Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 94/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z 5 stycznia 2022r. w sprawie XI Ko 1366/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ pełnomocnik wnioskodawcy

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do kwoty zadośćuczynienia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wnioskodawca

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

S. L.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wnioskodawca

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

S. L.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp

Zarzuty

1.  obraza przepisów prawa materialnego, tj.: art. 11 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23.02.1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (dalej: ustawa lutowa) w zw. z art. 445 § 1 i 2 k.c. oraz 448 k.c. poprzez błędną ich wykładnię skutkującą nieprawidłowym uznaniem, że okolicznościach niniejszej sprawy sumą odpowiednią zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez S. L. na skutek represjonowania go przez ówczesne władze poprzez niesłuszne pozbawienie wolności w okresie od dnia 17.02.1982 r. do 23.08.1982 r. i od dnia 30.08.1982 r. do 06.12.1982 r., w związku z wydaniem i wykonaniem orzeczenia w sprawie Sądu Marynarki Wojennej w Gdyni, sygn. akt: Sm W 84/82, jest kwota 180 000,00 zł, gdyż z całokształtu okoliczności niniejszej sprawy wynika, iż jest to kwota niewspółmierna do rozmiaru doznanych przez niego krzywd i cierpień, intensywności i nieodwracalnego charakteru, zaś okoliczności te przemawiają za zasądzeniem na jego rzecz zadośćuczynienia w wyższej wysokości,

2.  obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 11 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy lutowej z dnia 23.02.1991 r. w zw. z art. 445 § 1 i 2 k.c., z art. 448 k.c. poprzez ich błędną wykładnię i nie docenienie oraz nieuwzględnienie we właściwy sposób wszystkich istotnych okoliczności, które miały wpływ na wymiar krzywd S. L., a zwłaszcza, poczucia rażącej niesprawiedliwości z powodu niesłusznego pozbawienia go wolności i skazania w związku z działalnością niepodległościową, względnie długiego okresu izolacji — 287 dni, urągających ludzkiej godności warunków, w jakich wówczas przebywał (jedzenie było bardzo złej jakości, pozbawione witamin, wartości odżywczych i smaku), sposobu w jaki był traktowany, braku zapewnionej odpowiedniej opieki medycznej, pogorszenia się jego stanu zdrowia fizycznego i psychicznego (często odczuwał bóle i zawroty głowy, mdłości oraz cierpiał na stany depresyjne, miał problemy z nerkami i trudności z oddawaniem moczu, zębami, bóle szczęki), wymierzania dotkliwych kar dyscyplinarnych, obaw i tęsknoty związanych z rozłąką z ukochaną rodziną m. in. żoną i dwójką i dzieci w wieku 5 i 6 lat, zmartwienia związanego z chorobą dzieci i ojca, obaw o swoje zdrowie i życie, o rodzinę, o swoją przyszłość, bardzo ograniczonego kontaktu z rodziną, niepewności dotyczącej rzeczywistego czasu trwania pozbawienia wolności oraz tego jak zakończy się jego sprawa, zwolnienia z pracy i trudności związanych z ponownym zatrudnieniem, a w konsekwencji zasądzenie niewspółmiernie niskiej kwoty zadośćuczynienia, pomimo że okoliczności te przemawiają za zasądzeniem dalszej kwoty z tego tytułu,

3.  obraza przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k., polegająca na dowolnej ocenie dowodów i wyciągnięciu z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wniosków sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy, a w konsekwencji błędne przyjęcie, że zasądzona kwota zadośćuczynienia jest kwotą odpowiednią i proporcjonalną do doznanej krzywdy, uwzględnia stopień niewątpliwych, intensywnych cierpień fizycznych i psychicznych, jakie wynikały z niesłusznego skazania i pozbawienia wolności, podczas gdy w istocie jest kwotą nieadekwatną do okoliczności niniejszej sprawy, w tym wynikających z treści zeznań wnioskodawcy, skutkiem czego było zasądzenie zaniżonej kwoty zadośćuczynienia w stosunku do doznanej przez niego krzywdy,

4.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść polegający na bezzasadnym przyjęciu, że zasądzona tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwota 180.000,00 zł jest adekwatna, w sytuacji gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do uznania, że m. in. czas faktycznego pozbawienia wolności, warunki w jakich przebywał wnioskodawca, rozłąka z ukochaną rodziną intensywność cierpień fizycznych i psychicznych, skutki ww. okoliczności rozciągające się na czas po uwięzieniu uzasadniają przyznanie kwoty zadośćuczynienia w wyższym wymiarze, jako wynikającym z przedmiotowego wniosku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1. 2. Na wstępie wskazać należy, że zarzuty te zostaną omówione łącznie, gdyż w istocie są tożsame, odwołują się do tych samych przepisów prawa.

Warto również w tym miejscu nadmienić, że zbędne były rozważania Sądu Okręgowego zawarte na str.11 i 12 uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia a odnoszące się do przepisów, które nie miały zastosowania w przedmiotowej sprawie, tj. art.1 ust 1 ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (dalej: ustawa lutowa), gdyż podstawą żądania roszczenia nie jest unieważnione orzeczenie; art.11 ust.1 ustawy lutowej, gdyż w przedmiotowej sprawie przepis ten nie miał zastosowania (Sąd Okręgowy błędnie powołał go w rubrum zaskarżonego orzeczenia). Podstawą zaskarżonego orzeczenia winien być przepis art.8 ust. 4 ustawy lutowej. Wnioskodawcy zasądzono już bowiem roszczenie związane z bezprawnym pozbawieniem wolności w sprawie będącej podstawą wniosku a roszczenie zasądzone w zaskarżonym orzeczeniu będącym aktualnie przedmiotem kontroli instancyjnej ma charakter uzupełniający. Mimo tych uchybień w zakresie powołanych podstaw prawnych, rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego jest zasadne.

Aprobaty Sądu odwoławczego nie zyskał zarzut błędnej wykładni przepisów ustawy lutowej i przepisów Kodeksu cywilnego poprzez błędną ich wykładnię skutkującą – zdaniem skarżącej – zasądzeniem zadośćuczynienia w zbyt niskiej kwocie. Sąd Okręgowy bowiem uwzględnił wszystkie okoliczności, które mają wpływ na wysokość należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia oraz przydał im należytą wagę. I tak Sąd I instancji uwzględnił okres niesłusznego pozbawienia wolności (9 miesięcy i 13 dni) oraz doznane w związku z tym przez wnioskodawcę krzywdy i ich intensywność. Skarżąca wskazując na nieodwracalny charakter krzywd i cierpień wnioskodawcy (str.2 apelacji) nie wskazała na czym ta nieodwracalność miałaby polegać, a Sąd Apelacyjny takiego charakteru krzywd doznanych przez wnioskodawcę nie stwierdza. Już w tym miejscu zaznaczyć należy, że skarżąca w wywiedzionym środku odwoławczym odwołuje się do okoliczności, które nie mają odniesienia do realiów rozpoznawanej sprawy, częstokroć nie znajdują potwierdzenia nawet w zeznaniach samego wnioskodawcy; jedną z nich jest owa „nieodwracalność”. Poza sporem pozostaje (Sąd Okręgowy poczynił bowiem takie ustalenia), że pozbawienie wolności wnioskodawcy miało związek z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego i okoliczność tę miał na uwadze Sąd I instancji miarkując wysokość należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia (str.13 uzasadnienia wyroku). Kolejnym przykładem tego, że argumentacja zawarta w wywiedzionym środku odwoławczym nie przystaje do realiów rozpoznawanej sprawy jest stwierdzenie, że wnioskodawca w czasie bezprawnego pozbawienia wolności przebywał w warunkach urągających godności ludzkiej. Tezy takiej nie potwierdzają również zeznania samego wnioskodawcy. Podał on bowiem, że warunki w jakich był pozbawiony wolności w Zakładzie karnym w P. nie były takie złe (k.249 akt sprawy). Nie twierdził również, że jedzenie było pozbawione witamin, wartości odżywczych i smaku, skarżąca (str.2 apelacji); narzekał natomiast na jego jednorodność (k.189 akt sprawy). Nie budzi wątpliwości Sądu Apelacyjnego, że wyżywienie w zakładach karnych w czasie kiedy wnioskodawca był pozbawiony wolności nie było na wysokim poziomie. Twierdzenie jednak jak wyżej i żądanie w związku z tym zasądzenia kwoty blisko dwumilionowego zadośćuczynienia nie znajduje jakiegokolwiek uzasadnienia. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że w sprawach rozpoznawanych w oparciu o ustawę lutową, ciężar udowodnienia okoliczności, z których strona wywodzi skutki prawne spoczywa na tej stronie. W tego rodzaju sprawach nie ma również zastosowania zasada unormowana w art.5 § 2 kpk, tj. powinność rozstrzygania wątpliwości na korzyść wnioskodawcy. To wnioskodawca zatem musi udowodnić (a zatem nie jedynie uprawdopodobnić) słuszność swojego roszczenia tak co do zasady, jak i do wysokości. Skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może również przynieść odwoływanie się do sposobu traktowania wnioskodawcy w zakładzie karnym, jak i jego stanu zdrowia. Odnosząc się do argumentu dotkliwych kar dyscyplinarnych wymierzanych wnioskodawcy (str.3 apelacji) wskazać należy, że – jak wynika z niekwestionowanych w tym zakresie przez apelującą ustaleń Sądu I instancji – wnioskodawca w okresie pozbawienia wolności został dwukrotnie ukarany dyscyplinarnie. Przy czym surowsza z kar, tj. 7 dni twardego łoża została mu wymierzona za nielegalne kontaktowanie się z osadzonymi w pawilonie żeńskim a jej wykonanie zostało zawieszone; z dokumentacji (k.69 akt sprawy) nie wynika aby kara ta została wykonania. Druga z kar dyscyplinarnych wymierzonych wnioskodawcy była karą łączną za dwa przekroczenia i polegała na pozbawieniu go możliwości dokonywania zakupów żywności i wyrobów tytoniowych (k.70, 71 akt sprawy). Sąd Okręgowy określając wysokość należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia miał również na względzie stan jego zdrowa (str.22 uzasadnienia wyroku) trafnie jednak wskazując, że wnioskodawca nie był wówczas pozbawiony opieki medycznej, a fakt wykonywania pracy aż do osiągnięcia wieku emerytalnego przeczy twierdzeniom skarżącej o trwałym i niekorzystnym wpływie pozbawienia wolności na stan zdrowia wnioskodawcy. Bez związku z realiami rozpoznawanej sprawy, w szczególności niepotwierdzone zeznaniami wnioskodawcy są dywagacje skarżącej co do tego, że wnioskodawca miał bardzo ograniczony kontakt z rodziną a jego krzywdę potęgował niepokój związany z chorobą dzieci i ojca. Sam S. L. bowiem zeznał, że zarówno żona, jak i dzieci odwiedzały go w jednostce penitencjarnej około 13 razy (k.189 akt sprawy), nie wskazywał na choroby dzieci a w związku ze śmiercią ojca otrzymał 3 – dniową przepustkę (k.249 akt sprawy). Ustalone przez Sąd I instancji okoliczności mające wpływ na wymiar orzeczonego zadośćuczynienia żadną miarą nie uzasadnia zatem tezy postawionej przez skarżącą (str.9 apelacji), że krzywda doznana przez wnioskodawcę jest niewyobrażalna. Skutku oczekiwanego przez skarżącą, tj. podwyższenia zasądzonego zadośćuczynienia nie może przynieść odwoływanie się do trudności wnioskodawcy z ponownym zatrudnieniem. Sąd I instancji dostrzegł tę okoliczność (str.6-7 uzasadnienia wyroku). Trafnie jednak również wskazał (czego zdaje się nie dostrzegać skarżąca nie kwestionując jednocześnie ustaleń Sądu w omawianym zakresie), że ostatecznie odzyskał pracę w miejscu i na stanowisku jakie zajmował przed tymczasowym aresztowaniem (7 siedem miesięcy po odzyskaniu wolności, po interwencji podjętej przez Ministerstwo Gospodarki Morskiej). Uznano mu również ciągłość pracy i wypłacono wszystkie zaległe świadczenia. Zatem skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może przynieść cytowanie judykatów Sądu Apelacyjnego w Białymstoku i Sądu Apelacyjnego w Katowicach (str. 6- 7 apelacji). Sąd odwoławczy w pełni podziela poglądy w nich wyrażone, co jednak nie może skutkować zmianą zaskarżonego orzeczenia w oczekiwanym przez skarżącą kierunku, gdyż Sąd Okręgowy dostrzegł (cytuje je sama skarżąca na str.7-8 apelacji) i przydał należytą wagę wszystkim okolicznościom mającym wpływ na wysokość należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia, a zasądzonej kwoty 180.000 zł. żadną miarą nie sposób uznać za symboliczną. Sąd odwoławczy nie podziela stanowiska skarżącej, że brak informacji co do tego kiedy odzyska wolność i jak zakończy się jego sprawa było celową represją ówczesnych władz ze względu na działalność niepodległościową, co zwiększało jego poczucie krzywdy. W ocenie Sądu Apelacyjnego, opartej na doświadczeniu zawodowym, tymczasowo aresztowani nie mają wiedzy jak długo będzie stosowany wobec nich środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania, podobnie jak nie jest im znany czas zakończenia prowadzonego przeciw nim postępowania karnego. Nie jest to zatem okoliczność wyjątkowa, która uzasadnia zasądzenie zadośćuczynienia w żądanej przez wnioskodawcę kwocie. Z uwagi na zasadę samodzielności jurysdykcyjnej sądów unormowanej w art.8 § 1 kpk, skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może przynieść odwołanie się do stanowiska Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu zaprezentowanego w wyroku z 15 lutego 2012r. w sprawie II AKa 9/12 (str.9 apelacji). Wskazać w tym miejscu godzi się, że w orzecznictwie prezentowany jest również pogląd przeciwny: „Automatyzm w uznawaniu iż osobie, której działalność związana była z walką na rzecz niepodległego Państwa Polskiego należy się znacząco wyższe, jak wskazał skarżący zadośćuczynienie, w opozycji do zadośćuczynienia przyznanego na podstawie przepisów kodeksu postępowania karnego nie znajduje uzasadnienia. Wszak krzywda osoby niewinnej i niesłusznie skazanej, np. za zabójstwo, która wiele lat spędziła w izolacji penitencjarnej, okazać się może nieporównywalnie większa i rodząca konieczność zasądzenia kwot zadośćuczynienia wielokrotnie wyższych niż te, które związane są z represjami w okresie PRL.” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 4 września 2019r. w sprawie II AKa 108/19). Jeżeli jednak nawet uznać tezę przedstawioną w judykacie wskazanym przez skarżącą za słuszną, nie sposób uznać aby uzasadniało to zasądzenie zadośćuczynienia w łącznej kwocie ponad 1.800.000 zł. mając na uwadze realia rozpoznawanej sprawy, tj. zarówno czas pozbawienia wolności wnioskodawcy, jak i warunki w jakich przebywał oraz związane z tym doznane przez niego krzywdy. Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie w pełni podziela utrwaloną linię orzeczniczą, że choć zasądzone zadośćuczynienie musi przedstawiać dla uprawnionego realnie odczuwalną wartość, to jednak nie może prowadzić do jego bezpodstawnego wzbogacenia się i musi utrzymywać się w rozsądnych granicach (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 14 kwietnia 2021r. w sprawie I KK 207/20; wyroki Sądu Apelacyjnego w Warszawie: z 8 grudnia 2020r. w sprawie II AKa 268/19 oraz z 3 grudnia 2020r. w sprawie II AKa 96/20).

Za całkowicie dowolne, niczym nie poparte uznać należy dywagacje skarżącej, że indywidualny poziom odporności psychicznej i fizycznej S. L. był bardzo niski. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie mogą bowiem stanowić trafnego uzasadnienia takiego stanowiska: uprzednia niekaralność wnioskodawcy (funkcjonowanie w życiu codziennym, zwłaszcza w trudnych latach 80-tych wymagało odporności fizycznej i psychicznej) oraz troska o rodzinę (jak już bowiem wyżej wskazano – wnioskodawca miał stały i dość częsty – biorąc pod uwagę fakt, że był pozbawiony wolności - kontakt z najbliższą rodziną).

Ad. 3. Aprobaty Sądu Apelacyjnego nie zyskał również zarzut sprzecznej z zasadami określonymi w art.7 kpk oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Zarzut w tym zakresie jest całkowicie gołosłowny i sprowadza się do zakwestionowania oceny dowodów dokonanej przez Sąd Okręgowy bez uzasadnienia podniesionych zarzutów. Zwalnia to Sąd II instancji od dalszych rozważań w tym zakresie. Wskazać jedynie należy, że Sąd Okręgowy, zgodnie z dyrektywami określonymi w cytowanym na str.10 apelacji orzeczeniu Sądu Najwyższego, określił na podstawie zindywidualizowanych kryteriów, wynikających z materiału dowodowego sprawy, po rozważeniu wszystkich jej istotnych okoliczności wysokość należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia, co zyskało aprobatę Sądu odwoławczego.

Ad. 4. Wobec bezzasadności zarzutów natury procesowej, za chybiony uznać należy zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie ustalenia kwoty należnej wnioskodawcy tytułem zadośćuczynienia za bezprawne pozbawienie go wolności. Sąd Apelacyjny podziela pogląd Sądu I instancji, że kwotą zasadną jest kwota 180.000 zł. orzeczona w trybie art.8 ust.4 ustawy lutowej.

Wnioski

2.  zmiana wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku XI Wydział Wykonawczy z dnia 05.01.2022r., poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawcy S. L. dodatkowej kwoty 1 622 216,11 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, zgodnie z wnioskiem o zadośćuczynienie i odszkodowanie z dnia 30.11.2020 r.

ewentualnie

3.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Nadto o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za II instancję według norm przepisanych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosków za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne.

Ad.1. Bezzasadność zarzutów apelacyjnych.

Ad.2. Brak jest podstaw do uznania, że zachodzą przesłanki do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Wniosek o charakterze kasatoryjnym nie jest zasadny wobec niezasadności podniesionych zarzutów. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że wniosek ten nie został w żaden sposób umotywowany. Podkreślenia tymczasem wymaga, że zgodnie z aktualnym oraz mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie brzmieniem przepisu art.437 § 2 kpk, uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art.439 § 1 kk (skarżąca nie podniosła takiego zarzutu a Sąd odwoławczy nie stwierdza zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej) i art.454 kk (nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie) lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości (skarżąca nie wskazała okoliczności świadczących o takiej potrzebie a Sąd odwoławczy nie stwierdza ich zaistnienia).

Ad.3. Nieskuteczność apelacji w jakiejkolwiek części. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, które w pełni podziela Sąd Apelacyjny orzekający w przedmiotowej sprawie, zasądzenie tych kosztów znajduje uzasadnienie jedynie w wypadku uznania wniosku za zasadny, choćby w części (wyroki: Sądu Najwyższego z 13.07.2015r. w sprawie WA 7/15; Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 17.03.2010r. w sprawie II AKa 85/10; Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 18.05.2008r. w sprawie II AKa 78/08). Przez wzgląd na treść art.458 kpk, zasada ta ma również zastosowanie w postępowaniu odwoławczym.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Zaskarżony wyrok

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność zarzutów apelacyjnych, brak przesłanek z art.439 § 1 kpk i art.440 kpk.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

Nie dotyczy

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na mocy art.13 ustawy z 23 lutego 1991r . o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego wydatkami postępowania odwoławczego obciążono Skarb Państwa.

1PODPISy

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik wnioskodawcy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wysokość zadośćuczynienia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do wysokości zadośćuczynienia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana