Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2022 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Barbara Bojakowska

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2022 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) S.A. V. (...)
z siedzibą w W.

przeciwko A. S.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu

z dnia 22 czerwca 2022 roku, sygn. akt I C 481/22

oddala apelację.

Sygn. akt I Ca 466/22

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Sieradzu w sprawie z powództwa (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. przeciwko A. S. o zapłatę, zasądził od pozwanego na rzecz powoda 7,30 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 06 lutego 2020 r. do dnia zapłaty oddalając powództwo w pozostałym zakresie (pkt 1 i 2).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski,
których istotne elementy przedstawiają się następująco:

W dniu 20 marca 2019 r. pozwany zawarł z (...) S.A. (obecnie (...) S.A. V. (...) w W.) umowę ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych potwierdzoną polisą nr (...) dotyczącą pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...). Zgodnie z umową - ochrona ubezpieczeniowa obejmowała okres od 21 marca 2019 r.
do 20 marca 2020 r., - składka w kwocie 534,00 zł płatna do dnia 03 kwietnia 2019 r. Umowa zawarta została u agenta ubezpieczeniowego. Strona powodowa wystawiła wezwanie
do zapłaty kwoty 564,11 zł. W dniu 21 marca 2019 r. pozwany A. S. sprzedał pojazd marki V. (...) o nr rej (...). W dniu 29 marca 2019 r. zgłosił fakt sprzedaży pojazdu, przedkładając umowę kupna sprzedaży u agenta ubezpieczeniowego,
za pośrednictwem którego zawierał umowę ubezpieczenia. W dniu 15 lipca 2019 r. pozwany zakupił od A. C. pojazd marki V. (...) o nr rej. (...). W dniu 20 lipca 2019 r. pozwany zbył pojazd marki V. (...) o nr rej. (...). Umowę kupna sprzedaży powód otrzymał w dniu 14 kwietnia 2020 r.

Według sądu powództwo podlegało uwzględnieniu w niewielkiej części,
gdyż w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z umową obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe
w związku z ruchem tych pojazdów, zwane dalej "ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych".

Sąd powołał się na art. 805 § 1 k.c., art. 8 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) i stwierdził, że z ustalonego stanu faktycznego wynika, że pozwany
w dniu 29 marca 2019 r. zawiadomił powoda o zbyciu pojazdu, co wynika z adnotacji agenta ubezpieczeniowego umieszczonej na umowie potwierdzającej przyjęcie umowy w dniu
29 marca 2019 r. Pozwany posiadał pojazd przez 5 dni w okresie ochrony ubezpieczeniowej udzielonej na podstawie umowy ubezpieczenia z dnia 20 marca 2019 r. (tj. w dniu zawarcia tej umowy oraz w okresie między 15 lipca a 20 lipca 2019 r.) i dlatego jedynie za ten okres należała się powodowi składka ubezpieczenia OC, co sprawiło, że zasądzono od pozwanego na rzecz powoda 7,30 zł wraz z należnymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

Mając na względzie, że powód wygrał proces jedynie w niewielkiej części zgodnie
z art. 100 k.p.c. winien być obciążony w całości kosztami procesu. Z kolei pozwany wnosił
o nieobciążanie go kosztami postępowania, nie wnosił o zasądzenie kosztów postępowania. Tym samym sąd nie orzekał w tym przedmiocie wobec braku żądania ze strony wygrywającej proces.

Apelację od ww. wyroku wniósł powód, który zarzucił orzeczeniu naruszenie:

- przepisu art. 233 § 1 w zw. z art. 230 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i okoliczności sprawy, skutkujący błędem w ustaleniach faktycznych, przejawiający się w uznaniu, że powód otrzymał umowę kupna sprzedaży z dnia 21.03.2019 r., podczas gdy powód przedstawionymi dowodami oraz twierdzeniami wykazał, że otrzymał jedynie umowę sprzedaży ubezpieczonego pojazdu z dnia 20.07.2019 r. z adresu e-mail agenta ubezpieczeniowego (...) dopiero w dniu 14.04.2020 r., co potwierdza załączone do akt sprawy „potwierdzenie wpływu dokumentu",

- naruszenie przepisu art. 233 § 1 w zw. z art. 229 k.p.c. przez jego niezastosowanie polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów w postaci pominięcia przyznania faktu stronie powodowej, która udowodniła, że jedyną umową sprzedaży,
jaką powód otrzymał jest umowa z dnia 20.07.2019 r., która wpłynęła do powoda w dniu 14.04.2020 r., tj. po okresie obowiązywania ochrony ubezpieczeniowej,

- naruszenia przepisu art. 233 § 1 w zw. z art. 243 ² k.p.c. oraz w zw. z art. 230 k.p.c. poprzez zaniechanie wszechstronnego i wnikliwego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, pominięciu przez Sąd I instancji przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy dowodów zaoferowanych przez powoda, w tym. m.in. umowy kupna-sprzedaży z dnia 20.07.2019 r., która jednoznacznie wskazywała, że pozwany sprzedał pojazd w tej dacie,
a w dalszej kolejności o wiadomości mailowej z 14.04.2020 r., która wykazywała,
że w okresie świadczenia ochrony ubezpieczeniowej powód nie został poinformowany
o zmianie właściciela pojazdu.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wydanie orzeczenia zgodnie z żądaniem pozwu z zasądzeniem na rzecz strony powodowej dodatkowo kwoty 565,54 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 6.02.2022 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, ewentualnie o przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, wbrew bowiem zawartym w niej zarzutom Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych na podstawie oceny całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz trafnej wykładni przepisów prawa materialnego.

Przede wszystkim należy zauważyć, iż Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy zgromadził w sprawie bardzo obszerny materiał dowodowy i w dalszej kolejności dokonał właściwej i szczegółowej jego oceny. W konsekwencji ustalił stan faktyczny odpowiadający treści zgromadzonych dowodów, który to Sąd Okręgowy przyjął za własny.

Niezasadne są zatem zarzuty skarżącego sformułowane w apelacji dotyczące naruszenia art. 233 § 1 w zw. z art. 243 ² k.p.c., z art. 229 k.p.c. oraz w zw. z art. 230 k.p.c.

Dla porządku przypomnieć jedynie trzeba, że stosownie do art. 233 § 1 k.p.c.
sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego uznania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonywana jest
na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a nadto winna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy, jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność – odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest nim inna ocena tych samych dowodów przeprowadzona przez skarżącego. Jeśli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena taka nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.)
i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (por. z wyrokiem SN z dnia 27 września 2002 r.,
II CKN 817/00, LEX nr 56906).

Skarżąca nie wykazała, by ocena dowodów w niniejszej sprawie była rażąco wadliwa, sprzeczna z dyrektywami wyrażonymi w art. 233 § 1 k.p.c.

Skarżąca, czyniąc ww. zarzut, nie przedstawia żadnych argumentów – poza własnymi twierdzeniami – przemawiających za tym, że Sąd Rejonowy powinien był inaczej ustalić
i ocenić określone fakty i przede wszystkim wyciągnąć odmienne wnioski – zgodne
z jej stanowiskiem.

Zarzut naruszenia art. 229 k.p.c. czy art. 230 k.p.c. jest także w sprawie nietrafny.

Wskazać trzeba, że o uznaniu faktów za przyznane decyduje nie tylko milczenie strony odnośnie do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, lecz także zebrany w sprawie materiał dowodowy, przy uwzględnieniu charakteru i przedmiotu postępowania. Jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 lutego 2011 r., (sygn. akt I CSK 298/10, opubl. LEX nr 950421) funkcją tych przepisów nie jest wzmacnianie ustaleń co do faktów, które nie znajdują dostatecznego uzasadnienia w dowodach przeprowadzonych w sprawie. Zastosowanie tego przepisu wchodzi w rachubę jedynie wówczas, gdy jest to uzasadnione wynikiem całej rozprawy. Oznacza to konieczność uwzględnienia zarówno postawy procesowej strony, jak również ostatecznych wyników postępowania dowodowego. Odnośnie do postawy strony, zastosowanie wskazanych przepisów nie jest uzasadnione wówczas,
gdy strona nie wypowiedziała się co do określonych twierdzeń strony przeciwnej,
ale przyjęcie dorozumianego przyznania tych okoliczności byłoby sprzeczne z jej postawą procesową. Oznacza to, że sąd może uznać za przyznane przez stronę niezaprzeczone twierdzenia strony drugiej tylko w wypadku, gdy takie domniemane przyznanie uzasadnia wszechstronne rozważenie wszystkich okoliczności sprawy na podstawie całego materiału dowodowego. Tymczasem w niniejszej sprawie, wbrew twierdzeniom powoda, pozwany w toku niniejszego postępowania zakwestionował zasadność dochodzonego przez powoda roszczenia.

Sąd Okręgowy podziela pogląd, zgodnie z którym, brak wyraźnego zaprzeczenia wysokości dochodzonego roszczenia nie może być poczytany w rozpoznawanej sprawie za jej przyznanie, uzasadniające zaniechanie przeprowadzania dalszego postępowania dowodowego w tym zakresie. Pozwany jako osoba nieposiadająca wystarczającej wiedzy prawniczej
oraz występująca w toku procesu bez zawodowego pełnomocnika niewątpliwie nie miała świadomości konieczności wyraźnego zaprzeczenia wszystkim podniesionym przez powoda okolicznościom. Tym samym brak było podstaw do zastosowania wskazanego przepisu
w kierunku postulowanym w apelacji.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących błędnych ustalań Sądu Rejonowego należy zauważyć, że pozwany wywiązał się ze swoich obowiązków dotyczących poinformowania ubezpieczyciela o zbyciu pojazdu w terminie 14 dni od jego zbycia (art. 32. ust. 1 ustawy
o ubezpieczeniach obowiązkowych), gdyż w dniu 29 marca 2019 r. zgłosił fakt sprzedaży pojazdu, przedkładając umowę kupna sprzedaży u agenta ubezpieczeniowego,
za pośrednictwem którego zawierał umowę ubezpieczenia, o czym świadczy adnotacja
na drugiej strony umowy „przyjęto 29.03.2019” oraz pieczęć i parafa agenta,
(umowa – koperta k. 33).

Wobec powyższego pozwany odpowiada tylko za niezapłaconą składkę w okresie kiedy był właścicielem pojazdu - przez 5 dni w okresie ochrony ubezpieczeniowej udzielonej na podstawie umowy ubezpieczenia z 20 marca 2019 r., tj. w dniu zawarcia umowy do dnia sprzedaży 21 marca 2019 roku oraz ponownego kupna samochodu i ponownej jego sprzedaży, tj. w okresie 15 - 20 lipca 2019 r., skoro bowiem zgodnie z umową ubezpieczenia ochrona ubezpieczeniowa obejmowała okres od 21 marca 2019 r. do 20 marca 2020 r..

Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że osoba ubezpieczająca, która zgłosiła agentowi
u którego zawierała umowę ubezpieczenia, fakt sprzedaży samochodu, ma może ponosić negatywnych konsekwencje działania agenta, który w późniejszym terminie poinformował ubezpieczyciela o fakcie sprzedaży pojazdu.

Mając na uwadze poczynione rozważania Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację powoda jako całkowicie bezzasadną, o czym orzeczono jak w sentencji wyroku.