Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt

Sygn. akt III K 139/21

(PR 1 Ds. 373.2021 Prokuratura Rejonowa Wrocław - Fabryczna)

1.  USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

M. G.

w dniu 17 stycznia 2021r. we W., uderzył B. S. pięścią w twarz, w wyniku czego doznała ona tępego urazu twarzoczaszki z następczym złamaniem ściany dolnej oczodołu i krwiakiem w zatoce szczękowej oraz pęknięciem gałki ocznej z uszkodzeniem twardówki i wypadnięciem tkanek gałki ocznej, co stanowiło inne ciężkie kalectwo, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazany

- wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Fabrycznej z dnia 4 grudnia 2012 roku w sprawie o sygn. akt II K 1278/12, za przestępstwo z art.280§1 k.k. i art.157§2 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w zw. z art.64§2 k.k. za co została orzeczona kara 3 lat pozbawienia wolności, która odbywał w okresie od 11 września 2012 roku do dnia 4 grudnia 2012 roku i od 13 sierpnia 2013 roku do 21 czerwca 2015 roku oraz od 9 lutego 2016 roku do 15 grudnia 2016 roku,

tj. czyn z art. 156§ 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 64§2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1

W dniu 17 stycznia 2021r. od godziny 18:00 M. G. wraz ze swoim bratem P. G. spożywali alkohol w mieszkaniu zamieszkiwanym przez M. G. we W. przy ul. (...).

Około godziny 21:00-22:00 do tego mieszkania przyszła B. S. -konkubina P. G. aby zabrać go do domu.

W czasie bytności w mieszkaniu B. S. postanowiła jednak w nim zostać i wspólnie z konkubentem i jego bratem wypiła kilka kieliszków W..

Po pewnym czasie B. S. poprosiła P. G. aby ten udał się do sklepu i kupił jej „Gorący kubek” ponieważ rozbolał ją brzuch.

Zeznania świadka P. G.

k.208-212, k.35v-36

Zeznania świadka B. S.

k.157-159, k.12

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. G.

k.155-157

2

Gdy P. G. opuścił mieszkanie, pomiędzy B. S. a M. G. doszło do wymiany zdań, po której M. G. uderzył B. S. pięścią w twarz, po czym M. G. opuścił mieszkanie.

Powyższe uderzenie spowodowało u B. S. pęknięcie gałki ocznej i wypłynięcie jej zawartości.

Gdy do mieszkania powrócił P. G. zastał otwarte drzwi wejściowe, w mieszkaniu nie zastał natomiast brata.

O zaistniałej sytuacji zostały zawiadomione służby medyczne, a B. S. została odwieziona do szpitala przy ul. (...) we W., gdzie przebywała na Oddziale Okulistycznym do 21 stycznia 2021r.

W wyniku uderzenia B. S. doznała tępego urazu twarzoczaszki z następczym złamaniem ściany dolnej oczodołu i krwiakiem w zatoce szczękowej oraz pęknięciem gałki ocznej z uszkodzeniem twardówki i wypadnięciem tkanek gałki ocznej, co stanowiło inne ciężkie kalectwo.

Powyższe obrażenia stanowią następstwo bezpośredniego działania narzędzia tępego ewentualnie tępokrawędzistego działającego z dużą siłą bezpośrednio na okolice oczodołowa lewą i mogło powstać od jednorazowego uderzenia pięścią.

Zeznania świadka P. G.

k.208-212, k.35v-36

Zeznania świadka B. S.

k.157-159, k.12

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. G.

k.155-157

Dokumentacja medyczna B. S.

k.4 i 13

M. wraz z załącznikami w postaci zdjęć B. S.

k.15 i k.19-28

Opinia sądowo – lekarska biegłego W. D.

k.38-39

Ustna opinia uzupełniająca sądowo – lekarska biegłego W. D.

k.166-168

3

Przed doznaniem urazu oka B. S. pracowała na stoisku mięsnym sklepu (...), natomiast po zdarzeniu nie powróciła do pracy, nie uzyskała również świadczenia rentowego. Na utrzymaniu ma dwoje małoletnich dzieci (13 i 16 lat)

Zeznania świadka B. S.

k.157-159v.

4

Z medyczno – sądowego punktu widzenia brak jakichkolwiek obiektywnych i jednoznacznych podstaw do przyjęcia, aby udokumentowany stan zdrowia M. G. uniemożliwiał mu zadanie takiego uderzenia pokrzywdzonej B. S. kończyną górną aby spowodować u niej zmiany urazowe o lokalizacji i zakresie u niej stwierdzonych i będących następstwem zdarzenia z dnia 17 stycznia 2021r.

Opinia sądowo – lekarska biegłego W. D.

k.220-223

Ustna opinia uzupełniająca sądowo – lekarska biegłego W. D.

k. 236v.-239

5

W wydziale Penitencjarnym i Nadzoru nad Wykonywaniem Orzeczeń Karnych Sądu Okręgowego we (...) nie jest zarejestrowana żadna sprawa w przedmiocie udzielenia przerwy w wykonywaniu kary pozbawienia wolności dotycząca M. G..

Pismo SO V Wydział Penitencjarny i Nadzoru nad Wykonywaniem Orzeczeń Karnych z 20.09.2021r.

k.16

6

W posiadanej przez Areszt Śledczy we W. od badania wstępnego M. G. w dniu 2.03.2021r. nie ma informacji odnośnie przebytego urazu prawej dłoni.

Pismo dyrektora Aresztu Śledczego we W. z 15.11.2021r.

k.180

7

M. G. urodził się (...) we W., jest rozwiedziony, ma troje dzieci, nie posiada istotnych składników majątkowych, w okresie od 21.03.2021r. do 10.06.2022r. odbywał karę pozbawienia wolności, przed osadzeniem utrzymywał się z pracy w charakterze elektryka.

Dane o osobie oskarżonego

k.155, k.99-101

Informacja w trybie art.213 k.p.k.

k.127

Dane z bazy N.-sad

k.129

8

M. G. był uprzednio wielokrotnie karany, po raz ostatni wyrokiem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 27.03.2019r. w sprawie II K 16/19 którym za czyn z ar. 158§1 k.k. w zw. z art.64§2 k.k. orzeczono karę 5 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał od 21.03.2021r. do 18.08.2021r.

Uprzednio M. G. był również karany m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Fabrycznej z dnia 4 grudnia 2012 roku w sprawie o sygn. akt II K 1278/12, za przestępstwo z art.280§1 k.k. i art.157§2 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w zw. z art.64§2 k.k. za co została orzeczona kara 3 lat pozbawienia wolności, która odbywał w okresie od 11 września 2012 roku do dnia 4 grudnia 2012 roku i od 13 sierpnia 2013 roku do 21 czerwca 2015 roku oraz od 9 lutego 2016 roku do 15 grudnia 2016 roku.

Dane z Krajowego Rejestru Karnego

k.67-69

Odpis wyroku Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej II K 16/19

k.136-137

Dane z bazy N.-sad

k.129

Odpis wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej II K 1278/12 z danymi o odbyciu kary

k.73-75

Odpis wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej II K 427/09

k.80-89

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  Ocena Dowodów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Zeznania świadka P. G.

Zeznania P. G., B. S. oraz wyjaśnienia oskarżonego w części odnoszącej się do ustalonego faktu pozostawały spójne w zakresie dotyczącym przebywania brata oskarżonego w jego mieszkaniu, oraz pojawienia się w nim pokrzywdzonej około godziny 21-22, a także wspólnego spożywania alkoholu. Według tych relacji pokrzywdzona była tego dnia skłócona z P. G.. Wprawdzie B. S. zeznała na to oskarżony namawiał ją aby przyszła do jego mieszkania aby pogodzić się z konkubentem, natomiast oskarżony wskazywał, ze to on namawiał brata na kontakt z pokrzywdzoną, niemniej okoliczność ta nie miała istotnego wpływu na ustalenie, że B. S. w mieszkaniu tym się pojawiła. Relacja zarówno oskarżonego jak i jego brata wskazywała na to, że gdy B. S. przyszła do mieszkania była poddenerwowana, wręcz jak wskazywał oskarżony unosiła się i wulgarnie wyrażała się w stosunku do brata, niemniej po jakimś czasie uspokoiła się. Następnie według relacji wszystkich uczestników spotkania wspólnie spożywali alkohol, a B. S. źle się poczuła i poprosiła konkubenta o to aby udał się do sklepu i zakupił jej „Gorący kubek”.

Zeznania świadka B. S.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. G.

2

Zeznania świadka P. G.

Okoliczności w jakich doszło do opuszczenia mieszkania przez P. G. tj. na prośbę pokrzywdzonej celem dokonania zakupu „Gorącego kubka” w pobliskim sklepie nie budziły wątpliwości. Z relacji zarówno pokrzywdzonej, jej konkubenta P. G. jak i jego brata – oskarżonego wynikało, że od tego momentu w mieszkaniu pozostali wyłącznie B. S. i oskarżony. Relacja pokrzywdzonej oraz oskarżonego co do przebiegu wydarzeń mających miejsce pod nieobecność P. G. nie były spójne, choć zgodne co do tego, że doszło między nimi do wymiany zdań.

Oskarżony mianowicie podkreślał, że wobec tego, że brat wyszedł i długo go nie było, chciał aby pokrzywdzona opuściła jego mieszkanie, ponieważ był zmęczony. Ostatecznie zwrócił się do niej w wulgarnych słowach aby wyszła. Wówczas pokrzywdzona, która siedziała w tym momencie na tapczanie miała się z niego zerwać i używając wulgarnych słów rzucić na niego z rękoma, a oskarżony ją odepchnął z całych sił i „poleciała tyłem w stronę tego łóżka gdzie stał stół”, odwrócił się na pięcie i wyszedł z mieszkania. Następnie włóczył się bez celu i do mieszkania wrócił dopiero około czwartej rano, zauważył sporo krwi, poprzewracane rzeczy. Jak wyjaśnił „ogarnął” mieszkanie z grubsza i położył się spać. Z późniejszych relacji brata dowiedział się, że stała się tragedia, że brat zawiadomił karetkę około 1- 2 w nocy. Podkreślił, że pokrzywdzona straciła oko w wyniku niefortunnego, niezamierzonego pchnięcia.

Wyjaśnienia te stały w sprzeczności z pierwszą relacją pokrzywdzonej składaną w postępowaniu przygotowawczym w dniu 05 marca 2021r. a zatem w niewielkiej odległości czasowej od zdarzenia. Pokrzywdzona wówczas zeznała: „Gdy P. wyszedł byłam sama z M.. M. powiedział do mnie coś głupiego, nie pamiętam co, ja mu zwróciłam uwagę na to co powiedział, nie pamiętam już co mu odpowiedziałam. Wtedy M. uderzył mnie ręką w lewe oko. W momencie uderzenia siedziałam na łóżku i będąc w szoku położyłam się . Nadmieniam że ta sytuacja od tego, jak M. coś do mnie powiedział do otrzymania od niego ciosu trwała chwilę dosłownie. Po tym jak M. mnie uderzył uciekł z mieszkania zostałam sama. Gdy M. mnie uderzył oko pękło i zaczęła lać się z niego krew, tam w mieszkaniu wszędzie była krew, oko wypływało. Po chwili do mieszkania wrócił P. i zadzwonił na 112”

Należało zwrócić uwagę, że przedstawiając przebieg zdarzenia pokrzywdzona kilkukrotnie konsekwentnie wskazywała na to, że oskarżony ją uderzył i mając na uwadze treść opinii sporządzonej przez biegłego z zakresu medycyny sądowej, należało przyjąć, że wersja ta co do mechanizmu powstania urazu była prawdziwa.

Dopiero na rozprawie 14 września 2021r. pokrzywdzona wskazywała: „Z oskarżonym rozmawialiśmy sobie, ja sobie nie pozwolę żeby gadano jakieś głupoty. To się zadziało tak szybko, ja się ocknęłam pamiętam tylko ten urywek, że siedziałam na tapczanie, krew wszędzie i pamiętam oskarżonego, że zobaczył, że jest pełno krwi i za chwilę go nie było. Mój partner P. jak przyszedł zaraz zadzwonił po karetkę ale w pierwszej kolejności karetka nie przyjechała tylko przyjechała policja.” (por. k.157v.) i dalej na pytanie jak doszło do tego urazu oka podała „No wymiana zdań, ja pamiętam ułamek sekundy, że uderzyłam w coś. Ocknęłam się usiadłam, pamiętam oskarżonego, że zobaczył i za chwilę jego nie było, pełno krwi. Ułamek sekundy. Wiem, że nie zrobił tego specjalnie.”.

Na kolejne pytanie czy to oskarżony ją uderzył odpowiedziała „To się tak szybko zadziało, że nie jestem w stanie tego pamiętać, pamiętam kałużę krwi.”

Pytana o treść uprzednio składanych a odczytanych na rozprawie zeznań podała „Nie jestem w stanie powiedzieć, nie wiem czemu tak wtedy powiedziałam, to było dosyć dawno. Stało się jak się stało czasu się nie cofnie.”

Pytana o to w jakich okolicznościach doznała urazu odpowiedziała „Nie pamiętam, wymiana zdań i podtrzymuje to, że byliśmy z M. sami a partner poszedł” Pytana o to, dlaczego w tych zeznaniach podała, że oskarżony ją uderzył zeznała:

„Nie wiem czemu tak powiedziałam, może byłam jeszcze w szoku, nie jestem w stanie powiedzieć czy to było uderzenie czy popchnięcie. Zresztą w szpitalu doktor mi sugerowała, z którą jeszcze mam kontakt, że było czymś ostrym, bo to nie do uwierzenia. Pamiętam, że przychodziły do mnie i pytały ale ja nie jestem w stanie powiedzieć, to był ułamek sekundy.”

Pytana natomiast o to, czy oskarżony wypraszał ją z mieszkania, nie wykluczyła tego, aczkolwiek zeznała, „nie po to przyszłam po partnera, żeby go stamtąd wyciągnąć żebym stamtąd wychodziła”, co w kontekście oczekiwania na P. G. który poszedł do sklepu a zatem miał wrócić do mieszkania brata wydaje się logiczne.

Również P. G., który nie był naocznym świadkiem zdarzenia a informacje o jego przebiegu czerpał od pokrzywdzonej, w relacji składanej w postępowaniu przygotowawczym podał, że „ Nie było mnie może 10-15 minut. W tym czasie B. została sama z M.. Gdy wróciłem to drzwi wejściowe do mieszkania były otwarte. Gdy wszedłem domieszkania to zobaczyłem B. z rozwalonym okiem, siedziała na łóżku i płakała (…) B. na początku mówiła, że stał się wypadek. Zapytałem co się stało i ona nie potrafiła mi odpowiedzieć co się stało była w takim szoku, machała rękami i trzymała się za lewe oko (…) na miejsce przyjechała policja i nas spisała i pytali o co chodzi, Ja już nie pamiętam co B. mówiła przy policji ja byłem w szoku ona też. (…) Tego dnia w szpitalu (...) nie była w stanie powiedzieć co się stało czy to był wypadek czy M. ją uderzył czy odepchnął. Parę dni po tym zdarzeniu pytałem jej się co się dokładnie stało i ona w dalszym ciągu utrzymuje, że dokładnie nie pamięta co się wydarzyło, nie wie czy M. ją uderzył celowo czy odepchnął, jak to relacjonuje”. Również w postępowaniu sądowym świadek opisywał, że pokrzywdzona powiedziała, że wypadek się stał, że nieszczęście, stwierdziła, że nie pamięta za bardzo tylko tyle, że była zdenerwowana, że na mnie była pogniewana ale ogólnie zajścia nie pamięta.

Oceniając zmianę przedstawionej przez B. S. wersji wydarzeń oraz zasłanianie się brakiem pamięci co do przyczyn doznania urazu nie można było pominąć że oskarżony jest bratem konkubenta B. S., która nadal pozostaje z nim w związku.

Tym samym miała powody do tego, aby starać się zbagatelizować zachowanie oskarżonego, a wręcz wkluczyć że do urazu doszło w wyniku uderzenia pokrzywdzonej przez niego. Podobnie z uwagi na pokrewieństwo P. G. z oskarżonym i chęć pozostawania w dobrych z nim relacjach miał on powody do przedstawiania sytuacji w określony sposób.

Gdyby istotnie oskarżony jedynie odepchną pokrzywdzoną jako nielogiczne należało ocenić jego zachowanie polegające na opuszczeniu mieszkania w sytuacji, gdy jak twierdził uprzednio prosił w tym w wulgarnych słowach pokrzywdzoną aby je opuściła, czego pokrzywdzona nie wykluczała. Zachowanie oskarżonego skłania do przyjęcia, że opuścił mieszkanie nie dlatego, że był zdenerwowany i zły i nie chciał eskalować przemocy wobec przyszłej żony brata, ale uświadamiając sobie skutek swojego zachowania i w obawie przed jego konsekwencjami.

Tymczasem treść opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej W. D., uzupełnionej przesłuchaniem biegłego na rozprawie wskazywała na to, że doznane przez pokrzywdzoną obrażenia opisane zarzutem stanowią następstwo bezpośredniego działania narzędzia tępego ewentualnie tępokrawędzistego działającego z dużą siłą bezpośrednio na okolice oczodołowa lewą i mogło powstać od jednorazowego uderzenia pięścią.

Biegły pytany o możliwy inny mechanizm powstania urazu, w tym przedstawiany przez oskarżonego a polegający na tym, że miał odepchnąć pokrzywdzoną, która następnie miała uderzyć się o element mebli wykluczył taki mechanizm powstania obrażeń. Jednocześnie biegły wskazał,. Że jeżeli chodzi o uderzenie musiało ono być uderzeniem powyżej standardowego i to pięścią a nie otwartą ręką. Biegły przy tym odniósł się do możliwości powstania urazu gdyby dłoń nie była zaciśnięta w pięść, a mianowicie wskazał, że „oskarżony mógł uderzyć bardzo mocno kłębem niezaciśniętej w pieść ręki w dolne ograniczenie oczodołu i wówczas mogło nastąpić złamanie ale nie mogło dojść do pęknięcia gałki. Po czym przyjmijmy, że pokrzywdzona stoi dalej, czy też upada a oskarżony podczas gdy ona ma otwarte powieki, co najmniej oka lewego, bardzo mocno uderza ją wyprostowanym palcem a konkretnie szczytem palca w gałkę oczną powodując pękniecie tej gałki,. Przy czy musiałaby mieć otwarte powieki, o tego rodzaju sytuacji nie słyszałem, nie czytałem a jej prawdopodobne zaistnienie pozostawiam organom procesowym”.

Ponadto odnosząc się do prawnokarnego aspektu obrażeń biegły wskazał, że „obrażenia można byłoby podzielić pod względem kwalifikacji prawnej na samo złamanie oczodołu z następczym krwawieniem do zatoki szczękowej – je należałoby potraktować jako naruszające czynności narządu ciała na okres powyżej dni 7, niemniej sam uraz gałki ocznej z pęknięciem twardówki i wypadnięciem tkanek gałki ocznej bez wapienia należy kwalifikować jako inne ciężkie kalectwo w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.k. Jeżeli oko było niezbędne do pracy w zawodzie to wówczas mogłaby wchodzić również inna dyspozycja z tego samego artykułu” (por. k.167).

Oceniając opinię sporządzoną przez biegłego jako rzetelną Sąd miał na uwadze, że korespondowała ona z dokumentami znajdującymi się w aktach sprawy, jak również wiedzę oraz doświadczenie biegłego w opiniowaniu spraw o podobnym charakterze.

Zeznania świadka B. S.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. G.

Dokumentacja medyczna B. S.

M. wraz z załącznikami w postaci zdjęć B. S.

Opinia sądowo – lekarska biegłego W. D.

Ustna opinia uzupełniająca sądowo – lekarska biegłego W. D.

3

Zeznania świadka B. S.

Sąd nie kwestionował prawdziwości twierdzeń pokrzywdzonej odnośnie jej pracy zawodowej przed zdarzeniem i braku możliwości jej kontynuowania w związku z doznaniem urazu.

4

Opinia sądowo – lekarska biegłego W. D.

Opinia biegłego dotycząca możliwości spowodowania przez oskarżonego urazu doznanego przez pokrzywdzoną nie budziła wątpliwości co do jej rzetelności.

Na rozprawie 18.10.2022r. biegły wprost wskazał „Z medycznego punktu widzenia, na podstawie dostępnych i materiałów i tego jak zobaczyłem, jak wygląda ręka oskarżonego i jej ruchomość choć w niewielkim stopniu, brak jest podstaw do wnioskowania, żeby ze strony oskarżonego zachodziły fizyczne przeciwskazania zdrowotne do zadania uderzenia, które miałoby u pokrzywdzonej skutkować zmianami u niej rozpoznanymi.” (por. k.237)

Biegły wprawdzie nie dokonywał badania fizykalnego oskarżonego, niemniej wyjaśnił z jakich powodów takie badanie ręki czy też wykonanie jej diagnostyki nie było niezbędne do wydania opinii.

Należało również zauważyć, że sam oskarżony nie dysponował żadną dokumentacją potwierdzającą zaburzenia ortopedyczne, chirurgiczne czy neurologiczne a jak wskazuje treść niżej opisanego pisma dyrektora Aresztu Śledczego we W. nie stwierdzono tego rodzaju zaburzeń podczas badania wstępnego przy przyjęciu do odbycia kary w dniu 22.03.2021r. a zatem 2 miesiące po zdarzeniu.

Ustna opinia uzupełniająca sądowo – lekarska biegłego W. D.

5

Pismo SO V Wydział Penitencjarny i Nadzoru nad Wykonywaniem Orzeczeń Karnych z 20.09.2021r.

Pismo pochodzące od uprawnionego organu sporządzone we właściwej formie, nie budziło zastrzeżeń co do rzetelności. Pozwoliło natomiast na krytyczną ocenę twierdzeń oskarżonego, który wskazywał, że zdiagnozowane u niego schorzenie ręki będące następstwem wypadku było powodem udzielenia mu przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności.

6

Pismo dyrektora Aresztu Śledczego we W. z 15.11.2021r.

Dokument nie budził zastrzeżeń co do prawdziwości zawartej w nim informacji odnośnie braku w posiadanej od daty przyjęcia w posiadanej dokumentacji informacji odnośnie przebytego urazy prawej dłoni, stojącej w sprzeczności z twierdzeniami oskarżonego

7

Dane o osobie oskarżonego

Dane podawane przez oskarżonego odnośnie sytuacji rodzinnej i majątkowej korespondowały z uzyskanymi w drodze wywiadu policyjnego oraz informacjami z bazy N.-sad wskazującymi na czas odbywania kary pozbawienia wolności.

Informacja w trybie art.213 k.p.k.

Dane z bazy N.-sad

8

Dane z Krajowego Rejestru Karnego

Dane nie kwestionowane przez strony wskazujące na uprzednią kilkukrotną karalność oskarżonego w tym za przestępstwa o podobnym charakterze oraz działanie w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa.

Odpis wyroku Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej II K 16/19

Dane z bazy N.-sad

Odpis wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej II K 1278/12 z danymi o odbyciu kary

Odpis wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej II K 427/09

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2

Wyjaśnienia oskarżonego

Wyjaśnienia oskarżonego, w których wskazywał, że nie uderzył B. S. a do powstania urazu u pokrzywdzonej doszło w wyniku jej silnego odepchnięcia i uderzenia o meble, jak nie znajdujące odzwierciedlenia w relacji pokrzywdzonej oraz opinii biegłego W. D. Sąd ocenił wyłącznie jaki przyjęta przez oskarżonego linię obrony.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

x☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Punkt I części wstępnej wyroku

M. G.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżonemu M. G. zarzucono popełnienie czynu polegającego na tym, że w dniu 17 stycznia 2021r. we W., uderzył B. S. pięścią w twarz, w wyniku czego doznała ona tępego urazu twarzoczaszki z następczym złamaniem ściany dolnej oczodołu i krwiakiem w zatoce szczękowej oraz pęknięciem gałki ocznej z uszkodzeniem twardówki i wpadnięciem tkanek gałki ocznej, co stanowiło inne ciężkie kalectwo, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazany

- wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Fabrycznej z dnia 4 grudnia 2012 roku w sprawie o sygn. akt II K 1278/12, za przestępstwo z art.280§1 k.k. i art.157§2 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w zw. z art.64§2 k.k. za co została orzeczona kara 3 lat pozbawienia wolności, która odbywał w okresie od 11 września 2012 roku do dnia 4 grudnia 2012 roku i od 13 sierpnia 2013 roku do 21 czerwca 2015 roku oraz od 9 lutego 2016 roku do 15 grudnia 2016 roku,

tj. czyn z art. 156§ 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 64§2 k.k.

W ocenie Sądu zgromadzone dowody pozwoliły na przyjęcie że oskarżony dopuścił się popełnienia opisanego wyżej czynu.

Przepis art.156 §1 k.k. penalizuje przestępstwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci:

1) pozbawienia człowieka wzroku, słuchu, mowy, zdolności płodzenia,

2) innego ciężkiego kalectwa, ciężkiej choroby nieuleczalnej lub długotrwałej, choroby realnie zagrażającej życiu, trwałej choroby psychicznej, całkowitej albo znacznej trwałej niezdolności do pracy w zawodzie lub trwałego, istotnego zeszpecenia lub zniekształcenia ciała.

W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że tylko pełna utrata funkcji życiowych danych organów uzasadnia zakwalifikowanie czynu sprawcy jako spowodowania ciężkiego kalectwa z art. 156 § 1 pkt 1 k.k. W innych wypadkach postuluje się kwalifikowanie czynu sprawcy z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. (Zoll [w:] Wróbel, Zoll II/1, s. 358). Sąd Najwyższy wyraźnie stanął na stanowisku, że zniesienie czynności jednego z narządów parzystych (jąder, oczu, nerek, płuc, uszu) stanowi „inne ciężkie kalectwo”, ponieważ każdy z nich jest ważnym dla życia narządem o samodzielnej wysoce wyspecjalizowanej czynności. Jeżeli natura wyposażyła człowieka w dwa narządy, utrata jednego z narządów parzystych oznacza odebranie w znacznym zakresie temu narządowi zdolności funkcjonowania zgodnie z przeznaczeniem (wyroki SN: z 10.11.1973 r., IV KR 340/73, OSNPG 1974/3, poz. 42; z 28.03.1979 r., V KRN 16/79, OSNKW 1979/10, poz. 107).

Kodeks nie określa bliżej zachowania sprawcy, realizującego znamiona typów czynów zabronionych opisanych w art. 156 § 1–3. Realizować będzie te znamiona każde zachowanie, które stanowić może podstawę obiektywnego przypisania skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Będą to więc zachowania, które niosą ze sobą istotne zwiększenie niebezpieczeństwa nastąpienia ciężkiego uszczerbku na zdrowiu albo występujące już niebezpieczeństwo jeszcze istotnie zwiększają. Zob. wyrok SN z 1.12.2000 r., IV KKN 509/98, OSNKW 2001/5–6, poz. 45. Istotą tych zachowań będzie naruszenie reguł postępowania z takim dobrem prawnym, jakim jest zdrowie drugiego człowieka.

Należy zauważyć, że spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu może być popełnione zarówno umyślnie (art. 156 § 1 k.k.), jak i nieumyślnie (art. 156 § 2 k.k.). Pojęcie zamiaru zostało zdefiniowane w art. 9 § 1 k.k. Zgodnie z tym przepisem zamiar popełnienia czynu zabronionego obejmuje swym zakresem zarówno sytuację, gdy sprawca przewidując możliwość popełnienia czynu zabronionego godzi się na to. Wynika z tego, że dla ustalenie formy stadialnej należy stwierdzić, że sprawca działał z zamiarem bezpośrednim albo że działał z zamiarem wynikowym.

Ustalenie co do zamiaru sprawcy winno wynikać z całokształtu zarówno przedmiotowych, jak i podmiotowych okoliczności. W sytuacji gdy na podstawie wyjaśnień oskarżonego nie da się w sposób niebudzący wątpliwości ustalić zamiaru sprawcy, to dla prawidłowego ustalenia rzeczywistego zamiaru sąd powinien sięgnąć do najbardziej uchwytnych i widocznych elementów działania sprawcy, to jest okoliczności przedmiotowych (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2004 roku, IV KK 276/03 OSNwSK 2004/1/29). Ustalenia te nie mogą opierać się wyłącznie na fragmentarycznych faktach wiążących się ze stroną wykonawczą, lecz powinny być wnioskiem koniecznym, wynikającym z analizy całokształtu przedmiotowych i podmiotowych okoliczności zajścia, a w szczególności ze stosunku sprawcy do pokrzywdzonego, jego właściwości osobistych i dotychczasowego trybu życia, pobudek oraz motywów działania, siły ciosu, głębokości, kierunku rany i rozmiarów użytego narzędzia, oraz z wszelkich innych przesłanek wskazujących na to, że sprawca, chcąc spowodować uszkodzenie ciała, zgodą swą, stanowiącą realny proces psychiczny, obejmował tak wyjątkowo ciężki skutek, jakim jest śmierć ofiary (Wyrok Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 28 czerwca 1977 r. VI KRN 14/77, LEX nr 19376).

Przestępstwo określone w art. 156 § 1 pkt 2 k.k. jest przestępstwem umyślnym kwalifikowanym przez następstwo. Przy przestępstwach przeciwko życiu i zdrowiu w orzecznictwie wskazuje się, że zamiar sprawcy może przyjmować postać tzw. zamiaru ogólnego, przy którym sprawca powinien uświadamiać sobie przynajmniej możliwość spowodowania swoim zachowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, lecz dokładna postać zadanych obrażeń nie musi być sprecyzowana w jego świadomości. Innymi słowy, zamiar ogólny obejmuje faktyczne skutki będące wynikiem zadawanych umyślnie obrażeń (zob. wyr. SA w Łodzi z 26.2.2002 r., II AKa 18/02, Prok. i Pr. 2004, Nr 4, poz. 21; wyr. SA w Warszawie z 29.11.2013 r., II AKa 388/13, Legalis; wyr. SA w Krakowie z 26.3.2015 r., II AKa 244/14, Legalis; wyr. SA we Wrocławiu z 26.6.2019 r., II AKa 173/19, Legalis). Postać ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, będąca skutkiem uderzenia oskarżonego, nie musiała być w jego w świadomości precyzyjnie skonkretyzowana. Sprawca może nie ogarniać swym zamiarem następstw uderzenia w postaci wystąpienia ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci innego ciężkiego kalectwa. Te następstwa objęte są winą nieumyślną ze strony sprawcy. Oskarżony zadając ciosy o takim natężeniu, w tak newralgiczne części ciała jak głowa, okolice oka, co najmniej powinien był i mógł przewidzieć aż tak daleko idące następstwa. Tym samym przyjąć należy, że godził się na następstwa w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. W konsekwencji, przestępstwo to cechuje się winą kombinowaną, mieszaną- udział jest umyślny, a następstwa objęte są nieumyślnością.

Opisane zarzutem działanie oskarżonego M. G. polegało na uderzeniu pokrzywdzonej pięścią w twarz. Jak przyjmuje się w orzecznictwie, „powszechnie wiadomo (z doświadczenia życiowego), iż nawet jedno mocne uderzenie (kopnięcie) w głowę, klatkę piersiową czy brzuch może spowodować poważne obrażenia ciała” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 22 stycznia 2013 r., II AKa 292/12, LEX nr 1282756). W tym wypadku nie chodzi przy tym o to, żeby uderzając pokrzywdzoną oskarżony wprost chciał spowodować konkretne obrażenia ciała i dokładnie taki skutek wyobrażać sobie w czasie dokonania czynu. Należy odwołać się bowiem do konstrukcji tzw. zamiaru ogólnego. „Postać uszczerbku ciała nie musi być sprecyzowana w świadomości sprawcy, stąd zamiar taki określa się ogólnym. Zamiar ogólny nie jest więc określeniem sugerującym, że chodzi ogólnie o jakiekolwiek skutki zamachu na zdrowie innego człowieka, ale o świadome powodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, o postaciach sprecyzowanych w powyższym przepisie.” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 22 października 2019 r., II AKa 174/19, LEX nr 2759054). W wypadku przestępstwa spowodowania uszczerbku na zdrowiu sprawca musi obejmować świadomością przynajmniej możliwość spowodowania swoim zachowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu innej osoby i chcieć takiego skutku albo na nastąpienie takiego skutku się godzić, przy czym postać uszkodzenia ciała, wymieniona we wskazanych przepisach, nie musi być wyraźnie sprecyzowana w świadomości sprawcy. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 26 czerwca 2019 r., II AKa 173/19, LEX nr 2722117). Dla poniesienia odpowiedzialności karnej nie jest bowiem niezbędne, aby sprawca dokładnie przewidział wszystkie szczegółowe i techniczne elementy występujące w przebiegu związku przyczynowego. (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 25 lutego 2015 r., II AKa 28/15, LEX nr 1661280). Przede wszystkim bowiem „Przy umyślnych uszkodzeniach ciała przyjmuje się tak zwany zamiar ogólny, który obejmuje faktycznie powstałe następstwa zadanych umyślnie obrażeń, zakłada się bowiem, że sprawca nie mógł mieć świadomości dokładnego obrazu wszystkich następstw swego działania, ale działał on ze świadomością możliwości powstania daleko sięgającej krzywdy biorąc pod uwagę rodzaj użytego narzędzia, liczbę i siłę uderzeń, odporność ofiary itp.” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 5 czerwca 2013 r., II AKa 134/13, LEX nr 1331116). O zamiarze sprawcy wnioskować można w oparciu o okoliczności towarzyszące zdarzeniu, takie jak rodzaj użytego narzędzia, sposób jego użycia, siła zadanych uderzeń, ich umiejscowienie, zachowanie się sprawcy po zdarzeniu. Są to te elementy, które pozwalają na zweryfikowanie wyjaśnień stanowiących niejednokrotnie przyjętą linię obrony (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 10 kwietnia 2014 r., II AKa 74/14, LEX nr 1461217).

Oceniając całokształt materiału dowodowego, Sąd przyjął, że działanie oskarżonego było zachowaniem umyślnym. Nie sposób bowiem przyjąć, aby uderzenie pokrzywdzonej B. S. było działaniem nieumyślnym, a zatem aby nie mając zamiaru spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, oskarżony spowodował go wskutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo przewidywania możliwości spowodowania takiego skutku.

W ocenie Sądu oskarżony musiał obejmować swoją świadomością przynajmniej możliwość, że swoim zachowaniem spowoduje ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonej i do osiągnięcia takiego skutku dążył lub co najmniej się godził. Świadczy o tym sposób działania oskarżonego oraz miejsce zadania ciosu tj. w twarz – okolicę oka (najbardziej newralgiczną część ciała).

Należy też mieć na uwadze okoliczności w jakich doszło do tego zdarzenia, złość w działaniu oskarżonego, jak i jego osobowość i dotychczasowy sposób życia. Nie można pominąć, że oskarżony był uprzednio karany za czyny o podobnym charakterze, które spowodowały obrażenia ciała u pokrzywdzonych.

Ponadto Sąd przyjął, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa bowiem był uprzednio karany za przestępstwo popełnione w warunkach art.64§1 k.k. a czynu podobnego popełnionego na szkodę B. S. również z użyciem przemocy dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia łącznie kary co najmniej roku pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu wina oskarżonego nie budziła wątpliwości. Oskarżony jest osobą dorosłą, w pełni zdającą sobie sprawę z konsekwencji swoich działań i nie ujawniono okoliczności, które mogłyby wpłynąć na umniejszenie jego winy.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

--

---

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

---

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

--

--

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

---

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

---

---

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

---

☐

3.5.  Uniewinnienie

--

--

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

--

4.  KARY, Środki Karne, Przepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Wymierzając karę Sąd miał na uwadze wskazania art.53 k.k. a zatem w pierwszej kolejności granice jego zagrożenia ustawowego karą nie krótszą niż 3 lata pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywą prewencji indywidualnej, dążąc do tego, aby wymierzona kara zapobiegła powrotowi sprawcy na drogę przestępstwa oraz dyrektywą prewencji generalnej (w celu kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa; w celu kształtowaniu przekonania, iż popełnianie przestępstw nie uchodzi bezkarnie i spotyka się ze sprawiedliwą karą).

Co więcej, Sąd wziął pod uwagę stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu, badając zarówno okoliczności przedmiotowe (waga, rodzaj i charakter naruszonego dobra, okoliczności popełnienia czynu, rodzaj naruszonych reguł ostrożności), jak i okoliczności podmiotowe (zamiar, motywację sprawcy, sposób popełnienia czynu).

Nie bez znaczenia pozostawały okoliczności mające wpływ na wymiar kary (art. 53 § 2 k.k.) – okoliczności przedmiotowe takie, jak rodzaj i rozmiar ujemnych następstw popełnienia przestępstwa oraz podmiotowe – motywacja sprawcy, rodzaj i stopień naruszonego dobra, zachowanie się po popełnieniu przestępstwa, jego warunki osobiste

W ocenie Sądu kara w wymiarze 5 lat pozbawienia wolności spełni swą funkcję tak wychowawczą, jak i zapobiegawczą.

Wymierzając karę wziął pod uwagę dotychczasowy sposób życia oskarżonego w tym fakt, iż oskarżony był w przeszłości karany oraz działał w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa. Nadto na niekorzyść ocenił fakt, że zaatakował osobę najbliższą dla swego brata, skutek w postaci innego ciężkiego kalectwa pokrzywdzonej spowodowany utratą oka oraz zachowanie oskarżonego po dokonaniu przestępstwa tj. ucieczkę z miejsca zdarzenia i pozostawienie pokrzywdzonej bez pomocy. Na korzyść oskarżonego Sąd ocenił to, że w toku postępowania przeprosił pokrzywdzoną, choć jak twierdził nie było jego zamiarem jej pobicie, robienie krzywdy w jakikolwiek sposób, to był wypadek jednak czuje się odpowiedzialny za utratę oka (k.156).

Sąd uznał, iż przy realizacji pierwszej ze wspomnianych dyrektyw nacisk należy położyć na oddziaływanie wychowawcze w stosunku do oskarżonego i wdrożenie go do porządku prawnego przede wszystkim środkiem o charakterze izolacyjnym.

Z kolei potrzeba zapewnienia realizacji dyrektywy prewencji generalnej w przypadku oskarżonego nakazuje ugruntowane przekonanie społeczne, iż organy wymiaru sprawiedliwości z należytą surowością reagują na popełnienie tego typu przestępstw i że czyny te spotykają się ze sprawiedliwą odpłatą, w szczególności w sytuacji sprawcy powracającego do przestępstwa.

W ocenie Sądu tak ukształtowany wymiar kary uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu oraz w należytym stopniu realizuje wspomniane wyżej dyrektywy, a dolegliwość kary w żadnej mierze nie przekracza stopnia winy oskarżonego, zatem wymierzona mu kara 5 lat pozbawienia wolności z pewnością nie jest rażąco niewspółmiernie surowa.

Wobec złożenia wniosku o orzeczenie nawiązki (choć to Sąd decyduje o orzeczeniu takiego środka kompensacyjnego jako surogatu obowiązku naprawienia szkody niezależnie od wniosku pokrzywdzonego czy prokuratora) Sąd na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej B. S. nawiązkę.

Zgodnie z treścią art.46§2 k.k. jeżeli orzeczenie obowiązku określonego w art.46§1 k.k. (obowiązku naprawienia szkody) jest znacznie utrudnione, Sad może orzec zamiast tego obowiązku nawiązkę w wysokości do 200000 zł na rzecz pokrzywdzonego.

W omawianej sprawie precyzyjne ustalenie wysokości tego obowiązku byłoby znacznie utrudnione.

Orzeczenie względem oskarżonego nawiązki w trybie art. 46 § 2 k.k. służy kompensacie szkód i krzywd mających swe źródło w przestępstwie. Jej wysokość winna być miarkowana z uwzględnieniem rozmiaru szkód, ale szczególnie rozmiar krzywdy winien być oceniany przez pryzmat subiektywnych doznań ofiary przestępstwa, sposobu działania sprawcy, jak również tego, jaki wpływ na stan psychiczny osoby pokrzywdzonej wywołało znalezienie się w sytuacji ofiary przestępstwa (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 31 stycznia 2018 r.II AKa 208/17)

Sąd orzekł nawiązkę w kwocie 10000 zł (dziesięciu tysięcy złotych) mając na uwadze skutki przestępstwa dla 37 letniej pokrzywdzonej, uznając, że środek kompensacyjny w takiej wysokości będzie adekwatny do rozmiaru poniesionej przez pokrzywdzoną szkody i krzywdy.

Orzeczenia takie nie zamyka pokrzywdzonej drogi dochodzenia roszczeń w postępowaniu cywilnym.

5.  INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

---

---

---

---

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

---

7.  KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt III części dyspozytywnej

O kosztach należnych obrońcy z urzędu Sąd orzekł na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze zasądzając od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. I. kwotę 2273,04 zł z tytułu kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, w tym 425,04 zł podatku od towarów i usług, uwzględniając ilość terminów rozpraw w których obrońca uczestniczył oraz należny podatek od towarów i usług.

Punkt IV części dyspozytywnej

Kierując się zasadami słuszności, mając na uwadze orzeczenie długoterminowej kary pozbawienia wolności, wysokość dochodów oskarżonego oraz wysokość poniesionych w sprawie kosztów i ich przewidywaną nieefektywną egzekucję, Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych oraz na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych od opłaty, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

6.  PODPIS

Sędzia Agnieszka Marchwicka