Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III K 302/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2022r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Tomasz Kaszyca

Protokolant: Katarzyna Hołowaty

przy udziale Prokuratora Damiana Pownuka

po rozpoznaniu w dniach: 17 stycznia, 14 lutego, 21 marca, 28 kwietnia, 27 czerwca, 21 lipca i 12 września 2022r.

sprawy:

1. A. C. (1) (C.), syna Ł. i E. zd. K., urodzonego (...) we W., pesel (...),

oskarżonego o to, że:

I. w nocy z 31 grudnia 2020r. na 01 stycznia 2021r. we W., uczestniczył wraz z D. K. (1), F. J. (1) i E. C., w bójce z użyciem niebezpiecznego przedmiotu w postaci broni tj. rewolweru czarnoprochowego, w trakcie którego to zdarzenia oddał z przedmiotowej broni strzał w kierunku D. K. (1), na skutek czego doszło do postrzelenia ww. w nogę i spowodowania obrażeń naruszających czynności narządów jego
ciała na okres przekraczający dni siedem w postaci rany postrzałowej podudzia lewego oraz w trakcie którego to zdarzenia, w efekcie szamotaniny i zadawanych wzajemnie ciosów przedmiotowy rewolwer wystrzelił godząc w jamę brzuszną E. C. czego następstwem była jej śmierć oraz narażenie wszystkich pozostałych uczestników zdarzenia co najmniej na wystąpienie skutków określonych w art. 157 § 1 k.k. i art. 156 § 1 k.k.,

tj. o czyn z art.158 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 159 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

2. D. K. (1) (K.), syna D. i M. z domu S., urodzonego (...) we W., pesel (...),

oskarżonego o to, że:

II. w nocy z 31 grudnia 2020r. na 01 stycznia 2021r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu z F. J. (1) siłowo wdarł się na ogrodzoną posesję przy ul. (...), a
następnie dokonał pobicia Ł. C. (1) poprzez zadawanie pokrzywdzonemu ciosów pięściami w głowę i twarz oraz kopaniem go po nogach i ciele gdy leżał na ziemi, czym spowodował u niego obrażenia w postaci powierzchniowych otarć naskórka i podbiegnięć krwawych w zakresie głowy, tułowia, kończyn górnych i dolnych, krwiaków powiek górnych i dolnych, tępego urazu twarzoczaszki ze złamaniem kości nosowych z następczym
czasowym ograniczeniem drożności przewodów nosowych oraz tępego urazu podudzia z następczym stłuczeniem mięśnia brzuchatego łydki, naruszając w ten sposób czynności narządów
jego ciała na okres dłuższy niż 7 dni tj. obrażeń określonych w art. 157 § 1 k.k.,

tj. o czyn z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 193 k.k. i w zw. z art. 157 § 1 k.k. zw. z art. 11 § 2 k.k.

III. w nocy z 31 grudnia 2020r. na 01 stycznia 2021r. we W., uczestniczył wraz z F. J. (1), A. C. (1) i E. C., w bójce z użyciem niebezpiecznego przedmiotu w postaci broni tj. rewolweru czarnoprochowego, który w efekcie szamotaniny i zadawanych wzajemnie ciosów wystrzelił, śmiertelnie godząc w jamę brzuszną E. C. czego następstwem była jej śmierć oraz narażenie wszystkich pozostałych uczestników zdarzenia co najmniej na wystąpienie skutków określonych w art. 157 § 1 k.k.,

tj. o czyn z art.158 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 159 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

3. F. J. (1) (J.), syna P. i R. z domu K., urodzonego (...) we W., pesel (...),

oskarżonego o to, że:

IV. w nocy z 31 grudnia 2020r. na 01 stycznia 2021r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu z D. K. (1)
siłowo wdarł się na ogrodzoną posesję przy ul. (...), a następnie dokonał pobicia Ł. C. (1) poprzez zadawanie pokrzywdzonemu ciosów pięściami w głowę i twarz oraz kopaniem go po nogach i ciele gdy leżał na ziemi, czym spowodował u niego obrażenia w postaci powierzchniowych otarć naskórka i podbiegnięć krwawych w zakresie głowy, tułowia, kończyn górnych i dolnych, krwiaków powiek górnych i dolnych, tępego urazu twarzoczaszki ze złamaniem kości nosowych z następczym
czasowym ograniczeniem drożności przewodów nosowych oraz tępego urazu podudzia z następczym stłuczeniem mięśnia brzuchatego łydki, naruszając w ten sposób czynności narządów
jego ciała na okres dłuższy niż 7 dni tj. obrażeń określonych w art. 157 § 1 k.k.,

tj. o czyn z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 193 k.k. i w zw. z art. 157 § 1 k.k. zw. z art. 11 § 2 k.k.

V. w nocy z 31 grudnia 2020r. na 01 stycznia 2021r. we W., uczestniczył wraz z D. K. (1), A.
C. i E. C., w bójce z użyciem niebezpiecznego przedmiotu w postaci broni tj. rewolweru czarnoprochowego, który w efekcie szamotaniny i zadawanych wzajemnie ciosów wystrzelił, śmiertelnie godząc w jamę brzuszną E. C. czego następstwem była jej śmierć oraz narażenie wszystkich pozostałych uczestników zdarzenia co
najmniej na wystąpienie skutków określonych w art. 157 § 1 k.k.,

tj. o czyn z art.158 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 159 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

*******

I. uznaje oskarżonego A. C. (1) za winnego tego, że
nocy z 31 grudnia 2020 r. na 1 stycznia 2021 r., działając w celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na zdrowie swoje oraz swoich rodziców E. i Ł. C. (1) ze strony D. K. (1) i F. J. (1), oddał strzał z rewolweru czarnoprochowego w kierunku D. K. (1), wskutek czego doszło do postrzelenia D. K. (1) w
nogę i spowodowania obrażeń naruszających czynności narządów jego ciała na okres przekraczający dni siedem w postaci rany postrzałowej podudzia, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach obrony koniecznej, której granice przekroczył poprzez zastosowanie sposobu obrony niewspółmiernego do niebezpieczeństwa zamachu, a następnie, podczas szamotaniny z D. K. (1) i F. J. (1), którzy próbowali go obezwładnić i odebrać trzymany przez A. C. (1) rewolwer czarnoprochowy, nieumyślnie spowodował śmierć E. C., oddając strzał z przedmiotowego rewolweru i godząc
w jamę brzuszną E. C., czego następstwem była jej śmierć, tj. czynu z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 25 § 2 k.k. w zw. z art. 155 k.k. w zw. z art. 11§ 2 k.k. i za to na podstawie art. 155
k.k. w zw. z art. 11§3 kk w zw. z art. 37b kk w zw. z art. 35§1 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując oskarżonego w tym czasie do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II. uznaje oskarżonego D. K. (1) za winnego tego, że w nocy z 31 grudnia 2020r. na 01 stycznia 2021r. we W.,
siłowo wdarł się na ogrodzoną posesję przy ul. (...), a następnie działając wspólnie i w porozumieniu z F.
J. dokonał pobicia Ł. C. (1) poprzez zadawanie pokrzywdzonemu ciosów pięściami w głowę i twarz oraz kopaniem go po nogach i ciele gdy leżał na ziemi, czym spowodował u niego obrażenia w postaci powierzchniowych otarć naskórka i podbiegnięć krwawych w zakresie głowy, tułowia, kończyn górnych i dolnych, krwiaków powiek górnych i dolnych, tępego urazu twarzoczaszki ze złamaniem kości nosowych z następczym
czasowym ograniczeniem drożności przewodów nosowych oraz tępego urazu podudzia z następczym stłuczeniem mięśnia brzuchatego łydki, naruszając w ten sposób czynności narządów
jego ciała na okres dłuższy niż 7 dni tj. obrażeń określonych w art. 157 § 1 k.k., tj. czynu z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 193 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art.
157§1 k.k. w zw. z art. 11§3 kk w zw. z art. 37b kk w zw. z art.
35§1 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz 9 (dziewięciu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując oskarżonego w tym czasie do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

III. na podstawie art. 46§1 kk orzeka od oskarżonego D. K. (1) na rzecz pokrzywdzonego Ł. C. (1) 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia;

IV. oskarżonego D. K. (1) uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. III. części wstępnej wyroku i w tym zakresie kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa;

V. uznaje oskarżonego F. J. (1) za winnego tego, że w nocy
z 31 grudnia 2020r. na 01 stycznia 2021r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu z D. K. (1) dokonał
pobicia Ł. C. (1) poprzez zadawanie
pokrzywdzonemu ciosów pięściami w głowę i twarz oraz kopaniem
go po nogach i ciele gdy leżał na ziemi, czym spowodował u niego obrażenia w postaci powierzchniowych otarć naskórka i podbiegnięć krwawych w zakresie głowy, tułowia, kończyn górnych i dolnych, krwiaków powiek górnych i dolnych, tępego urazu twarzoczaszki ze złamaniem kości nosowych z następczym czasowym ograniczeniem drożności przewodów nosowych oraz tępego urazu podudzia z następczym stłuczeniem mięśnia brzuchatego łydki, naruszając w ten sposób czynności narządów jego ciała na okres dłuższy niż 7
dni tj. obrażeń określonych w art. 157 § 1 k.k., tj. czynu z art. 158 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 158§1 k.k. w zw. z art. 37b kk w zw. z art. 35§1 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując oskarżonego w tym czasie do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

VI. na podstawie art. 46§1 kk orzeka od oskarżonego F.
J. na rzecz pokrzywdzonego Ł. C. (1) 5000 (pięć tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia;

VII. oskarżonego F. J. (1) uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. V. części wstępnej wyroku
i w tym zakresie kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa;

VIII. na podstawie art. 63§1 kk na poczet orzeczonych kar zalicza oskarżonym okresy ich zatrzymania i tymczasowego aresztowania:

⚫: A. C. (1) od dnia 1 stycznia 2021r. godz. 00:50 do dnia 1 marca 2021r. godz. 00:50 na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności, uznając ją za wykonaną w całości oraz od dnia 1 marca 2021r. godz. 00:50 do dnia 16 marca 2021r. godz. 15:35 na poczet kary ograniczenia wolności, przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm dniom ograniczenia wolności,
⚫: D. K. (1) od dnia 1 stycznia 2021r. godz. 00:25 do dnia 1 marca 2021r. godz. 00:25 na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności, uznając ją za wykonaną w całości oraz od dnia 1 marca 2021r. godz. 00:25 do dnia 5 marca 2021r. godz. 14:35 na poczet kary ograniczenia wolności, przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm dniom ograniczenia wolności,
⚫: F. J. (1) od dnia 1 stycznia 2021r. godz. 02:30 do dnia 1 marca 2021r. godz. 02:30 na poczet orzeczonej
kary pozbawienia wolności, uznając ją za wykonaną w
całości oraz od dnia 1 marca 2021r. godz. 02:30 do dnia 5 marca 2021r. godz. 14:35 na poczet kary ograniczenia wolności, przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm dniom ograniczenia wolności;

IX. na podstawie art. 44§2 kk orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów ujętych w wykazie: Drz 991.2021 na k. 304 pod poz. 1 oraz Drz 997.2021 na k. 307 pod poz. 2;

X. na podstawie art. 230§2 kpk zwraca dowody rzeczowe:

⚫: A. C. (1) ujęte w wykazie Drz 992.2021 na k. 305 pod poz. 1, Drz. 998.2021 na k. 308 pod poz. 1, Drz. 1000- (...).2021 na k. 613 pod poz. 3-11,
⚫: Ł. C. ujęte w wykazie Drz 993-995.2021 na k. 305 pod poz. 2-4 oraz Drz. 999.2021 na k. 319 pod poz. 2,

XI. zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów postępowania na nich przypadających i wymierza im opłaty po
180zł.

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 302/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

A. C. (1), D. K. (1), F. J. (1)

Czyny przypisane oskarżonym odpowiednio w pkt. I., II. i V. części dyspozytywnej wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

L. C. razem z żoną E. C. mieszkał razem w domu przy ul. (...) we W.. W zaadaptowanym na mieszkanie pomieszczeniu gospodarczym znajdującym się na terenie ww. posesji mieszkał ich syn, oskarżony A. C. (1).

zeznania świadka L. C.

k. 37-38, 51-54, 746-750

wyjaśnienia oskarżonego A. C. (1)

k. 92-94, 110-111, 133-134, 481-482, 736-738

W kilkuletnim konflikcie z oskarżonym A. C. (1) pozostawał oskarżony D. K. (1) , który mieszka przy ul. (...) . W grudniu 2020 r. ten ostatni zniszczył pojemniki na śmieci i napisał na bramie posesji przy ul. (...) słowa "J. ty k****".

wyjaśnienia oskarżonego D. K. (1)

k. 89, 114, 738-741

wyjaśnienia oskarżonego A. C. (1)

k. 92-94, 110-111, 133-134, 481-482, 736-738

protokół oględzin

k. 40-42

W dniu 28 grudnia 2020 r. E. C. złożyła zawiadomienie w sprawie dokonania w dniu 25 grudnia 2020 r. we W. przy ul. (...) umyślnego uszkodzenia czterech pojemników na odpady i bramy wjazdowej na teren posesji na szkodę zawiadamiającej i jej męża L. C..

protokół oględzin akt sprawy z załącznikami

k. 285-301

Oskarżony D. K. (1) i oskarżony F. J. (1) spędzali imprezę sylwestrową w towarzystwie swoich dziewczyn - odpowiednio W. S. i M. B. oraz kolegów J. W. i M. K.. Świętowanie sylwestra rozpoczęli w mieszkaniu oskarżonego F. J. (1) przy ul. (...).

wyjaśnienia oskarżonego D. K. (1)

k. 88-89, 113-114, 423-424, 738-741

wyjaśnienia oskarżonego F. J. (1)

k. 104-108, 116-117, 139-140, 741-743

zeznania świadek W. S.

k. 71-72, 754-755v

zeznania świadek M. B.

k. 350-352, 755v-758v

zeznania świadka J. W.

k. 356-357, 758v-759

zeznania świadka M. K.

k. 360-361, 759v-761

W dniu 31 grudnia 2021 r. przed północą L. C. poszedł do kuchni napić się wody. Jego żona w tym czasie leżałą. Spoglądając przez okno mężczyzna zauważył przy bramie wjazdowej na posesję przewrócone kubły na śmieci i znajdujące się w ich pobliżu dwie postaci, z których jedna kopnęła leżący kubeł. Jedną z tych osób był oskarżony D. K. (1). Ł. C. (2) krzyknął do żony i wybiegł przed dom, chwytając i biorąc ze sobą leszczynowy kij. Oskarżony D. K. (1) zaczął szarpać, kopać i napierać na bramę, która pod wpływem jego naporu otworzyła się. Ł. C. (2) podbiegł do bramy i trzymając uniesiony kij ostrzegł oskarżonego D. K. (1), że jeśli wejdzie na teren nieruchomości to "oberwie". W tym czasie, słysząc krzyki i wyzwiska, ze swojego mieszkania wybiegł oskarżony A. C. (1). Po chwili cofnął się do własnego mieszkania po należący do niego rewolwer czarnoprochowy. Załadował komory prochem strzelniczym i solą i pobiegł w kierunku rodziców. W połowie drogi do bramy załadowanym rewolwerem oddał strzał w powietrze, próbując odstraszyć napastników. D. K. (1) wycofał się w kierunku jezdni i złapał za pustą butelkę po piwie, którą rzucił w kierunku Ł. C. (1). Ten uchyli się i uniknął uderzenia butelką.

zeznania świadka L. C.

k. 37-38, 51-54, 746-750

wyjaśnienia oskarżonego A. C. (1)

k. 92-94, 110-111, 133-134, 481-482, 736-738

Z uwagi na brak reakcji napastników, oskarżony A. C. (1) ponownie oddał strzał rewolwerem, tym razem celując pod nogi napastników. W tym czasie E. C. zadzwoniła na numer alarmowy 112 a oskarżony D. K. (1) razem z drugą osobą uciekli.

W połączeniu telefonicznym zainicjowanym w dniu 1 stycznia 2021 r. o godz. 00:01:07 i trwającym 19 sekund, E. C. informowała, że "chuligani przyszli na moje podwórko...", "oni dwa razy już na mnie... ja zgłaszałam na policję". Dalej E. C. w trakcie rozmowy tłumaczyła, iż "...rozwalają nam na podwórku" i "przestępca w męża rzucił". Dalej wskazywała, "na podwórku wyłamali bramę...oni byli w zeszłą sobotę...chcą nam samochody zniszczyć" i "oni w ogóle chcą nas dom podpalić i się odgrażają".

wyjaśnienia oskarżonego A. C. (1)

k. 92-94, 110-111, 133-134, 481-482, 736-738

zeznania świadka L. C.

k. 37-38, 51-54, 746-750

opinia biegłego z zakresu informatyki - nagrane zgłoszenia

k. 391-490

Po chwili na miejsce zdarzenie przyjechał patrol policji, a funkcjonariusze Policji dokonali rozpytania E. i Ł. C. (1). Oskarżony A. C. (1) wrócił do swojego mieszkania i nie uczestniczył w rozmowach z policjantami. Ł. C. (2) starał się uporządkować miejsce zdarzenia, szukał też rzuconej w jego kierunku butelki. Jeden z funkcjonariuszy policji polecił mu także zabezpieczyć bramę łańcuchem.

zeznania świadek S. M.

k. 772v-773v

zeznania świadka Ł. S.

k. 773v-775

zeznania świadka G. S.

k. 775-775v

zeznania świadka R. Z.

k. 775v-776

zeznania świadka Ł. C. (1)

k. 37-38, 51-54, 746-750

Po jakimś czasie po odjeździe Policji, L. C. usłyszał męskie i damskie krzyki dochodzące z posesji z przy ul. (...). Oskarżony A. C. (1) ponownie wyszedł ze swojego mieszkania i dołączył do matki E. C., z którą razem skierował się w okolice płotu od strony ul. (...). Oskarżeni D. K. (1) i F. J. (1) razem z W. S. kierowali się ulicą wzdłuż płotu, w kierunku bramy do nieruchomości państwa C.. Razem z nimi w tym kierunku przesuwali się będący po drugiej stronie płotu E. C. i oskarżony A. C. (1). Ten ostatni wymieniał się groźbami i obelgami słownymi z pozostałymi oskarżonymi, obrażał też W. S.. W tym czasie do bramy dobiegł Ł. C. (2) i zamknął ją. Oskarżony A. C. (1) następnie pobiegł do własnego mieszkania, skąd wziął gaz pieprzowy i załadował rewolwer amunicją.

O godz. 00:29:48 E. C. ponownie połączyła się z operatorem numeru alarmowego, informując, iż "policja odjechała z W. 28 a ci chuligani (lub z tym) dziewczyny dochodzą idą do nas" a także, iż jest to grupa czterosobowa, tym razem dodatkowo z dziewczynami.

zeznania świadka L. C.

k. 37-38, 51-54, 746-750

częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. C. (1)

k. 92-94, 110-111, 133-134, 481-482, 736-738

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. K. (1)

k. 88-89, 113-114, 423-424, 738-741

częściowo wyjaśnienia oskarżonego F. J. (1)

k. 104-108, 116-117, 139-140, 741-743

częściowo zeznania świadek W. S.

k. 71-72, 754-755v

opinia biegłego z zakresu informatyki - nagrane zgłoszenia

k. 391-490

Oskarżony D. K. (1) dobiegł do bramy i ponownie zaczął ją szarpać, wskutek czego otworzył ją. Ł. C. (2) znajdował się na terenie swojej nieruchomości. Oskarżony D. K. (1) podbiegł w jego kierunku, wtedy Ł. C. (2) zamachnął się trzymanym w ręku kijem i ostrzegł, że uderzy go gdy oskarżony zbliży się do niego. Oskarżony D. K. (1) lewą ręką zasłonił głowę przed uderzeniem kija i doskoczył do znajdującego się na terenie posesji Ł. C. (1), uderzając go pięścią w twarz i łamiąc mu nos. Następnie oskarżony D. K. (1) pociągnął ww. na sweter i pociągnął go za bramę. J. W. wyrwał kij z rąk Ł. C. (1) i oddalił się z miejsca zdarzenia. Wtedy oskarżony F. J. (1) uderzył Ł. C. (1) z pięści w głowę. Oskarżony D. K. (1) uderzał następnie Ł. C. (1) pięściami w twarz. Ł. C. (2) przewrócił się na ziemię i stracił przytomność. Leżąc, czuł, że zadawane są jemu kopnięcia po ciele. Pod wpływem naporu i szamotaniny na ziemię upadła też E. C..

zeznania świadka L. C.

k. 37-38, 51-54, 746-750

częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. C. (1)

k. 92-94, 110-111, 133-134, 481-482, 736-738

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. K. (1)

k. 88-89, 113-114, 423-424, 738-741

częściowo wyjaśnienia oskarżonego F. J. (1)

k. 104-108, 116-117, 139-140, 741-743

częściowo zeznania świadka J. W.

k. 356-357, 758v-759

częściowo zeznania świadka M. K.

k. 360-361, 759v-761

częściowo zeznania świadek M. B.

k. 350-352, 755v-758v

protokół oględzin

k. 40-42

W tym czasie ze swojego mieszkania wybiegł oskarżony A. C. (1). Widząc, iż jego ojciec Ł. C. (2) jest bity, oddał ostrzegawczy strzał w powietrze. Ponieważ nie wystraszył napastników, podbiegł w kierunku bramy i zaczął rozpylać gaz pieprzowy, który dostał się do oczu oskarżonych D. K. (1), F. J. (1) i W. S.. Oddał też strzał w kierunku oskarżonego D. K. (1), który ugodził go w lewe udo.

Wtedy też oskarżeni D. K. (1) i F. J. (1) rzucili się w kierunku oskarżonego A. C. (1) i zaczęli uderzać go pięściami po twarzy i głowie. Ich celem było obezwładnienie i odebranie oskarżonemu A. C. broni.

Wskutek uderzeń, A. C. (1) upadł na ziemię, trzymając przy sobie rewolwer. Oskarżony F. J. (1) usiadł na oskarżonym A. C. (1) i zaczął zadawać mu ciosy. Oskarżony D. K. (1) starał się natomiast wyrwać rewolwer z ręki oskarżonego A. C. (1).

częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. C. (1)

k. 92-94, 110-111, 133-134, 481-482, 736-738

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. K. (1)

k. 88-89, 113-114, 423-424, 738-741

częściowo wyjaśnienia oskarżonego F. J. (1)

k. 104-108, 116-117, 139-140, 741-743

częściowo zeznania świadek W. S.

k. 71-72, 754-755v

W tym czasie przytomność odzyskał Ł. C. (2). Zauważył, że oskarżony F. J. (1) siedzi na jego synu, oskarżonym A. C. (1) i zadaje mu ciosy, a D. K. usiłuje wykręcić mu rękę w której oskarżony A. C. (1) trzymał broń. E. C. leżała nadal na ziemi. Ł. C. (2) wstał i próbował zepchnąć oskarżonego F. J. (1) z jego syna. Udało mu się to, ale oskarżony F. J. po chwili doskoczył do niego i uderzył go z pięści w twarz w okolice nosa i lewego oka i powrócił do próby obezwładnienia wspólnie z oskarżonym D. K. oskarżonego A. C..

zeznania świadka L. C.

k. 37-38, 51-54, 746-750

częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. C. (1)

k. 92-94, 110-111, 133-134, 481-482, 736-738

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. K. (1)

k. 88-89, 113-114, 423-424, 738-741

częściowo wyjaśnienia oskarżonego F. J. (1)

k. 104-108, 116-117, 139-140, 741-743

W trakcie szamotaniny oskarżonych, oskarżony A. C. oddał strzał z rewolweru. Pocisk ugodził w jamę brzuszną leżącą na ziemi E. C., która zmarła.

Bezpośrednią przyczyną nagłej i gwałtownej śmierci E. C. był postrzał z broni palnej w okolice podbrzusza prawego z uszkodzeniem tętnicy biodrowej prawej, rozerwaniami tkanek miękkich oraz wykrwawieniem.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. C. (1)

k. 92-94, 110-111, 133-134, 481-482, 736-738

wyjaśnienia oskarżonego D. K. (1)

k. 92-94, 110-111, 133-134, 481-482, 736-738

wyjaśnienia oskarżonego F. J. (1)

k. 88-89, 113-114, 423-424, 738-741

zeznania świadka Ł. C. (1)

k. 37-38, 51-54, 746-750

opinia z zakresu badania broni palnej i balistyki

k. 505-520

ustna opinia uzupełniająca z zakresu badania broni palnej i balistyki

k. 787v-789

protokół przeszukania

k. 444-446

opinia z zakresu badań chemicznych

k. 572-581

sprawozdanie z sekcji zwłok

k. 535-545

karta medycznych czynności ratunkowych

k. 39

dokumentacja fotograficzna z sekcji zwłok

k. 258

Przeprowadzone w dniu 1 stycznia 2021 r. badania alkosensorem o godzinach 2:16 i 3:49 wykazało u oskarżonych D. K. (1) i F. J. (1) odpowiednio 0,80 mg/l i 0,69 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

U W. S. wykryto zaś 0,5 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

protokół badania alkosensorem

k. 17, 24, 27

W wyniku przedmiotowego zdarzenia z dnia 1 stycznia 2021 r. Ł. C. (2) doznał obrażeń w postaci powierzchownych otarć naskórka i podbiegnięć krwawych w zakresie głowy, kończyn górnych i dolnych, krwiaków powiek górnych i dolnych, tępego urazu twarzoczaszki ze złamaniem kości nosowych z następczym czasowym ograniczeniem drożności przewodów nosowych, tępego urazu podudzia z następczym stłuczeniem mięśnia brzuchatego łydki.

Obrażenie w postaci złamania kości nosa z zaburzoną drożnością przewodów nosowych naruszyły u pokrzywdzonego czynność narządu ciała na czas powyżej dni siedmiu (art. 157 § 1 k.k.)

Pozostałe obrażenia naruszyły u pokrzywdzonego czynność narządu ciała trwający nie dłużej niż 7 dni. (art. 157 § 2 k.k.)

Obrażenia te powstały w wyniku działania z dużą siłą narzędzi tępych względnie tępokrawędzistych.

opinia sądowo-lekarska

k. 374-377

dokumentacja fotograficzna

k. 56-60

świadectwo sądowo-lekarskich oględzin ciała

k. 176-179

wstępna opinia sądowo-lekarska

k. 73

dokumentacja medyczna

k. 204-206. 267-269, 272-275, 277-279

W wyniku przedmiotowego zdarzenia z dnia 1 stycznia 2021 r. oskarżony A. C. (1) doznał obrażeń w postaci tępego powierzchownego urazu tułowia z następczymi podbiegnięciami krwawymi, tępego powierzchownego urazu uda lewego z następczym podbiegnięciem krwawym, głębokich otarć naskórka w zakresie podudzia lewego.

Obrażenia te powstały w wyniku działania z dużą siłą narzędzi tępych względnie tępokrawędzistych, mogły stanowić następstwo działania drugiej osoby i naruszyły u oskarżonego czynność narządu ciała na czas powyżej dni siedmiu (art. 157 § 1 k.k.). Podbiegnięcia krwawe w zakresie tułowia odpowiadały swoją morfologią możliwości powstania jako następstwo uderzenia narzędziem, którego długość znacznie przekracza jego średnicę.

opinia sądowo-lekarska

k. 387-390

protokół oględzin osoby

k. 95-96

dokumentacja fotograficzna

k. 266

W wyniku przedmiotowego zdarzenia z dnia 1 stycznia 2021 r. oskarżony D. K. (1) doznał obrażeń w postaci podbiegnięć krwawych w zakresie kończyny górnej prawej, podbiegnięcia krwawego w zakresie ramienia lewego, podbiegnięcia krwawego w zakresie uda prawego i rany postrzałowej uda lewego.

Obrażenia w postaci podbiegnięć powstały w wyniku działania narzędzi tępych względnie tępokrawędzistych i mogły stanowić następstwo działania drugiej osoby. Obrażenie w postaci rany postrzałowej naruszyły u oskarżonego czynność narządu ciała na czas powyżej dni siedmiu (art. 157 § 1 k.k.)

opinia sądowo-lekarska

k. 382-386

dokumentacja lekarska

k. 220-226

protokół oględzin osoby

k. 97-98

dokumentacja fotograficzna

k. 266, 620

W wyniku przedmiotowego zdarzenia z dnia 1 stycznia 2021 r. oskarżony F. J. (1) doznał obrażeń w postaci podbiegnięć krwawych i drobnych ran w zakresie palców ręki prawej i kłąbika.

Obrażenia te powstały w wyniku działania z dużą siłą narzędzi tępych względnie tępokrawędzistych. Zmiany te były charakterystyczne dla osób zadających uderzenia pięścią w twarz osoby drugiej i powstały jako następstwo uderzania w zęby tej osoby.

Obrażenia te naruszyły u oskarżonego czynność narządu ciała na czas nie dłuższy niż siedem dni (art. 157 § 2 k.k.).

opinia sądowo-lekarska

k. 378-381

dokumentacja lekarska

k. 233-254

protokół oględzin osoby

k. 99-100

dokumentacja fotograficzna

k. 266, 616-619, 621-622

Broń, którą posługiwał się w toku przedmiotowego zdarzenia oskarżony A. C. (1) to rewolwer kapiszonowy F. L. - M. (...) (...), kal. 10,91 mm, będący repliką broni palnej, czarnoprochowej na której posiadanie nie wymaga się pozwolenia.

Rewolwer miał załadowane dwie komory bębenka nabojowego, z czego jedna była załadowana ładunkiem czarnego prochu, przybitką i ołowianym pociskiem, druga komora ładunkiem czarnego prochu, przybitką i kryształkami białej soli z dwoma nowymi kapiszonami i jednym odstrzelonym kapiszonem.

W lufie oraz komorach nabojowych bębenka ujawniono produkty spalenia czarnego prochu.

Broń była sprawna i umożliwiała oddawanie strzałów przy użyciu czarnego prochu i kapiszonów.

Dla oddania strzału z przedmiotowego rewolweru należało załadować komorę nabojową bębenka ładunkiem prochowym, przybitką i ołowianym pociskiem oraz nałożyć kapiszon na kominek ogniowy załadowanej komory. Następnie przez odciągnięcie kurka w tylne położenie należało obrócić bębenek (wypozycjonować go) by załadowana komora znalazła się naprzeciw lufy. Przez naciśnięcie języka spustowego kurek zwolni się - uderzy w kapiszon i padnie strzał

Wydobyty z ciała E. C. pocisk został najprawdopodobniej wystrzelony z lufy zabezpieczonego rewolweru.

Rana postrzałowa podudzia lewego oskarżonego D. K. (1) powstała w wyniku uderzenia takim samym pociskiem (kształt, masa i kaliber) jak pocisk wydobyty z ciała E. C. i takim samym jak ujawniony w komorze nabojowej badanego rewolweru pocisk. Wyżej wskazana rana nie mogła powstać poprzez oddanie strzału przedmiotowym rewolwerem ładunkiem miotającym w postaci granulek - kryształków soli.

Aby mechanizm przedmiotowej broni zadziałał, potrzebny była siła nacisku w granicach od 1,4 do 1,5 kg. Po oddaniu strzału, żeby oddać kolejny strzał, trzeba było odwieść kurek.

Gazy powstałe w wyniku spalenia materiału pirotechnicznego - czarnego prochu - wydostają się za pociskiem przy wylocie lufy i w miejscu styku bębenka nabojowego z lufą, czyli na boku w stosunku do osoby strzelającej. Osoby, które przebywają blisko osoby oddającej strzał mogą zostać również zabrudzone tę chmurą.

opinia z zakresu badania broni palnej i balistyki

k. 505-520

ustna opinia uzupełniająca z zakresu badania broni palnej i balistyki

k. 787v-789

protokół przeszukania

k. 444-446

Z treści opinii chemicznej sporządzonej na potrzeby niniejszej sprawy wynikało, iż biorąc pod uwagę liczbę ujawnionych cząstek (...) wśród mikrośladów pobranych z powierzchni dłoni oskarżonych i W. S. wysoce prawdopodobne było, iż to oskarżony A. C. (1) oddał strzał z przedmiotowego, zabezpieczonego rewolweru.

W przypadku oskarżonego F. J. (1) obecność kilku cząstek pozostałości po wystrzale z broni palnej oraz cząstek zgodnych ( (...)), z uwagi na ich minimalną ilość nie można wykluczyć ich środowiskowego pochodzenia.

W przypadku oskarżonego D. K. (1) stwierdzono obecność cząstek pozostałości po wystrzale z broni palnej ( (...)).

W przypadku obu ww. oskarżonych cząstki (...) znalazły się prawdopodobnie z tego powodu, iż osoby te nie będące strzelcem mogły mieć bezpośredni kontakt z chmurą gazów prochowych w momencie strzału albo nie przebywając w pobliżu chmury gazów prochowych w momencie strzału, mogły mieć kontakt z przedmiotami/osobami, na których znajdowały się pozostałości po wystrzale z broni palnej.

opinia z zakresu badań chemicznych

k. 572-581

protokół zabezpieczenia śladów (...)

k. 61-66, 521-524

brak w krytycznym czasie ze strony oskarżonego A. C. (1) z przyczyn chorobowych zniesionej bądź w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem

opinia sądowo-psychiatryczna

k. 490-499

Oskarżony A. C. (1) jest rozwiedziony i posiada dwoje małoletnich dzieci. Legitymuje się wykształceniem średnim. Jest rolnikiem i osiąga miesięczne dochody w wysokości 1000 zł miesięcznie. Wg oświadczenia nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie i odwykowo. Był uprzednio karany sądownie.

dane osobopoznawcze

k. 556, 735v

dane o karalności

k. 561-562

odpis wyroku

k. 612

Oskarżony D. K. (1) jest kawalerem i nie ma nikogo na utrzymaniu. Legitymuje się wykształceniem gimnazjalnym. Pracuje dorywczo osiągając miesięczny dochód w wysokości 2000 zł. Wg oświadczenia nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie i odwykowo. Nie był uprzednio karany sądownie.

dane osobopoznawcze

k. 555, 735v

dane o karalności

k. 77, 559

Oskarżony F. J. (1) jest kawalerem i nie ma nikogo na utrzymaniu. Legitymuje się wykształceniem podstawowym. Jest bezrobotny i pozostaje na utrzymaniu rodziców. Wcześniej pracował jako monter z wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości 2000 zł. Wg oświadczenia nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie i odwykowo. Nie był uprzednio karany sądownie.

dane osobopoznawcze

k. 557, 735v-736

dane o karalności

k. 86, 564

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCena DOWOdów

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. C. (1)

Sąd w zasadniczej części uwzględnił wyjaśnienia oskarżonego co do przebiegu zdarzeń w nocy z 31 grudnia na 1 stycznia 2020 r. jako zbieżnych z relacją świadka Ł. C. (1), który Sąd ocenił jako zasługującą na uznanie, szczerą relację.

Dotyczyło to w pełnym zakresie I wizyty tej nocy oskarżonego D. K. przy bramie posesji przy ul. (...) jak i w zasadniczej części istotniejszej, II wizyty, której skutki były oceną przedmiotowego postępowania.

Oskarżony przyznał się do zabrania, a następnie użycia zarówno gazu pieprzowego jak i rewolweru czarnoprochowego, który został nabity przez niego przeznaczoną do tego amunicją (k. 737) Opisał w sposób zasługujący na uwzględnienie swoją motywację, gdy widząc bitego przez pozostałych oskarżonych ojca Ł. C. (1) i wynikającą z tego sytuację zagrożenia dla przebywającej na miejscu zdarzenia E. C., działał w celu obrony ww. W sposób szczegółowy opisał także, w jaki sposób oskarżeni D. K. i F. J. bili go, próbując odebrać trzymany przez niego rewolwer.

Wobec relacji świadka Ł. C. (1) jako częściowo wiarygodne uznać należało wyjaśnienia oskarżonego, w których wskazywał, iż napastnicy w trakcie zdarzenia wtargnęli na teren posesji. Precyzował to ojciec oskarżonego, wskazując, iż de facto tylko oskarżony D. K. znalazł się na terenie posesji przy ul. (...), wyciągając następnie pokrzywdzonego na podjazd posesji.

Potwierdzenie w relacji pozostałych oskarżonych i świadków znajdowały te wyjaśnienia oskarżonego złożonego w toku posiedzenia w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania, w których wskazywał, iż łącznie w drugim fragmencie zdarzenia oddał 3 strzały - jeden w powietrze, jeden w kierunku nóg oskarżonego D. K., a trzeci wystrzał miał miejsce w czasie szamotaniny z pozostałymi oskarżonymi.

Za wiarygodne - zbieżne z treścią zeznań J. W. - należało ocenić także te wyjaśnienia, w których oskarżony wskazywał, iż ten świadek ten nie zadawał ciosów ani jemu, ani pokrzywdzonemu Ł. C..

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. K. (1)

Sąd za wiarygodne uznał wyjaśnienia oskarżonego w części, w której znajdowały one potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym i uznanym za wiarygodny materiale dowodowym.

Przede wszystkim za wiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia zbieżne z relacją Ł. C. (1).

Oskarżony przyznał - co znajdowało potwierdzenie m.in. w relacjach Ł. C. (1) i oskarżonego A. C. (1) - iż z tym ostatnim znajduje się w konflikcie. Przyznał się także do napisania na bramie posesji przy ul. (...) wulgarnego napisu o treści "J. Ty k****"".

Jako wiarygodne należało i zbieżne z relacjami świadka Ł. C. (1) i oskarżonego A. C. (1) ocenić jego wyjaśnienia, gdy na k. 739v przesłuchiwany przed Sądem wskazywał, iż chronił wcześniej kolegę (oskarżonego F. J. (1)) dlatego w śledztwie wyjaśniał, iż sam bił się z oskarżonym A. C. (1).

Za częściowo wiarygodne należało uznać wyjaśnienia oskarżonego gdy przed Sądem przyznał, iż uderzył 4 razy pięścią w twarz Ł. C. (1).

Także przed Sądem oskarżony przyznał, iż w nocy dwukrotnie spotkał się z państwem C. przy ich nieruchomości, a podczas pierwszego spotkania obrzucał się wyzwiskami z oskarżonym A. C. (1).

Sąd za wiarygodne uznał także wyjaśnienia oskarżonego gdy opisywał, iż po postrzeleniu przez oskarżonego A. C. (1) razem z oskarżonym F. J. (1) rzucili się na niego próbując wyrwać mu broń.

Mając na uwadze treść opinii z zakresu broni i balistyki i badań chemicznych Sąd nie miał podstaw aby nie uwzględnić wyjaśnień oskarżonego gdy wskazywał, jak w trakcie próby obezwładnienia oskarżonego A. C. (1) ten trzymał palec na spuście rewolweru. Z treści przedmiotowych opinii wynikało bowiem, iż to oskarżony A. C. (1) oddał strzał, który ugodził następnie E. C..

Sąd nie znalazł podstaw do odmowy uznania za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego, gdy na rozprawie zaprzeczał, iż uderzał w którymkolwiek momencie zdarzenia E. C..

częściowo wyjaśnienia oskarżonego F. J. (1)

Sąd za wiarygodne uznał wyjaśnienia oskarżonego w części, w której znajdowały one potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym i uznanym za wiarygodny materiale dowodowym.

Brak było podstaw do odmowy uwzględnienia wyjaśnień oskarżonego gdy opisywał skład osobowy, z którym spędzał sylwestrową noc.

Zbieżne z uznanym za wiarygodnym materiałem dowodowym była ta część wyjaśnień oskarżonego, w której wskazywał on, iż oskarżony A. C. używał gazu i strzelał z rewolweru.

Logiczne, zbieżne z wyjaśnieniami oskarżonego D. K. były te wyjaśnienia oskarżonego, w których wskazywał, iż jego działanie wobec oskarżonego A. C. zostało podjęte w celu próby odebrania mu rewolweru, z którego oskarżony ten wcześniej strzelił już w kierunku oskarżonego D. K..

Oskarżony przyznał na k. 139, iż "D. (K.) wdał się w bójkę ze starszym mężczyzną a ja z młodszym".

zeznania świadka Ł. C. (1)

Sąd ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie w zasadniczej części oparł się na relacji pokrzywdzonego Ł. C. (1). Zeznania świadka - logiczne i szczegółowe - znajdowały swoje potwierdzenie w pozostałym i uznanym przez Sąd za wiarygodny materiale dowodowym. W zasadniczej części relacja ta znajduje odzwierciedlenie w ustalonym stanie faktycznym niniejszej sprawy.

Na uwzględnienie zasługiwały szczegółowe i spójne zeznania świadka odnoszące się do zdarzenia z udziałem oskarżonego D. K. (1) i innej, bliżej nieustalonej osoby, które to zdarzenie skończyło się finalnie rozrzuceniem kubłów na śmieci, sforsowaniem przez oskarżonego D. K. (1) bramy do posesji przy ul. (...) i pierwszą interwencją funkcjonariuszy Policji. Relacja ta korelowała z treścią wyjaśnień oskarżonego A. C. (1) i nie była sprzeczna z zeznaniami przesłuchiwanych w niniejszej sprawie funkcjonariuszy Policji.

Podobnie za wiarygodne i znajdujące potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym ocenić należy dalsze zeznania świadka odnośnie zdarzenia, które zakończyło się śmiercią jego żony E. C..

Świadek w sposób szczegółowy opisał charakter czynności, które podejmowali wobec niego sylwestrowej nocy z 31 grudnia 2020 r. na 1 stycznia 2021 r. oskarżeni D. K. (1) i F. J. (1), a które to skutkowały odniesieniem przez pokrzywdzonego obrażeń opisanych w opinii sądowo-lekarskiej. Świadek szczegółowo odniósł się do przebiegu zdarzenia, opisując sforsowanie bramy przez oskarżonego D. K. i wyciągnięcie go wskutek szamotaniny poza teren posesji, na podjazd, rodzaj i charakter ciosów zadawanych mu przez oskarżonych jak i udział w zdarzeniu jego syna, oskarżonego A. C. (1). Wyraźnie i konsekwentnie stał na stanowisku, iż to cios zadany mu przez oskarżonego D. K. doprowadził do złamania jego nosa.

Wskazać także należy, iż pewne różnice w treści jego zeznań złożonych w toku śledztwa jak i później przed Sądem, które dotyczyły przede wszystkim roli w zdarzeniu oskarżonego F. J. (1), wynikać mogły przede wszystkim z okoliczności, iż w odróżnieniu od oskarżonego D. K. (1), który był jego sąsiadem, świadek oskarżonego F. J. (1) po prostu nie znał. Tym niemniej, opisując w toku śledztwa na k. 53 działania innych od oskarżonego osób które użyły wobec niego przemocy wskazywał, iż odpowiednio:

- po "szczepieniu się" razem z oskarżonym D. K. (1) rękoma, ktoś podbiegł do niego z boku i uderzył go z pięści w głowę, po stronie lewej lewej skroni, tuż przy lewym oku;

- po usiłowaniu zepchnięcia z siedzącego na jego synu mężczyźnie, który "okładał" oskarżonego A. C. (1) pięściami, ten doskoczył do niego i uderzył go z pięści prosto w twarz w okolice nosa i lewego oka

na rozprawie wskazywał jednoznacznie, iż osobą tą był oskarżony F. J. (1). Jakkolwiek oskarżony F. J. (1) zaprzeczał, iż brał jakikolwiek udział w pobiciu Ł. C. (1), tak wskazać należy, iż w ocenie Sądu to zeznania świadka zasługiwały w tym przedmiocie na uwzględnienie. Całokształt zeznań Ł. C. (1) świadczy o tym, iż nie dążył do obarczania odpowiedzialnością oskarżonego F. J. (1) wszelkimi możliwymi sposobami. Wszak zaznaczyć należy, iż świadek ten szczerze i jednoznacznie przyznał, iż to inna, bliżej nieustalona osoba, a nie oskarżony F. J. (1) był obecny razem z oskarżonym D. K. (1) w trakcie zdarzenia, które skutkowało pierwszą z tej nocy interwencją policjantów przy ul. (...).

Dlatego też Sąd nie podzielił zarzutów oskarżonego F. J. (1) jakoby wątpliwa była prawdomówność tego świadka.

W ocenie Sądu zeznania tego świadka były odpowiadającą w zakresie kluczowych momentów, istotnych dla oceny odpowiedzialności prawnokarnej jego uczestników, rzeczywistemu przebiegowi zdarzenia, szczerą relacją. Pewne zaś różnice w opisie jego przebiegu były całkowicie zrozumiałe, mając na względzie jego dynamiczny przebieg jak i fakt, iż zeznania z toku śledztwa były przez świadka składane bezpośrednio po zdarzeniu jak i tego samego dnia po - jak wskazywał sam świadek - nieprzespanej nocy. Zdarzeniu, wskutek którego zmarła żona świadka, co również trzeba było mieć na względzie przy ocenie jego zeznań, a także jego samopoczucie wynikające z obrażeń jakie odniósł.

zeznania świadków S. M., Ł. S., G. S. i R. Z.

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadków - funkcjonariuszy policji - na okoliczności związane z dwiema interwencjami przeprowadzanymi w nocy 1 stycznia 2021 r. wskutek telefonicznych zawiadomień E. C., albowiem zeznania te były logiczne i wzajemnie się uzupełniały.

Odnośnie pierwszej interwencji, jakkolwiek świadek S. M. wskazywała, iż nie ujawniono na, bądź przy terenie posesji uszkodzonych butelek, tak w ocenie Sądu nie świadczy to o niewiarygodności konsekwentnych i spójnych w tym zakresie zeznań świadka Ł. C. (1) i wyjaśnień oskarżonego A. C. (1), iż oskarżony D. K. (1) rzucił wtedy w kierunku świadka tym przedmiotem. Po pierwsze, z zeznań Ł. S. wynikało, iż z uwagi na sylwester nie skupiał się on na uszkodzonych butelkach, podobnie jak i mającej być uszkodzoną bramie. Podobnie wskazywał świadek R. Z., tłumacząc, iż interwencja była prowadzona pod kątem sprawdzenia zakłócenia spokoju, a nie zniszczenia mienia. Jednocześnie świadek Ł. S. zeznawał, iż Ł. C. (2) i E. C. mówili im o tych zdarzeniach już po ich przyjeździe, co też korelowało z treścią nagrania telefonicznego zgłoszenia ze strony E. C.. Świadek G. S. wskazywał ponadto, iż w trakcie rozmowy świadka z E. C., Ł. C. (2) chodził i szukał rzuconej butelki. Ponadto z protokołu oględzin wynika, iż rozbita butelka została znaleziona przy skrzydle bramy.

Świadkowie opisali także przebieg drugiej interwencji, opisując zarówno próby udzielenia pomocy leżącej na ziemi E. C., zabezpieczenie broni w postaci znalezionego rewolweru, ujawnienie rany postrzałowej u oskarżonego D. K. (1) jak i następne zatrzymanie oskarżonych i W. S., co znajdowało potwierdzenie w dowodach w postaci protokołów zatrzymania.

częściowo zeznania świadek W. S., M. B., J. W. i M. K.

Sąd uwzględnił zeznania świadków - towarzyszy oskarżonych D. K. (1) i F. J. (1) feralnej sylwestrowej nocy w miejscu, w którym znajdowały one potwierdzenie w zgromadzonym i uznanym za wiarygodny materiale dowodowym., w szczególności w zeznaniach pokrzywdzonego Ł. C. (1) i uznanych za wiarygodne wyjaśnieniach A. C. (1).

Wskazać należy, iż świadkowie w swoich zeznaniach - w sposób świadomy bądź też wynikający z ich niepamięci - umniejszali w ocenie Sądu rolę w zdarzeniu oskarżonych D. K. (1) i F. J. (1), bądź też wskazywali, iż z uwagi na niebycie bezpośrednim świadkami zdarzenia nie potrafili opisać jego szczegółowego przebiegu. Dlatego też Sąd ostrożnie podszedł do oceny ich zeznań.

Świadkowie w żaden sposób nie odnosili się do agresji skierowanej przez ww. oskarżonych wobec Ł. C. (1).

I tak z zeznań W. S. - dziewczyny oskarżonego D. K. (1) - złożonych w toku śledztwa wynikało, iż atak na nią gazem (poprzedzony obelgami) ze strony oskarżonego A. C. (1) był bezpośrednim powodem aktywności oskarżonego D. K. (1). A. C. (1) razem z rodzicami miał stać z gazem przy bramie posesji. Świadek wskazywała, iż wobec spryskania gazem nie miała żadnej wiedzy o zdarzeniu przy posesji przy ul. (...), a dopiero w radiowozie dowiedziała się o postrzeleniu w nogę jej chłopaka - oskarżonego D. K. (1) - przez oskarżonego A. C. (1) i postrzeleniu E. C..

Dopiero przed Sądem świadek odniosła się do pierwszej tego wieczoru scysji pomiędzy oskarżonym D. K. (1), a oskarżonym A. C. (1). Przyznała także, iż nie wdziała, aby rodzice oskarżonego A. C. (1) w jakikolwiek sposób zachowywali się agresywnie.

Sąd uwzględnił zeznania świadek M. B. - dziewczyny F. J. (1) - w których wskazywała, iż Ł. C. (2) trzymał w ręku kij, a A. C. (1) najpierw wystrzelił w powietrze, a następnie w kierunku nóg oskarżonego D. K. (1). Świadek przyznała też i po zdarzeniu oskarżony F. J. (1) skarżył się na ból ręki, co korelowało z treścią opinii sądowo-lekarskiej dokumentującej obrażenia tego pokrzywdzonego. Przed Sądem świadek przyznała, iż zauważyła "delikatną szarpaninę" pomiędzy oskarżonym D. K. (1) a oskarżonym A. C. (1). Wskazywała także, iż to D. K. (1) pierwszy podbiegł do bramy posesji przy ul. (...).

Świadek J. W. wskazywał, iż na miejscu zdarzenia pojawił się bezpośrednio po oskarżonym D. K. (1) i W. S.. Widząc, iż Ł. C. (2) uderza oskarżonego D. K. pałką, wyrwał mu ją i uciekł. Podchodząc pod bramę słyszał 2 strzały, a gdy uciekał, trzeci. Świadek nie był w stanie podać szczegółów zdarzenia. Stanowczo zaprzeczył, iż kogokolwiek uderzył w toku zdarzenia wskazując, iż jego ucieczka z miejsca zdarzenia powodowana była jego uprzednią karalnością i z tego tytułu próbą uniknięcia wzięcia udziału w zdarzeniu.

Za wiarygodne uznać należało tę część zeznań świadka M. K., w których odniósł się do trzech strzałów oddanych przez oskarżonego A. C. (1) - pierwszego ostrzegawczego w powietrze, drugiego w kierunku nóg oskarżonego D. K. i trzeciego. Świadek przyznał również, iż oskarżony D. K. "szarpał się" z pokrzywdzonym Ł. C., a oskarżony F. J. (1) z oskarżonym A. C. (1). W wyniku naporu tych ostatnich E. C. miała przewrócić się na ziemię. Świadek wskazywał, iż był świadkiem uderzenia przez F. J. (1) pięścią w twarz oskarżonego A. C. (1), wtedy kiedy ten ostatni leżał na ziemi. Wskazywał - co było zbieżne z relacją świadka J. W. - iż to właśnie ten ostatni świadek wyrwał kij Ł. C..

opinia z zakresu badań chemicznych

brak podstaw do kwestionowania konkluzji przedstawionych w sporządzony przez profesjonalny podmiot a w swej treści szczegółowej, zrozumiałej i pełnej opinii.

Opracowana opinia w ocenie Sądu w sposób jednoznaczny wskazywała na to, iż to oskarżony A. C. (1) naciskał spust zabezpieczonego rewolweru, doprowadzając do wystrzału.

opinia z zakresu broni i balistyki (wraz z ustną opinią uzupełniającą)

brak podstaw do kwestionowania konkluzji przedstawionych w sporządzony przez profesjonalny podmiot a w swej treści szczegółowej, zrozumiałej i pełnej opinii, której konkluzje przedstawiono w stanie faktycznym.

dokumentacja medyczna (w tym karta medycznych czynności, dokumentacja lekarska, opinie sądowe-lekarskie)

brak podstaw do kwestionowania wiarygodności i prawdziwości dowodów, a w zakresie opinii konkluzji przedstawionych w sporządzone przez profesjonalne podmioty.

Odnośnie opinii sądowo-lekarskich dot. oskarżonych, biegli w sposób szczegółowy opisali doznane przez nich obrażenia jak i mechanizm ich powstawania a wnioski te znalazły odzwierciedlenie w stanie faktycznym niniejszej sprawy.

Podobnie ocenić należy sprawozdanie z sekcji zwłok dot. E. C. jak i opinię sądowo-lekarską dot. pokrzywdzonego L. C..

opinia biegłego z zakresu informatyki - nagrane zgłoszenia

brak podstaw do kwestionowania konkluzji przedstawionych w sporządzony przez profesjonalny podmiot a w swej treści szczegółowej, zrozumiałej i pełnej opinii.

opinia sądowo-psychiatryczna dot. oskarżonego A. C. (1)

brak podstaw do kwestionowania konkluzji przedstawionych w sporządzony przez profesjonalny podmiot a w swej treści szczegółowej, zrozumiałej i pełnej opinii

dane osobopoznawcze

brak podstaw do kwestionowania wiarygodności i prawdziwości dowodów

dane o karalności (w tym odpis wyroku)

brak podstaw do kwestionowania wiarygodności i prawdziwości dowodów

protokoły oględzin, zatrzymania, zabezpieczenia śladów (...), dokumentacja fotograficzna

brak podstaw do kwestionowania wiarygodności i prawdziwości dowodów

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. C. (1)

Sąd odrzucił wyjaśnienia oskarżonego w części, w której wskazywał, iż broń wystrzeliła wyłącznie wobec próby wyrwania jej przez pozostałych oskarżonych, skoro z treści - niebudzących wątpliwości co do prawidłowości konkluzji w nich zawartych - opinii z zakresu broni i balistyki (zarówno pisemnej jak i ustnej) oraz opinii z zakresu badań chemicznych wynikało jednoznacznie, iż strzał z niej skutkujący następnie śmiercią E. C. oddał oskarżony. Sąd także bezpośrednio na rozprawie mógł się przekonać, iż oddany strzał nie mógł być przypadkowy, biorąc pod uwagę, iż do odciągnięcia kurka i naciśnięcia spustu należy uznać pewnej siły.

Brak było też dowodów świadczących o tym, iż oprócz pozostałych 2 oskarżonych inne osoby zadawały oskarżonemu ciosy gdy ten leżał na ziemi z rewolwerem w dłoni.

Sąd nie uwzględnił wyjaśnień oskarżonego gdy wskazywał, iż E. C. była bita przez oskarżonego D. K. - brak było bowiem innych dowodów pozwalających na potwierdzenie wersji oskarżonego. Podobnie potwierdzenia nie znajdowały twierdzenia oskarżonego, iż W. S. szarpała się z E. C..

Odrzucić należało również tę część wyjaśnień oskarżonego, w której tłumaczył, iż w przed zdarzeniem w żaden sposób nie wyzywał pozostałych oskarżonych i W. S.. O tym, iż tak nie było, wyjaśniali nie tylko ww. oraz świadek, ale także świadek Ł. C. (2).

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. K. (1)

Sąd nie uwzględnił pierwszych wyjaśnień oskarżonego nieprzyznającego się do pobicia Ł. C. (1), uznając, iż treść tych wyjaśnień stanowi wyłącznie jego linię obrony, obliczoną na uniknięcie odpowiedzialności karnej, sprzeczną zresztą z późniejszymi wyjaśnieniami tego oskarżonego złożonymi przed Sądem jak i zeznaniami świadka Ł. C. (1).

Podobnie krytycznie należało ocenić jego wyjaśnienia, gdy przesłuchiwany ponownie na k. 113-114 wskazywał, iż jedynie "szarpał się" z pokrzywdzonym Ł. C. i miało to miejsce już po oddaniu przez oskarżonego A. C. (1) strzału w jego nogę - sprzeczne było to bowiem z relacją ww., podobnie jak i twierdzenia oskarżonego, iż tylko on bił się z oskarżonym A. C. (1). Również wyjaśnienia oskarżonego, iż zarówno podczas I jak i II spotkania z państwem C., to on nie był inicjatorem zajść o charakterze fizycznym pozostawały w wyraźnej sprzeczności ze spójnymi w tym zakresie zeznaniami Ł. C. (1) i wyjaśnieniami oskarżonego A. C. (1).

Jako sprzeczne z wiarygodną relacją Ł. C. (1) odrzucić należało także te wyjaśnienia oskarżonego, w których wskazywał, iż oskarżony F. J. (1) nie uderzał Ł. C. (1).

Odrzucić należało także tę część wyjaśnień oskarżonego, gdy na k. 740 wskazywał, iż żaden fragment zdarzenia skutkującego śmiercią E. C. nie miał miejsca na terenie nieruchomości przy ul. (...), albowiem wyjaśnienia te sprzeczne były z relacją Ł. C. (1), który wiarygodnie zeznawał, iż oskarżony D. K. (1) po sforsowaniu bramy wyciągnął go z terenu posesji na zewnątrz. Z tych samych względów nie zasługiwały na uwzględnienie wyjaśnienia oskarżonego wskazującego, iż w żadnym z momentów obu zdarzeń tej feralnej nocy brama do posesji państwa C. nie była zamknięta, zresztą na rozprawie wskazywał, iż o tym, iż była otwarta jedynie "wydaje mu się" i nie pamiętał tego. (k. 738v)

częściowo wyjaśnienia oskarżonego F. J. (1)

Sąd nie uwzględnił wyjaśnień oskarżonego nieprzyznającego się do pobicia Ł. C. (1), uznając, iż treść tych wyjaśnień stanowi wyłącznie jego linię obrony, obliczoną na uniknięcie odpowiedzialności karnej, sprzeczną ze zgromadzonym materiałem dowodowym w tym zeznaniami pokrzywdzonego.

Odrzucić należało także wyjaśnienia oskarżonego, w których wskazywał, iż inicjatorami zdarzenia, które skutkowało finalnie pobiciem Ł. C. (1) i śmiercią jego żony byli ww. oraz oskarżony A. C. (1), a działanie oskarżonego i współoskarżonego D. K. (1) stanowiło wyłącznie obronę przed atakiem tego oskarżonego.

Jako sprzeczne z relacją Ł. C. (1) i A. C. (1) należało odrzucić także wyjaśnienia oskarżonego, gdy tłumaczył, iż nie uderzał Ł. C. (1) ani A. C. (1), gdy ten ostatni leżał na ziemi, a tylko próbował go unieruchomić aby zapobiec oddaniu strzału przez tego oskarżonego z rewolweru.

Również twierdzenia oskarżonego (k. 741v), iż cało zdarzenie miało miejsce na podjeździe posesji, a nie na jej terenie i oskarżony D. K. (1) nie wchodził na jej teren było sprzeczne z treścią zeznań Ł. C. (1), który zeznawał szczegółowo, iż to oskarżony D. K. (1) wyciągnął go poza teren nieruchomości.

częściowo zeznania świadka Ł. C. (1)

Sąd nie uwzględnił zeznań pokrzywdzonego w części, w której wskazywał na rozprawie, iż to oskarżony F. J. (1) wyrwał trzymany przez niego w ręku w kij, albowiem przyznał się do tego świadek J. W..

częściowo zeznania świadek W. S., M. B., M. K.

Sąd nie uwzględnił zeznań świadek W. S. w części, w której wskazywała ona, iż to oskarżony A. C. (1) i jego atak gazem zainicjował zdarzenie będące przedmiotem prawnokarnej oceny w niniejszym postępowaniu, albowiem zeznania te sprzeczne były z uznanymi za wiarygodne zeznaniami Ł. C. (1) i wyjaśnieniami oskarżonego A. C. (1).

Z podobnych przyczyn, na uwzględnienie w tym zakresie nie zasługiwały zeznania świadek M. B.. Odrzucić należało zeznania świadek, w których wskazywała, iż całe zdarzenie miało miejsce poza terenem posesji państwa C..

Sąd odrzucił zeznania świadka M. K., w których wskazywał on - podobnie jak świadek W. S., iż to oskarżony A. C. (1) był inicjatorem ataku na oskarżonych D. K. (1) i F. J. (1).

zeznania świadków M. i D. K. (3)

świadkowie - rodzice oskarżonego D. K. (1) - nie byli świadkami zdarzenia i nie mieli informacji istotnych dla ustaleń niniejszego postępowania

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

A. C. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przed przejściem do przedstawienia podstawy prawnej wyroku odnieść należy się w sposób zbiorczy do oceny kwalifikacji prawnej zaproponowanej przez rzecznika oskarżenia publicznego we wniesionym do tut. Sądu aktu oskarżenia. W ocenie Sądu błędy popełnione na tym etapie miały doniosłe znaczenie dla ostatecznej kwalifikacji przypisanych oskarżonym czynów wyrokiem w niniejszej sprawie.

W pierwszej kolejności przypomnieć należy, iż prokurator oskarżył A. C. (1) o to, iż w nocy z 31 grudnia 2020r. na 01 stycznia 2021r. we W., uczestniczył wraz z D. K. (1), F. J. (1) i E. C., w bójce z użyciem niebezpiecznego przedmiotu w postaci broni tj. rewolweru czarnoprochowego, w trakcie którego to zdarzenia oddał z przedmiotowej broni strzał w kierunku D. K. (1), na skutek czego doszło do postrzelenia ww. w nogę i spowodowania obrażeń naruszających czynności narządów jego ciała na okres przekraczający dni siedem w postaci rany postrzałowej podudzia lewego oraz w trakcie którego to zdarzenia, w efekcie szamotaniny i zadawanych wzajemnie ciosów przedmiotowy rewolwer wystrzelił godząc w jamę brzuszną E. C. czego następstwem była jej śmierć oraz narażenie wszystkich pozostałych uczestników zdarzenia co najmniej na wystąpienie skutków określonych w art. 157 § 1 k.k. i art. 156 § 1 k.k., tj. o czyn z art. 158 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 159 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przez bójkę w rozumieniu art. 158 § 1 k.k. rozumie się zdarzenie, w którym biorą udział co najmniej trzy osoby i każda z nich jednocześnie atakuje i broni się. Co istotne, nie można wskazać strony wyłącznie ofensywnej i wyłącznie defensywnej. W orzecznictwie wskazuje się, że udziałem w bójce lub pobiciu może być każda forma świadomego współdziałania uczestników pobicia, a w jej ramach również każdy środek użyty do ataku na inną osobę (inne osoby), jeżeli wspólne działanie powoduje narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku wskazanego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1 k.k. ( vide: wyrok SA w Białymstoku z 8.07.2014 r., II AKa 126/14, LEX nr 1496354).

Strona podmiotowa przestępstw udziału w bójce lub pobiciu w typie kwalifikowanym (art. 158 § 2 i 3) ma charakter mieszany (kombinowany) w rozumieniu art. 9 § 3. Sprawca bierze bowiem umyślnie udział w bójce lub pobiciu, nie obejmując jednak swoim zamiarem kwalifikujących następstw, czyli śmierci lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Następstwa te muszą być natomiast przewidywane lub możliwe do przewidzenia, tak jak ma to miejsce przy nieumyślnie popełnianym czynie zabronionym. Kwalifikowany przez następstwo udział w bójce lub pobiciu ma zatem charakter przestępstwa umyślno-nieumyślnego.

Przestępstwo z art. 158 § 3 k.k. jest przestępstwem skutkowym, a zatem następstwem pobicia (bójki) jest śmierć osoby atakowanej. Na gruncie przywołanego przepisu skutek śmiertelny jest wynikiem ocenianego całościowo zdarzenia, jakim jest pobicie, i nie musi być łączony z działaniem konkretnego uczestnika tego pobicia. Innymi słowy, na gruncie kwalifikacji prawnej z art. 158 § 3 k.k. nie jest konieczne obiektywne przypisanie skutku konkretnemu uczestnikowi pobicia, polegające na ustaleniu, że zachowanie tego właśnie sprawcy przyczynowo spowodowało skutek. W konsekwencji przyjmuje się, że przypisanie oskarżonym następstwa pobicia, o jakim mowa w art. 158 § 3 k.k. nie wymaga ustalenia, który z uczestników następstwa takie spowodował. Odpowiedzialność za udział w pobiciu ma charakter quasi – zbiorowej, co wynika z samej istoty tego typu czynu. Oznacza to wspólną odpowiedzialność za następstwa działania, co stanowi odstępstwo od zasady indywidualizacji odpowiedzialności karnej. Sprawcy odpowiadają niezależnie od tego, czy można ustalić, który z nich spowodował konkretne następstwa, jednakże pod warunkiem, że każdy z nich możliwość nastąpienia ich przewidywał albo mógł i powinien przewidzieć. Ponadto dla bytu przestępstwa pobicia, o jakim mowa w art. 158 § 1 i 3 k.k. nie jest niezbędne, aby każdy z uczestników pobicia zadał pokrzywdzonemu choć jeden cios, wystarczy świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego napastnika przeciwko innemu człowiekowi. Odpowiedzialność karną z art.158 k.k. ponosi każdy kto umyślnie bierze udział w pobiciu (albo bójce). Udział w pobiciu wiąże się z odpowiedzialnością zbiorową jej uczestników.

Przyjęta przez prokuratora konstrukcja opisu czynu i kwalifikacji prawnej w ocenie Sądu nie uwzględniała całokształtu okoliczności faktycznych sprawy i motywacji oskarżonego A. C. (1). Zacząć na wstępie należy od tego, iż niezrozumiałe jest zupełnie już uznanie E. C. jako uczestnika bójki. Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego, wyżej wymienionej - tragicznie zmarłej tego dnia - w żaden bowiem sposób nie można uznać jako stronę kogokolwiek atakującą. Z żadnych bowiem wyjaśnień oskarżonych w niniejszej sprawie ani zeznań świadków nie wynikało, aby E. C. uczestniczyła w jakikolwiek aktywny sposób w bójce. Pokrzywdzona była bowiem jedynie obecna na miejscu zdarzenia. Nie sposób uznać także, iż w jakiejkolwiek formie świadomie współdziałała z oskarżonym A. C. (1), gdy ten podjął działania zaczepne wobec oskarżonych D. K. (1) i F. J. (1)

Z ustalonego stanu faktycznego wynikało, iż zdarzenie skutkujące śmiercią pokrzywdzonej E. C. było pokłosiem drugiego tej nocy spotkania oskarżonego D. K. (1) z Ł. C.. Podczas pierwszego z nich, oskarżony D. K. (1) swoim działaniem doprowadził do otwarcia bramy i próbował wtargnąć na posesję przy ul. (...), przed czym powstrzymał go Ł. C. (2) wspólnie z oskarżonym A. C. (1).

Wydarzenie to zostało zgłoszone telefonicznie przez E. C. funkcjonariuszom Policji, a treść zgłoszenia pozwala bez wątpienia uznać, iż wzbudziło to u niej zaniepokojenie i strach. Wiedząc o ponownym zbliżaniu się do posesji grupy osób, pokrzywdzona ponownie zadzwoniła na numer alarmowy. Wskazać zatem należy, iż doszło do drugiej tej nocy konfrontacji blisko 70-letniego Ł. C. (1) z będącymi w sile wieku oskarżonym D. K. (1). Dodatkowo, tym razem uczestniczył w tej konfrontacji także oskarżony F. J. (1). Zarówno E. C. jak i Ł. C. (2) pozostawali na terenie swojej nieruchomości. Ten ostatni zaś, stał się ofiarą niczym nieuzasadnionego ataku ze strony oskarżonych D. K. (1) i F. J. (1).

W tych też warunkach, będąc świadkiem przemocy fizycznej kierowanej wobec jego ojca Ł. C. (1) i zagrożenia przebywającej na miejscu zdarzenia matki E. C. znalazł się oskarżony A. C. (1).

W ocenie Sądu, jego działanie polegające na oddaniu strzału i finalnie postrzeleniu oskarżonego D. K. (1) motywowane było chęcią odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na zdrowie w pierwszej kolejności swoich rodziców a także własne, a zatem oskarżony A. C. (1) działał w warunkach obrony koniecznej z art. 25 k.k., przekraczając przy tym jej granice.

Oskarżony A. C. (1) postrzeliwując oskarżonego D. K. swoim zachowaniem wypełnił znamiona przepisu art. 157 § 1 k.k., albowiem taki był charakter obrażeń stwierdzonych u oskarżonego opinią sądowo-lekarską.

Obrona konieczna jako kontratyp wyłączający bezprawność czynu zachodzi wtedy, gdy po stronie sprawcy czynu zostają spełnione wszelkie znamiona określające zarówno warunki dopuszczalności podjęcia działań obronnych (zamach, bezpośredniość i bezprawność zamachu, skierowanie zamachu na określone dobro jednostki) jak i dotyczące samych działań obronnych (odpieranie zamachu, działanie skierowane przeciwko napastnikowi motywowane odpieraniem zamachu, konieczność obrony).

Obrona konieczna może mieć miejsce zarówno przy odpieraniu zamachu na dobro własne ( obrona własna), jak i w sytuacji odpierania zamachu na dobro innej osoby czy społeczne ( pomoc konieczna) (vide: postanowienie SN z 11.02.2021 r., , V K 531/20, LEX nr 3123805).

Warunki te zostały spełnione w przypadku oskarżonego, albowiem spełniony został wymóg bezpośredniości zamachu oraz działania skierowanemu przeciwko napastnikowi motywowanego odpieraniem zamachu.

Bezpośredniość zamachu wchodzi w grę wtedy, gdy istnieje wysoki stopień prawdopodobieństwa, że zagrożone atakiem dobro zostanie zaatakowane w najbliższej chwili. Zamach taki rozpoczyna się już w chwili, gdy zachowanie sprawcy ukierunkowane na naruszenie dobra prawnego jest tak zaawansowane, że brak przeciwdziałania doprowadzi do istotnego niebezpieczeństwa dla dobra prawnego. Zamach upoważniający do podjęcia obrony musi być bezpośredni, tzn. musi stwarzać takie niebezpieczeństwo dla dobra prawnego, które może się natychmiast zaktualizować. Trwa on tak długo, jak długo trwa stan niebezpieczeństwa utrzymywany zachowaniem napastnika. W wypowiedziach Sądu Najwyższego niejednokrotnie wyrażany był pogląd, że przyjęcie owej bezpośredniości nie wymaga, aby atak na dobro prawne już się rozpoczął albo żeby nastąpiło uszkodzenie dobra. Zamach jest bowiem bezpośredni już wtedy, gdy z zachowania napastnika w konkretnej sytuacji jednoznacznie można wnioskować, że przystępuje on do ataku na określone dobro prawne już zindywidualizowane oraz że istnieje wysoki stopień prawdopodobieństwa natychmiastowego podjęcia ataku (vide: Wyrok SN z dnia 11 grudnia 1978 r., ii kr 266/78, osnkw 1979, nr 6, poz. 65).

Ocena znamion obrony koniecznej nie może się sprowadzać tylko do ustalenia, kto pierwszy zadał cios i do zbadania znamion przedmiotowych, gdyż niezbędnym warunkiem przyjęcia obrony koniecznej, bądź przekroczenia jej granic, jest równoczesne zrealizowanie znamion podmiotowych. Podejmowane działania muszą mieć bowiem charakter działań obronnych i muszą być motywowane wolą obrony, nie zaś np. rewanżu za wcześniejsze uderzenie. Na temat strony podmiotowej obrony koniecznej wielokrotnie wypowiadał się Sąd Najwyższy (oraz sądy niższych instancji), konsekwentnie zazwyczaj przyjmując, że niezbędnym elementem podmiotowym obrony koniecznej jest, aby akcja broniącego się wynikała ze świadomości, iż odpiera on zamach, i była podyktowana wolą obrony, nie zaś wolą odwetu, a już z pewnością nie ataku. Ten podmiotowy element działania w obronie koniecznej ułatwia rozgraniczenie rzeczywistych działań obronnych od społecznie negatywnych aktów zemsty, samosądu lub chuligańska [ wyrok sn z dnia 30 grudnia 1972 r., rw 1312/72, osnkw 1973, nr 5, poz. 69; wyrok sn z dnia 19 lutego 1997 r., iv kkn 292/96, prok. i pr.-wkł. 1997, nr 7-8, poz. 1; zob. także Wyrok SA w Lublinie z dnia 15 stycznia 1998 r., ii aka 181/97, prok. i pr.-wkł. 1999, nr 1, poz. 23]. Podejmowane działania muszą mieć bowiem charakter działań obronnych i muszą być motywowane wolą obrony, nie zaś np. rewanżu za wcześniejsze uderzenie (vide: wyrok SA w Krakowie z dnia 13 maja 1997 r., II AKa 94/97, Prok. i Pr.-wkł. 1998, nr 5, poz. 20]. W takiej bowiem sytuacji po stronie "broniącego się" ewidentnie brak woli obrony, istnieje natomiast zamiar zakamuflowania zamachu skierowanego przeciwko atakującej osobie.

Wskazać należy nadto, że obrona jest traktowana jako konieczna nie wtedy, gdy polega na odpieraniu jakiegokolwiek bezprawnego zamachu, ale dlatego, że jest podjęta odpowiednio do zagrożenia i w granicach konieczności dla ratowania zagrożonych dóbr prawnych.

Przy ocenie niebezpieczeństwa zamachu, uzasadniającego podjęcie koniecznej obrony należy bowiem brać pod uwagę szereg czynników, jak np. dobro zaatakowane, siła i środki zamachu oraz sposób ich użycia, właściwości napastnika, czas i miejsce zamachu oraz przebieg zdarzenia, który może potęgować lub zmniejszać to niebezpieczeństwo. ( vide: uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 20 listopada 2012 r. ii aka 198/12 lex nr 1236879 kzs 2012/12/61).

Okoliczności, w jakich doszło do przedmiotowego zdarzenia, jak też okoliczności które to zdarzenia poprzedzały, w ocenie Sąd dawały podstawy do uznania, by działanie ze strony oskarżonych D. K. (1) i F. J. (1) ocenić jako "bezpośredni zamach" na dobro w postaci zdrowia zarówno oskarżonego A. C. (1), jak i jego rodziców E. i Ł. C. (1). Wtargnięcie oskarżonego D. K. (1) w nocy na posesję przy ul. (...) (do czego Sąd odniesie się szczegółowo przy ocenie prawnej działania tego oskarżonego) i gwałtowne zadawanie ciosów Ł. C., następnie przyłączenie się do tej agresji F. J. (1) bez wątpienie spełniało przesłanki bezpośredniego zamachu i uprawniało oskarżonego A. C. (1) do podjęcia działań obronnych. Analiza zachowania oskarżonego D. K. (1) nie pozostawiała wątpliwości, w jakim celu udał się on w kierunku posesji E. i Ł. C. (1). Siłowe wdarcie się na teren nieruchomości, wyciągnięcie z niej pokrzywdzonego Ł. C. (1) i następnie zadawanie mu ciosów (do czego dołączył oskarżony F. J. (1)) czyni zbędnym rozważania o ewentualnym innym niż spowodowanie uszczerbku na zdrowiu ww. celu.

W ocenie Sądu działania podjęte przez oskarżonego A. C. (1) zmierzające do odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na dobra chronione prawem podjęte zostały w ramach obrony koniecznej. Jednakże okoliczności niniejszej sprawy wskazują na to, że oskarżony przekroczył jej granice. Nie ulega wątpliwości, że obrona może mieć tylko konieczny charakter, a więc musi być podjęta w taki sposób i takimi środkami, jakie są w konkretnej sytuacji niezbędne do odparcia zamachu. Należy też pamiętać, że zastosowana obrona z jednej strony - musi być skuteczna, a z drugiej - umiarkowana, nie wyrządzająca nadmiernej szkody, a więc i współmierna do niebezpieczeństwa zamachu, które to niebezpieczeństwo z punktu widzenia zasady proporcjonalności, czyli współmierności obrony, musi też być oceniane jako wypadkowa wielu czynników,
w tym jego intensywności, natężenia działań agresywnych i ich powtarzalności, okoliczności zajścia, a także właściwości i cech atakującego i napadniętego. Dopiero przy takiej kompleksowej ocenie niebezpieczeństwa zamachu można dokonywać oceny współmierności zastosowanego sposobu obrony.

Działając w obronie koniecznej, można poświęcić dobro napastnika o wartości wyższej niż wartość dobra chronionego. Ograniczenie dotyczy natomiast sposobu obrony. Otóż ma on być współmierny do niebezpieczeństwa zamachu. Zgodnie z utrwalonym już orzecznictwem Sądu Najwyższego działającemu w obronie koniecznej wolno użyć takich środków, które są niezbędne do jego odparcia. Użycie, zwłaszcza z umiarem, niebezpiecznego narzędzia nie może być uznane za przekroczenie granic obrony koniecznej, jeżeli odpierający zamach nie rozporządzał wówczas innym, mniej niebezpiecznym, ale równie skutecznym środkiem obrony, a z okoliczności zajścia, zwłaszcza z przewagi po stronie atakujących i sposobu ich działania wynika, że zamach ten zagrażał życiu lub zdrowiu napadniętego (vide: wyrok SN z dnia 11 lipca 1974 r., VI KRN 34/74, OSNKW 1974, nr 11, poz. 198). Natomiast w innym miejscu Sąd Najwyższy stwierdził, że z możliwych przy zaatakowaniu środków i sposobów obrony pierwszeństwo mają środki najłagodniejsze spośród skutecznych. Dysproporcja więc użytych środków obrony do innych środków rokujących skuteczność będzie przekroczeniem granic obrony koniecznej (vide: wyrok SN z dnia 21 maja 1975 r., II KR 372/74, OSNPG 1975, nr 10, poz. 94). Stwierdzenie tej dysproporcji wymaga jednak uwzględnienia ekstremalnych warunków, w jakich przebiegają zazwyczaj procesy decyzyjne napadniętego. Wszak w momencie trwania bezprawnego ataku np. na jego życie lub zdrowie nie można stawiać przekraczających zdrowy rozsądek wymagań w zakresie doboru narzędzi służących do odparcia ataku. Racjonalność takich ocen musi ulec modyfikacjom wynikającym z kolei z uwzględnienia konkretnych warunków, w jakich atak ma miejsce. Sposób odpierania ataku jest bowiem zwykle zdeterminowany czasem i miejscem takiej akcji oraz jej intensywnością i gwałtownością ograniczającymi możliwość chłodnego rozumowania przy podejmowaniu decyzji co do sposobu obrony (wyrok SA w Warszawie z dnia 3 kwietnia 1997 r., II AKa 81/97, Apel.-W-wa 1997, nr 1, poz. 23).

Z ustalonego stanu faktycznego wynikało, iż oskarżony A. C. (1) słysząc zbliżającą się grupę z oskarżonymi D. K. (1) i F. J. (1), pobiegł do własnego mieszkania, skąd wziął gaz pieprzowy i rewolwer, który nabił przeznaczoną do niego amunicją. Wybiegając z tymi przedmiotami zauważył bitego przez oskarżonych ojca, Ł. C. (1), wystrzelił w powietrze, a znajdując się w odległości około 1,5-2 metrów, oskarżony A. C. (1) wystrzelił w kierunku nóg oskarżonego D. K. (1), po uprzednim rozpyleniu w jego kierunku gazu pieprzowego ( vide: wyjaśnienia oskarżonych D. K. i F. J. ).

W ocenie Sądu jednakże stopień niebezpieczeństwa zamachu nie był jednakże tak wysoki, aby móc uznać użycie przez oskarżonego A. C. (1) rewolweru i tym samym sposobu obrony poprzez jego użycie za współmierne do niebezpieczeństwa zamachu. Oskarżony A. C. (1) miał świadomość, iż to sąsiad - oskarżony D. K. (1) - zbliża się wraz z grupą swoich znajomych do posesji przy ul. (...). Pomimo istniejącego pomiędzy nimi kilkuletniego konfliktu, nie wykraczał on nigdy wcześniej swoimi ramami poza utarczki słowne i wzajemne niszczenie cudzego mienia i nie przenosił się nigdy na starcia o charakterze fizycznym. Dlatego też nie sposób uznać, iż właściwości oskarżonego D. K. (1) potęgowały w ocenie oskarżonego A. C. (1) niebezpieczeństwo zamachu.

Wskazać także należy, iż ani oskarżony D. K. (1), ani F. J. (1) nie przynieśli ze sobą ani nie posługiwali się żadnym narzędziem, który mogliby bez żadnych przeszkód zabrać ze sobą udając się w kierunku posesji C. i użyć go, powodując w przypadku pokrzywdzonego Ł. C. (1) znacznie poważniejsze obrażenia. Mając na względzie całokształt zgromadzonego materiału dowodowego, brak było podstaw do uznania (mając na uwadze wyniki sekcji zwłok) iż bezpośrednim adresatem przemocy ze strony oskarżonych była pokrzywdzona E. C., mając na względzie stwierdzone w sprawozdaniu z sekcji zwłok oprócz rany postrzałowej - skutkującej zgonem kobiety - jedynie drobne podbiegnięcia krwawe na twarzy i lewej stopie, a także niewielkie otarcia naskórka na plecach i podudziach. Oskarżony A. C. (1) na rozprawie (k. 737) odmiennie niż w toku śledztwa przyznawał, iż załadował rewolwer przeznaczoną do niego amunicją a nie solą. W ocenie Sądu oskarżony musiał mieć świadomość, jakie konsekwencje nosi ze sobą trafienie pociskiem z rewolweru, chociażby czarnoprochowego, załadowanego przeznaczoną do tego amunicją. W przypadku zaś oskarżonych D. K. (1) i F. J. (1) nie sposób było uznać, iż ich działanie względem Ł. C. (1) nastawione było na naruszenie dobra prawnego nie tylko w postaci zdrowia, a chociażby życia. W ocenie Sądu oskarżony A. C. (1) w celu odparcia zamachu ze strony oskarżonych D. K. i F. J. mógł użyć narzędzia mniej niebezpiecznego dla zdrowia i życia niż rewolwer czarnoprochowy, a użycie tej broni zdaniem Sądu w realiach niniejszej sprawy wykraczało poza dopuszczalne granice obrony koniecznej w rozumieniu art. 25 § 2 k.k.

Odnośnie dalszej części zdarzenia, wobec oceny całokształtu materiału dowodowego także była konieczna zmiana opisu przypisanego ostatecznie oskarżonemu A. C. (1) czynu i jego kwalifikacji. Prokurator w a/o przyjął - odnosząc się do dalszego fragmentu zdarzenia i czynu zarzuconego oskarżonego A. C. (1), iż "w efekcie szamotaniny i zadawanych wzajemnie ciosów przedmiotowy rewolwer wystrzelił godząc w jamę brzuszną E. C., czego następstwem była jej śmierć". Konkluzje wynikające z treści opinii z zakresu broni i balistyki oraz opinii chemicznej, wespół z wyjaśnieniami oskarżonych pozwoliły na ustalenie, iż to nie bliżej nieokreślone wydarzenie w postaci "szamotaniny" i zadawane wzajemnie ciosy doprowadziły do wystrzału rewolweru, a zrobił to oskarżony A. C. (1), oddając strzał z przedmiotowej broni. Wobec uznania za wiarygodnych w tym zakresie wyjaśnień oskarżonych D. K. i F. J. przyjąć należało, iż oddanie strzału skutkującego ugodzeniem w jamę brzuszną E. C. poprzedzone było próbą obezwładnienia oskarżonego A. C. (1) przez ww. oskarżonych.

Stosownie do treści art. 155 k.k., odpowiedzialności karnej z tego przepisu podlega ten, kto powoduje nieumyślnie śmierć człowieka. Działanie nieumyślne to zgodnie z treścią art. 9 § 2 k.k. sytuacja, gdy sprawca nie mając zamiaru popełnienia czynu zabronionego, popełnia go jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć. Jest rzeczą oczywistą i nie wymagającą dalszej analizy, iż celem działania oskarżonego A. C. (1) nie było pozbawienie życia jego matki tylko wręcz przeciwnie - udzielenie pomocy jej i ojcu Ł. C.. Tym niemniej, w ocenie Sądu oskarżony mógł i powinien przewidywać, iż zabranie ze sobą nabitego prochem rewolweru i jego użycie może prowadzić do tragicznego w skutkach zdarzenia w postaci śmierci człowieka. Tym samym, gdyby działaniu oskarżonego towarzyszyła należyta ostrożność i zaniechałby on naciśnięcia na spust rewolweru, zdarzenia w postaci śmierci E. C. można by uniknąć.

Kwalifikację czynu przypisanego oskarżonemu A. C. (1) uzupełniał przepis art. 11 § 2 k.k., zgodnie z treścią którego, jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Dla przyjęcia, iż zachodzi zbieg kumulatywny przepisów ustawy, miarodajnym jest stwierdzenie w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, iż zachowanie sprawcy jest zewnętrznym przejawem jednego impulsu woli i to niezależnie od liczby skutków tego zachowania oraz liczby naruszonych przez nie norm.

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

II. i V.

D. K. (1), F. J. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Wina i sprawstwo oskarżonych w zakresie zarzucanych mi czynów z pkt. II. i IV. części wstępnej wyroku nie budziła wątpliwości, z tym zastrzeżeniem, iż z czynu przypisanego oskarżonemu F. J. Sąd wyeliminował przepis art. 193 k.k., ustalając, stosownie do treści zasługujących na wiarę zeznań Ł. C. (1) i wyjaśnień oskarżonego F. J., iż tylko oskarżony D. K. wdarł się ogrodzoną posesję przy ul. (...), wyciągając stamtąd pokrzywdzonego.

Przestępstwo pobicia z art. 158 § 1 k.k. stanowi inkryminowane zdarzenie, w którym udział biorą co najmniej 3 osoby i w których można wyodrębnić stronę atakującą i atakowaną. Skoro już samo narażenie człowieka na nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. lub w art. 157 § 1 k.k. stanowi znamię występku z art. 158 § 1 k.k., to tym bardziej przepis ten ma zastosowanie, jeżeli skutek taki został rzeczywiście spowodowany (vide: wyrok SN z 6.05.2010 r., II KK 278/09, LEX nr 583783).

Do przypisania sprawcy udziału w pobiciu nie jest konieczne udowodnienie, że zadał on pokrzywdzonemu lub pokrzywdzonym cios w postaci uderzenia, kopnięcia itp., a wystarczające jest świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego człowieka lub większej grupy osób przeciwko innemu człowiekowi lub grupie osób. Sprawcy odpowiadają niezależnie od tego, czy można ustalić, który z nich spowodował konkretne następstwa, ale pod warunkiem że każdy z nich możliwość nastąpienia ich przewidywał albo mógł i powinien był przewidzieć ( vide: wyrok SA w Krakowie z 29.06.2010 r., II AKa 69/10, KZS 2010/9, poz. 28; postanowienie SN z 11.01.2017 r., IV KK 285/16, LEX nr 2254801)

Znamiona występku z art. 157 § 1 k.k. wypełnia natomiast ten, kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, inny niż określony w art. 156 § 1 k.k.

Przestępstwo z art. 157 § 1 lub § 2 k.k. jest przestępstwem indywidualnym i aby je przypisać konkretnemu sprawcy należy wykazać mu, że spowodował swoim działaniem lub zaniechaniem skutek w postaci naruszenia czynności narządów ciała na czas powyżej lub poniżej 7 dni. (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 listopada 2013 r., sygn. akt II AKa 337/13, LEX nr 1400523)

W realiach niniejszej sprawy w ocenie Sądu nie ulega wątpliwości - wbrew twierdzeniom oskarżonych D. K. i F. J. - iż to właśnie ci oskarżeni byli stroną atakującą, a pokrzywdzony Ł. C. (2) - stroną atakowaną. To 68-letni pokrzywdzony został zaatakowany przez dwóch 25-letnich mężczyzn na terenie swojej posesji, a twierdzeniom oskarżonych, iż ci jedynie bronili się przed atakującym ich pokrzywdzonym przeczy nie tylko logika, zasady doświadczenia życiowego, a nawet zeznania pokrzywdzonego ale również konkluzje z opinii sądowo-lekarskich, które wskazują na dysproporcję pomiędzy obrażeniami doznanymi przez pokrzywdzonego i oskarżonych. Jak wynikało z zeznań pokrzywdzonego Ł. C. (1), pomimo, iż stroną najbardziej aktywną w zadawaniu jemu ciosów był oskarżony D. K., tak również F. J. te uderzenia zadawał. Sąd szczegółowo odniósł się do tej kwestii przy ocenie zeznań pokrzywdzonego. W ocenie Sądu oskarżeni powinni przewidzieć, iż zadawanie ciosów pięściami w głowę, twarz a także kopanie leżącego pokrzywdzonego po ciele i nogach mogło co najmniej narazić pokrzywdzonego na doznanie obrażeń ciała trwających dłużej niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. , które to obrażenia - jak wynikało z treści opinii sądowo-lekarskich - pokrzywdzony doznał. Tym niemniej, ponieważ jak wynikało z treści opinii sądowo-lekarskich jedynie złamanie nosa u pokrzywdzonego wywołało skutek z art. 157 § 1 k.k. a skutek ten - stosownie do zeznań Ł. C. (1) - wywołał cios oskarżonego D. K., konieczne było wyeliminowanie z podstawy skazania czynu przypisanego oskarżonemu F. J. przepisu art. 157 § 1 k.k.

Oskarżony D. K. (1) swoim zachowaniem wypełnił również znamiona przestępstwa z art. 193 k.k. Stosownie do treści przepisu, odpowiedzialności karnej podlega ten, kto wdziera się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo ogrodzonego terenu albo wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza. Z uznanych za wiarygodne zeznań pokrzywdzonego wynikało jednoznacznie, iż oskarżony ten siłowo, po uprzednim sforsowaniu bramy wdarł się na posesję przy ul. (...), gdzie pierwotnie stał pokrzywdzony.

Kwalifikację czynu przypisanego oskarżonemu D. K. (1) uzupełniał przepis art. 11 § 2 k.k., zgodnie z treścią którego, jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Dla przyjęcia, iż zachodzi zbieg kumulatywny przepisów ustawy, miarodajnym jest stwierdzenie w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, iż zachowanie sprawcy jest zewnętrznym przejawem jednego impulsu woli i to niezależnie od liczby skutków tego zachowania oraz liczby naruszonych przez nie norm.

Oskarżeni działali umyślnie i w zamiarze bezpośrednim. Brak było przesłanek wyłączających winę bądź bezprawność popełnionych przez nich czynów.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☒

3.5. Uniewinnienie

IV. i VII.

D. K. (1), F. J. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Sąd uniewinnił oskarżonych D. K. (1) i F. J. (1) od popełnienia zarzucanych im czynów opisanych w pkt. III. i V. części wstępnej wyroku, kwalifikowanych z art. 158 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 159 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

W zakresie rozważań dot. przestępstw z art. 158 § 1 i 3 k.k. aktualne pozostają rozważania przytoczone w pkt. 3.1 niniejszego formularza.

Przy ocenie prawnej czynu przypisanego ostatecznie oskarżonemu A. C. (1), Sąd szczegółowo odniósł się, dlaczego zdarzenia z nocy 31 grudnia na 1 stycznia 2021 r. nie sposób było traktować jako bójki, której uczestnikami byli oskarżeni D. K. (1), F. J. (1) A. C. (1) a także E. C..

W realiach niniejszej sprawy, nie sposób było także uznać, iż to działanie oskarżonych D. K. (1) i F. J. (1) spowodowało skutek w postaci śmierci E. C. (do czego Sąd odniósł się szczegółowo przy ocenie prawnej czynu przypisanego oskarżonemu A. C. (1)) ani tego, iż przedmiotowe zdarzenie stanowiło bójkę pomiędzy tymi ww. osobami. W ocenie Sądu, nie sposób również przyjąć, iż ww. oskarżeni na jakimkolwiek etapie zdarzenia przewidywali albo mogli przewidzieć następstwo w postaci śmierci E. C.. Oskarżeni ci wszak nie działali wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym A. C. (1) w celu dokonania przestępstwa z art. 158 § 1 k.k., art. 158 § 3 k.k. czy jakiegokolwiek innego na E. C.. Nie godzili się na użycie przez oskarżonego w trakcie przedmiotowego zdarzenia broni palnej. Wręcz przeciwnie, jak wynikało z ustalonego stanu faktycznego oskarżeni ci próbując obezwładnić A. C. (1) próbowali wyrwać mu przedmiotową broń, zadając mu jednocześnie ciosy prowadzące do obrażeń stwierdzonych opinią sądowo-lekarską. Tak jak zadawanie ciosów przez oskarżonych D. K. i F. J. oskarżonemu A. C. (1) jakkolwiek ocenić należało jednoznacznie nagannie, tak miało ono w realiach sprawy na tyle znaczenie drugorzędne, iż zarzut przedstawiony ww. oskarżonym dotyczył działania na szkodę jedynie E. C., a nie A. C. (1). Jakakolwiek zatem modyfikacja opisu czynu i hipotetyczne przypisanie oskarżonym czynu popełnionego na szkodę oskarżonego A. C. (1) stanowiłoby w ocenie Sądu wyjście poza granice zarzutu aktu oskarżenia, wyznaczonego zdarzeniem historycznym popełnionym na szkodę E. C..

Konsekwencją uznania, iż w niniejszej sprawie, nie sposób przypisać oskarżonym odpowiedzialności z art. 158 § 1 k.k. lub 158 § 3 k.k. jest także brak możliwości przypisania im sprawstwa i winy w zakresie czynu z art. 159 k.k.

Na marginesie już zatem tylko podkreślić również należy, iż konstrukcja odpowiedzialności za przestępstwo z art. 159 k.k. jest odmienna niż w wypadku przestępstw określonych w art. 158 k.k. a podstawą skazania za czyn z art. 159 k.k. jest ustalenie, że dany sprawca używał broni palnej, noża lub innego podobnie niebezpiecznego narzędzia. Nie jest wystarczające dla skazania ustalenie jedynie, że tylko jeden z uczestników bójki lub pobicia używa broni palnej, noża lub innego podobnie niebezpiecznego narzędzia. Tylko ten jeden uczestnik odpowiadać będzie na podstawie art. 159 k.k., pozostali uczestnicy bójki lub pobicia odpowiadać będą na podstawie odpowiedniego przepisu zawartego w art. 158 k.k. (vide: wyrok SN z dnia 29.11.1979 r., II KR 330/79, (...), poz. 34; wyrok SA w Warszawie z dnia 29.01.2014 r., II AKa 436/13, LEX nr 1430874; wyrok SA we Wrocławiu z dnia 25 lipca 2012 r., II AKa 208/12, LEX nr 12137941). Powyższe stanowisko jest ugruntowane w orzecznictwie i za własne uznaje je także tut. Sąd.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynikało zaś w ocenie Sądu w sposób jednoznaczny, iż to oskarżony A. C. (1) w toku zdarzenia z dnia 1 stycznia 2021 r. używał broni palnej w postaci rewolweru i to jego działanie doprowadziło do wystrzału i w konsekwencji niefortunnego - bo śmiertelnego w konsekwencji - zranienia jego matki E. C.. Nawet gdyby zatem przyjąć hipotetycznie, iż oskarżonym D. K. (1) i F. J. (1) można by przypisać odpowiedzialność z art. 158 § 1 bądź § 3 k.k., i tak wykluczone byłoby - w świetle przytoczonego w akapicie poprzednim orzecznictwa - przypisanie im sprawstwa i winy w zakresie czynu z art. 159 k.k.

4. KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. C. (1)

Oskarżony w zakresie przypisanego jemu czynu na szkodę działał umyślnie w warunkach obrony koniecznej, której granicę przekroczył. W zakresie czynu na szkodę jego matki E. C. działał nieumyślnie.

W chwili popełnienia przypisanego czynu oskarżony nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej poczytalności.

Ustalając wymiar kary, Sąd miał na względzie:

a) jako okoliczności obciążające:

- znaczny stopień społecznej szkodliwości przestępstwa, przejawiający się w godzenie w istotne dobro prawne jakim jest zdrowie (w zakresie czynu na szkodę oskarżonego D. K. (1)) oraz życie (w zakresie czynu na szkodę E. C.);

- uprzednia karalność

b) jako okoliczności łagodzące:

- sposób i okoliczności popełnienia czynu, będącego bezpośrednią konsekwencją naruszenia miru domowego przez oskarżonego D. K., a następnie skierowania przez tego oskarżonego wspólnie z oskarżony F. J. (1) przemocy względem ojca oskarżonego A. C. (1) i działanie tego oskarżonego w celu pomocy rodzicom;

- działanie w warunkach obrony koniecznej, której granicę oskarżony przekroczył;

- śmierć matki oskarżonego jako ujemne następstwo działania nieumyślnego czynu oskarżonego, godzące także w oskarżonego.

Ustalając wymiar kary Sąd miał na względzie, aby czyniła ona zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełniała swoje zadanie w zakresie prewencji generalnej, polegającej na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa, wypełniając przy tym dyrektywy z art. 53 k.k. i aby kara ta nie przekraczała stopnia winy i społecznej szkodliwości przestępstwa.

Wyżej przywołane okoliczności łagodzące miały na tyle ważne znaczenie, iż musiały w sposób istotny wpływać na ocenę stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu jak i wymiaru orzeczonej kary.

W ocenie Sądu wybór na podstawie art. 37b k.k. kary mieszanej i ustalenie jej wymiaru na 2 miesiące pozbawienia wolności i 6 miesięcy ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym uwzględnia wskazane wyżej okoliczności i wypełnia dyrektywy wskazane w art. 53 k.k.

D. K. (1)

II.

Oskarżony w zakresie przypisanego jemu czynu działał umyślnie, w zamiarze bezpośrednim. Brak było okoliczności wyłączających winę bądź bezprawność przypisanemu jemu czynu.

W chwili popełnienia przypisanego czynu oskarżony nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej poczytalności i w pełni zdawał sobie sprawę z bezprawności przedsiębranego działania.

Ustalając wymiar kary, Sąd miał na względzie:

a) jako okoliczności obciążające:

- wysoki stopień społecznej szkodliwości przestępstwa, przejawiający się w godzenie w istotne dobro prawne jakim jest zdrowie (w zakresie czynu z art. 158 § 1 i art. 157 § 1 k.k.) oraz wolność od nieuprawnionych wtargnięć do miejsc, których jednostka jest gospodarzem (w zakresie czynu z art. 193 k.k.)

- działanie pod wpływem alkoholu;

b) jako okoliczności łagodzące:

- uprzednia niekaralność, mając jednak na względzie, iż stan te stanowi swoistą normę społeczną

W ocenie Sądu wybór na podstawie art. 37b k.k. kary mieszanej i ustalenie jej wymiaru na 2 miesiące pozbawienia wolności i 9 miesięcy ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym uwzględnia wskazane wyżej okoliczności i wypełnia dyrektywy wskazane w art. 53 k.k.

F. J. (1)

IV.

Oskarżony w zakresie przypisanego jemu czynu działał umyślnie, w zamiarze bezpośrednim. Brak było okoliczności wyłączających winę bądź bezprawność przypisanemu jemu czynu.

Ustalając wymiar kary, Sąd miał na względzie:

a) jako okoliczności obciążające:

- wysoki stopień społecznej szkodliwości przestępstwa, przejawiający się w godzenie w istotne dobro prawne jakim jest zdrowie;

b) jako okoliczności łagodzące

- uprzednia niekaralność, mając jednak na względzie, iż stan te stanowi swoistą normę społeczną

D. K. (1), F. J. (1)

III.; VI.

II.; IV.

rozstrzygnięcie w przedmiocie orzeczonego od oskarżonych D. K. (1) i F. J. (1) na rzecz Ł. C. (1) odpowiednio kwot 10.000 zł i 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę znajdowało swoje oparcie w przepisie art. 46 § 1 k.k.

Do zadośćuczynienia odpowiednie zastosowanie znajdują odpowiednie przepisy kodeksu cywilnego. Wskazać należy, iż jego wysokość determinowana jest charakterem i rozmiarem krzywd doznanych przez pokrzywdzonego, a dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia znaczenia nie ma sytuacja majątkowa sprawcy.

W ocenie Sądu orzeczone kwoty (zróżnicowane z uwagi na uwzględnienie charakteru obrażeń (złamany nos) z art. 157 § 1 k.k.) pozwolą na zrekompensowanie cierpienia związanego z bólem jakie z pewnością odczuwać Ł. C. (2) a które to cierpienie powstało wskutek działania oskarżonych D. K. (1) i F. J. (1).

5. Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. C. (1), D. K. (1), F. J. (1)

VIII.

I., II., V.

rozstrzygnięcie w przedmiocie zaliczeń oskarżonym na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności okresów ich zatrzymania i tymczasowego aresztowania znajdowało swoje oparcie w przepisie art. 63 § 1 k.k.

A. C. (1), D. K. (1), F. J. (1)

IX., X.

rozstrzygnięcie w przedmiocie dowodów rzeczowych znajdowało swoje oparcie w przepisach odpowiednio art. 44 § 2 k.k. oraz art. 230 § 2 k.p.k.

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7. KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XI.

rozstrzygnięcie w przedmiocie zasądzenia od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa zwrotu kosztów postępowania na nich przypadających znajdowało swoje oparcie w przepisie art. 627 k.p.k., w zakresie zaś wymierzonej opłaty na podstawie art. 1 i art. 2 ust. 1. pkt. 1 i 2 w zw. z ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. W ocenie Sądu sytuacja rodzinna i majątkowa oskarżonych nie dawała podstaw do zwolnienia ich z obowiązków ponoszenia kosztów postepowania.

7. Podpis

III K 302/21

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE