Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

IV K 147/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

P. B. (1)

„(…) w okresie, od co najmniej od 15 stycznia 2021 roku do 2 marca 2022 roku w Ł. i innych miejscowościach w P. na terenie woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i uczynienia sobie z popełnienia przestępstw stałego źródła dochodu, ze wspólnie kierującymi zorganizowaną grupą przestępczą T. S. (1) i D. S. (1), brał udział w działaniach zorganizowanej grupy przestępczej w skład, której, wchodzili: D. S. (2), K. S. (1), M. S. (1), A. B. (1), R. P., K. J. (1), M. D. (1) i inne do chwili obecnej nie ustalone osoby, przy czym jego rola polegała na dostarczaniu, wbrew przepisom Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wyżej wymienionym osobom kierującym zorganizowaną grupą przestępczą substancji psychotropowej w postaci 3-chlorometkatynonu (3 C.), którym to grupa w celu uzyskania korzyści majątkowej miała w ramach swojej struktury miała dokonać obrotu oraz udzielić innym nieustalonym osobom (…)”

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony P. B. (1) był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej o składzie i profilu działalności oraz w czasie wynikających z treści wyroku. W ramach swojej roli pełnił funkcję stałego hurtowego dostawcy dla grupy i sprzedawał metaklefedron (3-metylometkatynon; 3 - (...)) pozostałym członkom grupy – zwłaszcza T. S. (1). Ogólnie, owa zorganizowana grupa zajmowała się scharakteryzowaną w wyroku przestępczością narkotykową (szczegóły w treści orzeczenia).

wyjaśnienia P. B.

654 – 654 v. III sąd.

226 – 226 v. P/4/II

wyjaśnienia M. D.

59 P/8/I

65 v. P/8/I

576 – 576 v. III sąd.

92 v. P/8/I

143 – 147 P/8/I

161 – 167 P/8/1

188 P/8/I

206/P/8/I

wyjaśnienia K. J.

34 – 35 P/6/I

36 – 38 P/6/I

94 – 98 P/6/I

107 – 108 P/6/I

wyjaśnienia A. B.

51 – 52 P/12/I

wyjaśnienia A. K.

57 v. – 58 P/12/I

134 – 150 P/12/I

151 – 157 P/12/I

171 – 196 P/12/I

227-229 P/12/I

237 P/12/II

310 P/12/II

577 v. – 578 III sąd.

wyjaśnienia M. S.

43 – 44 P/9/I

653 III sąd.

wyjaśnienia T. S.

655 v. III sąd.

wyjaśnienia D.. S.

653 v. III sąd.

wyjaśnienia K. S.

652 v. – 653 III sąd.

zeznania J. B.

16 – 19 S/13/I

wyjaśnienia R. P.

654 v. III sąd.

wyjaśnienia A. B.

655 III sąd.

wyjaśnienia Dar. S.

656 III sąd.

Za powyższy czyn oskarżony P. B. (1) wniósł o wymierzenie mu w trybie art. 387 k.p.k. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności. Powyższą karę zaakceptował prokurator.

protokół rozprawy

654 v. III sąd.

1.1.2.

P. B. (1)

„(…) w okresie, od co najmniej od 15 stycznia 2021 roku do 2 marca 2022 roku w Ł. i innych miejscowościach w P. na terenie woj. (...) w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, wspólnie i w porozumieniu z kierującymi grupą T. S. (1), D. S. (1) w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełnienia tego przestępstwa stałe źródło dochodu wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. tj. z 2020 r., poz. 2050) wprowadził do obrotu znaczną ilość, co najmniej 10.000 grama, substancji psychotropowej w postaci 3-chlorometkatynonu (3 C.), za kwotę nie mniejszą niż 150.000,00 złotych (…)”

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony P. B. (1) (ps. (...)) wprowadził do obrotu substancje psychotropowe w okolicznościach, czasie, ilości i rodzaju opisanych w punkcie IX wyroku.

Odbiorcami byli inni członkowie grupy. Zakupy u oskarżonego robił zwłaszcza T. S. (1), a raz w jego imieniu odebrał metaklefedron też A. K. (2). Takich sytuacji było łącznie nie mniej niż 5 razy. Tak kupili od niego co najmniej 10 kg metaklefedronu, płacąc P. B. (1) po 15.000 zł / kg (przy czym z relacji T. S. (1) wobec A. K. (2) wynikało, że łącznie kupował od P. B. (1) znacznie wyższe ilości). Sam P. B. (1) kupował narkotyk po 12.000 zł/kg. Następnie sprzedawali go dalej – dostarczając dilerom i odbierając za nie zapłatę. Ci (np. K. J.) dystrybuowali go dalej ale też częściowo sami zażywali.

wyjaśnienia P. B.

654 – 654 v. III sąd.

226 – 226 v. P/4/II

wyjaśnienia T. B.

655 v, III sąd.

wyjaśnienia Dar. S.

656 III sąd.

wyjaśnienia K. J.

34 – 35 P/6/I

36 – 38 P/6/I

94 – 98 P/6/I

107 – 108 P/6/I

zeznania J. B.

16 – 19 S/13/I

wyjaśnienia M. D.

144 – 148 P/8/I

161 – 167 P/8/I

188 P/8/1

206 P/8/1

wyjaśnienia A. K.

131 P/12/I

134 – 150 P/12/I

151 – 157 P/12/I

171 – 196 P/12/I

198 – 201 P/12/I

237 P/12/II

310 P/12/II

577 v. – 578 III sąd.

Za powyższy czyn oskarżony P. B. (1) wniósł o wymierzenie mu w trybie art. 387 k.p.k. kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Powyższą karę zaakceptował prokurator.

protokół rozprawy

654 v. III sąd.

Podczas przeszukań członków grupy i osób z nimi związanych poprzez fakt wspólnego zamieszkiwania (J. B.) zabezpieczono substancje, które po analizie okazały się być właśnie środkami psychotropowymi jakimi handlowali członkowie zorganizowanej grupy, w szczególności zwłaszcza 3 – chlorometkatynonem (3-C.) czyli tzw. metaklefedronem (o ilościach opisanych w wyroku).

opinia sądowo - toksykologiczna

239 – 248 P/12/II

254 – 258 P/12/II

187 – 194 P/1/I

79 – 81 P/8/I

192 – 198 P/8/I

237 – 248 P/3/II

128 – 134 O/I

opinia kryminalistyczna

105 – 107 P/1/I

protokół przeszukania

18 – 24 P/3/I

17 – 20 P/1/I

36 – 41 P/1/I

120 – 142 P/8/I

7 – 9 S/13/I

zeznania R. S.

52 v. P/8/I

protokół oględzin

24 – 26 P/1/I

wyjaśnienia M. S.

43 – 44 P/9/I

U T. S. (1) i D. S. (1) dodatkowo znaleziono takie dowody jak wagi elektroniczne, u T. S. (1) – też m.in. talerz oprószony metaklefedronem, dwa banknoty zwinięte w rulon ze śladami metaklefedronu.

protokół przeszukania

18 – 24 P/3/I

17 – 20 P/1/I

opinia toksykologiczna

237 – 248 P/3/II

protokół oględzin

130 P/1/I

Doustne dawki 3-C. powodujące lekkie odurzenie wynoszą 30 – 60 mg, średnie 50 – 100 mg, zaś ciężkie 100 – 180 mg.

Przy dawkowaniu donosowym, ilości te wynoszą 20 – 40 do wywołania lekkiego odurzenia, 40 – 80 mg do średniego i 80 – 100 mg do ciężkiego odurzenia.

opinia sądowo - toksykologiczna

258 P/12/II

194 P/1/I

198 P/8/I

Wspólnie do wszystkich

P. B. (1)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony P. B. (1) ma 49 lat. Posiada obywatelstwo polskie. Dysponuje wykształceniem zawodowym. Jest rozwiedziony, Posiada na utrzymaniu troje dzieci. Prowadził na wolności własną działalność gospodarczą w postaci firmy remontowo – budowlanej, a także był zatrudniony na umowę o pracę jako przedstawiciel handlowy. Osiągał dochód w wysokości 5.000 zł. Jest właścicielem samochodu P. o wartości 80.000 zł, zabezpieczonego do sprawy.

dane osobopoznawcze

574

Oskarżony aktualnie jest osobą niekaraną – wobec zatarcia poprzednich skazań.

karta karna

612 III sąd.

odpisy wyroków

81 – 93 P/4/I

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

____________

_________________________________________________________

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

________________________________________________

___________________

_________

2. OCena DOWOdów

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

całość

wyjaśnienia P. B.

Oskarżony ostatecznie przyznał się do winy i te depozycje brzmiały najbardziej szczerze. Korespondowały w pełni z relacją A. K., a także z przyznaniem się do winy pozostałych współoskarżonych. Sąd oczywiście miał na uwadze podjęte na rozprawie starania oskarżonego o dobrowolne poddanie się karze w trybie art.387 k.p.k. Niemniej jednak w kontekście treści pozostałych dowodów o charakterze obciążającym oraz ich wymowy nie ulegało, że to właśnie ostatnie depozycje oskarżonego, w których nie negował stawianych mu zarzutów, potwierdzając je w całej rozciągłości, były tymi najbardziej bliskimi prawdy i zgodnymi z rzeczywistym stanem rzeczy. Oskarżony nie miał wszak żadnego dostatecznie logicznego powodu aby bezpodstawnie się obciążać, zwłaszcza w kontekście realnie grożącej mu kary i tej, jaka finalnie została mu wymierzona.

Wcześniejsze twierdzenia oskarżonego jakoby nie miał nic wspólnego ze stawianymi mu zarzutami, brzmiały nieprzekonująco i stanowiły ewidentną nieprawdziwą linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej. Były prawdziwe tylko w tym zakresie, w jakim oskarżony potwierdzał swoją znajomość z T. S., A. K., Dar. S. i D.. S.. Zwracało uwagę, że P. B. nawet w śledztwie przyznawał, że A. K. był kierowcą T. S. – co przystawało do twierdzeń tego ostatniego, że jeżdżąc z T. S. był pośrednim świadkiem niektórych transakcji między T. S. i P. B..

wyjaśnienia A. K.

Sąd dał wiarę depozycjom oskarżonego w całości. W przekroju całego postępowania były szczere i spójne. Konsekwentnie opisywał proceder. Dostrzegając oczywiście starania oskarżonego o to aby skorzystać z dobrodziejstwa art. 60 k.k. i poddania się karze w trybie art. 387 k.p.k., nie sposób było nie zauważyć, że znajdowały one potwierdzenie też w innych dowodach – np. w narkotykach znalezionych przy członkach grupy lub osobach z nimi związanych czy w przyznaniu się do winy pozostałych jej członków – co potwierdzało obciążające ich wyjaśnienia oskarżonego, zarówno co do samego istnienia zorganizowanej grupy jak i osób uczestniczących w procederze. W niektórych wypadkach (M. D., K. J. trochę też M. S.) wspierały je również szersze wyjaśnienia owych osób gdzie wprost znajdowały się opisy zdarzeń potwierdzających role niektórych członków grupy. Depozycje K. J. z kolei potwierdzała w swoich zeznaniach np. świadek J. B.. Reasumując, nie było żadnych powodów do zakwestionowania jego relacji w tym w tych fragmentach, w których obciążał oskarżonego P. B. (1) – co zresztą ostatecznie przecież potwierdzał i sam oskarżony P. B. (1), przyznając się do winy. Sam pomawiający nie miał przy tym logicznego powodu bezpodstawnie się obciążać.

Zaznaczyć tu należy, że sprzeczność co do ilości narkotyków, jakie od tego ostatniego miał kupować T. S. (1), a które wynikały z relacji oskarżonego A. K., miała charakter pozorny. Pierwotnie mówił on o ilościach przy tych transakcjach, w których brał sam udział. W kolejnym przesłuchaniu wyraźnie wskazywał ilości, jakie wynikały z relacji samego T. S. (1). Ponieważ chodziło w owym kolejnym przesłuchaniu jednak tylko o wielkości wynikające ze słuchu, prokurator w zarzucie trafnie ograniczył te wielkości tylko do tych transakcji, których świadkiem niemal naocznie był również sam A. K..

Co do ceny metaklefedronu, A. K. najwyraźniej się tu pomylił. Sam P.B. (a nie miał tu powodu mówić nieprawdy) na rozprawie w dniu 7 października 2022 r. szczerze podał, że kupował go po 12.000 zł/ kg (12 zł/g), a przy wprowadzaniu do obrotu sprzedawał po 15.000 zł /kg (15 zł/g).

Choć A. K. mówił o mefedronie, ściślej rzecz biorąc chodziło – co wykazywały znalezione u członków grupy środki psychotropowe – o metaklefedron (3 - C.), a więc o substancję bardzo zbliżoną, niejako pochodną do mefedronu i też uznawaną za zabronioną jako środek psychotropowy.

wyjaśnienia T. S.

Oskarżony T. S. w śledztwie prezentował nieprawdziwą linię obrony, zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za faktycznie popełnione przestępstwa. Przed Sądem wiarygodnie się już przyznał – co znalazło potwierdzenie m.in. w relacji A. K., również np. K. J., M. D., pośrednio też M. S. i J. B., a także w środkach psychotropowych znajdowanych podczas przeszukań u członków grupy i osób z nimi związanych. Sąd dostrzegał, że przyznanie się było elementem starań oskarżonego o skorzystanie z możliwości wynikającej z art. 387 k.p.k. – ale (patrząc na całokształt dowodów zgromadzonych w sprawie) nie wpływało to w ocenie Sądu ujemnie na wiarygodność tych końcowych depozycji oskarżonego. Nie miał wszak powodu bezpodstawnie się obciążać.

wyjaśnienia A. B.

Oskarżony A. B. w śledztwie prezentował nieprawdziwą linię obrony, zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za faktycznie popełnione przestępstwa. Przed Sądem wiarygodnie się już przyznał – co znalazło potwierdzenie m.in. w relacji A. K., pośrednio też m.in. K. J., M. D., M. S., a także w środkach psychotropowych znajdowanych podczas przeszukań u członków grupy i osób z nimi związanych. Sąd dostrzegał, że przyznanie się było elementem starań oskarżonego o skorzystanie z możliwości wynikającej z art. 387 k.p.k. – ale (patrząc na całokształt dowodów zgromadzonych w sprawie) nie wpływało to w ocenie Sądu ujemnie na wiarygodność tych końcowych depozycji oskarżonego. Nie miał wszak powodu bezpodstawnie się obciążać.

wyjaśnienia Dar. S.

Oskarżony D. S. (1) w śledztwie prezentował nieprawdziwą linię obrony, zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za faktycznie popełnione przestępstwa. Przed Sądem wiarygodnie się już przyznał – co znalazło potwierdzenie m.in. w relacji A. K., pośrednio też m.in. K. J., M. D., M. S., a także w środkach psychotropowych znajdowanych podczas przeszukań u członków grupy i osób z nimi związanych. Sąd dostrzegał, że przyznanie się było elementem starań oskarżonego o skorzystanie z możliwości wynikającej z art. 387 k.p.k. – ale (patrząc na całokształt dowodów zgromadzonych w sprawie) nie wpływało to w ocenie Sądu ujemnie na wiarygodność tych końcowych depozycji oskarżonego. Nie miał wszak powodu bezpodstawnie się obciążać.

wyjaśnienia D.. S.

Oskarżony D. S. (2) w śledztwie prezentował nieprawdziwą linię obrony, zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za faktycznie popełnione przestępstwa. Przed Sądem wiarygodnie się już przyznał – co znalazło potwierdzenie m.in. w relacji A. K., pośrednio też m.in. K. J., M. D., M. S., a także w środkach psychotropowych znajdowanych podczas przeszukań u członków grupy i osób z nimi związanych. Sąd dostrzegał, że przyznanie się było elementem starań oskarżonego o skorzystanie z możliwości wynikającej z art. 387 k.p.k. – ale (patrząc na całokształt dowodów zgromadzonych w sprawie) nie wpływało to w ocenie Sądu ujemnie na wiarygodność tych końcowych depozycji oskarżonego. Nie miał wszak powodu bezpodstawnie się obciążać.

wyjaśnienia R. P.

Oskarżony R. P. w śledztwie prezentował nieprawdziwą linię obrony, zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za faktycznie popełnione przestępstwa. Przed Sądem wiarygodnie się już przyznał – co znalazło potwierdzenie m.in. w relacji A. K., pośrednio też m.in. K. J., M. D., M. S., a także w środkach psychotropowych znajdowanych podczas przeszukań u członków grupy i osób z nimi związanych. Sąd dostrzegał, że przyznanie się było elementem starań oskarżonego o skorzystanie z możliwości wynikającej z art. 387 k.p.k. – ale (patrząc na całokształt dowodów zgromadzonych w sprawie) nie wpływało to w ocenie Sądu ujemnie na wiarygodność tych końcowych depozycji oskarżonego. Nie miał wszak powodu bezpodstawnie się obciążać.

wyjaśnienia K. J.

Relacja oskarżonego K. J. już w śledztwie była ogólnie szczera. Potwierdzał swój udział w procederze, opisywał też rolę T. S.. Depozycje oskarżonego wspierały też zeznania J. B.. Sama wymowa wyjaśnień korespondowała pośrednio też z tym co mówił A. K. – bo ten jasno wskazywał, że T. S. miał dalszych odbiorców i dilerów. Nie miał powodu bezpodstawnie się obciążać.

wyjaśnienia K. S.

Oskarżona K. S. w śledztwie prezentował nieprawdziwą linię obrony, zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za faktycznie popełnione przestępstwa. Przed Sądem wiarygodnie się już przyznała – co znalazło potwierdzenie m.in. w relacji A. K., pośrednio też m.in. K. J., M. D., M. S., a także w środkach psychotropowych znajdowanych podczas przeszukań u członków grupy i osób z nimi związanych. Sąd dostrzegał, że przyznanie się było elementem starań oskarżonej o skorzystanie z możliwości wynikającej z art. 387 k.p.k. – ale (patrząc na całokształt dowodów zgromadzonych w sprawie) nie wpływało to w ocenie Sądu ujemnie na wiarygodność tych końcowych depozycji oskarżonej. Nie miał wszak powodu bezpodstawnie się obciążać.

wyjaśnienia M. D.

Ogólnie szczerze wyjaśniała już w śledztwie, opisując swoją rolę w całym procederze i rolę T. S.. Sama wymowa wyjaśnień korespondowała pośrednio też z tym co mówił A. K. – bo ten jasno wskazywał, że T. S. miał dalszych odbiorców i dilerów. Przed Sądem przyznanie się oskarżonej także nie budziło w tym kontekście żadnych wątpliwości – mimo starań oskarżonej o dobrodziejstwo poddania się karze. Nie miała powodu bezpodstawnie się obciążać.

wyjaśnienia M. S.

Oskarżona M. S. częściowo szczerze opisywała już w śledztwie – potwierdzając rolę D. S. (2). Przed Sądem przyznanie się oskarżonej także nie budziło żadnych wątpliwości. Brzmiało mało przekonująco na tamtym etapie mało stanowcze opisywanie roli D. S. i T. S.. Bardziej wiarygodnie brzmiały w kontekście więzów rodzinnych łączących grupę jej wyjaśnienia z rozprawy – gdzie (wprawdzie starając się o art. 387 k.p.k.) przyznawała się już w całości do stawianych jej zarzutów. Nie miała powodu bezpodstawnie się obciążać.

zeznania J. B.

Zeznania świadka brzmiały przekonująco. Świadek nie miała powodu bezpodstawnie obciążać K. J.. Ten zresztą sam przyznawał się do winy i składał obciążające siebie wyjaśnienia. Udział K. J. w procederze narkotykowym potwierdzały również dowody znalezione u J. B., jednoznacznie wiążące K. J. z narkotykową działalnością dilerską.

zeznania R. S.

Nie było powodu aby zanegować ich prawdziwość. Świadek był osobą obcą dla M. D. czy innych członków grupy, nie zainteresowaną wynikiem rozstrzygnięcia. Zeznawał spójnie i przekonująco. Ostatecznie swoją odpowiedzialność potwierdzała i sama zatrzymana oskarżona M. D..

opinie kryminalistyczne, sądowo - toksykologiczne i toksykologiczne

Nie było żadnych przesłanek aby zakwestionować treść owych opinii. Takich zastrzeżeń nie formułowały zresztą nawet same strony.

pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach sprawy.

Brak było powodów do podważenia ich autentyczności czy prawdziwości potwierdzanych nimi informacji. Nic nie wskazywało w przekroju postępowania, że jakiś z dokumentów istotnych dla sprawy był nieprawdziwy czy nieautentyczny.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

wyjaśnienia wszystkich oskarżonych

W tym zakresie, w jakim nie przyznawali się pierwotnie do winy, ich wyjaśnienia nie brzmiały przekonująco – z powodów opisanych wyżej. Ta część depozycji stanowiła li tylko nieprawdziwą linię obrony oskarżonych aby uniknąć grożącej im odpowiedzialności karnej. Była sprzeczna z bardziej przekonującymi depozycjami m.in. A. K. i równie wiarygodnym samym przyznawaniem się też oskarżonych – gdy już doszło do rozprawy głównej.

Sąd jako wiarygodną uznawał natomiast tę część ich depozycji, która ostatecznie wsparła ustalenia faktyczne Sądu.

zeznania D. M.

Dla wątku oskarżonego P. B. zeznania wspomnianego świadka były bez znaczenia.

zeznania R. K.

Dla wątku oskarżonego P. B. zeznania wspomnianego świadka były bez znaczenia.

zeznania A. P.

Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia – w szczególności w zakresie wątku dotyczącego P. B..

zeznania M. P.

Świadek była konkubiną D. S. (2) ale treść jej zeznań była bez znaczenia dla rozstrzygnięcia – w szczególności w zakresie wątku dotyczącego P. B..

zeznania P. W.

Dla wątku oskarżonego P. B. zeznania wspomnianego świadka miały marginalne znaczenie. Pokazywały jednak na ówczesne związki (...). S. z A. K., sięgające nawet pomocy przy wynajmie domu dla T. S.. Pośrednio potwierdzały niektóre wątki opisywane przez A. K..

zeznania Z. W.

Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia. Dotyczyły wprawdzie P. B. ale tylko w aspekcie szukania domu przez oskarżonego.

zeznania H. N.

Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia – w szczególności w zakresie wątku dotyczącego P. B..

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

P. B. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W świetle ustaleń faktycznych nie ulegało wątpliwości, że istniała zorganizowana grupa przestępcza współkierowana przez D. S. (1) i T. S. (1), a nastawiona na przestępczość narkotykową opisaną w zarzucie.

Tożsame dowody prowadziły zarazem do wniosku, że oskarżony P. B. (1) brał w niej udział umyślnie, z zamiarem bezpośrednim – jako stały dostawca dużych ilości metafedronu, które inni członkowie grupy dalej sprzedawali.

Przy tak znacznych ilościach środek psychotropowy przeznaczony był w sposób oczywisty dla potrzeb dalszej zorganizowanej dystrybucji półhurtowej i detalicznej. Nie sposób uznać, że nie zdawał sobie z tego sam oskarżony. Oskarżony P. B. (1) ostatecznie zresztą szczerze przyznał się tu do popełnienia czynu z art. 258 §1 k.k. i wyraził skruchę – i znajdowało to dostateczne umocowanie w pozostałym materiale dowodowym, zwłaszcza depozycjach A. K. (2).

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

P. B. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Nie budziło również wątpliwości popełnienie przez oskarżonego P. B. (1) przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 §1 k.k. w zw. z art. 12 §1 k.k.

Oskarżony P. B. (1) dokonał wprowadzenia do obrotu co najmniej 10.000 gram 3-chlorometkatynonu (3 - C.) czyli metaklefedronu za kwotę nie mniejszą niż 150.000 zł, wbrew przepisom ustawy sprzedając takie ilości środka psychotropowego samemu tylko T. S. (1) na potrzeby handlowe i konsumpcyjne współkierowanej przez niego zorganizowanej grupy. Choć w depozycjach osób uczestniczących w obrocie pojawia się nazwa „mefedron”, ściślej był to metaklefedron (3-chlorometkatynon; 3-C.), który jest również substancją zabronioną, a na tyle zbliżoną do mefedronu, że potocznie też tak najwyraźniej określaną.

Chodziło tu o ilości niewątpliwie „znaczne” – biorąc pod uwagę liczbę osób, których potrzeby mogłoby jednorazowo zaspokoić te 10.000 gram metafaklefedronu, wielokrotnie przewyższająca graniczną wielkość „kilkudziesięciu osób”, jaka zwykle pojawia się w orzecznictwie sądowym (por. np.: wyrok SN z dnia 10 kwietnia 2014 r., IV KK 49/14, Legalis nr 1002366; wyrok SA w Lublinie z dnia 12 września 2013 r., II AKa 141/13, Legalis nr 740840).

Oskarżony działał niewątpliwie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej – w postaci uzyskiwania zysków finansowych ze swoich działań Jak wynikało nawet z wyjaśnień oskarżonego, takie zyski netto rzeczywiście ostatecznie osiągał (w kwocie 3 zł/g czyli łącznie 30.000 zł za całość dostaw objętych aktem oskarżenia).

Opisana działalność prowadzona była w warunkach art. 65 §1 k.k. – albowiem oskarżony wyraźnie uczynił sobie z popełniania przestępstwa stałe źródło dochodu, a do tego popełniał je działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w której pełnił rolę stałego dostawcy.

Przypomnieć tu należy, że uczynienie sobie z popełniania przestępstw „stałego źródła dochodu” oznacza pewną trwałość oraz ciągłość uzyskiwanego dochodu, gdzie sprawca powinien dopuszczać się przestępstwa wielokrotnie i z pewną regularnością (por. wyrok SA w Łodzi z dnia 22 maja 2018 r., II AK 24/18, Legalis nr 2221592). Nie musi być przy tym wcale jedynym źródłem dochodu bo wystarczy, że będzie dodatkowym ale regularnym (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 06 września 2017 r., II AKa 87/17, Legalis nr 1820480). Wszystkie te warunki spełniało systematyczne sprzedawanie T. S. kolejnych partii narkotyku.

Zważywszy na to, że chodziło o co najmniej kilka transakcji rozdzielonych krótkimi odstępami gdzie z góry powzięty był zamiar prowadzenia działalności narkotykowej o tym samym charakterze tak długo jak będzie to możliwe, trafnie prokurator zakwalifikował czyn oskarżonego jako „czyn ciągły’ w rozumieniu art. 12 §1 k.k.

4. KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. B. (1)

Przy wymiarze kary Sąd dostrzegał, że była ona wynikiem uzgodnień między prokuratorem a oskarżonym i jego obrońcą w trybie art. 387 k.p.k.

Sąd zaakceptował te uzgodnienia, uznając, że finalnie ustalona przez strony kara – choć niska (patrząc sumarycznie na społeczną szkodliwość czynu i zawinienie oskarżonego) – jest w stanie spełnić w niezbędnym zakresie cele postępowania.

Za złagodzeniem kary przemawiały zwłaszcza:

- aktualny ustabilizowany sposób życia oskarżonego,

- uprzednia niekaralność (poprzednie skazania uległy już zatarciu);

- przyznanie się na rozprawie i wyrażenie skruchy (choć nieco wymowę tego aktu osłabiał fakt, że nastąpiło to dopiero na rozprawie).

Za zaostrzeniem kary przemawiały zwłaszcza:

- znacząca rola oskarżonego w działalności całej zorganizowanej grupy – jako istotnego dostarczyciela środków psychotropowych do dalszej dystrybucji przez grupę;

- długość okres udziału w grupie;

-charakter zorganizowanej grupy, nastawionej na osiąganie nielegalnych korzyści majątkowych poprzez dystrybucję tzw. „twardych” narkotyków.

Przypomnieć należy, że za czyn z art. 258 §1 k.k. groziła oskarżonemu kara od 3 miesięcy do lat 5 pozbawienia wolności.

Ostatecznie Sąd uznał, że uzgodniona między stronami kara 6 miesięcy pozbawienia wolności – choć bezspornie raczej w dolnych granicach ustawowego zagrożenia – jest (przy uwzględnieniu też faktu, że tryb konsensualny zakłada jednak sporą limitację kary) zdolną spełnić cele stawiane karze, w tym powstrzymać oskarżonego od popełniania kolejnych przestępstw. Również w odczuciu społecznym nie będzie niewspółmiernie pobłażliwa choć zarazem nie sposób jej ocenić jako jakoś szczególnie surowej – patrząc już tylko na to czym się owa zorganizowana grupa zajmowała.

P. B. (1)

Również w tym wypadku, przy wymiarze kary Sąd dostrzegał, że była ona wynikiem uzgodnień między prokuratorem, a oskarżonym i jego obrońcą w trybie art. 387 k.p.k.

Sąd zaakceptował te uzgodnienia, uznając, że ustalona przez strony kara – choć również w tym wypadku niska (patrząc sumarycznie na społeczną szkodliwość czynu i zawinienie oskarżonego, w tym zwłaszcza liczbę i wagę okoliczności obciążających) – jest w stanie spełnić w niezbędnym zakresie cele postępowania.

Za złagodzeniem kary przemawiały zwłaszcza:

- aktualny ustabilizowany sposób życia oskarżonego,

- uprzednia niekaralność (poprzednie skazania uległy już zatarciu);

- przyznanie się na rozprawie i wyrażenie skruchy (choć nieco wymowę tego aktu osłabiał fakt, że nastąpiło to dopiero na rozprawie).

Za zaostrzeniem kary przemawiały zwłaszcza:

- duża ilość narkotyków (nawet jak na ilość „znaczną”);

- charakter dystrybuowanych środków psychotropowych (zaliczanych do tzw. „twardych” narkotyków);

- działanie w warunkach czynu ciągłego (a zatem obostrzenia z art. 57b k.k.),

- działanie w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej (art. 65 §1 k.k.),

- uczynienie sobie z popełnienia przestępstwa stałego źródła dochodu (art. 65 §1 k.k.).

Przypomnieć należy, że za zarzucany czyn groziła oskarżonemu kara od 2 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności (z racji podwyższenia wynikającego z art. 57b k.k.) do lat 12 (z możliwością nadzwyczajnego obostrzenia aż do lat 15), połączona z kumulatywną grzywną.

Ostatecznie zatem Sąd uznał, że uzgodniona między stronami kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności – choć zdecydowanie bardziej w dolnych granicach ustawowego zagrożenia – jest (z tym zastrzeżeniem poczynionym powyżej) nadal zdolną spełnić cele stawiane karze, w tym powstrzymać oskarżonego od popełniania kolejnych przestępstw. Również w odczuciu społecznym nie będzie niewspółmiernie pobłażliwa.

P. B. (1)

Uwzględniając konieczność orzeczenia grzywny obok kary pozbawienia wolności, Sąd zaakceptował również uzgodnienia poczynione między stronami co do wysokości grzywny, która w tym wypadku była obligatoryjna – jako elementu sankcji przepisu z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Przy ustalaniu liczby stawek dziennych grzywny Sąd kierował się przesłankami analogicznymi jak przy karze pozbawienia wolności. Samą stawkę określono uwzględniając dochody uzyskiwane przez oskarżonego na wolności (co determinowało jego możliwości zarobkowe po opuszczeniu ZK) oraz ustaloną sytuację majątkową i rodzinną.

P. B. (1)

20, 21

Wobec pozostawania obu przypisanych oskarżonemu przestępstw w zbiegu realnym, zachodziła potrzeba wymierzenia oskarżonemu na podstawie orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolności jednej kary łącznej.

Za zastosowaniem w większym stopniu zasady kumulacji przemawiały:

- odmienny charakter rodzajowy obu przestępstw

Za zastosowaniem w większym stopniu zasady absorpcji z kolei przemawiała:

- niezaprzeczalna bliskość faktyczna i czasowa obu przestępstw.

Finalnie Sąd podzielił pogląd stron, że celowe jest zastosowanie zasady mieszanej, nieco w większym stopniu korzystającej z zasady absorpcji aniżeli z kumulacji kar jednostkowych.

W efekcie Sąd orzekł wobec oskarżonego karę łączną 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności – jako zdolną do spełnienia celów kary, stanowiącą zarazem adekwatną prawnokarną odpowiedź na rozpatrywaną łącznie działalność przestępczą oskarżonego.

P. B. (1)

W związku z popełnieniem czynu z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 §1 k.k. w zw. z art. 12 §1 k.k., oskarżony P. B. (1) uzyskał korzyść majątkową podlegającą przepadkowi na podstawie art. 45 §1 k.k.

Przypomnieć należy, że ugruntowanym w nauce prawa i orzecznictwie jest pogląd, iż podlegającą przepadkowi „korzyścią majątkową” nie jest w takich sytuacjach li tylko czysty zysk netto osiągany z działalności. Wchodzą w jej skład również wszystkie wydatki, poczynione przez sprawcę, w tym kwoty, jakie sprawca zaangażował w przestępczy proceder. Innymi słowy, dla ustalenia zakresu przepadku nie odlicza się tu kwoty poczynionych przez sprawcę nakładów. (por. wyrok SA w B. z dnia 25 lutego 2014 r., II AKa 16/14, Legalis nr 1062556; wyrok SA we Wrocławiu z dnia 11 lutego 2014 r., II AKa 324/13, Legalis nr 804550; wyrok SA w Warszawie z dnia 23 stycznia 2014 r., II AKa 275/13, Legalis nr 1024236). Sąd w składzie rozpoznającym sprawę ten pogląd w pełni podziela.

Skoro sam oskarżony w toku rozprawy przyznał, że T. S. sprzedał owe 10 kg narkotyku za kwotę 150.000 zł, to właśnie powyższa kwota była całą tą korzyścią majątkową, która podlegała przepadkowi w realiach niniejszej sprawy (a nie tylko osiągany zysk netto w kwocie 30.000 zł, po odjęciu kwoty 120.000 zł przeznaczonej na zakup towaru). Taką też Sąd orzekł – akceptując tu zresztą również ustalenia samych stron.

5. Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. B. (1)

20, 21

Na podstawie art. 63 §1 k.k. Sąd był zobligowany do zaliczenia oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie – co też uczynił.

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

________________________________________________________________________________

7. KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty postępowania w realiach niniejszej sprawy obciążały wszystkich oskarżonych (art. 627 k.p.k.), przy czym winno się to odbyć na zasadzie słuszności (art. 633 k.p.k.). Sąd podzielił pogląd stron, stanowiący element wniosku w trybie art.. 387 k.p.k., że pełne obciążenie przypadającymi na oskarżonego P. B. (1) kosztami postępowania byłoby dla oskarżonego nadmiernie dolegliwe. Wystarczy wspomnieć, że opłata od samej grzywny w realiach niniejszej sprawy wyniosłaby 20 % orzeczonej grzywny – a zatem 9.000 zł. Ostatecznie zatem również w tym aspekcie Sąd zaakceptował uzgodnienia między stronami stanowiące element konsensusu opartego o dyspozycję art. 387 k.p.k. – w efekcie obciążył oskarżonego przypadającymi na niego kosztami sądowymi jedynie częściowo, na podstawie art. 624 §1 k.p.k. zwalniając oskarżonego od ich ponoszenia.

Po uzyskaniu wolności oskarżony będzie w stanie z powodzeniem uiścić kwotę 1.000 zł tytułem częściowej własnej partycypacji w owych kosztach. Nadmienić należy, że obciążenie kosztami ma tu charakter symboliczny – bo powyższa kwota nie wyczerpywała nawet opłaty od orzeczonej grzywny, nie wspominając o kosztach np. wydanych do sprawy opinii.

Sąd uwzględnił jednak długość orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej, a także inne powinności finansowe, które musi on pokryć w związku z wydanym wyrokiem (grzywna, przepadek korzyści majątkowej).

7. Podpis

IV K 147/22

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE