Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2022 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego Leszek Dąbek

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2022 r. w Gliwicach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Gminy R.

przeciwko K. G.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej

z dnia 4 listopada 2021 r., sygn. akt I C 936/21

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a)  oddala powództwo,

b)  przyznaje adwokatowi B. H. wynagrodzenie za sprawowanie funkcji kuratora dla nieznanego

z miejsca pobytu pozwanego w kwocie 442,80zł (czterysta czterdzieści dwa złote osiemdziesiąt groszy), w tym podatek

od towarów i usług (VAT) w kwocie 82,80zł (osiemdziesiąt dwa złote osiemdziesiąt groszy), płatną z zaliczki zarejestrowanej pod poz. 943/2021 K.D.

2.  oddala apelację w pozostałej części;

3.  przyznaje adwokatowi B. H. wynagrodzenie za sprawowanie w postępowaniu odwoławczym funkcji kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego w kwocie 221,40zł (dwieście dwadzieścia jeden złotych czterdzieści groszy), w tym podatek od towarów i usług (VAT) w kwocie 41,40zł (czterdzieści jeden złotych czterdzieści groszy), płatną z zaliczki zarejestrowanej

pod poz. 943/2021 K.D.

SSO Leszek Dąbek

Sygn. akt III Ca 1122/22

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej w wyroku z dnia 4 11 2021r. zasądził

od pozwanego K. G. na rzecz powódki Gminy R. kwotę 4 139,82 zł oraz wskazane w nim odsetki ustawowe za opóźnienie, orzekł o kosztach procesu i przyznał kuratorowi pozwanego kwotę 360 z tytułu sprawowania funkcji kuratora dla nieznanego miejsca pobytu pozwanego, opłaconą z zaliczki.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia przywołał regulacje art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 06 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego. Ustalił, że pozwany zajmował sporny lokal po matce, która się z niego wyprowadziła, a w dniu 23 01 2018r. pozwany zamieszkał w lokalu samodzielnie. Następnie ocenił, że roszczenie powódki zostało wykazane co do zasady, jak i wysokości. Ocenił, że kurator nie wykazał, że pozwany nie zajmował spornego lokalu w okresie objętym żądaniem pozwu.

O odsetkach orzekał w oparciu o regulację art. 481 k.c.

O kosztach procesu orzekł na mocy regulacji art. 98 k.p.c.

O wynagrodzeniu kuratora w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 03 2018r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej.

Orzeczenie zaskarżył kurator pozwanego adwokat B. H., który wniósł o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa i przyznanie pełniącemu funkcję kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu adwokatowi wynagrodzenia za sprawowaną funkcję w pełnej wysokości tj. 600 zł za postępowanie prze sądem I instancji. Ponadto wniósł o zasądzenie na rzecz kuratora kosztów „ustanowionego w sprawie kuratora przed sądem II instancji”.

Zarzucał, że ferując zaskarżone orzeczenie Sąd naruszył przepisy prawa materialnego i procesowego w sposób wskazany w treści apelacji.

Powódka Gmina R. wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Przewodniczący w Sądzie Okręgowym w Gliwicach dnia 7 10 2022r. zarządził rozpoznanie sprawy w postępowaniu procesowym uproszczonym.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji prawidłowo zakwalifikował roszczenia powódki przyjmując że mają one źródło w regulacji art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 06 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. nr 71, poz. 733, z późniejszymi zmianami)., lecz przy ferowaniu wyroku skonstruował jego wadliwą podstawę faktyczną.

Ustalenia faktyczne składające się bowiem na podstawę faktyczną orzeczenia w części nie mają one podstawy w wiarygodnych informacjach zawartych w materiale dowodowym.

W szczególności Kurator pozwanego słusznie zarzucił, że powódka nie wykazał, aby pozwany w okresie objętym pozwem zajmował sporny lokal, gdyż na tę okoliczność przedstawiła ona tylko dowód z protokołu sporządzonego w dniu 13 03 2018r.

Protokół ten został jednak sporządzony przez jej pracowników, przez co stanowi on dokument prywatnym w rozumieniu art. 245 k.p.c., wytworzony przez podmiot zainteresowany w sprawie, przez co wiarygodność zawartych w nim informacje jest ograniczona i nie mogą one stanowić samodzielnie wiarygodnej podstawy dla poczynienia w tym zakresie pozytywnych ustaleń (w oparciu o zawarte w nim informacje można jedyni konstruować domniemanie faktyczne – art. 231 k.p.c.).

Informacje te nie zostały o potwierdzone przez informacje zawarte w innych źródłach dowodowych, więcej dotyczą one okresu znacząco wyprzedzającego okres objęty pozwem.

Z tej przyczyny w materiale sprawy brak jest dostatecznych podstaw dla poczynienia w tym zakresie pozytywnych ustaleń.

Podobnie ma się rzecz w odniesieniu do ustaleń dotyczących rodzaju i wysokości należności ponoszonych przez powódkę w spornym okresie.

Także i w tym przypadku zostały one poczynione na podstawie materiału wytworzonego przez pracowników powódki („kartoteka finansowa ” i faktury zostały sporządzone przez pracowników powódki i przez co najwyżej mogą zostać uznana

za dokumenty prywatne w rozumieniu 245 k.p.c., z czym związane jest tylko domniemanie, że osoby które go podpisały złożyły zawarte w nim oświadczenia, nie korzysta ono zatem z domniemania prawdziwości zawartych w nim danych).

Informacje zawarte w tym materiale dowodowym nie zostały jednak potwierdzone przez inny materiał sprawy oraz co należy podkreślić nie zawierają także danych źródłowych dotyczących przedstawionych w nich należności, co uniemożliwia ich weryfikację.

Z podanych zatem względów w materiale sprawy brak jest podstaw do poczynienia pozytywnych ustaleń dotyczących wskazanych powyżej okoliczności faktycznych i odnoszące się do nich w podstawie faktycznej zaskarżonego wyroku ustalenia faktyczne zostały z nie wyrugowane.

Z tych też względów Sąd odwoławczy z podanymi modyfikacjami przyjął

za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej.

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ustalonego stanu faktycznego jest zasadniczo wadliwa.

Wbrew bowiem temu co przyjął Sąd pierwszej instancji z podanych powyżej przyczyn, powódka nie wykazała – do czego była zobowiązana zgodnie z dyrektywą zawartą w art. 6 k.c. - że pozwany zajmował sporny lokal w okresie objętym pozwem, jak również nie wykazała wysokości dochodzonych należności.

Powoduje to, że świetle wskazanej na wstępie regulacji prawnej powództwo jest nieuzasadnione, a to powinno było prowadzić do jego oddalenia.

Nie znalazło to prawidłowego odzwierciedlenia w zaskarżonym wyroku,

co czyni apelację uzasadnioną i prowadziło do zamiany zaskarżonego wyroku w sposób podany w sentencji wyroku przy zastosowaniu regulacji art. 386 § 1 k.p.c.

Reasumując wyrok w swej zasadniczej części jest wadliwy i dlatego apelację jako uzasadnioną uwzględniono, zmieniając zaskarżony wyrok w sposób podany w sentencji, przy zastosowaniu regulacji art. 386 § 1 k.p.c. a w pozostałe części apelację jako bezzasadną oddalono stosując regulację art. 385 k.p.c.

(apelacja podlegała oddaleniu w części dotyczącej orzeczenia wynagrodzeniu kuratora za sprawowanie tej funkcji w postępowaniu przed Sądem Rejonowym).

O wynagrodzeniu kuratora za sprawowanie funkcji kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego w postępowaniu odwoławczym orzeczono

w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 03 2018r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej [(900zł x 40%)

= 360zł x 50% = 180zł; 180zł +VAT (23% x 180zł) = 221,40zł]

SSO Leszek Dąbek