Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III C 388/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2022 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, III Wydział Cywilny, w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Alicja Przybylska

Protokolant:

Sekretarz sądowy Katarzyna Zielińska

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2022 r. w Szczecinie

na rozprawie sprawy

z powództwa Funduszu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki Funduszu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę:

- 6.621,20 zł (sześć tysięcy sześćset dwadzieścia jeden złotych dwadzieścia groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 28 lutego 2018 roku do dnia zapłaty,

- 369,00 zł (trzysta sześćdziesiąt dziewięć złotych);

II. zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.902,00 zł (dwa tysiące dziewięćset dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty;

III. zwraca powódce kwotę 15 zł (piętnaście złotych) tytułem niewykorzystanej zaliczki biegłego;

IV. zwraca pozwanemu kwotę 15 zł (piętnaście złotych) tytułem niewykorzystanej zaliczki biegłego.

Sygn. akt III C 388/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26 marca 2020 roku Fundusz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 6.621,20 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 28 lutego 2018 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 369 zł tytułem kosztów poniesionych z tytułu zlecenia osobie trzeciej wykonania ekspertyzy rzeczoznawczej. Wniosła także o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych powiększonych o kwotę 17 zł tytułem uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 12 stycznia 2018 r. w wyniku kolizji drogowej doszło do uszkodzenia pojazdu marki V. o nr rej. (...) stanowiącego własność poszkodowanego. Sprawca szkody miał zawartą z pozwanym (...) spółką akcyjną z siedzibą w W. umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (OC). Szkoda została zgłoszona pozwanemu, który w toku likwidacji szkody przyznał poszkodowanemu kwotę 2.046,23 zł. Pozwany uznał zatem co do zasady swoją odpowiedzialność.

Umową cesji z dnia 13 sierpnia 2019 r. uprawniony dokonał przelewu wierzytelności z tytułu odszkodowania należnego od pozwanej na rzecz powódki. Strona powodowa dokonała zgłoszenia przelewu wierzytelności, składając reklamację oraz wniosek o ponowną analizę sprawy, wzywając stronę pozwaną do zapłaty kwoty odszkodowania.

Na wysokość kwoty dochodzonej w niniejszym postępowaniu składa się suma 6.621,20 zł tytułem odszkodowania oraz 369 zł, tytułem zwrotu kosztów sporządzenia ekspertyzy przez osobę trzecią, obejmującej wycenę kosztów (kosztorys) w zakresie naprawy pojazdu. Wykonanie ekspertyzy było niezbędne w celu sprawdzenia prawidłowości kwoty odszkodowania wynikającej z wyceny dokonanej przez ubezpieczyciela. Z kalkulacji naprawy i kosztorysu sporządzonych na zlecenie strony powodowej wynika, iż winny się one zamknąć w kwocie 8.667,43 zł, w związku z czym pozwana powinna wypłacić powódce uzupełniającą kwotę odszkodowania w wysokości 6.621,20 zł. Roszczenie było wymagalne z dniem 28 lutego 2018 roku (30 dni po dacie zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi), stąd żądanie odsetek ustawowych za opóźnienie od wskazanej w pozwie daty.

W dniu 18 kwietnia 2020 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z treścią żądania pozwu.

W przepisanym terminie (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości oraz wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W treści uzasadnienia sprzeciwu w pierwszej kolejności podniesiono zarzut braku legitymacji czynnej powoda. Ze znajdujących się w aktach szkody dokumentów – dowodu rejestracyjnego wynika, iż własność uszkodzonego pojazdu przysługiwała (...) Bank S.A. Umowa przeniesienia własności rzeczy ruchomej – zwrotna od wyżej wymienionego (...) Bank S.A. na rzecz Ł. K. datowana jest na dzień 24 października 2017 r. Z kolei umowa sprzedaży, którą przedstawił poszkodowany P. S. pochodzi od jednego współwłaściciela tj. Ł. K. i datowana jest na wcześniejszy dzień, niż przeniesienie zwrotne wierzytelności tj. na dzień 20 września 2017 r. Tym samym umowa sprzedaży pojazdu została zawarta przez poszkodowanego tylko z jednym ze współwłaścicieli pojazdu. Na podstawie art. 199 k.c. do rozporządzenia rzeczą wspólną oraz do innych czynności, które przekraczają zakres zwykłego zarządu, potrzebna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli, a w/w przepis ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Czynność prawna dokonana bez zachowania wymagań z art. 199 k.c. jest bezwzględnie nieważna i nie może zostać potwierdzona następczo przez współwłaściciela.

Pozwany zakwestionował powództw także co do wysokości, przyznając iż uiścił na rzecz poszkodowanego kwotę 2.046,23 zł. W ocenie strony pozwanej wypłacone odszkodowanie w całości pokrywa poniesioną szkodę. Co istotne pozwany zaproponował poszkodowanemu możliwość naprawy uszkodzonego auta według norm i zaleceń producenta, bez konieczności ponoszenia żadnych dodatkowych kosztów, w warsztacie naprawczym należącym do sieci warsztatów współpracujących z pozwanym w rozliczeniu bezgotówkowym. Koszty naprawy w warsztacie sieci współpracującej są nawet do 30% niższe od kosztów naprawy w niewspółpracujących zakładach naprawczych. Dokonanie naprawy w kwocie wyższej nie powinno obciążać pozwanego. Koszty te nie są wówczas konieczne i celowe. Powód nie przedstawił jakichkolwiek okoliczności, z powodu których poszkodowany nie mógł skorzystać z ofert organizacji naprawy przez pozwanego w rozliczeniu bezgotówkowym, czy też konieczne było w danej sprawie realne poniesienie wyższych kosztów niż te określone w kalkulacji pozwanego. Nie wykazał przy tym czy poszkodowany poniósł jakiekolwiek koszty i w jakiej wysokości. Pozwany zakwestionował roszczenie także w zakresie odsetek, w tym jego termin, z uwagi na wypłatę należnego odszkodowania.

W dalszym toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie. W piśmie z dnia 27 czerwca 2022 roku pełnomocnik powódki wskazał, że strona powodowa dokonała zgłoszenia szkody, w związku z dokonaną cesją. Powódce służy legitymacja czynna w niniejszej sprawie. Umowa przedłożona do pozwu nie jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Poszkodowany posiadał swobodę w rozporządzaniu swoją wierzytelnością, a powódka trudni się zawodowo odkupowaniem wierzytelności wynikających ze szkód komunikacyjnych. Działalność ta nie jest nieetyczna i sprzeczna z prawem.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Od dnia 19 lutego 2015 r. jako właściciel pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) zarejestrowany był Ł. K.. W dniu 26 listopada 2020 r. przedmiotowy pojazd został przerejestrowany w Starostwie Powiatowym w G. pod nr rej. (...).

Dowód:

- pismo UM S. z dnia 15 stycznia 2021 r. – k. 110;

- faktura – k. 111;

- faktura – k. 112;

- informacja z (...) k. 133-134.

W dniu 20 września 2017 r. w S. Ł. K., jako sprzedający zawarł z P. S., jako kupującym, umowę sprzedaży pojazdu marki V. (...) o nr rej (...). Sprzedający oświadczył, że pojazd będący przedmiotem umowy stanowi jego własność, jest wolny od wad prawnych oraz praw osób trzecich, iż nie toczy się żadne postępowanie, którego przedmiotem jest ten pojazd, że nie stanowi on również przedmiotu zabezpieczenia. Strony ustaliły wartość przedmiotu umowy na kwotę 16.000 zł.

Dowód:

- umowa z dnia 20 września 2017 roku, k. 46.

W dniu 24 października 2017 r. (...) Bank spółka akcyjna z siedzibą w W. zawarł z Ł. K. umowę przeniesienia na własność rzeczy ruchomej – zwrotnej. W treści umowy wskazano, że Bank umową przeniesienia własność rzeczy ruchomej na zabezpieczenia z dnia 19 lutego 2015 roku przewłaszczył na swoją rzecz część 49/100 pojazdu marki V. o nr rej (...) o nr nadwozia (...). Na mocy umowy z dnia 24 października 2017 roku Bank przewłaszczył zwrotnie na nabywcę opisany w paragrafie 1 umowy pojazd.

Dowód:

- umowa z dnia 24 października 2017 r. – k. 45;

- kopia dowodu rejestracyjnego – k. 47-48.

W dniu 12 stycznia 2018 r. doszło do kolizji drogowej w wyniku, której został uszkodzony pojazd marki V. o nr rej (...) należący do P. S.. Sprawca szkody M. D., kierujący samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) miał zawartą z (...) spółką akcyjną z siedzibą w W. umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (OC).

Niesporne, a nadto dowód:

- wydruk zdjęć – k. 50-62v;

- akta szkody – k. 70.

W wyniku zdarzenia z dnia 12 stycznia 2018 roku w samochodzie marki V. o nr rej (...) uszkodzeniu uległy: okładzina zderzaka przedniego, tłumik zderzaka przedniego, wspornik boczny lewy zderzaka oraz wspornik boczny prawy zderzaka, reflektor lewy, osłona chłodnicy, wzmocnienie przednie poprzeczne, owiewka dolna boczna lewa, tablica rejestracyjna przednia, wzmocnienie zderzaka przedniego, wzmocnienie dolne zderzaka przedniego, czujnik odstępu przedni wewnętrzny lewy, zderzak przednik, błotnik przedni lewy oraz wzmocnienie zderzaka przedniego.

Dowód:

- opinia biegłego sadowego z zakresu techniki samochodowej R. S. z dnia 31 stycznia 2022 r. – k. 145-185.

Szkoda została zgłoszona (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.. W toku postępowania likwidacyjne o nr (...), (...) S.A. w W. uznała szkodę w pojeździe i ustaliła wysokość należnego poszkodowanemu z tego tytułu odszkodowania na kwotę 2.046,23 zł, którą wypłaciła P. S..

Niesporne, a nadto dowód:

- umowa przelewu wierzytelności z dnia 13 sierpnia 2019 r. – k. 15-17;

- decyzja z dnia 29 stycznia 2018 r. – k. 18;

- kalkulacja kosztów naprawy pojazdu – k. 19;

- kosztorys naprawy nr 6440 – k. 19-20v;

- lista wypłat odszkodowań – k. 49;

- pismo z dnia 19 stycznia 2018 r. – k. 63;

- pismo z dnia 24 stycznia 2018 r. – k. 66.

W dniu 13 sierpnia 2019 r. P. S. (jako Cedent) zawarł z Funduszem (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (jako Cesjonariuszem) umowę przelewu wierzytelności. Zgodnie z § 1 umowy Cedent zbył odpłatnie na rzecz Cesjonariusza wszelkie wierzytelności, w tym roszczenia o zaległe odsetki, jakie przysługują Cedentowi z tytułu odszkodowania przysługującego w związku ze zdarzeniem z dnia 12 stycznia 2018 roku, za szkodę w pojeździe marki V. o nr rej. (...) od (...) spółki akcyjnej, będącego ubezpieczycielem ponoszącym odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu powyższego zdarzenia, prowadzącym postępowanie likwidacyjne pod numerem (...).

Dowód:

- umowa przelewu wierzytelności z dnia 13 sierpnia 2019 r. – k. 15-17;

- zeznania P. S. – k. 103v.-104.

Pismem z dnia 13 sierpnia 2019 r. P. S. zawiadomił (...) spółkę akcyjną z siedzibą w W. o dokonanym przelewie wierzytelności.

Dowód:

- pismo z dnia 13 sierpnia 2019 r. – k. 17v.

Pismem z dnia 24 lutego 2020 r. Fundusz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zawiadomiła (...) spółkę akcyjną w W. o dokonaniu przelewu wierzytelności na jej rzecz, wnosząc o ponowną analizę sprawy i weryfikację stanowiska ubezpieczyciela. (...) spółkę akcyjną w W. do zapłaty kwoty 6.621,20 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonym od upływu 30 dni od dnia zawiadomienia ubezpieczyciela o szkodzie oraz kwoty 369 zł, zgodnie z załączoną fakturą.

Dowód:

- pismo z dnia 24 lutego 2020 r. – k. 21-22v.

Fundusz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zleciła wykonanie prywatnej ekspertyzy (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., za której wykonanie uiściła kwotę 369,00 zł brutto (300,00 zł netto). Na podstawie wykonanego kosztorysu E. nr 2250 z dnia 24 lutego 2020 r. ustalono, że koszt naprawy pojazdu wynosi łącznie 8.667,43 zł brutto.

Dowód:

- faktura VAT nr (...) – k. 23-23v;

- kosztorys – k. 24-25.

(...) spółka akcyjna z siedzibą w W. ponownie przeprowadził analizę sprawy i odmówiła zmiany dotychczasowego stanowiska, w tym wypłaty Funduszowi (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty 6.621,20 zł oraz zwrotu kosztów ekspertyzy w wysokości 369,00 zł brutto.

Dowód:

- kopia pisma z dnia 3 marca 2020 r. – k. 26;

P. S. miał kilka kolizji pojazdem marki V. o nr rej (...). Wykorzystywał auto do pracy oraz do celów prywatnych. P. S. zazwyczaj dokonywał naprawy samochodu po każdej kolizji. P. S. sprzedał w/w pojazd. W chwili sprzedaży pojazd był sprawny.

Dowód:

- zeznania P. S. – k. 103v-104.

Koszt naprawy samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) usuwającej uszkodzenia i przewracającej pojazd do stanu sprzed zdarzenia kolizyjnego zaistniałego w dniu 12 stycznia 2018 r., wykonanej w okresie zaistnienia szkody w niezależnym warsztacie blacharsko-lakierniczym działającym na terenie zamieszkania poszkodowanego, oferującym usługi na odpowiednio wysokim poziomie, przy zastosowaniu części oryginalnych serwisowych sygnowanych znakiem producenta pojazdu oraz średnich stawek prac naprawczych wynosiły 9.270,25 zł brutto.

Wysokość kosztów naprawy przy zastosowaniu dostępnych części alternatywnych o jakości najwyższej oznaczonej znakiem Q według średnich cen, w tym użyciu pozostałych części oryginalnych serwisowych wynosiła 8.508,40 zł brutto.

Koszty naprawy samochodu przy zastosowaniu dostępnych części alternatywnych o jakości PC, PT, PJ oraz P według średnich cen, w tym użyciu pozostałych elementów oryginalnych sygnowanych znakiem wytwórcy pojazdu wynosiły 4.130,28 zł brutto.

Wysokość kosztów naprawy z wykorzystaniem używanych w dobrym stanie wizualnym oryginalnych części zamiennych sygnowanych znakiem producenta pojazdu nie przekraczała kwoty 5.822,03 zł.

Do przeprowadzenia prawidłowej naprawy samochodu, przywracającej stan zbliżony do istniejącego przed zdarzeniem, celowe jest zastosowanie części zamiennych posiadających akceptację wytwórcy pojazdu (części oryginalne). Dzięki naprawie dokonanej z wykorzystaniem części oryginalnych stan samochodu jest zbliżony do jego stanu sprzed kolizji. Wykonanie naprawy pokolizyjnej z użyciem części oryginalnych serwisowych, sygnowanych znakiem producenta pojazdu nie spowoduje podniesienia wartości samochodu, a tym samym nie doprowadzi do wzbogacenia się poszkodowanego. Zastosowanie do naprawy pojazdu części alternatywnych o najwyższej jakości oznaczonych znakiem Q nie powinno wpływać na obniżenie jakości naprawy. Jednakże brak występowania na elementach oznaczeń producenta pojazdu powoduje brak odtworzenia stanu istniejącego przed szkodą, w zakresie walorów oryginalności części użytych do naprawy pojazdu.

Średnie stawki za roboczogodzinę dla napraw powypadkowych samochodów osobowych przeprowadzanych w zakładach pozaserwisowych o wysokim standardzie usprzętowienia technicznego w okresie zaistnienia szkody wynosiły 122,14 zł netto za roboty blacharskie i mechaniczne oraz 127,86 zł netto za prace lakiernicze.

Dowód:

- opinia biegłego sadowego z zakresu techniki samochodowej R. S. z dnia 31 stycznia 2022 r. – k. 145-185.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie.

Powódka wywodziła roszczenie w niniejszej sprawie z umowy cesji zawartej w dniu 13 sierpnia 2019 roku, na podstawie której nabyła wierzytelność przysługującą Cedentowi z tytułu odszkodowania przysługującego w związku ze zdarzeniem z dnia 12 stycznia 2018 roku za szkodę w pojeździe marki V. o nr rej (...).

Podstawę prawną żądania pozwu stanowią przepisy art. 822 § 1 k.c., art. 436 § 1 k.c., art. 415 k.c. oraz art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2022 r. poz. 621, 655).

Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. W sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art. 22 ust. 1 ustawy). W myśl art. 34 ust. 1 w/w ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Sprawca szkody ponosi odpowiedzialność za zdarzenie komunikacyjne wywołujące szkodę na zasadach ogólnych – o których mowa w art. 436 § 2 k.c. oraz według zasad określonych w art. 363 § 1 k.c. Na podstawie art. 436 §2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Stosownie zaś do treści przepisu art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w przepisie art. 435 k.c. ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny. Przepis art. 415 k.c. stanowi natomiast, że kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Zgodnie z art. 363 §1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Odpowiedzialność tę przejmuje zakład ubezpieczeń, zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c., który stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Na podstawie art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. W świetle treści cytowanego przepisu w wyniku przelewu na nabywcę przechodzi ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie – dłużnik dalej ma obowiązek świadczenia tylko tego, do czego był zobowiązany w stosunku do zbywcy, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (por. wyrok SN z dnia 5 września 2001 r., I CKN 379/00, Lex nr 52661). Aby wierzytelność mogła być przedmiotem przelewu, musi być w dostateczny sposób oznaczona, zindywidualizowana – poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność. W judykaturze przyjęte jest, że oznaczenie wierzytelności to wskazanie stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Elementy te w momencie zawierania umowy przelewu powinny być oznaczone lub przynajmniej oznaczalne. Uznaje się również, że skuteczne jest zbycie wierzytelności nieoznaczonej dokładnie w umowie przelewu, jeżeli można ją określić na podstawie treści stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika. Dlatego jako skuteczną traktuje się np. cesję wierzytelności z tytułu należności za zbycie określonych towarów, jak też wierzytelności.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, że analiza treści złożonej przez stronę powodową umowy przelewu wierzytelności z dnia 13 sierpnia 2019 r., zawartej z P. S. wskazuje, że cedowana wierzytelność została oznaczona (zindywidualizowana) w sposób nie budzący wątpliwości. Wskazano, że wierzytelność wynika z faktu powstania w dniu 12 stycznia 2018 r. szkody w pojeździe marki V. o nr rej (...), na skutek kolizji spowodowanej przez kierującego pojazdem, któremu ochrony ubezpieczeniowej udzieliła pozwana oraz numer akt szkody nadany postępowaniu likwidacyjnemu prowadzonemu przez pozwaną.

W toku niniejszego postępowania strona powodowa zgłosiła zarzut braku legitymacji czynnej powódki, powołując się na okoliczności związane z nabyciem własności pojazdu przez poszkodowanego P. S., który z uwagi na brak skutecznego przeniesienia własności nie był uprawniony do dokonania przelewu na rzecz powódki.

W ocenie Sądu z argumentacją tą nie sposób się zgodzić. Jak wynika z materiałów znajdujących się w aktach sprawy, a to umowy zwrotnego przewłaszczenia oraz umowy sprzedaży, poprzedni właściciel – Ł. K. zawarł w dniu 19 lutego 2015 roku z (...) Bank spółką akcyjną z siedzibą w W. umowę przewłaszczenia na zabezpieczenie – przeniesienia własności rzeczy ruchomej – samochodu marki V. nr rej. (...). Na skutej zawarcia tej umowy na rzecz w/w Banku został przeniesiony udział w wysokości 49/100 części w prawie własności wskazanego powyżej pojazdu. Zwrotne przewłaszczenie zostało natomiast dokonane na skutej zawarcia umowy z dnia 24 października 2017 roku. Umowa sprzedaży jaka została zawarta między Ł. K., a P. S. nosi natomiast datę wcześniejszą, tj. 20 września 2017 roku. Zgodnie z art. 199 k.c. do rozporządzania rzeczą wspólną oraz do innych czynności, które przekraczają zakres zwykłego zarządu, potrzebna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli. W braku takiej zgody współwłaściciele, których udziały wynoszą co najmniej połowę, mogą żądać rozstrzygnięcia przez sąd, który orzeknie mając na względzie cel zamierzonej czynności oraz interesy wszystkich współwłaścicieli. Dokonanie czynności przy braku zgody wszystkich współwłaścicieli powoduje, że czynność ta jest nieważna i nie odnosi skutku w postaci przeniesienia własności całości rzeczy na rzecz nabywcy. W ocenie Sądu sankcją taką należy jednak objąć nie prawo własności całości rzeczy, a jej część w zakresie w jakim nie przysługiwała sprzedającemu. W okolicznościach niniejszej sprawy uznać zatem należało, iż faktyczne skutki zawarcia umowy kupna – sprzedaży z dnia 20 września 2017 roku rozciągały się na udział we współwłasności jaki przypadał Ł. K. na dzień jej zawarcia, tj. 51/100. Pomijając zatem nawet fakt, iż na skutek zawarcia umowy z dnia 24 października 2017 roku na rzecz zbywcy przeniesiono zwrotnie udział w rzeczy, to na dzień zawarcia umowy sprzedaży sprzedający dysponował prawem własności w przeważającej części i w tym zakresie był uprawniony do jej zbycia. Takie też skutki prawne miała zawarta przez niego umowa, a treść złożonych oświadczeń woli nie sprzeciwia się przyjęciu takie interpretacji, jako mieszczącej się w zakresie woli zbywcy, który poza przysługującym mu udziałem chciał dokonać przeniesienia w szerszym zakresie. Uznać zatem należało, że umowa sprzedaży z dnia 20 września 2017 roku skutkowała przeniesieniem na kupującego udziału w wysokości 51/100 części do pojazd marki V. o nr rej. (...). P. S. słusznie został uznany za poszkodowanego. Zaznaczenia przy tym wymaga, iż w toku postępowania likwidacyjnego pozwana wypłaciła część kwoty na rzecz P. S. i nie kwestionowała jego prawa do żądania odszkodowania. Czynność mająca na celu dochodzenie zapłaty odszkodowania za uszkodzony pojazd należy do czynności zachowawczych, o których mowa w art. 209 k.c. W takiej sytuacji każdy współwłaściciel może dokonywać wszelkich czynności i dochodzić wszelkich roszczeń, które zmierzają do zachowania wspólnego prawa (wyrok SO w Gdańsku z dnia 29 marca 2011 roku, sygn. akt III Ca 1333/10). Doszło zatem do skutecznego przeniesienia na powódkę wierzytelności o naprawienie szkody powstałej w ww. pojeździe. Nie sposób nadto uznać, aby dokonanie cesji wierzytelności stanowiło czynność sprzeczną z prawem lub zasadami współżycia społecznego.

Mając powyższe na uwadze jako niezasadny uznać należało zgłoszony przez pozwaną w treści sprzeciwu od nakazu zapłaty zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powódki. Umowa zawarta między poszkodowanym, a powódką zawierała wszelkie niezbędne elementy dla uznania jej za ważną i skuteczną.

Spór między stronami koncentrował się nie tylko wokół kwestii legitymacji czynnej powódki, ale nadto dotyczył wysokości kosztów naprawy pojazdu oraz wysokości i zasadności poniesienia opłaty za sporządzenie prywatnej kalkulacji zleconej przez powódkę. Podkreślić należy, że ubezpieczyciel nie kwestionował co do zasady swojej odpowiedzialności jako ubezpieczyciela sprawcy wypadku. Nadto w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił kwotę odszkodowania w wysokości 2.046,23 zł. Pozwany zarzucał także, że proponował poszkodowanemu ofertę naprawy uszkodzonego pojazdu, jednakże P. S. odmówił dokonania naprawy w warsztatach oferowanych przez pozwaną.

Przechodząc do analizy żądania pozwu w zakresie w jakim dotyczyło ono kosztów naprawy pojazdu, wskazać należy, iż wypłacona przez pozwaną w tej części kwota odszkodowania okazała się niewystarczająca. Odnosząc się do żądania zwrotu kosztów naprawy pojazdu wskazać należy, że odszkodowanie, jakie zobowiązany jest w takiej sytuacji wypłacić zakład ubezpieczeń, obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy. Przywrócenie uszkodzonej rzeczy do stanu poprzedniego oznacza zaś doprowadzenie jej do stanu używalności i jakości w zakresie istniejącym przed wypadkiem; w razie uszkodzenia pojazdu mechanicznego chodzi o przywrócenie mu sprawności technicznej, zapewniającej bezpieczeństwo kierowcy i innych uczestników ruchu oraz wyglądu sprzed wypadku (por. uchwałę SN z dnia 12.04.2012 r., II CZP 80/11). Przy czym zgodnie z aktualnym stanowiskiem judykatury naprawa uszkodzonego pojazdu nie jest warunkiem wypłaty odszkodowania, istotne znaczenie ma bowiem sam fakt powstania szkody, a nie jej naprawienie. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje bowiem z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić. Dla powstania roszczenia o naprawienie szkody w postaci kosztów naprawy pojazdu nie mają znaczenia późniejsze zdarzenia między innymi w postaci sprzedaży uszkodzonego lub już naprawionego pojazdu. Okoliczność, że poszkodowany nie czekając na wypłatę odszkodowania podejmuje decyzję o sprzedaży uszkodzonego samochodu, nie pozbawia go prawa do odszkodowania w wysokości odpowiadającej hipotetycznym kosztom naprawy, skoro rzeczywista naprawa nie stanowi warunku dochodzenia odszkodowania. Odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego nie ogranicza się, do równowartości wydatków poniesionych na naprawę pojazdu, lecz każdorazowo obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy.

Zakres uszkodzeń oraz koszt naprawy pojazdu powstałe w wyniku zdarzenia z dnia 12 stycznia 2018 r. Sąd ustalił na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej R. S.. Jak wskazał biegły koszt naprawy uszkodzeń pojazdu w wyniku zdarzenia z dnia 12 stycznia 2018 r. wyniósłby w zależności od zastosowanych części: oryginalnych serwisowych sygnowanych znakiem producenta pojazdu oraz średnich stawek prac naprawczych – 9.270,25 zł brutto; z zastosowaniem alternatywnych części zamiennych o jakości najwyższej oznaczonych znakiem Q według cen średnich, w tym użyciu pozostałych części oryginalnych serwisowanych – 8.508,40 zł brutto; przy zastosowaniu dostępnych części alternatywnych o jakości PC, PT, PJ oraz P według średnich cen, w tym użyciu pozostałych elementów oryginalnych sygnowanych znakiem wytwórcy pojazdu – 4.130,28 zł brutto, a z klei z wykorzystaniem używanych w dobrym stanie wizualnym oryginalnych części zamiennych sygnowanych znakiem producenta pojazdu – maksymalnie 5.822,03 zł. Biegły podkreślił przy tym, że do przeprowadzenia prawidłowej naprawy samochodu, przywracającej mu stan zbliżony do istniejącego przed zdarzeniem, celowe jest zastosowanie części zamiennych posiadających akceptację wytwórcy pojazdu, a więc części oryginalnych, albowiem elementy te dają gwarancję zgodności cech i właściwości zgodnie z wymogami producenta. Wymóg ten jest bowiem niezależny od wieku pojazdu, stanu jego wyeksploatowania i faktu ewentualnego występowania w obrocie dostępnych części alternatywnych. To właśnie dzięki naprawie dokonanej z wykorzystaniem części oryginalnych stan samochodu byłby pod względem technicznym, użytkowym, trwałości i estetyki najbardziej zbliżony do stanu sprzed kolizji. Wykonanie naprawy pokolizyjnej z użyciem części oryginalnych serwisowanych, sygnowanych znakiem producenta nie spowoduje zaś podniesienia wartości samochodu, a tym samym nie doprowadzi do wzbogacenia się poszkodowanego. Biegły nie wykluczył zastosowania do naprawy pojazdu części alternatywnych o najwyższej jakości oznaczonych znakiem Q jednocześnie wskazując, że nie powinno to wpłynąć na obniżenie jakości naprawy, ponieważ komponenty takie winny by produkowane zgodnie ze specyfikacjami i standardami produkcyjnymi ustalonymi przez wytwórcę pojazdów. Biegły zwrócił jednakże uwagę na to, że brak występowania na elementach oznaczeń producenta pojazdu będzie powodować brak odtworzenia stanu istniejącego przed szkodą, w zakresie walorów oryginalności części użytych do naprawy pojazdu. Biegły zwrócił uwagę na to, że zastosowanie do naprawy powypadkowej części alternatywnych nieoryginalnych z zasady nie przywróci stanu istniejącego przed zdarzeniem, bowiem części takie charakteryzują się niską jakością oraz różnią się one wieloma parametrami w stosunku do części oryginalnych. Części alternatywne nieoryginalne mogą w sposób znaczący odbiegać kształtem i wymiarami od części oryginalnych. Zastosowania do naprawy elementów o innej charakterystyce niż przewidziana przez producenta, bądź innych właściwościach wpłynie negatywnie na funkcjonowanie pojazdu oraz spowoduje brak przywrócenia stanu pierwotnego. Niecelowym byłoby również zastosowanie części używanych, albowiem te pochodzą z rozbiórki innych pojazdów. Kupujący nie ma możliwości ustalenia ich źródła pochodzenia tj. z jakiego pojazdu został wymontowany, jaki był jego stan, przebieg i historia samochodu. Z kolei ustalenie stopnia zużycia takich części jak i sprawności jest w wielu przypadkach niemożliwe. W szczególności brak możliwości wykrycia ewentualnych uszkodzeń wewnętrznych, mikropęknięć czy osłabienia struktury. Zastosowanie części używanych, których stan techniczny jest nieustalony wyklucza z kolei możliwość przywrócenia pojazdu do stanu zbliżonego do tego, jaki występował przed szkodą. Przy ustaleniu wysokości stawek za roboczogodzinę pracy mechanika, blacharza i lakiernika obowiązujących na rynku lokalnym biegły skorzystał z danych opublikowanych na stronie Stowarzyszenia (...) Oddziału w S., które prowadziło badania stawek stosowanych w warsztatach naprawczych rynku lokalnego. Na tej podstawie biegły ustalił, że średnie stawki za roboczogodzinę dla napraw powypadkowych samochodów osobowych przeprowadzanych w zakładach pozaserwisowych (nieautoryzowanych) o wysokim standardzie usprzętowienia technicznego w okresie zaistnienia szkody wynosiły 122,14 zł netto za roboty blacharskie i mechaniczne oraz 127,86 zł netto za prace lakiernicze.

Zgodnie z treścią art. 363 § 1 k.c. celem naprawy szkody jest przywrócenie stanu poprzedniego bądź przez faktyczne jego przywrócenie bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, która umożliwiałaby przywrócenie tego stanu. Wybór ten należy do poszkodowanego. Z kolei zgodnie z opinią biegłego do przeprowadzenia prawidłowej naprawy pojazdu należy użyć części oryginalnych, albowiem te dadzą efekt najbardziej zbliżony do stan sprzed kolizji. Przywrócenie stanu poprzedniego nie będzie z kolei możliwe, jeżeli do naprawy zastosowanie znajdą części alternatywne o jakości PC, PT, PJ oraz P albo części używane w dobrym stanie wizualnym oryginalne części zamienne sygnowanych znakiem producenta. Biegły zaznaczył jednocześnie, że to dzięki dokonanej naprawie z wykorzystaniem części oryginalnych stan samochodu jest pod względem technicznym, użytkowym, trwałości i estetyki – najbardziej zbliżony do jego stanu sprzed kolizji. Wykonanie naprawy z użyciem części oryginalnych serwisowych, sygnowanych znakiem producenta pojazdu nie spowoduje podniesienia wartości samochodu, a tym samym nie doprowadzi do wzbogacenia poszkodowanego. Jednoczenie biegły wskazał, iż brak występowania na elementach jakości Q oznaczeń producenta pojazdu powoduje brak odtworzenia stanu istniejącego przed szkodą.

Mając powyższe na uwadze Sąd dokonał ustalenia kosztów naprawy pojazdu biorąc pod uwagę koszt naprawy samochodu ustalony przy zastosowaniu części oryginalnych sygnowanych znakiem producenta pojazdu na kwotę 9.270,25 zł. Pozwana wypłaciła w toku postępowania likwidacyjnego z tego tytułu na rzecz poszkodowanego sumę 2.046,23 zł. Stąd żądanie z tego tytułu przez powódkę kwoty 6.621,20 zł mieściło się w różnicy wyznaczonej przez w/w sumy.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 6.621,20 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 28 lutego 2018 r. do dnia zapłaty.

W ocenie Sądu na bez znaczenia pozostawały okoliczności związane z tym czy poszkodowany uzyskał możliwość dokonania bezgotówkowej naprawy za pośrednictwem ubezpieczyciela. W ocenie Sądu nie można od poszkodowanego, przy ubezpieczeniu OC posiadaczy pojazdów mechanicznych i w warunkach wolnorynkowych, wymagać skorzystania wyłącznie z oferty od partnerów ubezpieczyciela. Dokonując wyboru podmiotu, który dokona naprawy poszkodowany może bowiem kierować się różnym kryteriami, w tym zaufaniem do konkretnego zakładu naprawczego. Zgodnie z zasadą pełnej rekompensaty szkody poszkodowany jest uprawniony do żądania odszkodowania obejmującego straty, które poniósł, i korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Skoro skutkiem wypadku komunikacyjnego z udziałem poszkodowanego jest uszkodzenie pojazdu mechanicznego uniemożliwiające poszkodowanemu korzystanie z niego, uszczerbkiem w jego majątku są koszty związane z naprawą tego pojazdu. Ponadto nie sposób uznać, aby wobec poszkodowanego wystosowano konkretną ofertę naprawy pojazdu. W ocenie Sądu na aprobatę nie zasługuje takie ukształtowanie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń, który uzależnia wysokość odszkodowania od skorzystania z możliwości dokonania naprawy we współpracującym z nim warsztacie naprawczym, ograniczając tym samym swobodę wyboru poszkodowanego w tym zakresie. Na wybór ten składać się mogą bowiem nie tylko potencjalne koszty czynności naprawczych, ale także czynniki pozaekonomiczne, w tym zaufanie którym poszkodowany darzy dany zakład naprawszy i poziom świadczonych przez niego usług. Nałożony na poszkodowanego obowiązek minimalizowania szkody nie może być równoznaczny z ograniczeniem możliwości wyboru podmiotu, z którym poszkodowany zawrze umowę, do podmiotów wskazanych przez ubezpieczyciela. Wnioski powyższe są także o tyle zasadne, iż aktualne orzecznictwo stoi na stanowisku, iż dla wypłaty odszkodowania i określenia wysokości szkody bez znaczenia pozostaje fakt czy w ogóle doszło do naprawy pojazdu. Odszkodowanie winno pełnić funkcje kompensacyjną i prowadzić do pełnego pokrycia szkody, przy czym obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwila wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy pojazdu i czy w ogóle zamierza ją naprawić. Odszkodowanie ma bowiem wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę. Uszczerbek taki istnieje już od chwili wyrządzenia szkody do czasu wypłacenia przez zobowiązanego sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości szkody ustalonej w sposób przewidziany prawem (por. uchwała Sądu najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002, z. 6, poz. 74; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 908/00, niepubl.; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 2001 r., V CKN 226/00, OSNC 2002, z. 3, poz. 40; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 sierpnia 2003 r. IV CKN 387/01, niepubl.; uchwała Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 17 maja 2007 r., III CZP 150/06).

Dokonując ustaleń w sprawie, w tym kwestii spornych między stronami dotyczących wysokości powstałej szkody Sąd oparł się na przeprowadzonym dowodzie z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej. Zgodnie z treścią art. 278 § 1 k.p.c. w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych, sąd po wysłuchaniu wniosków stron może wezwać w celu zasięgnięcia opinii biegłego sądowego. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi oceny zebranego materiału, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Ponadto dowód z opinii biegłego sądowego ma charakter szczególny, albowiem zasadniczo nie służy ustaleniu okoliczności faktycznych, lecz ich ocenie przez pryzmat wiadomości specjalnych. Z kolei do dokonania wszelkich ustaleń w procesie powołany jest sąd, a nie biegły. Zadaniem biegłego jest naświetlenie wyjaśnienia okoliczności z punktu widzenia wiadomości specjalnych przy uwzględnieniu zebranego w toku procesu i udostępnionego materiału dowodowego. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2020 roku, III CSK 194/19, Legalis nr 2278636). Z kolei, zgodnie z treścią art. 233 § 1 i 2 sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zabranego materiału. Ponadto Sąd dokonuje oceny opinii biegłego w kontekście fachowości, rzetelności czy zgodności z zasadami logicznego rozumowania (por. wyrok Sadu Okręgowego w Olsztynie z dnia 14 listopada 2019 roku, sygn. akt IX Ca 1229/18, Legalis nr 2264429). Wyliczenie kosztów naprawy dokonane przez biegłego wykonano na podstawie programu kosztorysowego z cenami części na dzień powstania szkody. Biegły przy sporządzaniu opinii opierał się przy tym na materiale dowodowym złożonym przez strony postępowania, w tym aktach szkody. W ocenie Sądu opinia biegłego zasługiwała na aprobatę, a wnioski z niej płynące były jasne, logiczne oraz spójne. Strony nie składały z kolei zarzutów do opinii biegłego sądowego.

Roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje oparcie w treści art. art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (…).Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Przy czym na podstawie art. 455 k.c., jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02). Ubezpieczyciel, stosownie do treści przepisu art. 817 § 1 k.c., obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, a jeśli tego nie czyni, popada w opóźnienie uzasadniające naliczenie odsetek ustawowych od należnej wierzycielowi sumy. Świadczenie ubezpieczyciela ma zatem charakter terminowy.

Powódka dochodziła odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 28 lutego 2018 r., data ta jest datą wymagalności, albowiem przypada na okres 30 dni po dacie zgłoszenia wypadku ubezpieczycielowi. Przy czym ubezpieczyciel już decyzją z dnia 29 stycznia 2018 roku przyznał kwotę odszkodowania poszkodowanemu.

W zakresie zasądzenia od pozwanej kosztów 369,00 zł tytułem zwrotu kosztów sporządzenia ekspertyzy przez osobę trzecią na zlecenie powoda, roszczenie to również okazało się zasadne. Strona powodowa zleciła osobie trzeciej wykonanie prywatnej opinii w celu umożliwienia efektywnego dochodzenia odszkodowania. Po zapoznaniu się z kosztorysem zakładu ubezpieczeń, aby złożyć reklamację, powódka zmuszona była skorzystać z wiedzy eksperta. Sporządzenie wyceny było konieczne w celu efektywnego dochodzenia odszkodowania i przygotowania w tym celu pozwu, gdyż warunkiem skuteczności powództwa, ustalenia wartości przedmiotu sporu i wysokości opłaty jest określenie przez powoda wysokości roszczenia, którego dochodził w pozwie. Zatem na etapie przedsądowym zaszła konieczność zlecenia sporządzenia prywatnej opinii rzeczoznawcy. Wykonanie ekspertyzy było zatem niezbędne w celu sprawdzenia prawidłowości kwoty odszkodowania, wynikającej z wyceny dokonanej przez ubezpieczyciela, wykazania odpowiedzialności ubezpieczyciela oraz określenia wysokości roszczenia żądanego przez stronę powodową i tym samym określenia wartości przedmiotu sporu w sprawie. Powódka wykazała z kolei zasadność zapłaty kwoty 369,00 na podstawie przedłożonej kopii faktury VAT nr (...) z dnia 24 lutego 2020 r.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w pkt I wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II wyroku zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Powództwo w sprawie było uzasadnione całkowicie, zatem powódka wygrała sprawę w 100%.

Powódka poniosła następujące koszty procesu: 400,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu; 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa 1.800,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika oraz 685,00 zł (w tym zakresie wykorzystano wpłaconą zaliczkę) wynagrodzenia biegłego sądowego – łącznie 2.902,00 zł.

Podstawę prawną kosztów stron stanowią: w zakresie kwoty 400,00 zł z tytułu opłaty sadowej od pozwu – art. 13 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 r., Nr 167, poz. 1398 ze zm.), w zakresie 1.800,00 zł z tytułu wynagrodzenia radcy prawnego - § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 z późn. zm.), w zakresie 17,00 złotych z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – art. 1 ust. 1 pkt 2 oraz część IV załącznika ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. 2006 Nr 225 poz. 1635 z późn. zm.) oraz w zakresie wynagrodzenia biegłego art. 2 ust. 1 i art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 r., Nr 167, poz. 1398 ze zm.) w zw. z art. 98 § 1 k.p.c.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie II wyroku.

W punkcie III i IV wyroku Sąd nakazał zwrócić powódce Funduszowi (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. oraz pozwanej (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. kwoty po 15,00 zł tytułem niewykorzystanych zaliczek na biegłego sądowego. Zarządzeniem z dnia 24 maja 2020 r. Sąd wezwał pełnomocników stron do uiszczenia zaliczek na poczet dowodu z opinii biegłego w kwotach po 700,00 zł, w terminie 14 dni, pod rygorem pominięcia dowodu. W przepisanym terminie strony uiściły zaliczki. Postanowieniem z dnia 30 listopada 2021 r. Sąd dopuścił dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego R. S.. Biegły sądowy sporządził opinię, a postanowieniem z dnia 18 lutego 2022 r. Sąd przyznał mu wynagrodzenie w kwocie 1.370 zł. Kwota ta została wypłacona biegłemu w wysokości po 685,00 zł z każdej z wpłaconych zaliczek. Mając powyższe na uwadze dokonano zwrotu na rzecz stron kwot po 15 zł tytułem niewykorzystanych zaliczek. Zgodnie z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd z urzędu zwraca stronie różnicę między opłatą pobraną od strony a opłata należną.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w punkcie III i IV wyroku.