Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 310/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. XVIII K 98/20 z dnia 29.03.2021 r.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońcy oskarżonych

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości co do P. C. i G. C.

x w części co do J. S. i N. S.

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

x

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

uchylenie

x

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

P. C. (1)

Czyny przypisane w pkt I, II i III wyroku.

Trudności z prawidłową oceną sytuacji i działań w związku z leczeniem psychiatrycznym w okresach 10.2012 r., 25-28.11.2012 r. i 24.03-10.04.2014 r. z powodu zaburzeń adaptacyjnych i zaburzeń osobowości.

Karty informacyjne ze szpitala

k. 4080-81

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1

Karty informacyjne ze szpitala

Leczenie psychiatryczne P. C. (1) w okresach 10.2012 r., 25-28.11.2012 r. i 24.03-10.04.2014 r. z powodu zaburzeń adaptacyjnych i zaburzeń osobowości nie ma znaczenia dla możliwości ustalenia popełnienia przez niego czynów przypisanych w pkt I-III wyroku ani nie wpływa na jego poczytalność w świetle treści jasnej i rzeczowej opinii sądowo-psychiatrycznej. Nie można przyjąć, aby oskarżony miał trudności z prawidłową oceną sytuacji i działań podjętych w 2019 r.

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1/

I/ Obrońcy osk. P. C. (1) lit. A1-4, 6-8, B1-3, 5-6, C1-3, 5-7, D1-4, 6-8, E1-3, 5-6 obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku tj.:

- A1-2, B1, C1, D1-2, E1/ art. 410 kpk i art. 424 § 1 kpk polegające na nieodniesieniu się do tego, że jedynie świadek A. M. zeznał o świadomym działaniu P. C. (1); ustaleniu okoliczności sprawy na podstawie niekompletnego materiału dowodowego bez ponownego przesłuchania funkcjonariuszy policji po zwolnieniu ich z tajemnicy służbowej;

- A3-4, B2-3, C2-3, D3-4, E2-3/ art. 167 kpk, art. 352 kpk i art. 366 § 1 kpk poprzez nieprzeprowadzenie z urzędu przez Sąd dowodu z ponownego przesłuchania funkcjonariuszy policji po zwolnieniu ich z tajemnicy służbowej tj. na okoliczność podziału ról, jakie odegrali sprawcy;

- A6, D6/ art. 4 kpk i art. 9 kpk polegające na niezachowaniu obiektywizmu i zaniechaniu zbadania z urzędu okoliczności na korzyść oskarżonego, chociażby czy G. C. miał umówioną wizytę lekarską 4.12.2019 r.;

- A7-8, B5-6, C6-7, D7-8, E5-6/ art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonych P. C., J. S. i N. S. w zakresie, w jakim Sąd odmówił im wiary.

II/ Obrońcy osk. G. C. (1) lit. a-e obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść wyroku, a to:

a/ art. 170 § 1 pkt 1 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z ponownego przesłuchania funkcjonariuszy policji A. M. (2), M. B. (2), A. S. (1) i P. D. (1) po zwolnieniu ich z zachowania tajemnicy służbowej na okoliczność ich wiedzy o roli osk. G. C.;

b/ art. 170 § 3 kpk poprzez pominięcie wniosku dowodowego dotyczącego dopuszczenia rejestru połączeń telefonicznych wykonywanych przez oskarżonego 4.12.2019 r. na numery wskazane we wniosku dla wykazania, iż oskarżony kontaktował się z przychodnią lekarską celem potwierdzenia wizyty w tym dniu;

c, d i e/ art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, łamiącą zasady wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasad prawidłowego rozumowania poprzez uznanie, iż G. C. współdziałał z pozostałymi oskarżonymi a jego rola była istotna, o współdziałaniu świadczą liczne kontakty telefoniczne, oskarżony działał ze świadomością użycia niebezpiecznego narzędzia w postaci rurek metalowych przez J. S. i N. S..

☐ zasadny

x częściowo zasadne co do G. C. i P. C.

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Zarzuty obrońców oskarżonych P. C. (1) i G. C. (1) dotyczące wadliwej oceny dowodów są zbieżne, a zatem celowe jest ich łączne rozważenie.

b/ Podzielić należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r. sygn. IV KK 104/18, lex nr 2498022/. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy poczynił generalnie prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa i winy oskarżonych P. C. (1) i G. C. (1) – za wyjątkiem ich świadomości posługiwania się przez J. S. i N. S. niebezpiecznymi narzędziami w postaci rurek metalowych w dniu 4.12.2019 r. - a nadto właściwie ocenił ujawnione dowody, mając na uwadze treść art. 7 kpk, a ocena ta wymagała korekty jedynie odnośnie przypisania P. C. i G. C. współudziału w kwalifikowanym rozboju. Oparł się przy tym na całości przedstawionego mu materiału dowodowego oraz wobec tego odnośnie poczynionych ustaleń nie naruszył art. 410 kpk - za wyjątkiem w/w przypisania współudziału w kwalifikowanym rozboju-, ponieważ uchybienie normie zawartej w przepisie art. 410 k.p.k. może nastąpić jedynie w wypadku nieuwzględnienia przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a nie poprzez nieuwzględnienie czegoś, co potencjalnie dopiero mogłoby zostać na tej rozprawie ujawnione /tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.03.2014 r. sygn. III KK 396/13, lex nr 1451526/. Dotyczy to zaś tylko istotnych kwestii. Natomiast art. 4 kpk ustanawia ogólną dyrektywę nakazującą badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego – a więc przepis ten nie może samodzielnie stanowić podstawy zarzutu apelacyjnego i należy go powiązać z naruszeniem konkretnych regulacji czy uprawnień. Podobnie art. 9 kpk dotyczy ogólnej możliwości działania przez organy procesowe z urzędu, czyli bez powiązania z konkretnym uchybieniem nie może samodzielnie stanowić podstawy zarzutu apelacyjnego.

c/ Natomiast niespełnienie wymogów z art. 424 kpk nie może stanowić samodzielnej podstawy zmiany lub uchylenia wyroku, skoro jest to uchybienie o charakterze procesowym /art. 438 pkt 2 k.p.k./, a więc wymaga wykazania możliwego wypływu na treść orzeczenia. Takiego wpływu obrońca P. C. nie wykazał. Kwestię te przesądza nadto art. 455a kpk, który wyklucza uchylenie wyroku z powodu niespełnienia przez uzasadnienie wymagań z art. 424 kpk /chybione zarzuty A1-2, B1, C1, D1-2, E1/. Ponadto brak jest podstaw do przyjęcia naruszenia art. 424 kpk, skoro uzasadnienie wyroku jest szczegółowe a Sąd wskazał, jakie fakty uznał za udowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych.

d/ Nie doszło do obrazy art. 4, art. 7, art. 9, art. 410 ani art. 424 kpk czy innych przepisów, która uniemożliwiałaby instancyjną kontrolę prawidłowości wyroku bądź nakazywała jego zmianę co do sprawstwa i winy oskarżonych P. C. (1) i G. C. (1) odnośnie czynów przypisanych w pkt II i III wyroku, zaś doszło do naruszenia art. 7 i art. 410 kpk jedynie w zakresie ustalenia ich współudziału w kwalifikowanym rozboju z pkt I, gdyż nie wykazano, że wiedzieli o użyciu metalowych rurek. Zatem co do nich czyn z pkt I stanowił rozbój w typie podstawowym z art. 280 § 1 kk. Skarżący nie wykazali innych uchybień, które miałyby wpływ na treść wydanego wyroku, za wyjątkiem wskazanego naruszenia w/w przepisów. Zatem wnioski obrońców o uniewinnienie oskarżonych są w oczywisty sposób bezzasadne /tylko częściowo zasadne zarzuty lit. A7-8 obrońcy P. C. i lit. c, e obrońcy G. C./.

e/ Skarżący zgodnie starają się podważyć ocenę wyjaśnień oskarżonych P. C., G. C., J. S. i N. S. w zakresie, w jakim Sąd odmówił im wiary. Zarzuty obrońców generalnie nie są zasadne /lit. A7-8, B5-6, C6-7, D7-8, E5-6 obrońcy P. C. i lit. c-e obrońcy G. C./. Sąd Okręgowy szczegółowo i przekonująco odniósł się do wyjaśnień oskarżonych, a na str. 21-26 i 61-73 uzasadnienia wskazał, w jakim zakresie nie dał im wiary i dlaczego. Stanowisko to nie zostało skutecznie podważone. Nie budzi wątpliwości przyznanie się J. S. i N. S. do dokonania zarzucanych im czynów. Zauważyć należy, że współudział oskarżonych P. C. i G. C. w przypisanych im przestępstwach rozbojów z art. 280 kk i paserstw z art. 291 kk wypływa z analizy całokształtu okoliczności sprawy a nadto podobnego sposobu działania co do obu napadów. Oskarżeni ci nie byli osobami przypadkowymi - J. S. i N. S. nie dopuszczaliby się takich przestępstw z osobami niewtajemniczonymi, które łatwo mogłyby się przecież zorientować w ich procederze, co narażałoby ich na wydanie Policji. Wszyscy sprawcy musieli darzyć się pełnym wzajemnym zaufaniem, gdyż w innym wypadku J. S. i N. S. w inny sposób udawaliby się na miejsca przestępstw. Słusznie uznano wyjaśnienia J. S. i N. S. za prawdziwe jedynie w części, gdyż nie wyjawili wszystkich istotnych okoliczności i usiłowali uchronić od grożącej odpowiedzialności pozostałych sprawców, zaprzeczając ich świadomości odnośnie popełnianych przestępstw. Nie przekonuje także negowanie przez P. C. i G. C. wiedzy, że przyjęte przez wszystkich sprawców pojazdy marki V., T. i K. pochodziły z czynów zabronionych tj. kradzieży. Wyjaśnienia oskarżonych uznać należy za instrumentalną próbę dopasowania ich do dowodów zebranych przez organy ścigania. Skarżący nie wykazali, aby P. C. i G. C. z uwagi na swoje warunki osobiste czy stan zdrowia nie byli zdolni do świadomego udziału w przestępstwach w ramach ustalonego podziału ról przez sprawców – co jest oczywiste, skoro chodzi o złożone, zaplanowane i rozciągnięte w czasie działania w celu uzyskania korzyści majątkowych. Zachowania wszystkich oskarżonych stanowią współsprawstwo, a nie jedynie pomocnictwo ze strony P. C. czy G. C. do czynów J. S. i N. S., gdyż dopełniały się nawzajem i były wzajemnie istotne – przekonuje o tym szeroki zakres działań tych sprawców, których zaangażowanie było niezbędne do takiego właśnie wykonania zaplanowanych przestępstw.

f/ P. C. nie kwestionował, że dnia 28.11.2019 r. na prośbę G. C. (1) zawiózł J. S. i N. S., którzy następnie pojechali kradzionym samochodem marki V. ze zmienionymi tablicami rejestracyjnymi do P., gdzie dokonali przecież rozboju na osobie M. N. (1). P. C. zatrzymał się samochodem O. w F., gdzie był obserwowany przez funkcjonariuszy Policji A. S., A. S. i P. D.. P. C. oczekiwał tam na J. S. i N. S., którzy po napadzie i po porzuceniu samochodu V. w charakterystycznych ubraniach około godz. 12.30 wsiedli do jego pojazdu, po czym razem dynamicznie odjechali w kierunku Al. (...) do W.. Brak jest podstaw do uznania, że P. C. (1) nie miał świadomości, w jakim celu zwiózł, oczekiwał i odwiózł pozostałych sprawców – tj. w celu dokonania napadu na listonosza i zapewnienia im transportu powrotnego. Przekonuje o tym dodatkowo przyznany fakt udania się oskarżonego z J. S. do P. dnia poprzedniego 27.11.2019 r. w rejon pracy pokrzywdzonego M. N., czyli sprawdzenie możliwości popełnienia planowanego przestępstwa, jak też wielokrotne kontakty telefoniczne P. C. i J. S.. Ponadto 28.11.2019 r. P. C. miał w międzyczasie zawieźć pieniądze do Z. B. do P., czego ta nie potwierdziła - ale kwestia ta nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż oskarżony dalej oczekiwał na w/w 2 sprawców. Brak jest więc innego niż ustalony powodu jego wyjazdu z pozostałymi oskarżonymi.

g/ Odnośnie dnia 4.12.2019 r. to P. C. i G. C. ewidentnie podwieźli J. S. i N. S. do kradzionych pojazdów marki T. i K. ze zmienionymi tablicami rejestracyjnymi, potem razem z nimi pojechali 3 samochodami w okolice N., a nadto czekali ponad 2 godziny na ich powrót w P. po dokonanym napadzie w N. na pracownika kantoru. W chwili zatrzymania twierdzili zaś, że przyjechali na cmentarz, ale nie potrafili podać, na czyj grób /tak przekonująco świadek P. K./. Natomiast wyjaśnienia osk. P. C. i G. C. są odmienne i niewiarygodne, skoro dopiero potem podali, że mieli się udać na zakupy i badanie lekarskie G. C.. Brak jest podstaw do uznania, że oskarżeni ci nie mieli świadomości, w jakim celu zwieźli i oczekiwali na pozostałych sprawców – tj. w celu dokonania napadu na P. M. i zapewnienia im transportu powrotnego. Przekonują o tym także relacje policjantów P. D., P. Z., P. P., P. K., A. M., M. G., M. B., obserwujących wszystkich oskarżonych. Natomiast z analizy dowodów nie wypływa bezspornie, że P. C. i G. C. wiedzieli, iż J. S. i N. S. w czasie napadu użyją niebezpiecznych przedmiotów w postaci metalowych rurek – brak jest dowodu czy okoliczności, która wskazywałaby na takie porozumienie sprawców. Możliwe jest, że sprawcy uzgadniając przebieg działania – co niewątpliwie uczynili - tj. zajechanie 2 użytymi samochodami T. i K. drogi znajdującemu się w ruchu pokrzywdzonemu i wybicie szyb w jego pojeździe oraz dokonanie kradzieży pieniędzy, pozostawili J. S. i N. S. dowolność co do sposobu wybicia szyb – mogły zostać do tego użyte inne przedmioty /stosownie do art. 5 § 2 kpk niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonych/. Zatem możliwe jest przypisanie P. C. i G. C. jedynie odpowiedzialności za czyn z art. 280 § 1 kk, przy akceptacji posłużenia się przez współsprawców 2 samochodami T. i K. oraz siłą fizyczną do obezwładnienia pokrzywdzonego /zasadny zarzut lit. e/. Nieskuteczne jest zarzucanie przez obrońcę, że G. C. nie kontaktował się telefonicznie z J. S. i N. S., skoro Sąd Okręgowy jasno wskazał na str. 63 uzasadnienia znaczną ilość takich kontaktów między oskarżonymi i nie ma znaczenia, że część połączeń nie został odebrana /chybiony zarzut lit. d/. Nie ma żadnego znaczenia podnoszone na rozprawie przez obrońcę uniewinnienie G. C. w innej sprawie od zarzutu kradzieży tablic rejestracyjnych samochodów – dotyczy to innych czynów w odmiennym czasie oraz innego materiału dowodowego.

h/ Nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy kwestie, czy P. C. i G. C. dnia 4.12.2019 r. mieli udać się na zakupy ani okoliczność badania lekarskiego G. C. wyznaczonego wedle wypowiedzi oskarżonych na godz. 12.45, 13.45 lub 14.45, skoro obaj oskarżeni aż do zatrzymania o godz. 13.30 oczekiwali na umówiony powrót J. S. i N. S. po dokonanym przez nich rozboju. Okoliczności te nie zwalniają sprawców od odpowiedzialności karnej /nieskuteczne zarzuty lit. A6 i D6 obrońcy P. C./. Nadto oskarżeni nie wyjaśniali o tym od razu po zatrzymaniu.

i/ Nie podważono analizy zeznań świadków. W tej sytuacji nie jest przekonujące negowanie przez osk. J. S. celowego uderzenia kierowaną przez niego T. w samochód pokrzywdzonego P. M. (2), który to dokładnie i wiarygodnie przedstawił. Oskarżony miał spowodować zatrzymanie się jadącego pojazdu ofiary i do tego niezbędne było takie zachowanie. N. S. widział to i w pełni akceptował, następnie aktywnie atakując P. M.. Natomiast P. C. i G. C. z pewnością liczyli się z taką sytuacją – konieczne było zatrzymanie pojazdu pokrzywdzonego w ruchu, został do tego użyty jeden z kradzionych samochodów, dodatkowo napastnicy wybili szyby w pojeździe ofiary a do przypisania odpowiedzialności z art. 288 § 1 kk wystarczający jest zamiar ewentualny – i z takim zamiarem w tym zakresie działali osk. P. C. i G. C. co do uszkodzenia samochodów K. i V..

j/ Prawidłowo Sąd Okręgowy uargumentował przyjęcie na podstawie logicznych i sensownych zeznań pokrzywdzonego M. N. (1), że napastnik wskoczył mu na plecy i przewrócił go, był on przytrzymywany, został uderzony w nos pięścią, spryskany gazem, sprawca zagroził mu pozbawieniem życia a drugi napastnik zabrał mu saszetkę z sumą 46.000 zł /k.3119-22, 1393-94, 1507-1508/. Na kopanie M. N. przez sprawców wskazała zaś świadek D. W.. Wobec tego i brutalnego przebiegu zdarzenia nie zasługuje na uwzględnienie wypowiedź osk. N. S., że uderzył pokrzywdzonego w nos przypadkowo łokciem /k.3121/. Stwierdzenie pokrzywdzonego po wypowiedzi oskarżonego, że nie pamięta, czy został uderzony łokciem - nie dezawuuje jego poprzednich zeznań, w których wyraźnie mówił o uderzeniu pięścią /k.1508/ i tak ostatecznie sam stwierdził /k./3122/.

k/ Świadome działanie P. C. (1) – a także G. C. (1) co do przypisanych przestępstw wynika nie tylko z jednoznacznych i wiarygodnych zeznań funkcjonariusza A. M. (2) /k.156/, ale z analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, w tym wyjaśnień oskarżonych /chybione zarzuty z lit. A1, 7-8, B5-6, C5-6 i D1, 7-8 obrońcy P. C./. Stanowisko skarżących jest subiektywne i polemiczne. Taki wniosek wypływa także z całości treści uzupełniających się, wartościowych i zbieżnych relacji policjantów P. K. (2) /k.153-154/, M. B. (2) /k.162-163, 3131/, A. S. (1) /k.270-271/, P. D. (1) /k.144-146, 3163-66/, A. S. (4) /k.148/, P. Z. (2) /k.138-141/, P. P. (2) /k.150-151/ i M. G. (2) /k.159-160/, opisujących zachowania oskarżonych. Nie przeczą poczynionym ustaleniom zeznania P. K., M. G. i P. Z. wskazywane w apelacji obrońcy osk. P. C., gdyż wyrywanie z kontekstu fragmentów wypowiedzi nie może odnieść zamierzonego przez skarżącego skutku. Nie można uznać, aby P. C. i G. C. przy tak dużym ich udziale i zaangażowaniu w logistykę oraz przeprowadzenie złożonych działań byli osobami nieświadomymi, że J. S. i N. S. popełniają z góry szczegółowo zaplanowane, złożone i przemyślane przestępstwa. Musieli także ustalić z nimi wcześniej sposób działania współsprawców bezpośrednio na miejscu napadów – czyli, w jaki sposób zostanie popełniony każdy rozbój, aby unikać zdekonspirowania i ujęcia przez organy ścigania, co im się ostatecznie nie udało. Nadto oskarżeni przyjęli wskazane 3 samochody pochodzące z kradzieży, których użyto bezpośrednio do napadów z tym, że G. C. przyjął 2 pojazdy użyte 4.12.2019 r. Wiedzieli przy tym, że samochody te zostały uzyskane nielegalnie z czynów zabronionych tj. pochodzą z kradzieży, gdyż tylko takie pojazdy mogły zostać użyte na miejscach wykonania rozbojów i potem porzucone a dodatkowo miały zmienione numery rejestracyjne. Podnieść trzeba, że to właśnie Sąd orzekający w sprawie jest kompetentny i zobowiązany do ustalenia, czy oskarżeni popełnili czyny zabronione i jakie, na podstawie całokształtu ujawnionych okoliczności – a nie jedynie na podstawie wyjaśnień oskarżonych czy fragmentów zeznań.

Według zbieżnych i logicznych relacji policjantów A. M. i P. Z., uderzenie przez pojazd T. kierowany przez N. S. tyłem w przód samochodu B. było celowe i Sąd I instancji jasno wytłumaczył, dlaczego nie oprał się w tej kwestii na odmiennych zeznaniach świadka M. G., które w istocie dotyczyły nieoczekiwanego dla sprawców działania funkcjonariuszy a nie celowej reakcji na to N. S..

l/ Świadkowie A. M. /k.3123-24/, M. B. /k.3130/, A. S. /k.3133/, P. D. /k.3166/, A. S. /k.3169/ i P. Z. /k.3205/ przesłuchiwani na rozprawie poza opisaniem znanych sobie bezpośrednio okoliczności wyraźnie odwoływali się do informacji niejawnych, czyli operacyjnych odnośnie wiedzy o działalności 4 oskarżonych, ale ich nie przedstawiali. Takie dane operacyjne ze swej natury są niejawne, nie mogą zastępować dowodów procesowych i brak było podstaw do ich przedstawienia na rozprawie, gdyż doprowadziłyby do ujawnienia źródła wiedzy operacyjnej. Sąd Okręgowy był uprawniony do oddalenia dnia 28.09.2020 r. na mocy art. 170 § 1 pkt 1 kpk wniosków dowodowych obrońcy G. C. o ponowne przesłuchanie świadków A. M., M. B., A. S., P. D. i P. Z. po zwolnieniu ich z obowiązku zachowania tajemnicy służbowej i szczegółowo uzasadnił swoje stanowisko /k.3227-28/. Nadto nie było także podstaw do takiego przesłuchania funkcjonariuszy Policji z urzędu. Nie doszło do naruszenia art. 410 kpk, art. 170 § 1 kpk, art. 167 kpk, art. 352 kpk ani art. 366 § 1 kpk. Zatem chybione są zarzuty z lit. A2-4, B1-3, C1-3, D2-4, E1-3 obrońcy P. C. oraz z lit. a obrońcy G. C.. Nie oznacza to, że jakiekolwiek nieujawnione informacje operacyjne stanowią podstawę wydanego wyroku – tylko dowody przeprowadzone na rozprawie i ujawnione okoliczności były taką podstawą.

l/ Formalnie ma rację obrońca osk. G. C. /częściowo zasadny zarzut lit. b/, że uchybia regulacji art. 170 § 3 kpk brak postanowienia Sądu Okręgowego o oddaleniu wniosku dowodowego z 24.09.2020 r. dotyczącego dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z rejestru połączeń telefonicznych wykonywanych przez oskarżonego 4.12.2019 r. na numery wskazane we wniosku dla wykazania, iż oskarżony kontaktował się z przychodnią lekarską celem potwierdzenia wizyty w tym dniu /k.3211-14/. Jednakże na rozprawie 28.09.2020 r. obrońca wskazał, że nie ma potrzeby zwracania się do operatora telefonii komórkowej, gdyż Sąd jest już w posiadaniu takich informacji /k.3222/, a więc wniosek stał się bezprzedmiotowy, chociaż nie został cofnięty. Dodatkowo skarżący nie wykazał, że takie naruszenie mogłoby mieć jakikolwiek wpływ na treść wydanego wyroku, a taki obowiązek nim ciążył, skoro chodzi o obrazę przepisów procesowych /art. 438 pkt 2 kpk/. Przy tym w ogóle nie jest istotne, czy osk. G. C. miał w dniu 4.12.2019 r. wyznaczoną wizytę lekarską i czy kontaktował się z przychodnią lekarską celem potwierdzenia wizyty w tym dniu, ponieważ nie udał się na taką wizytę aż do chwili zatrzymania przez Policję i nie miało to znaczenia dla popełnienia przypisanych mu przestępstw.

Lp.

Zarzut

2/

Obrońcy osk. N. S. (1) pkt 1 błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na przyjęciu, jakoby N. S. w dniu 28.11.2019 r. miał wskoczyć pokrzywdzonemu M. N. na plecy i przewrócić go na ziemię na brzuch, ponadto jakoby N. S. miał uderzyć pokrzywdzonego pięścią w nos, podczas gdy z depozycji świadka wynika, że pokrzywdzony miał zostać popchnięty w plecy przez zamaskowanego napastnika i w wyniku pchnięcia przewrócić się na brzuch, ponadto świadek nie wykluczył, by napastnik zadał mu cios w nos łokciem.

Obrońcy osk. P. C. (1) lit. A5 i 9, B4 i 7, C4 i 7, D5 i 9, E4 i 7 błędów w ustaleniach faktycznych polegających na ustaleniu, że:

- oskarżony dopuścił się zarzucanych czynów z winy umyślnej;

- oskarżony dokonał czynów z art. 280 § 2 kk, z art. 291 § 1 kk i z art. 280 § 1 kk /pkt 1, 2, 3, 4, 5 a/o/, gdy z wyjaśnień oskarżonych P. C., J. S., N. S. i G. C. oraz zeznań świadków A. M., P. K., P. D., P. Z. i M. G. wynika, że nie brał on bezpośredniego udziału w przestępstwach i nie był świadomy dopuszczania się ich przez J. S. i N. S. oraz nie posiadał wiedzy, jakoby samochody użytkowane przez pozostałych oskarżonych pochodziły z kradzieży, co doprowadziło do skazania oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Zarzuty dotyczące błędnych ustaleń w sprawie odnośnie zachowania oskarżonych N. S. i P. C. są nieprawidłowo sformułowane, gdyż w rzeczywistości chodzi tu o zarzuty wadliwej oceny dowodów tj. naruszenia przepisów postępowania, które są pierwotne w stosunku do zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych. Wobec tego odesłać należy do rozważań w pkt 1 dotyczących obrazy przepisów karnoprocesowych.

b/ Powtórzyć można, że stosownie do przeprowadzonej analizy dowodów nie ma racji obrońca osk. N. S. co do błędnego przyjęcia /chybiony zarzut z pkt 1 apelacji/, iż oskarżony wskoczył M. N. (1) na plecy i przewrócił go na ziemię, a ponadto napastnik zadał pokrzywdzonemu cios w nos pięścią. Logiczne i sensowne zeznania pokrzywdzonego M. N. świadczą przecież, że pierwszy napastnik tj. N. S. wskoczył mu na plecy i przewrócił go, był przytrzymywany, został uderzony w nos pięścią, spryskany gazem, sprawca zagroził mu też pozbawieniem życia a drugi napastnik tj. J. S. zabrał mu saszetkę z sumą 46.000 zł /k.3119-22, 1393-94, 1507-1508/. Na kopanie M. N. wskazała zaś świadek D. W.. Wobec tego i brutalnego przebiegu zdarzenia nie zasługuje na uwzględnienie wypowiedź osk. N. S., że uderzył pokrzywdzonego w nos przypadkowo łokciem /k.3121/. Stwierdzenie pokrzywdzonego po wypowiedzi oskarżonego, że nie pamięta, czy został uderzony łokciem - nie dezawuuje jego poprzednich zeznań, w których wyraźnie mówił o uderzeniu pięścią /k.1508/ i tak ostatecznie sam stwierdził /k./3122/.

c/ Z oceny materiału dowodowego wypływa, że niewątpliwie osk. P. C. dopuścił się przypisanych mu czynów z winy umyślnej tj. przestępstw z art. 291 § 1 kk i z art. 280 § 1 kk w zamiarze bezpośrednim, a czynu z art. 288 § 1 kk w zamiarze ewentualnym, przy czym czyn z pkt I wyczerpuje znamiona art. 280 § 1 kk i in. Przekonuje o tym całokształt ustalonych okoliczności i generalnie podzielić należy ustalenia Sądu I instancji. Świadome działanie P. C. (1) – a także G. C. (1) - wynika nie tylko z jednoznacznych i wiarygodnych zeznań funkcjonariusza A. M. (2) /k.156/, ale z analizy ujawnionych okoliczności, w tym wyjaśnień oskarżonych i rejestru połączeń telefonicznych. Stanowisko skarżącego jest subiektywne i polemiczne. Taki wniosek wynika także z całości treści uzupełniających się, wartościowych i zbieżnych relacji policjantów P. K. (2) /k.153-154/, M. B. (2) /k.162-163, 3131/, A. S. (1) /k.270-271/, P. D. (1) /k.144-146, 3163-66/, A. S. (4) /k.148/, P. Z. (2) /k.138-141/, P. P. (2) /k.150-151/, M. G. (2) /k.159-160/, opisujących zachowania oskarżonych. Zatem zarzuty obrońcy P. C. nie są zasadne.

Powtórzyć można, że P. C. i G. C. przy tak dużym ich udziale i zaangażowaniu w logistykę i przeprowadzenie złożonych działań byli w pełni świadomi, że J. S. i N. S. popełniają z góry szczegółowo zaplanowane, złożone i przemyślane przestępstwa. Przestępcze porozumienie między sprawcami musiało zostać zawarte przed dokonaniem przypisanych czynów. P. C. i G. C. musieli także wcześniej ustalić z w/wym. sposób działania współsprawców bezpośrednio na miejscu napadów – czyli, w jaki sposób zostanie popełniony każdy rozbój, aby uniknąć zdekonspirowania i ujęcia przez organy ścigania, co im się ostatecznie nie udało. Nie wykluczono tylko, że zachowanie J. S. i N. S. co do użycia metalowych rurek 4.12.2019 r. stanowiło eksces z ich strony, gdyż do wybicia szyb w pojeździe mogły zostać użyte jakiekolwiek twarde przedmioty.

Nadto wszyscy oskarżeni przyjęli wskazane 3 samochody marki V., T. i K. pochodzące z kradzieży, których użyto bezpośrednio do napadów z tym, że G. C. przyjął 2 ostatnie pojazdy użyte 4.12.2019 r. Wiedzieli przy tym, że samochody te zostały uzyskane nielegalnie tj. pochodzą z kradzieży, gdyż tylko takie pojazdy mogły zostać przez nich użyte na miejscach wykonania rozbojów i następnie porzucone oraz miały one zmienione numery rejestracyjne.

Lp.

Zarzut

3/

Obrońcy osk. J. S. (1) rażącej niewspółmierności orzeczonej kary wobec oskarżonego co do stopnia społecznej szkodliwości przestępstwa oraz relacji do celów kary w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania.

Obrońcy osk. N. S. (1) pkt 2-4 rażącej niewspółmierności orzeczonej kary wobec oskarżonego w zakresie czynów z pkt 1, 2, 3, 4, 5 i 6 aktu oskarżenia poprzez nieuwzględnienie w należytym stopniu okoliczności łagodzących tj. przyznania się do winy i wyjaśnienia okoliczności zdarzeń, postawy oskarżonego tj. przeproszenia pokrzywdzonych i wyrażenia szczerej skruchy, sytuacji osobistej oskarżonego, poniesienia przez oskarżonego uszczerbku na zdrowiu na skutek strzału w nogę oddanego przez Policję.

Obrońcy osk. P. C. (1) lit. A10-11, D10-11, F1-2, G1:

- naruszenia art. 19 kk poprzez orzeczenie kar po 4 lata pozbawienia wolności za czyny z art. 280 § 2 kk i art. 280 § 1 kk oraz kary roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności za czyny z art. 291 § 1 kk, podczas gdy z treści przepisu wynika, że za pomocnictwo sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary;

- rażącej niewspółmierności orzeczonej kary wobec oskarżonego w stosunku do stopnia winy, polegającej na wymierzeniu mu kar po 4 lata pozbawienia wolności za czyny z pkt 1 i 4 aktu oskarżenia oraz kary roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności za czyny z pkt 2, 3 i 5 aktu oskarżenia, podczas gdy jego marginalny udział w zarzucanych czynach, uprzednia niekaralność oraz względy indywidualno-prewencyjne wskazują na to, że czas spędzony dotychczas w areszcie w należyty sposób spełni cel społecznego oddziaływania oraz zadania represyjno-wychowawcze wobec oskarżonego;

- naruszenie art. 85 kk poprzez brak zastosowania zasady pełnej absorpcji, pomimo ku temu podstaw, gdyż udział P. C. był znikomy, a cele kary mogą być osiągnięte nawet poprzez zastosowanie łagodniejszej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Stosownie do brzmienia art. 438 pkt 4 kpk Sąd odwoławczy zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w przypadku stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności. Rażąca niewspółmierność zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że powstałaby znaczna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, którą należałoby orzec w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. Nie każda różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany w art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z 16.02.2009 r. II KK 132/05, LEX nr 725034/. Nie chodzi tu o wszelkie możliwe różnice co do wymiaru kary, lecz wyłącznie o tak istotne, że powodowałyby uznanie orzeczonej kary za niesprawiedliwą.

b/ Apelacje obrońców nie zawierają żadnych argumentów, które prowadziłyby do zakwestionowania stanowiska Sądu I instancji odnośnie wymiaru orzeczonych kar pozbawienia wolności względem J. S., N. S. i P. C., a także G. C.. Kary są adekwatne do wielkiej wagi i dużej szkodliwości społecznej przypisanych im rozbojów oraz relatywnie mniejszej wagi i szkodliwości społecznej paserstw czy uszkodzenia mienia, wielkiego stopnia winy sprawców i rodzaju podjętych przez nich działań. Obrońcy nie wykazali okoliczności, które należałoby dodatkowo uwzględnić przy wymiarze kar - nie są one nadmiernie surowe a ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk. Całokształt okoliczności sprawy przekonuje, że tylko kary bezwzględnego pozbawienia wolności są właściwe i celowe, a w konsekwencji sprawiedliwe. Brak jest jakichkolwiek podstaw do złagodzenia wymiaru sankcji karnej.

c/ Odnośnie osk. J. S. na jego korzyść uwzględniono przyznanie się do popełnienia przypisanych czynów, okazanie skruchy i przeproszenie pokrzywdzonych, którzy to zaakceptowali. Skarżący nie wykazał, aby Sąd I instancji pominął takie okoliczności a rozłąka z rodziną wynika z zachowania oskarżonego. Jednakże wyjaśnienia oskarżonego były zmienne oraz nie są w całości szczere ani prawdziwe, a więc jego postawa jest instrumentalna – nie świadczy o rzeczywistej przemianie i zrozumieniu zła, które wyrządził. Nie można zgodzić się z obrońcą, że wyjaśnienia oskarżonego były pomocne dla ustalenia stanu faktycznego, gdyż przyznał on jedynie okoliczności bezsporne, które niezbicie wynikały z innych dowodów, a starał się uchronić przed odpowiedzialnością karną P. C. i G. C. oraz pominął, w jaki sposób uzyskał 3 kradzione pojazdy wykorzystane do napadów. Ponadto wbrew stanowisku skarżącego, motywacja J. S. jest oczywista – dokonał 2 rozbojów w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przy czym liczył na duże łupy skoro zaatakował listonosza z gotówką przygotowaną do rozniesienia oraz pracownika, który miał mieć przy sobie pieniądze z kantoru. Takie działanie nie było nieracjonalne, a odwrotnie było przemyślane ze strony sprawcy wielokrotnie karanego i działającego w warunkach recydywy wielokrotnej. Natomiast przyjęcie i uszkodzenie pojazdów było w istocie środkiem mającym umożliwić popełnienie brutalnych rozbojów. Nie można tu mówić o „dezorientacji” oskarżonego na wolności, braku „opieki” nad nim ani o „systemowym błędzie więziennictwa” a tylko o celowym powrocie J. S. na drogę przestępstwa i nieskuteczności poprzednio orzeczonych kar.

Sąd Okręgowy na str. 87-93 uzasadnienia wskazał także liczne okoliczności obciążające i stanowisko to należy podzielić. Nie był zaś związany wysokością kar wnioskowanych przez prokuratora. W rezultacie wymierzone oskarżonemu kary po 7 lat pozbawienia wolności za czyny z pkt I i III, kara 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności za 3 czyny z pkt II a-c – są w pełni adekwatne i właściwe. Są również zgodne z potrzebą realizacji celów kary – zarówno indywidualno-prewencyjnego, jak i oddziaływania na społeczeństwo.

d/ Odnośnie osk. N. S. na jego korzyść policzono przyznanie się do czynów, okazanie skruchy i przeproszenie pokrzywdzonych, którzy to przyjęli. Natomiast jego wyjaśnienia jako zmienne oraz tylko częściowo szczere i prawdziwe – nie świadczą o rzeczywistej przemianie i zrozumieniu zła, które wyrządził, a więc jego postawa jest instrumentalna a nie empatyczna, jak twierdzi obrońca. Nie ma znaczenia, że oskarżony nie zadawał pytań świadkom. Przedstawił on okoliczności zdarzeń, ale jedynie w części wprost wynikającej z innych dowodów, a starał się uchronić przed odpowiedzialnością karną P. C. i G. C. oraz pominął, w jaki sposób uzyskał 3 kradzione pojazdy wykorzystane do napadów. Nie jest istotne, jakie czynności wykonywał N. S. bezpośrednio względem M. N., skoro zaatakował go wraz z J. S. i obaj współdziałali w rozboju. Odniesienie uszczerbku na zdrowiu na skutek postrzału przez Policję nie stanowi okoliczności łagodzącej, gdyż zostało zawinione przez N. S., który w momencie ujęcia próbował uciekać kierowanym samochodem i skierował go w stronę funkcjonariuszy. Podobnie sytuacja osobista nie obniża wymiaru kar, skoro nie powstrzymała oskarżonego od przestępczego procederu.

Skarżący nie wykazał, aby nienależycie uwzględniono dyrektywy wymiaru kar z art. 53 kk. Orzeczone kary nie przekraczają stopnia winy, który jest wielki, ani stopnia szkodliwości społecznej czynów. Zauważyć trzeba, że motywacja N. S. jest oczywista – dokonał 2 rozbojów w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przy czym liczył na duże łupy skoro zaatakował listonosza z gotówką przygotowaną do rozniesienia oraz pracownika, który miał mieć przy sobie pieniądze z kantoru. Takie działanie niewątpliwie było przemyślane ze strony sprawcy wielokrotnie karanego i działającego w warunkach recydywy wielokrotnej. Natomiast przyjęcie i uszkodzenie pojazdów było w istocie środkiem mającym umożliwić popełnienie brutalnych rozbojów. Nie chodzi tu - jak sugeruje obrońca - o „spiralę wydarzeń” i „zdarzenia zewnętrzne” dla oskarżonego, ale o jego w pełni świadome zachowanie, którego nie tłumaczy brak środków finansowych.

Sąd Okręgowy na str. 93-102 uzasadnienia wskazał także liczne okoliczności obciążające i stanowisko to należy podzielić. W rezultacie wymierzone oskarżonemu kary po 7 lat pozbawienia wolności za czyny z pkt I i III, kara 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności za 3 czyny z pkt II a-c, kara 1 roku pozbawienia wolności za czyn z pkt IV – są w pełni adekwatne i właściwe. Są również zgodne z potrzebą realizacji celów kary – tak indywidualno-prewencyjnego, jak i oddziaływania na społeczeństwo.

e/ Odnośnie osk. P. C. zauważyć należy, że zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 19 kk w istocie dotyczy wymiaru orzeczonych kar i winien być rozpatrywany razem z zarzutem rażącej niewspółmierności kary. W sprawie nie mogło dojść do naruszenia art. 19 kk poprzez niezastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary za przypisane czyny. Sąd Okręgowy słusznie uznał zachowanie oskarżonego za współsprawstwo z art. 18 § 1 kk, a nie za pomocnictwo z art. 18 § 3 kk, a więc wymierzano kary na podstawie przepisów dotyczących poszczególnych przestępstw i art. 19 kk nie znalazł tu zastosowania. Ponadto przewidziana w art. 19 § 2 kk możliwość nadzwyczajnego złagodzenia kary nie formułuje żadnego nakazu ani zakazu wobec Sądu orzekającego, a tylko w takim przypadku można by mówić o obrazie prawa materialnego.

Skarżący nie podważył słuszności orzeczonych kar, które są odpowiednie do stopnia winy i szkodliwości społecznej przypisanych czynów. Sąd Okręgowy nie pominął dotychczasowej niekaralności P. C. ani jego ustabilizowanego trybu życia. Wbrew twierdzeniom obrońcy nie można uznać, aby udział oskarżonego w przestępstwach był marginalny – jego rola była istotna, zapewniała niezbędne wsparcie logistyczne oraz umożliwiała J. S. i N. S. sprawne i bezpieczne dla nich dokonanie rozbojów. Sąd I instancji na str. 102-108 uzasadnienia wskazał liczne okoliczności obciążające i łagodzące - stanowisko to należy podzielić. Nie był zaś związany wysokością kar wnioskowanych przez prokuratora. W rezultacie wymierzone oskarżonemu kary po 4 lat pozbawienia wolności za czyny z pkt I i III, kara 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności za 3 czyny z pkt II a-c – są w pełni adekwatne i właściwe. Są również zgodne z potrzebą realizacją celów kary - indywidualno-prewencyjnego i oddziaływania na społeczeństwo.

f/ Odnośnie osk. G. C. w apelacji nie zarzucono rażącej niewspółmierności kary. Sąd Okręgowy na str. 108-113 uzasadnienia wskazał liczne okoliczności obciążające i łagodzące, a w tym status oskarżonego jako osoby niekaranej – stanowisko to należy podzielić. W rezultacie wymierzone oskarżonemu kary 4 lat pozbawienia wolności za czyn z pkt I i 10 miesięcy pozbawienia wolności za 2 czyny z pkt II a-b – są w pełni adekwatne i właściwe. Są również zgodne z potrzebą realizacją celów kary - indywidualno-prewencyjnego i oddziaływania na społeczeństwo.

g/ Kary łączne w wysokości 9 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności co do J. S., 10 lat pozbawienia wolności co do N. S., 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności co do P. C., 4 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności co do G. C. – orzeczono na zasadzie asperacji kar w sposób zdecydowanie odległy od ich kumulacji. Nie podważono słuszności zastosowania tej zasady, która powinna być regułą i uwzględnia bliskość czasową oraz związek podmiotowo-przedmiotowy popełnionych przestępstw. Zasada absorpcji kar znajduje zastosowanie wyjątkowo i nie wykazano, aby w tym wypadku jej przyjęcie było zasadne. Przy tym nie mogło dojść do naruszenia art. 85 kk odnośnie P. C., skoro wymierzono wobec niego karę łączną a zastosowanie zasady łączenia kar nie wynika z tego przepisu. Rola oskarżonego została zaś wzięta pod uwagę przy orzekaniu kar jednostkowych.

Wniosek

Obrońca osk. J. S. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez wymierzenie oskarżonemu łagodniejszej kary.

Obrońca osk. N. S. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1/ wyeliminowanie z opisu czynu z pkt III stosowania przez oskarżonego przemocy wobec M. N. (1) w postaci uderzania pięścią w nos oraz wskoczenia pokrzywdzonemu na plecy i wymierzenie kary 5 lat pozbawienia wolności,

2/ obniżenie kary wymierzonej oskarżonemu w pkt I wyroku do 5 lat pozbawienia wolności,

3/ obniżenie kary wymierzonej oskarżonemu w pkt II a-c wyroku do 1 roku pozbawienia wolności,

4/ obniżenie kary wymierzonej oskarżonemu w pkt IV wyroku do 8 miesięcy pozbawienia wolności,

5/ połączenie kar jednostkowych i wymierzenie N. S. kary łącznej 7 lat pozbawienia wolności.

Obrońca osk. P. C. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1/ uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych czynów,

2/ ewentualnie o uchylenie wyroku oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca osk. G. C. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1/ uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych przestępstw,

2/ ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle analizy zarzutów apelacji przeprowadzonej wyżej w pkt 1, 2 i 3 wnioski obrońców o postulowane zmiany zaskarżonego wyroku bądź o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania - nie są zasadne. Natomiast niezbędne było przyjęcie, że odnośnie czynu z pkt I sentencji wyroku osk. P. C. (1) i G. C. (1) dopuścili się rozboju z art. 280 § 1 kk.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

W punkcie II b/ wyroku w stosunku do oskarżonych J. S. (1), N. S. (1), P. C. (1) i G. C. (1) przyjęto podstawę prawną wymierzonych kar łącznych z art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 k.k. i art. 91 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23.06.2020 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Powyższe wynika z podwyższenia dolnej granicy możliwej kary łącznej od dnia 24.06.2020 r., a zatem poprzedni stan prawny jest względniejszy dla oskarżonych.

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

W pkt III - utrzymano w mocy wyrok w pozostałej zaskarżonej części w stosunku do oskarżonych J. S. (1), N. S. (1), P. C. (1) i G. C. (1) tj. pkt I-XII sentencji wyroku częściowo co do winy, kwalifikacji prawnej czynów i wymierzonych kar, środków kompensacyjnych, zaliczenia tymczasowego aresztowania i dowodów rzeczowych.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody wskazano w części 3 – tj. jedynie częściowe uwzględnienie apelacji obrońców osk. P. C. (1) i G. C. (1), a nadto generalnie nieuwzględnienie apelacji obrońców J. S. (1) i N. S. (1).

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

W punkcie II zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a/ w stosunku do oskarżonych P. C. (1) i G. C. (1) odnośnie czynu zarzucanego w punkcie 1 i przypisanego w punkcie I sentencji przyjęto, że posługiwanie się niebezpiecznymi przedmiotami w postaci metalowych rurek przez J. S. (1) i N. S. (1) stanowiło z ich strony eksces oraz wobec P. C. (1) i G. C. (1) przyjęto kwalifikację prawną czynu i podstawę prawną skazania z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. a podstawę prawną wymiaru kar z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k.;

b/ w stosunku do oskarżonych J. S. (1), N. S. (1), P. C. (1) i G. C. (1) w punkcie V sentencji przyjęto podstawę prawną wymierzonych kar łącznych z art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 k.k. i art. 91 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23.06.2020 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany

a/ Powyższe zmiany w stosunku do oskarżonych P. C. (1) i G. C. (1) odnośnie czynu zarzucanego w punkcie 1 i przypisanego w punkcie I - wynikają z rozważań w części 3 pkt 1 i 2 co do apelacji obrońców.

b/ Zastosowanie w stosunku do oskarżonych J. S. (1), N. S. (1), P. C. (1) i G. C. (1) odnośnie wymierzonych kar łącznych stanu prawnego obowiązującego do dnia 23.06.2020 r. - wynika z rozważań w części 4 tj. stanu względniejszego dla oskarżonych.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I.

W punkcie I na podstawie art. 105 § 1, 2 i 3 kpk sprostowano oczywistą omyłkę pisarską w punkcie 4 komparycji zaskarżonego wyroku w ten sposób, że zamiast słowa „bezstronności” wpisano prawidłowe słowo „bezbronności”.

IV.

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. B., adw. T. B. i adw. M. B. (1) kwoty po 1033,20 zł każda, w tym 23% VAT, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonym z urzędu w postępowaniu odwoławczym - na podstawie § 17 ust. 2 pkt 5 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Brak było podstaw do zwiększenia wynagrodzenia, które odpowiada charakterowi sprawy i potrzebnemu nakładowi pracy obrońców.

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V.

Z uwagi na brak dochodów i złą sytuację majątkową oskarżonych J. S. (1), N. S. (1), P. C. (1) i G. C. (1) oraz długotrwałe pozbawienie wolności, na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolniono ich od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

PODPIS

Przemysław Filipkowski

Izabela Szumniak Anna Nowakowska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. J. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty I, II, III, V d wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

x w części

☐

co do winy

x

☐

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. N. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty I, II, III, IV i V c wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

x w części

x

co do winy

x

☐

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. P. C. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty I, II, III, V a, VI-VIII, XII b wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

☐

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

x

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

uchylenie

x

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. G. C. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty I, II a i b, V b, VI, VIII, XII a wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

☐

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

uchylenie

x

zmiana