Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 205/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Przemysław Filipkowski (spr.)

Sędziowie: SA – Katarzyna Wróblewska

SA – Izabela Szumniak

Protokolant: – st. sekr. sąd. Anna Grajber

przy udziale prokuratora Renaty Zielińskiej

po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2022 r.

sprawy:

1) T. B. (1) urodz. (...) w N. syna M. i E. z d. B.

oskarżonego z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do 7.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. /x4/, z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do 7.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. /x2/, z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do 8.12.2011 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. /x2/,

2) P. D. (1) urodz. (...) w W. syna S. i D. z d. D.

oskarżonego z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do 7.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

3) M. K. (1) urodz. (...) w B. syna K. i G. z d. B.

oskarżonego z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do 7.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

4) M. K. (2) urodz. (...) w W. syna M. i E. z d. M.

oskarżonego z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do 7.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

5) M. K. (3) urodz. (...) w W. syna K. i M. z d. T.

oskarżonego z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do 7.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

6) E. P. (1) urodz. (...) w W. syna K. i I. z d. P.

oskarżonego z art. 258 § 2 k.k., z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do 7.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

7) R. P. (1) urodz. (...) w N. syna J. i H. z d. S.

oskarżonego z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do 7.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. /x4/, z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k.,

8) M. S. (1) urodz. (...) w W. syna J. i M. z d. P.

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do 7.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. /x 3/,

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych T. B. (1), P. D. (1), M. K. (1), M. K. (2), M. K. (3), E. P. (1), R. P. (1) i M. S. (1)

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 17 października 2018 r. sygn. akt VIII K 140/14

I. odnośnie T. B. (1) :

a/ zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- uchyla rozstrzygnięcie z punktu 17 o wymierzeniu kar łącznych;

- co do czynu zarzucanego w punkcie I i przypisanego w punkcie 1 sformułowanie (...) zastępuje sformułowaniem „ustaloną osobą”;

- co do czynu zarzucanego w punkcie II i przypisanego w punkcie 3 sformułowanie „P. P. (1) ps. (...) i A. G. (1)” zastępuje sformułowaniem „ustalonymi osobami” i obniża wysokość stawki dziennej grzywny do kwoty 25 /dwudziestu pięciu/ zł;

- co do czynu zarzucanego w punkcie III i przypisanego w punkcie 5 sformułowanie „K. K. (2), K. G. (1)” zastępuje sformułowaniem „ustalonymi osobami”;

- uniewinnia oskarżonego od popełnienia czynu zarzucanego w punkcie IV i przypisanego w punkcie 7 oraz uchyla rozstrzygnięcie o nawiązce z punktu 8;

- co do czynu zarzucanego w punkcie V i przypisanego w punkcie 9 eliminuje sformułowanie „czyniąc sobie z popełnionego przestępstwa stałe źródło dochodu”, w kwalifikacji prawnej eliminuje art. 65 § 1 k.k., a w podstawie prawnej wymiaru kar eliminuje art. 64 § 2 k.k., obniża wymierzoną karę pozbawienia wolności do 1 /jednego/ roku i 4 /czterech/ miesięcy oraz obniża wysokość stawki dziennej grzywny do kwoty 25 /dwudziestu pięciu/ zł;

- co do czynu zarzucanego w punkcie VI i przypisanego w punkcie 11 eliminuje sformułowanie „czyniąc sobie z popełnionego przestępstwa stałe źródło dochodu”, w kwalifikacji prawnej eliminuje art. 65 § 1 k.k., a w podstawie prawnej wymiaru kar eliminuje art. 64 § 2 k.k., obniża wymierzoną karę pozbawienia wolności do 1 /jednego/ roku i 4 /czterech/ miesięcy oraz obniża wysokość stawki dziennej grzywny do kwoty 25 /dwudziestu pięciu/ zł;

- co do czynu zarzucanego w punkcie VII i przypisanego w punkcie 13 eliminuje sformułowanie „czyniąc sobie z popełnionego przestępstwa stałe źródło dochodu”, w kwalifikacji prawnej eliminuje art. 65 § 1 k.k., a w podstawie prawnej wymiaru kar eliminuje art. 64 § 2 k.k. i obniża wysokość stawki dziennej grzywny do kwoty 25 /dwudziestu pięciu/ zł;

- co do czynu zarzucanego w punkcie VIII i przypisanego w punkcie 15 eliminuje sformułowanie „czyniąc sobie z popełnionego przestępstwa stałe źródło dochodu”, w kwalifikacji prawnej eliminuje art. 65 § 1 k.k., a w podstawie prawnej wymiaru kar eliminuje art. 64 § 2 k.k. i obniża wysokość stawki dziennej grzywny do kwoty 25 /dwudziestu pięciu/ zł;

- uchyla rozstrzygnięcie z punktu 18 o przepadku równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa;

b/ utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części w stosunku do T. B. (1);

c/ na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 7.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. łączy kary jednostkowe i wymierza T. B. (1) kary łączne 5 /pięciu/ lat i 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności oraz 500 /pięciuset/ stawek dziennych grzywny po 25 /dwadzieścia pięć / zł każda;

d/ na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza T. B. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26.11.2013 r. do dnia 23.10.2015 r.;

II. odnośnie P. D. (1):

a/ zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- co do czynu zarzucanego w punkcie X i przypisanego w punkcie 22 sformułowanie „A. G. (1) ps. (...), P. P. (1) ps. (...), K. S. (1) ps. (...) zastępuje sformułowaniem „ustalonymi osobami”, eliminuje sformułowanie „przy czym z popełniania tego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, zaś w okresie od 12 stycznia 2010 r. do 17 października 2011 r. czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne”, w kwalifikacji prawnej eliminuje art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., a w podstawie prawnej wymiaru kar eliminuje art. 64 § 2 k.k. i obniża wymierzoną karę pozbawienia wolności do 2 /dwóch/ lat i 6 /sześciu/ miesięcy;

- uchyla rozstrzygnięcie z punktu 24 o przepadku równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa;

b/ utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części w stosunku do P. D. (1);

III. odnośnie M. K. (1):

a/ zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- uchyla rozstrzygnięcie z punktu 28 o wymierzeniu kary łącznej;

- co do czynu zarzucanego w punkcie XI i przypisanego w punkcie 25 sformułowanie „A. G. (1) ps. (...), P. P. (1) ps. (...) K. S. (1) ps. (...) zastępuje sformułowaniem „ustalonymi osobami”, eliminuje sformułowanie „przy czym z popełniania tego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu”, w kwalifikacji prawnej eliminuje art. 65 § 1 k.k., a w podstawie prawnej wymiaru kar eliminuje art. 64 § 2 k.k. oraz obniża wymierzoną karę pozbawienia wolności do 1 /jednego/ roku i 8 /ośmiu/ miesięcy;

- uchyla rozstrzygnięcie z punktu 29 o przepadku równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa;

b/ utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części w stosunku do M. K. (1);

c/ na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 7.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. łączy kary jednostkowe i wymierza M. K. (1) karę łączną 1 /jednego/ roku i 8 /ośmiu/ miesięcy pozbawienia wolności;

IV. odnośnie M. K. (2):

a/ zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- co do czynu zarzucanego w punkcie XIII i przypisanego w punkcie 30 sformułowanie „M. B. (1) ps. (...), M. K. (4), K. K. (2) ps. (...) zastępuje sformułowaniem „ustalonymi osobami”, sformułowania „M. B. (1) ps. (...) zastępuje sformułowaniami „ustaloną osobą”;

- obniża orzeczony w punkcie 32 przepadek równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa do kwoty 152.750 /sto pięćdziesiąt dwa tysiące siedemset pięćdziesiąt/ zł;

b/ utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części w stosunku do M. K. (2);

V. odnośnie M. K. (3):

a/ zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- co do czynu zarzucanego w punkcie XIV i przypisanego w punkcie 33 sformułowanie „A. G. (1) ps. (...), P. P. (1) ps. (...), K. S. (1) ps. (...) zastępuje sformułowaniem „ustalonymi osobami”, eliminuje sformułowanie „przy czym z popełniania tego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu”, w kwalifikacji prawnej eliminuje art. 65 § 1 k.k., a w podstawie prawnej wymiaru kar eliminuje art. 64 § 2 k.k. oraz obniża wymierzoną karę pozbawienia wolności do 1 /jednego/ roku i 8 /ośmiu/ miesięcy;

- uchyla rozstrzygnięcie z punktu 35 o przepadku równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa;

b/ utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części w stosunku do M. K. (3);

VI. odnośnie E. P. (1):

a/ zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- co do czynu zarzucanego w punkcie XV i przypisanego w punkcie 36 sformułowanie „A. G. (1) ps. (...), K. G. (1), K. S. (1) ps. (...) zastępuje sformułowaniem „ustalonymi osobami”;

- co do czynu zarzucanego w punkcie XVI i przypisanego w punkcie 37 sformułowanie „A. G. (1) ps. (...), P. P. (1), Ł. P. (1) ps. (...) zastępuje sformułowaniem „ustalonymi osobami”, sformułowania „Ł. P. (1) ps. (...) zastępuje sformułowaniami „ustaloną osobą”, sformułowania (...) zastępuje sformułowaniami „ustaloną osobą”;

- obniża orzeczony w punkcie 40 przepadek równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa do kwoty 53.250 /pięćdziesiąt trzy tysiące dwieście pięćdziesiąt/ zł;

b/ utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części w stosunku do E. P. (1);

VII. odnośnie R. P. (1):

a/ zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- uchyla rozstrzygnięcie o wymierzeniu kary łącznej pozbawienia wolności z punktu 59;

- co do czynu zarzucanego w punkcie XXI i przypisanego w punkcie 50 sformułowanie (...) zastępuje sformułowaniem „ustaloną osobą”, eliminuje sformułowanie „przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne”, w kwalifikacji prawnej i w podstawie prawnej wymiaru kar eliminuje art. 64 § 1 k.k. oraz obniża wymierzoną karę pozbawienia wolności do 1 /jednego/ roku;

- co do czynu zarzucanego w punkcie XXII i przypisanego w punkcie 52 sformułowanie „P. P. (1) ps. (...) i A. G. (1)” zastępuje sformułowaniem „ustalonymi osobami”, eliminuje sformułowanie „przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne”, a w kwalifikacji prawnej i w podstawie prawnej wymiaru kar eliminuje art. 64 § 1 k.k. oraz obniża wymierzoną karę pozbawienia wolności do 1 /jednego/ roku i 4 /czterech/ miesięcy;

- co do czynu zarzucanego w punkcie XXIII i przypisanego w punkcie 54 sformułowanie „K. K. (2), K. G. (1)” zastępuje sformułowaniem „ustalonymi osobami”, eliminuje sformułowanie „przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne”, a w kwalifikacji prawnej i w podstawie prawnej wymiaru kar eliminuje art. 64 § 1 k.k. oraz obniża wymierzoną karę pozbawienia wolności do 1 /jednego/ roku i 4 /czterech/ miesięcy;

- co do czynu zarzucanego w punkcie XXIV i przypisanego w punkcie 56 sformułowanie „A. G. (1), D. Z.” zastępuje sformułowaniem „ustalonymi osobami”, eliminuje sformułowanie „przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne”, a w kwalifikacji prawnej i w podstawie prawnej wymiaru kar eliminuje art. 64 § 1 k.k. oraz obniża wymierzoną karę pozbawienia wolności do 1 /jednego/ roku i 4 /czterech/ miesięcy;

- uchyla rozstrzygnięcie z punktu 60 o przepadku równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa;

b/ utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części w stosunku do R. P. (1);

c/ na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 7.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. łączy kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierza R. P. (1) karę łączną 4 /czterech/ lat pozbawienia wolności;

d/ na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza R. P. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26.11.2013 r. do dnia 26.10.2015 r.;

VIII. odnośnie M. S. (1):

a/ zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- uchyla rozstrzygnięcie o wymierzeniu kary łącznej grzywny z punktu 68;

- co do czynu zarzucanego w punkcie XXVI i przypisanego w punkcie 61 sformułowanie „A. G. (1) ps. (...), K. G. (1), K. S. (1) ps. (...) zastępuje sformułowaniem „ustalonymi osobami”;

- co do czynu zarzucanego w punkcie XXVII i przypisanego w punkcie 62 sformułowanie „A. G. (1), S. K. (1)” zastępuje sformułowaniem „ustalonymi osobami”, eliminuje sformułowanie „i z przestępstwa czyniąc sobie stałe źródło dochodu” i obniża wysokość stawki dziennej grzywny do kwoty 25 /dwudziestu pięciu/ zł;

- co do czynu zarzucanego w punkcie XXVIII i przypisanego w punkcie 64 sformułowanie „A. G. (1), S. K. (1)” zastępuje sformułowaniem „ustalonymi osobami”, eliminuje sformułowanie „i z przestępstwa czyniąc sobie stałe źródło dochodu” i obniża wysokość stawki dziennej grzywny do kwoty 25 /dwudziestu pięciu/ zł;

- co do czynu zarzucanego w punkcie XXIX i przypisanego w punkcie 66 sformułowanie (...) zastępuje sformułowaniem „ustaloną osobą”, eliminuje sformułowanie „i z przestępstwa czyniąc sobie stałe źródło dochodu”;

- obniża orzeczony w punkcie 69 przepadek równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa do kwoty 15.000 /piętnastu tysięcy/ zł;

b/ utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części w stosunku do M. S. (1);

c/ na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 7.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. łączy kary jednostkowe grzywny i wymierza M. S. (1) karę łączną 200 /dwustu/ stawek dziennych grzywny po 25 /dwadzieścia pięć/ zł każda;

IX. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. O., adw. J. D. (1), adw. J. F., adw. A. N. i adw. M. S. (2) kwoty po 885,60 (osiemset osiemdziesiąt pięć i 60/100) zł każda, w tym 23% VAT, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonym z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

X. kosztami postępowania w części uniewinniającej obciąża Skarb Państwa;

XI. zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych:

- od T. B. (1) kwotę 3100 /trzy tysiące sto/ zł tytułem opłat za obie instancje i przypadające na niego wydatki Skarbu Państwa w części skazującej za postępowanie w sprawie,

- od P. D. (1) kwotę 2900 /dwa tysiące dziewięćset/ zł, M. K. (1) kwotę 1300 /jeden tysiąc trzysta/ zł, M. K. (3) kwotę 800 /osiemset/ zł, R. P. (1) kwotę 4400 /cztery tysiące czterysta/ zł i M. S. (1) kwotę 1400 /jeden tysiąc czterysta/ zł tytułem opłat za obie instancje i przypadające na nich wydatki Skarbu Państwa za postępowanie w sprawie,

- od M. K. (2) kwotę 2900 /dwa tysiące dziewięćset/ zł i E. P. (1) kwotę 1400 /jeden tysiąc czterysta/ zł tytułem opłat oraz przypadające na nich wydatki Skarbu Państwa za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 205/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

7

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. VIII K 140/14 z dnia 17.10.2018 r.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońcy oskarżonych

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść obrońcy

☐ na niekorzyść

x w całości co do T. B., P. D., M. K., M. K., M. S., M. K., E. P., R. P.

☐ w części

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

x

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

uchylenie

x

Zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

11

M. K. (1)

Uprzednia karalność

Dane o karalności

k. 4767 t. 43

2

11

E. P. (1)

Dotychczasowa niekaralność

Dane o karalności

k. 4769 t. 43

3

11

M. K. (3)

Uprzednia karalność

Dane o karalności

k. 4772 t. 43

4

11

M. S. (1)

Uprzednia karalność, ale brak karalności w czasie zarzucanych przestępstw

Dane o karalności

k. 4775 t. 43

5

11

P. D. (1)

Uprzednia karalność i skazanie wyrokiem SR dla Warszawy Pragi-Północ sygn. III K 796/11 z dnia 10.12.2012 r. /prawomocnym 18.12.2012 r./, którym zaliczono okres tymczasowego aresztowania

Dane o karalności

k. 4777 t. 43

6

11

T. B. (1)

Uprzednia karalność, ale brak karalności w czasie zarzucanych przestępstw

Dane o karalności

k. 4779 t. 43

7

11

R. P. (1)

Uprzednia karalność, ale brak karalności w czasie zarzucanych przestępstw

Dane o karalności

k. 4783 t. 43

8

11

M. K. (2)

Uprzednia karalność, ale brak karalności w czasie zarzucanych przestępstw

Dane o karalności

k. 4785 t. 43

9

11

P. D. (1)

Wykonywanie zatrudnienia, wolontariat, dobra opinia w pracy

Zaświadczenia, opinia, umowy i aneksy

k. 4864-70 t. 44

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

R. P. (1)

N. czynów z pkt XXI-XXV, 50, 52, 54, 56 i 58

1/Depozycje świadka E. S. (1);

2/ Zeznania P. P. (1);

3/ Zeznania B. K. (1)

1/k.4696-4707, 4708-14, 4734-41, 4742-50, 4751-59, 4760-62 t. 43;

2/ k. 4887 t. 44;

3/ k. 4887-4888 t. 44

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1-8

Dane o karalności

Dokumenty te nie budzą wątpliwości

9

Zaświadczenia, opinia, umowy i aneksy

Dokumenty te nie budzą wątpliwości

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1

1/ Depozycje świadka E. S. (1) z 17.04.2014 r., 11.06.2014 r., 24.10.2013 r., 5 i 8.11.2013 r., 4.02.2014 r.;

2/ Zeznania P. P. (1) z 9.02.2022 r.;

3/ Zeznania B. K. (1) z 9.02.2022 r.

1/ Depozycje te nie podważają relacji świadków A. G. (1) i E. S. (1) z tej sprawy, gdyż nie wynika z nich, aby osk. R. P. nie popełnił zarzucanych mu czynów. Pominięcie przez E. S. osoby R. P. dotyczy przecież innych przestępstw z innej sprawy, a nie czynów zarzucanych z pkt XXI-XXV wyroku. Nie ma to znaczenia dla (...). G. i E. S. w niniejszym postępowaniu, przy czym w tej sprawie E. S. przekazał ogólnie o działalności narkotykowej R. P. wraz z T. B., ale nie popełniał przestępstw z R. P. i nie ma konkretnej wiedzy o przedmiotowych przestępstwach z pkt XXI-XXV.

2/ Zeznania P. P. (1) nie podważają relacji świadków A. G. (1) i E. S. (1), skoro nie wie on nic odnośnie R. P..

3/ Zeznania B. K. (1) wskazują, że ma on takie same jak oskarżony negatywne stanowisko co do św. A. G. (1), gdyż jest przez niego obciążany. Wobec tego B. K. nie jest bezstronny i nie jest wiarygodne, że G. nie znał R. P. przed wspólnym osadzeniem w celi w 2012 r. - nie podważa to skutecznie relacji świadka A. G. odnośnie R. P..

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1/

Obrońców oskarżonych obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia:

1/ Obrońcy T. B. (1) pkt 1 - obrazy art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez dowolne rozważenie materiału dowodowego i uznanie za wiarygodne zeznań A. G. (1) i E. S. (1), podczas gdy zażywali w zarzucanym czasokresie narkotyki, w tym sterydy anaboliczne, a żadna z pozostałych stron ani inny dowód nie potwierdza okoliczności popełnienia czynu ani ilości przekazanych środków odurzających;

Obrońcy P. D. (1) pkt 1 i 2 - obrazy art. 2 § 2 kpk, art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez dowolną ocenę zeznań A. G. (1) i K. S. (1) bez rozważenia wszystkich okoliczności sprawy i mimo istniejących okoliczności przeciwnych tj. że świadkowie są przestępcami obeznanymi z mechanizmami procesu karnego; zeznali, że oskarżony nie był w grupie przestępczej, a A. G. zeznaje, że kto nie był w grupie, to nie brał od niego narkotyków i nie był w stanie precyzyjnie wskazać okresu, w jakim miał handlować narkotykami z oskarżonym; pominięcie bądź zbagatelizowanie dowodów korzystnych dla P. D.;

Obrońcy M. K. (1) pkt 1a-c - obrazy art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez dowolną ocenę dowodów z zeznań A. G. (1) i K. S. (1) oraz wyjaśnień M. K. w części, w której kwestionował udział w obrocie znaczną ilością środków odurzających - które to uchybienia doprowadziły do błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na uznaniu oskarżonego za winnego udziału w obrocie środków odurzających i ich posiadania;

Obrońcy M. K. (2) i M. S. (1) pkt I1-3, II1-3, III1-4, IV1-2, V1-7, VI1-2, VII1-7, VIII1-11, IX1-10, X1-5, XI1-7, XII1-7, XIII1-4, XIV1-7, XV1-4, XVI1-2, XVII1-4, XVIII1-4, XIX1-3, XX1 i 5, XXI1-2, XXII1, XXIII, XXIV, XXV1-3, XXVI1-4, XXVII1, XXVIII, XXIX1-2, XXX - obrazy art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 6 kpk, art. 7 kpk, art. 9 § 1 kpk, art. 41 § 1 kpk, art. 167 kpk, art. 170 § 1 i 3 kpk, art. 171 § 1 kpk w zw. z art. 391 § 2 kpk, art. 192 § 2 kpk, art. 193 § 1 kpk, art. 366 § 1 kpk, art. 410 kpk, art. 413 § 1 kpk, art. 424 § 1 i 2 kpk poprzez: dowolną ocenę zeznań A. G. (1), D. S. (1), P. G., R. K. (1), A. M., P. S. (1), M. P. (1), D. K. (1), K. S. (1); brak inicjatywy dowodowej i zaniechanie przesłuchania M. B. (1), T. J., osoby o pseudonimie (...), J. B. i S. A.; oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych, gdy wskazany na k. 1997, 2198-2200v, 2231-35v, 2244v-47 materiał dowodowy nie dotyczy zakupu 10 kg marihuany, 0,5 kg kokainy i 12 kg amfetaminy; oddalenie wniosku dowodowego z 3.07.2018 r. o przesłuchanie M. M. (4), M. J. (1); sprzeczne wnioskowanie, że czyn z pkt 1.1.13.6 stanowi również czyn z pkt 1.1.13.9, który jako jednostkowy nie został zarzucony osk. M. K.; brak dokładnego określenia przypisanego w pkt 30 czynu i jego kwalifikacji prawnej poprzez niezastosowanie konstrukcji czynu ciągłego w rozumieniu art. 12 kk i wskazanie jako podstawy prawnej skazania art. 64 § 2 kk, użycie sformułowań „zbył”, „nabył”, „marihuana”; sprzeczne przyjęcie, że udział M. S. w kilku nabyciach narkotyku po 2-5 g może dać łączną ilość 150 gram; brak dokładnego określenia przypisanego w pkt 66 czynu i jego kwalifikacji prawnej i wskazanie jako podstawy prawnej skazania art. 64 § 2 kk; stwierdzenie na podstawie zeznań świadka przynależności grupowej substancji, będącej przedmiotem rzekomych transakcji, której stwierdzenie wymaga wiadomości specjalnych w zakresie identyfikacji narkotyków; brak inicjatywy dowodowej Sądu przejawiający się w braku zadawania pytań A. G. związanych z zarzutami postawionymi M. K. i M. S. oraz poprzestanie na odczytaniu protokołów z postępowania przygotowawczego bez wyjaśnienia rozbieżności; pominięcie zeznań C. F. (1), protokołów z 13.10.2014 r. ze sprawy XII K 1/14 i z 26.01.2016 r. ze sprawy IV K 794/13; pozostawienie bez rozpoznania wniosku dowodowego z 16.05.2018 r. o przesłuchanie G. G. (3) i M. P. (2), pozostawienie bez rozpoznania wniosków M. K. z 12.05.2015 r. k.1172 o sprostowanie protokołu rozprawy i utrwalanie przebiegu rozprawy za pomocą urządzenia rejestrującego dźwięk i obraz; zamknięcie przewodu sądowego mimo nieprzesłuchania M. K. (4) wezwanego pkt 5 zarządzenia z 27.04.2017 r.; oddalenie wniosku obrońcy M. K. z 28.12.2017 r. o przesłuchanie w obecności psychologa R. M. (1), który przyznał się do uzależnienia od substancji odurzających; oddalenie wniosku obrońcy M. S. z 1.03.2018 r. o odroczenie rozprawy w celu przygotowania obrony M. S.; oddalenie wniosku obrońcy M. K. z 13.06.2018 r. o przesłuchanie M. R. (1), K. R. (1), G. S. (1), J. S. (1), D. N., D. B. (1) i L. A.; oddalenie wniosku z 13.06.2018 r. o przeprowadzenie konfrontacji pomiędzy A. G. a R. M. (1), A. B. (1), D. K. (1), R. K. (1), Z. S. (1), P. D. (3), K. S. (1); rozpoznanie sprawy przez sędziego podlegającego wyłączeniu z uwagi na uzasadnioną wątpliwość co do jego bezstronności;

Obrońcy M. K. (3) pkt Ia-c - obrazy art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę zeznań A. G. (1) i K. S. (1) oraz wyjaśnień M. K., a w konsekwencji uznanie, że oskarżony popełnił przypisany czyn;

Obrońcy E. P. (1) pkt I1-3, II1-8, III, IV, V, VI, VII1-4, VIII, IX, X i XI - obrazy art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk, art. 167 kpk, art. 170 § 1 pkt 5 kpk, art. 192a § 2 kpk, art. 366 § 1 kpk, art. 410 kpk, art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez dowolną ocenę zeznań E. S. (1), A. B. (2), R. M. (1), P. D. (3), D. K. (1), R. K. (2), Z. S. (1), D. S. (2), R. K. (1), C. F. (1), D. M. (1), S. Z. (1), A. S. (1), M. M. (5) oraz wyjaśnień A. G. (1) i K. S. (1); pominięcie zeznań J. D. (2) i I. al (...); nieuczynienie podstawą ustaleń faktycznych wyroku SO w Łodzi sygn. IV K 177/09 skazującego S. Z. /tj. Z./; zaniechanie zwrócenia się Centralnej Bazy Danych Osób Pozbawionych Wolności o informacje dotyczące okresów pozbawienia wolności S. Z.; wadliwą ocenę analizy połączeń telefonicznych; oddalenie wniosku o podjęcie czynności zmierzających do badania wariograficznego A. G.;

Obrońcy R. P. (1) pkt Ia-f, Ia-b /powtórnie/, IIa, IIIb, IVa, Va - obrazy art. 2 § 2 kpk, art. 4 kpk, art. 6 kpk, art. 7 kpk, art. 9 kpk, art. 147 § 1 kpk, art. 148 § 2 kpk, art. 167 kpk, art. 170 § 3 kpk, art. 409 kpk, art. 410 kpk poprzez dowolną ocenę zeznań A. G. (1), E. S. (1), M. B. (2), R. B., P. O. (1), M. J. (2), A. B. (3), K. G. (1); pominięcie zeznań D. K. (1), Z. S. (1), R. K. (2), K. S. (1), M. M. (5), C. F. (1), D. Z., D. M. (1); nieuwzględnienie wniosku obrońcy z 29.03.2016 r. o utrwalanie rozprawy za pomocą urządzenia rejestrującego obraz i dźwięk; nieuwzględnienie wniosku obrońcy z 6.11.2017 r. o sprostowanie protokołu rozprawy z 14.09.2017 r.; nieuwzględnienie wniosku obrońcy z 26.07.2018 r. o wznowienie przewodu sądowego celem przesłuchania B. K. (1); zaniechanie wydania postanowienia w przedmiocie wniosku oskarżonego z 6.02.2017 r. o ponowne przesłuchanie K. K. i P. P..

☐ zasadny

x częściowo zasadny co do M. K. i R. P.

x niezasadny co do T. B., P. D., M. K., M. K., E. P. i M. S.

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Na wstępie celowe są uwagi ogólne dotyczące wszystkich oskarżonych. Podzielić należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r. sygn. IV KK 104/18, lex nr 2498022/. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy generalnie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa i winy oskarżonych – za wyjątkiem czynu z pkt IV i 7 osk. T. B., o czym niżej - oraz wywiódł je z właściwej oceny, mając na uwadze treść art. 7 kpk, a ocena ta wymagała jedynie pewnego uzupełnienia. Oparł się na całości przedstawionego mu materiału dowodowego oraz wobec tego odnośnie poczynionych ustaleń nie naruszył art. 410 kpk, ponieważ uchybienie normie zawartej w przepisie art. 410 k.p.k. może nastąpić jedynie w wypadku nieuwzględnienia przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a nie poprzez nieuwzględnienie czegoś, co potencjalnie dopiero mogłoby zostać na tej rozprawie ujawnione /tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.03.2014 r. sygn. III KK 396/13, lex nr 1451526/. Dotyczy to zaś tylko istotnych kwestii. Art. 4 kpk zawiera ogólną dyrektywę nakazującą uwzględniać okoliczności tak na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a więc jego naruszenie nie może stanowić samodzielnie podstawy zarzutu apelacyjnego i należy je wiązać z uchybieniem konkretnym regulacjom. Podobnie należy ocenić zarzut naruszenia art. 2 § 2 kpk, nakazującego oparcie rozstrzygnięć na prawdziwych ustaleniach faktycznych. Art. 6 kpk określa materialne i formalne prawo do obrony oskarżonego, a więc jego obraza powinna być wiązana z konkretnymi uchybieniami.

b/ Chybione są zarzuty obrońców osk. M. S. i E. P. dotyczące naruszenia art. 5 § 2 kpk, gdyż Sąd I instancji nie miał nieusuwalnych, obiektywnych wątpliwości co do zachowania oskarżonych czy innych uczestników zdarzeń, a dopiero ich istnienie warunkuje zastosowanie tego przepisu. Zarzut obrazy tego przepisu może być uznany za skuteczny tylko wówczas, gdy zostanie wykazane, że orzekający sąd rzeczywiście miał wątpliwości o takim charakterze i nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do stanu dowodów /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego sygn. V KK 68/2018 z 04.04.2018 r. lex nr 2488989/. Przy tym nieprawidłowe jest równoczesne stawianie zarzutu naruszenia art. 5 § 2 kpk i art. 7 kpk, ponieważ o niedających się usunąć wątpliwościach można mówić dopiero po przeprowadzeniu prawidłowej i wszechstronnej oceny dowodów.

Nadto niespełnienie wymogów z art. 424 § 1 i 2 kpk nie może stanowić samodzielnej podstawy zmiany lub uchylenia wyroku, skoro jest to uchybienie o charakterze procesowym /art. 438 pkt 2 k.p.k./, a więc wymaga wykazania możliwego wypływu na treść orzeczenia. Takiego wpływu obrońcy nie wykazali. Kwestię tę przesądza nadto art. 455a kpk, który wyklucza uchylenie wyroku z powodu niespełnienia przez uzasadnienie wymagań z art. 424 kpk.

c/ Nie doszło zatem do obrazy art. 2 § 2 kpk, art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 6 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk ani art. 424 § 1 kpk czy innych przepisów, która uniemożliwiałaby instancyjną kontrolę prawidłowości wyroku bądź nakazywała jego zmianę w całości co do sprawstwa i winy oskarżonych – natomiast odnośnie czynu T. B. z pkt IV należało uwzględnić odmienne ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, o czym niżej. Zatem wnioski obrońców o uniewinnienie oskarżonych od pozostałych czynów i o uchylenie wyroku okazały się bezzasadne.

d/ Obrońcy bezskutecznie usiłowali podważyć ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Okręgowy, a w szczególności zeznań świadków A. G. (1) i K. S. (1), które stanowiły podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych. Dlatego też w tym zakresie celowe było częściowo łączne odniesienie się do ich apelacji. Informacje K. S., że A. G. fantazjował, wymyślał, koloryzował /k.1660 t. 29/ nie oznaczają, że procesowe depozycje tego ostatniego są bezwartościowe. Z relacji świadka wynika, że A. G. starał się przedstawić siebie jako groźnego przestępcę, co należy wiązać z jego słabymi warunkami fizycznymi – za typowe uznać trzeba, że osoby trudniące się działalnością przestępczą przechwalają się wobec podobnych osób swoimi dokonaniami czy pozycją, ale nie oznacza to automatycznie, aby następnie składając szerokie wyjaśnienia i nie unikając obciążania siebie samych przed organami ścigania i sądem przedstawiały nierealne wydarzenia. Sąd I instancji miał świadomość, że świadkowie są przestępcami obeznanymi z mechanizmami procesu karnego, co nie dezawuuje ich wypowiedzi. W tej kwestii nadmienić trzeba, że Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny dowodów i słusznie obdarzył wiarygodnością relacje świadków A. G. (1) i K. S. (1), które znalazły częściowe wsparcie w innych dowodach, wskazanych w uzasadnieniu. Depozycje te były wystarczająco spójne, logiczne i konsekwentne. Ponadto nie jest bez znaczenia, że Sąd orzekający bezpośrednio zetknął się ze świadkami na rozprawie i miał okazję obserwować ich zachowanie. Taki kontakt ułatwia wartościowanie depozycji świadków.

A. G. i K. S. zobowiązani są do prawdziwego przedstawienia szczegółów działalności przestępczej własnej i innych oraz potwierdzili złożone wcześniej depozycje. Nie unikali przedstawienia własnych aktywności i swoich istotnych ról w działalności zorganizowanej grupy przestępczej tzw. (...). Niewątpliwie posiadają dużą wiedzę i byli blisko związani z osobami wysoko postawionymi w środowisku przestępczym. Ich relacje są naturalne i zawierają liczne szczegóły wynikające z własnych przeżyć. Wielokrotnie, w tożsamy w istocie sposób i różnymi słowami przedstawiają wydarzenia, w których brali osobisty udział. Nie wykazują tendencji do bezpodstawnego obciążania sprawców i nie pomawiają ich wszystkich o te same przestępstwa, ale jasno różnicują udział w określonych zdarzeniach. Nie można przyjąć, aby świadkowi ci nie spełniali wymogów pozwalających na uznanie tzw. dowodu z pomówienia za wartościowe źródło dowodowe, chociaż mieli własny interes procesowy w obciążaniu innych sprawców. Za oczywiste uznać przy tym trzeba, iż ocena zeznań świadka, który obciąża oskarżonych, może być rozbieżna w zależności od czynu, do którego się odnosi, a nawet co do poszczególnych okoliczności. Natomiast nieprawdziwe obciążanie innych osób mogłoby skutkować utratą dotychczasowego statusu przez w/w, ale kwestia ta samoistnie nie świadczy o wiarygodności.

Podobnie należało uznać odnośnie relacji świadka E. S. (1) i innych którzy chociażby częściowo zdecydowali się na współpracę z organami ścigania. Depozycje takich świadków, w znacznej mierze korespondujące ze sobą i potwierdzające relacje w/w co do funkcjonowania grupy przestępczej i handlu narkotykami, stanowią w niniejszej sprawie podstawę rozstrzygnięcia. Nie podważa ich wartości chęć uzyskania przez świadków korzyści procesowych we własnych sprawach. W tej sprawie nie wystąpiły także wątpliwości co do postrzegania, zapamiętywania i odtwarzania postrzeżeń przez świadków, nie świadczy o tym np. zażywanie narkotyków czy sterydów ani własna działalność.

e/ Nie jest zasadny zarzut apelacji obrońcy oskarżonego T. B. (1) z pkt 1. Skarżąca nie podważyła skutecznie analizy przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy, który uznał za wiarygodne korespondujące relacje świadków A. G. (1), E. S. (1) i D. S. (2). To, że inne osoby zaangażowane w nielegalny proceder nie opisały działalności oskarżonego, nie umniejsza znaczenia depozycji w/w świadków.

Z szerokich, logicznych i przekonujących depozycji A. G. wypływa popełnienie czynów z pkt I i 1 wyroku – nabycie 1 kg kokainy, z pkt II i 3 – nabycie 4 kg amfetaminy, z pkt III i 5 – nabycie 4 kg marihuany, z pkt IV i 7 – nabycie 6 kg marihuany. Nie jest tak, że nie zasługują na wiarę wypowiedzi świadka, który podjął współpracę z organami ścigania. To do orzekającego w sprawie Sądu należy ocena wiarygodności zeznań i ich znaczenia dla rozstrzygnięcia. Nie ma istotnego znaczenia kwestia zażywania narkotyków i sterydów przez A. G., skoro nie wpłynęło to negatywnie na jego depozycje. Sąd I instancji nie miał wątpliwości co do jego zdolności postrzegania, zapamiętywania i odtwarzania postrzeżeń, a dopiero ich zaistnienie nakazywałoby skorzystanie z pomocy specjalisty do oceny stanu świadka. Nie bez znaczenia jest, że na rozprawie Sąd miał bezpośredni kontakt z tym świadkiem i miał świadomość jego własnej działalności, cech osobistych oraz karalności. Nie stwierdził zaś, aby składane depozycje były wymyślone i nieprawdziwe. Zastanawianie się przez świadka i niepamięć niektórych szczegółów potwierdza, że nie obciążał bezmyślnie oskarżonych, a starał się przedstawić rzeczywiste wydarzenia. Obrońca nie wykazała, aby zaistniały sprzeczności w relacjach A. G., które uniemożliwiałyby poczynienie wiążących ustaleń.

Myli się obrońca, że brak jest innego świadka, który wiarygodnie potwierdzałby działalność narkotykową T. B.. Takim świadkiem jest E. S. (1), który zna tak T. B., jak i R. P. – jasno, szeroko i logicznie wskazał, że T. B. wielokrotnie kupował od niego w znacznych ilościach amfetaminę i raz marihuanę /jednoznacznie potwierdza to czyny z pkt V i 9 – zakup 2 x 5 kg amfetaminy, pkt VI i 11 – 2 x 5 kg amfetaminy, pkt VII i 13 – 2 kg marihuany, pkt VIII i 15 wyroku – 5 x 5 kg, 1 kg, 2 x 3 kg tj. łącznie 32 kg amfetaminy/. Poparł to także świadek D. S. (2). Przy tym E. S. potwierdził swoje wcześniejsze depozycje ze śledztwa i kwestionowanie tego przez obrońcę stanowi nieporozumienie. Podał także, że T. B. przyjechał kilka razy z R. P., ale dotyczy to wcześniejszego okresu 2008-2009 r., ustalenia warunków zakupu narkotyków i ewentualnie 2-3 późniejszych transakcji /k.3342-43 t. XVII/. T. B. miał przy tym handlować narkotykami razem z R. P.. Kwestia ta nie ma tu znaczenia, gdyż nie ma wątpliwości co do sprawstwa T. B. odnośnie przypisanych czynów. Pozostawanie przez oskarżonego w kontakcie z wieloma osobami nie oznacza, że będą one przedstawiać w procesie karnym jego nielegalną działalność – przy tym chodzi tu o hermetyczne środowisko handlu narkotykami, które nie aprobuje składania obciążających wyjaśnień i zeznań przed organami ścigania.

f/ Odnośnie osk. P. D. (1) zarzuty apelacji obrońcy nie są zasadne. Skarżący nie wykazał, aby Sąd Okręgowy dokonał wadliwej oceny materiału dowodowego i niesłusznie oparł się na depozycjach A. G. i K. S.. Nie podważa stanowiska Sądu I instancji fakt, że świadkowie są obeznani z mechanizmami procesu karnego – organ ten miał tego świadomość. Nie oznacza to, że świadkowie bezpodstawnie obciążali oskarżonego, chociaż niewątpliwie realizowali swój interes składając określone wyjaśnienia i zeznania. Nawiązanie współpracy z organami ścigania w żadnej mierze automatycznie nie podważa wiarygodności świadków ani nie czyni ich relacji bezwartościowymi /nieskuteczny zarzut z pkt 1a/.

Zauważyć trzeba, że jest P. D. określany jako (...) lub (...) zgodnie przez A. G. i K. S., a zatem znali go pod tym pseudonimem. A. G. znał go od dziecka i mieszkał on na ul. (...) /G. k.48, 137 t.1, k.1995 t. 30, k. 2093v t. 31; S. k.1576 t.8, 2425 t. 13, 2825 t.15/, czyli nie może być mowy o pomyłce we wskazaniu tego oskarżonego. Dobrze znał go także K. S.. G. znał też brata oskarżonego – tj. P. C. (1). Wskazanie lokalizacji mieszkania przy ul. (...) nie oznacza, że A. G. nie znał oskarżonego, niezależnie od tego, czy P. D. mieszkał obok i tylko przebywał u P. C.. Zatem niepotwierdzenie tego przez oskarżonych i P. P. (1) nie świadczy o nieprawdziwości relacji A. G. i K. S. /chybiony zarzut z pkt 2/.

Z relacji K. S. wypływa, że P. D. nie tylko handlował narkotykami, ale był na tzw. rozkmince w M. z grupą (...), gdzie ostrzelano mu samochód. Wobec tego jego zdanie, że P. D. nie należał do grupy przestępczej, budzi zastrzeżenia i nie oznacza, że tak z pewnością było. A. G. wprost określił go jako członka grupy tzw. (...), a więc oskarżony co najmniej handlował narkotykami z członkami tej grupy. Kwestia ta nie ma jednak znaczenia, gdyż oskarżony nie ma takiego zarzutu w tej sprawie i Sąd Okręgowy o tym nie rozstrzygał. Nadto zorganizowana grupa przestępcza tzw. (...) miała rozbudowaną strukturę i świadek K. S. może posiadać niepełną wiedzę odnośnie funkcjonowania P. D.. Ze zbieżnych relacji K. S. i A. G. wynika zaś popełnienie czynu z pkt X i 22 wyroku – nabycie 2,2 kg kokainy, zakup 5 kg amfetaminy, nabycie 3 kg amfetaminy, nabycie 2,5 kg marihuany i 0,5 kg kokainy. Przy czym świadkowie sprecyzowali okres działania oskarżonego w taki sposób, w jaki byli w stanie to uczynić – z uwagi na upływ czasu i wielość transakcji narkotykowych, jak też uwzględniono pobyt P. D. w areszcie. Sytuacja osobista i rodzinna oskarżonego nie uniemożliwiała mu popełnienia przestępstwa /niezasadne zarzuty z pkt 1b i c/.

g/ Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty z pkt 1a-c apelacji obrońcy osk. M. K. (1) . Skarżący nie podważył skutecznie dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny depozycji świadków A. G. i K. S., którą uznać należy za obiektywną i logiczną. Zauważyć należy, że świadkowie sprecyzowali na tyle, na ile było to możliwe czasokres działalności oskarżonego i ilości narkotyków. Z przekonujących i uzupełniających się relacji A. G. i K. S. wypływa popełnienie czynu z pkt XI i 25 wyroku – nabycie co najmniej 3 kg marihuany i 300 g kokainy, a nadto nabycie 1,5 kg kokainy. Nie można oczekiwać od świadków, aby zapamiętali i przekazali dokładnie wszystkie szczegóły każdej transakcji narkotykowej – jest to nierealne z uwagi na wielką ilość takich sytuacji i ich rozpiętość czasową, wielość osób zaangażowanych w nielegalny proceder i upływ czasu do chwili składania wyjaśnień i zeznań. Spontaniczność relacji należy zaś oceniać w kontekście zatrzymania w/w świadków jako sprawców, ich sytuacji procesowej oraz wielości i długotrwałości przesłuchań. Nie dezawuuje postawy świadków chęć uzyskania korzyści procesowych w postaci nadzwyczajnego złagodzenia kary, ich własna działalność przestępcza ani karalność czy znajomość mechanizmów procesu karnego. Podkreślić trzeba, że Sąd orzekający nie uznał, aby sposób składania depozycji i zachowanie świadków przemawiało za ich niewiarygodnością – przeciwnie uznał, iż kryteria wiarygodności zostały spełnione, a miał z nimi bezpośredni kontakt na rozprawie, co nie jest bez znaczenia. Nie mają tu znaczenia zeznania S. K. (2), które nie dotyczą oskarżonego. Nie narusza to dyrektyw art. 7 kpk w zw. z art. 420 kpk /zarzuty 1a i c/.

Podnieść należy, że odwołanie przez M. K. wyjaśnień ze śledztwa /k. 3868v/ nie zostało wystarczająco uzasadnione i nie jest przekonujące. Niewątpliwie stanowi celowe zachowanie, które ma na celu uniknięcie czy złagodzenie grożącej jemu i innym odpowiedzialności karnej. O ile obrońca jest związany takim stanowiskiem oskarżonego, o tyle Sąd orzekający analizuje całość materiału dowodowego i nie może pomijać wyjaśnień oskarżonego ze śledztwa, w szczególności kiedy potwierdził znajomość określonych osób, kupowanie i posiadanie narkotyków /zarzut 1b/. W konsekwencji nie doszło do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych w sprawie.

h/ Generalnie chybione są zarzuty obrońcy osk. M. K. (2) i M. S. (1) .

Nie znajduje potwierdzenia zarzut z pkt XXX apelacji rozpoznania sprawy przez sędziego podlegającego wyłączeniu z uwagi na uzasadnioną wątpliwość co do jego bezstronności. Obrońca powołuje się na wypowiedź sędziego Przewodniczącego z rozprawy z dnia 21.04.2016 r. skierowaną do obrońców adw. R. W. i adw. P. G. zawartą na str. 55 uzasadnienia apelacji. Jednakże wypowiedź ta nie znajduje się w protokole rozprawy a wniosek o jej zapisanie wskazuje tylko na nieskuteczność pytań obrońców /k.2092v t.31/ - nie świadczy to o braku bezstronności a jedynie o braku skuteczności powtarzanych tych samych pytań obrony. W oczywisty sposób chodzi tu o nieskuteczność pytań obrony co do przesłuchania i postawy świadka A. G., która mimo wielu pytań nie uległa zmianie i co nie doprowadziło do zakończenia czynności, a nie o wyrażenie przedwczesnej oceny zeznań świadka przez sędziego. Skarżący dokonuje tu całkowicie subiektywnej i nieuzasadnionej oceny, wyciągając dowolne wnioski. Zauważyć należy, że przesłuchanie świadka i przeprowadzanie innych dowodów trwało na tej i kolejnych rozprawach, a dokonanie oceny depozycji jest możliwe dopiero po zakończeniu postępowania dowodowego. Wskazana sytuacja nie powoduje stanu określonego w art. 41 § 1 kpk tj. rzeczywistych wątpliwości odnośnie bezstronności sędziego w odbiorze zewnętrznym. Ponadto dla skuteczności takiego zarzutu apelacyjnego o charakterze względnym niezbędne jest wykazanie wpływu uchybienia na treść wyroku /art. 438 pkt 2 kpk/, czego skarżący nie uczynił, a wniosek o wyłączenie sędziego na tej podstawie nie został uwzględniony postanowieniem Sądu Okręgowego z 23.05.2016 r. /k. 2108-2109 t.31/ – zatem stawianie takiego zarzutu w apelacji ma charakter wyłącznie instrumentalny.

Wskazać trzeba, że nie mogą być skuteczne zarzuty pkt III1, IV1, IX1 „oparcia wyroku na okolicznościach nieujawnionych, gdy wskazany na k. 1997, 2198-2200v, 2231-35v, 2244v-47 i w pkt 1.1.13.3 i 5 materiał dowodowy nie dotyczy zakupu 10 kg marihuany, 0,5 kg kokainy i 12 kg amfetaminy” – ponieważ wskazane przez obrońcę karty dotyczą zeznań A. G. złożonych na rozprawie, kiedy potwierdził swoje wcześniejsze depozycje m.in. z k. 62-71, 105-124, 1720-1726, 1769-1773, 3069-3076, 3103-3108, 3733-3739 akt śledztwa, zaś w odnoszących się do przedmiotowych transakcji pkt 1.1.13.3, 5 i 12 wskazano depozycje A. G. zarówno ze śledztwa, jak i rozprawy, a zatem dotyczy to ujawnionych okoliczności. Ten materiał dowodowy został wprost wskazany przez Sąd Okręgowy /str. 23, 24, 27-28 uzasadnienia/, a więc stanowił on podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych. Przedmiotowe transakcje wynikają z ujawnionych depozycji – k. 111 t. 1 zakup 10 kg marihuany, k. 1771 t. 9 zakup 0,5 kg kokainy i k. 122 zakup 12 kg amfetaminy. Ponadto taki sposób sporządzenia uzasadnienia wyroku nie może stanowić o naruszeniu art. 410 kpk, skoro przepis ten dotyczy obowiązku oparcia się na całokształcie ujawnionych okoliczności, a w tym przypadku w/w relacje A. G. zostały ujawnione i rozważone, a nie pominięte. To właśnie pominięcie depozycji świadka mogłoby ewentualnie uzasadniać zarzut obrazy art. 410 kpk. Natomiast wbrew zarzutom z pkt V5 i VIII9 Sąd wskazał, że podstawą przypisania m.in. zbycia 6 kg marihuany i nabycia 10 kg amfetaminy są właśnie depozycje A. G..

Niezasadne są zarzuty obrońcy z pkt XVI1-2 dotyczące sprzecznego z zasadami logiki wnioskowania, że czyn z pkt 1.1.13.6 stanowi również czyn z pkt 1.1.13.9, który jako jednostkowy nie został zarzucony oskarżonemu oraz, że doszło do sprzeczności w wyroku. Wskazać trzeba, że chodzi tu nie o sprzeczność w zaskarżonym wyroku, której nie ma, a oczywistą omyłkę pisarską w uzasadnieniu wyroku – w rubryce 1.1.13.9 dotyczącej jednego z ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego odwołano się do zbycia amfetaminy opisanej w pkt 6, gdy ewidentnie chodzi o amfetaminę opisaną w pkt 7. O takiej omyłce pisarskiej świadczy tak treść wyroku dotyczącego czynu przypisanego M. K. /zarzut pkt XIII tiret 6 i pkt 30 wyroku/, jak i treść uzasadnienia część 1.1.13 /str. 25 - pkt 9 odwołuje się wyraźnie do poprzedzającego go pkt 7, a pkt 8 dotyczy także obrotu amfetaminą, gdy pkt 6 dotyczy zbycia marihuany tj. zarzutu pkt XIII tiret 5/. Zatem nie doszło tu do naruszenia art. 7 ani art. 424 kpk.

Za oczywiście chybione uznać należy zarzuty z pkt XVII1-4, XXXI apelacji obrazy art. 413 i art. 424 kpk poprzez brak dokładnego określenia przypisanego w pkt 30 czynu i jego kwalifikacji prawnej poprzez niezastosowanie konstrukcji czynu ciągłego w rozumieniu art. 12 kk i wskazanie jako podstawy prawnej skazania art. 64 § 2 kk, a nadto użycie sformułowań „zbył”, „nabył”, „marihuana”. Sąd I instancji nie ustalił, aby oskarżony działał z góry powziętym zamiarem, a wobec tego nie zastosował konstrukcji czynu ciągłego w rozumieniu art. 12 kk i skarżący nie podważył braku takiego ustalenia. Natomiast obecnie nie jest możliwe przyjęcie, że zachowania M. K. składające się na przypisany czyn stanowią więcej niż 1 przestępstwo, ponieważ stoi temu na przeszkodzie zakaz pogorszenia sytuacji oskarżonego w sytuacji, kiedy nie zaskarżono wyroku na jego niekorzyść /tzw. zakaz reformationis in peius z art. 434 kpk/. Wskazanie w podstawie prawnej wymiaru kar art. 64 § 2 kk jest prawidłowe i wynika z popełnienia przypisanego czynu w warunkach art. 65 § 1 kk tj. uczynienia stałego źródła dochodu z przestępstwa, a nie z przyjęcia działania w recydywie. Art. 65 § 1 kk jasno stanowi, że przepisy dotyczące wymiaru kary i środków karnych przewidziane w art. 64 § 2 kk, stosuje się także do sprawcy, który m.in. z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu. Natomiast użycie sformułowań „zbył”, „nabył”, „marihuana” w opisie przestępstwa zarzucanego w pkt XIII i przypisanego w pkt 30 wyroku jest w pełni zasadne, skoro uszczegóławiają one pojęcie wprowadzenia do obrotu oraz rodzaj środków odurzających, co pozostaje w oczywistej zgodności z treścią ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 29.07.2005 r. i art. 56 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Nieskuteczny jest zarzut z pkt XXVI4 dotyczący zamknięcia przewodu sądowego mimo nieprzesłuchania M. K. (4) wezwanego pkt 5 zarządzenia z 27.04.2017 r. Świadek ten został przesłuchany na rozprawie 26.05.2015 r., a więc czynność dowodowa została przeprowadzona a jego dodatkowe przesłuchanie okazało się niemożliwe, gdyż stosownie do informacji Policji świadek ten wyprowadził się i nie było znane miejsce jego pobytu /k. 2946 t.35, 3178 t. 36, 3360 t.37/, wobec czego nie zdołano doręczyć mu wezwania. Nadto M. K. neguje depozycje A. G., przez którego jest obciążany, ale nie podważa to ocen i ustaleń Sądu.

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut z pkt XXVII co do oddalenia wniosku obrońcy M. K. z 28.12.2017 r. o przesłuchanie w obecności psychologa świadka R. M. (1), który przyznał się do uzależnienia od substancji odurzających. Sąd Okręgowy w bezpośrednim kontakcie nie miał wątpliwości odnośnie zdolności świadka do postrzegania, zapamiętywania i odtwarzania postrzeżeń, a dopiero ich zaistnienie warunkuje skorzystanie z pomocy biegłego psychologa czy psychiatry. Postanowienie Sądu z 28.12.2017 r. /k. 3464v t. 38/ zostało wystarczająco uzasadnione a zeznania świadka są spójne, logiczne i nie nasuwają zastrzeżeń.

Skarżący nie podważył zasadności oddalenia wniosku obrońcy M. K. z 13.06.2018 r. o przesłuchanie M. R. (2), K. R. (2), G. S. (1), J. S. (1), D. N., D. B. (1) i L. A.; a nadto oddalenia wniosku z 13.06.2018 r. o przeprowadzenie konfrontacji pomiędzy A. G. a R. M. (1), A. B. (1), D. K. (1), R. K. (1), Z. S. (1), P. D. (3), K. S. (1) /postanowienie z 13.06.2018 r. k. 3845v-46 t. 40/. Sąd Okręgowy był uprawniony do podjęcia takich decyzji i wystarczająco je uzasadnił. Skarżący nie wykazał zaś, aby powyższe mogło mieć wpływ na treść wyroku, co czyni zarzuty nieskutecznymi /art. 438 pkt 2 kpk/. Nadto przesłuchania świadków M. R., K. R., G. S., J. S., D. N., D. B. i L. A. nie miały dotyczyć zarzutów stawianych w akcie oskarżenia, ocena wiarygodności zeznań świadków należy do Sądu orzekającego, a przeprowadzenie konfrontacji pomiędzy świadkami nie jest obowiązkiem i zależy od uznania przez organ procesowy celowości takiego postąpienia /niezasadne zarzuty z pkt XXIX1-2/.

Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty z pkt V6, VIII10, IX10, XIV6, XV4 dotyczące oddalenia wniosku dowodowego z 3.07.2018 r. o przesłuchanie M. M. (4) i M. J. (1). W postanowieniu z 3.07.2018 r. /k. 3868 t. 40/ Sąd Okręgowy jasno podał motywy takiego rozstrzygnięcia tj. zmierzanie do przewlekłości postępowania i należy je zaaprobować. Zeznania M. M. nie miały zaś dotyczyć zarzutów zawartych w akcie oskarżenia, tylko ubocznej okoliczności. Sąd słusznie także oddalił wniosek o przeprowadzenie badań poligraficznych A. G.. Obrońca nie wykazał, aby odmowa przeprowadzenia w/w czynności mogła mieć wpływ na treść wyroku /art. 438 pkt 2 kpk/ i nie narusza to przepisów art. 167, art. 170 § 1 i 3 kpk, przy czym przyjąć należy istnienie konfliktu pomiędzy A. G. a innymi osobami, w tym M. P.. Nadto obecne uregulowania procesowe umożliwiają uzupełnienie postępowania dowodowego a ewentualnych wniosków w tym kierunku skarżący nie składał.

Niewątpliwie uchybienie stanowi pozostawienie bez rozpoznania wniosku dowodowego z 16.05.2018 r. o przesłuchanie G. G. (3) i M. P. (2) – narusza to art. 170 kpk a nie art. 366 kpk /częściowo zasadny zarzut pkt XXVI1/. Jednakże nie wykazano, aby przesłuchanie tych osób było niezbędne, gdyż miało dotyczyć okresu i czynu nieobjętych aktem oskarżenia tj. handlu narkotykami w 2001 r. Podnieść należy, że Sąd orzekający ma rozstrzygnąć w przedmiocie zasadności danych zarzutów o popełnienie czynów zawartych w akcie oskarżenia w konkretnej sprawie, a nie jakichkolwiek innych. Powołany jest także do samodzielnej oceny wiarygodności zeznań świadka. Dodatkowo obrońca nie wykazał, że powyższe uchybienie mogło mieć wpływ na zaskarżony wyrok – mimo ciążącego na nim takiego obowiązku /art. 438 pkt 2 kpk/. Podobnie nie mogą być skuteczne zarzuty z pkt XXVI2-3 naruszenia art. 366 § 1 kpk poprzez pozostawienie bez rozpoznania wniosków M K. z 12.05.2015 r. o sprostowanie protokołu rozprawy i o utrwalanie przebiegu rozprawy za pomocą urządzenia rejestrującego dźwięk i obraz - obrońca w ogóle nie wykazał, aby takie uchybienia mogły mieć wpływ na zaskarżony wyrok /art. 438 pkt 2 kpk/.

Nie narusza art. 4 kpk, art. 9 § 1 kpk ani art. 366 kpk nieprzesłuchanie przez Sąd Okręgowy M. B. (1), T. J. ps. (...) i osoby nazywanej M. jako świadków – to zainteresowana tym strona powinna zgłosić odpowiednio uzasadniony wniosek dowodowy, jeśli widziała taką potrzebę, gdyż Sąd nie ma obowiązku z urzędu przesłuchiwać wszystkich współsprawców zarzucanych czynów zbiorowych czy osób opisywanych przez świadków, zbędnie wydłużałoby to proces karny i uniemożliwiało rozpoznanie sprawy w rozsądnym terminie, a czasami byłoby wręcz nierealne. Nadto wskazane przepisy dotyczą dyrektyw ogólnych - art. 4 kpk dotyczy uwzględniania okoliczności tak na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, art. 9 § 1 kpk możliwości działania przez organ procesowy z urzędu, a art. 366 kpk czuwania Przewodniczącego nad prawidłowym przebiegiem rozprawy i nad wyjaśnieniem wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a zatem ich naruszenie należy powiązać z konkretnymi uchybieniami /chybione zarzuty z pkt I3, II3, III2-3, V7, VI1, VII6, VIII11, XI7 apelacji/.

Podobnie nie może stanowić obrazy art. 171 § 1 kpk w zw. z art. 391 § 2 kpk i art. 9 kpk brak zadawania pytań A. G. przez Sąd Okręgowy podczas wskazanych rozpraw, skoro Sąd nie uznał tego za potrzebne, w toku procesu zadawano świadkowi różne pytania a skarżący nie wykazał, aby brak innych pytań miał jakikolwiek wpływ na treść zaskarżonego wyroku co do osk. M. K. i M. S. /nieskuteczny zarzut z pkt XXIV apelacji/.

Niezasadny jest zarzut z pkt XXIII obrońcy obrazy art. 7 kpk i art. 193 § 1 kpk poprzez stwierdzenie na podstawie zeznań świadka okoliczności stanowiącej znamię przedmiotu czynności wykonawczej – przynależności grupowej substancji będącej przedmiotem rzekomych transakcji. Zauważyć trzeba, że badanie fizyko-chemiczne narkotyków co do ich rodzaju i ilości jest możliwe wtedy, kiedy zostaną zabezpieczone w toku śledztwa przez ograny ścigania, a w tym wypadku tego nie zdołano uczynić. Zatem przeprowadzenie badań przez biegłego nie było w ogóle możliwe. Nie uniemożliwiało to poczynienia prawidłowych ustaleń przez Sąd orzekający odnośnie środków odurzających i substancji psychotropowych na podstawie innych dowodów, jak zeznania dokonujących obrotu narkotykami A. G. i K. S., co pozostaje pod ochroną art. 7 kpk.

Prawidłowo uznano, że wyjaśnienia oskarżonego M. K. (2) nie zwalniają go z odpowiedzialności. Wedle oskarżonego, od dziecka znał A. G., który mu groził domagając się zwrotu pieniędzy i którego się bał. Zwrócił A. G. pieniądze. Znał M. K. jako osobę prowadzącą bar. A. G. przekazał zaś, że został pobity a M. K. zastraszał jego matkę. Okoliczności te w żadnej mierze nie świadczą o nieprawdziwości relacji A. G..

Nie doszło do wadliwej oceny zeznań D. S. (1) /pkt V2, VIII3, IX4/, P. G. /pkt VII3/, R. K. (1) /VIII4-5, IX5-6/, A. M. /pkt XI3/, P. S. (1) /pkt XII4 i 6/, M. P. (1) /pkt XIV3, XV2/ i D. K. (1) /pkt XIV4/. Depozycje tych świadków nie zwalniają oskarżonego z odpowiedzialności. Negują oni w pewnych zakresach zeznania A. G. oraz wskazują na jego niewłaściwe i agresywne zachowania z uwagi na obciążanie ich samych i ich znajomych udziałem w procederze narkotykowym. Nie jest w tym zakresie przekonująca postawa R. K. /nie ma tu znaczenia kwestia korzystania z art. 60 kk/ i duże znaczenie ma fakt, że Sąd miał bezpośrednią styczność ze świadkami i możliwość obserwacji ich zachowania. Oczywiste jest przy tym, że A. G. nie jest osobą nieskazitelną – przecież prowadził przestępczy tryb życia przez wiele lat i działał w grupie przestępczej, co sam przedstawił. Niewątpliwie zażywał także sterydy/narkotyki. Dodatkowo nie jest wiarygodne zaprzeczenie P. S. (1) co do relacji A. G.. Na handel P. S. kokainą wskazał także D. K., ale nie zna on szczegółów i nie podważa to wypowiedzi G.. Nie wpływa na ustalenia stosunek A. G. do M. P.. Nie zostały pominięte zeznania C. F. (1), który nie przekazał istotnej wiedzy o M. K. ani M. S. a kwesta odpowiedzialności C. F. nie była przedmiotem rozpoznania w tej sprawie, zaś oczywiste pomyłki A. G. co do znajomości niektórych osób nie dezawuują jego pierwotnych relacji /zarzuty z pkt (...)-3/.

Z relacjami A. G. korelują wskazane zeznania świadka A. B. (1) co do zakupu hurtowego łącznie około 2 kg kokainy i 5 l (...) w latach 2008-2010 r. przez M. K., który do końca 2008 r. współdziałał z M. B., i handlu różnymi narkotykami przez A. G..

Skarżący nie podważył skutecznie uznania relacji A. G. za wiarygodną – niezasadne zarzuty z pkt I1-2, II1-2, III4, IV2, V1, 3-5, VI2, VII1-2, 4-5, 7, VIII1-2, 9, IX2-3, 7-9, X1-5, XI1-2, 4-7, XII1-3, 5, XIII1-4, XIV1-2, 5, 7, XV1, 3 apelacji. Z przekonujących i logicznych depozycji A. G. wypływa popełnienie przez osk. M. K. czynu z pkt XIII i 30 wyroku – tj. nabycie 5 kg amfetaminy, nabycie 8 kg amfetaminy, nabycie 10 kg marihuany, nabycie 0,5 kg kokainy, zbycie 6 kg marihuany, nabycie i zbycie 10 kg amfetaminy, zbycie 1,5 kg marihuany, nabycie 10 kg amfetaminy, nabycie 12 kg amfetaminy, zbycie 1 kg marihuany, nabycie 8 kg marihuany, nabycie 10 kg marihuany, zbycie 300 g kokainy, zbycie 3 kg amfetaminy, nabycie 5 kg amfetaminy. Wątpliwości zgłaszane przez obrońcę są jedynie subiektywne i związane z podzieleniem stanowiska oskarżonego. Świadek jasno podawał, które transakcje i w którym czasie dotyczą oskarżonego M. K.. Nie miał wątpliwości co do ilości i rodzaju narkotyku tj. 5 kg i 8 kg amfetaminy zakupionej od M. K. ani zakupu i sprzedaży innych narkotyków. Skrótowość i lakoniczność jego relacji jest naturalna z uwagi na wielość transakcji narkotykowych, wielość zaangażowanych osób i znaczny czasokres działalności przestępczej. Nie budzą zastrzeżeń depozycje o przypadkowej obecności A. G. podczas niektórych transakcji, które są logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym – świadek był tam jako kolega M. B. i M. K. oraz nie dokonywał obrotu tymi narkotykami, a więc nie odniósł z tego bezpośrednich korzyści. Niedomaganie się przez niego takich korzyści wiązać trzeba z pozycją i rolą M. B.. Niedokładne wskazanie przez świadka miejsca zamieszkania oskarżonego czy niepamięć części szczegółów nie podważa prawdziwości złożonych relacji. Pewne rozbieżności, w tym co do rodzaju narkotyków, miejsca transakcji czy obecności jeszcze innej osoby, są naturalne oraz wynikają z wielości zdarzeń, upływu czasu i późniejszego zeznawania na rozprawie, ale świadek potwierdził na rozprawie odczytane depozycje i strony mogły mu zadawać potrzebne pytania. Za najbardziej wartościowe uznać trzeba jego pierwotne wyjaśnienia, kiedy najlepiej pamiętał wydarzenia. Natomiast odmienności co do wskazania miejsca „pod klatką” czy „w klatce” budynku /pkt X1, 4/, określenia torby/reklamówki /pkt XI1/ oraz wskazania osób „spoza W.” i „z G.” /pkt XIV2/ - są pozorne i nieistotne. Nadto A. G. określił ilości narkotyków i ceny zakupu w taki sposób, w jaki potrafił. Nie chodzi tu też o rozbieżne wersje zdarzeń, a ich istota pozostaje stała. Ważne jest, że nie uniemożliwiło to poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Informacje o nabyciu 10 kg amfetaminy w reklamówce i jej przekazywaniu między zaangażowanymi osobami nie są sprzeczne z wiedzą i doświadczeniem życiowym, a odwrotnie – są z nimi w pełni zgodne. Wydzielanie zapachu przez amfetaminę było zaś stłumione przez jej zapakowanie i nie wykluczało przewozu taksówką. Nie zmienia oceny sytuacji sposób określania czasu przez A. G.. Przy tym Sąd I instancji nie dokonywał oceny roli T. J. i nie rozstrzygał o jego winie bądź niewinności, skoro nie został on oskarżony w niniejszym procesie – ocena depozycji A. G. została dokonana w kontekście odpowiedzialności oskarżonego K. a nie osób trzecich /str. 91-92 uzasadnienia/.

i/ Odnośnie M. S. (1) zarzuty apelacji obrońcy nie są zasadne. Po pierwsze należy odesłać do rozważań dotyczących M. K. z uwagi na wspólną apelację obrońcy.

Po drugie, zarzut z pkt XXVIII obrońcy co do naruszenia art. 6 kpk poprzez oddalenie wniosku obrońcy M. S. z 1.03.2018 r. o odroczenie rozprawy w celu przygotowania obrony M. S. nie może być skuteczny. Adw. R. W. już znacznie wcześniej występował w tej sprawie jako obrońca innego oskarżonego M. K., a więc znał materiał dowodowy i sytuację osk. M. S.. Ponadto na rozprawie 1.03.2018 r. odebrano jedynie oświadczenia od świadków A. C. (1) i Ł. P. (1) o skorzystaniu przez nich z prawa do odmowy składania zeznań, przy czym A. C. i Ł. P. nie mieli być przesłuchani odnośnie M. S., i oddalono wniosek dowodowy dotyczący innego oskarżonego /k.3669-71/. Tak więc nie prowadzono w ogóle czynności dowodowych, które dotyczyłyby oskarżonego M. S. i nie można mówić o naruszeniu jego prawa do obrony.

Ponadto za oczywiście chybione uznać należy zarzut obrońcy osk. M. S. (1) z pkt XXI2, XXXI apelacji obrazy art. 413 i art. 424 kpk poprzez brak dokładnego określenia przypisanego w pkt 66 wyroku czynu i jego kwalifikacji prawnej oraz wskazanie jako podstawy prawnej skazania art. 64 § 2 kk. Sąd I instancji ustalił, że oskarżony w okresie od 2008 r. do czerwca 2010 r. nabył co najmniej 150 g kokainy w partiach po 2-5 g. Sformułowanie, że chodzi o kilka transakcji należy w tej sytuacji uznać za pomyłkę, gdyż niewątpliwie chodzi tu o działalność przejawianą w dłuższym okresie czasu, a nie kilka transakcji. Brak jest podstaw do kwestionowania kwalifikacji prawnej czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 29.07.2005 r. i skarżący skutecznie tego nie uczynił. Wskazanie w podstawie prawnej wymiaru kar art. 64 § 2 kk jest prawidłowe i wynika z popełnienia przypisanego czynu w warunkach art. 65 § 1 kk tj. działania w zorganizowanej grupie przestępczej i uczynienia stałego źródła dochodu z przestępstwa, a nie z przyjęcia działania w recydywie. Art. 65 § 1 kk jasno stanowi, że przepisy dotyczące wymiaru kary i środków karnych przewidziane w art. 64 § 2 kk, stosuje się także do sprawcy, który m.in. z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu i działał w zorganizowanej grupie przestępczej.

Nie narusza art. 9 § 1 kpk ani art. 366 kpk nieprzesłuchanie przez Sąd Okręgowy świadka koronnego J. B. i S. A. – to zainteresowana tym strona powinna zgłosić odpowiednio uzasadniony wniosek dowodowy, jeśli widziała taką potrzebę, gdyż Sąd nie ma obowiązku z urzędu przesłuchiwać wszystkich osób opisywanych przez świadków odnośnie innych czynów karalnych, zbędnie wydłużałoby to proces i uniemożliwiało rozpoznanie sprawy w rozsądnym terminie, byłoby niepotrzebne a czasami nierealne. Nadto przepisy te dotyczą dyrektyw ogólnych - art. 9 § 1 kpk możliwości działania przez organ procesowy z urzędu, a art. 366 kpk czuwania Przewodniczącego nad prawidłowym przebiegiem rozprawy i nad wyjaśnieniem wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a zatem ich naruszenie należy powiązać z konkretnymi uchybieniami /chybione zarzuty z pkt XXII1a-b/.

Skarżący nie podważył dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny materiału dowodowego – chybione zarzuty z pkt XVIII1-4, XIX1-3, XX1 i 5, XXI1 apelacji. Uznać należy, że M. S. (1) w śledztwie wiarygodnie przyznał się do znajomości z A. G. oraz brania do niego w 2007 r. kokainy, a potem brania 150 gram kokainy w partiach po 5 g od K. S. i A. G. w 2008-2009 r. Wiedział, że A. G. miał „swoją grupę” przestępczą i zajmował się handlem narkotykami. Znał też C. F., S. Z. ps. (...), P. P. i inne osoby. Nie przekonuje jednak, że kokaina miała być brana na własny użytek przez M. S. /k.2389/, skoro miał pracować jako taksówkarz i dotyczy to tak wielkiej ilości silnego narkotyku – a kokaina zaliczana jest do tzw. twardych narkotyków, które silnie uzależniają i wyniszczają organizm, a wystarczające jest zażycie porcji 0,2-0,5 g, czyli łącznie czyni to 750-300 porcji handlowych. Nadto zakup kokainy w celu dalszej odsprzedaży klientom wynika wprost z konsekwentnych zeznań K. S., co stanowi o wyczerpaniu znamion art. 56 ust. 1 i 3 upn /czyn z pkt XXIX i 66 wyroku/.

Na rozprawie M. S. niewiarygodnie podał, że A. G. powiedział mu, iż jeśli zapłaci 20.000 zł, to będzie miał „zdjęte zarzuty”. Zmiana postawy oskarżonego może wynikać z jego pobicia 27.01.2014 r. w związku z częściowym przyznaniem się do winy /k.2688/ i kierowanymi do niego groźbami poprzez sms /k.2780/.

Relacje A. G. co do funkcjonowania zbrojnej grupy przestępczej kierowanej przez R. S. (1) ps. (...), a w tym działalności samego G., potwierdzają zeznania R. K. (2) i K. S.. Jak wynika z tych zeznań, taka istotna grupa musiała dysponować i dysponowała bronią palną – co jest oczywiste. Potwierdzają to w pełni zeznania D. K. (1). Niewątpliwie D. K. miał konflikt z A. G., a wedle K. S. w rezultacie przeszedł on do grupy (...), a zatem różnice w ich relacjach mogą z tego wynikać.

Zdaniem D. K., to M. S. nie należał do grupy /k.1403v t. 27/, ale wcześniej podał, że ma wiedzę o oskarżonych - poza M. B. - tylko ze słyszenia /k.1403/. Przeczą temu zbieżne i wiarygodne depozycje A. G. i M. M. (5). W istotnej części koreluje z nimi relacja K. S. co do udziału oskarżonego w tzw. rozkminkach /czyli spotkaniach przestępców w celu wyjaśnienia spornych kwestii, słownie lub siłowo/, natomiast wiedzę tego świadka należy uznać za mniej miarodajną, gdyż posiada mniejszą wiedzę i w tej kwestii wprost odesłał do G. /k.1943 t. 10/. Według sensownych depozycji G., M. S. był członkiem grupy tzw. (...), przewoził narkotyki i jeździł jako kierowca na tzw. rozkminki /tzn. spotkania z innymi grupami przestępczymi/, był kurierem grupy - a więc wykonywał typowe czynności członka grupy przestępczej i miał tego pełną świadomość. W strukturze grupy podlegał pod C. F. /czyn z pkt XXVI i 61 wyroku/. Nieprzekonującą postawę D. K. należy wiązać z biską znajomością z M. S. i niechęcią do jego obciążania. Brak tu było potrzeby powołania biegłego językoznawcy odnośnie znaczenia słowa „rozkminka”, o czym wspomniał obrońca na str. 43 uzasadnienia apelacji – w oczywisty sposób nie musi ono oznaczać popełnienia przestępstwa, chociaż często z tym się wiąże.

Zeznania R. K. (2) przekonująco przedstawiają działalność, hierarchię i istotnych członków zbrojnej grupy przestępczej tzw. (...) – w tym A. G., ale świadczą, że nie zna on wszystkich szeregowych członków i nie ma wiedzy o M. S.. R. K. (1) i C. F. (1) nie podali informacji dotyczących M. S..

Z przekonujących depozycji A. G. wypływa popełnienie czynów z pkt XXVII i 62 wyroku – dostarczenie 10 kg amfetaminy oraz z pkt XXVIII i 64 wyroku - dostarczenie 5 kg amfetaminy do Ł.. A. G. podał, że mieli z amfetaminy dla S. K. z Ł. po 4 zł za 1 gram na czterech z C. F. i S. Z., a więc M. S. otrzymał za przewiezienie amfetaminy po 1 zł za 1 gram /k.1999v t. 30/. Daje to korzyść dla oskarżonego wynoszącą 10.000 zł za dostarczenie 10 kg /czyn XXVII/ i 5000 zł za dostarczenie 5 kg /czyn XXVIII/. Treść i sposób relacji świadka nie budzi wątpliwości, brak jest sprzeczności a zastrzeżenia obrońcy są jedynie subiektywne. Wbrew skarżącemu nie chodzi tu o różne wersje wydarzeń. Niepotwierdzenie popełnienia czynów przez innych sprawców jest celowe i wynika z ich sytuacji procesowej oraz nie zwalnia oskarżonego od odpowiedzialności /zarzuty pkt XIX1-3, XX1 i 5/.

Natomiast logiczne depozycje K. S. jednoznacznie potwierdzają popełnienie czynu z pkt XXIX i 66 wyroku – zakup nie mniej niż 150 g kokainy /zarzut pkt XX1 apelacji/.

j/ Odnośnie osk. M. K. (3) zarzuty obrońcy z pkt Ia-c okazały się niezasadne. Nie doszło do obrazy art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę zeznań A. G. (1) i K. S. (1) oraz wyjaśnień M. K.. Skarżący nie podważył skutecznie analizy materiału dowodowego, którą przeprowadził Sąd Okręgowy a która jest zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Nie można pomijać, że oskarżony M. K. w śledztwie przyznał się częściowo, ale minimalizował ilość zakupionych narkotyków – wyjaśnienia w zakresie przyznania się są wiarygodne. Późniejsza zmiana jego postawy nie została dostatecznie uzasadniona, ma charakter instrumentalny i nie przekonuje. Z logicznych i przekonujących depozycji A. G. i K. S. jednoznacznie wypływa popełnienie przez oskarżonego czynu z pkt XIV i 33 wyroku – nabycie 3 kg marihuany i 1,5 kg kokainy, nabycie 50 g kokainy i 200 g marihuany. Niewątpliwie zakup tych narkotyków miał na celu ich dalszą odsprzedaż, a nie zażycie przez samego oskarżonego, o czym przekonuje ich wielka, hurtowa ilość oraz pozostałe okoliczności sprawy, w tym wyjaśnienia M. K., z których nie wynika, aby zażywał takie ilości w/w środków odurzających. Nie ma znaczenia, że nie ustalono dalszych odbiorców tych narkotyków ani okoliczności ich zbycia, gdyż wynika to przecież z kształtu dowodów. Natomiast częściowo rację ma obrońca, że oskarżonemu nie przypisano zbycia narkotyków, a więc nie uzyskał korzyści w sumie 296.000 zł z ich sprzedaży, a tylko poniósł wydatki na ich zakup, co nie rodzi jeszcze obowiązku przepadku z art. 45 § 1 kk.

Nie zwalniają M. K. od odpowiedzialności wyjaśnienia współoskarżonych, w tym M. K. i M. P., ani zeznania Z. S. (1), A. S. (1) czy M. K. (9) oraz podnoszone przez nich okoliczności dotyczące negatywnej przeszłości, zażywania sterydów, zachowania i sposobu działania świadka A. G.. Nie podważają one skutecznie depozycji A. G. i K. S. a Sąd I instancji miał świadomość ich sytuacji i przestępczej działalności. Zauważyć trzeba, że subiektywna ocena Z. S., że G. jest bezwzględny, umiał zmyślać i kłamać wynika z pomówienia go przez świadka, z którym prowadził nielegalny proceder. Nie wie on jednak nic, aby G. pomówił kogoś innego o popełnienie przestępstwa, którego ten nie popełnił

k/ Zarzuty obrońcy odnośnie osk. E. P. (1) nie okazały się zasadne.

Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty dotyczące dowolnej oceny zeznań E. S. (1), A. B. (2) /tj. B./, R. M. (1), P. D. (3), D. K. (1), R. K. (2), Z. S. (1), D. S. (2), R. K. (1), C. F. (1), D. M. (1), S. Z. (3), A. S. (1), M. M. (5) oraz wyjaśnień A. G. (1) i K. S. (1) /z pkt I1-2, II1-8, III-VIII apelacji dotyczące naruszenia art. 4, art. 5, art. 7 i art. 410 kpk/. Obrońca nie wykazała, aby ocena dokonana przez Sąd Okręgowy była nieprawidłowa. Okoliczność, że relacje E. S., A. B., R. M., P. D., D. K., R. K., Z. S. czy D. S. opisują funkcjonowanie grupy tzw. (...) i różnych jej członków, ale nie wskazują, aby członkiem grupy był także E. P. (1) – nie oznaczają, że tak nie było. Świadkowie ci nie posiadają pełnej wiedzy lub mogą nie chcieć jej ujawnić. W szczególności relacje Z. S. nie podważają depozycji A. G., gdyż nie posiada on wiedzy o oskarżonym. Jego subiektywna ocena, że G. jest bezwzględny i umiał kłamać wynika z pomówienia go przez świadka, z którym prowadził działalność przestępczą. Nie wie on jednak nic, aby G. pomówił kogoś innego o popełnienie przestępstwa, którego ten nie popełnił. Zeznania R. K. przekonująco przedstawiają działalność, hierarchię i istotnych członków zbrojnej grupy przestępczej tzw. (...) – w tym A. G., ale świadczą, że nie zna on wszystkich szeregowych członków i nie ma wiedzy o E. P.. E. S., A. B., D. K., P. D., D. S. nie przekazali informacji dotyczących E. P.. Oczywiste jest, że nie każdy członek grupy zna wszystkich innych sprawców z uwagi na wielość osób, złożoność działań i chęć ograniczenia wiedzy innych o przestępstwach. Wbrew twierdzeniom obrońcy, zeznania R. M. (1) wspierają depozycje A. G. i K. S. co do zaangażowania w handel narkotykami ich samych, M. K. i innych oraz roli G. w grupie tzw. (...). Natomiast świadek R. M. nie posiada wiedzy o E. P. i nie zna wszystkich członków grupy (...).

Podobnie ocenić należy zeznania R. K., C. F., D. M., S. Z. i A. S., którzy nie podali wartościowych informacji o oskarżonym, a więc w tym zakresie ich depozycje nie są istotne. Tak samo wyjaśnienia K. S. nie zawierają dokładnej wiedzy o oskarżonym i należy wnosić, że świadek ten miał z nim marginalny kontakt i nic znaczącego o nim nie wie, mimo wiedzy o Ł. P., K. G. czy innych sprawcach. Nie jest więc istotne nierozpoznanie wizerunku E. P. przez K. S. ani brak wyjaśnień o oskarżonym podczas konfrontacji z A. G. – przy czym występowanie takich odmienności jest naturalne, skoro A. G. był usytuowany wyżej od S. w hierarchii grupy, miał inną rolę i ma szersze informacje. Oczywiste jest zaś, że Sąd dał wiarę depozycjom K. S., co nie pozostaje w sprzeczności z uznaniem za wiarygodne depozycji A. G..

Nie może odnieść zamierzonego skutku zarzut co do pominięcia zeznań świadków J. D. (2) i I. al (...), gdyż przecież nie przekazali oni wiedzy o E. P. i nie musieli wiedzieć o jego zaangażowaniu w działalność zorganizowanej grupy przestępczej (...) /chybiony zarzut z pkt I3/.

Nie doszło do wadliwej oceny depozycji świadka A. G., które prawidłowo uznano za wartościowy materiał dowodowy. Nie narusza to art. 5, art. 7 ani art. 410 kpk. Wedle A. G., E. P. (1) rozprowadzał narkotyki, jeździł na tzw. rozkminki i był członkiem grupy (...), a wszyscy członkowie wiedzieli, że grupa ma broń palną. Dlatego inni bali się tej grupy /k.1999 t. 30/. Nadto świadek opisał zdarzenia z udziałem E. P., gdzie sprawcy z grupy tzw. (...) posiadali i używali broń palną /k.1757 t.9, 2548 t. 13/. Taki wniosek wypływa także z przekonującej relacji M. M. (5), przy czym nie miał on wiedzy odnośnie czynu z pkt XVI i 37. Potwierdza to zatem popełnienie przez oskarżonego przestępstwa świadomego udziału w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym /czyn z pkt XV i 36 wyroku/. Depozycje A. G. nie zawierają sprzeczności co do roli E. P. a dywagacje skarżącej o nieprawidłowych pytaniach od osoby go przesłuchującej nie są niczym poparte.

Nie są zasadne zarzuty obrońcy dotyczące nieuczynienia podstawą ustaleń faktycznych wyroku SO w Łodzi sygn. IV K 177/09 skazującego S. Z. i zaniechania zwrócenia się Centralnej Bazy Danych Osób Pozbawionych Wolności o informacje dotyczące okresów pozbawienia wolności S. Z. oraz odnośnie niepostawienia mu zarzutu udziału w grupie (...). Nie narusza to art. 7, art. 410, art. 167, art. 366 § 1 kpk ani innych przepisów /nieskuteczne zarzuty z pkt II2, VII4, VIII, IX/. Wskazać należy, że udział S. Z. (3) w grupie tzw. (...) od 2007 r. w ogóle nie jest i nie był przedmiotem badania w niniejszej sprawie, skoro był on świadkiem a nie oskarżonym, chociaż wynika to ze zbieżnych zeznań A. G. i M. M. (5). Zatem osadzenie i skazanie w/w w sprawie SO w Łodzi za udział w innych grupach przestępczych w okresie czerwiec 2006 r. - czerwiec 2008 r. /S. Z. k.2493v t. 33, wyrok k. 1394-1407 t.7/ nie wyklucza, że był członkiem tej grupy przestępczej. Nadto Sąd Okręgowy w tej sprawie badał kwestię udziału w zbrojnej grupie przestępczej kierowanej przez R. S. – ale osk. E. P., a nie S. Z.. Zatem nie jest istotne, w której dokładnie grupie przestępczej działał i zajmował się narkotykami S. Z., który potwierdził znajomość z C. F., A. G. i E. P.. Przy czym w wyroku zaliczono mu okres tymczasowego aresztowania od 5.06.2008 r. do 29.06.2012 r., a więc był pozbawiony wolności w tym czasie /czyli okres ten jest znany/, co przecież nie wyklucza kontaktowania się z osobami pozostającymi na wolności. Dodatkowo nadmienić można, że S. Z. bez problemu mógł funkcjonować w kilku grupach przestępczych – tak co do 2 innych grup przyjęto przecież w w/w wyroku. Nadto uznać trzeba grupę tzw. (...) za złożoną z wielu podgrup i dominującą, gdyż była jedną z największych i najsilniejszych grup w Polsce. Tak więc przyjąć należy, że E. P. jako osoba podporządkowana C. F., S. Z. i innym sprawcom uczestniczył w przedmiotowej grupie (...).

Z logicznych i przekonujących depozycji A. G. wypływa popełnienie przez osk. E. P. czynu z pkt XVI i 37 wyroku – zbycie 2 kg amfetaminy, zbycie 300 g amfetaminy, zbycie 2 x 5 kg tj. 10 kg amfetaminy, sprzedaż 4 kg amfetaminy i zbycie 5 kg amfetaminy. Brak jest tu istotnych sprzeczności, świadek na rozprawie nie pamiętał już części szczegółów, najbardziej wartościowe są jego pierwotne wyjaśnienia i wątpliwości obrońcy są jedynie subiektywne. Nie zmienia tej oceny kwestia stawianego wcześniej A. G. zarzutu składania fałszywych zeznań /k.2348 t.12/, jak też sposób jego poprzedniego zachowania, karalność, zażywanie sterydów/narkotyków, postępowania karne przeciwko niemu i korzyści związane z obciążaniem innych osób, czy brak przesłuchania z użyciem wariografu – niewątpliwie świadek nie jest osobą kryształową tylko przestępcą, ale nie podważa to depozycji w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy czyniąc ustalenia odnośnie popełnienia przestępstw przez E. P. nie oparł się na analizie połączeń telefonicznych tylko innych dowodach /str. 35-49 uzasadnienia/, a zatem zarzut obrońcy z pkt X apelacji co do naruszenia art. 4, 7 i 410 kpk jest chybiony.

Nie może odnieść skutku zrzut z pkt XI apelacji co do naruszenia art. 170 § 1 pkt 5, art. 192a § 2 i art. 4 kpk poprzez oddalenie wniosku o podjęcie czynności zmierzających do badania wariograficznego świadka A. G. jako dowodu, który zmierza do przedłużenia postępowania, który to dowód został zgłoszony na etapie postępowania przygotowawczego i oddalony postanowieniem z 18.10.2013 r. – bez wątpienia przeprowadzenie takiego dowodu na etapie postępowania sądowego po upływie tak długiego czasu nie miałoby żadnego sensu. Nadto nie podważono stanowiska prokuratora, że badanie wariograficzne A. G. podczas śledztwa jako podejrzanego czy świadka nie było potrzebne ani celowe, skoro wyjaśniał on o zdarzeniach sprzed kilku lat. Przy czym potrzeba takich badań zachodzi jedynie w krótkim okresie od popełnienia czynu karalnego i ma charakter eliminacyjny tj. ma na celu ograniczenie kręgu osób podejrzanych z uwagi na zachowanie tzw. śladu pamięciowego /art. 192a kpk/, a nie wprost ocenę wiarygodności depozycji podejrzanego czy świadka, do czego uprawniony jest organ procesowy /art. 7 kpk/.

l/ Odnośnie osk. R. P. nieskuteczne są zarzuty obrońcy.

Nie doszło do dowolnej oceny zeznań A. G. (1), E. S. (1), M. B. (2), R. B., P. O. (1), M. J. (2), A. B. (3), K. G. (1) i innych. Skarżąca nie podważyła prawidłowości oceny Sądu Okręgowego, który słusznie oparł się na logicznych i przekonujących depozycjach A. G. i E. S.. Wątpliwości zgłaszane przez obrońcę są jedynie subiektywne i wynikają z podzielenia stanowiska oskarżonego. Przy czym za najbardziej miarodajne uznać trzeba pierwotne wyjaśnienia A. G. i E. S., składane w bliższym czasie od przedmiotowych wydarzeń niż zeznania na rozprawie. Obrońca nie wykazała zachodzenia istotnych i nie dających się wyjaśnić sprzeczności. Pewne odmienności są zaś naturalne z uwagi na upływ czasu i wielość zdarzeń. Nadto chęć skorzystania z nadzwyczajnego złagodzenia kary przez świadków nie stanowi okoliczności, która byłaby nieznana i samoistnie dezawuowała ich depozycje /niezasadne zarzuty pkt Ia-b, ponowny pkt Ia-b, pkt II, III, IV, V co do naruszenia art. 4, art. 7, art. 410 kpk/.

Świadkowie M. B., R. B., P. O., M. J., A. B. i K. G. nie przekazali wiarygodnych informacji, które dezawuowałyby poczynione ustalenia. Wykazywaną przez nich negatywną postawę względem depozycji A. G. /tj. informacje, że oszukiwał, był agresywny i niebezpieczny, popełniał przestępstwa, zastraszał innych, zażywał sterydy i in./ należy wiązać z jego współpracą z organami ścigania i sytuacją procesową - obciążaniem ich i ich znajomych przez świadka. Podobnie należy ocenić zeznania D. K. (1) i Z. S. (1) dotyczące negatywnego zachowania G.. Zeznania M. B., D. K. i Z. S. w istocie nie dotyczą osk. R. P., gdyż nie przekazali wiedzy o nim.

Chybione są zarzuty pominięcia zeznań D. K. (1), Z. S. (1), R. K. (2), K. S. (1), C. F. (1), D. Z., D. M. (1). Świadkowie ci nie przekazali wiarygodnych informacji o R. P., a zatem nie podważa to depozycji A. G. i E. S.. Za oczywiste uznać trzeba, że nie każdy świadek będzie posiadał wiedzę o oskarżonym, a jeśli nawet ją posiada – nie zawsze będzie ją chciał wyjawić szczególnie wtedy, kiedy sam jest obciążany, stoi pod zarzutem popełnienia przestępstwa czy został już skazany. Nie wpływa to na przeprowadzoną ocenę materiału dowodowego. Depozycje M. M. (5) zostały uznane przez Sąd Okręgowy za wiarygodne i nie wskazano ich odnośnie R. P., chociaż rację ma obrońca, że te z k. 2388 t. 32 dotyczą także czynu z pkt 50. Jednakże nie podważa to a potwierdza prawdziwość relacji A. G. co do zakupu 1 kg kokainy, a pewne odmienności nie uniemożliwiły poczynienia ustaleń. Natomiast postawa D. M. (1) negującego konflikt i obawę przed R. P. podlegała ocenie Sądu a ocena ta znajduje pełne uzasadnienie w materiale dowodowym – nie jest przekonujące podważanie informacji przekazanych przez A. G. co do czynu z pkt 58.

Osk. R. P. wyjaśnił, że zna T. B., zaś A. G. poznał w kwietniu 2012 r., kiedy zostali razem osadzeni w celi. Także wedle A. B. (3) i M. J. (2), A. G. nie znał wcześniej R. P. tj. przed wspólnym osadzeniem w celi – świadkowie ci nie są przekonujący z uwagi na znajomość z oskarżonym i niechęć do jego obciążania. P. O. (1) na rozprawie 14.09.2017 r. zeznał, że P. i G. chyba się znali i tak wynikało z ich rozmów /k.2995 t.35/, a więc świadek ten nie potwierdził wersji oskarżonego i koreluje to z relacją A. G. o wcześniejszej znajomości od 2007 r., ale nie oznacza to przecież bliskich stosunków. Przy tym P. O. podaje, że on i R. P. mieli konflikty z G.. Zatem powyższe w żadnej mierze nie dezawuuje prawdziwości depozycji A. G..

Odnośnie zarzutu z pkt Ic apelacji nieuwzględnienia wniosku obrońcy z 29.03.2016 r. o utrwalanie rozprawy za pomocą urządzenia rejestrującego obraz i dźwięk zauważyć należy, że nie narusza to wskazanych przepisów. O ile rację ma skarżąca, że brak było istotnych podstaw do odmowy uwzględnienia wniosku, o tyle nie stanowi to naruszenia prawa do obrony z art. 6 kpk ani prawa do składania wniosków o dokonanie czynności, które są podejmowane z urzędu - art. 9 kpk. Natomiast art. 147 § 1 kpk przewidywał jedynie możliwość rejestrowania przebiegu rozprawy, a nie nakładał takiego obowiązku. Przebieg rozpraw utrwalony został za pomocą protokołów, co stanowi wystarczające postąpienie ze strony Sądu Okręgowego w tej kwestii. Nadto obrońca zobowiązana była do wykazania negatywnego wpływu decyzji Sądu z 30.03.2016 r. k. 2041 t. 31 na treść wyroku /art. 438 pkt 2 kpk/, a tego nie zdołała uczynić.

Nie może zostać uwzględniony zarzut obrońcy z pkt Id apelacji co do nieuwzględnienia wniosku obrońcy z 6.11.2017 r. o sprostowanie protokołu rozprawy z 14.09.2017 r. Taka decyzja pozostawała w kompetencji Sądu orzekającego, który podał jej motywy – postanowienie z 16.11.2017 r. /k. 3237-38 t.37/. Nie obraża to art. 2 § 2 kpk ani art. 148 § 2 kpk.

Zasadny był zarzut z pkt Ie obrazy art. 409 kpk nieuwzględnienia wniosku obrońcy z 26.07.2018 r. o wznowienie przewodu sądowego celem przesłuchania B. K. (1), ale stał się on nieaktualny wobec przeprowadzenia tego dowodu przez Sąd Apelacyjny. W tej sytuacji oddalenie tego wniosku nie wpływa na treść zaskarżonego wyroku.

Zaniechanie wydania postanowienia w przedmiocie wniosku oskarżonego R. P. z 6.02.2017 r. o ponowne przesłuchanie K. K. (2) i P. P. (1) stanowi uchybienie art. 170 § 3 kpk /zarzut z pkt If/, ale skarżąca nie wykazała, aby miało to wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Świadkowie ci zostali bowiem już uprzednio przesłuchani na rozprawie. Ponadto zarzut ten stał się nieaktualny wobec ponownego zaakceptowania tych dowodów przez Sąd Apelacyjny – P. P. został przesłuchany na rozprawie 9.02.2022 r. a K. K. nie zdołano przesłuchać z uwagi na zmianę miejsca pobytu, unikanie dozoru policji i brak nowego miejsca pobytu /k. 4887, 4890-91 t. 44/. W tej sytuacji niewydanie postanowienia co do tego wniosku nie wpływa na treść wyroku.

Z przekonujących depozycji A. G. wypływa popełnienie czynów z pkt XXI i 50 wyroku – nabycie 1 kg kokainy, z pkt XXII i 52 – nabycie 4 kg amfetaminy, z pkt XXIII i 54 – nabycie 4 kg marihuany, z pkt XXIV i 56 – nabycie 6 kg marihuany, z pkt XXV i 58 – nakłanianie do wydania polecenia pobicia. D. M. stoi po własnymi zarzutami i jego wypowiedzi nie podważają relacji A. G.. Nadto depozycje A. G. znajdują potwierdzenie w wiarygodnej relacji E. S. co do tego, że R. P. wraz z T. B. handlował narkotykami. Podał on, że T. B. przyjechał kilka razy z R. P. w 2008-2009 r. celem ustalenia warunków zakupu narkotyków i udziału w 2-3 późniejszych transakcjach /k.3342-43 t. 17/.

Lp.

Zarzut

2/

1/ Obrońcy oskarżonego T. B. (1) pkt 2 błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na przyjęciu, że materiał dowodowy, w tym zeznania świadka G., w oparciu o które Sąd poczynił całokształt ustaleń faktycznych, upoważnia do uznania winy i przypisania popełnienia czynów, podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego nie pozwala na potwierdzenie procederu obrotu środkami odurzającymi przez T. B..

Obrońcy oskarżonego P. D. (1) pkt 3 błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na uznaniu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego przestępstwa, podczas gdy udowodnienie winy winno być całkowite, pewne i wolne od wątpliwości.

Obrońcy oskarżonego M. K. (2) i M. S. (1) pkt I4, II4, III5, IV3, V8, VI3, VII8, VIII12, IX11, X6, XI8, XII7-8, XIII5, XIV8, XV5, XVI3, XVIII5, XIX4, XX6, XXI3 błędów w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że:

- M. K. dokonał zakupu w maju 2007 r. razem z M. B. od M. K. (4) 5 kg amfetaminy w cenie 5-6 zł za gram;

- M. K. dokonał zakupu w lipcu 2007 r. razem z M. B. od M. K. (4) 8 kg amfetaminy w cenie 5-6 zł za gram;

- M. K. dokonał zakupu w 2007 r. razem z M. B. od S. Z. 10 kg marihuany;

- M. K. dokonał zakupu w 2007 r. od ustalonej osoby 0,5 kg kokainy

- M. K. zbył w 2007 r. razem z M. B., ustalonej osobie 6 kg marihuany;

- M. K. dokonał zakupu w czerwcu 2007 r. od S. Z. 10 kg amfetaminy;

- M. K. zbył latem 2007 r. razem z M. B., ustalonej osobie 1,5 kg marihuany;

- M. K. nabył we wrześniu 2007 r. razem z M. B. od 2 ustalonych osób 10 kg amfetaminy;

- M. K. zbył w 2008 r. ustalonej osobie 1 kg marihuany;

- M. K. nabył w sierpniu 2008 r. od ustalonej osoby 8 kg marihuany;

- przeciwko świadkowi P. S. toczą się inne postepowania, udział w których dezawuuje jego zeznania;

- M. K. nabył w 2008 r. od P. S. 10 kg marihuany;

- M. K. zbył latem 2008 r. ustalonej osobie 300 g kokainy;

- M. K. zbył latem 2008 r. nieustalonym osobom 3 kg amfetaminy;

- M. K. nabył wiosną 2009 r. od ustalonej osoby 5 kg amfetaminy;

- M. K. dokonał czynu z pkt 1.1.13.9 /tj. fragment czynu z pkt XIII/;

- M. S. należał do zorganizowanej grupy przestępczej S.;

- M. S. dostarczył S. K. 10 kg amfetaminy i 5 kg amfetaminy;

- udział M. S. w kilku transakcjach nabycia narkotyku od 2008 r. do 2010 r. od K. S. po 2-5 g może dać łączną ilość 150 gram i stanowiło to występek z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

☐ zasadny

x częściowo zasadny co do T. B.

x niezasadny co do P. D., M. K., M. S.

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Nie jest zasadny jako taki zarzut obrońcy oskarżonego T. B. (1) pkt 2 błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na przyjęciu, że materiał dowodowy, w tym zeznania świadka A. G., upoważnia do uznania winy i przypisania oskarżonemu popełnienia czynów. Wynika to jednakże z analizy dowodów, a w tym przede wszystkim depozycji A. G., o czym wyżej w rozważaniach pkt 2. Wobec tego ten zarzut apelacyjny sformułowano nieprawidłowo, gdyż jest wtórny, a pierwotny jest zarzut naruszenia art. 7 kpk i art. 410 kpk co do wadliwej i niepełnej oceny dowodów.

Natomiast mimo to w sprawie doszło do zarzucanego błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Okręgowy ustalił, że oskarżony T. B. zakupił 6 kg marihuany w 2008 r. /str. 5 uzasadnienia/, a w wyroku w punkcie 7 /czyn zarzucany w punkcie IV/ przypisano mu przecież inny zakup w 2009 r. Wobec ustalenia, że do transakcji doszło w zupełnie innym czasie - nie można poczynić odmiennych ustaleń, skoro apelację wniosła na korzyść oskarżonego tylko obrońca /tzw. zakaz reformationis in peius z art. 434 kpk/. Nakazuje to uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu w wyroku w/w czynu oraz uchylenie rozstrzygnięcia o nawiązce z punktu 8, gdyż nie jest możliwe nowe ustalenie, że zakup nastąpił w 2009 r. Przy tym długotrwałość działalności przestępczej oskarżonego i wielość transakcji świadczy, że mógł dokonać takiej samej transakcji w 2008 r., co ewidentnie wykracza poza przypisany czyn.

b/ Chybiony jest zarzut obrońcy oskarżonego P. D. (1) pkt 3 błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na uznaniu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego przestępstwa, podczas gdy udowodnienie winy winno być całkowite, pewne i wolne od wątpliwości. Skarżący wprost odwołuje się tu do oceny materiału dowodowego, co stanowi zarzut pierwotny w stosunku do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Należy więc odesłać do powyższych rozważań dotyczących takiego zarzutu.

c/ Nie są zasadne zarzuty obrońcy oskarżonego M. K. (2) i M. S. (1) pkt I4, II4, III5, IV3, V8, VI3, VII8, VIII12, IX11, X6, XI8, XII8, XIII5, XIV8, XV5, XVI3, XVIII5, XIX4, XX6, XXI3 błędów w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że oskarżeni popełnili przypisane czyny. Ustalenia Sądu Okręgowego wynikają z analizy materiału dowodowego, która została przeprowadzona zgodnie z wymogami art. 7 kpk i art. 410 kpk. W istocie takie zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych mają wtórny charakter do zarzutów obrazy przepisów procesowych i wobec tego należy odesłać do powyższych rozważań dotyczących takich zarzutów. Natomiast przyjęcie, że przeciwko świadkowi P. S. /jak i innym/ toczą się inne postępowania, udział w których dezawuuje jego zeznania /zarzut pkt XII7/ – także dotyczy oceny materiału dowodowego a nie ustaleń odnośnie stanu faktycznego sprawy i nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż w tej sprawie nie jest badania ani rozstrzygana kwestia sprawstwa i winy tej osoby, a jedynie oskarżonych. Niewątpliwie zaś P. S. jako osoba obciążana ma interes w podważaniu relacji A. G..

Lp.

Zarzut

3/

Obrońcy oskarżonego M. K. (1) pkt 2 obrazy przepisów prawa materialnego, a to art. 45 § 1 kk poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że cena zakupu marihuany w ilości co najmniej 3 kg w cenie 15 zł za gram oraz co najmniej 1,8 kg kokainy w cenie 160 zł za gram stanowi korzyść majątkową pochodzącą z przestępstwa w wysokości 330.000 zł, gdy korzyść majątkową stanowi powiększenie aktywów /zmniejszenie aktywów/, co oznacza, iż dla ustalenia wysokości osiągniętej przez oskarżonego korzyści /zysku/ niezbędne jest określenie wysokości nałożonej przez niego marży; a nadto orzeczenie przepadku w pełnej wysokości, gdy M. K. uczestniczył w obrocie środkami odurzającymi wspólnie z A. G., P. P., K. S. oraz innymi osobami, a zatem przepadek równowartości takiej korzyści powinien być orzeczony w takim zakresie, w jakim każdy z nich osiągnął korzyść majątkową z rzekomych przestępstw.

Obrońcy oskarżonego M. K. (2) i M. S. (1) pkt XXXI obrazy prawa materialnego tj. art. 64 § 2 kk przez błędne określenie, że oskarżeni działali w warunkach recydywy, mimo że brak ku temu przesłanek.

Obrońcy oskarżonego E. P. (1) pkt XII obrazy przepisów prawa materialnego tj. art. 45 § 5 kk przez jego niezastosowanie i orzeczenie wobec oskarżonego przepadku całości równowartości korzyści rzekomo osiągniętych z popełnienia przestępstw, gdy przepadek korzyści powinien być orzeczony w częściach odpowiadających udziałom współsprawców.

x zasadny co do M. K. i E. P.

☐ częściowo zasadny

x niezasadny co do M. K. i M. S.

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Odnośnie oskarżonego M. K. (1) zarzut z pkt 2 obrazy przepisów prawa materialnego, a to art. 45 § 1 kk – jest zasadny. Opis czynu z pkt XI i 25 oraz ustalenia faktyczne jednoznacznie wskazują, że czyn ten polegał na nabyciu narkotyków, co stanowiło dla oskarżonego wydatek a nie źródło dochodu. Dochód przynosi co do zasady późniejsza sprzedaż narkotyków, ale takiego działania oskarżonemu nie zarzucono i nie przypisano. W rezultacie rozstrzygnięcie z punktu 18 o przepadku równowartości osiągniętych korzyści majątkowych w kwocie 330.000 zł na rzecz Skarbu Państwa jest błędne i narusza art. 45 § 1 kk, skoro oskarżony nabywał narkotyki, czyli ich zakup stanowił dla niego koszt i nie uzyskał z przypisanego czynu korzyści majątkowych. Natomiast narkotyki – o ile zostałyby zabezpieczone – podlegałyby przepadkowi. W tej sytuacji nie ma znaczenia kwestia udziału współsprawców.

b/ Nie jest zasadny zarzut obrońcy oskarżonego M. K. (2) i M. S. (1) z pkt XXXI obrazy prawa materialnego tj. art. 64 § 2 kk przez błędne określenie, że oskarżeni działali w warunkach recydywy, mimo że brak ku temu przesłanek. Sąd Okręgowy nie przyjął przecież w opisach przestępstw i ich kwalifikacji prawnej, aby oskarżeni działali w warunkach recydywy. Wskazanie co do M. K. w podstawie prawnej wymiaru kar art. 64 § 2 kk jest prawidłowe i wynika z popełnienia przypisanego czynu w warunkach art. 65 § 1 kk tj. uczynienia stałego źródła dochodu z przestępstwa, a nie z przyjęcia działania w recydywie. Przyjęcie co do M. S. w podstawie prawnej wymiaru kar art. 64 § 2 kk jest także prawidłowe i wynika z popełnienia przypisanego czynu w warunkach art. 65 § 1 kk tj. działania w zorganizowanej grupie przestępczej i uczynienia stałego źródła dochodu z przestępstwa, a nie z przyjęcia działania w recydywie. Art. 65 § 1 kk jasno stanowi, że przepisy dotyczące wymiaru kary i środków karnych przewidziane w art. 64 § 2 kk, stosuje się także do sprawcy, który m.in. z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu i działał w zorganizowanej grupie przestępczej.

c/ Zasadny okazał się zarzut obrońcy oskarżonego E. P. (1) pkt XII obrazy przepisów prawa materialnego tj. art. 45 § 5 kk przez jego niezastosowanie i orzeczenie wobec oskarżonego przepadku całości równowartości korzyści rzekomo osiągniętych z popełnienia przestępstw, gdy przepadek korzyści powinien być orzeczony w częściach odpowiadających udziałom współsprawców. Podzielić trzeba stanowisko, że w razie orzekania przepadku równowartości takich korzyści należy uwzględnić ilość sprawców i ich udział w tych korzyściach, a wobec braku innych danych należy przyjmować ich udziały w częściach równych – takiej też zmiany dokonano w zaskarżonym wyroku, o czym niżej.

Lp.

Zarzut

4/

Obrońcy oskarżonego M. K. (3) pkt II rażąco niewspółmiernej kary 2 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

x częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Stosownie do brzmienia art. 438 pkt 4 kpk Sąd odwoławczy zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w przypadku stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności. Rażąca niewspółmierność zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że powstałaby znaczna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, którą należałoby orzec w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. Nie każda różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany w art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z 16.02.2009 r. II KK 132/05, LEX nr 725034/. Nie chodzi tu o wszelkie możliwe różnice co do wymiaru kary, lecz wyłącznie o tak istotne, że powodowałyby uznanie orzeczonej kary za niesprawiedliwą.

b/ Częściowo tylko zasadny jest zarzut obrońcy osk. M. K. (3) rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności oraz środków karnych. Z uwagi na wyeliminowanie z opisu czynu uczynienia sobie z przestępstwa stałego źródła dochodu oraz z kwalifikacji prawnej i podstawy wymiaru kar art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 2 k.k., jak też ze względu na ustalenia co do zakupu narkotyków a nie ich sprzedaży – należało w konsekwencji uchylić rozstrzygnięcie z punktu 35 o przepadku równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa, a nadto obniżyć wymierzoną karę pozbawienia wolności do 1 roku i 8 miesięcy. Taka kara uwzględnienia czasokres przestępstwa, duży stopień jego społecznej szkodliwości i stopień winy sprawcy, a także jego motywację i sposób zachowania się, właściwości i warunki osobiste oraz zmienną postawę i częściowe przyznanie się. Natomiast brak jest przesłanek do złagodzenia kary grzywny 100 stawek dziennych po 25 zł każda i do uchylenia nawiązki na rzecz Stowarzyszenia (...) z pkt 34 orzeczonej na podstawie art. 70 ust. 4 upn, która związana jest z celem zwalczania i zapobiegania narkomanii.

Takie kary i środki nie są nadmiernie surowe i ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk. Całokształt okoliczności sprawy przekonuje, że tylko kara bezwzględnego pozbawienia wolności jest właściwa i celowa. Orzeczenie tej kary z dobrodziejstwem warunkowego zwieszenia jej wykonania nie byłoby zasadne ani celowe i w odbiorze społecznym stanowiłoby zbytnią pobłażliwość dla niepoprawnego sprawcy działającego długotrwale i z determinacją. W konsekwencji wymierzone kary są sprawiedliwe.

Wniosek

O. T. B. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

O. P. D. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

Obrońca oskarżonego M. K. (1) wniósł o: 1/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych czynów, 2/ uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

O. M. K. (2) i M. S. (1) wniósł o: 1/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych czynów; 2/ uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania; 3/ ewentualnie zmianę kwalifikacji prawnej czynu M. S. z pkt 66 z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 4 kk i stosowne złagodzenie kary oraz zmianę wyroku co do kary łącznej; 4/ zmianę kwalifikacji prawnej czynu M. K. z pkt 30 poprzez zakwalifikowanie go jako czynu ciągłego z zastosowaniem art. 12 kk; 5/ zakwalifikowanie czynów oskarżonych bez wskazywania jako podstawy wymiaru kary art. 64 § 2 kk i orzeczenie kar w łagodniejszym wymiarze oraz zmianę wyroku co do kary łącznej.

Obrońca oskarżonego M. K. (3) wniósł o: 1/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanych czynów, 2/ zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 33 poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary względniejszej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat oraz uchylenie pkt 34 i 35.

Obrońca oskarżonego E. P. (1) wniosła o: 1/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych czynów, 2/ ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonego R. P. (1) wniosła o: 1/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych czynów, 2/ ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

a/ Tylko częściowo zasadny okazał się wniosek obrońcy oskarżonego T. B. o uniewinnienie tego oskarżonego tj. co do czynu z pkt IV i 7, a w pozostałym zakresie nie zasługiwał na uwzględnienie - w świetle analizy zarzutów apelacji z części 3 oraz ustaleń poczynionych przez Sąd Okręgowy.

Brak było przesłanek do innych zmian niż opisane w części 5.2 co do kwalifikacji prawnej przypisanych czynów oraz wymierzonych kar i nawiązek, które odpowiadają czasokresom działania, znacznemu stopniowi społecznej szkodliwości czynów i winy sprawcy, brakowi karalności w czasie zarzucanych przestępstw. Takie kary nie są nadmiernie surowe i ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk.

Dodatkowo nie występują jakiekolwiek wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego oskarżonego i zdolności do odpowiadania przez sądem – tak też przekonująca opinia sądowo-psychiatryczna z k. 4808-4811 t. 44.

b/ Brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku obrońcy oskarżonego P. D. o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego czynu – z uwagi na powyższe rozważania odnośnie zarzutów z części 3. Nie zachodzą przesłanki do innych zmian niż opisane w części 5.2 co do kwalifikacji prawnej przypisanego czynu oraz wymierzonych kar i nawiązki, które po zmianach odpowiadają czasokresowi działania, znacznemu stopniowi społecznej szkodliwości czynu i winy sprawcy, jego dotychczasowej karalności. Takie kary nie są nadmiernie surowe i ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk.

c/ Nie są zasadne wnioski obrońcy oskarżonego M. K. (1) o: 1/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych czynów, 2/ uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji - w świetle analizy zarzutów z części 3. Brak było przesłanek do innych zmian niż opisane w części 5.2 co do kwalifikacji prawnej przypisanych czynów oraz wymierzonych kar i nawiązek, które odpowiadają czasokresom działania, znacznemu stopniowi społecznej szkodliwości czynów i winy sprawcy, jego dotychczasowej karalności. Takie kary nie są nadmiernie surowe i ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk.

d/ Wnioski obrońcy oskarżonych M. K. (2) i M. S. (1) o: 1/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych czynów; 2/ uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania; 3/ ewentualnie zmianę kwalifikacji prawnej czynu M. S. z pkt 66 z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 4 kk i stosowne złagodzenie kary oraz zmianę wyroku co do kary łącznej; 4/ zmianę kwalifikacji prawnej czynu M. K. z pkt 30 poprzez zakwalifikowanie go jako czynu ciągłego z zastosowaniem art. 12 kk; 5/ zakwalifikowanie czynów oskarżonych bez wskazywania jako podstawy wymiaru kary art. 64 § 2 kk i orzeczenie kar w łagodniejszym wymiarze oraz zmianę wyroku co do kary łącznej – nie są zasadne w świetle rozważań odnośnie zarzutów w części 3.

Nadmienić można, że Sąd Okręgowy nie ustalił, aby czyny przypisane oskarżonym w pkt 30 i 66 zostały popełnione z góry powziętym zamiarem, a zatem brak jest podstaw do zastosowania art. 12 kk. Nie byłoby zaś korzystne dla sprawców skazanie ich za większą ilość przestępstw w ramach czynów z pkt 30 i 66, gdyż powodowałoby to niezbędność orzeczenia dodatkowych kar. W rezultacie brak było powodów do zmiany kwalifikacji prawnej przypisanych czynów oraz zmiany wymierzonych kar pozbawienia wolności i grzywny oraz nawiązek, przy konieczności zmiany wysokości stawki dziennej w pkt 62 i 64 odnośnie M. S. – o czym niżej. Wymierzone kary i nawiązki są odpowiednie do czasokresów działania, znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynów i winy sprawców, brakowi karalności w czasie zarzucanych przestępstw. Kary łączne wobec M. S. zasadnie orzeczono na zasadzie asperacji. Takie kary nie są nadmiernie surowe i ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk.

e/ Wniosek obrońcy osk. M. K. (3) o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanych czynów - nie jest zasadny w świetle powyższych rozważań w części 3 co do zarzutów apelacyjnych. Natomiast częściowo zasługiwał na uwzględnienie wniosek o orzeczenie w pkt 33 wobec oskarżonego kary względniejszej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat oraz uchylenie pkt 34 i 35 wyroku –niezbędne było bowiem złagodzenie orzeczonych sankcji karnych. Z uwagi na wyeliminowanie stałego źródła dochodu oraz art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 2 k.k. wypływające z ustalenia, iż przypisany czyn z pkt 33 polegał na nabyciu narkotyków, co stanowiło dla oskarżonego wydatek a nie źródło dochodu - w konsekwencji uchylono rozstrzygnięcie z punktu 35 o przepadku równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa. Ponadto w pkt 33 obniżono wymierzoną karę pozbawienia wolności do 1 roku i 8 miesięcy w związku z powyższymi zmianami oraz czasokresem przestępstwa, stopniem jego społecznej szkodliwości i stopniem winy sprawcy, jego dotychczasową karalnością. Obrońca nie wykazał zaś przesłanek do złagodzenia kary grzywny 100 stawek dziennych po 25 zł każda i do uchylenia nawiązki na rzecz Stowarzyszenia (...) z pkt 34 orzeczonej na podstawie art. 70 ust. 4 upn, która związana jest z celem zwalczania i zapobiegania narkomanii. Takie kary i nawiązka nie są nadmiernie surowe i ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk.

f/ Nie są zasadne wnioski obrońca oskarżonego E. P. (1) o: 1/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych czynów, 2/ ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji - w świetle powyższych rozważań w części 3 co do zarzutów apelacyjnych. Brak było przesłanek do zmiany kwalifikacji prawnej przypisanych czynów i wymierzonych kar i nawiązki, które odpowiadają czasokresom działania, znacznemu stopniowi społecznej szkodliwości czynów i winy sprawcy, który nie był dotychczas karany. Takie kary nie są nadmiernie surowe i ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk.

g/ Wnioski obrońcy oskarżonego R. P. (1) o: 1/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych czynów, 2/ ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania – nie są zasadne wobec powyższych rozważań w części 3 co do zarzutów apelacyjnych. Nie zachodzą przesłanki do innych zmian niż opisane w części 5.2 co do kwalifikacji prawnej przypisanych czynów oraz wymierzonych kar i nawiązek, które po zmianach odpowiadają czasokresowi działania, znacznemu stopniowi społecznej szkodliwości czynów i winy sprawcy, brakowi karalności w czasie przypisanych przestępstw. Takie kary i nawiązki nie są nadmiernie surowe i ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Odnośnie T. B. należało uwzględnić, że:

a/ czyny z pkt V i 9, VI i 11, VII i 13, VIII i 15 polegały na nabyciu narkotyków, co stanowiło dla oskarżonego wydatek a nie źródło dochodu;

b/ Sąd Okręgowy ustalił, że oskarżony T. B. zakupił 6 kg marihuany w 2008 r. /str. 5 uzasadnienia/, a w wyroku w punkcie 7 /czyn zarzucany w punkcie IV/ przypisano mu inny zakup w 2009 r.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

a/ Powyższe wynika z opisów przypisanych czynów i ustaleń faktycznych.

b/ Wobec ustalenia, że do transakcji doszło w zupełnie innym czasie niż przyjęto w wyroku – aktualnie nie można poczynić odmiennych ustaleń, skoro apelację wniosła na korzyść oskarżonego tylko obrońca /tzw. zakaz reformationis in peius z art. 434 kpk/. Nakazuje to uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu w wyroku czynu oraz uchylenie rozstrzygnięcia o nawiązce z punktu 8, gdyż nie jest możliwe nowe ustalenie, że zakup nastąpił w 2009 r.

2.

OdnośnieP. D. czyn zarzucany w pkt X i przypisany w punkcie 22 nie prowadził do uzyskania stałego źródła dochodu ani nie został popełniony w opisanych warunkach recydywy.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Uwzględnić trzeba, iż przypisany czyn polegał na nabyciu narkotyków, co stanowiło dla oskarżonego wydatek a nie źródło dochodu. Nadto wyeliminowanie działania w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k. wynika z ustalenia, iż przypisany czyn w okresie do 17.10.2011 r. został popełniony, zanim P. D. odbył wskazaną karę pozbawienia wolności, gdyż w okresie 24.03 i 27.03.2009 r. – 11.01.2010 r. był zatrzymany i tymczasowo aresztowany a okres ten uległ zaliczeniu na poczet kary dopiero z chwilą uprawomocnienia się wyroku skazującego sygn. III K 796/11 SR dla Warszawy Pragi-Północ z dniem 18.12.2012 r. /k. 2609/, czyli po dacie czynu z pkt X i 22.

3.

Odnośnie M. K. czyn zarzucany w pkt XI i przypisany w punkcie 25 nie prowadził do uzyskania stałego źródła dochodu.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Uwzględnić trzeba, iż w/w czyn polegał na nabyciu narkotyków, co stanowiło dla oskarżonego wydatek a nie źródło dochodu.

4.

Odnośnie M. K. czyn z pkt XIII i 30 w zakresie nabycia narkotyków nie prowadził do uzyskania dochodu.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Uwzględnić trzeba, iż w/w czyn w zakresie polegającym na nabyciu narkotyków stanowił dla oskarżonego wydatek a nie źródło dochodu.

5.

Odnośnie M. K. czyn zarzucany w pkt XIV i przypisany w pkt 33 nie prowadził do uzyskania stałego źródła dochodu.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Uwzględnić trzeba, iż w/w czyn polegał na nabyciu narkotyków, co stanowiło dla oskarżonego wydatek a nie źródło dochodu.

6.

O dnośnie R. P. :

a/ czyny z pkt XXI i 50, XXII i 52, XXIII i 54, XXIV i 56 polegały na nabyciu narkotyków, co stanowiło dla oskarżonego wydatek a nie źródło dochodu;

b/ czyny z pkt XXI i 50, XXII i 52, XXIII i 54, XXIV i 56 nie zostały popełnione w opisanych warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

a/ skoro wskazane czyny polegały na nabyciu narkotyków, to stanowiło to dla oskarżonego wydatek a nie źródło dochodu;

b/ brak działania w warunkach recydywy wypływa ustalenia, iż skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w Ciechanowie sygn. akt II K 31/04 z 29.03.2004 r. /k. 3866 t. 20/ uległo już zatarciu z uwagi na upływ 10 lat od wykonania kary pozbawienia wolności i brak kolejnego skazania w tym czasie – art. 107 § 1 k.k. i 108 k.k., dane o karalności k. 4783 t. 43. Nie jest bowiem możliwe przyjęcie działania w warunkach recydywy odnośnie odbycia kary z prawomocnego skazania po jego zatarciu, gdyż zatarcie oznacza fikcję prawną nieistnienia danego wyroku skazującego i jego konsekwencji prawnych, w tym wykonania kary pozbawienia wolności.

7.

Odnośnie M. S. czyny z pkt XXVII i 62, XXVIII i 64 polegały na jednorazowym dostarczeniu narkotyków w różnych okresach, zaś czyn z pkt XXIX i 66 polegał na nabyciu narkotyków.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Uwzględnić trzeba, iż czyny z pkt 62 i 64 polegały na jednorazowym dostarczeniu narkotyków w różnych okresach, a zatem nie stanowiło to dla oskarżonego stałego, a sporadyczne źródło dochodu, zaś czyn z pkt 66 polegał na nabyciu narkotyków, co stanowiło dla oskarżonego wydatek a nie źródło dochodu.

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy wyrok w pozostałej zaskarżonej części: w punkcie I b odnośnie T. B. (1), w punkcie II b odnośnie P. D. (1), w punkcie III b odnośnie osk. M. K. (1), w pkt IV b odnośnie M. K. (2), w pkt V b odnośnie M. K. (3), w pkt VI b odnośnie E. P. (1), w pkt VII b odnośnie R. P. (1) i w pkt VIII b odnośnie M. S. (1).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody wskazano w części 3.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

O. B. w punkcie I :

a/ zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- uchylono rozstrzygnięcie z punktu 17 o wymierzeniu kar łącznych;

- co do czynu zarzucanego w punkcie I i przypisanego w punkcie 1 sformułowanie (...) zastąpiono sformułowaniem „ustaloną osobą”;

- co do czynu zarzucanego w punkcie II i przypisanego w punkcie 3 sformułowanie „P. P. (1) ps. (...) i A. G. (1)” zastąpiono sformułowaniem „ustalonymi osobami” i obniżono wysokość stawki dziennej grzywny do kwoty 25 zł;

- co do czynu zarzucanego w punkcie III i przypisanego w punkcie 5 sformułowanie „K. K. (2), K. G. (1)” zastąpiono sformułowaniem „ustalonymi osobami”;

- uniewinniono oskarżonego od popełnienia czynu zarzucanego w punkcie IV i przypisanego w punkcie 7 oraz uchylono rozstrzygnięcie o nawiązce z punktu 8;

- co do czynu zarzucanego w punkcie V i przypisanego w punkcie 9 wyeliminowano sformułowanie „czyniąc sobie z popełnionego przestępstwa stałe źródło dochodu”, w kwalifikacji prawnej wyeliminowano art. 65 § 1 k.k., a w podstawie prawnej wymiaru kar wyeliminowano art. 64 § 2 k.k., obniżono wymierzoną karę pozbawienia wolności do 1 roku i 4 miesięcy oraz obniżono wysokość stawki dziennej grzywny do kwoty 25 zł;

- co do czynu zarzucanego w punkcie VI i przypisanego w punkcie 11 wyeliminowano sformułowanie „czyniąc sobie z popełnionego przestępstwa stałe źródło dochodu”, w kwalifikacji prawnej wyeliminowano art. 65 § 1 k.k., a w podstawie prawnej wymiaru kar wyeliminowano art. 64 § 2 k.k., obniżono wymierzoną karę pozbawienia wolności do 1 roku i 4 miesięcy oraz obniżono wysokość stawki dziennej grzywny do kwoty 25 zł;

- co do czynu zarzucanego w punkcie VII i przypisanego w punkcie 13 wyeliminowano sformułowanie „czyniąc sobie z popełnionego przestępstwa stałe źródło dochodu”, w kwalifikacji prawnej wyeliminowano art. 65 § 1 k.k., a w podstawie prawnej wymiaru kar wyeliminowano art. 64 § 2 k.k. i obniżono wysokość stawki dziennej grzywny do kwoty 25 zł;

- co do czynu zarzucanego w punkcie VIII i przypisanego w punkcie 15 wyeliminowano sformułowanie „czyniąc sobie z popełnionego przestępstwa stałe źródło dochodu”, w kwalifikacji prawnej wyeliminowano art. 65 § 1 k.k., a w podstawie prawnej wymiaru kar wyeliminowano art. 64 § 2 k.k. i obniżono wysokość stawki dziennej grzywny do kwoty 25 zł;

- uchylono rozstrzygnięcie z punktu 18 o przepadku równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa;

b/ utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części w stosunku do T. B. (1);

c/ na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 7.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączono kary jednostkowe i wymierzono T. B. (1) kary łączne 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 500 stawek dziennych grzywny po 25 zł każda;

d/ na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono T. B. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26.11.2013 r. do dnia 23.10.2015 r.

Zwięźle o powodach zmiany

a/ - uchylenie rozstrzygnięcia o wymierzeniu kar łącznych wypływa z dokonanych niżej zmian;

- wyeliminowanie danych wskazanych osób w pkt I i 1, II i 3, III i 5 wynika z ich odrębnego odpowiadania w innych procesach karnych;

- obniżenie wysokości stawek dziennych grzywny do kwoty 25 zł w pkt 3, 9, 11, 13, 15 wynika z przyjęcia takiej wysokości przez Sąd Okręgowy w pkt 1 i 5 oraz konieczności dostosowania rozmiaru stawki grzywny do najniższej z orzeczonych, gdyż wyrok zaskarżono jedynie na korzyść oskarżonego;

- uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu zarzucanego w punkcie IV i przypisanego w punkcie 7 oraz uchylenie rozstrzygnięcie o nawiązce z punktu 8 wynika z ustalenia przez Sąd Okręgowy, że oskarżony zakupił 6 kg marihuany w 2008 r. /str. 5 uzasadnienia/, a przypisano mu zakup w 2009 r. Wobec ustalenia, że do transakcji doszło w zupełnie innym czasie - nie można poczynić odmiennych ustaleń, skoro apelację wniosła na korzyść oskarżonego tylko obrońca /zakaz z art. 434 kpk/; przy tym długotrwałość działalności przestępczej oskarżonego i wielość transakcji świadczy, że mógł dokonać takiej transakcji w 2008 r., co ewidentnie wykracza poza przypisany w wyroku czyn;

- co do czynów z pkt V i 9, VI i 11, VII i 13, VIII i 15 wyeliminowano sformułowanie „czyniąc sobie z popełnionego przestępstwa stałe źródło dochodu”, w konsekwencji w kwalifikacji prawnej wyeliminowano art. 65 § 1 k.k. i w podstawie prawnej wymiaru kar wyeliminowano art. 64 § 2 k.k. – z uwagi na ustalenia, iż czyny te polegały na nabyciu narkotyków, co stanowiło dla oskarżonego wydatek a nie źródło dochodu;

- w rezultacie uchylono rozstrzygnięcie z punktu 18 o przepadku równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa, skoro oskarżony nabywał narkotyki, czyli ich zakup stanowił dla niego koszt i nie uzyskał z przypisanych czynów korzyści majątkowych;

- co do czynów z pkt V i 9, VI i 11 obniżono wymierzone kary pozbawienia wolności do 1 roku i 4 miesięcy – co wynika ze zmiany opisów czynów i złagodzenia kwalifikacji prawnej, przy uwzględnieniu czasokresów działania, znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynów i winy sprawcy;

- połączono kary jednostkowe i wymierzono T. B. (1) nowe kary łączne stosując zasadę asperacji kar – jak w zaskarżonym wyroku, przy uwzględnieniu łączności czasowej i podmiotowo-przedmiotowej czynów oraz łagodząc karę pozbawienia wolności, a nadto zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności.

2.

Przedmiot i zakres zmiany

Odnośnie P. D. (1) w punkcie II :

a/ zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- co do czynu zarzucanego w punkcie X i przypisanego w punkcie 22 sformułowanie „A. G. (1) ps. (...), P. P. (1) ps. (...), K. S. (1) ps. (...) zastąpiono sformułowaniem „ustalonymi osobami”, wyeliminowano sformułowanie „przy czym z popełniania tego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, zaś w okresie od 12 stycznia 2010 r. do 17 października 2011 r. czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne”, w kwalifikacji prawnej wyeliminowano art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., a w podstawie prawnej wymiaru kar wyeliminowano art. 64 § 2 k.k. i obniżono wymierzoną karę pozbawienia wolności do 2 lat i 6 miesięcy;

- uchylono rozstrzygnięcie z punktu 24 o przepadku równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa;

b/ utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części w stosunku do P. D. (1).

Zwięźle o powodach zmiany

a/ - wyeliminowanie danych wskazanych osób z opisu czynu wynika z ich odrębnego odpowiadania w innych procesach karnych;

- wyeliminowanie stałego źródła dochodu oraz art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 2 k.k. wypływa z ustalenia, iż przypisany czyn polegał na nabyciu narkotyków, co stanowiło dla oskarżonego wydatek a nie źródło dochodu;

- w konsekwencji uchylono rozstrzygnięcie z punktu 24 o przepadku równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa, skoro oskarżony nabywał narkotyki, czyli ich zakup stanowił dla niego koszt i nie uzyskał z przypisanego czynu korzyści majątkowych;

- wyeliminowanie działania w warunkach recydywy i art. 64 § 1 k.k. wynika z ustalenia, iż przypisany czyn w okresie do 17.10.2011 r. został popełniony, zanim P. D. odbył wskazaną karę pozbawienia wolności, gdyż w okresie 24.03 i 27.03.2009 r. – 11.01.2010 r. był zatrzymany i tymczasowo aresztowany a okres ten uległ zaliczeniu na poczet kary dopiero z chwilą uprawomocnienia się wyroku skazującego sygn. III K 796/11 SR dla Warszawy Pragi-Północ z dniem 18.12.2012 r. /k. 2609/, czyli po dacie czynu z pkt X i 22. Nie jest bowiem możliwe przyjęcie działania w warunkach recydywy przed uprawomocnieniem się dotyczącego danej kary wyroku skazującego – nie było wtedy jeszcze odbycia tej kary;

- powyższe skutkowało obniżeniem wymierzonej kary pozbawienia wolności do 2 lat i 6 miesięcy, co uwzględnia czasokres przestępstwa, znaczny stopień jego społecznej szkodliwości i stopień winy sprawcy, dotychczasową karalność oskarżonego, jak też aktualne wykonywanie zatrudnienia, wolontariat i dobrą opinię w pracy.

3.

Przedmiot i zakres zmiany

Odnośnie M. K. (1) w pkt III :

a/ zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- uchylono rozstrzygnięcie z punktu 28 o wymierzeniu kary łącznej;

- co do czynu zarzucanego w punkcie XI i przypisanego w punkcie 25 sformułowanie „A. G. (1) ps. (...), P. P. (1) ps. (...) K. S. (1) ps. (...) zastąpiono sformułowaniem „ustalonymi osobami”, wyeliminowano sformułowanie „przy czym z popełniania tego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu”, w kwalifikacji prawnej wyeliminowano art. 65 § 1 k.k., a w podstawie prawnej wymiaru kar wyeliminowano art. 64 § 2 k.k. oraz obniżono wymierzoną karę pozbawienia wolności do 1 roku i 8 miesięcy;

- uchylono rozstrzygnięcie z punktu 29 o przepadku równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa;

b/ utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części w stosunku do M. K. (1);

c/ na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 7.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączono kary jednostkowe i wymierzono M. K. (1) karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

a/ - uchylenie rozstrzygnięcia o wymierzeniu kary łącznej wypływa z dokonanych niżej zmian;

- co do czynu z pkt XI i 25 wyeliminowanie danych wskazanych osób z opisu czynu wynika z ich odrębnego odpowiadania w innych procesach karnych, wyeliminowanie stałego źródła dochodu oraz art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 2 k.k. wypływa z ustalenia, iż przypisany czyn polegał na nabyciu narkotyków, co stanowiło dla oskarżonego wydatek a nie źródło dochodu,

- w konsekwencji uchylono rozstrzygnięcie z punktu 29 o przepadku równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa, skoro oskarżony nabywał narkotyki, czyli ich zakup stanowił dla niego koszt i nie uzyskał z przypisanego czynu korzyści majątkowych;

- obniżenie wymierzonej kary pozbawienia wolności do 1 roku i 8 miesięcy co do w/w czynu wynika z powyższych zmian oraz uwzględnienia czasokresu przestępstwa, stopnia jego społecznej szkodliwości i stopnia winy sprawcy, dotychczasowej karalności oskarżonego;

b/ połączenie kar jednostkowych i wymierzenie M. K. kary łącznej 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności wypływa z zastosowania zasady absorpcji kar, przy uwzględnieniu łączności czasowej i podmiotowo-przedmiotowej czynów oraz zastosowania takiej zasady w zaskarżonym wyroku.

4.

Przedmiot i zakres zmiany

Odnośnie M. K. (2) w pkt IV:

a/ zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- co do czynu zarzucanego w punkcie XIII i przypisanego w punkcie 30 sformułowanie „M. B. (1) ps. (...), M. K. (4), K. K. (2) ps. (...) zastąpiono sformułowaniem „ustalonymi osobami”, sformułowania „M. B. (1) ps. (...) zastąpiono sformułowaniami „ustaloną osobą”;

- obniżono orzeczony w punkcie 32 przepadek równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa do kwoty 152.750 zł;

b/ utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części w stosunku do M. K. (2).

Zwięźle o powodach zmiany

a/ - wyeliminowanie danych wskazanych osób z opisu czynu wynika z ich odrębnego odpowiadania w innych procesach karnych;

- obniżenie orzeczonego w punkcie 32 przepadku równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa do kwoty 152.750 zł wynika z przyjęcia, że częściowo przypisany czyn polegał na nabyciu narkotyków, co w tym zakresie stanowiło dla oskarżonego wydatek a nie źródło dochodu, czyli ich zakup stanowił dla niego koszt i nie uzyskał z tego korzyści majątkowych. Za korzyści majątkowe osiągnięte z przestępstwa uznać należy korzyści uzyskane ze sprzedaży narkotyków, przy uwzględnieniu działania wspólnie z M. B. i inną osobą co do części transakcji i w rezultacie uzyskania z nich połowy korzyści tj. : ½ z 6 kg marihuany, 10 kg amfetaminy, ½ z 1,5 kg marihuany, 1 kg marihuany, 300 g kokainy i ½ z 3 kg amfetaminy tj. 4,75 kg marihuany po 15 zł za 1 g = 71.250 zł, 11,5 kg amfetaminy po 5 zł za 1 g = 57.500 zł, 300 g kokainy po 80 zł za 1g = 24.000 zł, co łącznie czyni kwotę 152.750 zł.

5.

Przedmiot i zakres zmiany

Odnośnie M. K. (3) w pkt V:

a/ zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- co do czynu zarzucanego w punkcie XIV i przypisanego w punkcie 33 sformułowanie „A. G. (1) ps. (...), P. P. (1) ps. (...), K. S. (1) ps. (...) zastąpiono sformułowaniem „ustalonymi osobami”, wyeliminowano sformułowanie „przy czym z popełniania tego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu”, w kwalifikacji prawnej wyeliminowano art. 65 § 1 k.k., a w podstawie prawnej wymiaru kar wyeliminowano art. 64 § 2 k.k. oraz obniżono wymierzoną karę pozbawienia wolności do 1 roku i 8 miesięcy;

- uchylono rozstrzygnięcie z punktu 35 o przepadku równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa;

b/ utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części w stosunku do M. K. (3).

Zwięźle o powodach zmiany

a/ - wyeliminowanie danych wskazanych osób z opisu czynu wynika z ich odrębnego odpowiadania w innych procesach karnych;

- wyeliminowanie stałego źródła dochodu oraz art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 2 k.k. wypływa z ustalenia, iż przypisany czyn polegał na nabyciu narkotyków, co stanowiło dla oskarżonego wydatek a nie źródło dochodu;

- w konsekwencji uchylono rozstrzygnięcie z punktu 35 o przepadku równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa, skoro oskarżony nabywał narkotyki, czyli ich zakup stanowił dla niego koszt i nie uzyskał z przypisanego czynu korzyści majątkowych;

- obniżenie wymierzonej kary pozbawienia wolności do 1 roku i 8 miesięcy co do w/w czynu wynika z powyższych zmian oraz uwzględnienia czasokresu przestępstwa, stopnia jego społecznej szkodliwości i stopnia winy sprawcy, dotychczasowej karalności oskarżonego.

6.

Przedmiot i zakres zmiany

Odnośnie E. P. (1) w punkcie VI:

a/ zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- co do czynu zarzucanego w punkcie XV i przypisanego w punkcie 36 sformułowanie „A. G. (1) ps. (...), K. G. (1), K. S. (1) ps. (...) zastąpiono sformułowaniem „ustalonymi osobami”;

- co do czynu zarzucanego w punkcie XVI i przypisanego w punkcie 37 sformułowanie „A. G. (1) ps. (...), P. P. (1), Ł. P. (1) ps. (...) zastąpiono sformułowaniem „ustalonymi osobami”, sformułowania „Ł. P. (1) ps. (...) zastąpiono sformułowaniami „ustaloną osobą”, sformułowania (...) zastąpiono sformułowaniami „ustaloną osobą”;

- obniżono orzeczony w punkcie 40 przepadek równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa do kwoty 53.250 zł;

b/ utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części w stosunku do E. P. (1).

Zwięźle o powodach zmiany

a/ - wyeliminowanie danych wskazanych osób z opisu czynów z pkt 36 i 37 wynika z ich odrębnego odpowiadania w innych procesach karnych;

- obniżenie orzeczonego w punkcie 40 przepadku równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa do kwoty 53.250 zł wynika z przyjęcia, że co do czynu przypisanego w pkt 37 za korzyści majątkowe osiągnięte z przestępstwa uznać należy korzyści uzyskane ze sprzedaży narkotyków, jednakże przy uwzględnieniu działania wspólnie z Ł. P. i K. G. co do różnych transakcji i w rezultacie uzyskania z nich połowy korzyści tj. : ½ z 2 kg amfetaminy, ½ z 300 g amfetaminy, ½ z 10 kg amfetaminy, ½ z 4 kg amfetaminy, ½ z 5 kg amfetaminy - po 5 zł za 1 g, co łącznie wynosi kwotę 53.250 zł.

7.

Przedmiot i zakres zmiany

Odnośnie R. P. (1) w punkcie VII :

a/ zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- uchylono rozstrzygnięcie o wymierzeniu kary łącznej pozbawienia wolności z punktu 59;

- co do czynu zarzucanego w punkcie XXI i przypisanego w punkcie 50 sformułowanie (...) zastąpiono sformułowaniem „ustaloną osobą”, wyeliminowano sformułowanie „przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne”, w kwalifikacji prawnej i w podstawie prawnej wymiaru kar wyeliminowano art. 64 § 1 k.k. oraz obniżono wymierzoną karę pozbawienia wolności do 1 roku;

- co do czynu zarzucanego w punkcie XXII i przypisanego w punkcie 52 sformułowanie „P. P. (1) ps. (...) i A. G. (1)” zastąpiono sformułowaniem „ustalonymi osobami”, wyeliminowano sformułowanie „przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne”, a w kwalifikacji prawnej i w podstawie prawnej wymiaru kar wyeliminowano art. 64 § 1 k.k. oraz obniżono wymierzoną karę pozbawienia wolności do 1 roku i 4 miesięcy;

- co do czynu zarzucanego w punkcie XXIII i przypisanego w punkcie 54 sformułowanie „K. K. (2), K. G. (1)” zastąpiono sformułowaniem „ustalonymi osobami”, wyeliminowano sformułowanie „przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne”, a w kwalifikacji prawnej i w podstawie prawnej wymiaru kar wyeliminowano art. 64 § 1 k.k. oraz obniżono wymierzoną karę pozbawienia wolności do 1 roku i 4 miesięcy;

- co do czynu zarzucanego w punkcie XXIV i przypisanego w punkcie 56 sformułowanie „A. G. (1), D. Z.” zastąpiono sformułowaniem „ustalonymi osobami”, wyeliminowano sformułowanie „przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne”, a w kwalifikacji prawnej i w podstawie prawnej wymiaru kar wyeliminowano art. 64 § 1 k.k. oraz obniżono wymierzoną karę pozbawienia wolności do 1 roku i 4 miesięcy;

- uchylono rozstrzygnięcie z punktu 60 o przepadku równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa;

b/ utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części w stosunku do R. P. (1);

c/ na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 7.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączono kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzono R. P. (1) karę łączną 4 lat pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

a/ - uchylenie rozstrzygnięcia o wymierzeniu kary łącznej pozbawienia wolności wypływa z dokonanych niżej zmian;

- wyeliminowanie danych wskazanych osób co do czynów z pkt 50, 52, 54 i 56 wynika z ich odrębnego odpowiadania w innych procesach karnych;

- wyeliminowanie działania w warunkach recydywy, a w kwalifikacji prawnej i w podstawie prawnej wymiaru kar wyeliminowanie art. 64 § 1 k.k. co do czynów z pkt XXI i 50, XXII i 52, XXIII i 54, XXIV i 56 wypływa ustalenia, iż skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w Ciechanowie sygn. akt II K 31/04 z 29.03.2004 r. /k. 3866 t. 20/ uległo już zatarciu z uwagi na upływ 10 lat od wykonania kary pozbawienia wolności i brak kolejnego skazania w tym czasie – art. 107 § 1 k.k. i 108 k.k., dane o karalności k. 4783 t. 43. Nie jest bowiem możliwe przyjęcie działania w warunkach recydywy odnośnie odbycia kary z prawomocnego skazania po jego zatarciu, gdyż zatarcie oznacza fikcję prawną nieistnienia danego wyroku skazującego i jego konsekwencji prawnych, w tym wykonania kary pozbawienia wolności;

- co do czynu z pkt XXI i 50 złagodzenie wymierzonej kary pozbawienia wolności do 1 roku wynika z wyeliminowania działania w warunkach recydywy i przyjęcia niekaralności oskarżonego w czasie czynu, przy uwzględnieniu ilości narkotyków, czasokresu tego przestępstwa, dużego stopnia jego społecznej szkodliwości i stopnia winy sprawcy;

- co do czynów z pkt XXII i 52, XXIII i 54, XXIV i 56 złagodzenie wymierzonych kar pozbawienia wolności do wysokości po 1 rok i 4 miesiące wynika z wyeliminowania działania w warunkach recydywy i przyjęcia niekaralności oskarżonego w czasie czynów, przy uwzględnieniu ilości narkotyków, czasokresu tych przestępstw, dużego stopnia ich społecznej szkodliwości i stopnia winy sprawcy;

- uchylono rozstrzygnięcie z pkt 60 o przepadku równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa z uwagi na to, że oskarżony nabywał narkotyki, czyli ich zakup stanowił dla niego koszt i nie uzyskał z przypisanych czynów korzyści majątkowych;

c/ wymierzenie R. P. kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności wypływa z zastosowania zasady asperacji kar - tak, jak w zaskarżonym wyroku, przy uwzględnieniu łączności czasowej i podmiotowo-przedmiotowej czynów.

8.

Przedmiot i zakres zmiany

Odnośnie M. S. (1) w punkcie VIII :

a/ zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- uchylono rozstrzygnięcie o wymierzeniu kary łącznej grzywny z punktu 68;

- co do czynu zarzucanego w punkcie XXVI i przypisanego w punkcie 61 sformułowanie „A. G. (1) ps. (...), K. G. (1), K. S. (1) ps. (...) zastąpiono sformułowaniem „ustalonymi osobami”;

- co do czynu zarzucanego w punkcie XXVII i przypisanego w punkcie 62 sformułowanie „A. G. (1), S. K. (1)” zastąpiono sformułowaniem „ustalonymi osobami”, wyeliminowano sformułowanie „i z przestępstwa czyniąc sobie stałe źródło dochodu” i obniżono wysokość stawki dziennej grzywny do kwoty 25 zł;

- co do czynu zarzucanego w punkcie XXVIII i przypisanego w punkcie 64 sformułowanie „A. G. (1), S. K. (1)” zastąpiono sformułowaniem „ustalonymi osobami”, wyeliminowano sformułowanie „i z przestępstwa czyniąc sobie stałe źródło dochodu” i obniżono wysokość stawki dziennej grzywny do kwoty 25 zł;

- co do czynu zarzucanego w punkcie XXIX i przypisanego w punkcie 66 sformułowanie (...) zastąpiono sformułowaniem „ustaloną osobą”, wyeliminowano sformułowanie „i z przestępstwa czyniąc sobie stałe źródło dochodu”;

- obniżono orzeczony w punkcie 69 przepadek równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa do kwoty 15.000 zł;

b/ utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części w stosunku do M. S. (1);

c/ na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 7.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączono kary jednostkowe grzywny i wymierzono M. S. (1) karę łączną 200 stawek dziennych grzywny po 25 zł każda.

Zwięźle o powodach zmiany

a/ - uchylenie rozstrzygnięcia o wymierzeniu kary łącznej grzywny wypływa z dokonanych niżej zmian;

- co do czynów z pkt 61, 62, 64 i 66 wyeliminowanie danych wskazanych osób z opisów wynika z ich odrębnego odpowiadania w innych procesach karnych;

- co do czynów z pkt 62, 64 i 66 wyeliminowanie stałego źródła dochodu wypływa z ustalenia, iż czyny z pkt 62 i 64 polegały na jednorazowym dostarczeniu narkotyków w różnych okresach, a zatem nie stanowiło to dla oskarżonego stałego, a sporadyczne źródło dochodu, zaś czyn z pkt 66 polegał na nabyciu narkotyków, co stanowiło dla oskarżonego wydatek a nie źródło dochodu;

- co do czynów z pkt 62 i 64 obniżenie wysokości stawki dziennej grzywny do kwoty 25 zł wynika z przyjęcia takiej wysokości przez Sąd Okręgowy w pkt 66 oraz konieczności dostosowania rozmiaru stawki grzywny do najniższej z orzeczonych, gdyż wyrok zaskarżono jedynie na korzyść oskarżonego;

- obniżenie w pkt 69 przepadku równowartości osiągniętych korzyści majątkowych na rzecz Skarbu Państwa do kwoty 15.000 zł wynika z przyjęcia, że czyn z pkt 66 polegał na nabyciu narkotyków, co w tym zakresie stanowiło dla oskarżonego wydatek a nie źródło dochodu, czyli ich zakup stanowił dla niego koszt i nie uzyskał z tego korzyści majątkowych. Za korzyści majątkowe osiągnięte z przestępstwa uznać należy korzyści uzyskane z dostarczenia narkotyków do S. K., przy uwzględnieniu działania wspólnie z 3 innymi sprawcami i w rezultacie uzyskania z nich 1/4 korzyści. Wedle A. G., mieli z amfetaminy dla S. K. z Ł. po 4 zł za 1 gram na czterech z C. F. i S. Z., a więc M. S. otrzymał za przewiezienie amfetaminy po 1 zł za 1 gram /k.1999v t. 30/. Daje to korzyść dla oskarżonego wynoszącą 10.000 zł za dostarczenie 10 kg /czyn XXVII i 62/ i 5000 zł za dostarczenie 5 kg /czyn XXVIII i 64/, co łącznie czyni kwotę 15.000 zł;

- wymierzenie M. S. (1) kary łącznej 200 stawek dziennych grzywny po 25 zł każda wypływa z zastosowania zasady asperacji kar – jak w zaskarżonym wyroku, przy uwzględnieniu łączności czasowej i podmiotowo-przedmiotowej czynów.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I d, VII d,

I d/ na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono T. B. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26.11.2013 r. do dnia 23.10.2015 r.;

VII d/ na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono R. P. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26.11.2013 r. do dnia 26.10.2015 r.

IX

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. O., adw. J. D. (1), adw. J. F., adw. A. N. i adw. M. S. (2) kwoty po 885,60 zł każda, w tym 23% VAT, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonym z urzędu w postępowaniu odwoławczym - na podstawie § 17 ust. 2 pkt 5 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Brak było podstaw do zwiększenia wynagrodzenia, które odpowiada charakterowi sprawy i potrzebnemu nakładowi pracy obrońców.

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

X

Kosztami postępowania w części uniewinniającej dotyczącej oskarżonego T. B. obciążono Skarb Państwa – na mocy art. 632 pkt 2 kpk.

XI

Zasądzono na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych:

- od T. B. (1) kwotę 3100 zł tytułem opłat za obie instancje i przypadające na niego wydatki Skarbu Państwa w części skazującej za postępowanie w sprawie,

- od P. D. (1) kwotę 2900 zł, M. K. (1) kwotę 1300 zł, M. K. (3) kwotę 800 zł, R. P. (1) kwotę 4400 zł i M. S. (1) kwotę 1400 zł tytułem opłat za obie instancje i przypadające na nich wydatki Skarbu Państwa za postępowanie w sprawie,

- od M. K. (2) kwotę 2900 zł i E. P. (1) kwotę 1400 zł tytułem opłat oraz przypadające na nich wydatki Skarbu Państwa za postępowanie odwoławcze,

- w oparciu o treść art. 633 kpk, art. 634 kpk i art. 636 § 1 i 2 kpk.

PODPIS

Przemysław Filipkowski

Izabela Szumniak Katarzyna Wróblewska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. T. B. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 1-18, 70a i 72a wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

co do winy

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

Uchylenie

x

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. P. D. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 22-24 i 72c wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

co do winy

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

Uchylenie

x

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. M. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 25-29 i 72d wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

co do winy

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

x

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

Uchylenie

x

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. M. K. (10) i M. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 30-32, 61-69, 70b i f oraz 72e i j wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

co do winy

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

x

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

uchylenie

x

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

5

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. M. K. (3)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 33-35 i 72f wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

co do winy

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

x

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

6

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. E. P. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 36-40, 70c i 72g wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

co do winy

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

x

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

uchylenie

x

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

7

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. R. P. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 50-60, 70e i 72i wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

co do winy

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

uchylenie

x

zmiana