sygn. akt XII Ko 17/22
0.2.Dnia 7 listopada 2022 roku
Sąd Okręgowy w Warszawie XII Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: |
sędzia Agnieszka Wysokińska – Walczak |
Protokolant: |
sekr. sąd. Urszula Urbańska |
w obecności prokuratora Małgorzaty Herter - Dziurzyńskiej
po rozpoznaniu w dniu 28 października 2022 roku
na rozprawie sprawy przeciwko Skarbowi Państwa
z wniosku B. Z. (1) (z domu K.) i M. K. w imieniu Z. K. (1)
w przedmiocie odszkodowania za poniesioną szkodę oraz zadośćuczynienia
za doznaną krzywdę wynikłą z wykonania wobec Z. K. (1) wyroku Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie wydanego na sesji wyjazdowej
w W. z dnia 14 stycznia 1947 roku w sprawie o sygn. akt Sr 10/47
na podstawie z art. 8 ust. 1i1aoraz art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku
o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych
za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. z 1991 r.,
nr 34 poz. 149 z późn. zm.)
orzeka
I. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz M. K. kwotę 462 500,00 zł ( czterysta sześćdziesiąt dwa tysiące pięćset) złotych tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;
II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz B. Z. (1) z domu K. kwotę 462 500,00 (czterysta sześćdziesiąt dwa tysiące pięćset) złotych tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;
III. w pozostałej części wniosek o zadośćuczynienie i odszkodowanie oddala;
IV. na podstawie art. 554 § 4 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych zasądza od Skarbu Państwa na rzecz M. K. i B. Z. (1) z domu K. kwotę po 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych z tytułu ustanowienia w sprawie pełnomocnika;
V. kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE |
||||
Formularz UWO |
Sygnatura akt |
XII Ko 17/22 |
||
1. WNIOSKODAWCA |
||||
M. K. B. Z. (1) (z domu K.) |
||||
2. ZWIĘZŁE PRZEDSTAWIENIE ZGŁOSZONEGO ŻĄDANIA |
||||
1. |
Odszkodowanie (kwota główna) |
Odsetki |
||
po 169 719,00 złotych dla M. K. i B. Z. (1) |
Ustawowe odsetki od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty |
|||
2. |
Zadośćuczynienie (kwota główna) |
Odsetki |
||
po 1.200.000 złotych dla M. K. i B. Z. (1) |
Ustawowe odsetki od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty |
|||
3. |
Inne |
|||
Koszty zastępstwa procesowego. |
1.3. Ustalenie faktów |
||||||
0.1.3.1. Fakty uznane za udowodnione |
||||||
Lp. |
Fakt |
Dowód |
Numer karty |
|||
Z. K. (1) urodził się w dniu (...) w M.. Ukończył 7 klas szkoły podstawowej. Posiadał zawód wyuczony mechanik. W dniu 28 grudnia 1946 roku funkcjonariusze Powiatowego Urzędu (...) w W. zatrzymali Z. K. (2), który następnie został tymczasowo aresztowany do dnia 28 marca 1947 roku. W chwili zatrzymania miał 19 lat. Wyrokiem z dnia 14 stycznia 1947 roku Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie na sesji wyjazdowej w W. w sprawie o sygn. akt Sr 10/47 skazał m.in. Z. K. (1) za czyny polegające na: 1. w okresie czasu od 19 do 28 grudnia 1946 roku w W. brał udział w związku mającym na celu zbrodnię, tj. za popełnienie przestępstwa z art. 14 § 1 dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa; 2. w dniu 19 grudnia 19456 roku w W., wraz z innymi członkami bandy, używając przemocy i grożąc użyciem broni, dokonał napadu na hutę Praca, podczas którego zabrano w celu przywłaszczenia karabin oraz 2 maszyny do pisania i liczenia, tj. za popełnienie przestępstwa z art. 259 d.k.k.; 3. w tymże dniu w W., wraz z innymi członkami bandy, dopuścił się gwałtownego zamachu na P. Z. – funkcjonariusza P.U.B.P w W., w wyniku czego Z. poniósł śmierć, tj. za popełnienie przestępstwa z art. 1 § 3 dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa; 4. w okresie czasu od 21 do 30 grudnia 1946 roku we wsi D., pow. R., bez zezwolenia władzy przechowywał broń palną – automat P., tj. za popełnienie przestępstwa z art. 4 § 1 dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa. Za powyższe czyny Sąd wymierzył mu za każdy z w/w czynów oraz łącznie karę 15 lat więzienia z utratą praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na okres 5 lat i zaliczył mu na poczet orzeczonej kary okres tymczasowego aresztowania od dnia 28 grudnia 1946 roku do dnia14 stycznia 1947 roku. W dniu 16 kwietnia 1947 roku Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie na podstawie art. 5 § 1 pkt 3 i art. 14 § 1 ustawy z dnia 22 lutego 1947 roku o amnestii, złagodził kary po 15 lat więzienia wymierzone za w/w czyny do kar po 10 lat więzienia za każdy z tych czynów, za które został skazany i wymierzy karę łączną 10 lat więzienia z utratą praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na okres 5 lat. Na mocy postanowienia Sądu Wojewódzkiego dla województwa (...) w W. z dnia 29 maja 1956 roku w sprawie o sygn. Sr 10/47 na podstawie art. 3 ust. 1 i art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 1956 roku o amnestii kary po 10 lat więzienia i co do czynów z pkt. 1, 3 i 4 wyroku skazującego utraty praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na okres 5 lat zostały złagodzone do 5 lat więzienia i co do pkt 1 i 3 kary utraty praw publicznych i obywatelskich praw honorowych zostały złagodzone do 2 lat i 6 miesięcy za każde przestępstwo. Kara łączna 10 lat więzienia i utrat praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na okres 5 lat została utrzymana w mocy. Postanowieniem Sądu Wojewódzkiego dla województwa (...) w W. z dnia 17 października 1956 roku prośba Z. K. (1) z dnia 27 września 1956 roku o ułaskawienie została pozostawiona bez biegu. Z. K. odbywał karę więzienia w kilku zakładach karnych m.in. w P., S. ( w ośrodku pracy więźniów) oraz przez okres kilku miesięcy był zatrudniony w Kopalni (...) w K.. Z. K. (1) został zwolniony z więzienia po odbyciu całości kary w dniu 28 grudnia 1956 roku, tj. po 10 latach odbywania kary więzienia. Na początku 1957 r. M. S. poznała Z. K. z którym zawarła związek małżeński w dniu 26 października 1957 r. Postanowieniem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 2 września 2021 roku w sprawie o sygn. akt VIII Ko 80/21 stwierdzono nieważność wyroku Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie z dnia 14 stycznia 1947 roku w sprawie o sygn. akt Sr 10/47 wydanego wobec Z. K. (1) w zakresie przypisanych mu przestępstw z pkt 1, 2 i 4 w/w wyroku, z pominięciem skazania za przestępstwo przypisane w pkt 3 w/w wyroku polegającego na zabójstwie w dniu 19 grudnia 1946 roku funkcjonariusza (...) w W. P. Z.. Z. K. (1) zmarł w dniu 17 listopada 1978 roku. Pozostawił po sobie żonę – M. K. i córkę B. Z. (1) (z domu K.), które wystąpiły w jego imieniu o orzeczenie zadośćuczynienia i odszkodowania za wykonanie wyroku Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie w sprawie o sygn. akt Sr 10/47. |
Akta IPN BU (...) odpis skróconego aktu zgonu akta zawarte na płycie IPN BU (...) cz. 1 i 2 postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 02 września 2021 r. oraz 16 sierpnia 2022 r. odpis skrócony aktu małżeństwa odpis skrócony aktu urodzenia |
75-139 145-242 akt VIII Ko 80/21, k. 73 VIII Ko 80/21 VIII Ko 80/21 k. 87 k. 88 |
||||
0.1.3.2. Fakty uznane za nieudowodnione |
||||||
Lp. |
Fakt |
Dowód |
Numer karty |
|||
W ocenie sądu wnioskujący nie udowodnili, by z racji pozbawienia wolności Z. K. poniósł szkodę materialną. W czasie zatrzymania Z. K. mieszkał wspólnie z rodzicami, którzy prowadzili gospodarstwo. M. K. nie miała wiedzy czy pracował. Z racji wieku, wykształcenia, faktu zamieszkiwania z rodzicami, należy sadzić, że Z. K. najprawomocniej nie pracował, pomagając rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa. |
4. ocena DOWODów |
|||||||
2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
|||||||
Lp. faktu z pkt 3.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
|||||
M. K. i B. Z. (1) |
W toku postępowania zostały przesłuchane w charakterze świadków wnioskodawczynie. Sąd co do zasady uznał ich zeznania za szczere, nie dostrzegł u świadków tendencji do celowego zniekształcania relacjonowanych zdarzeń, niemniej jednak ich relacje były skąpe w szczegółach. W pierwszej kolejności należy stwierdzić, iż przyczyną takiej okoliczności był nie tylko znaczny upływ czasu ale przede wszystkim fakt, że świadek M. K. poznała Z. K. po opuszczeniu przez niego więzienia. W tej sytuacji M. K. okoliczności aresztowania i pozbawienia wolności Z. K. znała jedynie z przekazów męża czy innych osób z rodziny. Biorąc dodatkowo pod uwagę fakt, że Z. K. był osobą skrytą i zamkniętą w sobie, relacje przez niego przekazywane były ogólne, ubogie w szczegóły, sprowadzały się do ogólnych informacji na temat tego, że zmieniał więzienia w których był osadzony czy pracował w kopalni. Jedynym szczegółem który pojawił się w relacji Z. K. dotyczył jedzenia jakie dostawał w czasie pracy w kopalni oraz faktu pobicia na początku zatrzymania. Dodatkowo w latach 60-tych i 70-tych, sami represjonowani nie opowiadali nawet najbliższym osobom o swoich przeżyciach a ukrywając fakt odbywania kary za działalność niepodległościową chcieli chronić swoich najbliższych przed ostracyzmem społecznym czy represjami ze strony władz. Jak to określiła B. Z. fakt pobytu w więzieniu w latach 40 i 50-tych, w tym pobytu jej ojca, był tematem tabu. |
||||||
Dokumenty z akt postępowania dotyczącego sprawy VIII Ko 80/21, w tym akta IPN BU (...) cz. 1 i 2, dokumenty złożone przez wnioskodawczynie |
W ocenie sądu dokumenty były wiarygodne, rzetelne, nie były podważane przez żadną ze stron |
||||||
0.1.4.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów 0.2.(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) |
|||||||
Lp. faktu z pkt 3.1 albo 3.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
|||||
3. PODSTAWA PRAWNA |
|||||||
Odszkodowanie |
|||||||
1. |
Kwota główna |
Odsetki |
|||||
Oddalono wniosek w tym zakresie |
|||||||
Zwięźle o powodach podstawy prawnej |
|||||||
UWAGI OGÓLNE CO DO MOŻLIWOŚCI WYSTĄPIENIA PRZEZ WNIOSKODAWCZYNIE Z WNIOSKAMI O OSZKODOWANIE I ZADOŚĆUCZYNIENIE Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. z 1991 r., Nr 34, poz. 149 z późn. zm.), zwana dalej: ustawą lutową – osobom, wobec których stwierdzono nieważność orzeczenia, albo wydano decyzję o internowaniu w związku z wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981 roku w Polsce stanu wojennego, przysługuje prawo dochodzenia od Skarbu Państwa odszkodowania za poniesioną szkodę i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wynikłą z wykonania orzeczenia. W pierwszej kolejności nie budzi wątpliwości, że Wnioskodawcom, co do zasady przysługiwało roszczenie o odszkodowanie i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę przeciwko Skarbowi Państwa, wynikające z przepisów art. 8 ust. 1 ustawy lutowej. Natomiast w przypadku śmierci osoby represjonowanej uprawnienie to przechodzi na małżonka, dzieci i rodziców (art. 8 ust. 1 in fine). W orzecznictwie wskazywano (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 1993 roku, sygn. akt I KZP 35/92), iż analiza treści zdania pierwszego i zdania drugiego art. 8 ust. 1 cyt. ustawy nie pozostawia wątpliwości, co do tego, że przepis ten nie przewiduje samoistnych roszczeń dla małżonka, dzieci i rodziców represjonowanego, a stanowi jedynie o przejściu na te osoby jego uprawnień. Identyczne rozumienie omawianego przepisu zaprezentował Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 5 października 1995 roku, sygn. akt I KZP 23/95, podkreślając, że nie przewiduje on samoistnych roszczeń następców, wobec czego następca „uzyskuje i realizuje to uprawnienie, które przysługiwało osobie represjonowanej”. Wskazany przepis nie przewiduje zatem samodzielnych roszczeń dla małżonka, dzieci i rodziców represjonowanego. Stanowi jedynie o przejściu na te osoby jego uprawnień. Punktem wyjścia dla ustalenia wysokości właściwego roszczenia przyznanego małżonkowi, dzieciom i rodzicom zmarłego poszkodowanego, jest wysokość roszczenia, które przysługiwałoby zmarłemu, gdyby ten żył i sam dochodził odszkodowania i zadośćuczynienia. M. K. jest wdową po zmarłym Z. K. (1), zaś B. Z. (1) (z domu K.) jest jego córką, a więc są osobami uprawnionymi do uzyskania odszkodowania i zadośćuczynienia. W chwili składania wniosku były nadto jedynymi osobami uprawnionymi. ODSZKODOWANIE Odszkodowanie przysługuje za poniesioną szkodę materialną, natomiast zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda (art. 361 § 1 k.c.), zatem straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 k.c.). Szkoda, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy lutowej, nie jest sumą utraconych zarobków, lecz różnicą między stanem majątkowym, jaki by istniał, gdyby poszkodowanego nie internowano. Powstanie i rozmiar szkody zależne są od tego, czy i jakie poszkodowany miałby możliwości zarobkowe, i w jakim zakresie rzeczywiście by je wykorzystał – jakie wydatki poniósłby na utrzymanie własne i rodziny, na potrzeby rozwoju swojego gospodarstwa rolnego, czy i ile przeznaczyłby na oszczędności lub zwiększenie trwałych składników majątku (zob. również wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 29 marca 2012 roku, sygn. akt II AKa 21/12). W ocenie sądu wnioskujący nie udowodnili, by z racji pozbawienia wolności Z. K. poniósł szkodę materialną. W czasie zatrzymania Z. K. mieszkał wspólnie z rodzicami, którzy prowadzili gospodarstwo rolne. M. K. nie miała wiedzy czy pracował. Z racji wieku, wykształcenia, faktu zamieszkiwania z rodzicami, należy sądzić, że Z. K. najprawdopodobniej nie pracował zarobkowo, pomagając rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa. Z przeprowadzonych dowodów, w tym zeznań wnioskodawczyń nie wynika, by Z. K. miał problemy ze znalezieniem pracy zaraz po zwolnieniu z więzienia czy z tego powodu pozbawiony był możliwości kontynuowania nauki i zdobycia lepszego wykształcenia. W odnieiseniu do zatrudnienia to jak wynika z zeznań M. K. w momencie gdy poznała Z. K. a było to kilka miesięcy po opuszczenia przez niego więzienia, pracował on w Przedsiębiorstwie (...) jako kierowca, a następnie jako mechanik przez okres 16-stu lat. Dopiero po zwolnieniu się przez niego z tego zakładu miał problemy z ze znalezieniem i utrzymaniem się w pracy - szukał pracy, pracował trochę a następnie się zwalniał. Nie wynika z wypowiedzi świadków, w tym M. K. by jej mąż po opuszczeniu więzienia chciał się dalej kształcić ale z uwagi na swoją przeszłość zostało mu to uniemożliwione. |
|||||||
Zadośćuczynienie |
|||||||
2. |
Kwota główna |
Odsetki |
|||||
Kwota - 462 500 zł dla M. K. - 462 500 zł dla B. Z. (1) |
Ustawowe odsetki od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty |
||||||
Zwięźle o powodach podstawy prawnej |
|||||||
Wobec bezspornych w sprawie takich okoliczności jak działalność Z. K. (4) na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego i związane z tym pozbawienie wolności, słuszność dochodzonego żądania zasądzenia zadośćuczynienia za krzywdę wynikłą z pozbawienia wolności, była co do zasady przesądzona. W niniejszym postępowaniu należało określić wysokość odpowiedniego zadośćuczynienia. Zgodnie z ugruntowanymi poglądami zadośćuczynienie ma zrównoważyć negatywne przeżycia oraz doświadczenia pokrzywdzonego z jednej strony, zaś z drugiej strony kwota zadośćuczynienia winna być suma odpowiednią, odzwierciedlającą rzeczywiście doznaną krzywdę i służyć jej złagodzeniu ( vide - wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 08.11.2018 r., II AKa 158/18) W orzecznictwie podkreśla się także, że przy określaniu sumy zadośćuczynienia sąd powinien orzekać „na podstawie zindywidualizowanych kryteriów, wynikających z materiału dowodowego sprawy, w następstwie rozważenia wszystkich jej istotnych okoliczności” (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 15 marca 2017 r., II KK 42/17, LEX nr 2273886). Zadośćuczynienie ma mieć charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwaną wartość. Z drugiej strony wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywd poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństw ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 2017 roku, sygn. akt: III K 181/17, Legalis). W świetle zebranych dowodów, w tym zeznań wnioskodawczyń zostały udowodnione następujące okoliczności związane z pozbawieniem wolności Z. K. jak: - bicie przez funkcjonariuszy (...) w W. -jedzenie bardzo złej jakości – w czasie pracy w kopali zamieniał wędzone dorsze na kiełbasę - stosowanie przemocy w czasie pobytu w zakładzie karnym – długotrwałe przywiązywanie do kraty - trauma w postaci kłopotów ze snem czy nerwowymi zachowaniami - obawa przed służbami mundurowymi - przymusowa praca w kopalni węgla kamiennego Dodatkowo jest faktem powszechnie znanym, że zarówno warunki panujące w aresztach śledczych i więzieniach w latach 1944-1956, jak i praktyka traktowania osób osadzonych w tych jednostkach diametralnie odbiegała od współczesnych warunków związanych z pozbawieniem wolności. Warunki higieniczne były bardzie złe, panowała ciasnota w celach, więźniowie pozbawieni byli dostępu do pomocy lekarskiej. Z powszechnie dostępnej wiedzy historycznej wiadomo, że w sposób „szczególny” traktowano osoby oskarżone lub skazane za przestępstwa natury politycznej, w tym w szczególności za te, które przez ówczesne władze komunistyczne były uważane za godzące w nowy ustrój państwa. Osoby takie były traktowane brutalnie i bezwzględnie. Bicie i stosowanie różnego rodzaju form nacisku fizycznego o charakterze tortur było praktyką powszechną. Tak więc, o ile fatalne warunki w jakich byli w latach 40 i 50 osadzani aresztowani i skazani dotyczyły wszystkich pozbawionych wolności, o tyle specyfiką traktowania osób uznanych za wrogów ustroju ówczesnego państwa było poddawane ich brutalnemu śledztwu z użyciem przemocy. Dodatkowo osoby politycznie niebezpieczne zatrudniane były do wykonywania niebezpiecznych i najcięższych fizycznie prac, jak praca w kamieniołomach czy kopalniach. Po opuszczeniu więzienia Z. K. był traktowany jako obywatel gorszej kategorii, określany w lokalnym środowisku jako bandyta. Biorąc pod uwagę te okoliczności sąd przyznał kwotę łączną w wysokości 925 000 zł tytułem zadośćuczynienia. Zdaniem sądu nie zostało udowodnione by Z. K. zmieniał często prace z racji swojej przeszłości jak również, że bezpośrednią konsekwencją pobytu w więzieniu była jego choroba alkoholowa czy samobójcza śmierć w 1978 r. |
|||||||
Inne |
|||||||
3. |
|||||||
Zwięźle o powodach podstawy prawnej |
|||||||
4. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU W PRZEDMIOCIE ŻĄDANIA |
|||||||
Zwięźle o powodach rozstrzygnięcia |
|||||||
Odszkodowanie |
|||||||
1. |
Kwota główna |
Odsetki |
|||||
Oddalono wniosek w tym zakresie |
Oddalono wniosek w tym zakresie |
||||||
Zadośćuczynienie |
|||||||
2. |
Kwota główna |
Odsetki |
|||||
kwoty w wysokości po 462 500 ( czterysta sześćdziesiąt dwa złotych pięćset ) złotych w pozostałym zakresie oddalono wniosek |
Ustawowe odsetki od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty |
||||||
Inne |
|||||||
3. |
|||||||
5. Inne ROZSTRZYGNIĘCIA Zawarte w WYROKU |
|||||||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||||||
4. |
Sąd zasądził na rzecz każdej z wnioskodawczyń kwotę po 240 złotych tytułem zwrotu kosztów związanych z ustanowieniem pełnomocnika w sprawie. Sąd miał przy tym na względzie przepis § 11 ust. 6 w zw. z § 17 pkt 1) i 2) w zw. z § 15 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 265), przesądzający o wysokości wynagrodzenia pełnomocnika. |
6. KOszty procesu |
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
5. |
O kosztach orzeczono w myśl art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. |
7. PODPIS |
sędzia Agnieszka Wysokińska – Walczak |