Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2022 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Barbara Bojakowska

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2022 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa P. M.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółki Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu

z dnia 20 maja 2022 roku, sygn. akt I C 543/20

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda P. M. 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego
w postępowaniu apelacyjnym z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia wyroku stronie pozwanej do dnia zapłaty.

Sygn. akt I Ca 352/22

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Sieradzu w sprawie z powództwa P. M. przeciwko Towarzystwu (...) Spółki Akcyjnej
w W. o zapłatę, zasądził od pozwanej na rzecz powoda 15170,42 zł wraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 3 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty (pkt 1)
oraz 4617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 2) i nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Sieradzu 1249,91 zł tytułem zwrotu kosztów opinii biegłego (pkt 3).

Powyższe rozstrzygniecie zapadło po następujących ustaleniach i wnioskach, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

13 września 2017 roku w miejscowości B. doszło do zdarzenia drogowego
w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki M. (...). Sprawca szkody posiadał zawartą z pozwaną umowę ubezpieczenia OC pojazdu. W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwana przyznała poszkodowanemu odszkodowanie w łącznej kwocie 26590,84 zł.

Umową cesji wierzytelności z 16 czerwca 2020 roku poszkodowany przeniósł
na powoda przysługującą mu względem pozwanej wierzytelność z tytułu odszkodowania
za szkodę w przedmiotowym pojeździe zaistniałą 13 września 2017 roku.

Powódka zleciła sporządzenie kalkulacji naprawy przedmiotowego pojazdu
w związku ze szkodą 13 września 2017 roku. Zgodnie z wyliczeniem zawartym
w kalkulacji rzeczywisty koszt naprawy pojazdu brutto wynosiłby 41761,26 zł.

Powołany w sprawie biegły z zakresu techniki motoryzacyjnej, wyceny wartości oraz kosztów i jakości naprawy pojazdów samochodowych, wyceny maszyn i urządzeń przestawił VI wariantów przywrócenia samochodu M. (...) do stanu jak sprzed szkody
z 13 września 2017 roku. W zależności od rodzaju i jakości części użytych do naprawy pojazdu, opiewają one na następujące kwoty: wariant I - 43231,68 zł, wariant II - 34390,63 zł, wariant III - 26940,08 zł, wariant IV - 38905,18 zł, wariant V – (...),82, wariant
VI – 25063,96 zł.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów złożonych do akt sprawy. Powołane dowody są ze sobą spójne wewnętrznie, wzajemnie się uzupełniają, nadto wiarygodność ich nie była kwestionowana przez strony postępowania, jak również w ocenie Sądu brak było podstaw do odmówienia im atrybutu wiarygodności mając na uwadze całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Sąd poczynił ustalenia na podstawie opinii biegłego nie znajdując podstaw
do podważenia jej trafności w zakresie zakreślonym tezą dowodową. Biegły w sposób szczegółowy uzasadnił metodykę wyliczenia kosztu naprawy pojazdu. W ocenie sądu brak jest podstaw do kwestionowania ustaleń biegłego, jak również trafności wniosków wywiedzionych na podstawie ich analizy.

Sąd wskazał na art. 436 k.c. w zw. z art. 435 k.c., art. 822 k.c., art. 34 ust. 1
i art. 36 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (..) oraz art. 363 § 2 k.c.
oraz orzecznictwo Sądu Najwyższego i stwierdził, że w niniejszej sprawie niespornym jest,
iż szkoda w pojeździe nie miała charakteru szkody całkowitej. Sporna pozostała kwestia wysokości odszkodowania związana z likwidacją szkody w pojeździe. W ocenie powoda koszt naprawy pojazdu wyliczony został na 41761,26 zł brutto. Odmienne stanowisko
w zakresie wysokości kosztu naprawy pojazdu prezentowała pozwana uznając, że wypłacona w toku postępowania likwidacyjnego kwota kompensuje w całości zaistniałą szkodę.

Dokonując oceny kosztu naprawy przedmiotowego pojazdu, sąd bazował w głównej mierze na opinii sporządzonej przez biegłego. Sąd stwierdził, że nie zawiera ona luk, jest pełna, jasna i wyczerpująca, a przedstawione w niej wnioski zostały należycie i rzeczowo uzasadnione. Biegły przytoczył bowiem wszystkie argumenty, którymi się kierował sporządzając opinię, jednocześnie poparł je fachowymi wyjaśnieniami odwołującymi się
do posiadanej wiedzy specjalistycznej. Wyraźnie stwierdzono, iż przedstawiony w opinii
tok rozumowania jest logiczny i zgodny z doświadczeniem życiowym oraz wskazaniami wiedzy. Nie ujawniły się także żadne powody, które osłabiłyby zaufanie do wiedzy
lub bezstronności tego biegłego.

Podkreślono, że w ocenie biegłego naprawa pojazdu w przedmiotowej sprawie mogła nastąpić w VI wariantach w zależności od rodzaju i jakości użytych części oraz
przy uwzględnieniu średnich stawek roboczogodzin prac blacharsko – lakierniczych. Zgodnie z wariantem I – pozwalającym na przywrócenie pojazdu w stopniu najbardziej zbliżonym
do stanu sprzed szkody, uwzględniając zasadę odtworzenia jego cech technicznych
i estetycznych, przy zastosowaniu cen części nowych, oryginalnych, sygnowanych logo producenta pojazdu O gwarantujących skuteczność naprawy, koszty naprawy wyniosłyby 43231,68 zł. W wariancie II przewidującym zastosowanie nowych oryginalnych części zamiennych nie sygnowanych logo producenta pojazdu (Q), a tam gdzie nie występują, części nowych, oryginalnych sygnowanych logo producenta pojazdu O, koszty naprawy opiewały na kwotę 34390,63 zł. Wariant III przewidywał zastosowanie nowych, nieoryginalnych części zamiennych (PC, PT, PJ, P), a tam gdzie nie występują, części nowych oryginalnych O, przewidywał koszty naprawy w wysokości 26940,08 zł. W wariancie IV przewidującym zastosowanie nowych oryginalnych części zamiennych sygnowanych logo producenta pojazdu (O), z uwzględnieniem porozumień pozwanej w przedmiocie rabatu 40%
na materiały lakiernicze oraz 10% na części zamienne, koszt naprawy wyniósł 38905,18 zł. Biorąc pod uwagę możliwość zastosowania nowych oryginalnych części zamiennych nie sygnowanych logo producenta pojazdu (Q), a tam gdzie nie występują części nowych oryginalnych sygnowanych logo producenta pojazdu O z uwzględnieniem porozumień pozwanej w przedmiocie rabatu 40 % na materiały lakiernicze oraz 10 % na części zamienne – wariant V przewidywał koszty naprawy w wysokości 32491,82 zł. Wariant VI uwzględnił koszty przy zastosowaniu nowych nieoryginalnych części zamiennych (PC, PT, PJ, P), a tam gdzie nie występują, części nowych O z uwzględnieniem porozumień pozwanej
w przedmiocie rabatów – 25063,96 zł. Biegły podkreślił, że analiza udostępnionego
mu materiału z przebiegu likwidacji szkody nie daje podstaw do wnioskowania,
że przedmiotowy pojazd w strefie uszkodzeń posiadał zamontowane części nieoryginalne
lub też, by części zakwalifikowane do wymiany były poddawane wcześniejszym nie technologicznym naprawom. W uznaniu biegłego z tego względu brak jest podstaw
do zastosowania w naprawie części zamiennych jakości (...) lub innych niższej klasy (P, PJ), gdyż użycie takich części nie przywróciłoby pojazdu do stanu sprzed szkody. Możliwość naprawy uszkodzonego pojazdu przy użyciu części zamiennych niższej klasy (Q, PC, PT, PJ, P) aniżeli części uszkodzonych oryginalnych O, opiera się przede wszystkim na możliwości przywrócenia stanu technicznego pojazdu umożliwiającego jego dalsze użytkowanie,
nie odnosi się natomiast do aspektu przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia. Decyzja zastosowania do naprawy części niższej klasy w miejsce uszkodzonych oryginalnych O powinna zyskać aprobatę właściciela pojazdu w porozumieniu z zakładem dokonującym takiej naprawy, jako udzielającym rękojmi jej należytego wykonania w zgodzie z technologią producenta. Celem skutecznej naprawy jest przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody pod każdym względem – części składowe, ich jakość, trwałość, a nie jedynie przywrócenie stanu technicznego pojazdu umożliwiającego jego użytkowanie i dopuszczenie do ruchu drogowego. Zastosowanie do naprawy części oryginalnych O w największym stopniu niweluje skutki naprawy po kolizyjnej, a klasa jakościowa części potwierdza, iż naprawa została wykonana profesjonalnie, nie zaś tańszym kosztem. Biegły zaznaczył też,
ze w przypadku części „Q, PC, PT, PJ, P” brak jest stosowanych zaświadczeń potwierdzających ich klasę jakości. Nie jest możliwe w świetle standardów rzeczoznawczych określenie czy taka naprawa byłaby skuteczna.

Konkludując zatem, w ocenie sądu, otrzymana przez powódkę kwota tytułem odszkodowania nie rekompensuje w pełni doznanej przez nią szkody i dlatego należało zasądzić od strony pozwanej na rzecz powódki różnicę pomiędzy wypłaconą wcześniej kwotą odszkodowania, a wysokością szkody wynikającej z kalkulacji sporządzonej przez powoda, jako spójnej z wariantem I zaproponowanym przez biegłego sądowego.

Od zasądzonej kwoty, mając na uwadze treść art. 481 § 1 k.p.c., odsetki ustawowe należą się powódce za okres od 3 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty, a o kosztach procesu orzeczono z mocy art. 98 k.p.c.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodziła się strona pozwana składając apelację,
w której zaskarżyła wyrok w części, tj.: w zakresie pkt 1 - co do kwoty 2856,08 zł wraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 3 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty i w zakresie
pkt 2,3 - w całości, zarzucając:

1/ naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a/ art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niewszechstronną, wybiórczą i fragmentaryczną ocenę materiału dowodowego, co skutkowało ogólną błędną oceną dowodów i pominięciem okoliczności mających istotne znaczenie lub nie nadaniem im odpowiedniej wagi,
w szczególności poprzez:

- nienadanie znaczenia okoliczności, że poszkodowanemu podczas postępowania likwidacyjnego zaoferowano możliwość naprawy uszkodzonego pojazdu po cenach wskazanych w kalkulacji naprawy pozwanego, wraz z rabatem na części zamienne
w wysokości 10% oraz rabatem na materiały lakiernicze 40%, z czego poszkodowany winien był skorzystać, co powinno z kolei skutkować uznaniem, że poszkodowany przyczynił się
do zwiększenia rozmiaru szkody;

- nienadanie znaczenia okoliczności, że pozwany miał zawarte porozumienia
z dostawcami materiałów lakierniczych i części zamiennych dotyczących rabatów na ceny materiałów lakierniczych oraz części zamiennych, a poszkodowany miał możliwość nabycia części zamiennych i materiału lakierniczego z rabatami, a rabat, o którym mowa
w porozumieniach naliczany jest od cen wskazanych w programie A., w którym
to programie kalkulację naprawy wykonał również biegły sądowy;

- pominięcie przez sąd, że poszkodowany realnie nie był zainteresowani wykonaniem
naprawy powypadkowej pojazdu we współpracy z pozwaną albowiem pomimo przesłania poszkodowanemu pisma oraz kalkulacji z informacją o zasadach organizacji naprawy przez pozwaną nie podjął żadnych kroków celem weryfikacji stanowiska i propozycji pozwanej
- w dalszym zaś zakresie poszkodowany nie wskazywał na jakiekolwiek okoliczności
i pobudki, które nim kierowały w zaniechaniu naprawy przy współpracy z pozwaną,
co doprowadziło do przyjęcia kosztów naprawy, nie leżących w adekwatnym związku przyczynowym z doznaną szkodą;

- pominięcie okoliczności, że poszkodowany nie poinformował pozwanej
o przyczynach, dla których nie chce skorzystać z naprawy we współpracy z pozwaną
co uniemożliwiło prawidłową likwidację szkody i przyczyniło się do zwiększenia
jej rozmiarów.

b/ art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez dowolną i błędną ocenę dowodu w postaci opinii biegłego, tj.: przyjęcie, że oszacowanie hipotetycznych kosztów naprawy powinno się odbyć przy użyciu nowych części oryginalnych po cenach wynikających z kalkulacji biegłego, podczas gdy przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody mogło się odbyć po niższych cenach części i materiału lakierniczego, wynikających
z zaproponowanych poszkodowanemu rabatów, z których winien był skorzystać w ramach obowiązku minimalizacji szkody;

c./ art. 327 ¹ k.p.c. poprzez wadliwe sporządzenie uzasadnienia wyroku sprowadzające się do braku wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku w zakresie nieuznania rabatów na części
zamienne i materiał lakierniczy i braku wskazania podstawy faktycznej przyjętego
rozstrzygnięcia.

2/ naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a/ art. 354 § 2 k.c. i art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez ich błędną wykładnię i w konsekwencji nieprawidłowe przyjęcie, że poszkodowany współpracował z pozwanym w procesie likwidacji szkody oraz dopełnił ciążących na nim obowiązków, w szczególności polegających na zapobieżeniu zwiększeniu się szkody, co skutkowało nieuzasadnionym zwiększeniem rozmiaru szkody;

b/ art. 822 § 1 k.c. i art. 8241 § 1 k.c. poprzez ich błędne zastosowanie
i w konsekwencji nielogiczne, błędne przyjęcie za uzasadnione nadmiernych kosztów naprawy pojazdu, które mogły być znacznie ograniczone bez żadnego uszczerbku
dla poszkodowanego, gdyby zdecydował się skorzystać z oferty pozwanej;

c/ art. 363 § 2 k.c. w zw. z art. 826 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że bez znaczenia dla sprawy jest możliwość nabycia części zamiennych i materiału lakierniczego w promocyjnych cenach, skoro nie ma znaczenia fakt, czy poszkodowani naprawili pojazd, co sprowadza się do przyjęcia przez Sąd, że wybór sposobu naprawienia szkody dokonany przez poszkodowanych ma wpływ na wysokość odszkodowania, tj. kwoty pozwalającej na restytucję;

d/ art. 361 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i w konsekwencji:

- uznanie, że odszkodowanie z uwzględnieniem rabatowych cen części zamiennych
i materiału lakierniczego nie stanowi pełnego odszkodowania, podczas gdy jest to kwota wystarczająca na pełne przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody i tym samym restytucję, a nadwyżka stanowi wzbogacenie poszkodowanych i nie pozostaje w związku ze szkodą.

- nieprawidłowe uznanie, że w granicach normalnego następstwa szkody mieszczą się koszty naprawy w kwocie znacznie wyższej, niż gwarantowane poszkodowanym bez wpływu na zakres i jakość naprawy.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty strona skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz zasądzenie
od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty i zasądzenie od powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji w całości i zasądzanie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako niezasadna podlega oddaleniu.

Kontrola instancyjna nie wykazała uchybień przepisom prawa procesowego
czy materialnego. Dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne dotyczące okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy znajdują odzwierciedlenie w przytoczonych
na ich poparcie dowodach. Stąd ustalenia te oraz wyprowadzone na ich podstawie wnioski prawne Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do sformułowanego w apelacji zarzutu dotyczącego naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nienadanie według skarżącego znaczenia okoliczności, że poszkodowanemu zaoferowano możliwość naprawy uszkodzonego pojazdu po cenach wskazanych w kalkulacji naprawy, wraz z rabatem na części zamienne
oraz rabatem na materiały lakiernicze, z czego poszkodowany winien był skorzystać, stwierdzić należy, że skarżący ferując taki zarzut nie przedstawił żadnych argumentów – poza własnymi twierdzeniami – przemawiających za tym, że Sąd Rejonowy powinien był inaczej ocenić zgromadzony w sprawie materiał dowodowy.

Ponadto, wbrew skarżącemu, w uzasadnieniu zarzutu nie można dopatrzeć się wskazania przyczyn, dla których ocena dowodów i wyciągnięte z nich wnioski powinny zostać uznane za wadliwe.

Skarżący ograniczył się wyłącznie do lakonicznego stwierdzenia, że naprawiając pojazd poszkodowany musiał skorzystania z rabatów oferowanych przez pozwanego,
nie przedstawiając jednak żadnych racjonalnych argumentów na poparcie swojego stanowiska.

Prezentowany zatem przez skarżącego sposób argumentacji nie zawiera
sfery motywacyjnej odpowiadającej kryteriom wynikającym z art. 233 k.p.c., co czyni
tak skonstruowany zarzut nieskutecznym.

Niezasadny jest przy tym także zarzut dotyczący naruszenia z art. 233 k.p.c.
w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. jak błędnie twierdzi skarżący.

Podkreślić bowiem trzeba, że zgodnie z jednolitym w tym przedmiocie stanowiskiem judykatury, zadaniem biegłego sądowego nie jest ustalenie stanu faktycznego sprawy, lecz naświetlenie i umożliwienie wyjaśnienia przez sąd okoliczności z punktu widzenia posiadanych przez biegłego wiadomości specjalnych, przy uwzględnieniu zebranego
i udostępnionego materiału sprawy (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 1969 r.,
I CR 140/69, OSNC 1970, nr 5 poz. 85; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia
19 grudnia 2006 r., V CSK 360/06, LEX nr 238973).

Z powyższych względów Sąd Rejonowy był uprawniony posiłkując się jedynie opinią biegłego do ustalenia wartości szkody w pojeździe. Opinia biegłego podlega bowiem ocenie jak każdy inny dowód, z tym, że dotyczy wiadomości specjalnych. Sąd dokonując ustaleń
w oparciu o opinię biegłego nie maił wątpliwości co do jej fachowości i rzetelności.

Biegły w sprawie przedstawił hipotetyczny kosztorys naprawy pojazdu w kilku wariantach: oszacowany w systemie A. w sześciu wariantach, w zależności od rodzaju
i jakości użytych części oraz przy uwzględnieniu średnich stawek roboczogodzin prac blacharsko – lakierniczych, uwzględnił również wskazane przez stronę pozwaną rabaty
tj. 10% rabatu na części oraz z 40% rabatu na materiały lakierowe.

Jednak w okolicznościach sprawy, pomimo wyliczenia przez biegłego hipotetycznych kosztów naprawy z uwzględnieniem rabatów wskazanych przez stronę pozwaną tj. 10% rabatu na części oraz z 40% rabatu na materiały lakierowe, pozwany miał obowiązek wykazać, jakich to konkretnie rabatów i ich wysokość i na które to części udzieliłby pozwany gdyby poszkodowany skorzystał z nich, czego jednak strona skarżąca, zarówno przed Sądem Rejonowym jak i w postępowaniu odwoławczym, nie uczyniła. Pozwany nie przedłożył dokumentów z których wynikałoby, że koszty naprawy samochodu byłyby niższe, niż wartość przyjęta przez sąd.

Trzeba bowiem pamiętać, że przedstawienie przez stronę dowodu w celu wykazania określonych twierdzeń o faktach sprawy, z których wywodzi ona korzystne dla siebie skutki, jest jej ciężarem procesowym, wynikającym i zagwarantowanym przepisami prawa
(zob. art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), przede wszystkim w jej własnym interesie. To interes strony, jakim jest wygranie procesu, nakazuje jej podjąć wszelkie możliwe czynności procesowe
w celu udowodnienia przedstawionych twierdzeń o faktach (zob. wyrok SA w Szczecinie
z dnia 6 marca 2015 roku, I ACa 833/14, Lex nr 1770860).

Wskazać trzeba, że biegły w swoich wyliczeniach przyjął jedynie arbitralnie kalkulację podaną przez pozwanego co do procentu rabatów, nie odnosząc się szczegółowo
na jakie to części tych rabatów udzielono.

Ponadto sądowi notoryjnie znany jest fakt, że rabaty stosowane przez Towarzystwa (...), to sytuacja w której jeden uczestnik rynku przekazuje drugiemu, że płaci
mu mniej, bo rabatu udzieli mu trzeci uczestnik rynku. Jest to operacja wymyślona przez ubezpieczycieli jedynie w celu ograniczenia swoich kosztów i np. w przypadku materiałów lakierniczych niewykonalna z uwagi na niemożliwość odgórnego określenia ilości
np. szpachli, papieru, taśm, pigmentów, a także różnorodność technologii (mieszalników) występujących na rynku.

R., w tym także jego wysokość - niezależnie od tego, że jest to okoliczność całkowicie indywidualna i stanowiąca przedmiot ustaleń sprzedawcy i jego klienta
- sprowadza się do rezygnacji z części zysku przez tego pierwszego na rzecz klienta.
Nie można więc stosować - niejako w sposób automatyczny - procentowego odliczenia,
gdyż stanowi ono działanie hipotetyczne powodujące pozbawienie właściciela uszkodzonego pojazdu uzyskania pełnego odszkodowania za szkodę poniesioną, przecież nie z jego winy,
na skutek zdarzenia wywołanego przez innego kierującego.

Wypada także wspomnieć, że skarżący jest w błędzie, twierdząc, że poszkodowany powinien poinformować pozwaną dlaczego nie chce skorzystać z naprawy ze współpracy
z nią, skoro bowiem obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela aktualizuje się z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierza go naprawić (vide: uchwała
SN z 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74).

W tym miejscy należy też zauważyć, ze istotą sporu w przedmiotowej sprawie
nie był zatem fakt, czy w samochodzie przed wypadkiem były zamontowane części z logo producenta, ale jakie są koszty celowej i ekonomicznie uzasadnionej naprawy pojazdu. Zasadą w naprawieniu szkody jest z jednej strony pełna rekompensata uszczerbku
(art. 361 § 2 k.c.), ale też z drugiej strony niedopuszczalność wzbogacenia się poszkodowanego, kosztem osoby odpowiedzialnej.

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy ustalił prawidłowo wartość odszkodowania przy zastosowaniu cen części nowych, oryginalnych, sygnowanych logo producenta pojazdu O gwarantujących skuteczność naprawy, czego skarżący nie kwestionował co do zasady,
a jedynie wskazywał na możliwość udzielenia rabatów, która to kwestia okazała się nieudowodniona, o czym była już wcześniej mowa.

Z powyższego wynika, że nie są skuteczne zrzuty apelacyjnego dotyczące naruszenia art. 361 k.c. oraz 363 k.c., art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 822 § 1 k.c. i art. 826 § 1 k.c.
oraz art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (..) które miałyby polegać
na zasądzeniu zawyżonego odszkodowania.

Skoro zatem w ramach postępowania w zakresie likwidacji szkody pozwany przyznał
i wypłacił tytułem odszkodowania 26590,84 zł i mając na uwadze, że sąd ustalił, że koszty naprawy samochodu przy pomocy części nowych, oryginalnych, sygnowanych logo producenta pojazdu O, to dochodzone przez powoda odszkodowanie powinno stanowić kwotę zasądzoną w wyroku 15170,42 zł, co też prawidłowo przyjął sąd I instancji.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy apelację strony pozwanej jako całkowicie bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił, o czym orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach postępowania odwoławczego, należnych od pozwanego na rzecz powoda Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2 wyroku, na podstawie art. 98 § 1 - 3 k.p.c. w zw.
z art. 99 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, który pozwany przegrał w instancji odwoławczej w całości.

Sąd zasądził więc od pozwanego na rzecz powoda 450 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego - ustalone na podstawie § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 265).