Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2022 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Monika Rosłan-Karasińska

Protokolant:       sekr. sądowy Marta Jachacy

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 listopada 2022 r. w Warszawie

sprawy Z. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rekompensatę

na skutek odwołania Z. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 1 lutego 2022 r. znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu Z. G. prawo do emerytury z rekompensatą.

Sygn. akt VII U 292/22

UZASADNIENIE

Z. G. w dniu 25 lutego 2022 r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 1 lutego 2022 r. znak: (...) i wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie rekompensaty. Decyzji zostało zarzucone dokonanie przez organ wadliwej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i przyjęcie, że ubezpieczony nie udokumentował swojej pracy w warunkach szczególnych. Odwołujący się podkreślił, że w okresie od 1 października 1986 r. do 14 września 1989 r. był dziennikarzem i zastępcą kierownika działu, a następnie kierownikiem działu w wydawanej przez (...) (...) gazecie codziennej (...), co mógł poświadczyć przełożony, redaktor naczelny (...) J. D.. W okresie od 12 listopada 1991 r. 31 grudnia 1992 r. był zatrudniony w (...), która wydawała gazetę codzienną (...), co mógł poświadczyć T. S.. W okresie od 4 stycznia 1993 r. do 31 grudnia 1998 r. był zatrudniony w (...), które wydawało miesięcznik (...). W redakcji tego miesięcznika na stanowiskach sekretarza redakcji oraz zastępcy redaktora naczelnego zajmował się redagowaniem treści czasopisma. Praca ta polegała na redagowaniu czasopisma, czyli wykonywaniu obowiązków dziennikarskich, co mógł poświadczyć J. L.. W okresie od 1 marca 1999 r. do 31 października 2001 r. odwołujący się pracował w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) jako dyrektor wydawca. (...) wydawał w tym czasie miesięczniki „(...)", (...)", „(...)", kwartalnik (...), dwutygodnik (...) oraz portal internetowy „(...)". W okresie od 1 stycznia 2002 r. do 30 listopada 2002 r. zajmował stanowisko dyrektora wydawniczego w wydawnictwie (...) czasopisma o roboczej nazwie (...) ( odwołanie, k.3-6 a. s.).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c. W uzasadnieniu organ rentowy stwierdził, że wniosek o rekompensatę został załatwiony odmownie, ponieważ na podstawie przedłożonych dokumentów oddział uznał za udowodniony staż pracy w szczególnych warunkach pracy dziennikarskiej w wymiarze 2 lat, 7 miesięcy i 17 dni. Organ rentowy nie uwzględnił do stażu w szczególnych warunkach na potrzeby ustalenia prawa do rekompensaty okresu zatrudnienia od 1 października 1986 r. do 14 września 1989 r. w (...) Agencji (...), od 12 listopada 1991 r. do 31 grudnia 1992 r. w (...) sp. z o.o., od 4 stycznia 1993 r. do 31 grudnia 1998 r. w „(...), ponieważ jak wynika ze świadectw pracy w spornych okresach odwołujący zajmował różne stanowiska tj. zastępcy kierownika działu, kierownika działu, zastępcy redaktora naczelnego, sekretarza, redaktora wydawnictwa, szefa pionu politycznego, sekretarza redakcji. Powyższe oznaczało, że ubezpieczony w spornym okresie nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy - pracy dziennikarza, czyli osoby zajmującej się redagowaniem, tworzeniem lub przygotowywaniem materiałów prasowych ( art. 7 ust.2 pkt 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. prawo prasowe (Dz.U. z 2018 r., poz.1914), ale pełniąc inne funkcje (bez wskazania czasookresu od - do) wykonywał równie ż inne obowiązki pracownicze. Nie został uwzględniony również okres od 1 stycznia 2002 r. do 30 listopada 2002 r. w Wydawnictwie (...) sp. z o.o. (następnie (...) sp. z o.o. sp. k.), ponieważ w ww. okresie ubezpieczony wykonywał prace dyrektora wydawniczego. Ponadto do odwołania ubezpieczony załączył świadectwo pracy z okresu od 1 marca 1999 r. do 31 października 2001 r. z (...) sp. z o.o. gdzie ww. zajmował stanowisko dyrektora wydawcy. Organ rentowy nie uznał, że odwołujący, pełniąc funkcje dyrektora, wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę dziennikarza ( odpowiedź na odwołanie, k.63-64 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Z. G. urodzony (...) od 1 października 1986 r. do 14 września 1989 r. był zastępcą kierownika działu ideologicznego i kierownika działu w wydawanej przez (...) (...) gazecie codziennej (...). Oprócz tego był też dziennikarzem ( zeznania Z. G., k.111-112 a. s.). Pracował w dziale krajowym relacjonującym wydarzenia polityczne i społeczne. Jego obowiązki polegały na redagowaniu treści dostarczanych przez podległych mu dziennikarzy, współredagowaniu całej gazety poprzez udział w kolegiach redakcyjnych i codziennych naradach. Jednocześnie był w tym okresie autorem kilkuset własnych publikacji. Jego obowiązki nie miały żadnych związków z pracą biurową czy administracyjną. Był kierownikiem działu politycznego i jednocześnie zastępcą dyrektora naczelnego od 12 listopada 1991 r. do 31 grudnia 1992 r. w (...). Łączył te funkcje, będąc jednocześnie zastępcą redaktora naczelnego. Był tam sekretarzem, a później redaktorem wydania. Potem szefem pionu politycznego w randze redaktora naczelnego. W ostatnim okresie zatrudnienia był szefem redakcji i był przede wszystkim dziennikarzem. Stanowisko sekretarza i redaktora wydania oznaczało redagowanie w porozumieniu z redaktorem naczelnym i kolegium redakcyjnym całej gazety, tj. dobór artykułów na poszczególne strony, nadawanie im tzw. leadów, śródtytułów, tytułów, a także codzienną i wielokrotną w ciągu dnia współpracę z zespołem graficznym. Następnie jako szef pionu politycznego i zastępca redaktora naczelnego redagował w gazecie treści związane z wydarzeniami politycznymi i społecznymi. Na kolejnym stanowisku jako sekretarz redakcji również zajmował się redakcją gazety (treści polityczne, społeczne i ekonomiczne). Wszystkie te zadania wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy. Jego obowiązki nie miały w tym okresie żadnych związków z pracą biurową czy administracyjną ( zeznania Z. G., k.111-112 a. s.). Odwołujący się pracował w dzienniku (...) do 1995 r. jako publicysta i dziennikarz, a następnie zastępca kierownika działu. Przede wszystkim był dziennikarzem, ponieważ funkcje kierownicze w dzienniku to były funkcje o charakterze organizacyjnym. Zastępca kierownika to był człowiek, który praktycznie nie zajmował się pracami organizacyjnymi. Był powoływany na czas nieobecności, czy choroby kierownika. Zastępca kierownika zajmował się zbieraniem materiałów w dziale, żeby nie przychodziło kilkanaście osób na spotkanie. Podstawowym obowiązkiem redaktora G. było pisanie artykułów. Dziennik musiał wyprodukować codziennie dodatkowe teksty, bo co kilka godzin należało wysyłać z redakcji wiele tekstów. Nazwy działów zmieniały się wielokrotnie. Redaktor Z. G. nie miał nic wspólnego z ideologią władzy, czy sprawami związanymi z ustrojem. Teksty były głównie o charakterze informacyjnym, krajowym oraz wiele kwestii związanych ze sprawami socjalnymi i interwencyjnymi. Redaktor G. często jeździł w wybrane miejsca w kraju, skąd spływały listy i prośby o interwencję, prośby typu socjalnego, kadrowego, bytowego ( zeznania J. D., k.110-111 a. s.). Pracę wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Prace administracyjne były pracami marginalnymi. Każdy z dziennikarzy był przyjmowany na stanowisko kierownicze, ale kryterium przejęcia to było stanowisko dziennikarza ( zeznania T. S., k.109-110 a. s.). Odwołujący się pełnił funkcję dziennikarza w (...) w okresie od 4 stycznia 1993 r. do 31 grudnia 1998 r., które wydawało miesięcznik (...). Był sekretarzem redakcji i zastępcą redaktora naczelnego. Ubezpieczony cały czas był czynnym dziennikarzem. Sam pisał teksty. Pełnienie funkcji sekretarza i dyrektora wydawniczego to była prac wymagająca większych kompetencji i doświadczenia niż szeregowego dziennikarza. Od wiedzy odwołującego się zależało to jakiej jakości będą teksty, które pójdą do druku i końcowy produkt, czyli pismo, które było redagowane. Odwołujący wykonywał pracę stale i w pełnym wymiarze czasu pracy ( zeznania J. L., k.109 a. s.). Od 1 marca 1999 r. do 31 października 2001 r. Z. G. pracował w (...). Pełnił tam funkcję dyrektora wydawcy. Dyrektor wydawca nadzorował wydawanie i redagowanie tytułów prasowych: (...), (...), (...), ,,(...)”. Rolą odwołującego się było połączenie dwóch spółdzielni dziennikarskich w jedno wydawnictwo. Dostał zadanie, żeby spozycjonować te wydawnictwa i żeby nie konkurowały same ze sobą, co wiązało się z redagowaniem art. 7 prawa prasowego. Odwołujący się podejmował decyzje dotyczące kwestii wydawania materiałów prasowych i pracował z kolegami. Spotykali się codziennie, rozmawiając o tym jak ma wyglądać wydanie od strony graficznej. Z. G. wykonywał taką pracę jak redaktor naczelny. Miał pod sobą pięć tytułów. Pilnował, żeby lina strategiczna czasopisma cały czas się rozwijała. Od 1 stycznia 2002 r. do 30 listopada 2002 r. pracował w wydawnictwie (...), gdzie był dyrektorem wydawniczym. Nie pisał własnych artykułów. Pracując w zespole redakcyjnym, zajmował się takimi działaniami, jak redagowanie czasopisma. Wydawca uznał, że powinien objąć funkcję redaktora naczelnego i dopilnować, żeby zasady redakcyjne, adresat czasopisma i charakter czasopism były zgodny z jego oczekiwaniami. Była to praca w całości redakcyjna. Na co dzień pracował z dziennikarzami ( zeznania Z. G., k.111-112 a. s., świadectwo pracy, k.8 a. s.).

Z. G. 20 grudnia 2021 r. złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o emeryturę (wniosek o emeryturę z 20 grudnia 2021 r., k.1 a. r.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. 1 lutego 2022 r. wydał decyzję znak: (...) o przyznaniu emerytury od 17 stycznia 2022 r., tj. od osiągniecia wieku emerytalnego ( decyzja ZUS z 1 lutego 2022 r., k.21 a. r.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. 1 lutego 2022 r. wydał decyzję odmowną o przyznaniu rekompensaty, znak: (...). W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie udowodnił wymaganego okresu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze wynoszącego 15 lat (decyzja ZUS z 1 lutego 2022 r., k.23 a. r.).

Z. G. 25 lutego 2022 r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 1 lutego 2022 r., znak: (...) ( odwołanie,k.3-6 a. s.).

Sąd dał wiarę zeznaniom ubezpieczonego co do przebiegu zatrudnienia w wydawanej przez (...) (...) gazecie codziennej (...), w (...), (...), (...) i w Wydawnictwie (...) sp. z o.o. (następnie (...) sp. z o.o. sp. k.) oraz rodzaju i charakteru wykonywanej przez niego pracy, które zostały ocenione jako spójne i nie budzące wątpliwości co do ich wiarygodności, a nadto znajdują one potwierdzenie w dokumentacji pracowniczej odwołującego się. Zeznania świadków uznano za wiarygodne ponieważ opisali oni spójnie czynności, które wykonywał odwołujący się, zaś wiedzę o tym czerpali z bezpośrednich kontaktów ze współpracującym z nimi odwołującym się.

Dokumenty, na jakie Sąd wskazał, ustalając stan faktyczny, zgromadzone głównie w aktach osobowych, a w części w aktach prowadzonych przez organ rentowy, zostały ocenione jako wiarygodne. Sąd – biorąc pod uwagę zgodność ich treści z tym na co wskazali świadkowie i ubezpieczony – nie miał podstaw do innej oceny.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie Z. G. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 1 lutego 2022 r. znak: (...) było uzasadnione.

Regulacja dotycząca prawa do rekompensaty z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych, o którą ubiegał się Z. G. została wprowadzona do ustawy z 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (tekst jednolity Dz. U. z 2018 r., poz. 1924). Art. 2 pkt 5 tej ustawy zawiera definicję rekompensaty rozumianej jako odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Z kolei warunki jej przyznawania oraz sposób jej obliczenia wskazują art. 21 – 23 zamieszczone w Rozdziale III „Rekompensata”. Art. 23 stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę oraz, że przyznawana jest ona w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W art. 21 ust. 1 ustawy wskazano natomiast, że rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Z art. 21 ust. 2 ustawy wynika zaś, że rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, o której mowa w cytowanych przepisach, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego.

Wskazywane art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty: 1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej oraz 2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat. Z kolei w art. 21 ust. 2 tej ustawy została zawarta przesłanka negatywna, którą stanowi nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Może ona budzić wątpliwości, gdyż literalna wykładnia tego wyrwanego z kontekstu normatywnego przepisu może prowadzić do wniosku, że prawo do rekompensaty przysługuje wyłącznie tym osobom, które nie nabyły prawa do jakiejkolwiek emerytury z FUS. Do prawidłowej interpretacji tego przepisu konieczne jest jednak zastosowanie wykładni systemowej, która prowadzi do przepisu art. 23 ustawy o emeryturach pomostowych, zgodnie z którym rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego. Z kolei z art. 173 ust. 1 ustawy emerytalnej wynika, że kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczanie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r. W tych okolicznościach warunek sformułowany w art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obniżonym wieku emerytalnym z uwagi na prace w warunkach szczególnych, obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Nabycie prawa do takiego tylko świadczenia stanowi przesłankę negatywną przyznania prawa do rekompensaty. Natomiast nabycie prawa do emerytury na zasadach ogólnych nie wpływa w żaden sposób na uprawnienia do rekompensaty (wyrok Sadu Apelacyjnego w Gdańsku z 5 maja 2017 r., III AUa 2047/16, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 14 grudnia 2015 r., III AUa 1070/15, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 22 września 2017 r., III AUa 529/16).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy wskazać,
że nie zachodzi negatywna przesłanka przyznania Z. G. prawa do rekompensaty. Ubezpieczony nie miał przyznanego prawa do wcześniejszej emerytury
z uwagi na pracę w warunkach szczególnych. Decyzją z 1 lutego 2022 r. przyznano mu prawo do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym.

Wobec powyższego, celem ustalenia czy ubezpieczonemu przysługuje prawo
do rekompensaty należało zbadać spełnienie przesłanek pozytywnych, o których była mowa. Analiza cytowanych przepisów ustawy o emeryturach pomostowych, prowadzi do wniosku,
że prawo do rekompensaty mają osoby urodzone po 1948 r., które przed 1 stycznia 2009 r. wykonywały przez co najmniej 15 lat pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Podobnie jak przy ustalaniu tego okresu na potrzeby przyznania emerytury w niższym wieku emerytalnym, tak przy ustalaniu prawa do rekompensaty będą uwzględnione tylko okresy, w których praca była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zdaniem Sądu, Z. G. spełnił przesłanki pozytywne konieczne do tego, by uzyskać prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Ubezpieczony nie nabył prawa do emerytury pomostowej i legitymuje się okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych, przypadającym przed 1 stycznia 2009 r.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43) – zwane dalej rozporządzeniem w sprawie wieku emerytalnego,
do którego należy się odwołać na podstawie art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS, wskazuje w § 2 ust. 1, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń
na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. W przypadku ubezpieczonego, któremu ZUS nie uwzględnił do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia jest nieuzasadnione.

Odnosząc się do wskazanej okoliczności należy podnieść, że w sprawie o prawo
do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z uwagi na wykonywanie pracy szczególnych warunkach – analogicznie w sprawie o prawo do rekompensaty - należy ustalić faktyczny rodzaj i zakres powierzonych do wykonywania czynności (obowiązków) pracowniczych i to one podlegają każdorazowo ocenie, a nie rodzaj stanowiska, jaki w dokumentach podał pracodawca. Ponadto, choć wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze powinno być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze lub w świadectwie pracy (wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 r., II UKN 417/97 oraz wyrok Sądu Najwyższego z 21 listopada 2001 r., II UKN 598/00), to dokumenty te podlegają każdorazowo weryfikacji. Wynika to z tego, że są to dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c. i nie stanowią dowodu tego, co zostało w nim odnotowane. Taki walor mają wyłącznie dokumenty urzędowe, do których w myśl stosowanego a contrario art. 244 § 1 k.p.c. nie zalicza się świadectwa pracy, skoro nie zostało sporządzone przez organy władzy publicznej ani inne organy państwowe (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 17 grudnia 2013 r., III AUa 783/13, Lex nr 1409118). To zatem oznacza, że nawet jeśli pracodawca ww. dokument pracownikowi wystawił, to i tak podlega on kontroli ZUS i sądu
i nie oznacza automatycznie, że praca w danym okresie była wykonywana w warunkach szczególnych. Z drugiej zaś strony, brak takiego dokumentu bądź jego wadliwości nie przesądzają o tym, że praca nie była wykonywana w warunkach szczególnych. Kwestia
ta każdorazowo podlega badaniu przy uwzględnieniu tego, jakie czynności i rodzaj prac faktycznie wykonywał wnioskodawca i co ważne, w razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego
w sprawie przyznania uprawnień do emerytury w wieku obniżonym (także w sprawie
o rekompensatę), dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do świadczenia. Wynika to z tego, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, a nie tylko świadectwem pracy
w warunkach szczególnych.

W rozpatrywanej sprawie z przeprowadzonych przez Sąd dowodów jednoznacznie wynika, że Z. G. pracował od 1 października 1986 r. do 14 września 1989 r. w wydawanej przez (...) (...) gazecie codziennej (...), od 12 listopada 1991 r. do 31 grudnia 1992 r. w (...), od 4 stycznia 1993 r. do 31 grudnia 1998 r. w (...), od 1 marca 1999 r. do 31 października 2001 r. w (...) i od 1 stycznia 2002 r. do 30 listopada 2002 r. w Wydawnictwie (...) sp. z o.o. (następnie (...) sp. z o.o. sp. k.) na stanowisku dziennikarza.

Praca ta może zostać zakwalifikowana jako odpowiadająca art. 32 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, czyli dziennikarzy zatrudnionych w redakcjach dzienników, czasopism, w radiu, telewizji oraz w organach prasowych, informacyjnych, publicystycznych albo fotograficznych, objętych układem zbiorowym pracy. Wobec tego Sąd przyjął, że odwołujący się pracował w warunkach szczególnych w okresie od 1 października 1986 r. do 14 września 1989 r. w wydawanej przez (...) (...) gazecie codziennej (...), od 12 listopada 1991 r. do 31 grudnia 1992 r. w (...), od 4 stycznia 1993 r. do 31 grudnia 1998 r. w (...), od 1 marca 1999 r. do 31 października 2001 r. w (...) i od 1 stycznia 2002 r. do 30 listopada 2002 r. w Wydawnictwie (...) sp. z o.o. (następnie (...) sp. z o.o. sp. k.). Okresy te, łącznie z okresami uznanymi przez ZUS jako okresy zatrudnienia w warunkach szczególnych przekraczają wymagany przez ustawę próg 15 lat.

W tych okolicznościach należało stwierdzić, że ubezpieczony spełnia przesłanki
do uzyskania dochodzonego od organu rentowego prawa do rekompensaty. W konsekwencji odwołanie podlegało uwzględnieniu poprzez zmianę zaskarżonej decyzji w ten sposób,
że przyznano Z. G. prawo do rekompensaty na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., o czym sąd orzekł w sentencji wyroku.