Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

T. L. obwiniono o to, że w dniu 06 czerwca 2022 r około godziny 18:02 w S. przy ul. (...) w sklepie (...) dokonał kradzieży artykułów spożywczych o łącznej wartości 377,83 zł na szkodę (...) S.A. , tj. o wykroczenie z art. 119 § 1 kw

Sąd Rejonowy w Suwałkach II Wydział Karny wyrokiem z dnia 13.10.2022r. w sprawie sygn. akt IIW838/22 :

I.  Obwinionego T. L. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na mocy art. 119 § 1 kw w zw. z art. 39 § 1 kw wymierzył mu karę nagany.

II.  Zwolnił obwinionego od ponoszenia opłaty i zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawie.

Apelację od powyższego wyroku złożył obwiniony . Zaskarżając przedmiotowy wyrok w całości na swoją korzyść podniósł zarzuty:

- naruszenia art. 5 § 2 KPK w zw. z art. 8 KPW poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść obwinionego,

- naruszenia art. 7 KPK w zw. z art. 8 KPW poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów, polegające na uznaniu, iż w sprawie doszło do popełniania wykroczenie umyślnego w postaci kradzieży, podczas gdy okoliczności sprawy oraz przeprowadzone dowody wskazują, iż brak skutecznej zapłaty za towar przy kasie miał charakter nieumyślny,

- błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mających wpływ na treść wyroku, a mianowicie uznanie, iż dopuściłem się kradzieży, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie daje podstaw do takich ustaleń, lecz wskazuje iż poprzez przyjęcie oferty sklepu, zapakowanie towaru do wózka, a następnie zeskanowanie wybranych towarów, zawarłem skuteczną umowę kupna sprzedaży, w skutek której nabyłem wybrany towar, za który w wyniku nieuwagi nie zapłaciłem od razu lecz z opóźnieniem.

W konsekwencji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku oraz o uniewinnienie od zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obwinionego zasługiwała na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 5 § 1kpk, który w postępowaniu w sprawach o wykroczenia stosuje się odpowiednio oskarżonego (obwinionego) uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem. Istotą omawianej zasady jest dyrektywa, że oskarżony oraz podejrzany i osoba obwiniona muszą być traktowani jak niewinni niezależnie od przekonania organu procesowego. Stąd sąd, przystępując do rozpoznania każdej sprawy, powinien zakładać, że oskarżony (obwiniony) musi zostać uniewinniony, jeżeli przedstawione w przewodzie sądowym dowody nie pozwolą sądowi powziąć przekonania, że wina została udowodniona w sposób wyłączający wszelkie wątpliwości (vide: wyr. SA w Katowicach z 28.12.2011 r., II AKa 382/11, KZS 2011, Nr 7–8, poz. 91). Konsekwencją domniemania niewinności oskarżonego jest nałożenie na oskarżyciela materialnego ciężaru dowodu winy . Oskarżony (obwiniony) nie musi udowadniać, że jest niewinny. Nie ma też obowiązku dostarczania dowodów na swoją niekorzyść (art. 74 § 1kpk w zw. z art.20§3kpw). Jeżeli oskarżyciel, wbrew obowiązującemu domniemaniu, zarzuca obwinionemu popełnienie wykroczenia, powinien to dowieść (wykazać dowodami). Wyrok uniewinniający powinien zapaść zarówno wtedy, gdy wykazana została niewinność obwinionego, ale także gdy nie zostanie udowodniona jego wina. Sąd nie ma obowiązku poszukiwania z urzędu dowodów wspierających oskarżenie, gdy dowody dostarczone przez oskarżyciela nie wystarczą do skazania, a on sam do ich uzupełnienia nie dąży (vide:wyr. SA w Katowicach z 8.3.2007 r., II AKa 33/07, Prok. i Pr. – wkł. 2007, Nr 11, poz. 23).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż wbrew twierdzeniom Sądu I instancji wina obwinionego nie została udowodniona.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika bowiem niewątpliwie, iż obwiniony faktycznie w dniu 06 czerwca 2022r. około godziny 18:02 w S. przy ul. (...) w sklepie (...) robił większe zakupy spożywcze wraz z dwójką małych dzieci ( przemieszczał się po sklepie, wkładał towary do wózka, następnie korzystając z kasy samoobsługowej skanował produkty na łączną kwotę 377,83zł) , za które jednak finalnie nie zapłacił z uwagi na niedokończenie płatności kartą elektroniczną (nie wprowadził kodu PIN pomimo przyłożenia karty do czytnika ).

Nie mniej jednak zauważyć należy, iż od strony podmiotowej zarzucane obwinionemu wykroczenie określone w art. 119 § 1 kw można popełnić wyłącznie umyślnie. Wniosek ten wynika z istoty czynów zabronionych unormowanych w tym przepisie. W związku z tym słusznie przyjmuje się w orzecznictwie, że wykroczenie z art. 119 § 1 kw należy do wykroczeń kierunkowych, które mogą być popełnione wyłącznie w zamiarze bezpośrednim. Podmiotową cechą kradzieży jest zabór w celu przywłaszczenia, czyli chęć włączenia skradzionego mienia do majątku sprawcy lub postąpienia z nim jak z własnym (tak SN w wyr. z 29.10.2001 r., III KKN 364/01, Legalis).

Istota przywłaszczenia polega na rozporządzeniu przez sprawcę rzeczą znajdującą się w jego władaniu jak swoją własną. W tym przypadku chodzi o takie rozporządzenie cudzą rzeczą ruchomą, jak swoją własną, któremu towarzyszy animus rem sibi habendi, a więc zamiar zatrzymania tej rzeczy dla siebie lub dla innej osoby, bez żadnego ku temu tytułu (tak SN w wyr. z 6.1.1978 r., V KR 197/77, OSNPG 1978, Nr 6, poz. 64).

W niniejszej sprawie zaś., ujawnione okoliczności sprawy nie pozwalają na jednoznaczne i pewne stwierdzenie , iż obwinionemu w odniesieniu do umieszczonych w metalowym wózku, a następnie zeskanowanych w kasie samoobsługowej towarów, towarzyszył zamiar zaboru bez jakiegokolwiek tytułu prawnego - w tym konkretnym przypadku bez zapłaty ceny. Przeciwnie, zachowanie obwinionego wskazuje, iż miał zamiar zapłacić cenę, skoro przyłożył kartę bankomatową do czytnika, jednakże na skutek lekkomyślności czy też niedbalstwa, transakcji w należyty sposób nie ukończył. To zaś nie pozwala na uznanie, iż komplet znamion wykroczenia stypizowanego w art. 119§1 kw został przez niego zrealizowany. Oczywiście, od obwinionego jako dorosłego, odpowiedzialnego człowieka, o wykształceniu prawniczym można oczekiwać większej staranności w realizowaniu czynności faktycznych mających znaczenie prawne.

Tym bardziej, że jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, choć obecność dwojga małych dzieci przy robieniu dużych zakupów w markecie może być znacznym obciążeniem psychicznym dla rodzica, z uwagi na wymagane w większym stopniu zaangażowanie uwagi , to jednak w tym przypadku nie dało się zauważyć aby to zajęcie było dla dzieci obwinionego znacznie nużące i frustrujące czy tez wywołujące nadaktywność psychoruchową.

Nie mniej jednak, wątpliwości co do bezpośredniego zamiaru obwinionego, którego nie można domniemywać a należy jak każdą inną okoliczność wykazać dowodami, są tak znaczne i nie dające się usunąć w toku postępowania, że z uwagi na treść art. 5§1 kpk, obwinionego od zarzucanego mu czynu należało uniewinnić, zgodnie z fundamentalną zasadą procesu karnego in dubio pro reo, inkorporowaną do postępowania w sprawach o wykroczenia poprzez przepis art. 8 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z art. 119§2k pkt.1 kpw.

Reasumując, mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji.