Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2022 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2022 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa C. + (...) S.A. w W.

przeciwko M. A.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 350/22

UZASADNIENIE

Powód – C.+ (...) S.A. z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, złożył pozew przeciwko M. A. o zapłatę kwoty 1.547,98 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że powód zawarł z pozwaną umowę o świadczenie usług w dniu 27 czerwca 2017 roku, zobowiązując się do rozpowszechniania programów telewizyjnych i radiowych oraz dostarczania pozwanemu sprzętu umożliwiającego ich odkodowanie i odbiór. Sprzęt, zgodnie z treścią regulaminu do umowy, został pozwanemu przekazany w najem. Z kolei pozwany zobowiązał się do terminowego uiszczania opłat abonamentowych, z którego to obowiązku nie wywiązał się w następstwie czego powód rozwiązał z pozwanym wyżej wskazaną umowę w dniu 30 listopada 2020 roku.

Powód wskazał, że na dzień wniesienia pozwu pozwany zalegał z zapłata abonamentu w wysokości 227,98 złotych. Zaznaczył nadto, że z uwagi na przedterminowe rozwiązanie umowy z winy pozwanego przed upływem okresu minimalnego, pozwany zobowiązany był do uiszczenia na rzecz powoda kwoty odszkodowania stanowiącego ulgę pomniejszoną o proporcjonalną wartość ulgi za okres świadczenia usług od dnia rozpoczęcia korzystania z usług z okresem gwarantowanego korzystania do dnia dezaktywacji usług. Dlatego też powód wezwał notą księgową pozwanego z dnia 12 grudnia 2020 roku do zapłaty kwoty odszkodowania w wysokości 760,00 złotych, zgodnie z brzemieniem regulaminu świadczenia usług, zgodnie z którym pozwany zobowiązany był również do zwrotu przekazanego w najem sprzętu w terminie 14 dni od rozwiązania umowy. W związku z tym, że do dnia wniesienia pozwu strona pozwana nie zwróciła przekazanego jej sprzętu, powód zażądał równowartości niezwróconego sprzętu, to jest kwoty 560,00 złotych. Dlatego też łączna wysokość żądania wyniosła kwotę 1.547,98 złotych.

Pozwana – M. A. przyznała, że łączyła ją z powodem umowa o świadczenie usług, która została rozwiązana. Zakwestionowała jednak zasadność i wysokość dochodzonego roszczenia wskazując, że uregulowała wszelkie zaległości dokonując w dniu 28 września 2020 roku, na rzecz powoda, przelewu w wysokości 1.075,33 złotych oraz, że dokonała zwrotu sprzętu, wysyłając go na adres powoda C.+ (...) S.A. Podkreśliła również, że kilkukrotnie kontaktowała się telefonicznie z przedstawicielem powoda, który po sprawdzeniu i weryfikacji danych klienta zapewniał ją, że wszystkie zaległości zostały uregulowane, a sprzęt został zwrócony prawidłowo i na tą okoliczność pozwana miała otrzymać pisemne potwierdzenie uregulowania zaległości i przekazania sprzętu, którego jednak nigdy nie otrzymała. W związku z tym oświadczyła, że nie wie jak została wyliczona kwota dochodzona pozwem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 czerwca 2017 roku pozwana – M. A. zawarła z powodem umowę o świadczenie usług na okres 24 miesięcy. W ramach umowy pozwanej udostępniono sprzęt w postaci dekodera i karty.

W przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy z przyczyn określonych w umowie, regulaminie świadczenia usług z dnia 22 grudnia 2014 roku, cenniku z dnia 22 grudnia 2014 roku, szczegółowych warunkach, warunkach promocji, a leżących po stronie abonenta, gdy umowa została zawarta na czas oznaczony i z jej zawarciem związane było przyznanie abonentowi ulgi, dostawca usług miał prawo żądać od abonenta z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy, kary w wysokości udzielonej abonentowi ulgi, pomniejszonej o proporcjonalną wartość ulgi za okres świadczenia usługi od dnia zawarcia umowy do dnia dezaktywacji usługi (pkt. 7 ust. 1 rozdział IV).

przyznane, nadto dowód: umowa o świadczenie usług z dnia 27 czerwca 2017 roku k. 7 – 8v.

Pozwana – M. A. nie wywiązywała się z postanowień umowy i dlatego uległa on rozwiązaniu w dniu 30 listopada 2020 roku.

W związku z tym, że umowa została rozwiązana przed upływem okresu gwarantowanego korzystania z usług wynikającego z warunków promocji, powód naliczył karę w wysokości 760,00 złotych. Stanowiła ona różnice pomiędzy opłatą standardową (wskazaną w cenniku, szczegółowych warunkach) a opłatą promocyjną (wskazaną w Warunkach promocji) za usługi świadczone na rzecz abonenta, pomnożoną przez liczbę miesięcy stanowiących okres gwarantowanego korzystania dla poszczególnych usług oraz pomniejszoną o proporcjonalną wartość udzielonej ulgi za okres świadczenia usług od dnia rozpoczęcia korzystania z usług do dnia rozwiązania umowy.

W wyniku końcowego rozliczenia uwzględniającego powyższą karę powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 987,98 złotych i jednocześnie wezwał do zwrotu dekodera wraz z wyposażeniem oraz kartę dekodującą, w terminie 14 dni od daty rozwiązania umowy.

przyznane, nadto dowód z innych wniosków dowodowych: pismo z dnia 12 grudnia 2020 roku k. 10, nota księgowa k. 11, regulamin świadczenia usług z dnia 22 grudnia 2014 roku k. 25 – 27, cennik z dnia 22 grudnia 2014 roku k. 28 – 34v.

W dniu 28 września 2020 roku pozwana – M. A. uiściła na rzecz powoda kwotę 1.075,33 złotych oraz dokonała zwrotu sprzętu, wysyłając go na adres powoda C.+ (...) S.A. (przyznane).

Po dokonaniu wpłaty pozwana kilkukrotnie kontaktowała się telefonicznie z przedstawicielem powoda, który po sprawdzeniu i weryfikacji danych klienta zapewniał ją, że wszystkie zaległości zostały uregulowane, a sprzęt został zwrócony prawidłowo i na tą okoliczność miała ona otrzymać pisemne potwierdzenie uregulowania zaległości i przekazania sprzętu.

Pozwana- M. A. nigdy nie otrzymała takiego pisma (przyznane).

dowód: potwierdzenie przelewu k. 92.

Sąd zważył co następuje:

W przedmiotowej sprawie strona pozwana – M. A. nie kwestionowała faktu łączącej jej umowy o świadczenie usług z pozwanym, jak również tego, że z powodu zadłużenia została ona rozwiązana. Zaprzeczyła jednak aby posiadała jeszcze jakiekolwiek nieuregulowane zobowiązanie wobec powoda albowiem dokonała spłaty zadłużenia oraz zwróciła sprzęt.

Wobec powyższego, skoro pozwana – M. A. kwestionowała zasadność i wysokość dochodzonego roszczenia, to w toku niniejszego procesu, strona powodowa winna udowodnić zarówno zasadność, jak i wysokość dochodzonej wierzytelności, natomiast strona pozwana, że uregulowała zadłużenia oraz zwróciła sprzęt.

Zgodnie bowiem z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

W ocenie Sądu, z zaoferowanego w sprawie przez powoda materiału dowodowego wynika, że faktycznie strony łączyła umowa o świadczenie usług. Okoliczność ta zresztą została przyznana przez stronę pozwaną, która nie kwestionowała również faktu rozwiązania umowy. Zaprzeczyła jednak aby nie uregulowała zobowiązania na rzecz pozwanego i dokonała zwrotu sprzętu. Na okoliczność tę pozwana M. A. przedstawiła potwierdzenie przelewu kwoty 1.075,33 złotych w dniu 28 września 2020 roku. Powód nie kwestionował prawdziwości tego dokumentu, jak również nie odniósł się do niego ani w toku niniejszego procesu, jak również w uzasadnieniu pozwu, mimo że wiedzę na temat tej wpłaty posiadał już nie tylko na etapie składania pozwu do tutejszego Sądu, ale również na etapie elektronicznego postępowania upominawczego. Ponadto powód nie odniósł się do okoliczności podnoszonych przez pozwaną w zakresie zwrotu sprzętu i rozmów telefonicznych prowadzonych przez nią na ten temat z pracownikiem powoda oraz składanych przez niego deklaracji, że wszystkie zaległości zostały uregulowane, a sprzęt został zwrócony prawidłowo, a abonent otrzyma pisemne potwierdzenie uregulowania zaległości i przekazania sprzętu, jak również faktu, że pozwana nigdy nie otrzymała takiego pisma

Wobec powyższego, skoro powód nie kwestionował tych okoliczności, jak również nie odniósł się do nich, to Sąd biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, uznał fakty te za przyznane w trybie art. 230 kpc.

Wprawdzie powód przedłożył noty księgowe wystawione z tytułu kar umownych za niedotrzymanie warunków promocji z dnia 12 grudnia 2020 roku oraz za sprzęt, należy jednak zauważyć, że są to dokumenty prywatne, które zgodnie z treścią art. 245 kpc stanowią jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Natomiast powód nie wykazał w toku niniejszego procesu aby zostały one faktycznie dostarczone pozwanej, jak również w jaki sposób wyliczona została kwota kary umownej z tytułu niedotrzymania warunków promocji. Powód wskazał jedynie ustalony w umowie sposób wyliczenia tej kary, jednakże nie przedstawił w tym zakresie żadnego arytmetycznego wyliczenia. W konsekwencji Sąd nie miał możliwości zweryfikowania prawidłowości ustalenia tej kwoty.

Sąd powziął również wątpliwości co do zasadności naliczania tej kary umownej, mimo że możliwość jej naliczania w wysokości udzielonej abonentowi ulgi określonej w warunkach promocji wynika wprost z pkt 7 rozdział IV umowy o świadczenie usług z dnia 27 czerwca 2017 roku. Jednakże, w ocenie Sądu, zapis ten nie uzasadnia uwzględnienia roszczenia powoda w tym zakresie albowiem nie znajduje on oparcia w obowiązujących przepisach prawa. Niewątpliwym natomiast jest, że Sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądania pozwu w tym zakresie.

Zgodnie z treścią art. 483 § 1 k.c. w umowie można zastrzec, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Cytowany przepis, z uwagi na zawartą w nim normę prawną, jest przepisem bezwzględnie obowiązującym (ius cogens). Wskazać przy tym należy, że jak wynika z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, które sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela, przy ocenie charakteru zastrzeżonej kary należy brać pod uwagę charakter prawny zobowiązań, które należą do essentialia negotii, a nie obowiązki pochodne (dodatkowe) – (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2000 roku, V CKN 171/00, Lex nr 52662).

W przedmiotowej sprawie powód zobowiązał się do świadczenia na rzecz pozwanego określonych usług, natomiast pozwana zobowiązana była do uiszczania z tego tytułu opłat. Zatem zobowiązanie pozwanej było od początku zobowiązaniem stricte pieniężnym, do którego nie może mieć zastosowania przepis o karze umownej.

W konsekwencji, w ocenie sądu, dochodzenie od pozwanej kary umownej naliczanej z przyczyny wskazanych w nocie obciążeniowej, a mianowicie jako kara za niedotrzymanie warunków promocji, czyli niewykonania zobowiązania pieniężnego, należy uznać za niedopuszczalne.

Wobec powyższego, skoro powód nie wykazał zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia, to Sąd oddalił powództwo w całości.