Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 647/ 22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 23 maja 2022 roku w sprawie II K 743/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Z uwagi na treść i związek zarzutów podniesionych:

w apelacji prokuratora:

- zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, co miało wpływ na jego treść, polegający na wadliwej i dowolnej ocenie zgromadzonego w toku postępowania karnego materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia oskarżonego od czynu z art. 207 § k.k. ( prokurator nie wskazał w tym miejscu jednostki redakcyjnej wskazanego przepisu), art. 157 § 2 k.k. podczas gdy prawidłowe wartościowanie osobowych źródeł dowodowych (depozycje: pokrzywdzonej K. M. oraz małoletnich dzieci - świadków w sprawie, P. K., G. S., jak i nieosobowych źródeł dowodowych (wykaz interwencji Policji k. 98 dokumentacja dot. wszczęcia procedury Niebieskiej Karty k. 17-19, obdukcje lekarskie i karty szpitalne k. 40, 66, opinia biegłej psycholog k. 70-75) daje podstawę do uznania sprawstwa oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu,

- zarzut obrazy prawa procesowego tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, polegającą na wybiórczej, sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania ocenie dowodów w postaci: zeznań pokrzywdzonej K. M. i świadków przesłuchanych w toku postępowania, dokumentów wykazu interwencji Policji, dokumentacji dot. wszczęcia procedury Niebieskiej Karty, oraz protokołów posiedzeń grupy roboczej Zespołu (...) oraz kart szpitalnych w konsekwencji prowadzącą do uniewinnienia oskarżonego od zarzucanego mu czynu z art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

zostaną one rozpoznane łącznie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione przez skarżącego zarzuty dotyczące błędu w ustaleniach faktycznych, sprowadzające się do zanegowania oceny materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy okazały się niezasadne.

Przede wszystkim, odnosząc się do powyższych zarzutów - w ocenie sądu odwoławczego sprowadzających się do zanegowania ustaleń sądu I instancji i co istotne niezasadnych - na wstępie dla jasności konkluzji, nakreślić trzeba, że podnoszenie przez skarżącego błąd w ustaleniach faktycznych nie może polegać wyłącznie na polemice z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego, a co więcej, wskazywać musi na merytoryczną niesłuszność wniosków sądu I instancji wyprowadzonych z określonego materiału dowodowego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 .09.2019 r., I DO 39/19, opubl. Legalis). Skarżący nie może więc ograniczyć się do wskazania rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym ustalonym przez sąd a postulowanym przez niego, ale powinien wykazać, na czym polega błąd w ustaleniu stanu faktycznego. Może być on słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie jest uzasadniony, gdy (jak w tym wypadku) sprowadza się do zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z jego ustaleniami. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu ustaleń. Zarzut taki powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu w zakresie istotnych ustaleń, czego skarżący skutecznie nie czyni (tak też w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 14.11.2019 r., II AKa 143/19, Legalis; podobnie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 07.11.2019 r., II AKa 173/19, Legalis). A zatem, zestawiając powyższe postulaty z wywodami apelantów nie można zgodzić się z sugestią, jakoby Sąd Rejonowy poczynił błędne ustalenia faktyczne - w opisanym w skargach apelacyjnych zakresie - które rzekomo miały wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Podobnie ma się rzecz w odniesieniu do podniesionych przez skarżących zarzutów obrazy przepisów postępowania generalnie sprowadzających się do zanegowania oceny materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy, które okazały się niezasadne. Bowiem przekonanie sądu o wiarygodności określonych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu (zobacz: OSNKW 7-9/1991, poz.41). Pamiętać należy, iż konsekwencją zasady prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) jest wymóg, aby ustalenia faktyczne, w oparciu o które następuje orzekanie, były udowodnione, tylko wówczas można przyjąć, że są one prawdziwe, czyli zgodne z rzeczywistością. Zobowiązuje ona organy procesowe do dołożenia – niezależnie od woli stron – maksymalnych starań i wyczerpania wszelkich dostępnych środków poznania prawdy. Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzenia, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe. W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 k.p.k. Podzielić też należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r., IV KK 104/18, opubl. Legalis).

W aspekcie powyższego podniesione przez skarżących zarzuty oraz przytaczane na ich poparcie argumenty są nietrafne i nie mogą prowadzić do zmiany wyroku i skazania oskarżonego, ani też do ponownego przeprowadzenia postępowania.

Analiza podejmowanych przez sąd czynności w toku przeprowadzonego postępowania jak i analiza dowodów zebranych w niniejszej sprawie oraz rozważań sądu orzekającego, zawartych w pisemnych motywach rozstrzygnięcia, doprowadziły sąd odwoławczy do przekonania, iż sąd pierwszej instancji w pełni zastosował dyrektywy przewidziane w art. 7 k.p.k. - samodzielnie rozstrzygnął zagadnienia faktyczne i prawne oraz wnikliwie ocenił wszystkie dowody, wyciągając następnie logiczne wnioski według swego przekonania, co pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. Zakwestionowanie ustaleń opartych na tak podjętej ocenie dowodów mogłoby być skuteczne jedynie w razie wykazania, że swoboda w orzekaniu przeszła w dowolność, co ma miejsce wówczas, gdy wnioski o wiarygodności konkretnego dowodu nie uwzględniają wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego lub naruszają reguły logicznego rozumowania, o czym w niniejszej sprawie mowy być nie może. Tok rozumowania sądu pierwszej instancji został bowiem wyczerpująco i logicznie przedstawiony w obszernym uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, gdzie jasno podano jakie fakty i dlaczego sąd a quo uznał za udowodnione i dlaczego wyjaśnieniom oskarżonego w ich kluczowej dla ustalenia odpowiedzialności części odmówił wiarygodności.

K. jest w tym miejscu uczynienie spostrzeżenia, iż czyn oskarżonego miał zostać popełniony - wedle skargi oskarżyciela publicznego - w okresie od sierpnia 2010 roku do dnia 28 stycznia 2021 roku. Istotnie zatem należało zweryfikować twierdzenia zarówno osoby pokrzywdzonej - K. M., jak również samego oskarżonego odnośnie sposobu funkcjonowania ich rodziny w tym liczącym ponad 10-letnim okresie czasu, a także ustalić, czy dochodziło wówczas do niewłaściwych, a nawet karygodnych zachować w tym czasie pomiędzy małżonkami, a jeśli tak to kto i w jaki sposób się zachowywał. Przenosząc powyższe uwagi na grunt analizowanej sprawy wskazać należy, iż z ustaleń faktycznych sądu rejonowego, zgodnych z zebranymi dowodami wynika, iż zachowanie oskarżonego w okresie objętym aktem oskarżenia nie przejawiało się psychicznym i fizycznym znęcaniu nad pokrzywdzoną. W przedmiotowej sprawie niewątpliwie należało z dużą dozą ostrożności podchodzić do relacji osobowych źródeł dowodowych, a to przede wszystkim z uwagi na silny konflikt między małżonkami i toczącą się między nimi sprawę rozwodową. Tym niemniej Sąd meriti dokonując oceny dowodów osobowych miał w polu widzenia obie te kwestie i w sposób prawidłowy - a nie dowolny jak sugeruje skarżący - dokonał ich wartościowania. Analizując relacje pokrzywdzonej K. M. słusznie tym samym uznał je za pozbawione waloru wiarygodności w tym zakresie, w którym pokrzywdzona usiłowała przekonywać o nagannych zachowaniach męża wobec jej osoby. Faktem jest, iż małżeństwo M. borykało się z problemami już od wielu lat, ale nie jest tak jak imputowała K. M., iż ich źródłem był oskarżony M. M. (3), który miał też być powodem wchodzenia przez nią w relacje pozamałżeńskie z innymi mężczyznami. A zatem, rzeczywiście K. M., wobec osób postronnych, nie mających bezpośredniej wiedzy na temat relacji małżonków, prezentowała obraz osoby poddawanej przemocy ze strony męża, co znalazło m. in. wydźwięk w depozycjach jej koleżanki z pracy A. B.. Tymczasem faktem jest, że jej akt samobójczy z 2015 roku był związany ze zdradą małżeńską i strachem związanym z ujawnieniem tej tajemnicy. Z przeprowadzonych dowodów oraz prawidłowej jej oceny dokonanej przez Sąd meriti wynika, że K. M. kilkukrotnie zdradzała męża, robiła sobie „wolne od rodziny” i w tym czasie nadużywała alkoholu. Jej problemy emocjonalne widziała także pracownica MOPS K. G. która w ramach działań (...) przekonała pokrzywdzoną do podjęcia terapii uzależnień od 16.03.2021r. do 16.05.2021r., ale też niestety bezskutecznie zachęcała ją do dalszej dobrowolnej terapii. Nie można też tracić z pola widzenia depozycji A. O. (z którym K. M. utrzymywała bliskie relacje w trakcie małżeństwa z oskarżonym), który także dostrzegł u niej problemy psychologiczne i uzależnienie od alkoholu, oraz skłaniał ją do terapii. Co więcej, on również popadł w konflikt z K. M. (czego pokłosiem są sprawy karne), a przede wszystkim nie potwierdził on - mając styczność z pokrzywdzoną - aby tuż po zdarzeniu z dnia 20.12.2020r. widział u K. M. jakiekolwiek obrażenia ciała, w tym obrażenia w obrębie żeber które utrudniałyby czynny seks. Istotnie też z jego zeznań wynika, że motywem działania pokrzywdzonej, skierowania oskarżeń o znęcanie przeciwko mężowi, było zapewnienie sobie pozytywnego rozstrzygnięcia sprawy rozwodowej (pozew o rozwód wniósł oskarżony), a mianowicie uznania M. M. (3) za winnego rozkładu pożycia małżeńskiego, obciążenia go alimentami na dzieci oraz usunięcia ze wspólnie wynajmowanego mieszkania. W tej sytuacji wielokrotne mijanie się K. M. z prawdą - która kreowała się jako osoba pokrzywdzona przez męża - nie pozwala na obdarzenie jej zeznań walorem prawdziwości. Symptomatyczne jest również to, że zawiadomienie o przestępstwie K. M. złożyła dopiero w dniu 23.12.2020r., a zatem, po tym jak jej mąż M. M. (3) poinformował ją, że składa pozew o rozwód. Zachowanie pokrzywdzonej wobec świadka A. O. - gdzie innego mężczyznę jak wskazywał świadek nakłoniła do jego pobicia - również rzuca istotne światło na jej metodologię działań ukierunkowaną na wyeliminowanie osób stwarzających jej problemy, oczywiście z jej punktu widzenia. W tym kontekście zwrócić należy uwagę, iż w czasie spotkań z K. M. A. O. nie zaobserwował u niej żadnych śladów świadczących o fizycznej przemocy względem pokrzywdzonej. Odnosząc się do wydarzeń z dnia 20.12.2020 r. również depozycje pokrzywdzonej, jakoby M. M. (3) podduszał ją za szyję a gdy upadła kopnął w klatkę piersiową powodując ból żeber po prawej stronie, nie są wiarygodne i w ocenie sądu odwoławczego obliczone na fałszywe pomówienie męża. Po pierwsze bowiem po rzekomym zdarzeniu K. M. nie udała się bezpośrednio do lekarza czy na Policję ale pojechała do sklepu przed którym rzeczywiście pomiędzy nią a mężem doszło do szarpaniny po której w obawie o swoje życie i zdrowie to M. M. (3) udał się do KPP R. celem złożenia zawiadomienia o przestępstwie. Dopiero później K. M. w towarzystwie (...) udała się do K., a następnie do Szpitala (...) w R.. Rzeczywiście w przedłożonej do akt karcie informacyjnej (...) opisane obrażenia ciała w postaci powierzchownego stłuczenia głowy i klatki piersiowej stwierdzono jedynie na podstawie wywiadu z pacjentką a w przeprowadzonych badania RTG nie ujawniono obrażeń potwierdzających jej słowa. Znamiennym jest także, iż zarówno w wywiadzie lekarskim jak i w relacji zdarzenia jaką przedstawiała A. B. nawet nie wspomniała o rzekomym podduszaniu jej przez męża. Lekarz nie stwierdził charakterystycznych dla takiego mechanizmu działania zaczerwienień ciała tej okolicy. Stąd też twierdzenia P. P. (w przeszłości karanego za składanie fałszywych zeznań), jakoby po zdarzeniu widział u K. M. zaczerwienienia szyi są nieprzekonujące. Tym bardziej, że wbrew nagraniu monitoringu KPP R. M. M. (3) nie zamachnął się na K. M. podczas bytności na K., a tak twierdził świadek P. P.. Na przemocowe zarówno w aspekcie fizycznym, jak i psychicznym działania M. M. (3) wobec K. M. nie wskazują również zeznania ich małoletnich dzieci M. M. (4) i O. M.. W tym kontekście prawidłowo za niewiarygodne Sąd meriti uznał depozycje G. S. i P. K., które jako osoby bliskie w sposób nieudolny usiłowały wspierać nieprawdziwą wersję wydarzeń prezentowaną przez K. M.. Symptomatyczne jest to, że pierwsze interwencje Policji w ich miejscu zamieszkania w R. przy ul. (...) miały miejsce na początku 2020 roku i ich inicjatorem był M. M. (3), zaś dopiero później, bo w dniu 21.12.2020 r. uczyniła to K. M.. Faktem jest, że po tej właśnie dacie doszło do eskalacji konfliktu między małżonkami, co jednakowoż nie stanowi to asumptu do uznania, że stosowana była przemoc. Podkreślić należy, że jeśli byłoby tak rzeczywiście jak usiłowała wykazać pokrzywdzona, że M. M. (3) stosował wobec niej notorycznie przemocy psychiczną i fizyczną, to podjęłaby działania ukierunkowane na rozwiązanie związku małżeńskiego, a nie popadała w alkoholizm, zdrady małżeńskie, nieobecności w domu i pozostawianie dzieci pod opieką męża. Takie działania świadczą oczywiście o istotnych głębokich problemach psychologicznych pokrzywdzonej, niemniej jednak nie ma najmniejszych podstaw do stwierdzenia, że źródłem ich było niewłaściwe zachowanie jej męża.

Tym samym, Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzucie prokuratora żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Poza tym, analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza co do zasady podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzucie. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i trafnie ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do niemożności przypisania sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie inkryminowanego mu czynu.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku w sprawie II K 743/21 w punkcie 1 dotyczącym uniewinnienia oskarżonego M. M. (3) i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny wobec brzmienia art. 437 § 2 k.p.k. – nie zaistniała żadna z podstaw w nim wskazanych (Uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie, gdy zachodzi bezwzględna przyczyna odwoławcza, albo doszło do uchylenia wyroku mimo braku formalnych przeszkód określonych w art. 454 k.p.k. do wydania wyroku zmieniającego lub też konieczne jest przeprowadzenie w całości przewodu sądowego).

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wszystkich rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 23 maja 2022 roku w sprawie II K 743/21.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest słuszny i sprawiedliwy, zaś apelacja Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Radomsku bezzasadna. Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej, skrupulatnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski w zakresie niemożności przypisania oskarżonemu sprawstwa inkryminowanego mu czynu. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były nie tylko dowody obciążające oskarżonego, ale i dowody przeciwne, zostały one ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. i § 11 ust. 2 pkt 4 i § 15 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego M. M. (3) kwotę 420 złotych tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu przed sądem odwoławczym, gdyż w związku z nieuwzględnieniem apelacji wniesionej m. in. przez prokuratora koszty te częściowo obciążają Skarb Państwa.

3

Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. i § 11 ust. 2 pkt 4 i § 15 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.) zasądził od oskarżycielki posiłkowej K. M. na rzecz oskarżonego M. M. (3) kwotę 420 złotych tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu przed sądem odwoławczym, gdyż w związku z nieuwzględnieniem apelacji wniesionej m. in. przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej koszty te częściowo obciążają K. M..

4

Na podstawie art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. i art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z póź. zm.) oraz § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U. 2013.663 j.t.) Sąd Odwoławczy zasądził od oskarżycielki posiłkowej K. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 złotych tytułem opłaty za postępowanie odwoławcze oraz kwotę 10 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

5

Zgodnie z treścią art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r., Nr 49 poz. 223 ze zm.) w związku z nieuwzględnieniem środka odwoławczego wniesionego przez oskarżyciela publicznego, Sąd Odwoławczy wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym związanymi ze skargą apelacyjną prokuratora obciążył Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Prokurator Rejonowej w Radomsku.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 23 maja 2022 roku w sprawie II K 743/21.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana