Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 143/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Z. G. z dnia (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca podniósł następujące zarzuty:

1)  obrazę art. 7 k.p.k. poprzez odmowę uznania wiarygodnymi wyjaśnień oskarżonej w zakresie, w jakim wskazała, że dopuściła się wobec pokrzywdzonego przypisanego jej czynu bowiem obawiała się, że pokrzywdzony wyrządzi krzywdę dzieciom oskarżonej, z uwagi na to, że oskarżona wyjaśniała również, iż nie wie dlaczego miała przy sobie nóż i czemu go użyła, tymczasem wyjaśnienia oskarżonej tłumaczące przyczynę ugodzenia pokrzywdzonego nożem wbrew twierdzeniu Sądu były konsekwentne i spójne bowiem już w toku postępowania przygotowawczego oskarżona wskazała: (…) zaczęłam odpychać P., żeby nie wszedł do środka. Dołączył do mnie mój syn F. lat (...), który również odpychał P., który zaczął szarpać syna i próbował go wyciągnąć przez okno. Mnie udało się przytrzymać syna i wyrwać z rąk P.. Wówczas jakoś podczas tej szarpaniny wbiłam P. nóż”, zatem Sąd bezpodstawnie uznał, że wnioskowanie wskazujące, że oskarżona dopuściła się przypisanego jej czynu w warunkach kontratypu obrony koniecznej pozbawione jest podstawy w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym;

2)  obrazę art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie w toku ustalania stanu faktycznego, stanowiącego podstawę wydanego w sprawie wyroku,, w/w wyjaśnień złożonych w toku postępowania przygotowawczego przez oskarżoną, z których wynika, iż oskarżona dopuściła się przypisanego jej czynu w ramach obrony swojego syna F. przed pokrzywdzonym, który będąc w stanie upojenia alkoholowego chwycił małoletniego i szarpał nim, próbując wyciągnąć go przez wybite przez siebie okno;

na skutek czego doszło do błędu w zakresie ustalenia stanu faktycznego, polegającego na braku ustalenia, że podczas zdarzenia, do którego doszło (...) r. miała miejsce szarpanina między pokrzywdzonym a oskarżoną i jej (...) – letnim synem F., w toku której pokrzywdzony chwyciła syna przez wybite przez siebie okno i szarpał nim usiłując wyciągnąć go na zewnątrz, na skutek czego Sąd bezzasadnie uznał, iż w niniejszej sprawie nie doszło do kontratypu w postaci obrony koniecznej;

3)  obrazę art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z przesłuchania małoletniego syna oskarżonej F. na okoliczność przebiegu zdarzenia, w toku którego doszło do ugodzenia pokrzywdzonego nożem, w celu ustalenia szczegółów przedmiotowego zdarzenia, zwłaszcza z uwagi na okoliczność, iż osoba ta, poza oskarżonym będącym wówczas w stanie głębokiego upojenia alkoholowego, była jego jedynym naocznym świadkiem, a treść złożonych przez oskarżoną już w toku postępowania przygotowawczego wyjaśnień wskazywała na to, że podczas w/w zdarzenia pokrzywdzony chwycił małoletniego syna oskarżonej, szarpał nim, próbując wyciągnąć dziecko przez okno, które to okoliczności, w przypadku uznania ich za element stanu faktycznego sprawy, powinny mieć istotny wpływ na karnoprawną ocenę czynu przypisanego oskarżonej, zatem w obliczu braku innych środków dowodowych, za pomocą których w/w fakt mógłby zostać potwierdzony lub wykluczony, istniała konieczność przeprowadzenia z urzędu rzeczonego dowodu, na skutek czego doszło do uchybienia w zakresie gromadzenia materiału dowodowego, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, bowiem potwierdzenie przedmiotowych okoliczności w zeznaniach małoletniego powinno skutkować zmianą kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonej;

4)  obrazy art. 25 § 1 k.k., na skutek wyżej wskazanych naruszeń prawa procesowego, poprzez brak uznania przez Sąd, ze oskarżona dopuściła się przypisanego jej czynu w warunkach obrony koniecznej w celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu pokrzywdzonego na dobro chronione prawem – zdrowie małoletniego F., pomimo iż przedmiotowa okoliczność wynikała ze spójnych, konsekwentnych i zgodnych z zasadami doświadczenia życiowego wyjaśnień oskarżonej, co więcej, w niniejszym postępowaniu nie przeprowadzono jakiegokolwiek wiarygodnego dowodu, który świadczyłby o tym, że wersja zdarzenia przedstawiona przez oskarżoną nie była zgodna z jego faktycznym przebiegiem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty obrońcy okazały się niezasadne.

Analiza apelacji prowadzi do wniosku, że skarżący podniósł zarówno zarzuty obrazy przepisów prawa procesowego, jak i obrazy prawa materialnego, ale podstawą do ich skonstruowania uczynił te same okoliczności, które uznał za uchybienia Sądu I instancji. W tych różnych rodzajowo zarzutach podważana jest bowiem ta sama ocena wiarygodności wyjaśnień I. C. i poczynione na ich podstawie ustalenia faktyczne. Wynika to wyraźnie z treści samych zarzutów. Otóż, zgodnie z twierdzeniem obrońcy, skutkiem obrazy prawa procesowego, polegającego na błędnej ocenie wyjaśnień oskarżonej, miałyby być błędne ustalenia, że nie działała ona w ramach obrony koniecznej, a obraza prawa materialnego, tj. niezastosowanie art. 25 § 1 k.k. miało być z kolej skutkiem tych błędnych ustaleń faktycznych. Takie ujmowanie zarzutów nie jest prawidłowe. Dane, czyli jedno uchybienie, winno stanowić podstawę do podniesienia jednego zarzutu. Zarzut ten winien się opierać na tzw. pierwotnej przyczynie uchybienia, co wiąże się z tym, że nie można mylić przyczyny uchybienia z jego następstwem – skutkiem. Oczywiście jedno rozstrzygnięcie (np. jeden punkt wyroku) może być dotknięty dwoma bądź większą ilością uchybień, co da podstawę do podniesienia dwóch lub większej ilości zarzutów, ale, jak już to podkreślono, to samo uchybienie powinno stanowić podstawę do podniesienia jednego zarzutu. Poszukując pierwotnej przyczyny uchybienia należy pamiętać o tym, że zarzut obrazy prawa materialnego może by podniesiony prawidłowo tylko wtedy, gdy co do danego uchybienia nie są kwestionowane ustalenia faktyczne, natomiast zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może być prawidłowo podniesiony tylko wtedy, gdy co do danego uchybienia nie jest kwestionowany sposób procedowania sądu - co wiąże się z obrazą przepisów prawa procesowego czy to na etapie gromadzenia dowodów, czy też na etapie ich oceny. Jeżeli błędne ustalenia faktyczne są wyłącznie następstwem obrazy prawa procesowego na wspomnianych dwóch etapach, a ich dalszym skutkiem jest nieprawidłowe zastosowanie lub niezastosowanie przepisu prawa materialnego, to nie ma podstaw do podnoszenia zarzutu opartego na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k., czy też na podstawie art. 438 pkt 1 lub pkt 1a k.p.k. Zasadne jest wówczas podniesienie tylko zarzutu obrazy prawa procesowego, a błędne ustalenia faktyczne i obraza prawa materialnego, stanowiące jedynie skutek, decydują o wpływie tego uchybienia na treść wyroku. Wykazanie tego wpływu jest wszak niezbędne, gdy za podstawę zarzutu skarżący przyjmuje art. 438 pkt 2 k.p.k. Zarzut obrazy prawa materialnego może być podniesiony tylko wtedy, gdy co do danego uchybienia skarżący nie kwestionuje ustaleń faktycznych, a jeszcze wcześniej, nie dopatruje się pierwotnej przyczyny zaistniałego uchybienia w obrazie prawa procesowego.

Przedstawiony sposób konstruowania zarzutów (kwalifikowania uchybienia pod określoną przyczynę odwoławczą) nie został zachowany w omawianej apelacji. W konsekwencji, uznanie niezasadności danego zarzutu będzie skutkowało niejako automatycznie niezasadnością innego zarzutu, który został oparty na tym samym rzekomym uchybieniu Sądu, ale ujętym z perspektywy „następstwa” tegoż uchybienia, a nie „przyczyny”.

Odrywając się od poczynionych wyżej uwag natury ogólnej, stwierdzić trzeba, że zarówno zarzuty podniesione w apelacji, jak i jej uzasadnienie ogniskują się na ocenie wyjaśnień I. C., a konkretnie na fragmencie jej relacji z postępowania przygotowawczego, w którym podała ona, że w pewnym momencie, gdy wraz z (...) – letnim synem starała się uniemożliwić wejście pokrzywdzonemu P. S. przez okno do domu ten „zaczął szarpać syna i próbował go wyciągnąć przez okno. Mnie udało się przytrzymać syna i wyrwać z rąk P.. Wówczas jakoś podczas tej szarpaniny wbiłam P. nóż”. Z tej wypowiedzi obrońca wyprowadza wniosek o działaniu oskarżonej w ramach obrony koniecznej. Co istotne, skarżący nie odwołuje się w zarzutach i uzasadnieniu apelacji do wyjaśnień I. C. złożonych na rozprawie, w których jeszcze bardziej starała się ona dostosować przyjętą na tym etapie linię obrony do tezy związanej z odpieraniem bezpośredniego i bezprawnego zamachu na zdrowie syna. W tej sytuacji należy przyjąć, że w tym zakresie obrońca nie kwestionuje oceny, jakiej dokonał Sąd Okręgowy, a mianowicie odmowy wiary wyjaśnieniom oskarżonej w tej części. Uwagę tę poczyniono dla wyczyszczenia przedpola, choć treść apelacji jasno wskazuje na tę okoliczność, gdyż wyłącznie zacytowany fragment wypowiedzi I. C. legł u podstaw argumentacji skarżącego.

Wprawdzie Sąd Apelacyjny podziela ustalenia Sądu Okręgowego, ale istota problemu sprowadza się do tego, że nawet danie wiary wyjaśnieniom oskarżonej, odnośnie przebiegu zdarzenia wynikającego z cytowanego fragmentu jej wyjaśnień złożonych w postępowaniu przygotowawczym, na który powołuje się obrońca, nie daje jakichkolwiek podstaw do zastosowania art. 25 § 1 k.k.

Przyjmując powyższą konstatację, tj. założenie prawdziwości analizowanej wypowiedzi I. C., nie ma potrzeby przesłuchiwania w charakterze świadka małoletniego F. C.. Zgodnie z treścią zarzutu obrazy art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. oraz skorelowanego z nim wniosku o uzupełnienie przewodu sądowego w postępowaniu odwoławczym, małoletni miałby zostać przesłuchany w celu wykazania, że pokrzywdzony chwycił go, szarpał nim i próbował wyciągnąć przez okno. Jak już zaznaczono, Sąd Apelacyjny przyjął założenie prawdziwości tego twierdzenia.

Przechodząc do istoty analizowanej wypowiedzi I. C. stwierdzić należy, że jednoznacznie wynika z niej, iż do zadania ciosu nożem doszło po tym jak oskarżona „wyrwała z rąk” P. S. syna F.. Małoletni był więc bezpieczny. Nic mu już nie zagrażało. Wynika to po prostu z układu sytuacyjnego. I. C. wraz z synem znajdowała się w mieszkaniu, a pokrzywdzony za oknem na zewnątrz. Nie może być więc mowy o odpieraniu w tym momencie jakiegokolwiek zamachu na zdrowie F. C.. Mało tego, oczywistym jest, że oskarżona „wyrywając z rąk” P. S. syna nie trzymała noża w ręku. Gdyby bowiem tak było to nie dałaby rady tego uczynić. Skoro pokrzywdzony usiłował wyciągnąć małoletniego przez okno na zewnątrz, to musiał trzymać go obiema rękami. Trudni założyć, że I. C. obroniłaby syna w opisanych okolicznościach trzymając w ręku nóż. Potwierdza to zatem ustalenie Sądu Okręgowego, że w celu zadania ciosu P. S. oskarżona udała się najpierw do kuchni po nóż, czego przecież obrońca nie zakwestionował. Dopiero po powrocie uderzyła go nim w klatkę piersiową. Taki przebieg wypadków przedstawiła ona też przybyłemu na miejsce zdarzenia policjantowi M. Ż.. To jeszcze bardziej utwierdza w przekonaniu o braku odpierania zamachu, a jednocześnie świadczy o tym, że jej zachowanie w ogóle nie było motywowane odpieraniem zamachu, lecz chęcią zemsty na pokrzywdzonym za to, iż spożywał alkohol. Nie można również tracić z pola widzenia innego fragmentu wypowiedzi I. C. z postępowania przygotowawczego, w którym podała „nie wiem po co miałam ten nóż i czemu go użyłam”. Tę część wyjaśnień oskarżonej obrońca pomija, a on przecież zaprzecza tezie o obronie koniecznej. Tenor tej wypowiedzi wskazuje, że nie odpierała ona żadnego zamachu i nie była tym motywowana. Gdyby tak było to niewątpliwie powiedziałaby to. Zdawała sobie wszak sprawę z istotności ciążącego na niej zarzutu. Nie ulega też wątpliwości, że składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym, czyli w niedalekiej odległości o zaistniałego zdarzenia, relacjonowała ona przebieg wypadków spontanicznie, nie mając czasu na dokładną i chłodną kalkulację, co przejawiało się już w jej wyjaśnieniach złożonych na rozprawie. Nadto bardzo ważne jest to, że P. S. zamieszkiwał w mieszkaniu, do którego chciał wejść i to za pełną akceptacją I. C.. Chciał zabrać jedynie kurtkę i pójść na nocleg do swoich rodziców, co miało miejsce już wielokrotnie w przeszłości. Nie sposób twierdzić, że pokrzywdzony chcąc wejść do mieszkania, w którym zamieszkiwał dopuścił się bezprawnego zamachu. Bezpodstawne są także sugestie oskarżonej, że obawiała się o zdrowie syna. Próba wyciągnięcia go na zewnątrz przez okno wcale nie wskazuje na chęć zrobienia mu krzywdy, a raczej wykluczenia go z pomocy udzielanej matce w uniemożliwieniu mu wejścia do mieszkania. Jeżeli P. S. chciałby zrobić krzywdę dziecku lub I. C. to podjąłby próbę zadawania im cisów, a to przecież nie miało miejsca i o niczym takim nie wspomina oskarżona. W rezultacie działania pokrzywdzonego skupiały się tylko na wejściu do mieszkania, a nie na zrobieniu komukolwiek krzywdy z czego I. C. w pełni zdawała sobie sprawę. Oskarżona po prostu nie tolerowała spożywania alkoholu i jej zachowanie było li tylko zemstą na P. S.. Koreluje to z zebranymi w sprawie dowodami, których oceny nie zakwestionowano w apelacji. Choć niespornym jest, że pokrzywdzony nadużywał alkoholu, co samo w sobie jest naganne, ale to oskarżona w opinii sąsiadów uchodziła za osobę nerwową, wybuchową, nadpobudliwą i przejawiającą znaczną agresję, tak wobec P. S., w szczególności, gdy był nietrzeźwy, jak i wobec innych osób (zeznania sąsiadki M. S.). Zarówno pokrzywdzony, jak i I. C. zostali skazani za znęcanie się nad dziećmi, przy czym ta ostania również za stosowanie w ramach tego czynu przemocy wobec córki O. i syna F..

Reasumując, nawet przyjęcie za wiarygodne wyjaśnień oskarżonej w analizowanym fragmencie nie podważ trafności rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego. Tak więc niezasadne okazały się zarzuty podniesione w apelacji obrońcy.

Na marginesie tylko wypada zaznaczyć, że nie jest prawdą, że pokrzywdzony w dniu zdarzenia wybił szybę w oknie. Szyba ta była wybita już dużo wcześnie. Wypchnął on jedynie włożoną w ramy okna płytę pleksiglasową.

Wymierzając karę i stosując jej nadzwyczajne złagodzenie, Sąd Okręgowy miał na względzie wszystkie istotne w tej materii okoliczności, tj. zarówno te przemawiające na korzyść oskarżonej, jak i na jej niekorzyść. Okoliczności te zostały wskazane i bardzo wnikliwie omówione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd Apelacyjny w pełni zgadza się z tam zawartymi wywodami i w całej rozciągłości do nich się odwołuję.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, wymierzona I. C. kara jest odpowiednia do stopnia jej zawinienia oraz do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez nią przestępstwa, jak i też zapewnia prawidłowe oddziaływanie wychowawcze i zapobiegawcze wobec niej. Czyni również zadość potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Nie budzi także zastrzeżeń wyznaczony okres próby, a związany z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności. Okres ten, wzmocniony dozorem kuratora i obowiązkiem informowania go o przebiegu środka probacyjnego, zapewnia sprawowanie odpowiedniej kontroli nad zachowaniem I. C. i winien skłonić ją do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości.

Zasadnie też Sąd Okręgowy orzekł przepadek na podstawie art. 44 § 2 k.k.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzuconego jej przestępstwa, przy zastosowaniu instytucji z art. 25 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek okazał się niezasadny, ponieważ nie zasługiwały na uwzględnienie zarzuty podniesione w apelacji i brak było jakichkolwiek podstaw do ingerencji w zaskarżony wyroku, co przedstawiono już wcześniej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku zostały przedstawione przy okazji omówienia zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy i zbędnym powielaniem byłoby ich powtarzanie w tym miejscu.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 2

Punkt 3

Sąd Apelacyjny zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat A. D. kwotę 738 złotych, w tym VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Takie rozstrzygnięcie znajduje swoje oparcie w § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2019 r., poz. 18).

Z uwagi na sytuację majątkową oskarżonej, Sąd Apelacyjny zwolnił ją od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od uiszczenia opłaty za drugą instancję. Takie rozstrzygnięcie znajduje swoje oparcie w art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

P. G. H. K. I. P.

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej I. C..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie oskarżonej za przestępstwo przypisane jej zaskarżonym wyrokiem.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana