Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1075/18

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

A. M., Ł. L.

W dniu 21 sierpnia 2018 roku w W. przy ul. (...) w okolicy baru (...), wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz nieustalonym mężczyzną, wzięli udział w pobiciu M. G. oraz F. K., podczas którego zadawali M. G. uderzenia pięściami w głowę i twarz, oraz kopnięcie w klatkę piersiową, natomiast F. K. zadawali uderzenia w postaci kopnięcia w brzuch oraz uderzenia pięściami w twarz czym narazili wyżej wymienionych pokrzywdzonych na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. lub art. 157 § 1, tj. o czyn z art. 158 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 21 sierpnia 2018 roku M. G. i F. K. spotkali się około godziny 22:00 z A. B. i D. M.. Spożywali alkohol. Około godziny 01:20 pojawili się lokalu (...) M. G. udał się do baru, gdzie kupił dla siebie piwo. Następnie wyszedł ze środka lokalu, wrócił do znajomych. A. B. i D. M. weszli do klubu. M. G. został z F. K., który na skutek spożytego alkoholu poczuł się źle. M. G. pomógł F. K. usiąść na schodach. Po chwili F. K. zwymiotował na schodek (około 01:33). W tym momencie do F. K. i M. G. podszedł mężczyzna o nieustalonej tożsamości (nie biorący udziału w pobiciu), który wdał się w dyskusję z M. G.. M. G. wyjaśnił, że jego kolega źle się poczuł i poprosił, aby dał im spokój. Mężczyzna zakomunikował wówczas, że zaraz będą sprzątać schodki „własnymi rękami”. M. G. zadeklarował, że wraz z kolegą mogą opuścić to miejsce, na co usłyszał groźbę ich pobicia. M. G. poinformował, że jeżeli tak się stanie, to wezwie policję. Powyższe stwierdzenie sprowokowało zgromadzoną nieopodal na leżakach grupę mężczyzn, wśród których znajdowali się Ł. L. i A. M.. Wówczas, o godz. 01:34:35 Ł. L. zadał pierwsze kopnięcie F. K.. Następnie nieustalony sprawca zadał kopnięcie M. G. (01:34:36). Po chwili (01:34:37) A. M. podbiegł do F. K. i zadał mu uderzenia pięścią w twarz. Wskutek uderzeń F. K. upadł na ziemie. A. M. z podniesioną gardą podszedł w stronę M. G. (01:34:39) i zadał mu kopnięcie (01:34:47), po czym wyprowadził w jego kierunku serię ciosów rękami.
W trakcie zdarzenia wobec F. K. użyto gazu obezwładniającego, a gdy leżał na ziemi kopnięto go w twarz.

Po chwili napastnicy oddalili się od M. G. i F. K.. M. G. pomógł podnieść się F. K., który znajdował się na ziemi w pozycji klęczącej i oddalili się z miejsca zdarzenia. Usiedli nieopodal na ławce. Po chwili nieustalony sprawca podbiegł do M. G. i zadał mu 3-4 uderzenia pięściami w twarz.

F. K. pomocy udzieliła wezwana karetka pogotowia, zaś M. G. samodzielnie udał się do Szpitala na ul. (...).

Wskutek tego zdarzenia M. G. doznał obrażeń ciała w postaci: wieloodłamowego złamania żuchwy (złamania trzonu żuchwy po stronie lewej oraz złamanie wyrostka kłykciowego żuchwy po stronie prawej) oraz wylewu krwawego pod spojówką gałkową oka lewego, które spowodowało naruszenie czynności narządów ciała na okres przekraczający 7 dni (art. 157 § 1 k.k.).

M. G. w okresie od 21 sierpnia do 27 sierpnia 2018 r. przebywał w Klinice (...). Przez okres 1,5 miesiąca od zdarzenia odczuwał silny ból, spożywał posiłki przez słomkę. Nosił aparat uniemożlwiający mu ruszanie żuchwą. Nie posiadał czucia w okolicach nerwów wokół oka, nie był w stanie domknąć oka.

F. K. wskutek zdarzenia doznał obrażeń ciała w postaci złamania kości nosa z przemieszczeniem odłamów kostnych, z obrzękiem piramidy nosa oraz obrzękiem błony śluzowej nosa, skrzywienie przegrody nosa w stronę prawą, które spowodowało naruszenie czynności narządów ciała na okres przekraczający 7 dni (art. 157 § 1 k.k.).

A. M. był uprzednio karany.

Ł. L. był uprzednio karany.

dane o karalności

796-797, 827v

Stan psychiczny oskarżonego Ł. L. w czasie zarzuconego mu czynu nie znosił ani nie ograniczał jego zdolności rozpoznania znaczenia czynu oraz zdolności pokierowania swoim postępowaniem.

opinia sądowo-psychiatryczna

775-784

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCENA DOWODÓW

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I i II

A. M., Ł. L.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił na bezsporne stwierdzenie, że A. M. oraz Ł. L. wzięli udział w pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1. Określony w art. 158 § 1 k.k. udział w bójce lub pobiciu jest przestępstwem umyślnym, które wymaga zamiaru bezpośredniego co do samego uczestnictwa w zajściu, natomiast znamię jego niebezpiecznego charakteru (tj. narażenia życia lub zdrowia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo) może być objęte zamiarem ewentualnym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 1975 r. w sprawie II KRN 10/75).

W orzecznictwie wskazuje się, że udziałem w bójce lub pobiciu może być każda forma świadomego współdziałania uczestników pobicia, a w jej ramach również każdy środek użyty do ataku na inną osobę (inne osoby), jeżeli wspólne działanie powoduje narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku wskazanego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1 k.k. Do przypisania sprawcy udziału w pobiciu nie jest konieczne udowodnienie, że zadał on pokrzywdzonemu lub pokrzywdzonym cios w postaci uderzenia, kopnięcia itp., a wystarczające jest świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego człowieka lub większej grupy osób przeciwko innemu człowiekowi lub grupie osób. Sprawcy odpowiadają niezależnie od tego, czy można ustalić, który z nich spowodował konkretne następstwa, ale pod warunkiem że każdy z nich możliwość nastąpienia ich przewidywał albo mógł i powinien był przewidzieć (wyrok SA w Krakowie z dnia 29 czerwca 2010 r., II AKa 69/10, KZS 2010, z. 9, poz. 28).

„Pobicie” w rozumieniu ustawy ma miejsce wtedy, gdy co najmniej dwoje napastników atakuje jedną osobę i nie da się ustalić, który z nich swoim działaniem spowodował konkretne obrażenia ciała, każdy z napastników ponosi odpowiedzialność za całość zdarzenia, bez względu na to, jak nasilona była jego własna aktywność. Inaczej rzecz ujmując, skutki pobicia, choćby faktycznie spowodowane były przez jedną osobę ( której wszak nie da się ustalić), rozkładają się na wszystkich uczestników strony atakującej.

W tym miejscu podkreślić należy, że przepis art. 158 § 1 k.k. stanowi namiastkę odpowiedzialności zbiorowej. Nie można jednak uznać go za wyłom od zasady indywidualizacji odpowiedzialności, ponieważ sprawca popełnia własny czyn polegający na wzięciu udziału w bójce lub pobiciu. Owa quasi-odpowiedzialność zbiorowa przejawia się w tym, że sprawca odpowiada na podstawie przepisu art. 158 niezależnie od tego, czy to właśnie jego zachowanie stanowi o niebezpieczeństwie dla życia lub zdrowia oraz czy można mu przypisać np. zadanie uderzenia powodującego uszczerbek na zdrowiu lub utratę życia (Zoll (w:) Zoll II, s. 390; Królikowski (w:) Królikowski, Zawłocki, Szczególna I, s. 281).

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego m.in. zeznań pokrzywdzonych, nagrań monitoringu oraz ekspertyzy z dziedziny antropologii jednoznacznie wynika, iż A. M. oraz Ł. L. brali udział w pobiciu pokrzywdzonych m.in. poprzez zadawanie im ciosów rękami i nogami. Oskarżeni działali umyślnie z zamiarem bezpośrednim udziału w pobiciu, wiedzieli, jakie działania podejmują i w jakim celu. Swej agresji nie opanowali nawet pomimo powalenia jednego z pokrzywdzonych i nie stosowania przez obydwu pokrzywdzonych aktywnego oporu. Pozwala to na uznanie, że wielokrotnie uderzając pokrzywdzonych mieli wolę i świadomość wyrządzania pokrzywdzonym krzywdy, widzieli efekt zadawanych przez siebie ciosów a pomimo tego nadal atakowali pokrzywdzonego. Oczywistym jest, iż przewidywali i godzili się na nastąpienie skutków z art. 157 § 1 k.k. Dla każdego człowieka bowiem wiadomym jest, że kopanie czy uderzanie drugiej osoby w newralgiczne okolice klatki piersiowej, twarzy i głowy może spowodować poważne skutki dla jego zdrowia, zwłaszcza w sytuacji ponawiania uderzeń. O trafności poczynionych powyżej uwag świadczy treść niekwestionowanych opinii biegłego z zakresu medycyny, z których wynika, iż pokrzywdzony M. G. doznał obrażeń ciała w postaci wieloodłamowego złamania żuchwy oraz wylewu krwawego pod spojówką gałkową oka lewego, zaś F. K. doznał obrażeń ciała w postaci złamania kości nosa z przemieszczeniem odłamów kostnych, z obrzękiem piramidy nosa oraz obrzękiem błony śluzowej nosa, skrzywienie przegrody nosa w stronę prawą, które trwały u każdego z pokrzywdzonych dłużej niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. W realiach przedmiotowej sprawy oskarżeni swój czyn popełnili umyślnie godząc w zdrowie pokrzywdzonych

W toku przedmiotowego postępowania nie ustalono, na którym etapie zdarzenia spowodowano jakie obrażenia ani nie ustalono i nie przypisano żadnemu z oskarżonych spowodowania swoim działaniem konkretnych obrażeń, gdyż w okolicznościach sprawy ustaleń takich nie sposób było poczynić. Do przypisania udziału sprawcy w pobiciu nie jest jednak konieczne udowodnienie, że zadał on pokrzywdzonemu lub pokrzywdzonym cios w postaci uderzenia, kopnięcia itp., a wystarczające jest świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego człowieka lub większej grupy osób przeciwko innemu człowiekowi lub grupie osób, to do przypisania sprawcy spowodowania uszczerbku na zdrowiu konieczne jest bezsporne ustalenie, że to właśnie działanie określonego sprawcy powoduje uszkodzenia ciała uczestnika zdarzenia, określone w art. 157 § 1 k.k. W niniejszej sprawie nie zindywidualizowano sprawcy konkretnych obrażeń ciała pokrzywdzonego, a co za tym idzie właściwą kwalifikacją prawną czynów przypisanych oskarżonym jest ta ograniczająca się do wskazania normy art. 158 § 1 k.k.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE I
ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Ł. L.

I.

1

Przy wymiarze kary Sąd kierował się zasadami określonymi w art. 53 k.k., tj. bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz mając na uwadze cele prewencji generalnej i indywidualnej.

Wymierzając oskarżonemu karę jednostkową 1 (jednego) roku pozbawienia wolności Sąd uwzględnił stopień winy oraz stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, jak również brał pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W ocenie Sądu, okoliczności ustalone w sprawie pozwalają na przyjęcie, że zarówno wina sprawcy, jak i stopień społecznej szkodliwości czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania charakteryzowały się bardzo wysokim stopniem. Oskarżony jest osobą dorosłą, mającą świadomość konsekwencji swojego postępowania. Jako okoliczność obostrzającą Sąd uwzględnił wielość i intensywność zadawanych pokrzywdzonym ciosów, jak też rozmiar następstw zdrowotnych, jakie popełniony czyn wywołał u pokrzywdzonych. Sąd nie dopatrzył się natomiast żadnych okoliczności łagodzących.

Ł. L.

IV.

1

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych M. G. kwotę 5.000 zł i na rzecz F. K. kwotę 1.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; Kwoty przyznane pokrzywdzonym stanowią rekompensatę przede wszystkim za cierpienie odniesione przez nich na skutek przedmiotowego zdarzenia. Ustalone kwoty uwzględniają charakter jego udziału w całym zajściu. Wskazany środek kompensacyjny, poza funkcją odszkodowawczą względem pokrzywdzonego, będzie pełnił także funkcję wychowawczą wobec oskarżonego, uświadamiając mu, iż naruszanie swym zachowaniem zakazów określonych przez prawo karne niesie za sobą realne konsekwencje nie tylko o charakterze stricte karnym, ale również finansowym.

Zauważyć w tym miejscu należy, że do cierpień fizycznych zalicza się ból i podobne do niego dolegliwości. Cierpieniem psychicznym są natomiast ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, konieczności zmiany sposobu życia czy nawet wyłączenia z normalnego życia (por. wyrok SN z 3 lutego 2000 r., I CKN 969/98, Lex 50824). Ponieważ celem zadośćuczynienia pieniężnego jest złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych – dlatego zadośćuczynienie obejmuje wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które wystąpią w przyszłości. Dlatego w orzecznictwie wypracowanym na tle spraw cywilnych przyjęto, że zadośćuczynienie winno mieć charakter całościowy i obejmować zarówno cierpienia fizyczne i psychiczne już doznane, czas ich trwania, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości, a więc prognozy na przyszłość (por. wyrok SN z 18 maja 2004 r., IV CK 357/03, Lex 584206).
W ocenie Sądu ww. kwoty są adekwatne do rozmiaru krzywdy pokrzywdzonych oraz realizują cel kompensacyjny, mając także walor ekonomiczny. Kwoty te powinny stanowić dla pokrzywdzonych wartość odczuwalną ekonomicznie. Uwzględniając stopień krzywdy pokrzywdzonych Sąd stanął na stanowisku, że wysokość zasądzonego na ich rzecz świadczenia pieniężnego jest utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życia społeczeństwa.

A. M.

II.

2

Przy wymiarze kary Sąd kierował się zasadami określonymi w art. 53 k.k., tj. bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz mając na cele prewencji generalnej i indywidualnej.

Wymierzając oskarżonemu karę jednostkową 1 roku pozbawienia wolności Sąd uwzględnił stopień winy oraz stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, jak również brał pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W ocenie Sądu, okoliczności ustalone w sprawie pozwalają na przyjęcie, że zarówno wina sprawcy, jak i stopień społecznej szkodliwości czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania charakteryzowały się bardzo wysokim stopniem. Oskarżony jest osobą dorosłą, rozumiejącą reguły porządku prawnego oraz następstwa ich naruszenia. Również w jego przypadku wielość i intensywność zadawanych ciosów stanowiła okoliczność wpływającą na obostrzenie kary. Brak było natomiast okoliczności łagodzących

A. M.

V

2

Argumentacja jak w odniesieniu do pkt IV wyroku

5.  INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Ł. L.

III

2

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego Ł. L. w pkt. I wyroku kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 11 września 2018 roku od godz. 09:30 do dnia 12 września 2018 roku do godziny 14:05.

6.  INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VI

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2015 r. poz. 615, z późn. zm.) oraz § 17 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3, § 20 w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z dnia 18 października 2016 r. poz. 1714) Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. B. kwotę 672,00 zł powiększoną o należną stawkę podatku VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu Ł. L. z urzędu.

VII

Na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 Ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49; poz. 223 z późn. zm.) Sąd zwolnił oskarżonego Ł. L. od kosztów i opłat w sprawie i określił, że ponosi je Skarb Państwa, uznając, że sytuacja materialna oskarżonego nie pozwala na ich zapłatę. Oskarżony przebywa obecnie w zakładzie karnym, gdzie odbywa długoletnią karę za zabójstwo.

VIII

Na podstawie art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził od oskarżonego A. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 648,55 zł tytułem zwrotu części wydatków, na którą składały się kwoty ryczałtu za doręczenia wezwań i pism w postępowaniu przygotowawczym i sądowym, ryczałt za udzielenie informacji z Krajowego Rejestru Karnego, a także połowa kosztów opinii biegłego z zakresu identyfikacji antropologicznej oraz kwotę 180,00 zł tytułem opłaty, a w pozostałym zakresie na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych uznając, że sytuacja materialna oskarżonego nie pozwala na ich zapłatę.

7.  PODPIS

sędzia Justyna Koska-Janusz