacji, zakończona niepowodzeniem. W kwietniu 2017 roku przeszedł trwający dwie godziny zabieg przeszczepu kości własnej, w wyniku której odczuwał ból. Po 6 miesiącach od przeszczepu został przeprowadzony zabieg implantacji. Powód wskazał, że brak zęba odcisnął również piętno w innych aspektach życia, Obniżył znacząco jego samoocenę, wycofał się z kontaktów z innymi osobami z uwagi na fakt, że brak zęba był bardzo widoczny w trakcie mówienia. Na moment wniesienia pozwu powód wskazał, że poniósł wydatki w kwocie 7140 zł związaną z leczeniem. W momencie wniesienia pozwu powodowi pozostała do poniesienia kwota 3500 zł na obudowę implantu koroną.

Pozwani nie złożyli odpowiedzi na pozew.

Na rozprawie 13 września 2019 roku stawający osobiście pozwany W. R. wskazał, że nie zgadza się z roszczeniem pozwu. W jego ocenie koszty leczenia powoda zostały zawyżone.

W piśmie procesowym z dnia 1 czerwca 2021 roku pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu. Wskazał, że kwestionuje wysokość kosztów leczenia. Dodatkowo podniósł, że nie jest możliwe ustalenie który z napastników zadawał konkretne ciosy, wobec czego obarczanie go odpowiedzialnością za całe zdarzenie jest niezgodne z zasadami współżycia społecznego.

Sąd ustalił, co następuje:

4 września 2016 roku w G. przy ulicy (...) działając wspólnie i porozumieniu z trzema innymi, nieustalonymi mężczyznami, wzięli udział w pobiciu D. G. poprzez kopanie go po całym ciele i bicie pięściami po twarzy, w wyniku którego D. G. doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia powłok głowy, złamania zęba 23 wymagającego ekstrakcji oraz stłuczenia powłok tułowia, które spowodowały naruszenie czynności ciała (narządu żucia) i rozstrój zdrowia trwający dłużej niż siedem. Oskarżonych uznano za winnych i wymierzono kary po 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, nadto orzeczono od nich kwoty po 500 zł tytułem nawiązki. Wyrok został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 12 stycznia 2018 roku w sprawie V Ka 33/18

(dowód: wyrok Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 14 września 2017 roku sygnatura akt II K 109/17 – k. 6-6v; wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 12 stycznia 2018 roku sygnatura akt V Ka 33/18 – k. 88)

6 września 2016 roku D. G. usunięto ząb 23 z powodu urazu/pobicia. Po 12 tygodniach od usunięcia zalecono próbę implantacji z uwagi na fakt braku przedniej ściany kostnej. We wstępnym planie leczenia ustalono, że celem zaplanowania zabiegu należy wykonać tomografię 3D jamy ustnej, nadto dokonać higienizacji zębów. Dodatkowo niezbędnym był przeszczep kości z uwagi na ubytek jakiego doznał D. G.. Następnie miało dojść do implantacji zęba, a ostatecznie do założenia korony. W badaniu TK mózgowia stwierdzono brak widocznych zmian pourazowych. Badanie TK twarzoczaszki wykazało obrzęk małżowin nosowych. W pozostałym zakresie bez zmian pourazowych. W badaniach 9, 12, 16 i 20 września 2016 roku stwierdzono u D. G. krwiaki na twarzoczaszce. Skarżył się on na bóle głowy. Odbył on leczenie zgodnie z ustalonym wcześniej planem. Początkowo implantacja była nieudana ze względu na ubytki w kości. Niezbędnym stała się transplantacja kości w miejscu urazu. Po transplantacji kości leczenie zostało zakończone implantacją zęba oraz założeniem korony zęba. Leczenie kosztowało D. G. 7220 zł. Dodatkowo 14 i 30 marca 2018 roku D. G. poniósł wydatki na leczenie w kwocie 1500 zł i 1700 zł. Łącznie leczenie kosztowało go 10.420 zł. Łączne leczenie D. G. trwało 1.5. roku i zostało zakończone 30 marca 2018 roku założeniem korony na implant.

(dowód: zaświadczenie – k. 7v; zaświadczenie – k. 8; plan leczenia – k. 8v; karta informacyjna – k. 9; karty wizyt – k. 9v, 11-12; rachunki – k. 7; zeznania świadka B. S. – k. 68-69; opinia biegłego sądowego lekarza specjalisty chirurgii szczękowej – k. 115-120)

Wskutek zdarzenia z dnia 4 września 2016 roku D. G. doznał urazu zęba 23 na poziomie korzenia i w wyniku takiego urazu ząb musiał zostać usunięty, dodatkowo została uszkodzona kość szczęki w okolicy uszkodzonego zęba 23. Po każdej interwencji stomatologicznej i bezpośrednio po pobiciu odczuwał silne dolegliwości bólowe, co miało duży wpływ na życie i codzienne funkcjonowanie. Po wykonaniu przeszczepu ości i implantacji również odczuwał dolegliwości bólowe. Uzasadnione koszty leczenia wyniosły 10.340 zł. D. G. odczuwał wskutek zdarzenia ból. Opuchlizna twarzy utrzymywała się przez tydzień od pobicia i usunięcia zęba. W tym okresie jadł on pokarmy płynne. Ból w okolicach twarzy nawracał z uwagi na komplikacje w procesie leczenia, związane z nieprzyjęciem się implantu i koniecznością transplantacji kości szczęki. D. G. odczuwał bóle głowy, doraźnie przyjmował leki przeciwbólowe przez okres około 3 miesięcy, jak również każdorazowo po wykonywanych zabiegach. Wskutek zdarzenia odczuwał on również dolegliwości psychiczne. Wycofał się z życia towarzyskiego, zaniechał wychodzenia z domu, wstydził się rozmawiać z uwagi na to, że usunięty ząb 23 znajdował się w widocznym miejscu. Ucierpiało na tym również jego życie zawodowe, bowiem D. G. prowadzi działalność w zakresie wynajmu pokoi, w której niezbędny jest bezpośredni kontakt z klientem. Długo przeżywał on również sam fakt pobicia, który odcisnął piętno na jego codziennym funkcjonowaniu. Obecnie D. G. nie odczuwa już dolegliwości fizycznych związanych ze pobiciem go.

(dowód: zeznania świadka B. S. – k. 68-69; zeznania świadka S. G. – k. 69-70; zeznania świadka T. J. k. 70; przesłuchanie w charakterze strony powoda D. G. – k. 70-72; opinia biegłego sądowego lekarza specjalisty chirurgii szczękowej – k. 115-120)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie niemal w całości, w zakresie odszkodowania do kwoty 10.340 zł, zaś w zakresie zadośćuczynienia do kwoty 10.000 zł. W pozostałym zakresie podlegało ono oddaleniu, z przyczyn szczegółowo wskazanych poniżej.

Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły dokumenty zaoferowane przez stronę powodową, które nie były kwestionowane co do ich wiarygodności. Pozwany W. R. kwestionował celowość poniesienia kosztów, nie zaś sam fakt ich poniesienia. W ocenie Sądu, w obliczu ustaleń przyjętych w wyroku z dnia 14 września 2017 roku, Sąd nie miał podstaw do kwestionowania zarówno dokumentacji medycznej przedstawionej przez powoda jak i rachunków za wykonane usługi, bowiem dokumentacja ta pozostaje w korelacji czasowej ze zdarzeniem opisanym w wyroku, tożsamy jest też zakres obrażeń.

W zakresie wymagających wiadomości specjalnych Sąd dokonał ustaleń faktycznych w oparciu o opinie biegłego sądowego specjalisty chirurgii szczękowej. W ocenie Sądu opinia ta była jasna i wyczerpująca. W szczegółowy i logiczny sposób odpowiadała na pytania zakreślone przez Sąd. Pozwany nie potrafił zaś w sposób logiczny przedstawić argumentów które pozwalałyby poddać w wątpliwość metodykę pracy biegłego jak i ustalenia wynikające z tej opinii, ograniczając się do zanegowania wszystkich okoliczności wynikających z opinii biegłego.

Sąd oparł się również na ustaleniach wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 14 września 2017 roku w sprawie II K109/17. Na podstawie art. 11 k.p.c. ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Sąd nie miał więc podstaw do kwestionowania tych okoliczności, które znalazły się w opisie czynu przypisanego obu pozwanym. Pozwany ustalenia te kwestionował, jednak w ocenie Sądu było to całkowicie bezzasadne, z uwagi na wyrażoną powyżej zasadę.

Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się również na zeznaniach świadków B. S., S. G., T. J. oraz słuchanego w charakterze strony powoda. Okoliczności zeznane przez świadków oraz powoda były spójne, logiczne, nadto znajdowały potwierdzenie w dokumentacji medycznej dostarczonej przez powoda. Brak było podstaw do kwestionowania ustaleń poczynionych przez przesłuchanie świadków oraz powoda.

Jak już wskazano powyżej, na podstawie art. 11 k.p.c., ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Jednakże osoba, która nie była oskarżona, może powoływać się w postępowaniu cywilnym na wszelkie okoliczności wyłączające lub ograniczające jej odpowiedzialność cywilną. Mając na uwadze, że obu pozwanym przypisano działanie wspólnie i w porozumieniu, należy przyjąć, że swoim zamiarem obejmowali oni wszystkie obrażenia zadane powodowi, jak też ich skutki. Z tego względu nie można było twierdzić, tak jak próbował czynić to pozwany W. R., że wobec niemożliwości stwierdzenia, który ze sprawców zadawał konkretne ciosy, nie może on ponosić odpowiedzialności za całość szkody. Przeciwnie, skoro wszyscy sprawcy obejmowali swoim zamiarem wyrządzenie wszystkich obrażeń których doznał powód, to ich odpowiedzialność za szkody oraz krzywdy wyrządzone powodowi jest solidarna. Z istoty solidarności wynika zaś, że wierzyciel może żądać naprawienia szkody i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę od każdego z dłużników, jak też odrębnie od każdego z nich. Z uwagi na powyższe, odpowiedzialność pozwanych co do zasady nie budzi wątpliwości. Znajduje to również oparcie w przepisie art. 441 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli kilka osób ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym, ich odpowiedzialność jest solidarna, a to, który ze sprawców w jakim zakresie przyczynił się do powstania uszkodzeń ciała powoda, ma jedynie znaczenie dla rozliczeń regresowych między nimi, nie ma zaś żadnego znaczenia dla ich odpowiedzialności wobec powoda (art. 441 § 2 k.c.).

Zgodnie z art. 444 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Stosownie zaś do art. 445 § 1 k.c., w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Fakt wyrządzenia szkody powodowi nie budził wątpliwości Sądu w świetle ustalonych okoliczności faktycznych. Skoro odpowiedzialność pozwanych co do zasady była przesądzona w świetle istnienia w obrocie prawomocnego wyroku sądu karnego skazującego ich za przestępstwo na szkodę powoda, w którym opis czynu przypisanego pozwanym był tożsamy z okolicznościami, z których powód wywodził obowiązek naprawienia szkody i zadośćuczynienia, to należało ustalić jedynie zakres poniesionej przez powoda szkody i krzywdy.

Szkoda została przez powoda wykazana w wysokości ustalonej w opinii biegłego specjalisty chirurgii szczękowej, która nie budziła wątpliwości Sądu. Zgodnie z tą opinią, celowe koszty leczenia wyniosły 10.340 zł. Pozwany W. R. nie przedstawił żadnego materiału dowodowego, który poddawałby w wątpliwość zasadność kosztów poniesionych przez powoda. Same twierdzenia pozwanego w tym zakresie nie są dla Sądu wystarczające, mając na uwadze zasadę rozkładu ciężaru dowodu określoną w art. 6 k.c. Skoro pozwany wywodził, że koszty poniesione przez powoda wskazane w opinii biegłego sądowego były niezasadne, okoliczności te winien udowodnić. Obowiązkowi temu powód nie sprostał. Mając na uwadze powyższe oraz fakt, że powód wnosił o zasądzenie kwoty 10.640 zł i w zakresie nieznajdującym oparcia w opinii biegłego sądowego powództwa nie cofnął, powództwo co do naprawienia szkody w zakresie ponad kwotę 10.340 zł zostało oddalone.

Przechodząc do kwestii zadośćuczynienia za doznaną krzywdę należy wskazać, że krzywdą w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. są zarówno cierpienia fizyczne – ból i inne dolegliwości, jak i cierpienia psychiczne, czyli ujemne odczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi oraz następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci odczuwanego dyskomfortu np. w wyglądzie, mobilności, niemożności wykonywania pewnych czynności, świadczenia określonej pracy. Kompensata majątkowa ma na celu przezwyciężenie tych przykrych doznań i złagodzenie cierpień, zarówno już doznanych, jak i tych, które mogą wystąpić w przyszłości. Zadośćuczynienie ma więc charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego.

Określając wysokość „odpowiedniej sumy”, sąd powinien kierować się celami oraz charakterem zadośćuczynienia i uwzględnić wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej szkody niemajątkowej. Podstawowe znaczenie musi mieć rozmiar doznanej krzywdy, o którym decydują przede wszystkim takie czynniki, jak rodzaj uszkodzenia ciała czy rozstroju zdrowia, ich nieodwracalny charakter polegający zwłaszcza na kalectwie, długotrwałość i przebieg procesu leczenia, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i długotrwałość, stopień ich uciążliwości, wiek poszkodowanego i jego szanse na przyszłość oraz poczucie nieprzydatności społecznej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 2004 r., II CK 131/03, Lex nr 327923 ). Ponieważ zadośćuczynienie ma mieć charakter kompensacyjny, jego wysokość nie może stanowić kwoty symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną dla poszkodowanego wartość i przynosić mu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2008 r. I CSK 536/07, Lex nr 461725) Ponadto okoliczności wpływające na określenie wysokości zadośćuczynienia, muszą być zawsze rozważane indywidualnie w związku z konkretną osobą poszkodowanego i sytuacją życiową, w której się poszkodowany znalazł. W tym kontekście podkreślić należy, że procentowo określony uszczerbek na zdrowiu służy tylko jako pomocniczy środek dla ustalenia rozmiaru odpowiedniego zadośćuczynienia. Należne poszkodowanemu czynem niedozwolonym zadośćuczynienie nie może być bowiem mechanicznie mierzone przy zastosowaniu stwierdzonego procentu uszczerbku, lecz powinno być przyznane z uwzględnieniem okoliczności sprawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2005 r. I PK 47/05).

W ocenie Sądu, choć powód nie doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu, to całokształt okoliczności sprawy wskazuje na to, że uzasadnioną kwotą zadośćuczynienia za doznaną krzywdę będzie kwota 11.000 zł. Postępowanie dowodowe wykazało, że powód doznawał dyskomfortu fizycznego przez okres 1.5 roku od dnia zdarzenia. Powoda okresowo bolała twarz, dodatkowo odczuwał on przemijający dyskomfort w okolicach żeber. Był on zmuszony do podjęcia szeregu inwazyjnych zabiegów medycznych, takich jak implantacja zęba, próba odbudowy kości szczęki oraz transplantacja kości. Wszystkie te zabiegi były dla powoda bolesne, każdorazowo po zabiegach powód doznawał dodatkowych dolegliwości fizycznych takich jak obrzęk, opuchlizna oraz ból. Duży wpływ na wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia miały również cierpienia psychiczne przez niego doznane. Niewątpliwie fakt pobicia powoda przez pięciu sprawców, kopanie i uderzanie po całym ciele, w tym po głowie, która mieści bez wątpienia jedne z najważniejszych organów ludzkich, odciska zasadnicze piętno na psychice ofiary. Powód wskutek zdarzenia stał się wycofany, unikał kontaktów z ludźmi, zdarzenie, przez okres rekonwalescencji, uniemożliwiało mu wykonywanie pracy zarobkowej w sposób, w jaki robił to przed zaatakowaniem go przez pozwanych. W ocenie Sądu całe zdarzenie było dotkliwe dla powoda na tyle, że uzasadnia przyznanie mu w niniejszym postępowaniu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości 10.000 zł solidarnie od obu pozwanych, bowiem kwota 1000 zł została już zasądzona na rzecz powoda opisanym już powyżej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku w sprawie II K 109/17 Zadośćuczynienie to pozwoli wynagrodzić powodowi dotkliwe skutki zdarzenia nie tylko w sferze fizycznej, lecz również w sferze psychicznej.

Z uwagi na fakt, że pozwany K. D. nie brał udziału w postępowaniu, wyrok wydany przeciwko niemu jest zaoczny. Zgodnie z art. 340 § 1 k.p.c., sąd wyda wyrok zaoczny, jeżeli mimo niezłożenia odpowiedzi na pozew skierowano sprawę do rozpoznania na rozprawie, a pozwany nie stawił się na tę rozprawę, albo mimo stawienia się nie bierze w niej udziału. Przepis art. 339 § 2 stosuje się. Pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew, nie stawił się na żadną z rozpraw. Wyrok przeciwko niemu musiał mieć więc charakter wyroku zaocznego.

Mając na uwadze, że powód uległ jedynie nieznacznie co do swojego żądania, Sąd, na postawie art. 100 k.p.c. włożył na pozwanych obowiązek solidarnego zwrotu powodowi kosztów procesu. Zgodnie z powyższym przepisem w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Koszty procesu powoda wyniosły 4649 zł. Na koszty te złożyła się opłata sądowa w kwocie 1032 zł, 3600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnika.

Skoro Skarb Państwa poniósł w niniejszym postępowaniu wydatek w wysokości 2990,40 zł na poczet kosztów opinii biegłego, Sąd, stosownie do odpowiedzialności za wynik procesu, zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ powyższą kwotę. Stosownie do art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113.

Stosownie do art. 333 § 1 k.p.c., Sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli:

1) zasądza alimenty - co do rat płatnych po dniu wniesienia powództwa, a co do rat płatnych przed wniesieniem powództwa za okres nie dłuższy niż za trzy miesiące;

2) zasądza roszczenie uznane przez pozwanego;

3) wyrok uwzględniający powództwo jest zaoczny.

Mając na uwadze, że wyrok wydany w stosunku do K. D. jest zaoczny, należało nadać wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w stosunku jedynie do K. D..

Sygn. akt I C 799/18

ZARZĄDZENIE

(...)

1.  (...)

2.  (...) W. R. (...)

3.  (...)

Sędzia Marek Jasiński