Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2022 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2022 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. G.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda K. G. na rzecz pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwotę 917,00 zł (słownie: dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 40/22

UZASADNIENIE

Powód – K. G., prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w O., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, wniosła o zasądzenie od pozwanego – (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 2.060,25 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 26 marca 2020 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 27 października 2020 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wskazał, że w wyniku kolizji komunikacyjnej z dnia 27 sierpnia 2020 roku został uszkodzony pojazd marki D. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność H. K.. Szkoda została zgłoszona do ubezpieczyciela sprawcy kolizji (...) S.A. z siedzibą w W..

W związku z uszkodzeniem pojazdu poszkodowana została de facto zmuszona do wynajęcia pojazdu zastępczego na czas przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego, albowiem w czasie likwidacji szkody nie dysponowała innym samochodem, który mogłaby użytkować w miejsce uszkodzonego. Poszkodowana – H. K. korzystała z auta zastępczego od dnia 27 sierpnia 2020 roku do dnia 23 września 2020 roku, czyli w okresie prowadzenia postępowania likwidacyjnego w związku z zaistniałą szkodą całkowitą na swoim pojeździe. Z uwagi na fakt, że poszkodowana nie posiadała własnych środków na refundację zakupu nowego pojazdu, zmuszona była oczekiwać na wypłatę odszkodowania od strony pozwanej. Odszkodowanie poszkodowanej zostało wypłacone przez stronę pozwaną w trzech transzach. Poszkodowana otrzymała pierwszą transzę odszkodowania z tytułu powstałej szkody całkowitej na swoim pojeździe w dniu 7 września 2021 roku, drugą w dniu 6 października 2021 roku, a trzecią w dniu 13 października 2021 roku. Tym samym poszkodowana niezwłocznie rozpoczęła poszukiwanie nowego pojazdu, który chciałaby kupić.

Powód podniósł, że poszkodowanej za wynajęcie pojazdu zastępczego została wystawiona faktura VAT nr (...) z dnia 22 października 2020 roku na kwotę 3.099,60 złotych brutto. Kwota wskazana na fakturze została wyliczona jako iloczyn dni korzystania przez poszkodowaną z pojazdu zastępczego oraz stawki najmu za dzień w ilości 28 dni x 90,00 złotych netto za dobę.

Powód podkreślił, że pozwana nie zaproponowała poszkodowanej najmu pojazdu zastępczego od wypożyczalni z nią współpracującej. Tym samym poszkodowana nie była w stanie ocenić czy oferta złożona przez stronę pozwaną spełnia jej oczekiwania, ponieważ w ogóle nie została jej przedstawiona.

Powód wskazał, że pozwany wypłacił tytułem odszkodowania za najem pojazdu zastępczego kwotę 1.039,35 złotych brutto, albowiem strona pozwana dokonała weryfikacji czasu najmu pojazdu zastępczego skracając go do 13 dni i wysokości stawki za dobę najmu przyjmując, że powinna ona wynosić jedynie 65,00 złotych.

Powód zaznaczył, że w dniu 2 kwietnia 2021 roku nabył wierzytelność obejmującą odszkodowanie za szkodę wynikającą z konieczności najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) S.A. z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, że likwidował szkodę jaką doznała H. K. w należącym do niej pojeździe marki D. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na skutek zdarzenia z dnia 26 sierpnia 2020 roku, którego sprawca posiadał u pozwanego ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej. Likwidując szkodę pozwany wypłacił kwotę 1.039,35 złotych tytułem odszkodowania za najem pojazdu zastępczego albowiem uznał czas najmu co do 13 dni i wysokość stawki dobowej w wysokości 65,00 złotych netto.

Pozwany podkreślił, że pismem z dnia 28 sierpnia 2020 roku poinformował poszkodowaną o możliwości zorganizowania pojazdu zastępczego oraz akceptowalnych stawkach. Odnosząc się natomiast do okresu wynajmu pojazdu zastępczego zaznaczył, że został on określony na podstawie analizy zgromadzonej dokumentacji szkodowej i zawiera okres od dnia wynajmu do dnia poinformowania o braku opłacalności naprawy uszkodzonego samochodu (kwalifikacja szkody jako całkowitej) i wysokości odszkodowania oraz okres uwzględniający czas niezbędny do sprzedaży wraku pojazdu i zakup innego pojazdu o zbliżonych parametrach.

Pozwany zauważył, że korzystanie z auta zastępczego ponad 13 dni stanowi celowe zwiększenie szkody, jak również, że najem pojazdu zastępczego przez 28 dni na łączną kwotę 3.099,60 złotych, przewyższała wysokość szkody.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 sierpnia 2020 roku w wyniku kolizji komunikacyjnej został uszkodzony pojazd marki D. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność H. K.. Szkoda została zgłoszona do ubezpieczyciela sprawcy kolizji (...) S.A. z siedzibą w W..

W związku z uszkodzeniem pojazdu poszkodowana - H. K. - od dnia 27 sierpnia 2020 roku do dnia 23 września 2020 roku, czyli w okresie prowadzenia postępowania likwidacyjnego w związku z zaistniałą szkodą całkowitą, korzystała z auta zastępczego. Powód ustalił wysokość stawki dobowej najmu na kwotę 90,00 złotych netto.

Poszkodowana – H. K. udzieliła powodowi upoważnienia do wypłaty odszkodowania.

Powód w dniu 22 października 2020 roku wystawił fakturę za wynajem pojazdu zastępczego marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), na kwotę 3.099,60 złotych, ustalając czas najmu na 28 dni.

bezsporne, nadto dowód: umowa najmu z dnia 27 sierpnia 2020 roku k. 17, upoważnienie do wypłaty odszkodowania k. 19, faktura nr (...) k. 20.

W toku postępowania likwidacyjnego pozwany w dniu 26 października 2020 roku przyznał i wypłacił tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego kwotę 1.039,35 złotych.

bezsporne, nadto dowód z innych wniosków dowodowych: informacja z dnia 26 października 2020 roku k. 21 – 22.

W dniu 2 kwietnia 2021 roku powód zawarł umowę przelewu wierzytelności, wskazując jako cedenta H. K..

dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 2 kwietnia 2021 roku k. 23.

W dniu 21 listopada 2020 roku zmarła poszkodowana H. K..

fakt znany z urzędu – informacja z systemu pesel2-sad systemu informacyjnego sądów.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, mimo że kwestia odpowiedzialności pozwanej za skutki wypadku z dnia 27 sierpnia 2020 roku nie była sporna.

Powód wywodził swoją legitymację procesową czynną z umowy cesji wierzytelności z dnia 2 kwietnia 2021 roku.

Legitymacja procesowa jest jedną z przesłanek materialnych, czyli okoliczności stanowiących w świetle prawa materialnego warunki poszukiwania ochrony prawnej na drodze sądowej. Otóż, aby ochrona ta mogła być przez sąd udzielona, z żądaniem jej udzielenia musi wystąpić osoba uprawniona. Wykazanie legitymacji procesowej czynnej powinno mieć miejsce już w fazie składania pozwu i stanowić wstępny etap, pozwalający sądowi na rozważenie w dalszym zakresie zasadności roszczenia. Ponadto należy zauważyć, że zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie, zgodnie przyjmuje się, że legitymacja procesowa jest zawsze powiązana z normami prawa materialnego. Sąd dokonuje oceny istnienia legitymacji procesowej strony w chwili orzekania co do istoty sprawy i bierze tę przesłankę pod uwagę z urzędu, ma zatem obowiązek ustalić okoliczności, które stanowią o istnieniu tej legitymacji. Brak legitymacji procesowej zarówno czynnej jak i biernej prowadzić musi do wydania wyroku oddalającego powództwo.

Istotnym jest również, że stwierdzony brak legitymacji winien być przy tym brany pod uwagę przez Sąd zarówno z urzędu, jak i na zarzut pozwanego.

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności o zaległe odsetki. Na skutek przelewu wierzytelność cedenta przechodzi na cesjonariusza w takim stanie, w jakim dotychczas istniała. Zasadniczo cesja nie wpływa na kształt wierzytelności, zmienia się jedynie podmiot uprawniony do żądania świadczenia. Przejście takie może być albo następstwem umowy albo bezpośrednim skutkiem działania ustawy. Warunkiem skutecznego zawarcia umowy przelewu i rozporządzenia wierzytelnością jest to, aby była ona zindywidualizowana. Winien zostać określony stosunek prawny, z którego ona wynika. Ważne jest zatem wskazanie stron tego stosunku, świadczenia jak również przedmiotu. Umowa cesji może być zawarta zasadniczo w dowolnej formie. Jedynie w przypadku, gdy wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew zgodnie z treścią art. 511 k.c. powinien być również pismem stwierdzony.

W ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała, aby nabyła wierzytelność będącą przedmiotem niniejszego postępowania. Zawarta bowiem przez powoda z poszkodowanym umowa cesji wierzytelności z dnia 2 kwietnia 2021 roku nie była skuteczna, a w konsekwencji nie przeniosła na powoda wierzytelności przysługującej poszkodowanemu względem pozwanego, albowiem Sąd z urzędu ustalił, że poszkodowana H. K. w dniu 21 listopada 2020 roku zmarła. Zatem nie mogła być ona stroną umowy cesji wierzytelności w dacie wskazanej w umowie, a mianowicie dnia 2 kwietnia 2021 roku.

Wobec powyższego powództwo należało oddalić, o czym Sąd orzekł jak w punkcie 1 sentencji.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 kpc, który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Jeżeli orzeczenie to jest prawomocne z chwilą wydania, odsetki należą się za czas po upływie tygodnia od dnia jego ogłoszenia do dnia zapłaty, a jeżeli orzeczenie takie podlega doręczeniu z urzędu - za czas po upływie tygodnia od dnia jego doręczenia zobowiązanemu do dnia zapłaty. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

W przedmiotowej sprawie strona pozwana jest stroną wygrywającą proces i poniosą koszty celowe w postaci opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych oraz wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w wysokości 900,00 złotych, zgodnie z treścią §2 pkt 3 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804), tj. z dnia 3 stycznia 2018 roku (Dz.U. z 2018 r. poz. 265).

Dlatego też Sąd orzekł jak w punkcie 2 sentencji.