Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 599/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 31 maja 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 851/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. J.

- zabezpieczony w aktach sprawy materiał dowodowy nie daje podstaw do przeprowadzenia pełnej rekonstrukcji przebiegu wypadku drogowego zaistniałego w dniu 10 sierpnia 2020 r. w sensie kryminalistycznym, a najbardziej prawdopodobny przebieg wypadku, wynikający z zabezpieczonych przez policję śladów materialnych, został opisany w p. III i IV opinii, analiza zgromadzonego materiału dowodowego pozwala na stwierdzenie, że zasadniczą przyczyną wystąpienia wypadku w dniu 10.08.2020 r. było nieprawidłowe zachowanie kierującej pojazdem F. (...) - B. M.;

- kierujący pojazdem S. - M. J. przed wypadkiem i w jego trakcie poruszał się z prędkością znacznie przekraczającą prędkość dopuszczalną na tym odcinku, przekroczenie prędkości dopuszczalnej przez kierującego pojazdem S., o co najmniej 30 km/h, daje jednoznaczne podstawy do przypisania mu błędu w taktyce jazdy;

- oskarżony M. J. poruszał się z prędkością znacznie przekraczającą prędkość dopuszczalną na tym odcinku, a odległość, jakiej potrzebował na zatrzymanie pojazdu z prędkości 80 - 90 km/h, z jaką się poruszał w chwili powstania stanu zagrożenia, była większa (27,5 - 40,5 m) niż droga potrzebna na zatrzymanie pojazdu (27,3 m). Przekroczenie prędkości dopuszczalnej przez kierującego pojazdem S. daje podstawy do przypisania mu błędu w taktyce jazdy, co pozostaje w związku z możliwością uniknięcia wypadku lub co najmniej zmniejszenia jego skutków. Zachowanie kierującego pojazdem S. nie pozostaje natomiast w bezpośrednim związku z wystąpieniem wypadku;

- analiza zgromadzonego materiału dowodowego pozwala na stwierdzenie, że zasadniczą przyczyną wystąpienia wypadku w dniu 10.08.2020 r. było nieprawidłowe zachowanie kierującej pojazdem F. (...) - B. M.. Kierująca tym pojazdem popełniła błędy w taktyce jazdy polegające na niezachowaniu szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru skrętu w lewo, nieustąpieniu pierwszeństwa kierującemu pojazdem S. poruszającemu się po lewym pasie ruchu (był on w trakcie manewru wyprzedzania) oraz zawczasu nie sygnalizowała zamiaru skrętu w lewo;

- zgromadzony materiał dowodowy i przeprowadzone analizy nie pozwalają w sposób analityczny (na podstawie zabezpieczonych śladów) oszacować prędkości ruchu pojazdu F. w trakcie wykonywania przez kierującą nim manewru skrętu w lewo. W dynamicznej symulacji komputerowej wykonanej w programie V-SIM przyjęto prędkość ruchu tego pojazdu na poziomie 10 km/h (biorąc pod uwagę jego możliwości trakcyjne - górna granica prędkości zderzeniowej pojazdu F. mogła wynosić ok. 10 km/h). Jeżeli prędkość rzeczywista byłaby nieco wyższa, to kierujący pojazdem S., nawet gdyby poruszał się z prędkością dopuszczalną (50 km/h), to i tak nie byłby w stanie podjąć żadnego skutecznego manewru obronnego. W takiej sytuacji czas trwania stanu zagrożenia byłby zbliżony do średnio-statystycznego czasu reakcji przeciętnego kierowcy (1 s). Tym samym przekroczenie przez oskarżonego prędkości dopuszczalnej nie miałoby wpływu na możliwość uniknięcia zdarzenia.

pisemne i ustne opinie biegłej w dziedzinie rekonstrukcji zdarzeń drogowych mgr inż. B. W.

258-285, 351-354, 389-392

2.1.1.2.

M. J.

potwierdzenie obecności na miejscu zdarzenia i potwierdzenie faktu sporządzenia notatki urzędowej z dnia 10.08.2020 r.

zeznania świadka P. C.

384-384v.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

pisemne i ustne opinie biegłej w dziedzinie rekonstrukcji zdarzeń drogowych mgr inż. B. W.

opinie biegłej opierają się na analizie wszystkich zebranych w sprawie dowodów, są zrozumiałe, zawierają klarowne i wyczerpujące odpowiedzi na wszystkie postawione pytania i nie zawierają niewyjaśnionych sprzeczności.

2.1.1.2

zeznania świadka P. C.

zeznania funkcjonariusza policji na okoliczność udziału w czynnościach na miejscu zdarzenia drogowego logiczne i jasne, brak podstaw do ich kwestionowania

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, w szczególności:

1. art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego i wskazań wiedzy, a nadto, nieuwzględnienie wszystkich okoliczności ujawnionych w toku rozprawy w szczególności poprzez odmowę przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim wskazał, że kierująca pojazdem marki F. (...), jadąca prawym pasem jezdni wykonała gwałtowny ruch - skręciła w lewo do posesji nie mając włączonego kierunkowskazu i zajechała oskarżonemu drogę, w sytuacji, gdy:

- uszkodzenia pojazdu marki F. (...), w szczególności uszkodzenia pokrywy komory bagażnika, wgiętego dolnym lewym narożnikiem na zewnątrz, wskazującego, iż samochód został uderzony pod kątem (będąc w skręcie) a nie równolegle (jadąc na wprost),

- sposób przemieszczenia się pojazdu marki F. (...) po zderzeniu, tj. przemieszczanie się w zarzucaniu bocznym na lewe pobocze a następnie rolowanie do pozycji powypadkowej w lewym przydrożnym rowie, wskazuje na brak równoległego ustawienia osi podłużnych pojazdów w chwili zderzenia,

- zeznania J. M., syna kierującej pojazdem F. (...), podającego, iż zmarła w dniu zdarzenia jechała z domu do swojej matki, mieszkającej w Ł., w miejscu gdzie był wypadek,

uwiarygadniają wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie tj.: skręt kierującej pojazdem F. (...) w lewo na posesję, gdzie zamieszkiwała jej matka.

2. art.201 k.p.k. poprzez oddalenie wniosków obrony o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego oraz wniosku o wezwanie biegłego na rozprawę w celu złożenia ustnej uzupełniającej opinii i bezkrytyczne zaakceptowanie przez Sąd wniosków opinii biegłego, w sytuacji gdy opinie złożone do akt sprawy są niepełne, niejasne, wewnętrznie sprzeczna, a nadto oparte są na błędnych założeniach, w szczególności w opiniach brak jest:

- zgodności pomiędzy ustaleniami w zakresie ustawienia pojazdów w chwili zderzenia a ich uszkodzeniami i w konsekwencji przyjęcie przez biegłego, iż osie samochodów w chwili zderzenia były równoległe (opinia podstawowa str. 2, rys. 2.2.2), podczas gdy uszkodzenia pojazdu marki F. (...), w szczególności uszkodzenia pokrywy komory bagażnika, wgiętego dolnym lewym narożnikiem na zewnątrz, świadczy o tym, iż impuls siły uderzenia działał pod kątem, a nie wzdłuż tak jak to wskazał biegły (pismo obrony z dnia 15.04.2021 r. str. 1-2),

- brak zgodności pomiędzy symulacją przeprowadzoną przez biegłego, dotyczącą przemieszczania się pojazdu marki F. (...) po zderzeniu wskazującą, iż samochód F. (...) po zderzeniu przemieszcza się w prawą stronę jezdni (opinia podstawowa str. 3 rys. 2.2.3 oraz 2.2.4 a śladami powypadkowymi i położeniami zarzucania samochodu udokumentowanymi przez Policję, który to po zderzeniu przemieszczał się w zarzucaniu bocznym na lewe pobocze a następnie rolował do pozycji powypadkowej w lewym przydrożnym rowie,

- brak uwzględnienia w szkicu sytuacyjnym sporządzonym przez biegłego śladów zarzucania pojazdu S. udokumentowanymi przez Policję na miejscu zdarzenia,

- brak w opinii obliczeń symulacyjnych uwzględniających położenia śladów na jezdni i pozycji powypadkowych samochodów zwymiarowanymi przez Policję a miejscu zdarzenia, nieuzasadnione przyjęcie przez biegłego prędkości kolizyjnych pojazdów na poziomie 80 km/h - S. i 30 km/h - F. a nadto wewnętrzna sprzeczność w opinii i przyjęcie przez biegłego w symulacji zderzenia prędkości kolizyjnej F. na poziomie 30 km/h (str. 3 opinii podstawowej), a następnie podanie, iż prędkość ta wynosiła 20 km/h (str. 4 opinii podstawowej).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności zaznaczyć należy, iż zdezaktualizowała się ta część zarzutów zawarta w apelacji, która dotyczyła oddalenia wniosków obrony o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego oraz wniosku o wezwanie biegłego na rozprawę w celu złożenia ustnej uzupełniającej opinii, w związku z uzyskaniem na etapie postępowania odwoławczego opinii innego biegłego w dziedzinie rekonstrukcji zdarzeń drogowych mgr inż. B. W..

Przechodząc do meritum w pierwszej kolejności zważyć należy, iż przekonanie sądu o wiarygodności określonych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu (zobacz: OSNKW 7-9/1991, poz.41). Pamiętać należy, iż konsekwencją zasady prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) jest wymóg, aby ustalenia faktyczne, w oparciu o które następuje orzekanie, były udowodnione, tylko wówczas można przyjąć, że są one prawdziwe, czyli zgodne z rzeczywistością. Zobowiązuje ona organy procesowe do dołożenia – niezależnie od woli stron – maksymalnych starań i wyczerpania wszelkich dostępnych środków poznania prawdy. Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzenia, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe. W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 k.p.k. Podzielić też należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r., IV KK 104/18, opubl. Legalis).

W aspekcie powyższego zważyć zatem należy, iż w świetle opinii biegłej w dziedzinie rekonstrukcji zdarzeń drogowych mgr inż. B. W.. i w kontekście ponownej oceny wyjaśnień oskarżonego M. J. dokonanej w celu zestawienia ich we wzajemnym powiązaniu i kontekście zaistniała konieczność modyfikacji czynu przypisanego oskarżonemu. W tym miejscu wskazać należy, że impuls do dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego stanowiło stwierdzenie, że opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej mgr inż. M. R. (vide k. 58-64, k. 78, k. 118-122) w świetle zastrzeżeń wyartykułowanych przez obrońcę oskarżonego oraz wniosków opinii prywatnej inż. R. B., załączonej na etapie postępowania odwoławczego (vide k. 216-250) nie jest pełna i jasna. Słusznie wskazał skarżący, że uszkodzenia pojazdu marki F. (...), w szczególności uszkodzenia pokrywy komory bagażnika, wgiętego dolnym lewym narożnikiem na zewnątrz, wskazywały, iż samochód został uderzony pod kątem (będąc w skręcie) a nie równolegle (jadąc na wprost), zaś sposób przemieszczenia się pojazdu marki F. (...) po zderzeniu, tj. przemieszczanie się w zarzucaniu bocznym na lewe pobocze a następnie rolowanie do pozycji powypadkowej w lewym przydrożnym rowie, wskazywał na brak równoległego ustawienia osi podłużnych pojazdów w chwili zderzenia. Analizując opinię biegłego mgr inż. M. R. odnieść należy wrażenie, że pominął on wymowę określonych dowodów, jak chociażby dowodu z zeznań J. M., (syna kierującej pojazdem F. (...)), który podał, iż B. M. w dniu zdarzenia jechała z domu do swojej matki, mieszkającej w Ł., właśnie dokładnie w miejscu gdzie był wypadek, co w sposób oczywisty uwiarygadnia wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie tj.: skręt kierującej pojazdem F. (...) w lewo na posesję, gdzie zamieszkiwała jej matka. Tym samym, częściowo okazały się zasadne twierdzenia skarżącego - obrońcy oskarżonego M. J. - koncentrujące się na wykazaniu naruszenia przepisów postępowania w opisanym zakresie (wskazujące na rzekomą wadliwość procedowania w tym względzie).

Kontynuując niewątpliwie jest bezsporne, że przestępstwo spowodowanie wypadku komunikacyjnego z art. 177 k.k. ma charakter skutkowy, konieczne jest więc ustalenie, że pomiędzy stwierdzonym naruszeniem zasad bezpieczeństwa w ruchu, a zaistniałym wypadkiem zachodzi związek przyczynowy. Należy podkreślić, że sam fakt, iż uczestnik naruszył obowiązującą regułę ostrożności, nie wystarcza do przypisania mu spowodowania wypadku, jeżeli nie zostało ustalone, że wypadek jest następstwem naruszenia tej właśnie reguły, a nie wyniknął z innej przyczyny (Andrzej Marek, Kodeks karny – Komentarz, Lex 2007). W aktualnym orzecznictwie Sądu Najwyższego dla oceny odpowiedzialności karnej za przestępstwo skutkowe za najbardziej przydatną uznaje się koncepcję obiektywnego przypisania skutku, która oprócz wykazania czysto fizykalnego przepływu informacji, bądź energii pomiędzy zachowaniem sprawcy, a zaistniałym skutkiem, wymaga także ustalenia na płaszczyźnie normatywnej i wykazania naruszenia reguł postępowania z dobrem prawnym oraz tego, by zaistniały przebieg kauzalny prowadzący do skutku był obiektywnie przewidywalny, tj. by był rozpoznawalny dla tzw. wzorca normatywnego wyposażonego w adekwatną wiedzę i doświadczenie życiowe (por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15.02.2012 r., II KK 193/12, opubl. Biul.SN 2012/9/11; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08.03.2000 r., III KKN 231/98, opubl. OSNKW 2000, z. 5-6, poz. 45; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 01.12.2000 r., IV KKN 509/98, opubl. OSNKW 2001, z. 5-6, poz. 45; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 09.05.2002 r., V KK 21/02; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03.10.2006 r., IV KK 290/06, opubl. R-OSNKW 2006, poz. 1866; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30.08.2008 r., IV KK 187/11). Dlatego, stojąc na gruncie w/w koncepcji tzw. obiektywnego przypisania, w postępowaniu dotyczącym wypadku drogowego należy ustalić związek pomiędzy naruszeniem przez współuczestników ruchu – oskarżonego i pokrzywdzonego – określonych reguł bezpieczeństwa, a zmaterializowaniem się samego zdarzenia i zaistnieniem skutku, polegający na tym, że sprawca narusza tę regułę ostrożności, która miała zapobiec realizacji czynu zabronionego na tej drodze, na której w rzeczywistości on nastąpił (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20.05.2009 r., II KK 306/09, opubl. OSNwSK 2010,z.1, poz. 1058).

Przy czym, zwrócić należy uwagę, iż na gruncie koncepcji obiektywnego przypisania skutku samo przyczynienie się do jego powstania nie jest wystarczające dla przypisania odpowiedzialności karnej za spowodowanie tego skutku. Dotyczy to w szczególności przypadków, gdy skutek jest następstwem działań dwóch albo więcej osób, z których każda narusza regułę ostrożności. W takim wypadku konieczne jest ustalenie, czy charakter naruszenia reguł ostrożności był porównywalny, jeżeli chodzi o istotność tych naruszeń w perspektywie bezpieczeństwa dla dóbr prawnych (co uzasadnia przypisanie skutku wszystkim podmiotom, które przyczyniły się do jego powstania), czy też naruszenie jednej z reguł miało dominujący wpływ na wystąpienie nieakceptowalnego ryzyka zaistnienia skutku, co prowadziłoby do normatywnego przypisania skutku osobie, która dopuściła się takiego naruszenia. Zatem, punktem wyjścia dla wszelkich rozważań o odpowiedzialności karnej za przestępstwo materialne jest dążenie do ustalenia stopnia naruszenia reguł postępowania przez osoby współprzyczyniąjące się do wystąpienia skutku, choćby jedną z nich był sam pokrzywdzony. W każdym przypadku ustalenia, że to zarówno pokrzywdzony, jak i sprawca swoimi zachowaniami przyczynili się do wystąpienia skutku i naruszyli w płaszczyźnie normatywnej reguły postępowania z dobrem prawnym adekwatne w danych okolicznościach, sąd musi dogłębnie zweryfikować wzajemną relację stopnia tych naruszeń (tak też w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 03.03.2016 r., III KK 415/15, opubl. Legalis). Tym samym, stojąc na gruncie koncepcji tzw. obiektywnego przypisania, w postępowaniu o czyn z art. 177 § 1 k.k., należy ustalić związek pomiędzy naruszeniem przez współuczestników ruchu – oskarżonego i pokrzywdzoną określonych reguł bezpieczeństwa, a zmaterializowaniem się samego zdarzenia i zaistnieniem skutku, polegający na tym, że sprawca narusza tę regułę ostrożności, która miała zapobiec realizacji czynu zabronionego na tej drodze, na której w rzeczywistości on nastąpił (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.12.2013 r., V KK 133/13, opubl. Legalis).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż gruntowna analiza zebranych w sprawie dowodów uprawnia do konkluzji, że pomiędzy zachowaniem oskarżonego M. J., a wypadkiem istnieje związek przyczynowy. W miejscu wypadku obowiązywała prędkość administracyjnie ograniczona do 50 km/h i dla takiej prędkości biegli czynili wyliczenia. Tymczasem oskarżony poruszał się z prędkością powyżej administracyjnie dopuszczalnej, a zatem powyżej 50 km/h, gdyż jak oszacowano w wyniku dynamicznej symulacji komputerowej w programie V-sim w czasie manewru wyprzedzania poruszał się z prędkością około 80 km/h (max. 90 km/h).

Warunki atmosferyczne były dobre, była pora dzienna, a w miejscu zdarzenia droga przebiegała prostym, płaskim odcinkiem, zaś prędkość 50 km/h (obowiązująca w terenie zabudowanym) należy uznać za prędkość bezpieczną – zresztą temu właśnie służy ustalanie prędkości administracyjnie dopuszczonej na danym terenie, jest to prędkość, przy której w normalnych warunkach (a w chwili wypadku warunki od normalnych dla tej szerokości geograficznej i pory roku nie odbiegały) kierowca ma możliwość panowania nad pojazdem i podejmowania skutecznych manewrów obronnych. W tym miejscu zaznaczyć należy, iż na kanwie tej sprawy Sąd Rejonowy prawidłowo nie dał wiary oskarżonemu, iż poruszał się z prędkością przepisową nieznacznie przyspieszając przy wyprzedzaniu, co zostało podważone przez biegłego opiniującego w sprawie. Zaznaczyć także należy, że – jak wykazała biegła – z wykonanych symulacji wynika, że najlepsze przybliżenie dla powypadkowego miejsca zatrzymania samochodów uzyskano dla prędkości kolizyjnej samochodu (...) 80 km/h do 90 km/h i odległości jakiej potrzebował kierujący na zatrzymanie pojazdu z tej prędkości w granicach 27,5 - 40,5 m oraz prędkości samochodu (...)10 km/h. Przede wszystkim – jak logicznie wywiodła biegła – droga potrzebna na zatrzymanie pojazdu wynosiła 27,3 m. Jednocześnie zatem zważyć należy, że jakkolwiek przekroczenie prędkości dopuszczalnej przez kierującego pojazdem S. jakkolwiek nie pozostawało w bezpośrednim związku przyczynowym, tym niemniej dało podstawy do przypisania mu błędu w taktyce jazdy, co pozostawało w związku z możliwością uniknięcia wypadku lub co najmniej zmniejszenia jego skutków.

Reasumując, zdaniem Sądu Okręgowego, w wyniku analizy zebranych w sprawie dowodów osobowych, a mianowicie wyjaśnień oskarżonego M. J., oraz zeznań świadków J. M. i P. C., w takim zakresie, w którym ich depozycje wzajemnie ze sobą korelują, są przekonujące i jednocześnie korespondują z dowodami nieosobowymi, a w tym opinią biegłej z zakresu technicznej i kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych uzyskaną w postępowaniu odwoławczym oraz z opinią z zakresu medycyny, istnieją podstawy do uznania oskarżonego za winnego przestępstwa, polegającego na tym, że w dniu 10 sierpnia 2020 roku około godziny 09:50 na drodze publicznej (...) w miejscowości Ł., powiat (...), woj. (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) popełnił błąd w taktyce jazdy poprzez przekroczenie prędkości dopuszczalnej na obszarze zabudowanym o co najmniej 30 km/h, czym przyczynił się do zderzenia z wykonującą manewr skrętu w lewo kierującą pojazdem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) B. M., w wyniku czego na skutek zderzenia pojazdów doszło do tzw. dachowania pojazdu marki F. (...), co skutkowało ciężkimi obrażeniami ciała stwierdzonymi u B. M., które spowodowały jej zgon w dniu 17 sierpnia 2020 roku w (...) Szpitalu (...) w Ł., to jest czynu wyczerpującego dyspozycję art. 177 § 2 k.k.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od postawionego mu zarzutu, alternatywnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek co do zasady niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy rozstrzygnięć zawartych w punktach 3-6 zaskarżonego wyroku w zakresie nie podlegającym modyfikacji orzeczeniem sądu odwoławczego.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok we wskazanym zakresie słuszny i sprawiedliwy.

Przy wymiarze środka karnego za przypisane oskarżonemu M. J. przestępstwo trzeba mieć na względzie to, że bezpieczeństwo i porządek na drogach w największym stopniu zależne są od uczestników ruchu. Zachowania godzące w owo bezpieczeństwo muszą więc być należycie (współmiernie do zawinienia i okoliczności przedmiotowych) represjonowane. Stąd też okres, na jaki sąd orzeka ten środek, winien odpowiadać przede wszystkim potrzebie prewencyjnego i wychowawczego oddziaływania, a pośrednio też i odbioru orzeczenia sądowego jako słusznego, w kontekście stopnia zawinienia oskarżonego.

W aspekcie powyższego, podzielić należało stanowisko Sądu pierwszej instancji co do zasadności orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego w wymiarze 2 lat. Jest oczywistym, że celem rzeczonego środka karnego jest zapewnienie bezpieczeństwa na drogach, zmuszenie osób naruszających zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym do ich przestrzegania w przyszłości, ale także i przekonanie innych uczestników tego ruchu o potrzebie bezwzględnego podporzadkowania się ustanowionym regułom. Ratio legis środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w strefie polega na tym by osoby nieprzestrzegające zasad bezpieczeństwa ruchu z braku wyobraźni, czy też poczucia odpowiedzialności były z ruchu tego wyłączone i to na odpowiedni okres czasu. Jest to najskuteczniejszy sposób zapewnienia bezpieczeństwa na drogach (poza nieustanną edukacją kierujących i innych uczestników ruchu drogowego), zmuszenia naruszających zasady bezpieczeństwa do ich przestrzegania w przyszłości tudzież przekonania wszystkich uczestników ruchu o potrzebie bezwzględnego podporządkowania ustanowionym w tej mierze regułom (por. także wyrok Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 29.10.2015 roku, II Ka 385/15, Lex nr 1917507). Oskarżony swym zachowaniem umyślnie naruszył przepisy ruchu drogowego, poruszając się z prędkością o co najmniej 30 km/h wyższą niż dopuszczalna w obszarze zabudowanym, popełniając w ten sposób błąd w taktyce jazdy i przyczyniając się do wypadku komunikacyjnego, w następstwie którego, pokrzywdzona B. M. doznała ciężkich obrażeń ciała, skutkujących jej śmiercią. Dodatkowo zatem okolicznością o wydźwięku obciążającym oskarżonego, jest niewątpliwie tragiczny skutek wypadku, w którym zginęła 64 - letnia kobieta. Wprawdzie podsądny nie był dotychczas karany, niemniej jednak jako kierujący winien podejmować działania, które mają na celu zapewnienie bezpieczeństwa innym osobom, a nie lekceważyć obowiązujące zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym (czy to w sposób umyślny, czy też nieumyślny). W tych okolicznościach dwuletni wymiar zakazu wobec oskarżonego, będzie surową represją dla niego (szczególnie w kontekście ciążących na nim zobowiązań zawodowych, rodzinnych i finansowych), wzbudzając przy tym odpowiednią refleksję i wyrabiając właściwe nawyki w kierunku przestrzegania obowiązujących zasad w ruchu drogowym. Okoliczności powyższe przemawiają za uznaniem, iż kara wolnościowa (1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 3 lat) i zakaz na wskazanym poziomie będą adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego oraz do stopnia jego zawinienia. Pamiętać należy, iż oskarżony przyczynił się do wypadku na skutek przekroczenia prędkości co w świetle tragicznego skutku w postaci śmierci pokrzywdzonej wymaga stosownego napiętnowania. Inkryminowane zachowanie oskarżonego, a mianowicie naruszenie jednych z podstawowych w ruchu drogowym zasad – przekroczenie dopuszczalnej prędkości - które to przyczyniło się do zaistnienia wypadku drogowego o dramatycznym skutku, w postaci śmierci kierującej B. M., podważa dotychczasowe zaufanie do niego jako do osoby bezpiecznie prowadzącej pojazd, świadcząc o tym, że jego uczestnictwo w ruchu w charakterze kierowcy nie daje pełnej gwarancji bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a tym samym jednoznacznie przemawia za czasowym pozbawieniem go uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi.

Oskarżony poruszając się z prędkością przekraczającą o co najmniej 30 km/h prędkość dopuszczalną, nie zważał w sposób szczególny ani na bezpieczeństwo własne ani innych użytkowników drogi. Nadmierna prędkość uniemożliwiła mu bezpieczne zareagowanie na sytuację na drodze. Choć zasadniczą zatem przyczyną inkryminowanego zdarzenia było zachowanie nieżyjącej pokrzywdzonej, niemniej jednak, gdyby oskarżony jechał z dozwoloną prędkością czyli 50 km/h, miałby możliwość uniknięcia wypadku poprzez zatrzymanie pojazdu, co zapobiegłoby uderzeniu w pojazd marki F. (...), którym poruszała się pokrzywdzona. Tak więc w wyniku przekroczenia zasad ruchu drogowego przez podsądnego, doszło do zdarzenia drogowego, w konsekwencji którego pokrzywdzona doznała szeregu obrażeń ciała i zmarła. Tym samym oczywiste jest, że gdyby do zachowania oskarżonego polegającego na prowadzeniu przez niego pojazdu z nadmierną prędkością, która uniemożliwiła mu podjęcie skutecznej reakcji na zaistniałą sytuację drogową, nie doszło, to do wypadku również by nie doszło. W tym stanie rzeczy mimo, że czyn był zdarzeniem epizodycznym w dotychczas nienagannym życiu oskarżonego, to jednak okoliczności jego popełnienia determinowały potrzebę orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów. Oskarżony wykazał się na tyle nieodpowiedzialną postawą i lekceważącym podejściem do przepisów ruchu drogowego, że należy przyjąć, iż jego uczestnictwo w ruchu w charakterze kierowcy nie daje pełnej gwarancji bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Mając przy tym na względzie zarówno ogólne dyrektywy wymiary środków karnych, jak i funkcję prewencyjną zakazu prowadzenia pojazdów, orzeczony zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym okres 2 lat jest wystarczający do osiągnięcia wobec oskarżonego celów ukarania.

Wskazać jednocześnie należy, że utrudnienia związane z pozbawieniem oskarżonego możliwości kierowania pojazdem tudzież ryzyko utraty przez niego pracy stanowią naturalną dolegliwość nałożonej sankcji. Sytuacja w jakiej obecnie oskarżony się znajduje jest wyłącznie wynikiem jego lekkomyślnego i nieodpowiedzialnego zachowania. Poza tym należy pamiętać, że podstawową funkcją analizowanego środka karnego jest prewencyjne oddziaływanie wobec społeczeństwa (ochrona przed nieodpowiedzialnym i zagrażającym pozostałym uczestnikom ruchu kierowcą), dlatego wzgląd na powyższe również wykluczał uchylenie rzeczonego środka karnego.

Podzielić należało również stanowisko Sądu pierwszej instancji co do zasadności orzeczenia wobec oskarżonego środka kompensacyjnego w postaci częściowego zadośćuczynienia w kwotach po 10.000 złotych na rzecz pokrzywdzonych W. M. i J. M. i nie ma podstaw do jego korekty w tym względzie. Zauważyć należy, iż wskutek przedmiotowego wypadku pokrzywdzeni stracili odpowiednio żonę i matkę. Nie sposób nie dostrzec, że z niekwestionowanych relacji pokrzywdzonego J. M. wynika, że przed zdarzeniem B. M. licząca 64 lata była osobą nad wyraz sprawną fizycznie i miała mu pomagać w opiece nad małoletnimi córkami, a śmierć mamy była dla niego i jego rodziny traumatycznym przeżyciem (pokrzywdzony korzystał z pomocy psychologa). Przedmiotowy wypadek zmienił sposób funkcjonowania pokrzywdzonego i zmusił do korzystania z pomocy psychologa. Natomiast jego ojciec W. M. wskutek nałożenia się problemów z ciśnieniem na przedmiotowe tragiczne wydarzenia miał wylew, zrezygnował z pracy i utrzymuje się z emerytury w wysokości 1400 - 1500 złotych.

A zatem analizując zdarzenie będące przedmiotem osądu w aspekcie krzywdy, jakiej doznali pokrzywdzeni, uwzględniając również sytuację osobistą, rodzinną i finansową oskarżonego, w tym konkretnym przypadku, istnieją zatem indywidualne i szczególne względy przemawiające za słusznością takiego ukształtowania środka kompensacyjnego w wysokości określonej przez Sąd pierwszej instancji, która jest zdeterminowana charakterem i rozmiarem krzywd doznanych przez pokrzywdzonych W. M. i J. M. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29.06.2017 r., II AKa 203/17, L., wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 11.04.2019 r., II AKa 23/19, Legalis, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 20.12.2018 r., II AKa 332/18, Legalis, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 01.12.2017 r., II AKa 390/17, Legalis, wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 19.07.2017 r., III K 108/17, Legalis).

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy dokonał zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonemu M. J. w punkcie 1 wyroku, a opisanego w akcie oskarżenia uznając go za winnego tego, że w dniu 10 sierpnia 2020 roku około godziny 09:50 na drodze publicznej (...) w miejscowości Ł., powiat (...), woj. (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) popełnił błąd w taktyce jazdy poprzez przekroczenie prędkości dopuszczalnej na obszarze zabudowanym o co najmniej 30 km/h, czym przyczynił się do zderzenia z wykonującą manewr skrętu w lewo kierującą pojazdem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) B. M., w wyniku czego na skutek zderzenia pojazdów doszło do tzw. dachowania pojazdu marki F. (...), co skutkowało ciężkimi obrażeniami ciała stwierdzonymi u B. M., które spowodowały jej zgon w dniu 17 sierpnia 2020 roku w (...) Szpitalu (...) w Ł., wyczerpującego dyspozycję art. 177 § 2 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 177 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności, przy czym na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat.

Zwięźle o powodach zmiany

Przyczyny zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonemu szczegółowo wskazane w punkcie 3.1.

W kwestii orzeczonej wobec oskarżonego kary, zważywszy na stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu M. J. w wyroku sądu odwoławczego stwierdzić należy, iż kara 1 roku pozbawienia wolności o charakterze wolnościowym jest karą sprawiedliwą. Wskazać należy, że w art. 115 § 2 k.k. zdefiniowano przesłanki oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu. Ma to fundamentalne znaczenie dla właściwego stosowania prawa karnego. Określenie przesłanek (faktorów) decydujących o stopniu społecznej szkodliwości czynu wskazuje, że ustawodawca przyjął dominującą w doktrynie teorię przedmiotowo – podmiotową, zwaną też kompleksową, odrzucając tzw. teorię całościową (czyli uniwersalistyczną), która w rożnych jej odmianach uwzględniała osobowość sprawcy, jego dotychczasowy tryb życia, uprzednią karalność, nagminność przestępstw itp. Przy ocenie zaś stopnia społecznej szkodliwości Sąd bierze pod uwagę zarówno okoliczności przedmiotowe, jak i podmiotowe. Do okoliczności przedmiotowych, mających wpływ na ocenę społecznej szkodliwości, należy zaliczyć rodzaj i charakter naruszonego dobra (im cenniejsze dobro tym wyższa szkodliwość), rozmiaru wyrządzonej lub grożącej szkody (im większa szkoda tym wyższa szkodliwość), wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, czy rodzaj naruszonych reguł ostrożności (im ważniejsze społecznie są te reguły, tym wyższa szkodliwość). Do okoliczności podmiotowych również ważnych dla oceny społecznej szkodliwości czynu, zaliczyć należy w szczególności zamiar (zamiar bezpośredni, a zwłaszcza przemyślany, znamionuje wyższą szkodliwość, zaś zamiar ewentualny, niekiedy powstały przypadkowo pod wpływem emocji czy impulsu, wskazuje na szkodliwość niższą - nadto motywację, a więc im motywy czynu są bardziej naganne, niskie, godne potępienia, tym wyższa szkodliwość. I przeciwnie czyn wypływający z motywacji zasługującej na uwzględnienie, z jakichś szlachetnych pobudek wskazuje na mniejszą społeczną szkodliwość). Na stopień społecznej szkodliwości przestępstwa nie mają wpływu właściwości i warunki osobiste sprawcy, środowiskowa opinia o nim, jego wiek, dotychczasowy i obecny tryb jego życia (w tym uprzednia niekaralność sprawcy), a także okoliczności, które pojawiły się po popełnieniu czynu, a mianowicie takie jak przyznanie się sprawcy do winy, a nawet dobrowolne naprawienie przez sprawcę szkody wyrządzonej przestępstwem (rekompensata), wyrażona przez niego skrucha, czy też ewentualne pogodzenie się z pokrzywdzonym. Są to bowiem okoliczności mające pierwszoplanowe znaczenie przy ustaleniu ewentualnego wymiaru kary oraz przy badaniu podstaw pozytywnej prognozy kryminologicznej ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2008 roku, V KK 1/08, Legalis 107488). A więc, chociaż okoliczności te sąd uwzględnia przy wymiarze kary i orzekaniu środków karnych oraz stosowania probacji, to jednak nie w aspekcie oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, który nie jest jedynym wyznacznikiem orzekanej kary lub środków probacyjnych. Trafnie przyjmuje się zatem, że wszystkie z wymienionych w art.115 § 2 k.k. okoliczności związane są z czynem, jego stroną przedmiotową i podmiotową. Nie są to natomiast okoliczności dotyczące sprawcy (…).” Ustalenie stopnia społecznej szkodliwości czynu może nastąpić wyłącznie na podstawie oceny samego czynu, a nie na podstawie oceny jego sprawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 28.01.1998 r., II Aka 245/99, Biul. Prok. Apel. 1999, nr 8).

Reasumując, wszechstronna analiza elementów podmiotowych i przedmiotowych, składających się na kompleksową ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, doprowadziła Sąd Odwoławczy do wniosku o tym, że kara na poziomie 1 roku z warunkowym zawieszeniem jej wykonania spełni cele zarówno ogólnoprewencyjne, jak i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wyeksponować należy, że oskarżony po zdarzeniu zachował wszelkie środki ostrożności, nade wszystko, podjął działania ukierunkowane na zabezpieczenie pokrzywdzonej próbując wraz z przybyłymi na miejsce okolicznymi mieszkańcami, dostać się do kierowanego przez nią pojazdu i udzielić jej pomocy. Jednakowoż zważyć też należy, iż okoliczności wypadku, a mianowicie spowodowanie go na skutek umyślnego naruszenia zasad ruchu drogowego poprzez przekroczenie prędkości i przyczynienie się do zderzenia z wykonującą manewr skrętu pokrzywdzoną B. M., której nieprawidłowe zachowanie jako kierującej pojazdem F. (...) było zasadniczą przyczyną zaistnienia wypadku, a jednocześnie okazała się być jego jedyną ofiarą, gdyż na jego skutek zmarła, niewątpliwie wpływają na uznanie, że stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego ocenić należy jako wysoki.

Zapewnienie bezpieczeństwa na drogach zależy w dużej mierze od stanowczej reakcji organów wymiaru sprawiedliwości na przestępcze łamanie zasad ruchu drogowego. Z tego powodu, względy prewencji ogólnej przemawiają za surowym sankcjonowaniem umyślnego naruszanie elementarnych reguł ruchu drogowego, stojących na straży życia i zdrowia ludzkiego, tak jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Z tych też względów karą wyważoną i sprawiedliwą będzie kara w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności. Przy czym, mając na względzie powyższe oraz dotychczasową niekaralność oskarżonego było możliwe wymierzenie mu jej z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia wykonania na okres próby 3 lat. Tylko taka może zrealizować wszystkie cele kary i jest zgodna z kryteriami sądowego wymiaru kary zawartymi w art. 53 k.k., a więc jest ze wszech miar sprawiedliwa.

Zważywszy na szczególne okoliczności tej przedmiotowej sprawy, dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności spowoduje, że czyn oskarżonego będzie zdarzeniem epizodycznym w jego dotychczasowym życiu. Biorąc pod uwagę wszystkie, szczegółowo wymienione wyżej okoliczności i dolegliwości związane z niniejszym postępowaniem karnym, zdaniem sądu odwoławczego, będą one dla oskarżonego wystarczającą przestrogą przed ponownym popełnieniem czynu zabronionego oraz ukierunkują go na dążenie do podejmowania w swym dorosłym życiu przemyślanych decyzji i dążenia do unikania sytuacji rodzących odpowiedzialność karną. Podkreślić należy, iż w przypadku oskarżonego uwzględniono takie okoliczności, jak fakt, że stopień naruszenia reguł ostrożności był znaczny, albowiem oskarżony uchybił zasadom bezpieczeństwa w ruchu drogowym o fundamentalnym znaczeniu, wskutek wypadku pokrzywdzona na skutek dotkliwych obrażeń zmarła oraz dotychczasową niekaralność oskarżonego (którą niewątpliwie należy, w tym konkretnym przypadku zestawić z wiekiem oskarżonego – 32 lata oraz faktem, że oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia). Szczegółowe przesłanki dotyczące oskarżonego uzasadniają postawioną wobec niego dodatnią prognozę kryminologiczną. Postawa oskarżonego z punktu widzenia przyjętego przez porządek prawny systemu aksjologicznego jest generalnie pozytywna i nie ma potrzeby jej korygowania poprzez wymierzenie surowszej kary.

5.2.2.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.2.3.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Sąd Okręgowy na podstawie art. 635 k.p.k. i art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 663 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego M. J. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 złotych tytułem opłaty za drugą instancję i kwotę 4.326,36 złotych tytułem zwrotu wydatków (to jest tytułem zryczałtowanych kosztów doręczeń oraz tytułem kosztów opinii biegłego) związanych z postępowaniem odwoławczym. Bowiem oskarżony jest osobą młodą, z zawodu technikiem mechanikiem i prowadzi działalność gospodarczą, ma na utrzymaniu dwoje małoletnich dzieci, a więc przy wykazaniu minimum dobrej woli oraz chęci będzie w stanie uiścić należności na rzecz Skarbu Państwa (tym bardziej, że istnieje możliwość uregulowania kosztów sądowych w formie ratalnej). Zatem obciążenia na poziomie ukształtowanym orzeczeniem sądu odwoławczego będą współmierne do wagi czynu przypisanego mu czynu i będą stanowiły dla niego dolegliwość, lecz nie przekraczającą stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynu, jak i jego możliwości finansowych.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. J..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 31 maja 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 851/20.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana