Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie, I Wydział Cywilny,

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2022 r. w Szczytnie na rozprawie

sprawy z powództwa Skarbu Państwa - Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe - Nadleśnictwa S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w L.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w L. na rzecz powoda Skarbu Państwa - Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe - Nadleśnictwa S. kwotę 613,93 (sześćset trzynaście 93/100) złotych, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 216,54 złotych od dnia 21 stycznia 2022 r. do dnia zapłaty,

- 189,40 złotych od dnia 29 stycznia 2022 r. do dnia zapłaty,

- 207,99 złotych od dnia 07 maja 2022 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda, tytułem zwrotu kosztów procesu, kwotę 270 (dwieście siedemdziesiąt) złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się nakazu do dnia zapłaty;

III.  nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Szczytnie kwotę 100 (sto) złotych, tytułem opłaty od pozwu, od której uiszczenia powód był zwolniony z mocy ustawy.

Sygn. akt I C 717/22

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 14 grudnia 2022 roku

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z art. 505 ⁸ § 4 k.p.c. w sprawach, w których wartość przedmiotu sporu nie przekracza tysiąca złotych, uzasadnienie wyroku ogranicza się do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Od uznania sądu opartego na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy zależy rozszerzenie tego uzasadnienia o pozostałą treść określoną w art. 327 ¹ § 1 k.p.c.

W niniejszej sprawie nie zachodzą jakiekolwiek okoliczności uzasadniające przytaczanie pełnej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do oceny kwestii prawnej, tj. wykładni zapisów umowy stron z 16 października 2013 roku, a konkretnie § 5 ust. 4 i 6 tej umowy, posługujących się zwrotem „decyzji ostatecznej”.

O ile sam zwrot „ostateczny” oznacza ostatni etap jakiegoś działania lub procesu i nie ulegnie już zmianie, o tyle użycie go w odniesieniu do decyzji administracyjnej wymaga sięgnięcia do dyrektyw wykładni charakterystycznej dla języka prawniczego. Gdy dany termin został zdefiniowany w języku prawnym, należy nadać mu takie znaczenie, które przypisał mu prawodawca (zob. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2006, s. 93).

Zgodnie z art. 128 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, decyzje, od których nie służy odwołanie w postępowaniu podatkowym, są ostateczne. Uchylenie lub zmiana tych decyzji, stwierdzenie ich nieważności oraz wznowienie postępowania mogą nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w niniejszej ustawie oraz w ustawach podatkowych.

Pomiędzy stronami bezsporne jest, że Skarb Państwa – Państwowego Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe Nadleśnictwo S. wnosił odwołanie od decyzji określających wymiar podatku. Wydane w następstwie decyzje organu odwoławczego – Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. -miały zatem charakter ostateczny w rozumieniu powołanego przepisu prawa.

Pozwany w niniejszej sprawie próbował wywodzić, że powód był zobowiązany do wykorzystania dalszych środków prawnych w celu wzruszenia niekorzystnych decyzji administracyjnych. Skorzystanie z takich środków w ocenie Sądu nie zmieniłoby jednak charakteru decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O.. Ponadto byłyby to działania wykraczające poza obowiązki powoda, spoczywające na nim stosownie do § 5 umowy stron, zważywszy na fakt, iż ust. 3 tego zapisu traktuje o wydaniu decyzji, od której przysługują „zwyczajne” środki odwoławcze. Takim środkiem odwoławczym w postępowaniu podatkowym jest odwołanie (art. 220 § 1 Ordynacji).

Skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego nie jest zwyczajnym środkiem odwoławczym. Gdyby podzielić stanowisko pozwanego, doszłoby w istocie do wypaczenia prawnego rozumienia pojęcia decyzji ostatecznej.

Interpretacja omawianych zapisów umownych zaprezentowana przez pozwanego narusza przy tym zakaz wykładni per non est, tj. takiej wykładni, w wyniku której część tekstu (tu: „zwyczajne”) okazałaby się użyta w sposób zbędny (zob. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2006, s. 106).

Oceny tej nie zmieniają zeznania świadka D. T.. Wymieniona jest księgową pozwanego i nie uczestniczyła w zawieraniu umowy z 16 października 2013 roku. Jej wiedza ograniczała się do kwestii sposobu realizacji podobnych umów, zawieranych z innymi nadleśnictwami, co było nieistotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Pozwany ma zatem obowiązek wyrównania powodowi kwoty zapłaconego podatku, stosownie do § 5 ust. 4 umowy stron.

O odsetkach za opóźnienie rozstrzygnięto na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Z uwagi na powyższe orzeczono, jak w pkt I wyroku.

W pkt II Sąd na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. obciążył pozwanego, jako stronę przegrywającą w procesie, kosztami zastępstwa procesowego powoda w wysokości wynikającej z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

W pkt III Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych obciążył pozwanego opłatą od pozwu, od której uiszczenia powód był zwolniony z mocy ustawy.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S., 22 grudnia 2022 r.