Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 października 2022 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – SSR Lidia Merska

Protokolant – sekr. sąd. Justyna Koleśnik-Matelak

w obecności oskarżyciela publicznego z KPP w G. - -----------

po rozpoznaniu w dniach 22 lipca 2022r i 26 października 2022 roku rozprawie

W. S.

syna M. i I. zd. P.

ur. (...) w Ł.

obwinionego o to, że:

1.  W dniu 31 marca 2022 roku około godz. 19:22 w G. przy ul. (...)
w rejonie posesji nr (...) usiłował dokonać kradzieży drewna o wartości około 30 zł na szkodę Ł. R.,

tj. o czyn z art. 11§1 kw w zw. z art. 119§1 kw

2.  W dniu 31 marca 2022 roku około godz. 19:22 w G. przy ul. (...)
w rejonie posesji nr (...) zakłócił porządek publiczny poprzez wszczęcie awantury podczas której szarpał za ubranie Ł. R.,

tj. o czyn z art. 51§1 kw

1.  Obwinionego W. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na podstawie art. 11§3 kw w zw. z art. art. 119§1 kw w zw. z art. 9§2 kw i art. 24§1 i 3 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 400 (czterysta) złotych.

2.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 40 (czterdzieści) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt II W 231/22

UZASADNIENIE

Ł. R. na zlecenie Urzędu Miasta G. wykonuje usługi pielęgnacji drzew i wycinki. W marcu 2022r przeprowadzał takie prace na terenie miejscowości W., naprzeciwko zakładu (...). Teren w tym miejscu jest terenem miasta G.. Przeprowadzał tam prace polegające na wycince drzew, krzewów, porządkowania terenu. Przygotował drzewo, pociął je na kawałki o długości 2,40m i 1,20m. Dnia 31 marca 2022r Ł. R. jechał swoim samochodem w kierunku centrum miejscowości W. od strony G.. Po lewej stronie dla jego kierunku jazdy, w miejscu gdzie składowane było pocięte drzewo, zauważył, że mężczyzna tnie piła motorową przygotowane drewno. Tym mężczyzną był W. S., był on w towarzystwie swojej parterki A. C., miał też przygotowane, pocięte na kawałki drewno ułożone na taczce. Ł. R. podszedł do tego mężczyzny i zapytał co on robi. W odpowiedzi usłyszał, że tnie drzewo na ognisko. Ł. R. zwrócił mu uwagę, żeby zostawił to drewno, ponieważ to jego własność. W. S. odpowiedział, że nie wie czyje to drzewo, że nie widzi żadnej tabliczki z informacją, i że może je sobie wziąć. Ł. R. tłumaczył mu, że każde drzewo ma jakiegoś właściciela, a to jest już przygotowane. Ł. R. zaproponował, aby W. S. zostawił drewno, albo zapłacił mu 50 zł, albo wzywa on policję. Ł. R. na miejscu wykonał kilka zdjęć oraz nagrał film telefonem komórkowym. W. S. oburzył się, że ma zapłacić 50zł i chciał z tym przygotowanym na taczce drewnem odejść. Ł. R. zapowiedział, że dzwoni na policję. Wówczas W. S. podszedł do niego i próbował go przepchnąć, wymachiwał w jego stronę rękoma. Między mężczyznami doszło do szarpaniny, w tym czasie też Ł. R. wyrzucił z teczki drewno. Obaj mężczyźni zadzwonili na policję, z tymże W. S. odszedł z miejsca zdarzenia przed przyjazdem policji. Po około 10 minutach na miejsce przyjechał patrol policji w składzie: A. N. i M. R.. Ł. R. przedstawił przebieg zdarzeń. Policjanci udali się w kierunku, gdzie odszedł drugi z mężczyzn – na teren posesji przy budynku ul. (...). Policjanci wspólnie z Ł. R. zauważyli w garażu mężczyznę i kobietę, którego świadek wskazał jako sprawcę kradzieży. Obie osoby policjanci wylegitymowali, które oświadczyły iż były na miejscu wycinki drzewa skąd chcieli zabrać kilka gałęzi na ognisko. Przyznali również, że mieli ze sobą taczkę i piłę, a to Ł. R. był wobec nich wulgarny, agresywny, miał też szarpać W. S.. Obaj mężczyźni zostali pouczeni o dalszym postępowaniu oraz przysługujących im uprawnieniach.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadków – Ł. R. k. 40v – 41v, A. N. k. 65v, M. R. k. 65v – 66, częściowo A. C. k. 66 – 66v, notatki urzędowej k. 1, płyty ze zdjęciami z akt sprawy IIKp 181/22, a także częściowo wyjaśnień obwinionego k. 40v.

Obwiniony W. S. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, podał, że został zaatakowany przez Ł. R.. Zaprzeczył by miał przy sobie piłę i taczkę, a podał że poszedł na spacer ze swoją partnerką A. C.. Podkreślał, że został pobity przez pokrzywdzonego.

Sąd ocenił wyjaśnienia obwinionego jako niewiarygodne. Przede wszystkim Ł. R. nie miałby żadnego powodu aby interweniować dnia 31 marca 2022r, gdyby nie zauważył, że ktoś kradnie drewno. Zaproponował obwinionemu aby zapłacił za zabrane drewno, co wywołał agresywne zachowanie ze strony obwinionego. To obwiniony zaatakował pokrzywdzonego, szarpał się z nim. Podkreślić należy, iż policjantom na gorąco obwiniony oraz jego partnerka przedstawili przebieg zdarzenia zgodny z relacją Ł. R.. Ponadto dokumentacja fotograficzna nie pozostawia żadnych wątpliwości odnośnie zachowania obwinionego, tego że miał ze sobą taczkę i piłę oraz przygotowane do wywiezienia drewno.

Sąd ocenił zeznania pokrzywdzonego Ł. R. i policjantów jako wiarygodne. Policjanci są osobami bezstronnymi, nie zaangażowanymi w rozstrzygnięcie sprawy. Ich relacja przedstawia to co usłyszeli od obu mężczyzn i kobiety, to co zauważyli na miejscu. Ł. R. jedynie bronił swojej własności, zareagował na próbę kradzieży, a nawet zaproponował obwinionemu żeby zapłacił za zabrane drewno. Natomiast postawa obwinionego, który nie przyjmował do wiadomości, że dopuszcza się kradzieży, świadczy o jego zamiarze zaboru cudzego mienia. To, że pokrzywdzony żądał od niego 50 zł, a później wycenił wartość drewna na 30 zł nie dyskwalifikuje jego zeznań. To właściciel mienia przedstawia cenę sprzedaży jako ofertę. To obwiniony zareagował w sposób nieprzystający do całej sytuacji i to on wszczął awanturę, podczas której szarpał pokrzywdzonego.

Zeznania A. C. – partnerki obwinionego – zmierzają do umniejszenia winy obwinionego, potwierdzającymi jego linię obrony. Ta relacja nie jest tożsama z tym, co przekazywała na gorąco policjantom dnia 31 marca 2022r. Od zdarzenia do dnia składania przez nią zeznań przed Sądem minęło ponad pół roku, w tym czasie było też prowadzone postępowanie karne z zawiadomienia obwinionego. Zdaniem Sądu w tym zakresie jej późniejsza relacja jest niewiarygodna.

Odpowiedzialności za czyn kwalifikowany z art. 119§1kw podlega ten, kto kradnie lub przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą, jeżeli jej wartość nie przekracza 500zł. Strona przedmiotowa, działanie sprawcy polega na tym, że w przypadku kradzieży dokonuje zaboru (wyjmuje rzecz spod władztwa pokrzywdzonego) w celu przywłaszczenia, czyli objęcia władztwa nad rzeczą. Strona podmiotowa wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. obejmuje umyślność o zamiarze bezpośrednim i kierunkowym. Podmiotową cechą kradzieży jest bowiem zabór w celu przywłaszczenia, czyli chęć włączenia skradzionego mienia do majątku sprawcy lub postąpienia z nim jak z własnym, a więc czyn kierunkowy, co wskazuje na zamiar bezpośredni sprawcy (zob. wyr. SN z dnia 29 października 2001 r., III KKN 364/01, OSN Prok. i Prawo 2002, nr 3, poz. 14) - Grzegorczyk Tomasz, Jankowski Wojciech, Zbrojewska Monika komentarz, LEX 2010, Komentarz do art.119 Kodeksu wykroczeń. Odnosząc te normy prawa do zachowania obwinionego należy stwierdzić, iż jest on winnym popełnienia zarzucanego mu czynu. Wykroczenia tego dopuścił się z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co robi i jak się zachowuje. Obwiniony ponosi odpowiedzialność za usiłowanie dokonania kradzieży, ponieważ nie udało mu się zabrać stamtąd przedmiotu kradzieży – drewna – na skutek interwencji pokrzywdzonego.

Odpowiedzialność z art. 51§1kw ponosi ten, kto krzykiem, hałasem, alarmem lub innym wybrykiem zakłóca spokój, porządek publiczny, spoczynek nocny albo wywołuje zgorszenie w miejscu publicznym, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. Poprzez zachowanie wymienione przykładowo w dyspozycji art. 51 § 1 należy rozumieć: krzyk jako wydawanie dźwięków zawierających pewną określoną treść lub też dźwięki nieartykułowane, czyli całkowicie jej pozbawione, np. wrzask; hałas jako nieskoordynowane głośne dźwięki, stuki, trzaski, czyli wrzawa, zgiełk, harmider, rumor albo też głośna zakłócająca spokój kłótnia; alarm jako znak, sygnał zawiadamiający o grożącym niebezpieczeństwie wzywający do gotowości czy też określonego działania. Natomiast jako inny wybryk możemy w tym przypadku potraktować np. rozsypanie czy też rozpylenie substancji drażniących lub cuchnących w szkole, tramwaju, klatce schodowej czy innym miejscu publicznym, nieuzasadnione rozpychanie klientów w sklepie, czy też głośne śpiewanie nieprzyzwoitych przyśpiewek itp. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 grudnia 1992 r., III KRN 189/92 (LEX nr 162227) stwierdził, że wybryk to zachowanie, jakiego wśród konkretnych okoliczności, czasu, miejsca i otoczenia, ze względu na przyjęte zwyczajowo normy ludzkiego współżycia nie należało się spodziewać, które zatem wywołuje powszechne negatywne oceny społeczne i uczucie odrazy, gniewu i oburzenia. Wybryk charakteryzuje się więc ostrą sprzecznością z powszechnie akceptowanymi normami zachowania się. A contrario nie może być uznany za wybryk czyn, który nie tylko nie koliduje w rażący sposób z obowiązującymi w określonym kontekście sytuacjami, normami zachowania, ale wręcz wzbudza - w odbiorze powszechnym - oceny akceptacji, choćby milczącej zgody, aprobaty, podziwu lub uznania.

Wykroczenia określone w treści art. 51 zarówno w postaci podstawowej (§ 1), jak i kwalifikowanej (§ 2) można popełnić jedynie umyślnie. Potwierdza to Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 30 września 2002 r., III KKN 327/2002 (LEX nr 55571) stwierdzając, że istota wybryku spenalizowanego w art. 51 § 1 k.w. uzależniona jest od szczególnych znamion strony podmiotowej, charakteryzującej się umyślnym okazaniem przez sprawcę lekceważenia dla norm zachowania się. Jako, że wykroczenia z art. 51 k.w. są znamienne skutkiem (wykroczenie materialne), należy brać tu pod uwagę zarówno umyślność zachowania się sprawcy, które zawsze jest umyślne, jak i umyślność wywołanego tym działaniem skutku, który może już być objęty zarówno umyślnością, jak i nieumyślnością - Komentarz do art.51 kodeksu wykroczeń (Dz.U.10.46.275), [w:] T. Grzegorczyk, W. Jankowski, M. Zbrojewska, Kodeks wykroczeń. Komentarz, LEX, 2010. Z cytowanego przepisu jednoznacznie wynika, iż czyn z art. 51§1kw związany jest z osobą sprawcy, jego zamiarem i zachowaniem o określonych znamionach.

Należy zauważyć, że obwiniony doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jak się zachowuje w miejscu publicznym i nie zważał na reakcję otoczenia. Obwiniony wszczął awanturę, podczas której szarpał za ubranie Ł. R.. Zdarzenie to odbywało się w miejscu publicznym, dostępnym dla bliżej nieokreślonej liczby osób.

Wymierzając obwinionemu karę Sąd wziął pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynów zarzucanych obwinionemu, który ocenił jako znaczny. Obwiniony dokonał czynu na szkodę osoby obcej, działał w miejscu publicznym, nie okazał skruchy.

Zdaniem Sądu kara grzywny w kwocie 400,00 złotych jest karą adekwatną do czynów i stopnia zawinienia.

Na wysokość orzeczonych kosztów składa się opłata sądowa – 40,00zł (art. 21 i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych – Dz.U. nr 49, poz. 223 z 1983r.), 100zł – wysokość zryczałtowanych wydatków za przeprowadzenie rozprawy i 20zł – zryczałtowana wysokość wydatków ponoszonych w toku czynności wyjaśniających (rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie zryczałtowanych wydatków postępowania (…) w sprawach o wykroczenia Dz. U. poz. 2467 z 2017r).